D
25 Jaar compagnon van Fortuna
L
De vrouw met de baard
Terneuzens vereniging
leven kreeg .injectie"
OOG IN OOG MET EEN BEER
Groot tekort aan Staatsloten
Dood in de pot
De wonderen der sliow-wereld
r~
MENSEN - DIEREN - SENSATIES
NEDERLAND WEER LLNNENLAND
r
De metselkalk van een Canadese stal
De beul van Breda
DAGBLAD DE STEM VAN MAANDAG 2 FEBRUARI 1953
„Je wordt er soms compleet krankzinnig van....''
"P^R zullen weinig gewesten in Nederland zijn,
waar de bevolking zó hardnekkig én veel
vuldig dingt naar de gunsten van Vrouwe For
tuna, dan Zeeland.
Toen we dan ook vernamen, dat de heer
Jan Cardon te Goes 25 jaar geleden met zijn
„gelukskantoor" begon, liepen we even bij deze
compagnon van Fortuna aan om iets over zijn
ervaringen uit de praktijk te horen. In een ge-
luksstemming troffen we de heer Cardon niet
er gevist en geraden. Ieder die iets bij
zonders doet in die dagen wordt ge
noemd. Ik heb het eens gehad, dat
drie verkeerde namén als positief
werden genoemd ëh vanéén was men
zo zeker. dat. zelfs de dominéé de man,
die van niets wist, hartelijk, kwam ge
lukwensen met de prijs, ,diè. een ander
gewonnen had!!'
Persoonlijke pecli;blijft ook een
compagnon van Fortuna niet ge
spaard. „Eens had ik,"hoorden we
nog. ,.'n tientje" overgehouden en voor
me zelf gereserveerd Op een avond
help ik er een collega mee. die het
nog verkopen kon en de andere mor
gen viel er de hoofdprijs-op!"
Ja, al kijk-je het geluk. 25 jaar op
de vingers, zoals de héér "Cardon, dan
katl je'de grillen er nog niet van be
rekenen, maar dat is misschien juist
de aantrekkelijkheid 'van dit vak!
„LIET is tegenwoordig de dood in de
lpot", zei hü- Nu de vele particu
liere loterijen, die op de Staatsloterij
trokken, de pas afgesneden werden,
overtreft de vraag naar loten vele ma
len het aanbod.
Wel verdrievoudigde de minister
van Finan iën de series der Staatslo
terij en wordt er ook nog een v'
serie voor ruim "de helft uitgegeven,
maar wat zijn ruim 70.000 hele loten
voor een heel land!
De voorraad loten welke de heer
Cardon momenteel toegewezen krijgt
is slechts een fractie van die welke
hij plaatsen kan. Toen op 5 Januari
jl. de verkoop van de nieuwe series
mocht beginnen, ontstond de traditio
nele run en in weinig tijds was hij
zijn portie weer kwijt. Honderden
mensen moeten iedere keer teleurge
steld worden, wat een wrijving en na
righeid geelt, die iemand de put in
zouden brengen, zuchtte onze zegs
man, ..je wordt er soms compleet
krankzinnig van".
Een ander, evenmin prettig neven
verschijnsel is. dat een debitant van
de Staatsloten er moeilijk meer zijn
kostje mee kan opscharrelen. De da
gen dat de heer Cardon van zijn „Ge
lukskantoor" alleen kon bestaan, zijn
voorbij. Toen alle aanvragen om meer
loten bij de minister schipbreuk leden
heeft hij daarom zijn zaak in rookge
rei tot hoofdbron van zijn bestaan
moeten maken.
'T „GEKKE NUMMERTJE"
YJT/AAR het heden zo deprimerend
is, gleed het onderhoud al vlug
naar het voor een loterij-man zo z
nige verleden.
..Wat was nu uw merkwaardigste
ervaring in de eerste jaren van het
loterij-vak?" vroegen we. „Dat was 't
geval met het „gekke nummertje",
was het spontane antwoord. „Ik was
toen nog bij mijn vader in de kappers
zaak cn had een loterij-briefje in de
spiegel gestoken om bij de kl/nten de
herinnering levendig te houden in
welke branche ik begonnen was. Een
der mannen die „onder 't mes" was
geweest, had het gezien en kreeg
kooplust .Ik trok het lot 'n tientje
Staatsloterij uit de spiegel en gaf
het in z'n handen. „Dat is maar een
gek nummertje", zei de klant, toen
hij het getal 2900 er op zag staan.
„Ja, nogal rondaf', zei ik.
„Geef me toch maar 'n ander".
Aan zijn wens werd voldaan en 'n
paar dagen later werd lotnummer 2900
aan een andere loterij-vriend ver
kocht, die tegen het „gekke nummer
tje" minder bezwaren had. En laat nu
toch de I 50.000 op dat tientje vallen.
Gauw een autootje gehuurd cu op de
gelukkige af. Bij hem thuis bleek de
man afwezig. Z'n dochtertje ging
moeder waarschuwen, die net aan de
was was. Ze kwam zo met de armen
uit het sop en een baalzak voor te
voorschijn. Ik begon voorzichtig met:
„Moeder, speelt je man weieens in de
loterij?"
„Dat doet-ie net; heb al gezeid, dat-
ie z'n geld wel beter gebruken kon".
„Beter", zei ik, „de 50.000 is op z'n
lot gevallen".
„Maar mens wat zeg je noebel,
bel, het komt ons net zo van pas".
De tranen van aandoening kwamen
te voorschijn. De man, eenmaal ge
vonden was heel wat kalmer. „Dat
gaan we nou eens goed gebruiken",
zei hij en dat heeft hij ook gedaan.
Eerst deed hij zijn zaakjes in het
klein, maar met het gewonnen kapi
taaltje. zette Wij de affaire breder op
en is nu een handelaar van formaat.
Nog een pijnlijk ogenblik beleefde
ik later. In de spiegel, waar eerst het
„gekke nummertje" had gezeten,
schreef ik trots mijn succes op met
kaarsvet, wat er met no. 2900 was ge
beurd Om de man, die het had ge
weigerd dacht ik niet eens meer, maal
laat die nou net weer komen en het
geval zien. „Was dat mRn eerste
nummertje niet", zei hij, wit wordend
om z'n neus. Toen herinnerde ik me
alles weer en voelde me rood worden
tot in m"n haarwortels, zo benauwd
had ik het".
LÓTEN-REGEN
„•W/AT is er n
nummers",
der.
x waar van die staart-
informeerden we ver-
JjjNE BEKENDE onlangs overleden]
"^impressarïo Robert IVilschke, ver
telt in zijn memoires, hoe hij eens
op het terras van het café de Ia Paix
te Parijs volgend wonderlijk telegram
ontving: „Engageer direct de vrouw
met de baard. Olympia London". U
moet dan weten, dat in het Londcnse
Olympia-tentoonstellingsgebouw ieder
jaar met Kerstmis het grootste win-
tercircus van Europa voorstellingen
geeft, waarbij dan ook in de overige
ruimte allerlei exotische en wonder
baarlijke zaken te zien zijn als 'side
shows'.
Wilschke had nog nooit van de da
me met dc baard gehoord. Hij was al
een week te Parijs, aile revues en
music-halls afgegraasd doch rüets van
dien aard gevonden. Hij keek nog
maals de kolommen van de Parijse
kranten door, doch ook daar vond hij
geen aanwijzing. Hij wilde juist Lon
den om nadere instructies vragen,
toen hij plots bedacht, dait de Parijse
bladen eerst de volgende dag in Lon
den aankomen. Een dergelijk nieuw
tje had dus in de kranten van de vo
rige dag gestaan kunnen hebben.
Een ober bracht hem de hele stapel
er ja hoor', in het 'Petit Journal' vond
hij wat hij zocht. Op de voorpagina
was een foto afgedrukt van een zeke
re 'Madame Barbarossa', een dame
van middelbare leeftijd met een gou
den bril op de neus cn een prachtige
•golvende baard, die een monnik niet
ontsierd zou hebben!
De eigenaresse bleek madame De-
•ait te zijn, die in Thaon in Zuid-
Frankrijk een kruidenierszaakje dreef.
Nog dezelfde' dag spoorde Wilschke
van het Gare de Lyon naar het Zui
den, terwille van een baard! In het
plaatsje zelf bleek het kranten-artikel
groot opzien verwekt te hebben.
Iedereen sprak over de eer die Mme
Delait te beurt was gevallen om in
de grote Parijse dagbladen afgebeeld
te staan en ook de betroffene zelf
bleek zeer ingenomen te zijn met al
die belangstelling. Voor de impressa-
rio was dit het gunstige moment om
de waardige huisvrouw zijn voorstel
te doen. Engelse ponden waren in die
lijd wat tegenwoordig de dollars zijn
en zo gebeurde het, dat Wilschke haar
zonder veel moeite overreedde om
met hem naar Engeland te gaan.
In Londen verwekte Madame Bar
barossa groot opzien, weer kwam haar
portret in de grote oers en zo kwam
het. dat de dame uit Thaon niet een
paar weken, maar een paar jaar v
huis bleef. Haar baard werd in de
loop der jaren zilverwit, maar toen zij
op hoge leeftijd kwam te sterven, bad
hij haar een groter vermogen ge
schonken, dan ooit de burgers van.
Thaon naar haai- épicerietje hadtien
kunnen brengen'.
F. v. DIXHOORN
„Allemaal onzin", was het bescheid,
„daar is niets mee aan de hand. De
geldprijzen vallen er naar verhouding
niet meer op dan bij andere nummers,
maar sommige mensen zweren er bij.
Bepaalde lieden hebben weer andere
methodes Destijds, toen er nog loten
in overvloed waren, kwam ik eens
op een hofstede, bij een landbouwer,
die resoluut het hele pak loten, dat ik
bij me had uit mijn handen haalde en
dit plotseling, tot mijn stomme verba
zing. naar het kamerplafond slinger
de. Daarna knielde hij op de grond
en greep van de overal neergedwar-
relde papiertjes er twintig, die het
dichtst bij hem lagen en kocht die".
„En heeft het geholpen?"
Wel nee! Eén ding heb ik bij on
dervinding: het lot dat je eenmaal in
je hand hebt, moet je niet meer om
ruilen voor een ander en ook opval
lend is hoe er bepaalde geluksvogels
zijn, die regelmatig in de prijzen zit
ten. Eén heb ik er gehad die strijk en
zet fortuin had".
„Hoe reageren de meeste winnaars?'
„Dat is heel verschillend en hangt
ook wel van de grootte af. De een
is sprakeloos en de- ander sïaat door.
Sommigen hebben geen rust vóór te
uitbetaling plaats heeft gehad en an
deren wachten hét rustig af.
Ik heb 't eens een keer gehad, dat
ik een winnaar kwam vertellen ,dat
hij f 8500 had gewonnen en'het geld
de volgende dag kon halen. Twee vol
le weken heeft het bij me in huis
gelegen, vóór de man op kwam dagen.
Nou, dat is dan niet aardig .meer".
FORTUNA GULLIG
DE'
e prijs lijkt soms-de andere
te trekken. Met het geluk is
het net als met het ongeluk: het komt
zelden alleen. Het sterkste staaltje
beleefde ik, toen ik nog in «nijn „Ge
lukskantoor" zat en ik uit één trek
king, behalve de kleinere prijzen, de
honderdduizend, de duizend met pre
mie van f 30.000 en de vijfduizend
haalde".
„GEEN STNTERKLAAS"
„LIET leven van een loterij-agent
heeft zo zijn eigenaardigheden.
Je kunt je niet op straat vertonen",
vertelde de heer Cardon ons nog, „of
de mensen roepen je al na: „Ga je
weer geld wegbrengenen ik ben
toch ook geen Sinterklaas. Vooral in
de dagen van de trekkingen word je
met arendsogen gevolgd en moet je
trucjes bedenken om de nieuwsgieri
gen te bedotten. Mijn stelregel is al
tijd: de naam van de winnaar moet
geheim blijven, daar heeft niemand
iets mee te maken, dan de 'ge
lukkige alleen. Als die het wil vertel-
II len moet hij het zelf weten. Is er een
vette kluif bij je gevallen, dan wordt
PARIJSE
WAFELTJES
(Van onze Parijse -correspondent)
Te zuinig
TNE MINISTER van Openbare Wer-
ken, die ook het tourisme beheert
heeft de pers een goed glas port
aangeboden en. onderwijl verteld hoe
het tourisme in 1952 gereild en gezeild
heeft. Helemaal tevreden was mon
sieur André Morice niet. Wel zijn er
evenveel buitenlanders naar Frankrijk
getogen als in 1051,'-maarze waren
te zuinig. Vooral -de. Britten hebben
dit jaar weinig- Franse, wijn gedron
ken en steeds in dé goedkoopste ho
tels gelogeerd. Zodoende daalde het
aantal waardevolle, ponden sterling,
dat Marianne met haar monumenten,
nachtbars en glazen wijn kon verdie
ner. van 20 millioen op 12 millioen.
De Amerikanen, zijn in grote getale
naar Parijs getogen. Er kwamen er
350.000 tegen 280.000 in 1951 en ze ga
ven hier 54 millioen keiharde dollars
uit tegen 47 millioen in 1951.
Het aantal Zwitsers, bleef constant,
maar ze verteerden, slechts 13 millioen
Zwitserse francs tegen 20 millioen in
hel voorgaande jaar.
Het meest constant zijn de touristen
uit Nederland, België en de Scandi
navische landen. Him aantal bleef on
geveer even groot en hun vertering
ook. Het aantal touristen uit Duits
land, Spanje en Italië steeg aanzien
lijk. In totaal arriveerden er 3.300.000
buitenlandse touristen. De vooruitzich
ten voor 1953 zijn'uitstekend. Er ko
men al aardig wat boekingen binnen.
Toch zal de propaganda in het bui
tenland nog geïntensiveerd worden,
want, aldus de minister, nu Frankrijk
eenmaal het eerste touristenland is.
moet "net proberen dit ook te blijven.
HM-
Afgekeurd
p)E OUDSTE Fransman is overleden.
Hij werd 103 jaar oud en werd
geboren, huwde en stierf in een
lief, klein "gehuchtje.bij Orleans. Toen
hij. zijn honderdste verjaardag vierde
was de oude baas zo kras, dat Lij nog
de hele avond mee danste enliefst
met knappe, jonge meisjes. Hij heeft
nooit in een trein gezeten'. In 1870
werd hij gekeurd voor de militaire
dienst. Hij werd evénwel onvoorwaar
delijk ongeschikt verklaard voor alle
diensten wegens algemene zwakte
lil
Indonesië
FNE INDONESISCHE ambassade in
.Parijs doet .y.eel, góed en verstan-
Lg werk ófti er goodwill te Kwe
ken. O.a. geeiff men een keurig ver
zorgd blad uit:„.Informations Indoné-
siëns", dat al herhaaldelijk door de
grote pers wordt geciteerd. In de Ga
lerie Mirador op dé Place Vendöme,
wordt momenteel een expositie ge
houden van de werken van Affandi,
een Indonesisch kunslschilder, die
door „Le Parisien Liberté" de Van
door „Le Parisien Liberté" de Van
Er bestaat grote belangstelling voor
deze tentoonstelling. Ze is ook in Am
sterdam, Londen er. Brussel te zier
geweest en zal straks naar West-
Duitsland gaan. Op 12 Februari komt
in het Théatre Marigny het Ballet van
Bali.
KATHOLIEKE KRING TELT TWEE KOREN,
MUZIEKENSEMBLE EN TONEELCLUB
jyjET DE OPRICHTING van de „Katholieke Kring" in Terneuzen
heeft het katholiek verenigingsleven in de Zeeuwseh-VIaamse
havenstad een pittige injectie gekregen. Afgezien van een enkele club
bestond er in Terneuzen erg weinig op dit gebied. Het organisatieleven
leed er een beetje aan bloedarmoede.
De Katholieke Kring is er gekomen om daaraan een eind te maken en
te trachten iets op touw te zetten dat stand zal kunnen hcuden.
Intussen is er in die enkele maanden van zijn bestaan al aardig wat
bereikt.
Adverténtie)
een dégelijke basis, die een garantie
is voor het peil van toekomstige uit
voeringen.
Het muziek-eusemble. dat uit onge
veer vijftien man bestaat, legt zien
op het ogenblik toe op het nachtega-
lenlied uit de opera „Der Vogelhand-
hetgeen een hele „kluif" is.
Daarmee bereikt het. echter iets. 't
Is niet zo'n grote kunst om te kunnen
spelen van „kleine Greetje uit de
polder" en zo en dat bevredigt op de
duur toch ook niet, Ook hier dus: een
goed peil! De leden hebben waarlijk
al de smaak te pakken.
De toneelclub is ook al druk ir. de
weer met „Kinderen van ons volk"
van Antoon Coolen. Terneuzen mag
verwachten dit stuk nog dit seizoen
te zien spelen en dat zal dan eigenlijk
het eerste openbare levensteken van
de Kring zijn,
KINDERORKESTJE?
Op goed peil
70 IS ER EEN -gemengd koor opge-
richt, een muziek-ensemble en een
toneelvereniging. Ze ressorteren
alle onder dc Kring, die de eigenlijke
vereniging blijft vormen. Contributies
enz. komen dus in één kas en alle ai-
delingen zijn gefundeerd op dezelfde
basis. Natuurlijk veroorzaakt dit wel
eens vraagstukken, vooral als een be
staande katholieke vereniging zou
willen toetreden, maar met wat over
leg kan dit alles wel opgelost wor
den. Als een bepaalde club er wel
voor zou voelen zich bij de Katho
lieke Kring aan te sluiten, heel't ze
er tenslotte toch alleen maar voordeel
bij en d'at is het wel waard om wat
water bij die wijn te doen.
Zowel het koor als het muziek-en
semble staan onder leiding van de
heer Mannaert uit Hulst. Het gemengd
koor is druk aan he-t repeteren en al
heeft het r.og geen, uitvoering kunnen
geven (het bestaat ook nog maar pas;,
de verwachtingen voor de toekomst
mogen toch wel vrij hoog gespannen
zijn. De leden van het koor volgen
eigenlijk voor hun geringe contribu
tie van de vereniging een soort mu
ziekschool. Het muziek-onderwijs dat
die koorleden krijgen, verschaft hun
J^E perspectieven voor de Nederlandse vlasindustrie mogen op het ogenblik
niet bepaald rooskleurig heten. Is het vlaslinnen 3ls voorbijgestreefd door
goedkopere textielproducten dc Nederlandse huisvrouw heeft de laatste
jaren sterk moeten bezuinigen tlians staat ook vast, dat de export -
vlas in zijn diverse bewerkingen zal dalen.
Interessante tentoonstelling
in Utrecht
Dit jaar is er in ons land 25.000 ha
aan vlas verbouwd, waarvan 15.000
voor eigen gebruik en 10.000 voor ex
pert naar België. Wanneer de con
sumptie binnen eigen grenzen belang
rijk ivordt opgevoerd, om aan de gro
tere vraag naar linnen textielgoeder
ren. te kunnen voldoen, zullen alle ar
beiders in de verschillende sectoren
van de Nederlandse vlasindustrie daar
vel bij varen.
Maai- ook is vlas onmisbaar voor
lijnolie, het bereiden van verfstoffen
en de fabricatie van linoleum en door
een grotere omzet van deze produc
ten zal ook de werkgelegenheid ver
ruimd worden voor telers, spinners
en wevers. Bewust van de vele moge
lijkheden die er op haar gebied zijn,
heeft de Nederlandse Federatie van
Vlassersverenigingen naar middelen
gezocht om tot een groter vlasver-
bruik te komen en een hiervan is het
organiseren van een tentoonstelling,
waarop men de nuttige en fraaie
eindproducten van vlas kan bewonde
ren.
Vrijdag is zo'n tentoonstelling te
Utrecht in het gebouw van Galeries
Modernes geopend onder het motto
.Nederland weer linnenland".
GEEN LUXE
machines en gereedschappen en het
vlas in zijn verschillende bewerkin
gen. wordt de toeschouwer duidelijk
gemaakt wat er al zo omgaat in de
vlas- en linnenindustrie.
De aantrekkelijkheid van de ten
toonstelling wordt nog verhoogd door
de demonstraties die spinners en klos-
sers er ten beste geven.
Ook krijgt men een aanschouwelijk
beeld van de vlasbewerking als huis
industrie in vroegere dagen. Zo prijkt
er tussen de stands een oud spinne
wiel en een handweefstoel, anno 1730.
Hoe men deze bediende, het wordt de
kijker allemaal haarfijn getoond.
L.
Wóor belanghebbenden en belang
stellenden heeft de voorzitter Van
de federatie-, de heer C. Arkenbout,
ha een welkomstwoord van de heer P.
J. M. Dopheide, directeur van de N.
V. Galeries Modernes, op het nut en
het doel van de tentoonstelling gewe
zen. Hij verklaarde dat er maar wei
nig artikelen zijn. die met zoveel
recht het praedicaat „Nederlands fa
brikaat" mogen dragen als het zui
vere linnen.
Dit textielproduct, zo zei hij, mag
geen luxe meer zijn voor de Neder
landse vrouw, maar moet een ver-
bruiksartikel worden, zoals dat in
vroegere eeuwen ook het geval was.
Spreker deelde mede, dat de Federa
tie er voor ijvert om de naam „lin
nen" een wettelijke bescherming te
geven, want tegenwoordig worden
verschillende artikelen als linnen
aangeboden, die het absoluut niet zijn.
Vervolgens heeft de heer van Dis
sel namens de Nederlandse linnen
industrie nog enkele woorden gespro
ken.
NU KIJKEN
"VY/at de tentoonstelling behelst, zij
biedt een interessante en fleurige
kijk op de verschillende fasen in de
linnenindustrie. Door foto's, teksten,
Oucl-kapitein Kup weer over zijn nieuwste avonturen
jyjEN heeft hier in de wildernis soms van die verrassingen die het leven
veraangenamen en die je niet meer vindt in zgn. beschaafde stre
ken. Ergens in het Noorden scheen een of andere natuurramp te hebben
plaats gevonden, want verschillende Gieren, die hier wel voorkomen,
doch vrij schaars kwamen nu in grote getale voor. De echte wildernis
begint hier pas 45 km vandaan en daar vindt men dan ook beren, elan
den, caribous, herten, minks, wolven, wolverines, lynxen enz, in groot
aantal. Ze dwalen wel vaak af, maar niet in massa. Het werd nu een
ware bereninvasie, u weet wel van die leuke bruinzwarte beren van
een meter of twee hoog als ze rechtop staan.
Dicht bij ons hadden ze er al een paar geschoten, maar het was
toch werkelijk een aardige verrassing toen ik in de morgen de achter
deur uitliep en in een vaartje tegen een levensgrote beer aanbotste, die
zich tegoed aan het doen was aan wat afval.
De nieuwe knecht
A I-LEBEI DEINSDEN we terug en
stonden elkaar op een meter af
stand aan te staren. Hij gromde en
ik zei een hartelijk gemeend „verd.
Ik rende de deur in om mijn geweer
te grijpen,, dat altijd geladen achterin
de keuken aan de muur hangt en hij
rende het bos in.
Nu zijn deze dieren wel niet ge
vaarlijk, al moet je er niet mee gaan
stoeien, anders breken ze je rugge-
graat, maar ze zijn verdraaid verve
lend, omdat ze je alles overhoop ha
len. Om hem een beetje tot spoed aan
te manen, vuurde ik een paar schoten
in zijn richting hel bos in, maar raken
kon ik hem niet meer tussen de bo
men. Ik had ze vaak op een afstand
gezien, maar er tegenaan botsen was
me toch nog niet overkomen en mijn
vrouw en ik hebben er hartelijk om
gelachen.
Nou. daar zit u nou. Dat kan u nou
eens niet overkomen. Hoogstens 'oopt
u 's moreens eens tegen de melkboer
op en die wordt dan nog kwaad ook
Hoe zon u het vinden, als u in Bra
bant of Zeeland nog eens tegen een
beer ar- kon wandelen, of stel u zelf
voor. lekker in een luie stoel en uw
vrouw roept: „Hei man, ik zie een
hert aan hef meer, schiet op, want wc
zitten kort in het vlees!" En denk u
zelf eens in, dat u naar uw geweer
kon grijpen en naar buiten rennen om
voor een cent of tien voor een maand
vlees bij elkaar te schieten!
Ik geef toe, dat het wat moeilijker
is om "een hert zijn huid af te stro
pen. hem schoon te maken en in stuk
ken te> zagen, maarTrouwens.
veel kans zou u niet hebben, omdat
de slagershond eendrachtig tegen uw
handelwijze zou protesteren in een
plechtige protestvergadering met de
adviseur, de vertegenwoordiger van
de middenstandsbond, de nieuwe
staatssecretaris, die ook iets doen
moe; en nog een paar officiële man
nen voorop.
Neen, blijft u rustig met uw sloffen
achter dc kachel zitten. U krijgt geen
vuile handen of uw kleren vol met
bloed en het heeft verschillende voor
delen, maar ikzelf, ik vind dit pas le
ven en als mi.in vrouw soms moppert
dan wys ik haar maar even op liet
feil. dat het vlees ons geen f2.25 kost
en dat wij en de kinderen toch maar
iedere dag onze portie verorberen. Ze
zien er dan óok "uit, als beren.
Toch zou het mij wat waard zijn
als onze 'vroegere slager eens om cle
hoek kwam kijken en vragen: „Wilt
u nog wat voor-deze week?" en ik
hem bij zijn nek kon grijpen en hem
met zijn neus op. éen achterbout da
den en zeggen: wil je zelf wat? Ik
heb al een andere slager. En toch was
die slager een beste kerel. Een mens
is nu eenmaal: een raar wezen
IK GEURDE!
TN JE LATERE LEVEN bemerk je
pas. dat je als jonge knaap beter
had móeten- opletten, toen je je
schoolbroekje nog aan had. Ik her
inner me nog, dat or een geschiede
nisplaat in onze Was hing met een
stelletje woestelingen erop.. Eronder
stond zoiets als: ..Een Saksische boer
derij". Had ik toen maar beter op
gelet of beter gekeken, dan had het
me nu te pas gekomen, Mijn stallen
'zijn nil. nog niet erg modern. Ze zijn
opgebouwd op de klassieke wijze:
boomstammen en klei; het dak is mo
dern, n.l. van hout. De klei w
losgegaan en ik had geen tijd meer
om de gaten met klei dicht te maken.
De oplossing lag voor de hand: met
koemest en een troffel smeer je de
hele zaak dicht. Het bevriest en je
hebt een warme tochtvrije stal. Had
ik maar opgelet, want nu moest ik
het eerst vragen, een .vraag waar ze
hier van opkeken en waarin ik dui
delijk kon zien: „zo'n ezel".
In twee dagen heb ik. alles dicht ge
smeerd cn ik rook héérlijk naar mest!
Maar. al ben ik niet in de mest
een balzaal. Of niet? Over de men
sen in beiden zullen we het maar niet
hebben!
TAALPROBLEMEN
VT/E HEBBEN er ook een knecht bij-
gekregen, een Belg van de buurt
van Gent. Deze man, een vrij
gezel, was op zijn vijftigste jaar gaan
emigreren en werkte nu al meer dan
tyee jaar in.Quebec en Ontario. Hij
wilde gaan vissen in de winter, als er
toch niets te verdienen valt, maar hij
realiseerde zich de moeilijkheden niet.
Ik heb moeten praten als Brugman
om hem van het idee af te brengen,
omdat het hem alleen maar geld ge
kost had.
Nu hebben we hem naar het Noor
den gestuurd om op ons vee te pas
sen, waar hij wel mes verdienen kan.
Hij zit daar nu als een kluizenaar in
een blokhut, kilometers van een buur
man verwijderd, levend begraven,
maar hij schijnt het nog leuk te vin
den. Hij is een typisch voorbeeld, hoe
een emigrant nu met moet zijn. Hij
spreekt Vlaams en Frans en heeft zich
nog niet druk gemaakt om Engels te
leren en zal het ook nooit leren. Hij
vergslijkt alles met België of Onta
rio, wat hij nu kent. en weigert per
tinent om een .andere methode toe te
passen. Hij karnt alles af wat ze hier
doen. zonder ïe onderzoeken of er
wellicht een -reden voor is:
In het kort, de map is hopeloos
eigenwijs. Hij zal hier wel een tijdje
een boterham verdienen, maar hij
brengt het nooit tot iets.
Hij kletste ons de blaren op het ge
zicht in het Vlaams, wat wij niet zo
bijster meester waren. De Canadese
Fransen in de buurt verstonden zijn
Waals niet. Nu is dat Canadees Frans
iets byzonders, tenminste hier in dc
buurt. Je begint in het Frans en ais
je gedurende het gesprek ontdekt, dat
je het Franse woord niet kent, stap
je over op het Engels en spreek dat
WAN DAAG begint een vierde aide-
ling van de Kring te „draaien".
Het is het jeugdkoor, waarover de
heer Mannaert de dirigeerstok za:
zwaaien. Er is een enorme belang
stelling voor geweest. Niet minder
dan 95 kinderen gaven zich op en ai
zullen ze het dan aÜemaai niet vol
houden. er is toch wel veel kans op,
dat er een flinke vaste kern over
blijft. Het is de bedoeling, dat er in
later tijden uit dit jeugdkoor, dat van
avond zijn eerste stap op weg naar
een roemrijke oogst zal trachten te
zetten, een kinderorkesije gevormd
wordt.
Er is dus nieuw leven in het Terneu-
zense verenigingsleven gekomen en
de plannen zijn vele. Waarschijnlijk
zal men zich aanvankelijk nog we'I
wat gehandicapt voelen door de ge
ringe animo die er tegenwoordig be
staat voor de meer klassieke muziek
instrumenten. zoals viool, cello enz.
Het zal niet eenvoudig zijn daarin
verandering te brengen, omdat liet 'n
teken des tijds is. Maar als de Katho
lieke Kring zo blijft draaien zoals ze
begonnen is (en daar kan men bij
voorbaat wel op rekenen) dan zal er
toch iets goeds te bereiken zijn.
Advertentie)
Ooit last van Zuurbranden T
Geen glas, geen water, geen nare
smaak. Simpelweg één of twee
Rennies laten smelten op de tong.
Er zijn mensen, die nemen Rennies te
bas en te onpas maagzuur of niet
alleen maar omdat ze ze lekker
vinden. Dat hoeft nou weer niet, maar
't is wel plezierig, altijd Rennies bij
de hand te hebben voor eigen ge
bruik of om anderen te helpen
Vraag Rennies bij Uw apotheker of
drogist. 611-00
Uit de schatkamer der Legenden
~"N
WIJF-EN-TWINTIG jaar geleden
wisten ze in Bred3 nog te vertel
len waar de laatste beul had gc-
roond in een huisje aan het Achter
om, met een erf en een tuintje, dat
door een hoge, witte muur was om
ringd, zodat je niet naar binnen kon
kijken.
Zo kon de beul ongestoord zün to
verkunst beoefenen. Niemand merkte
het, dat hij op-zijn hoofd-de-trappen
af kwam wandelen, of dat hij, schrij
lings op een; schraag gezeten, door de
kamers en de gangen vloog.
Op geregelde tijden echter liet hij
het toveren varen en opende de tuin
poort. Dan konden alle zieken bij hem
terecht om genezing té vinden voor
hun kwalen. Uit de gehele Kempen
kwamen ze, want tot in Lier en Ant
werpen liad men gehoord, dat hij een
van die zeldzame toverboeken bezat,
die men nooit meer kwijt kon raken,
als men er eenmaal in gelezen liad
opgebracht, ik kan het geen gek op zijn Frans uit cn naar dc hel niet
luchtje vinden. Ik heb het menigmaal de grammatica. Bijvoorbeeld: Je wilt
ze vertellen, dat je ze niet lastig i
vallen. Je start vlot met „Nous
parfumeriewinkel of in Con
cordia benauwder gevonden dan nu.
Je moet tenslotte aan die zware par-
fumlucht ook' Wennen en dat is toch
liét van
Als ik zo rustig zit te metselen, moet
ik werkelijk zeggen, dat er tenslotte
tqch' weinig verschil is tussen een stal
vous en da3r zit je met lastig
vallen. Dat is „bother" in het Engels
en je gaat dus vlot verder me! „bo-
therons pas". Het is een ideaal laud
hier voor HBS-ers, maar mijn Frans
is al danig' verminkt!
TN DE MAAND MEI bereidde hij zijn
geheimzinnige geneesmiddelen.
Buiten op de bleek stond een tin
nen bord, waarin ijzer- en kopervijl-
sel glinsterde tussen melkwitte en ijs-
grauwe stenen. Telkens kwam de beul
voor hot raam staan om naar de lucht
te kijken, want er mocht geen schijn
van schaduw op het bord vallen, daar
het toverpoeder daardoor aan kracht
zou inboeten.
Eindelijk was hij voldaan over de
kwaliteit van het poeder en nu kon
hij zijn medicijnen gaan bereiden. Het
hout knetterde in de kombuiskachei,
waarop potten en pannen van de hitte
stonden te dansen; vloeistoffen, die
elk ogenblik van kleur verwisselden,
kookten cn broebelden in zware kol
ven van dik glas, die eindigden in
lange luiten, waaruit langzaam stoom
ontsnapte. De scherprechter liep maar
heen en weer van het ene vuur naar
het andere, als een kok in een hek-
senkeuken, met een. blaasbalg in de
ene hand en in de andere een tang
om al wat heet was aan le vatten.
Onderwijs prevelde hij de recepten,
die hij uit" het toverboek had geleerd:
Schraap hel vet van de rug
Van een langpootmug;
Meng dat met adderolie en
verschraald bier
In een verhouding van
een op vier;
Zeg en herzeg
Drie maal
Abacadabrdl
En de koorts is weg!
kon je hem horen mompelen, of hij
fluisterde haastig met zijn schorre
stem:
Dolle kervel, bilzenkruid.
Kamperfoelie en wijnruit
Stampen in een vijzeltje van glas;
Met het vet van, een das,
En de stekels van een egel
Volgens de gulden regel
Van de tovenaar Malegijze
Stidderen op de bekende wijze;
Afkoelen; dan krachtig strijken.
De rheumatiek moet aanstonds
wijken.
De doktoren zagen met lede ogen,
dat de scherprechter van Breda zo'n
drukke oractijk had. „Hadden wij on
ze tijd maar nuttig besteed met het
zoeken naar toverboeken, in plaats
van college te lopen" verzuchtten ze
vaak. „Hoe jammer, dat toveren niet
onderwezen wordt aan onze universi
teiten. dan ging niemand onze deur
voorbij om by die pintjesmeester raad
cn medicijnen te halen".
De tovenaar trok zich echter hoe
genaamd niets van hun boze blikken
en hun fluistercampagne aan; hij was
immers zo brutaal als dc beul en hij
vermoedde, dat ze nog wel jarenlang
de kat uit de boom zouden kijken.
Wanneer hij een van hen met paard
en rijtuig tegenkwam op een eenzame
landweg, zei hij vriendelijk glimla
chend een bezwering op. Hst paard
kon dan plotseling geen stap meer
verzetten, en b'.eef enige uren lang
roerloos staan, ondanks al het trekken
en duwen van de dokter en van toe
vallige voorbijgangers. Hij haalde die
grap echter één keer te veel uit.
17 EN DOKTER, die zo een paar uur
in de trantelende koude van de
wintermorgen had ge-ijsbeerti
rond zijn stilstaand koetsje, kreeg
plotseling 'n ingeving. Nauwelijks had
het paard weer hel gebruik van zijn
benen teruggekregen, of hij sprong m
het rijtuig, greep de leidsels, klakte
met de zweep, cn voort ging het over
zandwegen en binnenpaden.
De rft" eindigde voor een klein huis
je. waarvan het met stro gedekte en.
met mos overgroeide dak zo laag was,
dat de dokter vanaf zijn zitplaats ovcr
dc r.ok heen kon kijken. Daar sprong
hij uit het rijtuig en klopte op dv
deur. Een oud, gebogen mannetje deed
open en liet hem binnen.
„Vriend", zei de dokter, „ik wil nie
mand minder spreken dun Arjoan
Hartogs, de grote tovenaar, om hem
een kwestie van het hoogste belang
voor te leggen"
..Dokter, dat doet gc al", antwoord
de het ventje, „maar alleen een kwes-
tie van leven en dood noem ik van
het hoogste belang, en daarvoor koint
ge niet. Iemand zit u lelijk dwars, dst
is alles".
„Maar die iemand is een tovenaar;
het gaat niet met rechte dingen toe",
antwoordde de bezoeker.
,Wat hij doet noem ik -geen tove-
._.T', hernam Arjoaneke, „dat is een
beetje krabbelen op het gladde ijs
der necromantie met veel vallen en
opstaan",
„Hoe kunt u dat zeggen?! Hij werkt
met een toverboek", stotterde de dok
ter.
,Ik weet wel welk bock hij bezit:
het heet „de kleine Albertus" en gc
kunt 't het beste vergelijken met het
A.B.C. Reik mij die speelkaart eens
m, dokter".
De dokter nam de vettige, bedui
melde speelkaart die in de rand was
gestoken van een gebarsten spiegc!,
waar dik het weer in zat, en over
handigde haar aan de tovenaar, 't Was
een schoppenboer, met een donker,
gramstorig gezicht.
„Kom, schoppenboerin een
zucht en een vloek
Over de Mark, over de Aa,
Naar de beul van Breda
En terug met het boek"
zei Arjoan en daar scheerde schop
penboer al. als een snelle vogel, door
het tuimelraam naar buiten.
Nog geen vijf minuten waren ver
lopen, of er fladderde een klein boek
je op tafel, waarin schoppenboer als
een bladwijzer stak.
„Dat is nu de kleine Albertus", zei
Arjoan, terwijl hij de speelkaart veer
in de rand van de spiegel stak. „Een
aanwinst van mijn bibliotheek kan ik
het boekje niet noemen. Het is mis
schien maar het beste, dat ik het zo
lang opberg, tot ik de eigenaar heb
gesproken. Ik zal hem nu bij mij la
ten komen:
Dwars door de netels langs de weg
Dwars door elke doornenheg,
Dwars door sloot en dwars
door plas,
Dwars door elk ondiep 'moeras,
Gebied ik: KOM!
Tovenaar uit het Achterom!"
De dokter was nog niet ver gere
den, toen hem een druipnatte ge
daante voorbijschoot, wiens kleren ge
scheurd en gehavend waren, vaneer. -
gereten en vertoelibrast. De kleine
tovenaar uit het Achterom haastte
zich naar de meester boven meesters,
die hem geroepen had.
Sinds dat overhaast bezoek, had de
beul al zijn onbeschaamdheid verloren
cn hij groette zo beleefd en onderda
nig de heren doktoren, dat.deze het
maar door de vingers zagen, dat hij
zo'n grote toeloop had, ginder in het
Achterom. Misschien dachten ze wel:
„Arjoan Hartogs heeft hem zyn to
verboek teruggegeven. Wie van or.s
zal tegen die beslissing durven opko
men en krom heten, wat Arjoan recht
noemt".
JACQUES R. W. SINNINGHE
