Poortvliet - Eiland in watersteppe
Een verdronken dorp in een ondergelopen land. Rechts\Zo bezorgt de krantenloper er het dagelijkse nieuwsblad.
eventien honderd bewoners van Poortvliet op het
eiland Tholen leven, sinds de stormvloed van
1 Februari j.l., op een klont Zeeuwse klei die
250 meter lang en 40 meter breed is. Zij hebben dat zelf
zo gewild. Toen het water de dijken bij Strijensas ver
morzelde en diepe galen sloeg in het land er vlak achter,
mensen en beesten verzwelgend, was er nog een kleine
kade, die het geweld althans enigermate keerde.
Daardoor kreeg men gelegenheid af te wachten
wat er gebeuren ging en maatregelen te nemen voor
de naaste toekomst. Burgemeester W. J. van Doorn,
jong, maar, naar in deze dagen gebleken is, geens
zins onervaren, wist wat hem te doen stond. Hij
stelde zijn mensen voor de keus: gaan of blijven.
Hij had een kans en bij had tijd. Twee elementen,
die hij uitbuitte. Hij bereikte, dat Poortvliet een
bruggenhoofd kon worden ter herovering van de
dijken. En hij voorkwam, dat Poortvliet het lot
deelde van zo menig Zeeuws dorp, dat, van bewo
ners verlaten, eenzaam ligt onder de grauwe
Zeeuwse luchten. Ten prooi aan verwoesting en
lieden, die misdadige bedoelingen hebben ten aan
zien van de zich daar bevindende eigendommen.
Zo is Poortvliet geworden tot een symbool van
Zeelands herrijzing na de stormvloed. Het leven
gaat er gewoon door. De kinderen gaan naar school,
de boeren trachten er van de oogst aan bieten en
aardappelen te redden wat er te redden valt en de
huisvrouwen wijden zich aan haar taak: het reini
gen van wat het water bedierf, aan huis en goed.
Er zijn geen slachtoffers in Poortvliet. Wat vee
kwam om, maar er werd vee! meer behouden. En
wat aan materiële bezittingen verloren ging won
men aan zedelijke waarden: het besef in de water
woestijn te zijn gebleven, toen alles rondom wan
kelde. Dag en nacht hebben de mannen aan de dijken
gewerkt. Dag en nacht hebben de vrouwen gezorgd,
dat het hun aan niets ontbrak. Luctor et emergo in
levenden lijve. Dat is Poortvliet op Tholeneen kluit
klei te midden der woedende baren!
In de verdronken dorpen ontkuilen de boeren hun winterprovisie.
Zo gaat men naar school in het overstroomde Poortvliet.
„Als de tros wordt losgesmeten" begint de reis van school naar huis.
Burgemeester van'Doorn spoort oud en jong aan. Hij is op de dijken en op de scholen.
