zenuwen GOESGHE GODRAIT Quick Quaker overwerkte Voor de Vrouw BIJVOEGSEL De zilveren Paasch-eieren MORIAAN-BAY ook Uw merk zal zijn. ffyiifimtts zemwMMm VAN DE VAN VRIJDAG 15 APRIL 1927. „Dus je blijft bij je plan om ommid dellijk na de Paaschdagem weer te ver trekken naar je farm?" vroeg Erna aan haar verloofde. „Ja", zei hij en z'in stem, kalm en vlak verraad© niet in minst de geweldige emotie, die hem be heersc!hte. „Ja, 't is noodzakelijk, dat ik weer heenga nog kan ik daar niet gemist worden." Ze wendde zich half om in den la gen Chesterfield, waarachter hij stond en zag naar hem op. Ook zij bedwong zich en liet niets merken van den storm van gedachten,, die in haar hoofd woed de daardoor was haar sbem "koelei dan ze wellicht zelf bedoelde„En heb je er nooit eens over nagedacht in welke vreemde positie wij tegenover elkaar ko men te staan? Heeft het je nooit gehin derd mij hier alleen te laten voor maan den en jaren?" Terwijl jze die laatste woorden zei, kwam plotseling een flik kering in z'n oogen voor een moment triomfeerde zij,, want voor 't -eerst simd: huin twist van dien avond had ze hem gelokt uit de gereserveerdheid, die hij had aangenomen. Ze wendde het gelaat af, wilde niet, dat hij den glimlach zag, die om haar lippen kwam ze was nog altijd zeker van zijn gevoelens voor haar, al had hij zich nu dan ook verscholen achter een correcte, maar uiterst koele hoffelijkheid Toch gaven zijn woorden teleurstelling „Gehinderd?" Neen, dat niet. Maar dik wijls héél dikwijls, Erna, heb ik naar je verlangd, als ik vrij was of midden in m'n werk zat: verlangd, zooals ik nooit gedacht had te kunnen verlangen er was een innig-warme toon in zijn stem gekomen,, due haar oogleden even deed trillen, door een nouw-bewust ge voel van vreugde. Het weten dat je alleen was, het woordje alleen gaf hij een vreemde, licht-spottende intona tie dat heeft me nooit gehinderd. Er was geen andere weg en dat heb ik geweten, van het moment af dat je in een verloving met mij toestemde dien Paasch-Zondag, nu twee jaren geleden, eindigde hij zacht. Haar gevoel dreef haar bijina, nu maar toe te geven en. te bekennen, dat zie hem inwendig gelijk gaf maar ze was nu eenmaal het spel begonnen en wilde het spelen tot het einde toe en mem. 't Kon zoo ook met langer: wel hield ze van hem, natuurlijk; maar door de positie, die ze innam in het huis -van haar vader, kon ze niet altijd die rol vain liefhebbend-wachtende vrouw spelen trouwens dat lag ook niet in haar ka rakter. En nu, m de laatste maanden, was Karei Versteyinien zoo vaak hun gast geweest hij kwam bijina eiken dag en ze wist, dat hij om haar kwam. Het was hem bekend, dat ze verloofd was met Tom Riebling, dat ze bean lief had, doch ondanks dat gaf hij den moed niet op en zij wist dat was heit, wat haar aantrok. In Tom had ze dat ook zoo be wonderd en 't had hem de overwinning bezorgd jong, stoutmoedig en door tastend, had hij z'n doel bereikt, voor ze 't zichzelf bewust was en tegen den zin van haar vader, die den omgang van z'n ©enigst kind met dein jongen, ener gieken en knappen, maar omgefortuineer- dein man slechts met Leedwezen had aan gezien. Versteymen had in dat opzicht zeker geen bezwaren te duchten ze wist, dat haar vader een verbintenis met hem onmiddellijk zou goedkeuren. Maar Tom was teruggekomen en ze had ge hoopt, dat hij nu blijven zou maar reeds den eersten avond van hun samen zijn had hij weer over vertrekken ge sproken en ze wist niet, hoe sterk hij inwendig gehoopt had, dat ze hem zeggen zou, mee te willen gaan. Plotseling zag ze weer naar hem op: Ik begrijp niet, Tom wat kan je toch binden aan die wildernis. Even kwam een glimlach op den strakken mond van den man: Dat is het juist, Erna deed je dat maar wel. Het is m'n werk het is ook m'n plicht om te voltooien, wait mijn vader begon bovendien ge loof ik, dat het de ©enigste kans is, waardoor ik iets kan bereiken. Ze haalde haar schouders op: Dat kun je hier ookje weet, dat vaders Stil, zei hij met een plotselinge scherpte, je weet, hoe jk daarover denk, je vader is mij nooit gunstig ge zind geweest en aan hem wil ik m'n succes niet te danken hebben dat wil ik zelf veroveren. En als jiji met me wou meegaan Ze maakte een driftig-afwieremde hand beweging: Dat kan ik niet dat VLUGKOKEND HAVERMOUT voor Uw Baby. heb ik je al eerder gezegd. Dacht je, dat ik me daar kan gaan begraven, dat ik^ alles kon opgeven dit huis, vader, m n vrienden, de luxe en comfort, waar aan ik van kindaf gewend ben dat zou onzinnig zijn. Buitendien, jij kimt hier blijven, Tom je kunt ook hier wel iets bereiken. Met een lach zag ze naar hem op en stak haar hand naar hem uit in dat oogen blik was hij bijna bezweken voor het verlangen, haar in z'n armen te nemen en van alles verder af te zien bij haar 'te blijven en niet langer de kans te loopen haar te verlie zen, te moeten afstaan aan een. ander. Maar de gedachte dat, ais ze werkelijk van hem hield, ze hem begrijpen en ge lijk geven moest, weerhield hem. Dus zei hij: Dat kan ik niet en dat wil niet je weet de reden. Ze stond met een ruk op en keek hem aan plotse ling was ze weer de mooie, koele vrouw, als ze hem den eersten avond van hun kennismaking, geleken had. Dan, zei ze koel, d'an is het be ter, dat we aan onze verhouding een einde maken ik geloof niet, dat wij gelukkig zouden worden met elkaar daarvoor staan onze karakters te ver vain elkaar. Langzaam schoof ze den ring van haar vingers en reikte dien he: toe. Hij nam haar hand. - Ernazei hij,, en de pijn in z n stem* deed haar bijina van gedachten ver anderen. Maar haar plan, hem te doen buigen voor haar wil, wilde ze niet meer opgeven al had ze het hem wellicht nooit vergeven, als hij gezwicht was. Laten we er een eind aan ma ken, Tom 't gaat niet. Toen nam hij haar ring en gaf haar de zijne. Zooals je wilt je stuurt me van je, Erna en ik zal gaan. Maar be denk, wat je doet ik kom niet terug, al zour je spijt krijgen van je daad dan je me moeten halen. Hij wachtte z'n hart bonzend in dwaze hoop, dat ze zich zou bedenken nog was niet te laat ai zou hij ook dan nog z'n werk moeten opgeven. Maar ze bleef zwij gen keek langs hem heen naar het vroolijk bewegen der gasten in de groot© zaal. Dus is dit het einde, zei hij zacht. Zoo ais je wilt ik hoop, dat je gelukkig zuft worden, Erna. Met een diepe buiging wendde hij zich af en doorliep het vertrek groot en forsch door en door een man. Ze zag hem na doch eerst toen de deur zich achter hem sloot, begreep ze de volle beteskeinis van haar daad hij' was weg, voorgoed en zij had hem weggestuurd. Toen, plotseling, vulden zich de mooie oogen,, die nu niet koel meer waren, met brandende tranen met een doffen snik liet ze zich neervallen in een fauteuil en ze wist, dat ze haar geluk verspeeld had in dwaze, stijf hoofdigheid. Tom Riebling keerde terug van z'n wandeling het prachtigste voorjaars weer van den Paasch-Zondag had hem naar buiten gelokt. Terwijl hij z'n hotel weer naderde floot hij zacht voor zich, heen een lustig deuntje, dat hij van de cow-bbys op z'n farm had afgeluisterd. Hij voelde zich tevreden en gelukkig dezen morgen had hij zich en z'n wem- schen overwonnen, had hij -ingezien, dat ten slotte de liefdes alles, al het an dere niets was. En op dezen Paaschdag, den dag na den avond, waarop Erna bun verloving verbroken had, zocht hij het artistiek bewerkte zilveren Paasch-ei weer op, waarin Erna hem dien Paaschdag, voor twee jaar geledien den dag van hun verloving z'n ring had toegezonden, zooals hij het met den hare in een pre cies gelijk kleinood gedaan had. Hij had nu het ei nogmaals gebruikt, er haar ring opnieuw ingesloten met 't Igende briefje: Liefste, Hierbij stuur ik je je ring ein verzoek je dien weer aan je vinger te willen doen ik had ongelijk. Wij Heten er in graveeren: „Voor altijd", en het zou dwaas zijn en onmogelijk, als ook maar het geringste onze liefde in den weg stond. Ik heb ingezien,, dat mijn bef de liet hoogste en het sterkste was dat geen offer te zwaar is dat g©L#i plicht zwaar genoeg kan en mag wegen om on.s geluk te dooden. Wil je den avond van gisteren vergeten en me ver geven, dat ik meer eischte, dan ik met recht doen mocht? Als je met me eens bent, stuur me dan even bericht, wan neer ik je mag komen bezoeken. Je Tom. Nadat hij het kleine pakje aan een piccolo, die het onmiddellijk aan het op gegeven adres bezorgen zou, gegeven had, was hij een wandeling gaan maken en nul keerde bij terug, opgewekt en gekik- DE WILLEMSBRUG TE RO I ERDAM. Bij de Van der Takstraat is thans de Willemsbrug 2.10 M. opge vijzeld. Men kan het verschil in hoogte 'duidelijk zien als men Let op de inenschen, die op de hulpbrug loopen. Geheel liinks ziet men nog een knik in de brug, die echter zal verdwijnen, als het andere gedeelte eveneens opgevijzeld zal zijn. kig, in 't vooruitzicht, dat nu alles wel dra weer in orde zijn zou. In de hall van het hotel wenkte hem de administra teur, die in z 'n kantoortje werkzaam was. Mijnheer Riebling, er is een pakje voor u afgegeven wilt u dat even meenemen Hij nam het aan langzaam ver dween de glimlach van z'n gelaat de vreugdige schittering in z'n oogen het was het pakje, dat hij dien morgen aan het meisje, dat eens beloofde z'n vrouw te worden, had toegezonden ze had bet ongeopend mee teruggegeven. Als in een droom was hij naar boven ge- loopen en was m z'n kamer op den divan neergevallen: het was dus uit voor goed. Hij was haar zoo onverschillig, dat ze niet eens de moeite genomen had, het pakje te openen en den inhoud na te zien, omdat ze wist, dat het van hem was, zooals hij den jongen had opge dragen te zeggen. Bijina mechanisch wikkelde hij het pa pier er af en nam het fraai-bewerkte uit het doosje, waar het in hoorde hoe heel anders was z'n stemming geweest, toen hij twee jaren geleden een zelfde surprise ontvangen had. Toen was het geweest, alsof het leven beginnen ging een leven van liefde en geluk met haar als een lieve trouwe kameraad altijd trouwe kameraad altijd naast zich. En nu Hij stond op en wierp het zilveren ei op de tafel liep doelloos naar één ramen, die wijd open, de heerlijk* voorjaarslucht lieten bininenstroomen en een vrij uitzicht gaven over het drukke Stationsplein, waar de hoornen en struiken reeds stonden in ijlgroen waas van nieu we bladeren. En terwijl hij neerstaardie op het leven dig bewegen beneden hem, kwam een droevige lach om z'n mond nu hield niets hem meer tegen en kon hij zoo spoedig mogelijk vertrekken naar het land, waar hij succes zou hebben een succes* dat nu nutteloos geworden was, daar het geluk uit z'n leven was verdwenen. Dan, terwijl z'n trekken hard en streng werden, greep hij een boek en wierp zich op den divan tevergeefs trachtend door lezen z'n gedachten te verstrooien, Avd b/ggelaar^gRoosendaal. Met een plotselinge beweging ging Er na rechtop zitten en gedachtenloos had ze het zilveren ei, dat hij haar ongeopend had teruggezonden, zooals ze begrepen had, opemgeschroefd en ze vond haar ring en zijn brief. Voor een moment had ze verbluft den inhoud bestaard, daarna las ze met schitterende oogen de weinige woorden die hij haar had ge stuurd. Eenige oogenblikken bleef ze roer loos zitten: toen barstte ze uit in een helder gelach: dus daarom was hij niet gekomen. Ze had hem z'n ring toegestuurd, ver pakt in het zilveren ei, waarin ze het ook op den dag van hun verloving ge borgen had en ze had hem in een kort schrijven bekend, dat ze ongelijk had dat ze inzag dat haar plaats bij hem wa9 en dat ze haar dwaze gril betreur de r kom om twaalf uur bij me, Tom ajs je tenminste kunt vergeten, hoe onaardig ik was. Ik ben alleen we kunnen dan rustig bespreken, wanneer we samen kunnen vertrekken. Want dit wil ik je zeggen: niets is me méér waard dan, je liefde, omdat ik eerst nu inzie, hoe lief ik je heb Erna. Hij was niet gekomen ze had slechts het pakje met het zilveren ei terugge kregen en ze was wanhopig geweest zóó had ze hem dus gekrenkt, dat hij niet eens het gezondene had willen aan nemen en het onmiddellijk had terug gestuurd. En eerst nu kwam ze, toevallig, tot de ontdekking, dat het niet haar pakje geweest was, doch dat hij, gehoor j_ vend aan eenzelf de ingeving, bes Loten [had alles op te offeren ter wille van haar. Alleen ook hij had natuurlijk gedacht z'n ei terug te krijgen en was daarom niet gekomen. Lachend stond ze op: hoe intens dwaas was nu de verwikkeling geworden toevallig o-ok, dat ze bei den een precies eendere manier van in pakken gebruikt hadden. Maar ze moest naar hem toe ze moiest dien stap doem om hem z'n vergissing te doen in zien: in haar oogen kwam een zachte glans van geluk, want misschien zou thans nog alles goed worden. Een half uur later hield een fraaie glanzend-gelakte limousine stii voor het hotel, waar Tom Riebliing z'n kamers genomen had en een jonge elegante vrouw stapte uit en liep het hotel binnen - waar ze zich de kamers van, mijnheer Riebling liet wijzen. Ze opende de deur van de zitkamer, zonder zich te laten aandienen en daar, voor het venster, doelloos starend naar buiten, zat hij, naar wien ze niu zoo innig verlangde. Riebling zag bij het gerucht van haar binnenkomen op en bleef haar na een onderdrukten kreet van verbazing aan staren, terwijl ze hem glimlachend aan zag. Mag ik binnenkomen, Tom? de klank van haar stem deed eensklaps z'n hart heftig bonzen. Zóó groot was 'n verrassing, dat hij niets te zeggen wist en langzaam liep ze naar hem toe. Toen viel haar otog op het zilveren' ei, dat ongeopend op tafel lag ze nam het op en hem met een schalksch ladhj© aanziend, vroeg ze: Tom, ben ik je zóó onverschillig geworden, dat je zelfs m'n boodschap met wilt begrijpen? Dit is mijn Paasch-ei, jongen, dat ik je van morgen zond, toevallig op dezelfde ma nier verpakt, als jij het jouwe deed en het fraaie kleinood openend,-gaf ze hem de helft, waarin zijn ring en haar brief Lagen. Z'n vingers beefden., toen hij het kleine blad papier openvouwde, en snel de regels las toen vielen z'n armen langs z'n lichaam neer en staarde hij haar vragend aan. Wat beteekemt dat, Erna, fluister de hij heesch, want nog kon hij z'n plotseling herkregen gelukniet begrijpen. Ze sloeg even haar oogen neer toen zag ze hem vol aan en zei langzaam: Dat beteekemt, Tom, liefste, dat ik met je meega, als je me nog mee wilt nemen Eenige seconden was het doodstil reeds begon ze te vreezen, dat haar gang tevergeefs geweest was. Toen, plotse ling, was hij bij haar en waren z'n ar men om haar en z'n stem, nauwelijks hoorbaar klonk in haar ooiren als een jubelzang: Je gaat mee, lieveling jiji lievejij heerlijke hij stokte, kom z'n geluk niet in woorden uitdrukken. Zoo hadden de zilveren Paasch-eieren opnieuw vreugde en geluk bewerkt. kalmeeren en worden gesterkt door BuiS/e 75ct Bij Apoth en Drogisten O nz 2. ui b e le n -.Sterk en doelmatig, vooral in een ge zin waar kinderen zijn, is liet gebruik van met leer békleede meubelen. Dit leer wordt het beste van tijd tot tijd schoon gemaakt, door het te wrijven roet een zachte doek met melk. We moeten daarbij er om denken, dat we niet te hard wrijven, om de bovenkant van het leer met te doen barsten. Is het leer al erg oud en onoogelijk geworden, dan kan het volgende middel nog veel doen, om wat van de oude glans terug te halen. We koken V2 liter lijnolie en laten die afkoelen. Als ze bijna koud is, roer er dan een kwart liter azijn door. Dit mengsel kunt U in een flesch bewaren. Voor het gebruik goed schudden. Op een zachte doek doet U een klein beetje van dit mengsel en wrijft dat heel goed m het leer. Telkens als de doek vuil wordt, nemen we een ander plekje. Als het leer zoo heelemaal goed is ingewre ven, nemen we een andere zachte schoo- nie doek en wrijven, tot er weer een mooie glans op zit. Het kan soms ook veel helpen, om een klem beetje vaseline ste vig in het leer te wrijven. Nuttige wenken Een kinderhand is gauw gevuld en een gewoon kippenei smaakt natuurlijk veel lekkerder, wanneer het er rood of geel of groen uitziet. Wanmeier U de eieren op Paaschmorgen dus vroolijk wilt kleu ren,, denk dan aan deze wenken: het wa ter, dat U van gekookte biet of roode kool afgiet, is geschikt om de eieren in te koken. Dan worden ze rose. Op dezelfde manier geven uien,schillen, een bruine kleur, gekookte schoone uien een e kleur. Bovendien heeft de

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1927 | | pagina bijlage 1