PUROL
lift8 Jaargang.
Het Medaillon
van Lord Stair
N° 90
Maandag 50 Juli 1928
Opening der
Olympische Spelen.
Het Smetten,Doorzitten
en Stuk/oopen der Huid
School en kerk.
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f2,
buiten Goes f2,
Afzonderlijke nummers 5 cent.
Verschijnt Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
GOESCHE
UitgaveNaamlooze Vennootschap Goesche Courant
COURANT
en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf
ADVERTENTIEN
van 15 regels f 1,20, elke regel
meer 24 cent. Driemaal plaatsing
wordt tweemaal berekend.
Dienstaanbiedingen en aanvragen 15
cent per regel. Advertentiën worden
aangenomen tot 12 uur voormiddag.
Zaterdagmiddag heeft in het nieu
we Olympische Stadion de plechtige
opening plaats gevonden van de Spe
len der IX Olympiade. Het is een
plechtigheid geworden, die nimmer
meer uit de gedachten zal zijn te ver
wijderen van de tientallen duizenden,
die haar meemaakten. Amsterdam was
geheel in feeststemming: de vlaggen
wapperden lustig in den wind en sier
den de straten van onze goede, lan
delijke hoofdstad en in het centrum
was het gedurende de morgenuren een
en al cosmopolitische beweeglijkheid.
Het défilé der deelnemers.
Lang voor in het uitverkochte Sta
dion de tienduizenden in gespannen
verwachting uitzien naar de entree der
deelnemers, was buiten reeds de lange
zeer lange stoet geformeerd, die thans
haar opwachting zal maken aan het
publiek. Elk land heeft zich achter
zijn eigen vaandel geschaard; voorop
loopt de Grieksche groep, als een be
scheiden hulde aan het land van oor
sprong van de Olympische Spelen en
geheel achteraan komt Nederland, die
zich als gastheer geroepen voelt om
de bescheiden laatste plaats in te ne
men. Tusschen Griekenland en Ne
derland stellen de andere landen zich
op, alphabetisch volgens de Neder-
landsche taal. De vele Duitschers in
het Stadion aanschouwen met trots
dit prachtige legioen der Duitsche
sport, dat een uitnemenden indruk
maakt. Het is anders niet gemakkelijk
om de deelnemers te herkennen in
hun uniformen: we zien het typische,
hoekige gelaat van den zwemmer Ra
demaker, dien we niet anders kennen
dan met druipnatte haren op duiken
uit het zwembasin, nu schuilgaan on
der een bij hem zeer ongewoon hoofd
deksel. Körnig, Houben, Paulus,
Hirschfeldt en de andere athleten her
kent men gauw genoeg in dit groote
leger. Egypte met eenige neger-deel
nemers, en Estland volgen, dan Fin
land, bijna honderd man. Overal zoekt
men naar Nurmi, den super-athleet,
dien men in Nederland nog nimmer
heeft gezien, maar die toch al 'n be
kende figuur is geworden van de tal-
looze foto's en teekeningen. Ja, daar
gaat hij, de stugge en in zich zelf
gekeerde Paavo, die het heelemaal
geen genoegen vindt om mee te mar-
cheeren. Veel liever was hij ergens
op zijn eentje aan het trainen om zijn
ouden vorm weer terug te krijgen.
Frankrijk brengt heel wat deelnemers
in deze stoet, maar het wordt over
troffen door de vlak daarachter gaan
de groep van Groot-Brittannië. Een
klein groepje volgt: Haiti staat er op
het bord, dat voor het vaandel uit
gedragen wordt. Bij Hongarije zien
we de schermers en zwemmers als
welbekenden in het internationale
sportleven. Ierland brengt geen be
kenden: slechts eenige athleten, zwem
10
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
CHARLOTTE M. BRAME.
Al pratende waren ze bij de Reigers
Plas gekomen; ze gingen in het gras
zitten, boven hun hoofden waren de
groene takken, vóór hen was het hel
dere water dat de wind zwak rim
pelde, langs het water groeiden ver-
geet-mij-nietjes en moeras-spirea. Ka
pitein Este vertelde de legende van
de Reigers Plas. Toen plotseling zei
hij: Uw oogen hebben een heel an
dere blauwe kleur dan de vergeet-
mij-nietjes hier. Wist u dat blauw mijn
lievelingskleur is?
De mijne ook, zei ze. We hadden
maar één schilderij in onze oude kerk
in Inisfail, het stelde een Madonna
voor, een copie, naar ze zeiden van een
schilderij van Fra Angelico; een jon
ge Madonna met een mooi zacht ge
zicht en met een droefheid in de
oogen alsof ze overal de schaduw van
het kruis zag. Ze draagt een blauw
kleed en sinds ik dat schilderij ge
zien heb, houd ik het meest van blauw.
U bent zelf net een Madonna, zei hij.
mers, wielrijders en boksers vertegen
woordigen den Ierschen Vrijstaat. Een
machtige groep volgt: Italië. Wat een
verschil met de vrij kleine Italiaan-
sche vertegenwoordigers bij vroegere
Olympiades maakt dit groote leger
sportmenschen uit het land van Mus
solini. Een geheel andere natie volgt:
Japan met meest kleine kwieke ke
reltjes, die als twee druppels water
op elkaar lijken en eenige even kleine
en even kwieke sportvrouwtjes. We
kijken eens op ons horloge: een half
uur reeds duurt deze ommegang van
sportmenschen aller natiën, reeds 2000
zijn er naar schatting aan ons
voorbij getrokken en we zijn volgens
het alphabet nog niet eens op de helft.
De tweede helft.
Letand en Litauen, de twee staten
aan de Oostzee, volgen na elkaar met
vlak daarachter nog eenige kleine
groepen: Luxemburg en Malta. Uit
Mexico zijn er meerderen, de Indïaan-
sche typen van enkele athleten val
len hier op. Monaco geeft acte de
presence, daarachter Noorwegen met
een groot aantal deelnemers. Uit N.-
Zeeland zien we athleten, zwemmers
en 'n enkelen bokser. Grooter is de
vertegenwoordiging van Oostenrijk
dat gevolgd wordt door de tien of
ficials en zwemmers uit Panama en
de niet veel talrijker deelnemers uit
Panama en de niet veel talrijker deel
nemers uit de Philippijnen. Weer komt
Oost-Europa in zicht: Polen, dat aan
niet minder dan 13 takken van sport
deelneemt en dientengevolge in talrijk
aantal vertegenwoordigers stuurt. Por
tugal en Roemenië gaan ons voorbij,
Spanje en Rhodesia volgen met een
aantal ons bekende gezichten. Nog
steeds is er geen einde aan de stoet:
we zien de Tsjechen naderen met een
machtig legioen van sportmenschen,
waarbij de athletische figuren der So-
kols de aandacht trekken. Turkije
komt en dan Uruguay. Eerlijk gezegd,
de vertegenwoordiging van Uruguay
stelt ons teleur, alleen voor het voet-
baltournooi hebben deze Zuid-Ame
rikanen ingeschreven, voor geen enkele
andere tak van sport zonden ze ver
tegenwoordigers en waar de voetbal
lers zelf al weer lang en breed in
Montevideo zijn, volgen slechts wei
nigen de blauw met witte vlag, die
men uit het voetbaltournooi zoo wel
kent. En dandan komt Amerika.
het machtigste sportleger, dat ooit in
Amsterdam is binnengetrokken. Wan
neer de massale intocht der vertegen
woordigers van de Ver. Staten het
Stadion binnenkomt, geraakt het pu
bliek in vervoering, zoo grootsch is
het aanschouwen van deze groep, die
honderden athleten telt. Bij dit sport-
legioen zinkt bijna alles in het niet;
fier marcheeren Weismüller en Pad-
doek vooraan, als Olympische kam
pioenen is hun de eer ten deel geval
len de stoet te openen. Aan de You-
goeslaven is de minder aangename
taak bedeeld om achter de Ameri-
kaansche groep te komen, maar op
Ze schudde het hoofd. Ik heb hee
lemaal geen Madonna-gezicht, het is
te rusteloos. Ik voel me altijd als
iemand die wacht op iets, dat nooit
komt. Er is een tekort in mijn leven,
maar ik weet niet wat het is.
Hij wist het, maar zweeg. Maar in
een opwelling van medegevoel, greep
hij haar blanke hand en drukte die even
Ze was te argeloos om het als iets
anders te beschouwen dan het inder
daad was, een uiting van warme
vriendschap.
Ze opende plotseling haar hand en
vroeg: Ziet u iets bijzonders in de
lijnen van mijn hand?
Hij nam haar hand, terwijl ze ver
telde wat de oude baker gezegd had.
Hij luisterde aandachtig.
Je moet dit niet gelooven Margue
rite, zei hij. Je lot moet gelukkig
zijn. Je bent de vrouw van een goed
man. Ik geloof er niets vanl
fk ook niet, zei ze zachtjes.
Toen plukte hij witte margrieten
voor haar en terwijl hij haar een hand
vol aanbood, zei hij: Jouw leven zal
even rein en stralend zijn als de bloe
men, waarvan je den naam draagt.
Wat heerlijk om je Marguerite te
mogen noemen!
Hoofdstuk XI.
Ik ga naar Londen, Marguerite, zei
Lord Stair. Is er iets dat ik voor je
verzacht en geneest men met
Doos 30-60. Tube 80 ct. Bij Apoth, co Drogisten
dit kleine clubje uit het Slavische
l>and volgt weer een groote groep
Zweden, waarbij we Wide zien, den
snelvoetigen schoolmeester, en Arne
Borg, die Europa's zwem-eer zal ver
dedigen tegen' Amerika en Australië.
De Zwitsers komen, 'n groote groep
Uit het land der bergen, volmaakt in
orde geschaard achter hun leider; dan
Zuid-Afrika en dan eindelijk, Neder
land met niet minder dan 358 deel
nemers, waardoor onze groep de groot
ste van den stoet is geworden.
Een uur lang!
En daarmee is het défilé geëindigd:
alle deelnemers zijn binnen de Sta
dionmuren en ze groepeeren zich op
het groene grasveld, dat thans door
4 a 5000 vertegenwoordigers der in
ternationale sportwereld vrijwel ge
heel gevuld wordt. Een uur lang heeft
het défilé geduurd. De vaandeldra
gers der 45 landen, die aan het défilé
hebben deelgenomen, stellen zich op
voor de eere-tribune en duizenden
sportmenschen maken in lange rijen
daarachter front voor de eere-loge.
Terwijl de geheele arena gevuld is
met den bloem der jongelingschap
van de geheele wereld verheft zich
een figuur, die meer dan alle andere
tnagistraten getoond heeft de zaak
der Olympische Spelen een warm hart
toe te dragen: het is dr. J. Th. de
Visser, oud-minister van O. K. en
W., eerelid van het Ned. Olympisch
Comité, die in diepe stilte voor den
microfoon de wijdingsrede uitspreekt,
die door middel van luidsprekers in het
geheele Stadion gevolgd kan worden.
In deze rede deed dr. De Visser
o.m. uitkomen welk een prachtig na
tionaal en internationaal werk werd
gedaan door degenen die het door
gaan der Spelen mogelijk maakten,
toen van staatswege financieelen steun
werd geweigerd. Daarna ging spreker
het doel der Olympische Spelen en
de schoonheid van de sport na, die
spreker zeer verheffend noemde. Hoe
meer de geest des menschen het Hoog
ste zoekt, zeide spreker, des te vuri
ger zal hij wenschen zijn lichaam in
harmonie te brengen met dit geestes
leven. Vlamme dan die diep reli
gieuze passie in uwe zielen hoog op,
welke alleen de traditie der Olympi
sche Spelen hoog houden en haar
verheven ideaal tot verwerkelijkheid
brengen kan! Nauwelijks is de rede
van oud-minister de Visser beëindigd
of ruim 1200 zangers geven een glo-
rieuse demonstratie van massa-zang,
onder leiding van Fred. J. Roeske.
kan meebrengen, kleeren, juweelen,
boeken?
Neen, zei ze lachend, ik heb alles
wat ik maar verlangen kan.
Wat een buitengewoon gelukkige
vrouw, schertste Lord Stair terug.
Heb je heusch niets noodig?
Niets, maar als je iets mee wilt
brengen, breng dan iets mee voor baby.
Voor baby? herhaalde Lady Perth.
Ik zou zeggen dat die meer krijgt
dan ooit eenig kind ter wereld ge
kregen heeft.
Niet meer dan het verdient, mengdg
zich kapitein Este in het gesprek.
Nu Marguerite, wat zal het zijn?
vroeg Lord Stair.
Ik weet het; laaf het iets zijn voor
baby en mij samen!
Het waren maar een paar woorden,
woorden van schijnbaar weinig be-
teekenis en toch de meest fatale
woorden die Marguerite ooit gespro
ken had.
Lord Stair vond het geen gemak
kelijke opdracht.
Bij het afscheid kuste hij het scher
pe, hoekige gezicht van zijn zuster,
daarna het mooie kopje van zijn
vrouw en hij schudde zijn neef har
telijk de hand.
Zorg je goed voor Marguerite als
ik weg ben, Darcy. Ga vooral door
met de rijlessen.
De jonge man en het kleine vrouw
Onder begeleiding van de Kon. Mili
taire Kapel en de stafmuziek der
Kon. Marine, aangevoerd door 1ste
luitenant de Boer, klinkt statig door
het Sportpark „Wilt heden nu treden
voor God den Heere", het oude Geu
zenlied uit Valerius' Gedenck clanck.
Vervolgens stellen de leden van het
Int. Olympisch Comité en van het
Nederl. Olympisch Comité zich in een
halven cirkel op vóór de koninklijke
eere-tribune. Mr. A. baron Schimmel-
penninck van der Oye, voorzitter van
het organiseerend comité, treedt naar
voren en houdt voor den microfoon
een rede, waarin hij o.m. doet uitko
men, dat de meening steeds meer veld
wint, dat de geestelijke en lichame
lijke ontwikkeling van den mensch
gelijken tred behooren te houden, wil
een harmonisch geheel verkregen wor
den. Van de wedstrijden, die dat be
oogen, nemen de Olympische Spelen
een eerste plaats in, al ware het al
leen wegens hun veelzijdigheid. De
verwachting mag wel uitgesproken
worden, zegt spr., dat de Spelen der
IXe Olympiade bij vorige Spelen niet
ten achter zullen staan; wij achten
het een bewijs van groot vertrouwen,
dat het Internationaal Olympisch Co
mité deze Spelen aan Nederland heeft
toevertrouwd en wij hebben er naar
gestreefd ons dit vertrouwen waardig
te betoonen. Wij roepen een welkom
aan alle athleten en wenschen hen
een schoonen en eervollen kamp toe.
Om de eer van 't land.
Namens het N.O.C. verzoekt spr.
den Prins uit naam der Koningin de
Spelen te willen openen. Prins Hen
drik verheft zich daarop van zijn ze-
fel en zegt: „In naam van Hare Ma
jesteit de Koningin verklaar ik voor
geopend de Spelen van 1928 ter vie
ring van de IXe Olympiade, volgens
de moderne tijdrekening". Onmiddel
lijk daarop klinkt trompetgeschal door
de arena, kanonschoten donderen en
zwermen van honderden duiven wor
den losgelaten. Hun vleugels klappe
ren boven het groene veld en de ei
volle tribunes, zij zwermen een oogen-
blik zoekend boven de arena, dan
vliegen zij klapwiekend weg als bood
schappers naar de vele en verre lan
den, wier zonen en dochteren mede
dingen aan de Spelen, de meest inter
nationale reünie der moderne tijden,
omvangrijker en veelomvattender dan
de Volkenbond. Elke duif draagt om
haar hals een lint met de kleuren van
een der deelnemende landen. Na het
zingen der cantate treden de vaandel
dragers der 45 landen naar voren. Zij
stellen zich op in een halven cirkel
voor de Koninklijke tribune, waarna
overgegaan wordt tot de plechtige
eeds-aflegging.
De Olympische eed.
Ir. Harry Denis, aanvoerder van het
Nederlandsch voetbal-elftal, een der
populairste sport-figuren uit heel den
lande, komt naar voren als vertegen
tje stonden samen op het terras en
keken den auto na tot deze achter
de boomen verdwenen was.
Een heelen tijd zwegen ze, toen zei
kapitein Este opeens:
Wat zullen we gaan doen? We heb
ben den heelen heerlijken dag nog
voor ons.
Er kwam een blos op het gezicht
van Lady Stair en glimlachend zei ze:
Ik moet je iets heel ergs vertellen.
Ik voel me als een kind dat van
school is weggeloopen. Als je me
vraagt hoe we den dag het beste
kunnen besteden, dan zou ik weer het
liefst naar de Reigers Plas gaan tot
lunchtijd. Ik vind het heerlijk als je
me oude legende nog eens verteltdaar
ginds bij het water. Even keerde ze
zich om naar het huis en kapitein
Este zag een weemoedigen uitdruk
king op haar gezicht.
Wat is er? vroeg hij.
Ik zou zoo graag even bij baby zijn.
Het zou zoo heerlijk zijn als Lady
Perth eens naar Londen ging, dan
zou ik probeeren de kinderjuffrouw
om te koopen.
Maar waarom ga je niet eventjes?
vroeg hij.
Ik ben er al geweest. Vanmorgen
vóór achten. Toen baby me zag be
gon ze te schreien en stak de handjes
naar me uit, maar juffrouw Merwin
zei, dat ik maar liever niet terug
woordiger der Nederlandsche sports
men. Met de linkerhand steunend op
de door den Nederlandschen vaandel
drager, den zwaargewichtbokser Oly,
kampioen van Nederland, gedragen
nationale driekleur, spreekt hij den
voorgeschreven Olympischen eed in de
Fransche taal uit:
„Nous jurons, que nous nous pré
sentons aux Jeux Olympiques en con
currents loyaux, respectueux des rè-
glements qui les régissent et dési-
reus d'y participer dans un esprit
chevaleresque pour l'honneur de nos
pays et la gloire du sport", waf ver
taald luidt: „Wij zweren, dat wij bij
de Olympische Spelen eerlijke tegen
standers zullen zijn, en de voor de
Spelen geldende reglementen naleven
zullen. Ons deelnemen zal geschieden
in een ridderlijken geest, tot eer van
ons vaderland en tot glorie van de
sport".
Terwijl deze eed plechtig wordt af
gelegd, heffen alle in het middenveld
opgestelde deelnemers de rechterhand
omhoog, ter bekrachtiging van Denis'
woord. Dan valt het zangkoor der
1200 ten vierde male in met het zin
gen van Richard Hol's krachtige „Hol
land's Glorie", dat door de arena
klinkt als een uiting van Nederland
sche kracht en energie, aan den dag
gelegd bij den jarenlangen arbeid tot
organisatie van dit wereldsporttour-
nooi.
In pittigen tred verlaten dan de
duizende deelnemers met hun vlag
gen door de Marathonpoort het Sta
dion, onder begeleiding van Boer's
kranige muziek. De excursie duurt
circa een half uur. Als eindelijk de
laatste Nederlandsche athleet hef
sportpark verlaten heeft, begint de
uittocht der bezoekers.
De vrouw en het predikambt.
In een vergadering van Methodisten
te Liverpool is voorloopig het begin
sel aangenomen, dat vrouwen het
predikambt kunnen bekleeden, en wel
met gelijke rechten als mannen.
Een predikant hield een rede om
te betoogen, dat dit vraagstuk nu ein
delijk definitief moest uitgemaakt wor
den; hij stelde goedkeuring voor van
een commissoriaal rapport dat tot
dezen stap concludeerde. Dit rapport
eischte voorts een stage van vier jaar
van vrouwelijke candidaten voordat
zij definitief worden toegelaten. In ge
val van huwelijk zullen zij ontslag
moeten nemen.
Een amendement om den vrouwe
lijken dienst te beperken tot het hulp
predikerschap, werd verworpen met
184;114 stemmen. De vergadering
nam daarop met groote meerderheid
het voorstel—Maltby aan, met dien
verstande, dat een commissie nog over
de verdere regeling zal rapporteeren
tegen de volgende conferentie.
moest komen vandaag, omdat baby
een beetje ziek was en schreien haar
koortsig maakte.
Er schitterden tranen in haar oogen.
Als je mij nog één woord zegt, ga
ik „Zonnestraaltje" voor je halen, zei
hij opgewekt.
Ze lachte weer. Laten we naar de
Plas gaan, we kunnen net voor de
lunch terug zijn.
Een uur later zaten ze aan het wa
ter, als kinderen onbewust van het
gevaar dat komen ging. Kapitein Este
had een groote bewondering voor Mar
guerite opgevat. Hij vond haar mooi
en origineel en zijn gevoel van gene
genheid was vermengd met iets van
ridderlijkheid, teederheid en medelij
den. Hij wist dat zij zich eenzaam
voelde. Lord Stair werd in beslag
genomen door zijn boeken en zijn
muziek, Lady Perth hield niet van
haar en hij vond het hard dat ze zelf
niet voor haar kind mocht zorgen.
Langzamerhand werd het een ge
woonte van de twee om de zonnige
ochtenden door te brengen bij de Plas,
en terwijl de "dagen voorbij gingen,
groeiden ze steeds meer naar elkaar
toe. Op een avond, toen de zon on
derging in een weelde van roze en
rood en goud, kwam Lord Stair thuis.
Op het terras zag hij een gelukkige
kleine groep.
(Wordt vervolgd).
