De mensen
zijn me
teen na de
ramp druk
bezig om
met zand
zakken
een dijk
doorbraak
dicht te
maken.
TV MAGAZINE
NEDERLAND 3, 2119 UUR. 'Het was een grote
klap. Het water spoot het huis binnen. In een
paai' minuten tijd kwam het water tot de zolder.
De meubels bonkten tegen het het plafond. Toen
klapte de voorgevel eruit en verdwenen mijn va
der, zuster en kind in de golven.' Een familiedra
ma in vijf zinnen. Het is het verhaal van een van
de overlevenden van de watersnoodramp van
'53, die aan het woord komen in de documentaire
van Netty van Hoorn. De Impact-documentaire
gaat over de chaos en het plichtsverzuim in die
eerste bange dagen van de ramp, nu bijna 40
jaar geleden, die 1835 mensen het leven kostte.
Onlangs verscheen 'De ramp - een reconstructie'
van de Zeeuwse journalist Kees Slager. Hierin
komt de schrijver tot enkele opvallende conclu
sies: zo wisten de autoriteiten al vóór de ramp
dat de dijken te laag en te zwak waren, ontbrak
een waarschuwingssysteem nagenoeg en was de
hulpverlening ronduit chaotisch.
Dat de dijken in '53 te laag, te smal en te steil
waren en bovendien slecht van samenstelling,
was al jaren bekend bij hen die ervoor verant
woordelijk waren. Verscheidene rapporten wa
ren gepubliceerd waarin op grond van kansbere
keningen dringend gepleit werd voor dijkverho
ging. Met deze aanbevelingen is
echter nooit iets gedaan.
Onthutsend is ook de be
stuurlijke aarzeling vlak voor
de ramp. Zelfs als het zaterdag
avond om half elf, kort voor de
dijken doorbreken, eb is en het
waterpeil nog steeds schrikba
rend hoog staat, ondernemen de
autoriteiten niets. Slechts twee
burgemeesters handelen ade
quaat. Een van hen vertelt in
Impact zijn verhaal.
Ook is te zien dat de hulpver
lening nogal te wensen overliet.
De eerste dagen komt de hulp
ook niet van militairen, wat
vaak wordt gedacht, maar van
particulieren - bootbezitters en
vissers - die mensen oppikken
en in veiligheid brengen. Pas op
maandag verricht de eerste he
likopter, de enige die Nederland
bezit, zijn eerste redding.