N\ 69,
Maandag 11 Juni 1928
Ü58 Jaargang*
Tot 1 Juli 1P28
de Goesche Courant
Buitenland
School en kerk.
Rechtszaken.
GOESCHE 1 COURANT
UitgaveNaamlooze Vennootschap Goesche Courant en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f2,
buiten Goes f2,
Afzonderlijke nummers 5 cent.
Verschijnt Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
ONTVANGEN ZIJ, die zich nu op
abonneeren,
DE NUMMERS KOSTELOOS.
OVERZICHT.
Schijnbare vieJe.
Terwijl in Genève de volkenbcndsraad
geheime en niet geheime ergaeleringem
houdt over den Poolsdh-Litauschen twist
en tracht met een schat van duurbetaalde
woorden te herstellen wat nationalist sche
dwarsdrijvers in den lande en bij den volke
heeft verknoeid, gaat de wereld door met
het zoeken naar beter en geraffineerder
verdelgimgsmi ddelen, aai de zekerheid dat
op het critische oogenblik diegene den voor
sprong zal hebben bij een gewapend con
flict, die tijdens de periode van schijnvrede
die we thans doormaken, het meest er op
bedacht is geweest, zich in stilte op het
onvermijdelijke in al zijn gruwelheid voor
te bereiden. Zoo dachten we onwillekeurig
toen we lazen over dat plan om Londen in
brand te steken. Een plan dat in het te
Lenden verschenen boek ,,The Zeppelins"
ihans tot openbaarheid komt. De O. H. C.
verlet er van dat 'tis geschreven door ka
pitein Ernst Lehmaim, den leider van de
Duitsche luchtaanvallen in den oorlog, cm
Howard Mingos. De eerste vertelt dat er
aan Duitschen kant plannen gemaakt waren
om Londen door 20 Zeppelins met brand
bommen te laten bestoken. Zij zouden
tegelijkertijd 6000 van die bommen op de
stad werpen. Als men aannam dat slechts
een vijfde van deze projectie'en uitwerking
had, zou Lenden door mieer dan 1000 bran
den tegelijk geteisterd worden, waartegen
geien brandweer ter we. eld opgewassen
kon zijn. Men hield er rekening mede, dat
een derde van de Zeppelins neergeschoten
zou w orden, maar pas nadat zij de bommen
op de City geworpen hadden. Het plan (cfnit
stond in het begin van 1915, toen er uit het
Duitsche' publiek een sterke aandrang
kwam om Londen en andere Engelsche
steden to verwoesten. Volgens Lehmann,
wilde echter geen van de gezaghebbende
mannen van de luchtmacht hiertoe mee
werken, omdat men begreep dat ten minste
'nmillioen vrouwenen kniers slachtofiers
van zu k een aanval zouden word-n en om
dat Londen met zijn nobele gebouwen en
kunstschatten als een kostbaar bezit van
de beschaafde meinschheid be chouwd werd
Het p'an kon ook niet uitgevoerd worden
zender vergunning van den keizer.
Van de eerste dagen van den oorlog af
va; Wi.'helm II sterk gekant geweest te
gen luchtaanvallen op Engeland. Toen
zijn admiraals en generaals maar bleven
aandringen, gaf hij ten slotte zijn toestem
ming tot de eerste sporadische aanvallen,
onder uitdrukkelijk beding echter dat men
111 FEUILLETON
RUITEMBOER
DOOR ETHEL M. DELL.
Deze bood weerstand. Hij had den
sleulel niet gehoord, maar toch was de
deur gesloten. Woede greep hem aan. On
getwijfeld was dit ook het werk van zijn
vijand. Hij greep de kruk, rukte, wrong,
tot hij brak in zijn hand en hij. machte
loos was.
Niemand in de kamer folie op hem;
niemand kwam de deur open maken. Dat
prikkelde zijn woede nog meer. Hij duwde
met zijn geheele gewicht tegen het hout.
Dch hij was niet bij machte het slot te
forceeren, maar dat ontmoedigde hemniet
Juist wilde hij een tweede poging wa
gen, toen 'hij aan de andere zijde van de
deur een stem hoorde roepen:
„Tawmy
,i,Tawny stond als aam den grond ge
nageld, zijn oogen puilden uit, op zijn
lippen stond schuim.
„Tawny!" riep de stem weer de
stem vam zijn vijand kort en bevelend.
„Ga naar Mr. Bertie en zeg hem, dat hij
hier moet komen.
enkel doeleinden van werkelijk militair
be ang zou bombarjoaren. Hij bepaalde
dat gebouwen als het Buckinghampafeiis,
te Wesimimstersch; Abdijkerk en de St.
Paul en de woonwijken niet bestookt moch
ten werden, ook niet bij abuis. Van het
groote rnieedoo.gemlooze plan kom zoo-
doemde niets komen
De keizer was er altijd op bedacht de
vorstelijke personen onder zijn vijanden
te ontzien. Toen bekend werd, dat de
koning van Engeland en koning Albert
der Belgen, elkaar in een geheime con
ferentie te St Omer zouden entmoeben
en in verband hiermee het Du tsche op
perbevel een luJhlaanval op die plaats had
beraamd, werd dit plan ten slotte door
's keizers toedoen gewijzigd en in plaats
er van een aanval op Popeiringhe ondier-
nomen.
Ziedaar een tipje van den sluier der
gruwelijkheden uit vervlogen tijden op
gelicht. Of men in de toekomst nog zoo
mienschllevead zal zijn bij de legerleiding
als de Duitsche generaals bleken te zijn
en zoo goedertieren als de Duitsche keizer
is nog zeer de vraag. Want in dit ver
band kunnen we dadelijk van het Westen
naar het Oosten overgaan en ons ver
plaat, en in dezen tijd. Daar maken we
mede. e n gefjng.erden gas-aanval op Pe
tersburg, die dezer dagen heeft plaats
gehad .in waarover de „Roel" vertelt.
Dien geheelen dag bijna is men bezig gp-
weest met de voorbereidingen voor deze
schijnmanoeuvre. Een aantal woningen
moest ontruimd worden, waarbij spe
ciale afJee'ingein politiedienst verrichtten,
om zorg te dragon voor de bewaking van
de woningen en de inboedels, 's Avonds
om zes uur word ook het verkeer in het
betrokken stadsdeel zooveel mogelijk stil
gezet; alle.n de trams en talrijke gere-
quireerde auto's reden heen en weer om
de Aviachim- en hospütaalafdeelingen
waarmede den vorigen dag reeds gene
rale repetitie gehouden was te ver
voeren. De fabrieken en werkplaatsen,
die met nachtploegen werkten, bleven ech
ter gewoon aan den arbeid.
Toen de „vijandelijke" vliegtuigen na
derden, werden aanstonds de lichten iin
de stad gedoofd, terwijl overal sirenes
en klokken werden geluid, als waarschu
wing aan de bevolking om voor de voor
geschreven afweermaa'.meige'en zorg te dra
gen. De arbeiders in de fabrieken bleven
aan den arbeid, voorzien van gasmaskers.
De vliegmachines wierpen, behalve bol
letjes, gevuld met een volmaakt onschuldig
maar duidelijk zichtbaar en reuk baar gas,
ook groene papieren bollen, d\ie bommen
moesten voorstellen. Zoodra de aanval
aanving, kwam ook het afweergeschut in
actie, zoodat binnen korten tijd de stra
ten geheel gevuld waren met gaswolken en
kruitdampen. Na anderhalf uur was de
vijand afgeslagen en gingen de lichten
weer aanJa, we zijn wel op weg naar
de algemeene ontwapening!
Voor de gesloten deur kwam de krank
zinnige onder de tooverkracht. Even bleef
hij onbeweeglijk staan, maar het bevel
werd niet herhaald. Dan had de toover-
bracht haar werk gedaan. Hij keerde zich
om en sloop weg.
Een minuut later stond Bertie, bleek
en ernstig, voor de gesloten deur.
„Wat is er, Nap?"
Smalend duidelijk luidde het antwoord:
„Hier niets. Blijf waar je sta, dat is
alles, en zorg, dat die idioot van een
Hudson de kans van zijn meester niet
bederft."
Berde keerde zich om, om naar den
man te kijken, die achter hem stond, en
terwijl hij zich omkeerde, zag hij de knop
aan zijn voeten liggen.
Hij wees er naar. „Jouw werk?"
Hudson kromp ineen onder den blik
uit de verwijtende, blauwe oogen. Hij
begon te huilen als een geslagen' hond.
Berde raapte de knop op. „Arme dui
vel!" mompelde hij luid dan: „Je moest
je schamen. Is dat nou mannenwerk?"
Tawny kromp ineen. Hij was volkomen
overwonnen. Bij de geringste aanmoedi
ging zou hij aan Bertie's voeten gekro
pen hebben.
Bertie verwijderde zich van de deur
en ginig zitten. Zijn eigen angst was bijna
ondragelijk, maar hij bedwong dien. „Ga
daar zitten," zeide hij en wees op een
stoel een eind verder. „En beweeg je niet,
Ds. Kersten over kerkmuziek.
Aan het Kamerlid ds. Kersten was,
naar wij in „De Msb." lezen, in „De Clhr.
Geref. Banier" de vraag gesteld, bce zijn
oordeel luidde over de opvoering van
Passionen en dergelijke muziekwerken
zelfs in kerken.
In de „Banier" gaf ds. Kersten daarop
het volgende antwoord:
„Wij gevoelen niets voor muziek, welke
het lijden des Heiland s tot voervverp kiest
Wie van muziek houdt, laat hij naar mu
ziekstukken luisteren gaan, die d:m slag
bij Waterloo of zoo iets vertolken. Voor
ons ligt er altijd iets s'u te ds ii ,zóó moes
men toch geen muziek gaan „genieten".
Wij verwachten dat er Christenen zijn,
die het zoozeer aangrijpend vinden en diat
past wel cenigsziins bij het gevoels-Chrls-
temdom van onze tijden. Ev.nwel meestem
wij niet wijzer zijn dan God, die Christus
door de prediking van Zijn Woord en niet
door stomme beelden of muziek wil ver
kondigd hebben. Wij kunnen het ons nu
eenmaal moeilijk indenken', hoe iemand, die
bezet is met diepe indrukken van dat ge-
wichtvol lijden en sterven des Verlossers,
zich kan vermeien in dergelijke muziek."
Rechtbank te Middelburg.
Mollen vanger.
J. B., 51 jaar, vissdher te Goes, was
door den kantonrechter te Goes veroor
deeld wegens het vangen van mollen op
eens anders grond tot eens geldboete van
f 10 s. 10 d. hechtenis, tegen welk vonnis
hij in hooger bercep was gekomen.
Eisch beves'iglng van het vonnis van
den kantonrechter.
De roekelooze.
M. Z., 60 jaar, arbeider te Goes, was
door den kantonrechter te Goes ter zake
wegens het loopen op een overweg van
de Spoorwegen, toen een tre'n in aan
tocht was, veroordeeld tot f 15 s. 15 d.
hechtenis. Die verdachte was in hooger
beroep gekomen.
Eisch bevestig.ing van het vonnis van
den kantonrechter.
Op de verkeerde plaats.
Die kantonrechter te Middelburg ver
oordeelde J. J. de M. uit Kortgene we
gens het rijden met een motorrijtuig,
waaraan het letter en nummer niet vol
gens de voorschriften zijn aangebracht tot
f 3 boete s. 3 dagen hechtenis.
Moord op haar blinden inan.
Ter terechtzitting van de Rechtbank te
Miidellurg van Vrijdag werd Le ande'd 1de
zaak tegen W. A. B., 26 jaar, weduwe S.
c'e J., wonende te Middelburg, thans in
voorarrest, verdacht van op 15 en 18 April
1928 te Middelburg, na rijp beraad en
kalm overleg, het plan te hebben gemaakt
haar man door vergiftiging van het leven
te berooven door in het hem toegediende
voedsel (pap) Rodent rattenvergif te menr
voor ik je er verlof toe geef."
De man gehoorzaamde en ging in el
kaar ziLten.
Bertie keek hem aan met een streng
heid, die meer voorgewend dan werke
lijk was. Hij had niet den moed hem weg
te sturen. Hij wist, dat dat kolossale
wreedheid zou zijn.
Eien lange tijd' verliep. Geen van de
twee, idie daar zaten te wachten, ver
roerden zich. Tawny Hudson scheen zelfs
geen adem te halen. Hij zat daar als het
menschelijk beeld van wanhoop.
Het sloeg twaalf uur. Ergens in de
verte begonnen kerkklokken te luiden. Ber
tie schrok op. Hij had heelemaal verge
ten, dat het Zondag was. Dot zou nu
uit de kerk naar huis rijden. Zij zou niet
naar Barbumead komen. Oorspronkelijk
was het wel haar plan geweest, doch hij
had het haar afgeraden. Hij wist, dat zij
vol belangstelling was, maar hij wilde haar
niet den risico van een sdhok laten loo
pen. Als de operatie mislukte en Lucas
sterven moest, zou hij het haar zelf ver
tellen. Hij wist, dat hij, beter dan wie dan
ook, den slag zou kunnen verzachten.
Het was bijna één uur, toien eindelijk
de deur geopend werd. Dadelijk sprong
Bertie op. Dir. Randal kwam naar buiten,
keek rond en bleef dan staan.
„De operatie is achter den rug. Wij
hebben hem naar zijn slaapkamer gébracht.
Hij komt langzamerhand' bij. Neen, je mag
gen, welk voedsel de man, die blind was,
tot zi:h he. ft genomen tengevolge waarvan
hij op 19 April is overleden.
Verdachte werd rechtskundig bijgestaan
door Mr. A. J. van der Weel, advocaat te
Middelburg.
Voor deze zaak bestond van publieke
zijde een ongekend groote belangstelling.
Benige uren voor den aanvang der zitting
wachtte reeds een file van menschen om
tot de rechtszaal te worden t.ege'a en. Een
achttal Rijksveldwachters waren tot hand
having dier orde aanwezig en toen bet
oogenblik gekomen was, dat het publiek
•verd tor?gelaten, stroomde die aechtszaal al
ras geheel vol, terwijl honderden personen
iniet kon .;'en worden toegelaten. Deze wach
tten buiten het gerechtegebouw den uitslag
der behandeling af en stonden de zaak te
bespreken.
De Rechtbank was samengesteld uit de
beeren Mrs. Jolles, voorzitter, Bybau en
Portbeine rechters, terwijl het Openbaar
Ministerie werd waargenomen door den
Subst. Officier van Justtle, Mr. Baron
van der Feltz.
Nadat verdachte op de beklaagdenbank
had plaatsgenomen, ving het getuigenver
hoor aan.
Als eerste getuige-deskundi^e werd ge
hoord Professor van Itallie, hoogleeraar
aan de Rijksuniversiteit te Leiden, aan
wiem een onderzoek was opgedragen in
verband met het toegediende vergif. Des
kundige verklaarde, dat in lijkdeeien van
den overledene Phosphordceen werdcinaan
getroffen en dat aan den overledene zeer
waarschijnlijk meer dan eens Phosphor
was toegediend. Deskundige acht het daar
om ook waarschijnlijk dat de dood door
het gebruik van Phosphorus is ingetreden.
De tweede deskundige, Dr. Flulst, uit
Leiden, die de gerechtelijke secte ver
richtte, verklaart dat door hem is gecon
stateerd, dat de dood een gevolg is ge v\ eest
\an vergiftiging. Het staat voor deskun-
kundige vast, dat geen andere doodsoor
zaak aanwezig kan zijn.
De heer Visser, reclasseerings-ambte
naar, geeft verslag van verdachte's jeugd
en later verleden, alsmede omtrent den
huiselijkcn toestand en de maatschappe
lijke gedragingen van verdachte. Hieruit
bleek, dat verdachte haar man haatte en
dat die haat hoe langer hoe grooter werd,
toen verdachte genegenheid voor een an
der persoon opvatte.
De derde getuige, de Trpye, molenma
ker. te Middelburg, zegt het gezin van
verdachte goed te kennen, hij komt reeds
ruim 3 jaar over den vloer.
President: Hoe lang leef je reeds met
haar?
Get.Ongeveer 4 maanden.
President: Heeft verdachte wel eens te
kennen gegeven, dat zij haar man moede
was?
Getuige: Ja. Ze zei ik zal hem ver
geven. Zij wilde met mij trouwen.
President: Als de man overleden was,
zou je haar don hebben getrouwd? waarop
getuige bevestigend antwoordde.
President: Heeft zij niet gezegd, dat zij
van plan was vergif te halen om haar man
te vergeven?
Getuige antwoordt hierop, dat zij hem
dat inderdaad had gezegd.
niet naar hem toe. En zijn bediende ook
niet. De ramen en deuren moeten alle
wijid open. Doch niemand mag bij hem.
Hij moet absolute rust hebben."
Terwijl hij sprak, zette hij' de deur
vast. Zijn gezicht stond zieer ernstig.
„En denk er om, dat het dichtslaan
van deze deur of een ander plotseling
geluid het einde beteekenen kan."
„Is hij dan zoo erg?" vroeg Ber tie.
„Ja, hij is erg minnetjes. De operatie
beeft langer geduurd dan we dachten.
Als hij blijft leven, zal het een succes zijn.
Maar het hort werkt niet, zooals bet meet.
Ieder oogenblik kan het laatste zijn. Dr.
Capper en je broer zullen bij: hem blij
ven. Die broer van je is een wonderkerel.'
Hij zeide het op een toon van iemand, die
tegen zijin wil in met lof over een1 ander
spreekt. „Als je zoo goed wilt zijn wat
ververschingen te laten komen, dan zal ik
die binnenbrengen. In geen geval mag Mr.
Brrol's bediende naar binnen.
Langzaam drensden de uren van dien
dag, die eindeloos scheen, voort. s> Mid
dags ging Bertie naar zijn vrouw en nam
Tawny Hudson mee.
's Avonds ging hij weer terug, terwijl
de man hem als een hond volgde, om dein
toestand onveranderd te vinden. Gappen
ien Nap waren nog bij Lucas, wiens leven
aan een zijden draadje hing.
Bertie besloot 's nachts te blijven. Laa\
in den avond zag hij Dr. Capper even.
ADVERTENTIEN
van 1—5 regels f 1,20, elke regel
meer 24 cent. Driemaal plaatsing
wordt tweemaal berekend.
Dienstaanbiedingen en aanvragen 15
cent per regel. Advertentiën worden
aangenomen tot 12 uur voormiddag.
Getuige zegt vervolgens dat verdachte
eeinige dagen voor den moord bij hem in
dien tu:n is gekomen bij zich hebbende een
fleschje, waarin zij zeide dat zich vergif
bevond.
President; Wat heeft zij je toen ge
zegd
Getuige: Daar ga ik mijn man mee ver
geven.
De president maakt getuige er opmerk
zaam op, dat het dan toch zijn plicht was
geweest de politie te waarschuwen, waar
door hij óók verdachte van den ondergang
zou hebben kunnen redden.
Getuige \erklaart verder te hebben
v\ aargenomen dat verdachte pap voor haar
man klaar maak be en een gedeelte van den
inhoud van het fleschje door het voedsel
mengde.
Op een vraag van den President hoe ge
tuige deze daad van de vrouw lijdelijk
kon aanzien en den man niet heeft gewaar
schuwd, blijft getuige het antwoord schul
dig en zegt toen te zijn weggegaan. Hij
heeft -verdachte ook nog aan haar man
hooren vragen of de pap lekker smaakte,
hetgeen deze bevestigde. Ook heeft getuigje
een paar keer waargenomen,, dat koffie,
welke verdachte haar man gaf er blauw
uitzag. Verdachte heeft aan getuige nooit
het zwijgen opgelegd en ze heeft getuige
meermalen gezegd, dat ze blij zou zijn ais
haar man dood was. Getuige was er bij
toen de man stierf.
Op een vraag van den Officier of ver
dachte niet meermalen had gezegd, dat zij
met het plan liep haar man van kant te
maken, antwoordt getuige bevestigend. Ge
tuige had verdachte beloofd als kostganger
bij haar te blijven.
Verdachte, door den President onder
vraagd, zegt op 18 October 1920 met haar
nu overleden echtgenoot te zijn getrouwd.
Deze was toen reeds blind. De verstand
houding is een jaar of vijf goed gegaan,
'doch sedert het laatst van 1925 liep bet mis
Op e~n vraag van den President of ver
dachte's gedrag wel goed was en zij zich
niet met meerdere mannen afgaf, antwoordt
zij bevestigend. Verdachte zegt toen in
aanraking te zijn gekomen met getuige de
Troye. Verdachte haatte haar man. Zij
kreeg steads standees en vatte toen het plan
op haar man van kant te maken. Indien
zij geen kind had gehad, zou zij zonder
meer bij hem zijn weggegaan. Nadien
kocht verdachte bij den drogist Schulta
een doosje Rodent rattenvergif, en mengde
dat in de pap die zij haar man toediende.
De eerste keer een klein beetje op
een lepeltje, hetgeen niet het gewensch-
te resultaat had. Verdachte geeft toe aan
haar man te hebben gevraagd of het goed
smaakte. Na het gebruik van het voed
sel gaf haar man over. Zij heeft toen de
dokter ontboden.
Op een vraag van den President, of
verdachte toen de dokter had gezegd, dat
het een geval van nlichte griep" was, nog
geen drang gevoelde tegjen hem je zeggen
wat er gebeurd was, had U zoo'n haat
tegen uw man? antwoordt verdachte be
vestigend.
President: Waarom heeft U een adver-
vertentie in de Courant geplaatst dat tot
Uw groote droefheid Uw man was over
leden?
Het gezicht van den groeten man was
vertrokken en bleek.
h. H ij zal den ochtend niet halen. Zeg
aan de dames, dat zij niet naar bed gaan.
Als het noodig is, zal ik ze laten roepen.
„Is er heelemaal geen hoop meer?"
vroeg Bertie.
Dr. Capper schudde zijn hoofd. ^,Ik
ben bang van niet. Hij, gaat hard achter*
uit. Ik geloof, dat het beber is, als je maar
niet naar binnen gaat. Maar blijf an de
buurt."
Hij was al weer weg. Bertie ging de
dames waarschuwen, om dan in angst
te wachten, dat hij voor de laatste maal
geroepen zou worden.
Het was een stille nacht. Alleen de
tocht van de openstaande deuren en ra*
men bewoog zich door de kamer. Mrs.
Errol en Anne zaten met Ber tie in de
kamer welke uitkwam op die, waarin
Lucas Errol zijn laatsten strijd streed.
In een hoek hurkte Tawny Hudson in
eengedoken neer.
Binnen zat Dr. Capper aan het voet
einde van het bed, onbeweeglijk, op zijn
hoede als een schildwacht. Een verpleeg
ster stond als een standbeeld bij het raam
en hield het klapperende gordijn vast. En
op zijn knieën lag naast het bed, de slappe
polsen stevig in zijn gespierde vingers*
Nap.
(Wordt vervolgd).