N\ 69, Maandag 11 Juni 1928 Ü58 Jaargang* Tot 1 Juli 1P28 de Goesche Courant Buitenland School en kerk. Rechtszaken. GOESCHE 1 COURANT UitgaveNaamlooze Vennootschap Goesche Courant en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf ABONNEMENT Prijs per kwartaal, in Goes f2, buiten Goes f2, Afzonderlijke nummers 5 cent. Verschijnt Maandag-, Woensdag en Vrijdagavond. ONTVANGEN ZIJ, die zich nu op abonneeren, DE NUMMERS KOSTELOOS. OVERZICHT. Schijnbare vieJe. Terwijl in Genève de volkenbcndsraad geheime en niet geheime ergaeleringem houdt over den Poolsdh-Litauschen twist en tracht met een schat van duurbetaalde woorden te herstellen wat nationalist sche dwarsdrijvers in den lande en bij den volke heeft verknoeid, gaat de wereld door met het zoeken naar beter en geraffineerder verdelgimgsmi ddelen, aai de zekerheid dat op het critische oogenblik diegene den voor sprong zal hebben bij een gewapend con flict, die tijdens de periode van schijnvrede die we thans doormaken, het meest er op bedacht is geweest, zich in stilte op het onvermijdelijke in al zijn gruwelheid voor te bereiden. Zoo dachten we onwillekeurig toen we lazen over dat plan om Londen in brand te steken. Een plan dat in het te Lenden verschenen boek ,,The Zeppelins" ihans tot openbaarheid komt. De O. H. C. verlet er van dat 'tis geschreven door ka pitein Ernst Lehmaim, den leider van de Duitsche luchtaanvallen in den oorlog, cm Howard Mingos. De eerste vertelt dat er aan Duitschen kant plannen gemaakt waren om Londen door 20 Zeppelins met brand bommen te laten bestoken. Zij zouden tegelijkertijd 6000 van die bommen op de stad werpen. Als men aannam dat slechts een vijfde van deze projectie'en uitwerking had, zou Lenden door mieer dan 1000 bran den tegelijk geteisterd worden, waartegen geien brandweer ter we. eld opgewassen kon zijn. Men hield er rekening mede, dat een derde van de Zeppelins neergeschoten zou w orden, maar pas nadat zij de bommen op de City geworpen hadden. Het plan (cfnit stond in het begin van 1915, toen er uit het Duitsche' publiek een sterke aandrang kwam om Londen en andere Engelsche steden to verwoesten. Volgens Lehmann, wilde echter geen van de gezaghebbende mannen van de luchtmacht hiertoe mee werken, omdat men begreep dat ten minste 'nmillioen vrouwenen kniers slachtofiers van zu k een aanval zouden word-n en om dat Londen met zijn nobele gebouwen en kunstschatten als een kostbaar bezit van de beschaafde meinschheid be chouwd werd Het p'an kon ook niet uitgevoerd worden zender vergunning van den keizer. Van de eerste dagen van den oorlog af va; Wi.'helm II sterk gekant geweest te gen luchtaanvallen op Engeland. Toen zijn admiraals en generaals maar bleven aandringen, gaf hij ten slotte zijn toestem ming tot de eerste sporadische aanvallen, onder uitdrukkelijk beding echter dat men 111 FEUILLETON RUITEMBOER DOOR ETHEL M. DELL. Deze bood weerstand. Hij had den sleulel niet gehoord, maar toch was de deur gesloten. Woede greep hem aan. On getwijfeld was dit ook het werk van zijn vijand. Hij greep de kruk, rukte, wrong, tot hij brak in zijn hand en hij. machte loos was. Niemand in de kamer folie op hem; niemand kwam de deur open maken. Dat prikkelde zijn woede nog meer. Hij duwde met zijn geheele gewicht tegen het hout. Dch hij was niet bij machte het slot te forceeren, maar dat ontmoedigde hemniet Juist wilde hij een tweede poging wa gen, toen 'hij aan de andere zijde van de deur een stem hoorde roepen: „Tawmy ,i,Tawny stond als aam den grond ge nageld, zijn oogen puilden uit, op zijn lippen stond schuim. „Tawny!" riep de stem weer de stem vam zijn vijand kort en bevelend. „Ga naar Mr. Bertie en zeg hem, dat hij hier moet komen. enkel doeleinden van werkelijk militair be ang zou bombarjoaren. Hij bepaalde dat gebouwen als het Buckinghampafeiis, te Wesimimstersch; Abdijkerk en de St. Paul en de woonwijken niet bestookt moch ten werden, ook niet bij abuis. Van het groote rnieedoo.gemlooze plan kom zoo- doemde niets komen De keizer was er altijd op bedacht de vorstelijke personen onder zijn vijanden te ontzien. Toen bekend werd, dat de koning van Engeland en koning Albert der Belgen, elkaar in een geheime con ferentie te St Omer zouden entmoeben en in verband hiermee het Du tsche op perbevel een luJhlaanval op die plaats had beraamd, werd dit plan ten slotte door 's keizers toedoen gewijzigd en in plaats er van een aanval op Popeiringhe ondier- nomen. Ziedaar een tipje van den sluier der gruwelijkheden uit vervlogen tijden op gelicht. Of men in de toekomst nog zoo mienschllevead zal zijn bij de legerleiding als de Duitsche generaals bleken te zijn en zoo goedertieren als de Duitsche keizer is nog zeer de vraag. Want in dit ver band kunnen we dadelijk van het Westen naar het Oosten overgaan en ons ver plaat, en in dezen tijd. Daar maken we mede. e n gefjng.erden gas-aanval op Pe tersburg, die dezer dagen heeft plaats gehad .in waarover de „Roel" vertelt. Dien geheelen dag bijna is men bezig gp- weest met de voorbereidingen voor deze schijnmanoeuvre. Een aantal woningen moest ontruimd worden, waarbij spe ciale afJee'ingein politiedienst verrichtten, om zorg te dragon voor de bewaking van de woningen en de inboedels, 's Avonds om zes uur word ook het verkeer in het betrokken stadsdeel zooveel mogelijk stil gezet; alle.n de trams en talrijke gere- quireerde auto's reden heen en weer om de Aviachim- en hospütaalafdeelingen waarmede den vorigen dag reeds gene rale repetitie gehouden was te ver voeren. De fabrieken en werkplaatsen, die met nachtploegen werkten, bleven ech ter gewoon aan den arbeid. Toen de „vijandelijke" vliegtuigen na derden, werden aanstonds de lichten iin de stad gedoofd, terwijl overal sirenes en klokken werden geluid, als waarschu wing aan de bevolking om voor de voor geschreven afweermaa'.meige'en zorg te dra gen. De arbeiders in de fabrieken bleven aan den arbeid, voorzien van gasmaskers. De vliegmachines wierpen, behalve bol letjes, gevuld met een volmaakt onschuldig maar duidelijk zichtbaar en reuk baar gas, ook groene papieren bollen, d\ie bommen moesten voorstellen. Zoodra de aanval aanving, kwam ook het afweergeschut in actie, zoodat binnen korten tijd de stra ten geheel gevuld waren met gaswolken en kruitdampen. Na anderhalf uur was de vijand afgeslagen en gingen de lichten weer aanJa, we zijn wel op weg naar de algemeene ontwapening! Voor de gesloten deur kwam de krank zinnige onder de tooverkracht. Even bleef hij onbeweeglijk staan, maar het bevel werd niet herhaald. Dan had de toover- bracht haar werk gedaan. Hij keerde zich om en sloop weg. Een minuut later stond Bertie, bleek en ernstig, voor de gesloten deur. „Wat is er, Nap?" Smalend duidelijk luidde het antwoord: „Hier niets. Blijf waar je sta, dat is alles, en zorg, dat die idioot van een Hudson de kans van zijn meester niet bederft." Berde keerde zich om, om naar den man te kijken, die achter hem stond, en terwijl hij zich omkeerde, zag hij de knop aan zijn voeten liggen. Hij wees er naar. „Jouw werk?" Hudson kromp ineen onder den blik uit de verwijtende, blauwe oogen. Hij begon te huilen als een geslagen' hond. Berde raapte de knop op. „Arme dui vel!" mompelde hij luid dan: „Je moest je schamen. Is dat nou mannenwerk?" Tawny kromp ineen. Hij was volkomen overwonnen. Bij de geringste aanmoedi ging zou hij aan Bertie's voeten gekro pen hebben. Bertie verwijderde zich van de deur en ginig zitten. Zijn eigen angst was bijna ondragelijk, maar hij bedwong dien. „Ga daar zitten," zeide hij en wees op een stoel een eind verder. „En beweeg je niet, Ds. Kersten over kerkmuziek. Aan het Kamerlid ds. Kersten was, naar wij in „De Msb." lezen, in „De Clhr. Geref. Banier" de vraag gesteld, bce zijn oordeel luidde over de opvoering van Passionen en dergelijke muziekwerken zelfs in kerken. In de „Banier" gaf ds. Kersten daarop het volgende antwoord: „Wij gevoelen niets voor muziek, welke het lijden des Heiland s tot voervverp kiest Wie van muziek houdt, laat hij naar mu ziekstukken luisteren gaan, die d:m slag bij Waterloo of zoo iets vertolken. Voor ons ligt er altijd iets s'u te ds ii ,zóó moes men toch geen muziek gaan „genieten". Wij verwachten dat er Christenen zijn, die het zoozeer aangrijpend vinden en diat past wel cenigsziins bij het gevoels-Chrls- temdom van onze tijden. Ev.nwel meestem wij niet wijzer zijn dan God, die Christus door de prediking van Zijn Woord en niet door stomme beelden of muziek wil ver kondigd hebben. Wij kunnen het ons nu eenmaal moeilijk indenken', hoe iemand, die bezet is met diepe indrukken van dat ge- wichtvol lijden en sterven des Verlossers, zich kan vermeien in dergelijke muziek." Rechtbank te Middelburg. Mollen vanger. J. B., 51 jaar, vissdher te Goes, was door den kantonrechter te Goes veroor deeld wegens het vangen van mollen op eens anders grond tot eens geldboete van f 10 s. 10 d. hechtenis, tegen welk vonnis hij in hooger bercep was gekomen. Eisch beves'iglng van het vonnis van den kantonrechter. De roekelooze. M. Z., 60 jaar, arbeider te Goes, was door den kantonrechter te Goes ter zake wegens het loopen op een overweg van de Spoorwegen, toen een tre'n in aan tocht was, veroordeeld tot f 15 s. 15 d. hechtenis. Die verdachte was in hooger beroep gekomen. Eisch bevestig.ing van het vonnis van den kantonrechter. Op de verkeerde plaats. Die kantonrechter te Middelburg ver oordeelde J. J. de M. uit Kortgene we gens het rijden met een motorrijtuig, waaraan het letter en nummer niet vol gens de voorschriften zijn aangebracht tot f 3 boete s. 3 dagen hechtenis. Moord op haar blinden inan. Ter terechtzitting van de Rechtbank te Miidellurg van Vrijdag werd Le ande'd 1de zaak tegen W. A. B., 26 jaar, weduwe S. c'e J., wonende te Middelburg, thans in voorarrest, verdacht van op 15 en 18 April 1928 te Middelburg, na rijp beraad en kalm overleg, het plan te hebben gemaakt haar man door vergiftiging van het leven te berooven door in het hem toegediende voedsel (pap) Rodent rattenvergif te menr voor ik je er verlof toe geef." De man gehoorzaamde en ging in el kaar ziLten. Bertie keek hem aan met een streng heid, die meer voorgewend dan werke lijk was. Hij had niet den moed hem weg te sturen. Hij wist, dat dat kolossale wreedheid zou zijn. Eien lange tijd' verliep. Geen van de twee, idie daar zaten te wachten, ver roerden zich. Tawny Hudson scheen zelfs geen adem te halen. Hij zat daar als het menschelijk beeld van wanhoop. Het sloeg twaalf uur. Ergens in de verte begonnen kerkklokken te luiden. Ber tie schrok op. Hij had heelemaal verge ten, dat het Zondag was. Dot zou nu uit de kerk naar huis rijden. Zij zou niet naar Barbumead komen. Oorspronkelijk was het wel haar plan geweest, doch hij had het haar afgeraden. Hij wist, dat zij vol belangstelling was, maar hij wilde haar niet den risico van een sdhok laten loo pen. Als de operatie mislukte en Lucas sterven moest, zou hij het haar zelf ver tellen. Hij wist, dat hij, beter dan wie dan ook, den slag zou kunnen verzachten. Het was bijna één uur, toien eindelijk de deur geopend werd. Dadelijk sprong Bertie op. Dir. Randal kwam naar buiten, keek rond en bleef dan staan. „De operatie is achter den rug. Wij hebben hem naar zijn slaapkamer gébracht. Hij komt langzamerhand' bij. Neen, je mag gen, welk voedsel de man, die blind was, tot zi:h he. ft genomen tengevolge waarvan hij op 19 April is overleden. Verdachte werd rechtskundig bijgestaan door Mr. A. J. van der Weel, advocaat te Middelburg. Voor deze zaak bestond van publieke zijde een ongekend groote belangstelling. Benige uren voor den aanvang der zitting wachtte reeds een file van menschen om tot de rechtszaal te worden t.ege'a en. Een achttal Rijksveldwachters waren tot hand having dier orde aanwezig en toen bet oogenblik gekomen was, dat het publiek •verd tor?gelaten, stroomde die aechtszaal al ras geheel vol, terwijl honderden personen iniet kon .;'en worden toegelaten. Deze wach tten buiten het gerechtegebouw den uitslag der behandeling af en stonden de zaak te bespreken. De Rechtbank was samengesteld uit de beeren Mrs. Jolles, voorzitter, Bybau en Portbeine rechters, terwijl het Openbaar Ministerie werd waargenomen door den Subst. Officier van Justtle, Mr. Baron van der Feltz. Nadat verdachte op de beklaagdenbank had plaatsgenomen, ving het getuigenver hoor aan. Als eerste getuige-deskundi^e werd ge hoord Professor van Itallie, hoogleeraar aan de Rijksuniversiteit te Leiden, aan wiem een onderzoek was opgedragen in verband met het toegediende vergif. Des kundige verklaarde, dat in lijkdeeien van den overledene Phosphordceen werdcinaan getroffen en dat aan den overledene zeer waarschijnlijk meer dan eens Phosphor was toegediend. Deskundige acht het daar om ook waarschijnlijk dat de dood door het gebruik van Phosphorus is ingetreden. De tweede deskundige, Dr. Flulst, uit Leiden, die de gerechtelijke secte ver richtte, verklaart dat door hem is gecon stateerd, dat de dood een gevolg is ge v\ eest \an vergiftiging. Het staat voor deskun- kundige vast, dat geen andere doodsoor zaak aanwezig kan zijn. De heer Visser, reclasseerings-ambte naar, geeft verslag van verdachte's jeugd en later verleden, alsmede omtrent den huiselijkcn toestand en de maatschappe lijke gedragingen van verdachte. Hieruit bleek, dat verdachte haar man haatte en dat die haat hoe langer hoe grooter werd, toen verdachte genegenheid voor een an der persoon opvatte. De derde getuige, de Trpye, molenma ker. te Middelburg, zegt het gezin van verdachte goed te kennen, hij komt reeds ruim 3 jaar over den vloer. President: Hoe lang leef je reeds met haar? Get.Ongeveer 4 maanden. President: Heeft verdachte wel eens te kennen gegeven, dat zij haar man moede was? Getuige: Ja. Ze zei ik zal hem ver geven. Zij wilde met mij trouwen. President: Als de man overleden was, zou je haar don hebben getrouwd? waarop getuige bevestigend antwoordde. President: Heeft zij niet gezegd, dat zij van plan was vergif te halen om haar man te vergeven? Getuige antwoordt hierop, dat zij hem dat inderdaad had gezegd. niet naar hem toe. En zijn bediende ook niet. De ramen en deuren moeten alle wijid open. Doch niemand mag bij hem. Hij moet absolute rust hebben." Terwijl hij sprak, zette hij' de deur vast. Zijn gezicht stond zieer ernstig. „En denk er om, dat het dichtslaan van deze deur of een ander plotseling geluid het einde beteekenen kan." „Is hij dan zoo erg?" vroeg Ber tie. „Ja, hij is erg minnetjes. De operatie beeft langer geduurd dan we dachten. Als hij blijft leven, zal het een succes zijn. Maar het hort werkt niet, zooals bet meet. Ieder oogenblik kan het laatste zijn. Dr. Capper en je broer zullen bij: hem blij ven. Die broer van je is een wonderkerel.' Hij zeide het op een toon van iemand, die tegen zijin wil in met lof over een1 ander spreekt. „Als je zoo goed wilt zijn wat ververschingen te laten komen, dan zal ik die binnenbrengen. In geen geval mag Mr. Brrol's bediende naar binnen. Langzaam drensden de uren van dien dag, die eindeloos scheen, voort. s> Mid dags ging Bertie naar zijn vrouw en nam Tawny Hudson mee. 's Avonds ging hij weer terug, terwijl de man hem als een hond volgde, om dein toestand onveranderd te vinden. Gappen ien Nap waren nog bij Lucas, wiens leven aan een zijden draadje hing. Bertie besloot 's nachts te blijven. Laa\ in den avond zag hij Dr. Capper even. ADVERTENTIEN van 1—5 regels f 1,20, elke regel meer 24 cent. Driemaal plaatsing wordt tweemaal berekend. Dienstaanbiedingen en aanvragen 15 cent per regel. Advertentiën worden aangenomen tot 12 uur voormiddag. Getuige zegt vervolgens dat verdachte eeinige dagen voor den moord bij hem in dien tu:n is gekomen bij zich hebbende een fleschje, waarin zij zeide dat zich vergif bevond. President; Wat heeft zij je toen ge zegd Getuige: Daar ga ik mijn man mee ver geven. De president maakt getuige er opmerk zaam op, dat het dan toch zijn plicht was geweest de politie te waarschuwen, waar door hij óók verdachte van den ondergang zou hebben kunnen redden. Getuige \erklaart verder te hebben v\ aargenomen dat verdachte pap voor haar man klaar maak be en een gedeelte van den inhoud van het fleschje door het voedsel mengde. Op een vraag van den President hoe ge tuige deze daad van de vrouw lijdelijk kon aanzien en den man niet heeft gewaar schuwd, blijft getuige het antwoord schul dig en zegt toen te zijn weggegaan. Hij heeft -verdachte ook nog aan haar man hooren vragen of de pap lekker smaakte, hetgeen deze bevestigde. Ook heeft getuigje een paar keer waargenomen,, dat koffie, welke verdachte haar man gaf er blauw uitzag. Verdachte heeft aan getuige nooit het zwijgen opgelegd en ze heeft getuige meermalen gezegd, dat ze blij zou zijn ais haar man dood was. Getuige was er bij toen de man stierf. Op een vraag van den Officier of ver dachte niet meermalen had gezegd, dat zij met het plan liep haar man van kant te maken, antwoordt getuige bevestigend. Ge tuige had verdachte beloofd als kostganger bij haar te blijven. Verdachte, door den President onder vraagd, zegt op 18 October 1920 met haar nu overleden echtgenoot te zijn getrouwd. Deze was toen reeds blind. De verstand houding is een jaar of vijf goed gegaan, 'doch sedert het laatst van 1925 liep bet mis Op e~n vraag van den President of ver dachte's gedrag wel goed was en zij zich niet met meerdere mannen afgaf, antwoordt zij bevestigend. Verdachte zegt toen in aanraking te zijn gekomen met getuige de Troye. Verdachte haatte haar man. Zij kreeg steads standees en vatte toen het plan op haar man van kant te maken. Indien zij geen kind had gehad, zou zij zonder meer bij hem zijn weggegaan. Nadien kocht verdachte bij den drogist Schulta een doosje Rodent rattenvergif, en mengde dat in de pap die zij haar man toediende. De eerste keer een klein beetje op een lepeltje, hetgeen niet het gewensch- te resultaat had. Verdachte geeft toe aan haar man te hebben gevraagd of het goed smaakte. Na het gebruik van het voed sel gaf haar man over. Zij heeft toen de dokter ontboden. Op een vraag van den President, of verdachte toen de dokter had gezegd, dat het een geval van nlichte griep" was, nog geen drang gevoelde tegjen hem je zeggen wat er gebeurd was, had U zoo'n haat tegen uw man? antwoordt verdachte be vestigend. President: Waarom heeft U een adver- vertentie in de Courant geplaatst dat tot Uw groote droefheid Uw man was over leden? Het gezicht van den groeten man was vertrokken en bleek. h. H ij zal den ochtend niet halen. Zeg aan de dames, dat zij niet naar bed gaan. Als het noodig is, zal ik ze laten roepen. „Is er heelemaal geen hoop meer?" vroeg Bertie. Dr. Capper schudde zijn hoofd. ^,Ik ben bang van niet. Hij, gaat hard achter* uit. Ik geloof, dat het beber is, als je maar niet naar binnen gaat. Maar blijf an de buurt." Hij was al weer weg. Bertie ging de dames waarschuwen, om dan in angst te wachten, dat hij voor de laatste maal geroepen zou worden. Het was een stille nacht. Alleen de tocht van de openstaande deuren en ra* men bewoog zich door de kamer. Mrs. Errol en Anne zaten met Ber tie in de kamer welke uitkwam op die, waarin Lucas Errol zijn laatsten strijd streed. In een hoek hurkte Tawny Hudson in eengedoken neer. Binnen zat Dr. Capper aan het voet einde van het bed, onbeweeglijk, op zijn hoede als een schildwacht. Een verpleeg ster stond als een standbeeld bij het raam en hield het klapperende gordijn vast. En op zijn knieën lag naast het bed, de slappe polsen stevig in zijn gespierde vingers* Nap. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1928 | | pagina 1