On peut toujours se moquer mais que peut faire
d'autre un touriste que, justement, pleurer?
Noordwelle 1953
De eerste herinnering aan Zeeland is heftig. Vijf, bijna zes was ik en
mijn broertje drie. Dat fatale weekend in 1953 kwamen wij met mijn
moeder aan in het verstilde dorp Noordwelle op Schouwen. Het was 31
januari en mijn grootvader lag op sterven. Vanuit Zutphen waren we die
ochtend vroeg vertrokken. Ik weet er niets meer van. Mijn vader was
aan het werk als machinist bij de spoorwegen. Hij kon niet mee, maar
zijn werk garandeerde een vrije reis naar Roosendaal. Dan op de bus via
Oud Gastel en de pont bij Anna Jacoba naar Zijpe en vervolgens via alle
dorpen van het eiland Schouwen -Duiveland naar de Kuijerdamseweg
bij Noordwelle, richting Renesse. Het kleine huisje buiten het dorp staat
op mijn netvlies: het eerste van de vier arbeiderswoningen was van mijn
grootouders. In het derde huis woonde tante Anna, die altijd ziek was en
uiteindelijk iedereen zou overleven. De sloot voor het huis is mij het
meest bijgebleven, het varkenskot bleef mysterieus en onzeker. In de
sloot ving ik die middag nog kleine garnalen. De reuk van het water is
nog steeds een herkenbaar signaal van thuiskomen in Zeeland. Zo gauw
ik de Brouwersdam passeer en Noordwelle nader, komt die typisch zilte,
brakke geur van de sloten weer in mijn geheugen. Na al die jaren.
Het was zondag 1 februari 1953. Diezelfde nacht braken de dijken.
Hiroshimamon amour Marguerite Duras
Omslag:
Schilderij "Dijkherstel" (1957) door G.H.Breetvelt
Collectie Pontes Pieter Zeeman
Foto: George Schade
