WOENSDAG: inzameling goederen - ZATERDAG: collecte
Groot medeleven bij bevolking
Verschrikkelijk beeld van ellende
Wal lexers schrijven
vervolg van pagina 1
zo bovenop begonnen te komen, dat
we zelfs de Amerikaanse hulp voor
dit jaar hadden kunnen afzeggen."
verzuchtte hij. „Niettemin: dit is iets
wat we samen zullen moeten dra
gen, en ook kunnen dragen. Veel
verschrikkelijker vind ik de verlie
zen van de directe slachtoffers. Ik
hoop van harte dat ieder aan de
steunacties een krachtige hulp zal
verlenen."
Deze bewoner van de Waterweg
sprak er nog zijn waardering over
uit, dat men na de aanvankelijke
chaos de zaken zo snel in de hand
heeft gekregen.
Ze komen er weer
bovenop
De heer Van Rijswijk van de Ju-
lianalaan vertelde ons voor de oor
log als leraar in Goes te hebben ge
woond. Het ligt dus voor de hand
dat ook hem het lot van Zeeland
met name zeer ter harte gaat. van
de vroegere kennissen die hij er
heeft achter gelaten, maar ook van
het land zelf, dat reeds in de oorlog
zo zwaar beproefd werd en zich nog
maar ternauwernood aan de golven
had ontworsteld.
„Maar ze komen er wel weer bo
venop," was het oordeel van de heer
Van Rijswijk, „Zeelands devies is
niet voor niets Luctor et Emergo. en
het zelfde zal zeker ook voor de an
dere getroffen streken mogen gel
den." De zoon van de heer Van Rijs
wijk die student is, had zich onmid
dellijk na de eerste berichten over de
ramp in Utrecht gemeld bij het
hoofdkwartier van het Rode Kruis.
„Helaas ben ik er niet meer toe in
staat", aldus de heer Van Rijswijk,
„anders was ik zeker ook gegaan.
In '44 heb ik de evacuatie van Bra
bant meegemaakt, ik weet dus wat
het betekent van huis en haard ver
dreven te worden. Toch zijn ook de
thuisblijvers in staat veel te doen.
Ik hoop dan ook van harte dat de
hulpactie succes zal hebben, en dat
het niet zal gaan zoals bij de HARK-
acties in oorlogstijd, toen men nog al
te veel afgedankte spullen inleverde,
waar niemand meer iets aan had.
Maar behalve gaven in natura en
geld acht ik het noodzakelijk dat
men al het mogelijke zal doen om
de evacuees aan woonruimte te hel
pen, al zal dat niet makkelijk vallen
nu deze toch al zo beperkt is en
door het gebeurde zeker nog aan
merkelijk beperkter zal worden."
Innig meeleven
„Ik leef innig mee met alle ellende
die die mensen heeft getroffen, en
dat doen we, geloof ik, allemaal
wel," zo zei mejuffrouw Croese van
de Soestdijkseweg Noord, die wij op
de Ostadelaan te Bilthoven even
staande hielden.
Verder wist zij op het gebeurde
eigenlijk weinig commentaar te le
veren. Het kwam haar voor dat de
toestand nog weinig overzichtelijk
was, maar dat de deskundigen zeker
een uitweg uit de chaos zouden we
ten te vinden, al zou het dan haars
inziens nog geruime tijd vergen eer
er aan de ergste nood een einde zoi^
kunnen worden gemaakt.
„Intussen ben ik blij dat er toch
iets gedaan wordt," aldus mejuf
frouw Croese, „je hebt dan ten min
ste het idee dat je niet helemaal
hoeft stil te zitten."
Haar indruk was verder dat het
zeker niet overdreven is om te spre
ken van een nationale ramp: „Het is
of er op alle mensen een druk ligt,
en zelf heb ik gisteren eigenlijk ook
niet veel anders kunnen doen dan als
verlamd naar de radioberichten te
luisteren...."
Wist van niets
Uit deze woorden van een jonge
dame die bij de ramp slechts in zo
verre persoonlijk was betrokken, dat
haar verloofde, die in militaire dienst
is, onverwacht naar zijn onderdeel
moest vertrekken, ziet men dat de
verslagenheid zich ook uitstrekt tot
hen die niet in ongerusthedi hebben
verkeerd over verwanten of kennis
sen. Dit ondervonden wij ook bij een
gesprek dat wij in Den Dolder voer
den met een bewoonster van de
Baarnseweg.
Merkwaardigerwijze had deze da
me van de watersnood niets verno
men voor Zondagmiddag vijf uur.
„Wij waren de gehele dag thuis
geweest," zo vertelde zij, „en had
den de radio niet aan gehad. Pas
toen om vijf uur mijn zoon met zijn
vrouw op bezoek kwam, vernamen
wij het vreselijke nieuws. We vonden
het ontzettend. Mijn zoon had zich
al gemeld bij het Zeister gemeente
huis, om mee te gaan helpen. Mijn
man, die bedlegerig is, kon het in
zijn slaapkamer bijna niet uithou
den." Je kunt er niet stil bij blijven
liggen", zei hij, toen we de radio bij
hem neer hadden gezet en hij al die
berichten hoorde. Wij hebben on
middellijk alles bij elkaar gezocht
wat we konden missen, en we hopen
nu maar dat er veel voor die stum-
perds zal worden gedaan. Toch vind
ik het verlies van al die mensenle
vens nog veel erger dan de mate
riële nood, want daar is ten slotte
niet meer aan te helpen."
Wees dankbaar dat
je nog ruiten hebtl
Eigenlijk was de broodbezorger
van een Utrechtse bakkerij, die we
op de Julianalaan in Bilthoven in
terviewden, geen streekgenoot. Hij
was afkomstig uit de stad Utrecht,
maar zijn reacties op de eerste radio
berichten over de watersnood zijn als
typisch staaltje van menselijk rea
geren merkwaardig genoeg om ze
hier even te vermelden.
De broodbezorger vertelde ons
namelijk hoe hij omstreeks tien uur
aan het ontbijt zat met zijn vrouw,
die nogal mopperde over haar pas
de vorige dag gezeemde vensters, die
door het noodweer van die nacht
danig bevuild waren.
„Een goed half uur later," aldus de
broodbezorger, „zetten wij de radio
aan en hoorden wij wat er in het
zuiden en langs de kust was ge
beurd. We waren er helemaal van
overstuur, en ik zei tegen mijn
vrouw: „Nou zie je het eens, je mag
nog dankbaar zijn dat je nog ruiten
hebt, al zijn ze dan vuil!"
Onze zegsman vertelde verder nog
dat hij 's avonds enkele padvinders,
die aan de deur kwamen om te vra
gen of er nog goederen te missen
waren voor de getroffenen, weg had
gestuurd omdat hij en zijn vrouw
meenden, dat ze niets te missen had
den.
„Vanmorgen hebben we echter be
sloten nog eens goed te zoeken, want
ten slotte hebben we altijd nog meer
te missen dan die stakkers" zo be
sloot hij, terwijl hij zijn broodkar
weer in beweging bracht.
Stormschade in onze streek
De stormwind die Zaterdag
avond als onheilspellende voor
bode aan bomen rukte en op de
huizen beukte, heeft in onze streek
gelukkig slechts lichte schade ver
oorzaakt.
In Bilthoven Noord werden palen
van de bovengrondse lichtleiding
omgeworpen. Dit veroorzaakte op de
Soestdijkseweg tussen Strausslaan
en Lassuslaan, doordat de houten
palen over de weg vielen en de dra
den knapten ravage. Op de hoek van
De Hooghlaan en de Gerard Doulaan
was het ook raak.
Bomen sneuvelden op de Zweers-
laan, de Beetslaan en de Bilderdijk-
laan. In laatst genoemde laan viel
een boom dwars over de weg heen.
In de Zweerslaan kwam een
boom op perceel 31 terecht. Aan de
overkant daarvan werd een garage
door een omvallende boom getroffen.
Persoonlijke ongevallen deden zich
bij dit alles niet voor.
In Tuindorp was Zaterdagavond
een gedeelte zonder stroom. De
stoornis die omstreeks half tien be
gon, was Zondagmiddag om 1 uur
hersteld. Ook sneuvelden in het
Bilthovense Tuindorp veel dak
pannen.
In De Bilt beperkte de schade zi<
tot verbrijzelde dakpannen en kapl
geslagen ruiten.
Zo ook in Groenekan, waar mei
echter wel last ondervond van stu)
geslagen bovenleidingen van de
straatverlichting. Dit laatste was het
geval op de Groenekanseweg en op
de Koningin Wilhelminaweg. In het
dorp Maartensdijk alleen wat klein
goed, in het licht van zelfs deze ge
ringe schade in onze streek van geen
betekenis.
Uit Den Dolder en Bos en Duin
evenmin verontrustende berichten.
Er werden wat bomen geveld, voor
namelijk op de Dolderseweg en op
de Reelaan. Geen persoonlijke onge
lukken.
HUISVROUWEN JUBILEREN
NIET
Op Dinsdag 10 Februari zou het
bestuur van de afdeling De Bilt
Bilthoven van de Nederlandse ver
eniging van huisvrouwen in De
Schouw te Bilthoven recipiëren in
verband met het dertigjarig bestaan
van de afdeling. De noodtoestand
heeft het bestuur er toe gebracht
deze bijeenkomst te laten vervallen.
Men besloot het geldbedrag dat voor
de viering van het zesde lustrum met
deze receptie was uitgetrokken, over
te maken aan het Nationaal rampen
fonds.
(Speciale berichtgeving)
We staan op de brug van Giesendara
naar Sliedrecht. Het is Zondagmiddag
omstreeks drie uur. Beneden ons gaat de
rijksweg naar Dordrecht onder de brug
door. Recht beneden ons blijkt het geen
weg meer te zijnHet wegdek is
onderspoeld. En op verschillende plaat
sen is het dikke betondek, ten gevolge
van de diepe kuilen die er onder ont
staan zijn, gebroken en maakt de indruk
van een verkruimeld biskwietje.
Verderop zien wij twee grote bressen
in de dijk. Deze gaten liggen vlak naast
elkaar. Met volle kracht baant het
woeste water zich door de doorbraken
heen en zuigt alles met zich mee. Het
benauwendst blijkt de situatie echter
tweehonderd meter naar links. Daar zien
we dat met man en macht gewerkt wordt
aan versterking van de polderdijk. Zelfs
twee schepen laat men er zinken en gooit
die dan vol met zand en stenen. Op die
manier strijdt men tegen een taaie vijand.
Er wordt geploeterd, gezweet. Het zijn
voornamelijk bewoners van de streek die
we in actie zien, gewapend met oliejas-
sen en laarzen. Ze tillen met boven
menselijke kracht aan zware steenblok
ken, die ter versterking worden aange
voerd. Hele stapels stenen, bestemd voor
vernieuwing van de rijksweg, laadt men
op vrachtwagens. Ook die gaan naar de
bedreigde punten.
Hoe lang zijn die zwoegers hier al
bezig? Wellicht zijn ook zij in de nacht
gealarmeerd voor de springvloed die Ne
derland kwam bedreigen. In het afvoeren
van vee lijkt men geslaagd te zijn. De
mensen blijven nog. Zij vechten voor hun
geboortegrond. Wel staan tientallen
autobussen in Glesendain zelf klaar voor
het geval het bevel tot algehele ontrui
ming moet worden gegeven. Dan gaan,,
zij, die dappere bewoners. Maar zover
is het nog niet en zij hopen en bidden
dat het hun bespaard moge blijven.
Maar hoogtij moet nog komen. En
dan? Als het water op zijn hoogst is,
redt men het dan nog? Men bereidt zich
op het ergste voor. Men vlecht tussen
palen, die men in de weke dijkbodem
heeft geslagen, rijshout. Daarna vult men
met stenen en zakken zand het vlecht
werk op.
Zal het straks houden? In angst en
beven werkt men door. Maar het ziet er
lelijk uit. Twee stromingen blijken hier
tegen elkaar in te gaan. Daardoor ont
staat een kolkende beweging in het water
die de dijken ondermijnt.
Een gigantische strijd speelt zich hier
af, zoals op alle punten ïn het nood-
gebied gevochten wordt, op leven en
dood. Rondom een watervlakte. Hier en
daar verzakte huizen en schuren. En op
het water drijft huisraadEen triest
beeld. Een verschrikkelijk beeld van
ellende.
SLAGERSACTIE
Twee slagers uit de gemeente De
Bilt hebben besloten van hun omzet
in deze week tien procent af te staan
aan het Rode Kruis. Zij laten de
klanten zelf van het te betalen be
drag tien procent afzonderen in een
op de toonbank staande collectebus.
Roland Brancaccio
Vrijdagavond bracht prins Roland
Brancaccio onder auspiciën van de
stichting Gaudeamus voor een niet
te groot doch aandachtig gehoor zijn
levenslied.
Door zijn bezoek aan Bilthoven
van twee jaar geleden wisten wij
wat ons wachtte: het, meestal na
vrante, lied, ook wel het fijn gees
tige. Ook nu weer trof de prachtige
inleving in de situatie die de text
brengt. Het gaat niet om de stern-
middelen van zang kan men ook
immers nauwelijks spreken het
gaat om dictie, om expressie, het
gaat om de beleving, die overge
bracht wordt op de hoorders. Dat
is het kernpunt. Hoe dat bereikt
wordt is precies dat in wezen on
doorgrondelijke: wat de luisteraar-
toeschouwer ziet is het sobere ge
baar, het fijne, boeiende masker, een
enkele maal de overgave van geheel
het lichaam aan het doel: expressie;
wat hij hoort, is het dan zeer fluis
terende tere, dan weer fel striemen
de geluid, de snik en de lach de
satire en de spot, zowel als de wee
moed en de wanhoop.
Al deze typisch Franse chansons
kwamen tot ons met hun charme
en, soms, ondeugendheid, maar
steeds gebracht met distinctie. Het
was alles uitermate suggestief en
boeiend.
Er waren en gelukkig! oude
hekenden op het programma (het
treffende Danse, danse, écureuil het
benauwende Le cauchemar du
chauffeur de taxi; onder de nieuwe
willen wij in het bijzonder vermel
den een van de laatste creaties van
prins Brancaccio: Je l'aimais (his-
WAAROM EEN NIEUWE BIJBEL
VERTALING?
De afdeling Bilthoven van het Neder
lands Bijbelgenootschap organiseert Don
derdag 5 Februari in het hervormd wljk-
gebouw aan de Vinkenlaan een lezing
over het onderwerp Waarom een nieuwe
bijbelvertaling? Spreken zal ds. H. A. L.
van der Linden, gereformeerd predikant
te De Bilt. Aanvang 20 uur.
GEVONDEN VOORWERPEN
waaromtrent ten politieburele te De Bilt,
Woensdagmiddag tussen 14 en 16 uur.
niet telefonisch, inlichtingen zijn te be
komen:
Jute zak met papier; militaire baret;
étui met vulpen en potlood; enkele paren
kinderwantjes; diverse wanten; goud
kleurige armband: Lipssleutel: rubber za
deldek; rode alpinomuts; bruine hond
met witte borst; lederen sportriem: hoofd
doek; das; glacé herenhandschoen; bood
schappentas; breekijzer; inotorhand-
schoen: koperen sleutel; kindermuts; ring
met sleutels; Duitse herder.
toire d' un crime), dat een stilte in
de zaal achterliet en apre et
amer, zoals hij zelf het noemde
Je hais les dimanches.
Wat deze Italiaan brengt (slechts
eens zong hij in zijn moedertaal!) is
het leven in vele facetten, en hij
brengt het met totale overgave.
Daarover mag men hem wel ho
gelijk dankbaar zijn.
Ook nu weer was zijn begeleid
ster Cesarina Buonerba: knap, kun
dig, muzikaal, intelligent, tempera
mentvol en geheel op hem ingesteld.
Deze taak kan niet beter vervuld
worden.
Les absoents avaient tort.
J. H. G.
EERBIED VOOR ONZE VLAG
M. de R.
Mij is altijd geleerd dat men eerbied
voor onze Nederlandse vlag moet heb
ben. Deze mag met zonsopgang gehesen
worden maar moet met zonsondergang
binnengehaald worden. Of mag deze te
genwoordig maar blijven hangen en stuk
geslagen worden door de wind?
Het was namelijk zo dat Zondag j.l. de
vlag van de hervormde kerk te De Bilt
vanwege de verjaardag van prinses Bea
trix nog uit hing en toen door de storan
helemaal stuk geslagen werd. Dat er ge
vlagd wordt vind ik goed, maar laat men
het dan doen volgens de regels van de
wet en niet zo.
EEN ABONNEE S.
Naschrift. Om misverstand te
voorkomen merken wij op dat de toren
die deel uitmaakt van het kerkgebouw
aan de Utrechtseweg gemeentelijk bezit
is. De hervormde gemeente staat hier
dus buiten.
Naar wij menen te weten is er geen
wettelijk voorschrift dat de tijdstippen
van uithangen en inhalen van de Neder
landse driekleur regelt. Wel is het de
wens van de overheid dat men zich zo
veel mogelijk houdt aan de reeds door
inzender aangegeven tijdstippen.
Dat in dit geval aan het nog op Zon
dag 1 Februari uithangen van de vlag
een extra accent werd gegeven doordat
het Neerlands rampdag was, is een he
laas bijkomende omstandigheid. Maar
juist hierdoor werd nog eens te scherper
duidelijk dat het zeer gewenst is dat 'het
LOSSE INZAMELING IN
GOEDE BANEN GELEID
Leerlingen van een middelbare
school in Utrecht bezochten Maan
dagmorgen de Waterweg te De Bilt.
Deels betreft het hier in deze ge
meente wonende leerlingen van die
school. Ook zij namen deel aan een
spontane inzamelingsactie. Omdat
door hun bezoek echter de officieel
vastgestelde inzameling van goede
ren doorkruist werd, werden via het
Rode Kruis maatregelen genomen.
De Biltse politie overlegde met de
inzamelaars, die toezegden hun ac
tie te zullen staken en het reeds in
gezamelde Woensdag bij het offi
cieel opgehaalde te zullen voegen.
KOEIEN IN DE BILT ONDER
GEBRACHT
Uit de Alblasserwaard zijn in de
gemeente De Bilt 65 koeien onderge
bracht.
vlaggen van deze gemeentelijke toren ge
schiedt binnen de daarvoor algemeen
geldende normen.
Wij weten het niet en konden dit ook
niet nagaan, maar willen vergoeilijkender-
wijs veronderstellen dat de storm van
Zaterdagavond en de daarop volgende
rampspoedige tijdingen mogelijk de per
soon die uiteindelijk direct vcrantwoor-
lijk was voor deze vlag zo zeer van zijn
stuk hebben gebracht, dat hem het bin
nenhalen niet tijdig in gedachten is ge
komen. Iedereen was ondersteboven van
de gebeurtenissen en daarom lijkt ons
enige clementie gewenst. Nu inzender
echter zo duidelijk de vinger op het ver
zuim heeft gelegd, zal het in de toe
komst wel niet meer voorkomen. Red.
Uit Den Dolder
TAFELTENNISCOMPETITIE STIL?
Er is nog geen beslissing genomen of
de tafeltenniscompetitie zal worden stil
gelegd in verband met de noodtoestand,
Heden, Dinsdagavond, vergadert men
daarover bij het bestuur van de afdeling
Utrecht.
GEVONDEN VOORWERPEN
Blauwe want, Dolderseweg 228; blauw
witte want, Dolderseweg 228; grijs
blauwe das, Dolderseweg 191; benzine
dop bromfiets, emaille naambord en glacé
handschoen aan de politiepost Den Dol
der Zuid.
NIET TIJDIG OP POLITIEBEVEL
GESTOPT
(Van onze rechtbankv rslaggecfster)
Een week gevangenisstraf eiste de of
ficier van justitie Vrijdag tegen de 33-
jarige vertegenwoordiger W. van D. te
De Bilt, die voor de Utrechtse politie
rechter was gedagvaard wegens het niet
stoppen als motorrijder op bevel van de
politie.
Op de avond van 24 September reed
hij in Den Dolder op zijn motorrijwiel
met zijn moeder als duopassagiere. Langs
de weg surveilleerden twee Dolderse po-
litie-agenten, van wie een met rood licht
aan Van D. een stopteken gaf. De mo
torrijder reed door en als de politie
beambten niet tijdig terzijde gesprongen
waren, zouden zij door hem zijn aange
reden. Aldus verklaarde een der verba
lisanten, die door de politierechter als
getuige werd gehoord.
De vertegenwoordiger deelde mede
150 meter na het stopsein te hebben
stilgehouden. Hij zou daartoe niet eerder
in de gelegenheid zijn geweest omdat hij
met een snelheid van 70 km reed en
slechts geleidelijk aan vaart kon minderen
Advertentie!
Jnltcep van:
Soud,
Zilver en
Juwelen
Juwelier
Tjalling Wolthuis
Bilthoven
Vinkenlaan 13 Telefoon 2755
LICHTWEDSTRIJD TEN BATE VAN
RAMPENFONDS
Donderdagavond 5 Februari om 19.30
uur begint op het BVC-terrein een licht-
wedstrijd tussen een veteranenelftal van
BVC en het familie-elftal Linnebank, dat
ook geheel uit BVC-ers bestaat. De op
brengst van deze wedstrijd wordt geheel
afgestaan aan het Nationaal rampen
fonds.
VOETBALTEST 1
Ons hoofd staat er met naar te schrij
ven over de voctbaltest. Wij verzoeken
u het formulier niet te vroeg in te zen
den. Wij verwachten dat de K.N.V.B. het
programma zal afgelasten. In dat geval
zendt natuurlijk niemand in.
VOLLEYBALCOMPETITIE
STILGELEGD.
De Bilthovense volleybalclub Salvo
bericht ons dat alle wedstrijden voor
deze week in verband met de noodtoe
stand door de afdeling Utrecht van de
Nederlandse volleybalbond zijn afgelast.
GOEDE PRESTATIES VAN PATS
Het eerste team van de Bilthoven
se tafeltennisvereniging Pats heeft
zich hersteld van de nederlaag van
verleden week. Het won nu van het
sterke VRA 1 met 64. Kors, Hij
mans en v. Heusden wonnen ieder
twee partijen.
Pats 2 verloor van SSVU 1 met
37. Ieder speler won een partij.
Het derde ging op de goede weg
voort en won met 82 van Demka 1.
Dat dit team voor geen kleintje ver
vaard is, blijkt wel uit het feit dat
de 64 overwinning van verleden
week tegen het bovenaanstaande
Zeist, met twee man behaald is. J.
W. Verloop en Chr. van Driest won
nen ieder drie partijen. Voorwaar
een mooie prestatie.
De wedstrijd Wilskracht 2Pats 4
werd een 28 nederlaag.
Pats 5 deed het ook weer goed
om met 82 van Barna 10 te win
nen. De andere teams waren vrij.
DE WATERSNOOD ALS
TEKEN DES TIJDS
Uitgaande va.n de Broederschapsfede
ratie van twintig geestelijke en humani
taire bewegingen, opgericht in 1918,
wordt Maandag 9 Februari in De Bonte
Koe te Bilthoven. een openbare voor
dracht gehouden door de heer J. W.
Kaiser uit Baarn over De watersnood
als een teken des tijds. Na afloop col
lecte voor het Nationaal rampenfonds.
A.R. VERGADEREN NIET
De voor Woensdagavond 4 Februari
in Concordia te Bilthoven belegde leden
vergadering van de anti-revolutionaire
kiesvereniging Nederland en Oranje te
Bilthoven. waarop mr. P. W. Smits zou
spreken, is in verband met de watersnood
afgelast.
in verband met de constructie van zijn
motorrijwiel.
„Of is u aanvankelijk doorgereden."
zo vroeg de politierechter, ..omdat u geen
rijbewijs had en hebt u pas gestopt, na
dat twee waarschuwingsschoten gelost
waren? En als nu eens van de tegen
overgestelde richting een auto op u was
toegereden, had u dan wel tijdig kunnen,
stoppen7" De verbaliseerde antwoordde,
dat hij zulks niet eerder had kunnen doen.
De politierechter legde hem één week
voorwaardelijke gevangenisstraf op met
een proeftijd van twee jaar alsmede een
geldboete van 60.subsidiair dertig
dagen hechtenis.
(7)
avontuur
door
MARCÓT BAKKER
„Stil maar, kind." zei ik. ,.Ik voel met
je mee. Maar trek jij dan alsjeblieft weer
een zonnig gezicht. Overigens schijnt het
nu menens te worden."
Opa Folkert had de straatweg ver
laten en sloeg een smal duinpaadje in.
De kruiwagen schoof zwaar door het
mulle zand en hij moest om de honderd
stappen rusten. Ik bood aan hem eens
af te lossen, maar dat wimpelde hij af.
„Dat zou je niet meevallen, meneer,"
zei hij, „aan zo iets moet je gewend
zijn."
Ik liet mij nogal gemakkelijk bepraten
en. hoewel moeizaam, vorderden wij toch.
Het paadje voerde rechtstreeks naar een
vrij behoorlijk sparrenbos en eenmaal
tussen de bomen schoten we beter op.
De gladde bodem, met- sparrenaalden
bestrooid, bood minder weerstand. Na
de zonnige duinen was het heerlijk koel
in het (bos. De groene toppen van de
sparren, dicht tegen elkaar geplant, ruis
ten sterk in de zeebries. De grond lag vol
sparrenappels die de kinderen begerig
opraapten. Weldra puilden al mijn zak
ken uit van de harde kegels.
„Goed spul om de kachel mee aan te
maken." zei Opa Folkert.
Jenneke keek hem voor het eerst min
der welwillend aan. „Nee hoor," zei ze,
„die gaan niet in de kachel. Die zijn
voor Kerstmis."
„Waar brengt die man ons eigenlijk
heen?" klonk Evelyns stem aan mijn
oor.
Ik keek haar van opzij aan. Voorzover
haar gefluister te determineren was ge
weest, had het op mij een weinig op
gewekte indruk gemaakt. „Hoe bedoel
je dat?" vroeg ik voor alle zekerheid.
„Wel," zei ze, „je ziet helemaal geen
huizen meer."
„Nee," zei ik, „dit noemt men een
bos. Daar staan doorgaans weinig hui
zen."
„O, nee. daar zul je wel gelijk in
hebben." gaf Evelyn toe en liet het er
verder bij.
Vrij onverwacht raakten we uit het
bos, nog een paar verspreide stammen,
wat kreupelhout en
„Hier is het." zei Opa Folkert. Hij
liep een paar stappen door en liet de
kruiwagen zakken.
Wij stonden voor een zomerhuis van
twee verdiepingen, met een enorm hoog
dak. Tot mij geruststelling stond er op
dat dak een flinke schoorsteen. Dat wees
op een kachel, wat met het oog op het
vergevorderde seizoen nauwelijks een
luxe geacht kon worden, op kille avon
den.
Nieuwsgierig keek ik om naar Eve
lyn. die enkele meters achtergebleven
was. Ze stond rond te kijken met een
blik, die ik alleen maar verwilderd kon
noemen.
„Tjeetje," zei ze, „moeten we hier
werkelijk wonen? Het is je reinste
rimboe."
Ik werd een beetje kriegel. Ik voelde
haar opmerking als regelrechte kritiek op
mijn vacantieprogramma en ik kan nu
eenmaal slecht tegen de kritiek van men
sen waar ik prijs op stel.
„Ja," zei ik, niet overmatig vriende
lijk. „jij moest toch tot rust komen? Kun
je je een rustiger omgeving voorstel
len?"
„Nee," zei Evelyn, geschrokken door
mijn uitval, op zachtaardige toon. „moei
lijk
Ik wijdde mijn aandacht opnieuw aan
onze tijdelijke omgeving. Het huis werd
aan drie kanten door de sparrenbossen
ingesloten. Aan de voorkant lag een
groot grasveld, dat Robert bij de eerste
aanblik meteen als voetbalveld kwalifi
ceerde. Tegen de zijkant van het huis
troffen wij onze hutkoffer aan, met de
beide kisten vol dekens en linnengoed.
„Mooi is dat," zei Evelyn en het klonk
als een poging om toch iets goeds te
ontdekken, „dat je je eigendommen hier
in de eenzaamheid veilig neer kunt zet
ten. Stelen doen ze hier zeker niet?"
„Nou, nee, niet veel mevrouw." zei
Opa Folkert. ,.'t Mag eens een beetje
stropen wezen, maar dat noemen ze hier
vanzelf geen stelen." Hij lachte schor,
terwijl hij er aan toevoegde: „Behalve
de jachtopziener dan, die denkt er an
ders over." Hij tilde een van de kisten
aan het handvat op. „Zon kist kan je
overal wel laten staan," zei hij. „Ze
zouden mij ten minste te zwaar zijn om
mee te nemen."
Het antwoord liet zijn eerlijke aard in
het midden, ik hoopte er het beste maar
van.
„Wat is dat toch voor een raar ge
luid?" vroeg Jenneke ojjeens.
Ik begreep dadelijk wat ze bedoelde,
onbewust had ik er ook al naar ge
luisterd. maar pas nu drong het werke
lijk tot me door.
„Die machines?" vroeg de oude baas.
„O, dat is de centrale. Overdag laden
ze de accu's op. dan is er "s avonds
stroom, 's Nachts staat de boel stil,"
voegde hij er geruststellend aan toe.
„Het maakt nogal wat lawaai in het be
gin, maar na een dag hoor je het niet
meer. Kijk. dat platte gebouw achter het
eerste duin, dat is 'm."
Wij keken in de richting van zijn uit
gestrekte arm. „Een grote installatie voor
zon kleine plaats," zei ik.
„Ja, meneer, dat komt door de vuur
toren. Dat neemt nogal wat stroom, na
tuurlijk."
Het was een werkelijk zenuwslopend
gedreun. Het speet me voor Evelyn, die
hier tot rust moest kernen. Maar moge
lijk had die ouwe sukkel gelijk en hoor
den we het morgen al niet meer. En
's nachts was het dan gelukkig stil.
De oude ibaas draaide de sleutel in
het slot om. gaf de deur een stevige duw
en ging het huis binnen. Wij volgden
hem en stonden in een fris keukentje,
dat ze in de advertenties van alle ge
makken voorzien zouden noemen. Vlak
naast de buitendeur was de trap naar de
bovenverdieping aangebracht. Wanden
en deuren bestonden uit geolied hout,
wat aan een scheepskajuit deed denken.
„Nou. dat lijkt niet kwaad." zei ik.
terwijl ik mij omdraaide naar Opa Fol
kert. De oude man was aan de voet
van de trap blijven staan. Het leek even
alsof hij schrok van mijn neutrale op
merking. Oude mensen worden toch vaak
wat zonderling, dacht ik. Ik liet hem
maar staan, zonder hem ïn zijn over^
peinzingen te storen en volgde Evelyn,
die met de kinderen al was doorgelopen
naar de kamer. De twee waren bezig
zich van de meest hinderlijke kleding
stukken te ontdoen, die ze kris kras door
de kamer verspreidden. Gebteel tegen
haar gewoonte in volgde Evelyn hen op
de voet en verzamelde zonder protes;
alles wat ze vond.
„Jullie mogen wat gaan spelen op het
grasveld voor," zei ze. „Maar één ding.
niet alleen het bos in, je kent hier de
weg niet."
De kinderen verdwenen zo snel ze
konden en Evelyn begon zichzelf van as
en toebehoren te ontdoen. Daarna ging
ze het huis inspecteren.
Op de benedenverdieping was, be
halve de keuken en de huiskamer, waar
in ik mij bevond, nog een slaapkamer
die in de huiskamer uitkwam. Evelyn
borg er voorlopig de jassen weg en be
gaf zich naar de bovenverdieping.
„Ik ga eens kijken, hoe we vanavond
moeten slapen," legde ze uit.
Ik keek eens om mij heen. Ook 'hier
waren de wanden van licht, geolied
hout, op de banken langs de wanden
lagen kleurige» kussens en de overgor
dijnen voor de vele grote ramen beston
den uit louter kleurige strepen.
Een kamer naar mijn hart, dacht ik,
terwijl ik mij in een rieten fauteuiltje
neer liet vallen. Waarom proppen wij
onze huizen toch zo vol met tapijten,
dikke overgordijnen en zware meubelen,
als het op deze manier veel aardiger
kan? Wat zou dat een nationale bespa
ring betekenen, wanneer elk bruidspaar
bereid bleek te zijn het woonhuis op
deze simpele manier in te richten.
Opa Folkert kwam de kamer binnen.
In zijn handen had hij een beitel en een
nijptang.
„Ik zal die kisten voor u open
maken." zei hij „Het gereedschap ligt
in de schuur achter het huis, als u het
nodig mocht hebben."
„Best, best, m'n goeie man," zei ik
loom.
Buiten hoorde ik hem krakende en
brekende geluiden ontwikkelen. Ik was
benieuwd hoe wij die deksels er te zijner
tijd weer op moesten krijgen, het klonk
alsof hij ze grotendeels versplinterde.
Evelyns voetstappen klosten boven
mijn hoofd over de houten zoldering. De
kinderen waren nergens te ontdekken.
Toch sparrenappels gaan zoeken, dacht
ik slaperig, ik zal ze straks
Bij brand in Bilthoven
2636 bellen J
