De Kleine Bazar IV0 i JUL Vrijdag 8 December 1950 117 Jaargang* Bij dit nummer behoort een bijvoegsel. Als stafkoerier bij het Roode Leger PAKKER uofold Vulpennen Officieele Dealer voor GOES en OMSTREKEN Het meisje, dat met een Koning trouwde ABONNEMENT Prijs per kwartaal in Goes f 2, buiten Goes f2, Afzonderlijke nummers 5 cent. Verschijnt Maandag-, Woensdag en Vrijdagavond. GOESCHE ft COURANT Uitgave: Naamlooze Vennootschap Goesche Courant en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf Telefoonnummer 17, na 17.30 No. 244 -v--8— gevestigd te Goes. ADVERTENTIfiN van 1—5 regels fl,20, elke regel meer 24 cent. Driemaal plaatsing wordt 2 maal berekend. Dienst aanbiedingen en aanvragen 15 et per regel. Advertentiën worden aangenomen tot 12 uur voornr door E. v. S. De schrijver van dit artikel is een Rus van Duitsche afkomst, die bij het begin der Russische revolutie een tijdlang ïn het roode leger gediend heeft. Bij liet begin der revolutie trachtte ik naar Perzië te vluchten, doch te Tifhs was ik zoo ongelukkig, in handen t- val len van ambtenaren van het roode leger, het was mij te goed bekend, hoe menschen van mijn politieke richting bekanideldj werden, vooral als men dan nog van adel is; ük 'kon dus niet anders do-n dan hui len met de wolven in het bosch en imeldi'de mij bij hen aan als vrijwilliger voor het rondde leger, waarvoor ik echter nooit de minste sympathie heb gevoeld. Het was nog een opluchting voor mij dat ik geen uniform behoefde te dragen; slechts een rooden band om den arm on derscheidt de soldaten van het rooide leger van de overige leden der bevolking. Uni formen werden alleen gedragen door leden van de Tsjeka en van de daarvoor in de plaats getreden G. P. U. en dan waren het er nog uniformen naar. Het roode leger werd aangevoerd door zekeren Henschei, een voormalig Prui sisch luitenant, die in het uitvoeren van zijn bevelen werd bijgestaan door een aan tal militairen, die vroeger aan het front ge weest waren. Er waren slechts enkele officieren onder. De soldaten van 'het roode leger waren voor de grootste helft analfabeten. Onder die omstandigheden was het geen wonder, dat ik tot staf koerier werd be noemd. Als zoodanig kreeg ik een paard ter beschikking, omdat ik dan sneller de bevelen over kon brengen. Dit geschiedde op twee manieren. Men had om te begin nen de z.g. seriebneven, die binnen een' kwartier moesten worden bezorgd en ver zegeld waren met een groot lak. Een an dere soort heette: streng geheime beve len deze konden geen kwartier wach ten, doch moesten onmiddellijk overge bracht worden. Op zekeren dag moest ik zoon streng bevel overbrengen. Ik stak de enveloppe als gewoonlijk in mijn zadeltasch en ging op weg. Op mijn plaats van bestem ming aangekomen, bleken echter tot mijn ontzetting de riemen van mijin zadel tasch gescheurd te> zijn. De tasch hing er nog zoowat aan en gelukkig zat de brief er nog in. Ik gaf hem aan den geadresseerde, een officier van het roode leger. Deze keek mij eenigea tijd strak aan nam mij van hoofd tot voeten op. Het mij, alsof mijn hart ophield te klop- want ik had misschien wel honderd aan anderen gezien, wat zulke bük- de praktijk te be teekenen hebben, fficier draaide den brief in zijn han- 84 FEUILLETON DOOR ALICE HEATH HOSKEN. Vertaald door Dicky Wafelbakker. Hij liep de kamer uit, terwijl ik ge heel buiten mezelf was en niet eens den ken kon. 'Wat moet ik beginnen Kunnen er dergelijke beesten van mannen bestaan? Ik was ten einde raad. Toen Hulda on geveer een kwartier later haastig binnen trad, zag ik aan haar gezicht, dat Gulan niet 'haar gesproken had. Ik kon me niet langer beheerschen, trok 'haar in mijn armen en barstte in snikken los. Het is heel moeilijk een goede beschrij ving te geven vani hetgeen er daarna plaats greep. Om te beginnen vertelde Hulda me van dien man, die verliefd op haar was geworden. Hij was een van de personen, die het Paleis te Vesteral in bezit had den genomen, toen zij en- ik daar alleen waren op den dag, dat de Revolutie uit dein om en floot tussc'hen zijn tanden. Hij zei echter geen woord. Vervolgens ging hij naar buiten en kwam terug met twee soldaten, die links en rechts van mij gin gen staan. „U heeft het zegel van den brief ver broken. U weet, dat verraad met dsn dood gestraft wordt." Ik toonde mijn zadel tasch en veront schuldigde mij door slechts de waarheid te verteilen. Hij glimlachte echter iro- nisch. „Die riemen kunt U wel opzettelijk beschadigd hebben om Uw onschuld aan nemelijk te maken. Ik verklaar U hier bij tot gevangene. Het spijt mijl" Ik werd door de twee soldaten weg gevoerd naar de gevangenis, een kelder gewelf, dat aan catacomben deed denken. Er waren reeds een tweehonderd gevan genen aanwezig, allen mannen, die voor het grootste deel tot de betere standen be hoorden. Het eerste, wat mij opviel, was dat deze menschen komische gesprekken voerden. Daar begreep ik niets van. Ik knoopte met ©enigen hunner een gesprek aan en hoorde zoodoende, dat zij gijze laars waren, die tot een bepaalden datum in hechtenis gehouden moesten worden. Daardoor wilde men hun familieleden dwingen tot betaling van een ongehoorden losprijs. De meeste gevangenen wisten, dat hun familie de voor hen gevraagde som met geen mogelijkheid bij elkaar konden bren gen en dan wisten zij tevens, dat de of ficieren van het roode leger door niets ter wereld konden worden bewogen bot het matigen van hun eiscfoem. Er volgde onverbiddelijk een terechtstelling. Toch bleven zij dag en nacht hopen op uitkomst. Doch op den achtergrond van hun ge dachten stond onophoudelijk het schrik beeld van den doof, dien zij wel niet zou den kunnen omtkyopem. Enkelen werden er bijna krankzinnig van. Anderen spra ken over volmaakt onverschillige dingen en handelden alsof zij thuis bij den war men haard zaten en geen levensgevaar te duchten hadden.. Na twee dagen kwam de officier, dk mij gevangen had laten nemen, bij mij en deelde mij mee, dat ik vrij was. ,jWij heb ben geen geloof kunnen hechten aan Uw meidedieeling, dat de riemen van Uw zadel- tasch vanzelf gescheurd zijn. Het is ech ter gebleken, dat de betrokken brief geen streng geheim bevatte. Daarom is Uw overtreding minder ernstig en kunt U zich bij Uw eigen compagnie melden voor Uw straf." Inderdaad kwam ik er af met drie da gen arrest. Nu is dat nog erg geno' want arrest beteekent in het roode leger onafgebroken werken zonder nachtrust. En het valt niet mee, twee en zeventig uur in het zadel te zitten. Toen mijn straf- dienst achter den rug was, viel ik dan ook van uitputting van mijn paard en viel dadelijk op den grond in slaap. Men heeft bralk. Destijds viel het haar al op, hoe hij haar aankeek en tegen haar glim lachte. Ik herinnerde me dat eveneens. Ze kan hem eenvoudig niiet zien. Terwijl ik weg was, heeft hij geprobeerd haar het hof te maken. Hij is een groote, grove jonge man, die totaal geen opvoeding heeft gehad. Zij heeft ontdekt dat hij slage. van beroep is en gewerkt heeft in den winkel, waar haar moeder indertijd vleesch liet halen. Hij moet Hulda van tijd tot tijd gezien hebben en nu wil hij met haar trouwen. i Hulda gaat er zoo onder gebukt, dat zij er bijna gek van wordt. Gulan had haar juist gezegd, dat als ik geen bood schap aan Max zond, waardoor hij hier zou 'komen, hij 'haar aan dien vreeselijkeo man zou uithuwelijken, wat beteekemde dat hij haar met geweld aan hem zOu ge ven, alsof zij een slavin was. Hulda schreide evenwel niet, zooals ik. Er lag een starende blik in haar oogen, welke mij met angst vervulde. Nadat ik mijn tranen- gedroogd had, voelde ik me wat kalmer en was ik er innig van over tuigd, dat Max liever zou sterven dan toestaan, dat ik een hulpeloos meisje als Hulda zou overleveren in de handen van die beestachtige mannen. Goede maatjes. St. Nicolaas bracht Maandag op zijn tochten door Zee land een bezoek aan 's Heerenhoek, waar hij door de dorpsjeugd met vreugde werd ontvangen. Ook Zwarte Piet deelde ïn de belangstelling en was al spoedig goede maatjes met de Zeeuwsche meiskes, die het be zoek zeer interessant vonden. mij moeten wegdragen en het heeft eeni gen tijd geduurd, voordat ik weer dienst kon doen. I Mijn eerste bondschap gold weer de zelfde plaats, waar ik gevangen had ge zeten en den zelfden officier. Ik had een nieuwen zadeltas ch gekregen en was zoo voorzichtig mogelijk, om geen aanleiding te geven tot nieuwe klachten. Op mijn plaats van bestemming aangekomen, hoor de ik, dat de betrokken officier naar de naastbijiliggende stad vertrokken was voor een terechtstelling. Hiji was juist weg en als ik snel reed, zou ik kern. nog met ge mak kunnen inhalen. Ik gaf -dus majn paard de sporen en zag na eenigen tijd in de vei be twee vracht wagens. Naderbij- gekomen ik was er toen een honderd meter van verwijderd zag ik, dat zij waren volgepakt met geheel naakte menschen. De wagens re den voort -over den landweg omgeven door Kozakken ter bewaking. Ik zal nooit dit schouwspel vergeten van die arme men schen, die den dood voor oogen hadden en voor wie een vlucht absoluut buiten gesloten was. Hun handen waren boven dien op den *rug samengebonden. Plotseling beg0n een oude man met een grijze baard als een gewond dier te hui len. Anderen stemden met hem. in en er steeg een gebrul op, dat aan een helsche marteling deed denken. Doch al gauw kwamen enkel© Kozakken naar de wagen- toe en sloegen de menseden met hun kar watsen op de bioote licfnamen. Het werd dadlelijk doodstil; men hoiordb hier en daar nog slechts eiem zwak gekreun. Eenigen tijd later begon een der gevan genen te bidden; de mee®ten baden mee. Slecfhts de Kozakken hoorden hen, want in de straten was geen mensc[h te zien. Alle winkels waren gesloten en >vaar men rolluiken voor de vensters had, waren deze neergelaten. Want het is niet goed, zoon optocht medelijdend na te zien. De kogels der Kozakken vliegen soms in vreemde richtingen. Ik verteld© haai* dit, doch z© wilde er niets van hoor©n. „Uwe Majesteit mag da© boodschap niet -aan den Koning zenden," zei ze. ,BZe zouden hem kunnen doo-den. Ik ben er van overtuigd, dat z© met tegenslagen te kampen hebben. Nee, mevrouw, U moogt niet aan mij denken," „Maar HuldaB wat wil je dan do©n?" riep ik uit. „Ik wieet het niet/' antwoordde ze. „Ik zal er echter wel iets op vinden." Toen b©gr©©p ik dat zij van plan was e©n einde aan haar leven te maken. Hoe laaghartig en sluw was Gulan toch... Ais hij mij op de een of andere manier had gedreigd, zou dit geen invloed gehad hebben. Ik zou liever sterven dan Max verraden. Ik kon mijn vriendin ech ter onm0g©lijk een dergelijk lo-t laten on dergaan. Geen enkele vrouw zou dat ge daan hebben. Ik was wanhopig..., „I'k [moet di© boodschap schrijven/' zei ik. Hulda 1ik di©n tenminste voor te wenden-, alsof ik het djoe. Oh, is er dan geen uitweg mogelijk? Kunnen wij niet iets bedenken om hem op een dwaalspoor te brengen?" Even keek ze nadenkend voor zich uit en toen zei ze plotseling: Plotseling moesten de wagens stilhou den. Zij waren tamelijk hoog en de eerste gevangene, die er af moest springen, deinsde hiervoor t©rug met het oog op zijn gebonden handen. Een slag met een geweerkolf deed hem van -den wagen tui melen. Langs den weg zag men graven, die ongeveer een meter diep waren. De gevangenen moesten voor hun eigen graf neerknielen. Enkelen trachtten nog op het Laatste -oog©nblik in wanhoop te vluch ten; deze werden echter door de Kozak ken met geweerkolven neergeslagen. De anderen, di© berustend voor hun g neerknielden, werden doodgeschoten of met dolken doodgestoken. Tenslotte waren alle slachtoffers ge dood. Er waren er enkelen onder, die ik in de gevangenis had leeren kennen en. ik huiverde bij de gedachte, hoe licht mij eenzelfde lot had kunnen treffen. Doch ik moest nu mijn boodschap overbrengen. De soldaten begr0-even de lijken en de of ficier stond er bij, alsof er niets gebeurd was en rookte een sigaret. Ik ging naar hem toe en hij reikte mij de hand. Ik voel de mij medeplichtig aan de terechtstelling, toen ik zijn hand-druk beantwoordde. Later trachtte ik te eten. Doch ruim een etmaal lang was miji dat onmogelijk. De gevangenschap, de drie etmalen te paard en de terechtstelling hadden mij gebroken-. Doch één ding stond bij- mij vast: ik zou mijn betrekking met het roode leger verbreken en ontvluchten, zoodra mij daartoe de gelegenheid werd fn verband met dit besluit vroeg ik na mijn terugkeer eenige dagen verlof. Er spoediger, dan ik het had kunnen vermoe den, kwam mijn kans. Op een klein sta tion vond ik een transport Duitsche ge vangenen en voegde mij- bij hen. Dit ging z-ooveel te gemakkelijker, o-m-dat mijn naam een Duitsohen klank heeft en ik de Duitsche taal ook goed machtig ben Een maand daarna trok ik eindelijk over de Russische grens. Ik wa|s vrij! „Mevrouw, er bestaat geen kans voor mij dat ik kan ontsnappen, is het wel? Wij waren nog nooit zoo- streng be waakt geweest, dus dat was vrijwel uit gesloten. „Ik weet dan nog maar een enkele mo gelijkheid," ging ze voort. En daarna legde ze- me haar plan uit. Ik ziou de boodschap schrijven, waaruit Gu lan niets anders zou kunnen lezen, dan dat ik Max rondluit vroeg bij me te ko men. Wij zouden echter een code samen stellen, terwijl Hulda wild© doen voor komen, alsof zij van idee was veranderd en vragen naar Vesteral gebracht te wor den om den man te ontmoeten, die met 'haar trouwen wilde. Ze- wist, dat ze alles met hem doen kon-, wat ze ver koos en er was totaal geen aanleiding voor Gulan om argwaan te koesterend Als zij eenmaal in Vesteral was, zou ze ontvluchten en een boodschap naar Max brengen, en wanneer ze hem niet kon be reiken, zou ze den code aan Maria's zoon in de bakkerij in het Gotwalz kwartier brengen, met de instructie dezen ten koste van alles aan den Koning te overhandigen. Het was ontzettend gevaarlijk, maar zij zei-de, dat dit vermoedelijk die eenige uit komst zou zijn. Ze weigerde beslist mij Dagboekblaadjes. 5 DECEMBER. In alle bladen lees ik op het oogenblik wenken en raadgevingen met het oog op het na derende Sinterklaasfeest en ik meen, dat ik mijn plicht zou tekort komen als ik hierin ten achter bleef. Daar om een kort toepasselijk woord. Behalve de cadeaux, die wij met St. Nicolaas geven aan de menschen, die ons het naast staan en voor ivie wij dus graag wat over hebben, mos ten wij ook denken aan degenen, voor wie wij minder over hebben, maar die wij toch slecht kunnen venvaatioozen. De waarde van wat men hun schenkt kan men het beste afmeten naar het cadeau, dat men verladen jaar van hèn ontving of dit jaar van hen kan verwachten. Stak het ónze ver leden jaar gunstig af bij het hunne, dan kunnen wij ditmaal iets inbinden. Was men daarentegen het vorig jaar in vergelijking met hen te zuinig ge weest, dan kan men dezen keer wat guller voor den dag komen. Aangezien de kosten voor deze ge schenken in normale gevallen onze inkomsten te boven gaan, kan men ze het beste bestrijden door geld op te nemen van zijn bankrekening of spaar bankboekje, of wel bij iemand, die minder bloedverwanten heeft, een lee- ning sluiten. Tenzij men de voorkeur geeft aan den meer en meer gebrui- kelijken weg, zijn leverancier niet te betalen. Het laatste is echter alleen mogelijk bij winketiers, wier vorde ringen van een jaar geleden intus- schen voor een belangrijk deel zijn aangezuiverdsommige winketiers zijn er namelijk op gesteld, zelf óók aan Sinterklaas te doen. Wenscht men gemakshalve iemand te vereeren met een geschenk, dat men het vorige jaar zelf heeft ont vangen hiervoor leenen zich bij uitstek vazen, kleine metalen en gla zen weelde- en gebruiks-artikelen e.d. waaraan de slijtage niet is te consta- teeren dan verdient het aanbeve- ting, dit te zenden aan een ander dan die het u verleden jaar schonk. Aardig is, de geschenken het ka rakter te geven van een surprise, d. w. z. van een origineele verrassing, die een ander voor u bedacht heeft of die in de krant heeft gestaan. Ge bruikelijk is voorts, dit te doen verge zeld gaan van een „Sinterklaasge dicht", d.i. een stuk proza, waarvan de eene regel zes maal zoo lang is als de andere, doch waarin de eind woorden van elke twee regels onder ling schijnen te rijmen. Dit gedicht kan men ongestraft onderteekenen mei „St. Nicolaas", want de goedertieren heid van den bisschop is spreekwoor delijk en het is nimmer voorgekomen, dat hij voor deze beleedigende falsi ficatie wraak nam. Voor het inpakken der geschenken tenslotte placht men tot dusver cou rantenpapier te bezigen. Het schijnt dit jaar echter voordeeliger te zijn, er bepaalde effecten voor te gebrui ken; dit heeft bovendien het voor deel, dat ons humeur betangrijk ver betert zoodra we deze papieren heb ben opgeruimd. op een andere wijze het bericht te laten verzenden. Ze wilde de kans wagen, hetgeen mij echter vreeseLijlc angstig maakte, daar ik Gulan beter kende dan zij, lik moest wel toegeven. Wij stelden den code samen en aan de hand diaarvam schreef ik het bericht aam 'Max. Dit luidde als volgt: „Wil je dadelijk komen? Gulan geeft vrijgeleide. Ben ziek en moet je zien. Je kunt ten volle op Gulan vertrouwen. Margaret." Volgens den codie was de werkelijke beteelkenis van dit alles: „Neem in het geen notitie van dit bericht." Ik was Verwonderd over Huida's kalmr te en opgewektheid'. De angstige uitdruk king was uit haar oogen verdwenen. Men z|ou bijna gedacht hebben, dat zij genoot van het vooruitzicht op dit avontuur. Toen Gulan mijn antwoord kwam ha len, overhandigde ik hem de boodschap, die ik aan Max had geschreven. Hij las deze herhaaldelijk over en keek mij daarna met zijn grijnsiadh aan. - „Dat is goedj" zei hiji. „(J d<jet heel wat uit vriendschap. Ik veronderstel ech ter, dat U denkt, dat Braila-Galaflz zichzelf wel zal kunnen verdedigen, of vermoedt U soms bij geval dat hij niet zal komen?" (Wondt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1930 | | pagina 1