zenuwen
GOESGHE GODRAIT
Quick Quaker
overwerkte
Voor de Vrouw
BIJVOEGSEL
De zilveren
Paasch-eieren
MORIAAN-BAY
ook Uw merk zal zijn.
ffyiifimtts
zemwMMm
VAN DE
VAN VRIJDAG 15 APRIL 1927.
„Dus je blijft bij je plan om ommid
dellijk na de Paaschdagem weer te ver
trekken naar je farm?" vroeg Erna aan
haar verloofde. „Ja", zei hij en z'in
stem, kalm en vlak verraad© niet in
minst de geweldige emotie, die hem be
heersc!hte. „Ja, 't is noodzakelijk, dat
ik weer heenga nog kan ik daar niet
gemist worden."
Ze wendde zich half om in den la
gen Chesterfield, waarachter hij stond
en zag naar hem op. Ook zij bedwong
zich en liet niets merken van den storm
van gedachten,, die in haar hoofd woed
de daardoor was haar sbem "koelei
dan ze wellicht zelf bedoelde„En heb
je er nooit eens over nagedacht in welke
vreemde positie wij tegenover elkaar ko
men te staan? Heeft het je nooit gehin
derd mij hier alleen te laten voor maan
den en jaren?" Terwijl jze die laatste
woorden zei, kwam plotseling een flik
kering in z'n oogen voor een moment
triomfeerde zij,, want voor 't -eerst simd:
huin twist van dien avond had ze hem
gelokt uit de gereserveerdheid, die hij
had aangenomen.
Ze wendde het gelaat af, wilde niet,
dat hij den glimlach zag, die om haar
lippen kwam ze was nog altijd zeker
van zijn gevoelens voor haar, al had hij
zich nu dan ook verscholen achter een
correcte, maar uiterst koele hoffelijkheid
Toch gaven zijn woorden teleurstelling
„Gehinderd?" Neen, dat niet. Maar dik
wijls héél dikwijls, Erna, heb ik naar
je verlangd, als ik vrij was of midden
in m'n werk zat: verlangd, zooals ik
nooit gedacht had te kunnen verlangen
er was een innig-warme toon in zijn
stem gekomen,, due haar oogleden even
deed trillen, door een nouw-bewust ge
voel van vreugde. Het weten dat je
alleen was, het woordje alleen gaf
hij een vreemde, licht-spottende intona
tie dat heeft me nooit gehinderd. Er
was geen andere weg en dat heb ik
geweten, van het moment af dat je in
een verloving met mij toestemde dien
Paasch-Zondag, nu twee jaren geleden,
eindigde hij zacht.
Haar gevoel dreef haar bijina, nu maar
toe te geven en. te bekennen, dat zie
hem inwendig gelijk gaf maar ze was
nu eenmaal het spel begonnen en wilde
het spelen tot het einde toe en
mem. 't Kon zoo ook met langer: wel
hield ze van hem, natuurlijk; maar door
de positie, die ze innam in het huis -van
haar vader, kon ze niet altijd die rol vain
liefhebbend-wachtende vrouw spelen
trouwens dat lag ook niet in haar ka
rakter. En nu, m de laatste maanden,
was Karei Versteyinien zoo vaak hun gast
geweest hij kwam bijina eiken dag en
ze wist, dat hij om haar kwam.
Het was hem bekend, dat ze verloofd
was met Tom Riebling, dat ze bean lief
had, doch ondanks dat gaf hij den moed
niet op en zij wist dat was heit, wat haar
aantrok. In Tom had ze dat ook zoo be
wonderd en 't had hem de overwinning
bezorgd jong, stoutmoedig en door
tastend, had hij z'n doel bereikt, voor
ze 't zichzelf bewust was en tegen den
zin van haar vader, die den omgang van
z'n ©enigst kind met dein jongen, ener
gieken en knappen, maar omgefortuineer-
dein man slechts met Leedwezen had aan
gezien. Versteymen had in dat opzicht
zeker geen bezwaren te duchten ze
wist, dat haar vader een verbintenis met
hem onmiddellijk zou goedkeuren. Maar
Tom was teruggekomen en ze had ge
hoopt, dat hij nu blijven zou maar
reeds den eersten avond van hun samen
zijn had hij weer over vertrekken ge
sproken en ze wist niet, hoe sterk
hij inwendig gehoopt had, dat ze hem
zeggen zou, mee te willen gaan.
Plotseling zag ze weer naar hem op:
Ik begrijp niet, Tom wat kan je
toch binden aan die wildernis. Even kwam
een glimlach op den strakken mond van
den man: Dat is het juist, Erna
deed je dat maar wel. Het is m'n werk
het is ook m'n plicht om te voltooien,
wait mijn vader begon bovendien ge
loof ik, dat het de ©enigste kans is,
waardoor ik iets kan bereiken.
Ze haalde haar schouders op:
Dat kun je hier ookje weet,
dat vaders
Stil, zei hij met een plotselinge
scherpte, je weet, hoe jk daarover
denk, je vader is mij nooit gunstig ge
zind geweest en aan hem wil ik m'n
succes niet te danken hebben dat wil
ik zelf veroveren. En als jiji met me
wou meegaan
Ze maakte een driftig-afwieremde hand
beweging: Dat kan ik niet dat
VLUGKOKEND HAVERMOUT
voor Uw Baby.
heb ik je al eerder gezegd. Dacht je,
dat ik me daar kan gaan begraven, dat
ik^ alles kon opgeven dit huis, vader,
m n vrienden, de luxe en comfort, waar
aan ik van kindaf gewend ben dat
zou onzinnig zijn. Buitendien, jij kimt
hier blijven, Tom je kunt ook hier
wel iets bereiken. Met een lach zag ze
naar hem op en stak haar hand naar hem
uit in dat oogen blik was hij bijna
bezweken voor het verlangen, haar in z'n
armen te nemen en van alles verder af
te zien bij haar 'te blijven en niet
langer de kans te loopen haar te verlie
zen, te moeten afstaan aan een. ander.
Maar de gedachte dat, ais ze werkelijk
van hem hield, ze hem begrijpen en ge
lijk geven moest, weerhield hem. Dus
zei hij: Dat kan ik niet en dat wil
niet je weet de reden. Ze stond met
een ruk op en keek hem aan plotse
ling was ze weer de mooie, koele vrouw,
als ze hem den eersten avond van hun
kennismaking, geleken had.
Dan, zei ze koel, d'an is het be
ter, dat we aan onze verhouding een
einde maken ik geloof niet, dat wij
gelukkig zouden worden met elkaar
daarvoor staan onze karakters te ver
vain elkaar. Langzaam schoof ze den
ring van haar vingers en reikte dien he:
toe. Hij nam haar hand.
- Ernazei hij,, en de pijn in z n
stem* deed haar bijina van gedachten ver
anderen. Maar haar plan, hem te doen
buigen voor haar wil, wilde ze niet meer
opgeven al had ze het hem wellicht
nooit vergeven, als hij gezwicht was.
Laten we er een eind aan ma
ken, Tom 't gaat niet.
Toen nam hij haar ring en gaf haar
de zijne.
Zooals je wilt je stuurt me
van je, Erna en ik zal gaan. Maar be
denk, wat je doet ik kom niet terug,
al zour je spijt krijgen van je daad
dan je me moeten halen. Hij wachtte
z'n hart bonzend in dwaze hoop, dat
ze zich zou bedenken nog was
niet te laat ai zou hij ook dan nog z'n
werk moeten opgeven. Maar ze bleef zwij
gen keek langs hem heen naar het
vroolijk bewegen der gasten in de
groot© zaal.
Dus is dit het einde, zei hij
zacht. Zoo ais je wilt ik hoop,
dat je gelukkig zuft worden, Erna. Met
een diepe buiging wendde hij zich af en
doorliep het vertrek groot en forsch
door en door een man.
Ze zag hem na doch eerst toen
de deur zich achter hem sloot, begreep
ze de volle beteskeinis van haar daad
hij' was weg, voorgoed en zij had hem
weggestuurd. Toen, plotseling, vulden zich
de mooie oogen,, die nu niet koel meer
waren, met brandende tranen met
een doffen snik liet ze zich neervallen
in een fauteuil en ze wist, dat ze
haar geluk verspeeld had in dwaze, stijf
hoofdigheid.
Tom Riebling keerde terug van z'n
wandeling het prachtigste voorjaars
weer van den Paasch-Zondag had hem
naar buiten gelokt. Terwijl hij z'n hotel
weer naderde floot hij zacht voor zich,
heen een lustig deuntje, dat hij van de
cow-bbys op z'n farm had afgeluisterd.
Hij voelde zich tevreden en gelukkig
dezen morgen had hij zich en z'n wem-
schen overwonnen, had hij -ingezien, dat
ten slotte de liefdes alles, al het an
dere niets was.
En op dezen Paaschdag, den dag na
den avond, waarop Erna bun verloving
verbroken had, zocht hij het artistiek
bewerkte zilveren Paasch-ei weer op,
waarin Erna hem dien Paaschdag, voor
twee jaar geledien den dag van hun
verloving z'n ring had toegezonden,
zooals hij het met den hare in een pre
cies gelijk kleinood gedaan had. Hij
had nu het ei nogmaals gebruikt, er
haar ring opnieuw ingesloten met 't
Igende briefje:
Liefste,
Hierbij stuur ik je je ring ein verzoek
je dien weer aan je vinger te willen
doen ik had ongelijk. Wij Heten er
in graveeren: „Voor altijd", en het zou
dwaas zijn en onmogelijk, als ook maar
het geringste onze liefde in den weg
stond. Ik heb ingezien,, dat mijn bef de
liet hoogste en het sterkste was dat
geen offer te zwaar is dat g©L#i
plicht zwaar genoeg kan en mag wegen
om on.s geluk te dooden. Wil je den
avond van gisteren vergeten en me ver
geven, dat ik meer eischte, dan ik met
recht doen mocht? Als je met me eens
bent, stuur me dan even bericht, wan
neer ik je mag komen bezoeken. Je Tom.
Nadat hij het kleine pakje aan een
piccolo, die het onmiddellijk aan het op
gegeven adres bezorgen zou, gegeven had,
was hij een wandeling gaan maken en
nul keerde bij terug, opgewekt en gekik-
DE WILLEMSBRUG TE RO I ERDAM. Bij de Van der Takstraat is thans de Willemsbrug 2.10 M. opge
vijzeld. Men kan het verschil in hoogte 'duidelijk zien als men Let op de inenschen, die op de hulpbrug loopen. Geheel
liinks ziet men nog een knik in de brug, die echter zal verdwijnen, als het andere gedeelte eveneens opgevijzeld zal zijn.
kig, in 't vooruitzicht, dat nu alles wel
dra weer in orde zijn zou. In de hall
van het hotel wenkte hem de administra
teur, die in z 'n kantoortje werkzaam was.
Mijnheer Riebling, er is een pakje
voor u afgegeven wilt u dat even
meenemen
Hij nam het aan langzaam ver
dween de glimlach van z'n gelaat
de vreugdige schittering in z'n oogen
het was het pakje, dat hij dien morgen
aan het meisje, dat eens beloofde z'n
vrouw te worden, had toegezonden
ze had bet ongeopend mee teruggegeven.
Als in een droom was hij naar boven ge-
loopen en was m z'n kamer op den divan
neergevallen: het was dus uit voor
goed. Hij was haar zoo onverschillig,
dat ze niet eens de moeite genomen had,
het pakje te openen en den inhoud na
te zien, omdat ze wist, dat het van hem
was, zooals hij den jongen had opge
dragen te zeggen.
Bijina mechanisch wikkelde hij het pa
pier er af en nam het fraai-bewerkte
uit het doosje, waar het in hoorde
hoe heel anders was z'n stemming
geweest, toen hij twee jaren geleden een
zelfde surprise ontvangen had.
Toen was het geweest, alsof het leven
beginnen ging een leven van liefde
en geluk met haar als een lieve
trouwe kameraad altijd trouwe kameraad
altijd naast zich. En nu
Hij stond op en wierp het zilveren
ei op de tafel liep doelloos naar één
ramen, die wijd open, de heerlijk*
voorjaarslucht lieten bininenstroomen en
een vrij uitzicht gaven over het drukke
Stationsplein, waar de hoornen en struiken
reeds stonden in ijlgroen waas van nieu
we bladeren.
En terwijl hij neerstaardie op het leven
dig bewegen beneden hem, kwam een
droevige lach om z'n mond nu hield
niets hem meer tegen en kon hij zoo
spoedig mogelijk vertrekken naar het land,
waar hij succes zou hebben een succes*
dat nu nutteloos geworden was, daar het
geluk uit z'n leven was verdwenen.
Dan, terwijl z'n trekken hard en streng
werden, greep hij een boek en wierp
zich op den divan tevergeefs trachtend
door lezen z'n gedachten te verstrooien,
Avd b/ggelaar^gRoosendaal.
Met een plotselinge beweging ging Er
na rechtop zitten en gedachtenloos had
ze het zilveren ei, dat hij haar ongeopend
had teruggezonden, zooals ze begrepen
had, opemgeschroefd en ze vond haar
ring en zijn brief. Voor een moment
had ze verbluft den inhoud bestaard,
daarna las ze met schitterende oogen de
weinige woorden die hij haar had ge
stuurd. Eenige oogenblikken bleef ze roer
loos zitten: toen barstte ze uit in een
helder gelach: dus daarom was hij niet
gekomen.
Ze had hem z'n ring toegestuurd, ver
pakt in het zilveren ei, waarin ze het
ook op den dag van hun verloving ge
borgen had en ze had hem in een kort
schrijven bekend, dat ze ongelijk had
dat ze inzag dat haar plaats bij hem
wa9 en dat ze haar dwaze gril betreur
de r kom om twaalf uur bij me, Tom
ajs je tenminste kunt vergeten, hoe
onaardig ik was. Ik ben alleen we
kunnen dan rustig bespreken, wanneer we
samen kunnen vertrekken. Want dit wil
ik je zeggen: niets is me méér waard
dan, je liefde, omdat ik eerst nu inzie,
hoe lief ik je heb Erna.
Hij was niet gekomen ze had slechts
het pakje met het zilveren ei terugge
kregen en ze was wanhopig geweest
zóó had ze hem dus gekrenkt, dat hij
niet eens het gezondene had willen aan
nemen en het onmiddellijk had terug
gestuurd.
En eerst nu kwam ze, toevallig, tot
de ontdekking, dat het niet haar pakje
geweest was, doch dat hij, gehoor j_
vend aan eenzelf de ingeving, bes Loten [had
alles op te offeren ter wille van haar.
Alleen ook hij had natuurlijk gedacht
z'n ei terug te krijgen en was daarom
niet gekomen. Lachend stond ze op: hoe
intens dwaas was nu de verwikkeling
geworden toevallig o-ok, dat ze bei
den een precies eendere manier van in
pakken gebruikt hadden. Maar ze moest
naar hem toe ze moiest dien stap
doem om hem z'n vergissing te doen in
zien: in haar oogen kwam een zachte
glans van geluk, want misschien zou
thans nog alles goed worden.
Een half uur later hield een fraaie
glanzend-gelakte limousine stii voor het
hotel, waar Tom Riebliing z'n kamers
genomen had en een jonge elegante vrouw
stapte uit en liep het hotel binnen -
waar ze zich de kamers van, mijnheer
Riebling liet wijzen. Ze opende de deur
van de zitkamer, zonder zich te laten
aandienen en daar, voor het venster,
doelloos starend naar buiten, zat hij,
naar wien ze niu zoo innig verlangde.
Riebling zag bij het gerucht van haar
binnenkomen op en bleef haar na een
onderdrukten kreet van verbazing aan
staren, terwijl ze hem glimlachend aan
zag. Mag ik binnenkomen, Tom?
de klank van haar stem deed eensklaps
z'n hart heftig bonzen. Zóó groot was
'n verrassing, dat hij niets te zeggen
wist en langzaam liep ze naar hem toe.
Toen viel haar otog op het zilveren' ei,
dat ongeopend op tafel lag ze nam
het op en hem met een schalksch ladhj©
aanziend, vroeg ze: Tom, ben ik je
zóó onverschillig geworden, dat je zelfs
m'n boodschap met wilt begrijpen? Dit
is mijn Paasch-ei, jongen, dat ik je van
morgen zond, toevallig op dezelfde ma
nier verpakt, als jij het jouwe deed en
het fraaie kleinood openend,-gaf ze hem
de helft, waarin zijn ring en haar brief
Lagen. Z'n vingers beefden., toen hij het
kleine blad papier openvouwde, en snel
de regels las toen vielen z'n armen
langs z'n lichaam neer en staarde hij
haar vragend aan.
Wat beteekemt dat, Erna, fluister
de hij heesch, want nog kon hij z'n
plotseling herkregen gelukniet begrijpen.
Ze sloeg even haar oogen neer toen
zag ze hem vol aan en zei langzaam:
Dat beteekemt, Tom, liefste, dat ik
met je meega, als je me nog mee wilt
nemen
Eenige seconden was het doodstil
reeds begon ze te vreezen, dat haar gang
tevergeefs geweest was. Toen, plotse
ling, was hij bij haar en waren z'n ar
men om haar en z'n stem, nauwelijks
hoorbaar klonk in haar ooiren als een
jubelzang: Je gaat mee, lieveling
jiji lievejij heerlijke hij stokte,
kom z'n geluk niet in woorden uitdrukken.
Zoo hadden de zilveren Paasch-eieren
opnieuw vreugde en geluk bewerkt.
kalmeeren en worden
gesterkt door
BuiS/e 75ct Bij Apoth en Drogisten
O nz
2. ui b e le n
-.Sterk en doelmatig, vooral in een ge
zin waar kinderen zijn, is liet gebruik
van met leer békleede meubelen. Dit
leer wordt het beste van tijd tot tijd
schoon gemaakt, door het te wrijven roet
een zachte doek met melk. We moeten
daarbij er om denken, dat we niet te
hard wrijven, om de bovenkant van het
leer met te doen barsten. Is het leer al
erg oud en onoogelijk geworden, dan
kan het volgende middel nog veel doen,
om wat van de oude glans terug te halen.
We koken V2 liter lijnolie en laten die
afkoelen. Als ze bijna koud is, roer er
dan een kwart liter azijn door. Dit
mengsel kunt U in een flesch bewaren.
Voor het gebruik goed schudden. Op
een zachte doek doet U een klein beetje
van dit mengsel en wrijft dat heel goed
m het leer. Telkens als de doek vuil
wordt, nemen we een ander plekje. Als
het leer zoo heelemaal goed is ingewre
ven, nemen we een andere zachte schoo-
nie doek en wrijven, tot er weer een mooie
glans op zit. Het kan soms ook veel
helpen, om een klem beetje vaseline ste
vig in het leer te wrijven.
Nuttige wenken
Een kinderhand is gauw gevuld en een
gewoon kippenei smaakt natuurlijk veel
lekkerder, wanneer het er rood of geel
of groen uitziet. Wanmeier U de eieren
op Paaschmorgen dus vroolijk wilt kleu
ren,, denk dan aan deze wenken: het wa
ter, dat U van gekookte biet of roode
kool afgiet, is geschikt om de eieren
in te koken. Dan worden ze rose. Op
dezelfde manier geven uien,schillen, een
bruine kleur, gekookte schoone uien een
e kleur. Bovendien heeft de