DIPLOMATEN
Nieuwjaarswenschen
N° 149.
Maandag 16 December^! 929
116 Jaargang.
Bij dit nummer be
hoort een bijvoegsel
Raadsfilm.
ABONNEMENT
Prij» per kwartaal in Goes f2,
buiten Goes f2,—
Afzonderlijke nummers 5 cent
Verschijnt Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
GOESCHE 1 COURANT
Uitgave: Naamlooae Vennootschap Goesche Courant ÈpwPs®/ en Kleeuwens Ross'Drukkers-en Uitgeversbedrijf
Telefoonnummer 17, na 17.30 No. 244 -*■n
gevestigd te Goes.
ADVERTENTIËN
van 1—5 regel» fl,20, elke regel
meer 24 cent Driemaal plaatsing
wordt 2 maal berekend. Dienst
aanbiedingen en aanvragen 15 ct
per regel. Advertentiën worden
aangenomen tot 12 uur voorm.
Zij, die zich met ingang van 1 ja
nuari a.s. op de Goesche Courant
abonneeren, ontvangen de tot dien
datum verschijnende nummers gratis.
in het NIEUWJAARSNUMMER wor
den, zooals gebruikelijk is, bij vooruit
betaling geplaatst tegen 75 cent, voor
hoogstens 6 regels.
Onder een algemeenen wensch kun
nen namen en adressen geplaatst wor
den tegen betaling van 20 cent per
regel.
Opgaven worden zoo spoedig moge
lijk ingewacht, doch uiterlijk VRIJ
DAG 27 DECEMBER, vóór des
middags 12 uur.
ADMINISTRATIE
GOESCHE COURANT,
B. en W. van Goes blijken ieder
jaar opnieuw de begrooting van in
komsten en uitgaven als het groote
feest-diner in het teneinde loopende
tijdvak van 365 dagen te beschouwen,
want getrouwelijk laten zij aan de
hoofdschotels een hors d'oeuvre voor
gaan van zulk een overdadige nuan
ceering, dat zelfs de eigenaar en de
kok van ons ïnheemsche hotel Cen
traal er zich in zouden kunnen ver
lustigen. Weelderige hors d'oeuvres
kunnen tof gevaarlijke precedenten
worden indien de gastheeren de diner-
etiquette niet volkomen doorzien en
(of) als de aanzittende gasten vreem
delingen dan wel zeldzame bezoekers
zijn in het luxurieuse rijk der gastro
nomie. Geraffineerd uitgebreide inlei
dingen tot de hoofd-substantie van
den maaltijd hebben niet maar zoo toe
vallig reeds menig dineerenden parten
gespeeld; parten welke hij dra deer
lijk berouwde.
Het pleit voor B. en W., en voor «de
getrouwelijk met hen aanzittenden,
dat het begrootïngs-festijn ieder jaar
weer een bijna ideaal verloop heeft,
dat de uitbundig gevarieerde hors
d'oeuvre de waardeering der hoofd
schotels eerder opvoert dan doet da
len, en dat zelfs het dessert, te om
streeks 10 uur niet onaangeroerd, door
den ijverigen major domus naar de
keuken wordt verwezen. Ondanks zeer
vele betoogen, die soms geestrijk en
sprankelend zijn als champagne, soms
mild als een superieur vischwijntje,
nu eens opwekkend en inspireerend
als een goede Bordeaux, dan weer zin
rijk en bedwelmend als het bouquet
van flonkerende oude Bourgogne, of
31
FEUILLETON
DOOR E. PHILLIPS OPPENHEIM.
Geautoriseerde vertaling van
M. HELLEMA.
„Zij tracht iets te weten te komen,
terwille van dien man van haar, denk
ik. Dat is nu goed en wel voor jou,
maar ik vind, dat Arthur voorzichti
ger moet zijn. Vader zegt nooit veel,
maar ik verbeeld mij, dat hij zooveel
te meer denkt".
Zij eindigden hef spel haast zwij
gend en spraken ook niet veel onder
het theedrinken. Op weg naar beneden
werd Grant door een plotselinge vrees
aangegrepen. Susan was immers een
meisje, dat haar eerste opwellingen
volgde. De dagen van hevige span
ning, welke hij en de anderen door
leefden, beteekenden niets voor haar.
Misschien zou zij er geen rekening
mee willen houden. Zij was altijd
omringd door jonge lieden en voor
het oogenblik tenminste ergerde zij
zich aan hem.
weer troebel, verwarrend, maar zoetig
als de noodwendige pousse-café
weten alle aanzittenden ieder jaar op
nieuw, heel aan 't einde van de toch
geestkracht ventileerende zitting, de
vingerkommen even wel aan haar
eigenlijk doel te doen beantwoorden
als zij kans zien de Havanna te ont-
punten zonder het dekblad van deze
exorbitante genieting te beschadigen.
Streelde deze zeer oppervlakkige
teekening van de jaarlïjksche festijnen
van onze vroedschap reeds Uw zinnen,
o lezer?
Niets weerhoudt u, mits ge zeer be
scheiden, en zeer stilzwijgend zijt, aan
het jongste feest-diner van den raad,
zij het dan op een nederige plaats
te ziften.
De gong dromt.
Mes dames et messieurs est servi.
Een voortreffelijke en meesterlijk
gecomponeerde hors d'oeuvre vergt
gemeenlijk eenïge uren. Toen de elf
vroede vaderen zich Vrijdagmiddag
te 2 uur schaarden om de tafel, welke
burgemeester Hajenius presideerde
(de heer Koning liep het diner mis
door verblijf in het buitenland, de
heer Buïjs wegens ziekte) hadden zij
niet minder dan 23 voorspijzen voor
den boeg, met welk respectable aan
tal ingrediënten zij zich circa 2 uur
met gezonden appetit onledig hiel
den. Ietwat pralerig troonden alle on
derdeden der hors d'oeuvre op het
menu, dat we hier natuurlijk niet vol
ledig kunnen vermelden, omdat het
noemen van de allerbeste en meesten in
gang vindende beetjes al heel wat
ruimte vergt. De gebruikelijke Iersche
oesters had de tafel-praeses Vrijdag
doen vervangen door een délicieus
pastdtje: „Brand la Middelbourg",
hetgeen aan de tot oordeelen bevoeg
de smullers een levendige gedachten-
wisseling ontlokte, totdat de voorzitter
met kennelijken pret de aandacht der
dischgenooten leidde naar het inzicht
van den heer Van Poelgeest. Deze gaf
als te doen gebruikelijk een korte uit
eenzetting van zijn standpunt t. o. der
onderhavige materie, en hij betoogde
dat het materiaal der Goesche brand
weer versterkt zal moeten worden met
een brandspuit, die eenige honderden
M3. water per uur, onder flinken
druk, in het vuur kan brengen. Tij
dens de gedachtenwisseling had de
voorzitter gelegenheid hulde te bren
gen aan de Goesche brandweer, haar
namens den commissaris der Koningin
en het gemeentebestuur van Middel
burg te danken, en te doen uitkomen,
dat de „Telegraaf" ten onrechte ver
kondigd heeft dat volgens een der Rot
terdamsche commandanten het Goe
sche brandweer-materiaal slecht ge
weest zou zijn. B. en W. en de brand
weer zullen zich in verbinding stel
len met de Ned. Kon. brandweer-
vereenïging en later bij den raad met
voorstellen tot betere installatie der
brandweer komen. Het verheugt ons
dat de Middelburgsche ramp aldus
tot verhooging der brandveiligheid in
Goes zal leiden. Als de raad metter
tijd niet over een paar duiten zal val
len, dan komt deze zaak wel volko
„Lady Susan", begon hij.
„Meneer Slattery".
„Ik meende, dat het gewoonlijk
„Grant" was, protesteerde hij.
„Ik heb mij „Susan" hooren noe
men", herinnerde zij hem.
„Nu dan, Susan", begon hij weer.
„Er schijnt een misverstand tusschen
ons te zijn. Dat vind ik niet aange
naam. Ik wensch goede vrienden met
je te wezen".
„Beste man", zeide zij, „heb ik dan
getoond met je te willen twisten?"
„Je ergert je aan mij, en dat wil ik
liever niet."
„Natuurlijk wel."
„Doe dan iets, om mij genoegen te
geven, wil je dat?"
„Alles", verklaarde hij, met een
dwaas optimisme.
„Dineer dan vanavond niet met die
mevrouw Von Dias".
Hij was verslagen.
„Beste Susanl" protesteerde hij. „Ik
kan er niet af."
„Had je haar gevraagd met je te di-
neeren of bedacht ze dat maar zoo op
het jacht?"
jjZij bedacht het op het jacht," gaf
hij toe. „Niettemin nam ik het aan en
om je de waarheid te zeggen Susan, ben
men in orde. Met den raad hebben we
ons vroolijk gemaakt over een aan den
voorzitter gerichten brief van een
bank hier ter stede (die ook aan
brandverzekeringen doet), waarin al
lerlei verlangens kenbaar werden ge
maakt, eischen werden gesteld, zonder
daar iets tegenover te plaatsen.
Van het pasteitje tot de 23 onder
deden der hors d'oeuvre komend zij
terloops gewag gemaakt van het likje
„onbewoonbare woningen" (zooveel
mogelijk willen we het menu in het
Hollandsch weergeven!) dat den heer
C r u c q wel bleek te smaken. Als we
ons niet vergissen schwarmt hij al
weer voor een nieuw aantal gemeente
huizen ten behoeve der bewoners van
onbewoonbaar verklaarde woningen.
De voorzitter gaf hem echter slechts
weinig hoop, aangezien de proef met
de huizen aan dep Polderschen weg
de overheid in 't geheel niet optimis
tisch heeft gestemd. De theorie en
practijk blijken ook daar tame
lijk uiteen te loopen. Noemt men het
blok huizen aan den Polderschen weg,
enkele jaren geleden zoo fraai en zoo
veel belovend in den volksmond reecX
niet de „Jordaan"?
Het sardientje „verlichting gemeen
te-gebouwen" bleek Vrijdag niet alle
dischgenooten te kunnen voldoen. De
heer Eckhardt prefereerde de eerste
helft, beslist niet meer, en hij meende
dat het al heel wat zou zijn als men
het stadhuis, en het brandweer-lokaal
van electriciteit voorzag. Ook an
deren toonden zich geen dolle lief
hebbers van dit voor Goes nog nieuwe
sardientje. De voorzitter wist hef
evenwel bij 8 heeren ingang te doen
vinden, tengevolge waarvan het gas
in de gemeente-gebouwen den
langsten tijd zijn rol gespeeld heeft.
Goes kan nu weer voor de P.Z.E.M.
verschijnen zonder blozen.
Van het slaatje: „Wachthuisje be
graafplaats" (nare naam in de Hol-
landsche vertaling) smulden slechts
B. en W.; de overigen lieten den
schotel passeeren. De voorzitter, on
der ons gezegd, vond zulks weinig
aardig, doch met een sierlijk grapje
zei hij zooveel als„Heeren eten zullen
jullie het. Ook ten derde male zal
dit beetje nog eens gepresenteerd wor
den".
Nadat de heer Crucq getracht had
op eenigszins zonderlinge wijze de
zalm: „Gemeente-geneesheer" te
verdeelen, en nadat Ir. van Poelgeest
even voor een pijnlijke stilte had ge
zorgd door B. en W. te vragen hoe
men het slakje: „Contract aannemers
restauratie kerktoren" eigenlijk be
hoort te eten een vraag waarop B.
en W. volledig, maar dan ook volle
dig, en niet uit....courtoisie....het ant
woord schuldig bleven, werd een der
glanspunten van de hors d'oeuvre:
de kaviaar gepresenteerd.
Vele aanzittenden likkebaarden. En
terecht. Want kaviaar is altijd ver
rukkelijk, en „kaviaar der winkel
sluiting a - la Goes" is een spijs der
goden.
Nagenoeg het geheele dineerende
elftal, de voorzitter incluis, heeft er
ik om zekere redenen verlangend met
haar te dineeren."
„Die zekere redenen zijn vermoedelijk,
dat zij kan voortgaan met je op die
in het oog vallende wijze het hof te
maken, als zij op het jacht deed."
,,Kan het je iets schelen, of ze dat
doet of niet?"
„Niet in het minst, verklaarde zij on
oprecht.
,JDan zou het nergens voor dienen,
als ik je vroeg ,1
Zij wendde zich plotseling tot hem
op haar gewone onstuimige wijze.
„Je moogt mij alles vragen, wat je
wilt. Grant, als je mij maar belooft van
avond niet met haar te dineeren."
Hij was half verlegen, half geërgerd.
Zij' was toch nog maar een kind.
„Susan," smeekte hij „wees redelijk."
„Welk een vreeseldjk verzoek!" spotte
zij. „Ik zal redelijk worden, als ik oud
ben als het er niet meer op aankomt.
Ik ben natuurlijk een heel dwaas meisje,
maar ik trek bet mij toevallig heel erg
aan, dat jij toch vanavond met die vraiw
wilt dineeren. Om te bewijzen hoe on
redelijk ik ben voilal"
De auto was langzaam om den hoek
van het plein gereden, ern Susan sprong
er vlug uit. Zij wuifde Grant een af
dan ook tot In finesses van genoten,
ge-notterd, ge-zaligd. De een wilde
deze kaviaar geheel van het aard-
sche doen verdwijnen, de ander wilde
hem eten puur, een derde met een
snippertje selderij.... kortom het was
een lust de etenden daarbij gade te
slaan. Uit de verheerlijkende gesprek
ken er over bleek dat de heeren Eck
hardt en Simons kaviaar, die telkens
weer anders wordt opgediend, niet
kunnen waardeeren, en dat de voor
zitter soms het principe: alles of niets
toegedaan kan zijn. Likkebaardend,
nagenietend besloot men evenwel tot
een compromis. Anders gezegd: op
Hemelvaartsdag en op eersten Kerst
dag, in het algemeen op de christe
lijke feestdagen niet op Zondag val
lend, zullen de winkels in Goes voort
aan geopend mogen zijn.
Ook wij hebben, al waren we slechts
toeschouwers, van deze kaviaar ge
noten. Hebben we destijds niet be
toogd, dat men liever niet tot win
kelsluiting moest overgaan, want dat
de winkeliers spoedig zouden merken
dat ze op blaren zaten, die zij zich
zelve hadden toegebracht? Onze op
vatting is Vrijdag onderstreept.
Tijdens de debatten over de slui
ting heeft de heer Simons medege
deeld, dat de Goesche middenstanders
den raad niet zullen verzoeken, in
verband met het spoedig in werking
tredend werktijdenbesluit voor win
kelbedienden, een halven sluitings
dag te bepalen. In Goes zal dit onder
ling geregeld worden. Bravo!" Had
men met gemeenschappelijk overleg
ook die andere sluiting niet kunnen
regelen? We zouden willen uitroepen:
„Haalt de overheid toch niet meer
in uw zaken dan strikt noodzakelijk
is." Ze komt er heusch zelve reeds
al te gaarne ongenoodigd te gast,
Tot de vermelding van bovenstaan
de onderdeelen der omvangrijke hors
d'oeuvre dienen we ons hier te be
perken. We gaan thans over tot het
hoofdbestanddeel van den maaltijd,
tot de behandeling der begroofing, sa
mengesteld uit het vischgerecht: „al-
gemeene beschouwingen" met wat er
zooal bij behoort.
Dat het niet iedereen gegeven is
zich gedurende een vorstelijken maal
tijd van het begin tot het einde tot in
de puntjes te gedragen, dat niet alle
aanzittenden altijd precies weten wat
correct is en wat „men niet doet",
bleek Vrijdag toen de heer Crucq
zich aan de „sol a la begrooting" te
goed deed. We willen niet zeggen dat
hij grove fouten maakte met de fillee-
ring van het zeebanket, maar.... hij
maakte het pikant met een stukje ci
troen (niet van de tafel), uit zijn
broekzak, dat een vriendje daar voor
den maaltijd had in gestopt. We kun
nen ons niet verheelen dat het uit
knijpen van dit besmeurde stukje
S.D.A.P.-citroen een viezen indruk
maakte. Alle aanzittenden trokken
min of meer de neuzen voor deze
grove onwellevendheid van den heer
Crucq op. Het heeft ons dan ook ver
wonderd dat de voorzitter die over
scheidsgroet toe.
„IDank je zeer voor het spel," zeide
zij. „Ik ga wat praten inet Bobby en
Rose."
Zij wuifde nog eens en liep verder haar
vrienden tegemoet. Grant bracht zijn auto
tot staan bij het trottoir.
.JHoor eens, zoo kan je mij niet ver'
laten," protesteerde hij. „Je vader heeft
je aan mijn zorg toevertrouwd."
,jDat kan ik niet helpen, antwoordde
zij. „Je begon mij te vervelen, daarom
moest ik ontsnappen.
„JVlaar hoe zal je de Villa bereiken?
vroeg hij.
„'Bobby zal mij wel brengen. Nietwaar,
Bobby?"
„Gaarne!" beloofde de jongeman. „Rijd
door, Grant 1 Jij hebt' vandaag al heel
wat op ons voor, oude jongen. Wij hebben
den geheelen dag niets van Susan gezien.
Kom mee! Wij zullen in het Café de
Paris een likeurtje drinken, daarna een
half uur aan de speeltafel, dan Zullen
wij ons van Rose ontslaan en zal ik je
thuis brengen in een petite voiture.
„jHet is een wanhopige onderneming
maar ik stem toe," verklaarde zij. „Vaar
wel, Grant 1 Ik hoop, dat je zult gemeten
van je diner."
„Ik zal mijn best doen," antwoordde
hef algemeen een strenge tafel-eti-
quette eischt, den viezen eter niet
even terecht wees. Of mogen we aan
nemen dat hij den heer Crucq zijn
gang liet gaan om zóó te doen demon-
streeren: „wat niet behoort". Een
strenge terechtwijzing van den schen
der der etiquette hadden we natuur
lijk geenszins verwacht. Want daar
voor vinden we den heer Crucq waar
lijk te aardig, en dan wie onzer zon
digt nooit. Vooral uit onwetendheid.
Maar een kleine wenk van den voor
zitter zou, zoo meenen we, hier wel
ter plaatse zijn geweest. Het heeft ons
verheugd, dat de heer Eckhardt, het
oudste raadslid, den voorzitter daarin
voorging.
Over het incidentje, het scheidpar
tijtje tegen de „Goesche Courant" en
tegen den schrijver van het artikel
over „B. en W. en de werkloosheid",
waarbij de heer Crucq o.i. als
willoos instrument door zijn partij
werd misbruikt, zullen we verder niet
meer zeggen dan dat het ons in hef
gelijk stelde. Iemand die raast en
scheldt en geen enkel feit van een be
toog kan weerleggen, laat zien, dat de
betooger het bij het rechte einde had.
Den heer Crucq zij hier dus, on
danks zijn vies citroentje, ondanks
zijn inbreuk in de (afel-eiiquetfe, dank
gebracht.
Niettegenstaande de uitgebreide
hors d'oeuvre heeft de raad zeer veel
eer aan den hoofdschotel betuigd, voor
al aan het wildbraad: „Werkverschaf
fing door de gemeente, of door' hef
armbestuur", en aan het vleeschge-
recht: „f 10.000 uit het reserve-fonds,
of.... niet."
Ons standpunt inzake de werkver
schaffing hebben we den lezer dezer
dagen kenbaar gemaakt. Misschien op
scherpe wijze, maar blijkbaar toch nog
niet scherp genoeg, want de gemeen
teraad heeft, na langdurige debatten,
tenslotte den ouden toestand gecon
tinueerd. Met B. en W. streef
den slechts de heeren Van Poel
geest en Vermaire naar de afbraak
van het heilige, veel misbruikte huisje
der werkloosheid.
Het heeft ons getroffen dat de te
genstanders der afbraak zich bijna
allen door gevoels-motieven lieten
leiden. Hoewel zij moesten toegeven
dat de gemeente door werkverschaf
fing de werkloozen slechts „wat aan
den gang" houdt, hoewel zij begrepen
dat niet valide arbeiders in dezen tijd
geen werkloozen meer zijn in den zin
der regeling, ontworpen in de crisis
jaren, schuwden zij zóó voor het in
stituut van het B. A., dat zij hun stem
aan het voorstel van B. en W. onthiel-
hielden. Alleen de heer Van Bommel
van Vloten dit zij ruiterlijk bekend
vond een steek houdend practisch
bezwaar in het feit dat bij werkver
schaffing door het B. A. menschen met
verschillende loonen naast elkaar zul
len werken, hetgeen tot ontevreden
heid kan leiden. Maar, zoo zeggen
wij, mag ontevredenheid van arbei
ders een beletsel zijn voor het inne
men van een principe; voor het beëin
digen van een ongewenschten toe
hij met eenigen ocmoodigen nadruk.
HOOFDSTUK XIV.
.JWel?"
Het korte woordje was veelheteeke-
nend en duidelijk. Gertrude was een
oogenblik op den drempel van haar salon
blijven staan, die met haar slaapkamer
in verbinding stond. Haar onverwachte
bezoeker, Meneer Cornelius Blunn, zag
haar aan met een afkeurenden glimlach.
„Duizendmaal verontschuldiging, Prin
ses," zeide hij.
„Die zal ik u dan maar schenken,'1
antwoordde zij. „Wat wenscht u?"
Hij keek op de klok.
„iEen onderhoud van vijf minuten,*!
smeekte hij „of als u mogelijkerwijze
geen afspraak zou hebben
„JU weet heel goed dat ik dineer met
Meneer Slattery," viel zij hem in de
rede.
„IDat dacht ik ook," stemde hij toe.
„Juist over dat plan om met hem te
dineeren waag ik het u te komen spieken.''
„U zult hoop ik aüe ongepastheid ver
mijden." i
(Wordt vervolgd.)
Q.'MsS jstLfcI*lsE8
I I i i i - i 1
JIZ MJ EL3il:J
