Ik wist toen nog niet dat er voor hen nooit een 'morgen' meer zou komen
Het stormde de dag voor mijn vaders verjaardag verschrikkelijk en zoals altijd met harde wind
ging papa kijken bij de dijk. Het water stond wel hoger dan normaal, maar dat vertelde hij
ons niet. Als oudste mocht ik die avond wat langer opblijven. Ik kreeg wat bowl en verheugde
me op morgen als oom Harrie en tante Cor met hun vier kinderen op visite zouden komen. Ik kon met
hen altijd zo fijn spelen. Ik wist toen nog niet dat er voor hen nooit een 'morgen' meer zou komen.
Precies bij hun huis brak die nacht de dijk door en pas zes weken later waren hun lichamen geborgen.
Ik herinner me nog dat we ongeveer om half vier wakker werden gemaakt en naar boven werden
gebracht. Met mijn zusje van tweeënhalf en mijn broertje van net een jaar werd ik in het logeerbed
gestopt. Van slapen kwam niet veel meer, er gebeurden te veel spannende dingen. Het waaide zo hard
dat de dakpannen er van kreunden. Ik hoorde mama rondlopen die steeds om papa riep die beneden
alle kasten leeghaalde en de spullen naar boven bracht. Toen het licht werd, keek ik naar buiten en ik
wist niet wat ik zag! Ons huis stond helemaal in het water en er zwommen kippen, konijnen en zelfs
twee varkens voorbij. Ons huis stond ongeveer vijfentwintig meter van de weg. De weg lag hoger en
stond droog. Papa wilde ons daar naartoe brengen. Toen hij mijn broertje twee keer in het water kwijt
raakte - en door een wonder weer terugvond - moest hij dat idee opgeven. We konden niets anders
doen dan wachten, wachten. Om half een kwamen er mensen met een bootje langs en die haalden ons
een voor een naar buiten. In de kamer zag ik de doos met gebak drijven. Papa was die dag jarig,
maar een feestdag is de dag waarop hij zijn zus, zwager, neven en nichtjes verloor, nooit geworden.
Wij woonden zes weken lang bij mijn opoe. Af en toe gingen we eens kijken of het water al gezakt
was. Ik was vier jaar en ik herinner me niet alles van wat ik later over de ramp gelezen heb. Ik heb
alleen wat herinneringen aan dode dieren, het verjaardagsgebak en mijn nooit gevonden poppen.
En in het huis van mijn ouders kijk ik steeds opnieuw naar de foto van oom Harrie, tante Cor en
de kinderen.
MEVR. A. KOOMEN-VAN VLIMMEREN, ZWAAG
