De weg tot geluk N° 55 Maandag 9 Mei 1953 fi9e Jaargang. Buitenland, ABONNEMENT Prijs per kwartaal in Goes ƒ2» buiten Goes ƒ2,—' Afzonderlijke nummers 5 cent. Verschijnt Maandag-, Woensdag en Vrijdagavond. ROND HET GROENE FRONL Twee hoofdwegen. Wij zijn er in den laatsten tijd aan gewoon geraakt, dat, wanneer verkie zingen voor de Kamer in het zicht zijn, er nieuwe partijen worden gemaakt. Zij komen voort uit groepen, die mee nen, dat in het parlement aan hun be langen te weinig aandacht wordt ge schonken, ja zelfs, dat deze worden verwaarloosd. Veel succes heeft men als regel bij de stembus niet gehad en een lang leven is die nieuwelingen nooit beschoren geweest. Het meest sprekende voorbeeld voor de weinige levensvatbaarheid van der- gelijk maaksel is wel de economische Bond van Treub. Hier stond aan het hoofd een geniaal man, een ervaren parlementariër, de oud-minister uit het oorlogsmïnisterie, waaraan Neder land zoo ontzaglijk veel te danken heeft. Zijn begin, de gansche opzet, was reeds talentvol. Er werd niet ge proken van groepsbelangen, het groo e, algemeene belang bleef op den voorgrond staan, alleen .dit zou nu liet meer bekeken worden door een po itieken bril, doch uit een oogpunt an economie, met terzijdestelling van lies, wat naar politiek rook. Personen an verschillende levensbeschouwing onden daarom toetreden. De groote •aas zelf trok door het land, zijn ver aderingen waren reuze-successen, im tiers men had genoeg van de politiek, doch desondanks vermocht hij slechts drie Kamerzetels te veroveren en wei nig tijd daarna werd ook deze partij met andere in den smeltkroes gewor pen, waaruit de Vrijheidsbond te voor schijn kwam. We hebben aan een dergelijke be weging, na herhaald verzoek, nooit wil len mededoen. We deden niet mede, omdat we onder politiek nog altijd iets beters verstaan dan het drijven van koehandel en omdat naar onze eening het levensbeginsel, dat men elijdt, ook bepaalt den kijk op de conomische behoeften van ons volk. Weer nadert het verkiezingsjaar en „het is thans in den landbouw stand, "dat stemmen opgaan om bij de ver iezingen met eigen candidaten uit te omen, met mannen die de platte andstoestanden kennen van nabij en van wie men verwacht, dat zij in het jparlement met kracht en talent voor de belangen van het platteland zullen opkomen. Een „groen front" heeft zich yormd om de daarvoor noodige voor bereidende maatregelen te treffen. Dat js geen gemakkelijke taak. Het staat voor den opbouw van een geheel nieu- organisatie, een eigen huis, met éigen interieur, waarin naar het hoopt, ben groot deel van het Nederlandsche (kiezerscorps onderdak zal zoeken en lich thuis zag gevoelen. Deze fronters aan tot dezen moeilijken arbeid over, bmdat zij van oordeel zijn, dat hun be- angen in de Kamer krachtiger naar oren moeten worden geschoven dan ot dusver is gedaan. Een andere groep, de „boerenbon ten", gaat minder ver. Deze wil geen Jgen candidaten, doch pressie, druk, Ikitoefenen op de bestaande politieke jartijen; aan deze wil zij haar land buwprogram voorleggen en de poli 'eke partij, die daaraan serieus ad aesie betuigt, zal van den weerom- uit op den boerensteun kunnen re- énen. In zekeren zin bouwt de tweede toep dus niet haar eigen huis, ze re gevestigd ADVERTENTIEN van l~-5 regels ƒ1,20, elke regel meer 24 cent. Driemaal plaatsing wordt 2 maal berekend. Dienst aanbiedingen en aanvragen 15 ct. per regel. Advertentiën worde* aangenomen tot 12 uur voorin. FEUILLETON door E. PHILIPS OPPENHEIM. Geautoriseerde vertaling van M. HELLEMA. „Ik kom met een heel vermetel voorstel" begon Gerald, „maar ik hoop toch, dat u het zorgvuldig zult overwegen. U hebt ve- -gevangenen in uw Vesting, die daar 3*oor een groot deel vertoeven wegens on- vgeftik. Er zijn daar velen, wier vergrijpen t-onbeduidend zijn, die waarschijnlijk over korter of langer tijd weer vrijgelaten zul- 2 len worden, en die nu evengoed in vrij- heid gesteld konden worden dan op kosten van de regering hier blijven". „U schijnt heel wat te weten van mijn .gevangenen", merkte de Gouverneur on vriendelijk op. „Velen van hen zijn misda- digers van de ergste soort". „Het is niet over een daarvan, dat ik wensch te spreken", verzekerde Gerald bjn. „U hebt hier toevallig een jonge man, £n 't geheel niet tot de klasse van mis- jers behoort. Hij heeft zeer rijke vrien- riep de Gouverneur uit. „Hoe deneert, er zijn reeds huizen genoeg en zij wil volstaan met het huren van een kamer met eigen stoffeerïng in die bestaande huizen, natuurlijk in de hoop, dat aan dien solïden huurder eenige zeggenschap zal worden toege kend en stellig aan zijn belangen zal worden gedacht. Met het voorgaande meenen we de beweging, die thans in verschillende streken van ons land op het platteland gaande is, te hebben gekarakteriseerd. Eenïg commentaar moge hierop vol gen. We beginnen dan met de er kenning, dat deze beweging niet gelijk mag worden gesteld met hetgeen we tot dusver in dien geest zagen gebeu ren. Onder alle maatschappelijke om standigheden zullen er wel enkelingen en groepen blijven bestaan, die mee nen, dat ze tekort worden gedaan en daarom voor zichzelf willen zorgen. Vandaar dat zoolang ons kiesstelsel dit mogelijk maakt, in elke nieuwe periode pogingen daartoe zullen wor den aangewend. In de meeste gevallen gaat zoo'n poging uit van den een of an deren streber, die geen kans ziet om door de groote poort binnen te komen en nu een kans waagt langs een ach terdeur. Partij en program worden door dezulken zelf gemaakt en elke stem daarop is een sport in den lad der, die hem voeren moet naar het vooropgestelde doel. Hoe we over zulk maakwerk denken, beschreven we aan het begin. Zoo staat het, naar onze meenïng, met de beweging onder de boeren echter niet. We hebben hier geen krachtpatser, die door een opzicht- baar, aanlokkelijk uithangbord een groep om zich heen heeft weten te ver zamelen. Wat hier gebeurt is van on deraf opgekomen, spontaan, het ge heele land door van Noord tot Zuid. De heerschende landbouwcrisis en de steeds nijpender wordende nood heb ben deze beweging in het leven geroe pen. Men kan dan ook geen bepaald persoon aanwijzen, die hiermede be gonnen is. In de plattelandsche pers van verschillende richting over het geheele land en in de landbouwpers kwamen dergelijke stemmen a.h.w. te gelijk tot uiting, ieder naar eigen wijze; maar allen in denzelfden trant. En al die éénlingen, die slechts steunen kon den op eigen kracht en overtuiging., hebben hulp gezocht tegen de elemen ten, die hen bedreigen. De geest des tijds heeft hen dien steun doen zoe ken in een landelijke organisatie. Deze heeft dan de bouwstoffen, die uit het geheele land zijn aangevoerd, te ordenen en deze geschikt te maken tot bouwsteenen. Zooals we deden zien, zijn in deze beweging duidelijk twee groepen te onderscheiden. In eigen oog verschil len zij zoozeer in methode, dat tot dusver in samenwerking nog geen heil wordt gezien. De een wil zelf zijn eigen huis bouwen, de ander ïs tevreden met een behoorlijk onderdak in één der bestaande huizen. De houding der eerste groep lijkt radicaler dan die van de tweede groep. Zij willen hun eigen vakmen schen aan het werk zetten. De vraag is echter of daardoor hun kans van slagen grooter is, de kans van slagen in dien zin bedoeld, dat inderdaad het verlangde huis zal verrijzen, want door het aanstellen van eigen vak lieden is men daarvoor nog niet vol ledig verzekerd, immers, de aangestel De vrouw mengde zich in het gesprek. Zij greep haar vriend bij den arm. ,Ivan", riep zij, „het is ongeloofelijk Weet je, van welke som monsieur spreekt? Het is om versteld van te staan! Hij spreekt van tien duizend pond! Dat is twee millioen roebels! Wat denitc je daarvan?' „Heilige moeder Gods!" prevelde Kross- neys. „Een van mijn gevangenen?" ,Een van uw gevangenen", herhaalde Gerald. „Ik zal heel openhartig jegens u zijn, meneer. Ik weet, dat ik met een man van eer spreek, en ik vraag u in aanmer king te nemen, dat deze jonge man niet overtuigd is van eenige misdaad, en dat de regeering, door welke hij hierheen werd gezonden, wankelende is. Het is geen om- kooperij, die ik u voorstel. Het is de prijs voor een daad van rechtvaardigheid. Het geld zal contant worden betaald". Krossneys was nu even opgewonden als de vrouw. Maar zijn blijdschap was ver mengd met vrees, dat bleek duidelijk uit de bezorgdheid op zijn gelaat en zijn ang stige vragen. „Het nummer?" riep hij. „Zeg mij, welk nummer de gevangene heeft, dien u ver langt?" „Nummer 29", antwoordde Gerald. De Gouverneur sloeg met de gebalde vuist op de tafel, zoodat de glazen rinkel den. „Moge de duivel jullie beiden halen!" riep hij. den, in dit geval de gekozenen, kun nen door gebrek aan ervaring, funda menteele fouten maken. Uit onze par lementaire geschiedenis kunnen zulke voorbeelden worden aangehaald. De andere groep lijkt voorzichtiger secuurder, zij koopt haar eigen meu bels en vraagt een passende kamer in een bestaand huis. Nu gelooven we in derdaad, dat de politieke partijen te genover die laatste beweging niet on verschillig zullen staan. Zeker, er zijn in haar midden verschillende land bouw-specialisten, doch er zijn er on der, die het bedrijf en het bedrijfsle ven zijn ontgroeid. Menige politieke partij zal moeten toegeven, dat ver sterking van haar landbouw-element noodzakelijk is, waarmede echter nog niet gezegd is, dat dit ook zal gebeu ren. Een hoofdbestuur moge daartoe adviseeren, de leden der partij spre ken ook een woordje mee, geven soms bij vrij referendum de candidaten aan. Zijn deze eenmaal gesteld, dan is het moeilijk daarin verandering te bren gen. Men vergete ook niet, dat in verkie zïngsdagen beloften gemakkelijk wor den afgelegd. Zoo zou het weieens kun nen gebeuren, dat alle politieke par tijen te kennen zullen geven met het doel in te stemmen, waarmede dan niet veel nieuws zou zijn bereikt. De vraag moet dan ook aan do twee de groep worden gesteld, of zij toch niet een stap verder moet gaan en aan de politieke partijen niet alleen vta gen om een sympathiebetuiging, doch met klem erop aandringen dat op de candidateniijsten de landbouwmen schen een goede kans zullen hebben Zou op ons denkbeeld worden inge gaan, dan zou een limiet moeten wor den gesteld om voldoenden tijd over te houden voor verdere stappen, zoo als de eerste groep beoogt. Met dit alles hebben we te kennen willen geven, dat we de boerenbewe- ging zeer begrijpelijk en verklaarbaar vinden, dat we in zekeren zin sympa thiek daartegenover staan, maar ook hebben we willen zeggen, dat op dezen weg liggen voetangels en klemmen zoodat met kalm en rustig overleg ge handeld zal moeten worden. W. FRANKRIJK'S PRESIDENT OVERLEDEN. Geneeskundige hulp mocht niet meer ba ten. President Paul Doumer is Vrijdag nacht om 4 uur 40 aan de gevolgen van zijn verwondingen zacht en kalm overleden. Hij is 75 jaar geworden. De dood van het Fransche staats hoofd was voor degenen, die de late avonduren en het begin van den nacht in het Höpital Beaujon hadden door gebracht, geen verrassing meer. Reeds sedert tien uur wist men, dat nog slechts een wonder den grijsaard zou kunnen redden. De zes artsen, die den strijd om het leven van Doumer voerden, constateerden, dat er com plicaties intraden, en dat met name de hersenen aangetast bleken, en gaande' weg verloren zij de hoop, dat zij erin zouden slagen hem te redden, In groo te spanning en ontroering woonden mevr. Doumer, .de kinderen en klein kinderen van den president, de pre Hij schopte een voetenbankje, dat in zijn bereik was, dwars door de kamer. Toen liet hij zich in een armstoel vallen en bleef daar met gekruiste armen Elsa woedend aanstaren. De vrouw keek naar hem, alsof zij dacht, dat hij plotseling gek was ge worden. Heb je je verstand verloren, Ivan?" riep zij, „Negen en twintig of negen en der tig wat doet dat er toe? Is de eene ge vangene niet even goed als de andere? Wie komt hen bezoeken? Wie weet, welke cel ledig is? Ba!" ,,Je dacht dus, dat je voor je leven rijk waart, he Elsa?" mompelde de man in de stoel. „Nu, die gedachte kan je wel laten varen. En wat u betreft, meneer, ging hij voort met een kwaadaardigen blik op Ge rald, ,,u moogt u gelukkig prijzen, als u dit land even gemakkelijk verlaat als u er gekomen bent". De vrouw kwam wat dichter bij hem. In haar oogen was de blik van een wild dier. „Luister, Ivan!" riep zij. „Ben je gek? Het is een vermogen, dat deze man in zijn hand houdt. Wat is er onder het schuim, dat je gevangenissen bevolkt, dat daarte gen opweegt? Je maakt mij bang. Het geld zou tusschen ons verdeeld worden. Con tant geld, Ivan! Geld om uit te geven morgen overmorgen eiken dag!" „Jij gekkin!" snauwde de Gouverneur. Waartoe dient geld, als je voeten in de lucht bengelen en je nek gebroken is? mier Tardieu en de leden der regee- ring den strijd der artsen bij. De laatste uren. Om 11 uur constateerden de ge neesheeren, dat de krachten van den president voortdurend afnamen; beur telings werden puncties in de lenden streek verricht en injecties toegediend Toen Doumer een oogenblïk bij kennis kwam vroeg hij: „Zijn het Franschen die het gedaan hebben, en hoe is het eigenlijk gebeurd?" Toen een der art sen zeide, dat hem een auto-ongeluk was overkomen, informeerde Doumer naar den naam van den chauffeur. De dokter vroeg hem toen, zich toch te sparen en te probeeren of hij kon sla pen. Weldra verloor Doumer toen op nieuw het bewustzijn. Om 1 uur werd bekend gemaakt „Zoo even is een nieuwe bloedtrans fusie op den president der republiek toegepast, welke echter geen reden tot hoop meer laat. Doumer ligt in doodsstrijd. Het einde kan ieder oogenblik intreden". Na deze transfusie kwam Doumer opnieuw een oogenblik bij en fluister de: „Wanneer zijt gij klaar met mij?" Tegen half twee werd een nieuw com muniqué uitgegeven, waarin gezegd wordt: „De in verband met de sche delkwetsuur ingetreden storingen in de hersenen worden erger. De zwakte neemt toe. De toestand van den pre sident wordt steeds bedenkelijker." Kort daarna trad de toestand van coma in; elk .oogenblik verwachtte men toen het einde, en om 4' uur 40 trad het in, zonder dat Doumer meer tot bewustzijn was gekomen. 1 Ministerraad. In de gehouden zitting van den tran schen ministerraad zijn de volgende besluiten genomen. President Doumer is in de uitoefe ning van zijn functies vermoord. Hij zal dus een nationale begrafenis deel achtig worden en zijn stoffelijk over schot zal in het Panthéon worden bij gezet. De begrafenis vindt Donderdag 12 Mei plaats. Verder heeft de ministerraad be sloten, dat de Nationale Vergadering welke den nieuwen president moet kiezen, Dinsdagmiddag 2 uur zal wor den bijeengeroepen. De huidige Ka mer, dus de in 1928 gekozene, zal aan de verkiezing deelnemen, daar de nieu we Zondag gekozen Kamer pas 1 Juni in functie treedt. De Fransche premier Tardieu heeft het volgende manifest uitgevaardigd: „De president der republiek is ver moord. Heel Frankrijk is stom van droefheid en in rouw gedompeld. Het land betreurt den illusteren grijsaard, wiens leven in 's lands dienst stond en van wien vier zonen voor de verdedi ging van het land zijn gevallen. Het land buigt zich voor de treurende weduwe, die hedenochtend in het zie kenhuis de oogen van haar man, die zelf op het veld van eer is gevallen, heeft gesloten. Laten wij den overle den president de eenige eer bewijzen, die hij gewenscht zou hebben. Mor gen vinden de Kamerverkiezingen plaats, Dinsdag zal de Nationale Ver gadering een nieuwen president benoe men, Donderdag zal het volk Doumer's stoffelijk overschot naar het Panthéon geleiden. In de herinnering aan een grooten Franschman zal Frankrijk zijn eenheid weten te toonen. Leve Frank rijk, leve de republiek." (get.) A. TARDIEU, Voorzitter van den ministerraad dat zou je lot zijn, en een dozijn kogels in mijn hart! U is een vermetel man, die naar Rusland durft te komen met zulk een zending", voegde hij er bij, Gerald woe dend aanziende. Zij wendde zich tot haar bezoeker. „Wat meent die gek toch?" vroeg zij. ,Wie is die gevangene, wiens vrijheid u wenscht?" „Ik weet het niet", antwoordde Ge rald. „Ik ben slechts een tusschenpersoon". De Gouverneur ging rechtop zitten. „Ik zal het u vertellen", zeide hij heesch. „Nummer 29 is alles, wat de gevangenis- registers van hem zeggen, maar zijn naam is Paul, Grootvorst van Volostok, Vorst van Tamboff, erfelijk grootvorst en Be stuurder van alle provincies van de Dwi- na, neef van Nicholaas, den gestorven Czaar, hoofd van het Huis Romanoff en indien het volk morgen van regeering wil veranderen, zelf Czaar aller Russen! Daar, vrouw, nu ken je het geheim van mijn Vesting. Je kunt nu raden, wat er met ons zou gebeuren, indien ik onderhandelde met dien krankzinnige!" De vrouw viel op de sofa neer. Zij was bleek onder al haar rouge en poeder. Haar blond haar was uit het lint ontsnapt. Haat ochtendjapon was half van haar schouder gegleden. Zij zat eenigen tijd zwaar te ademen. Gerald was de eenige van de drie, die zijn hoofd niet verloor. „Dat maakt niets uit", zeide hij kalm De moordaanslag. Omtrent den opzienbarenden aan slag op den president van de Repu bliek kunnen de volgende bijzonder heden worden meegedeeld: Nadat de heer Paul Doumer op het Elyseeeen lunch had aangeboden aan den heer Emir Feisal, die een bezoek bracht aan Parijs, begaf hij zich vergezeld van de leden van zijn Huis naar de verkno ping van de vereeniging van oud-strijd- dersromanschrijvers, die gehouden werd in het mooie huisje van de Roth schild-stichting in de Rue Berrver. Hij vond hier enkele ministers die zich bij hem aansloten en trad met hen de groote zaal binnen waar de schrij vers elk achter hun stalletje hun boe ken te koop boden. Hij werd ontvan gen door den voorzitter der vereeniging Claude Farrère, den bekenden roman schrijver, die hem tegemoet trad en begon te zeggen hoezeer hij en zijn collega's zich over dit bezoek ver heugden. Op dit oogenblik snelde een betrek kelijk nog jonge zeer lange man, die even te voren een boek van Farrère en van een anderen schrijver gekocht had en hun had verzocht daarin een op dracht te schrijven, met een zware re volver in de uitgestrekte hand op den president van de republiek toe en loste eenige schoten. De heer Doumer viel zonder een woord te kunnen uiten achterover in de armen van degenen die hem vergezelden Farrère, de di recteur van de gemeentelijke politie Guichard en andere aanwezigen over manden niet zonder moeite den aan valler waarbij de eerste door een kogel in den rechter benedenarm gewond werd. De heer Guichard kreeg een lichte verwonding aan de pols. Terwijl de politiebeambten zich meester maakten van den aanvaller, die daarbij door het publiek zeer mis handeld werd, nam een van de aanwe zige journalisten den president in zijn armen en droeg hem geholpen dooi anderen naar den overkant van den Faubourg St. Honoré waar zich in de onmiddellijke nabijheid het hospitaal Beaujon bevindt. Hier werd de heer Doumer onmiddellijk uitgekleed en onderzocht. Daarbij bleek de noodza kelijkheid wegens het geleden bloed verlies terstond een bloedtransfusie toe te passen waartoe een van de in wonende geneesheeren zich onmiddel lijk beschikbaar stelde. Bij het onderzoek bleek verder dat de president door twee kogels getrof fen was. De eene was bij het linterjuk been naar binnen gedrongen en was zonder veel schade aan te richten aan de rechterzijde weer naar buiten geko men. De andere was in den schouder gedrongen en had daar door een slag ader te raken ernstig bloedverlies ver oorzaakt. De dader. De dader bleek bij onderzoek Gor- goelov (of Gorgulef) te heeten. Na zijn verhoor door de politie, dat twee uur duurde, waarbij hij verklaar de een bewonderaar van Hitier en Mussolini te zijn, werd Gorgoêlov over gebracht vaar het Paleis van Justitie. De menigte riep „a mort!" en trachtte hier en daar de afzetting te verbre ken om den dader te lijf te gaan. Bij zijn verhoor door den rechtercommis saris betuigde hij het sovjet-regime te willen bestrijden. In de kranten had hij gelezen dat president Doumer de tentoonstelling van auteurs-frontstrij- ,,U windt u erg op voor niets. De dynastie der Romanoffs behoort tot het verleden. Er zal nooit weer een czaar komen in Rus land. Deze jonge man heeft rijke vrienden, die hem willen bevrijden. Ik zou meenen, dat uw regeering blij zou zijn hem kwijt te raken". Gerald's woorden bleven niet zonder uit werking, vooral op de vrouw. „Alles wel beschouwd", mompelde zij, spreekt die man verstandig. Wie geeft nu nog iets om grootvorsten? Er zijn reeds genoeg van hen ontsnapt. Wat komt liet aan op een meer of minder?" „Maar deze ik heb je gezegd, wie hij gromde de man. De vrouw begon weer moed te vatt" Zij bespotte hem openlijk. „Wanneer het volk van Rusland de da gen van het czarenrijk weer verlangt", zei de zij, „zullen zij gemakkelijk een van dat geslacht vinden. Maar die dag is nog niet gekomen. Deze jonge man in je vesting is van geen beteekenis. Je bent een dwaas, Ivan. Je kunt de waarheid niet zien. Je hebt je niet voorgesteld, wat duizend pond kan beteekenen". Krossneys leunde achterover in zijn stoel en beet op zijn nagels. „Wie is u?" vroeg hij plotseling. „En waar komt dat geld vandaan?" (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1932 | | pagina 1