DE WEfFELTHAP
KWATTAy
N°. 98.
Vrijdag 20 Augustus 1926
ORANGE IV
il5e Jaargang
Bij dit nummer be
hoort een bijvoegsel.
De Blue Band-reis
naar Zwitserland.
J. FEUILLETON
)0(
\fc>LLE-MELK-REEP
Beter dan Goed: DE BESTE
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f2,
buiten Goes f2,
Afzonderlijke nummers 5 cent.
Verschijnt: Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
tiOESCHE
Uitgave Naamlooz. Vennootschap Goesche Courant
COURANT
en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf
ADVERTENTIEN
van 15 regels f 1,20, elke regel
meer 24 'cent. Driemaal plaatsing
wordt tweemaal berekend.
Dienstaanbiedingen en aanvragen 15
cent por regel. Advertentiën worden
aangenomen tot 12 uur voormiddag.
li.
Flüelen, 14 Augustus.
Het is wonderlijk, zooals het weer
vrij plotseling is veranderd. Vrijdag en
Zaterdag hadden de Hollaodsche jongens
en meisjes een inderdaad magnifieke ge
legenheid om van het Zwitsersche berg
landschap te genieten. Vrijdagmiddag was
het zoo ongewoon helder qp dein Rigi-
Kuimtop, dal met den kijker verschillende
bekende dingen in Luzern waren te onder
scheiden, b.v. de Kapelbrug. De sneeuw
toppen van het Bermer-Oberland glansden
scherp afgeteekend tegen de wolkeiniooze
iuchit in de zon. De rit niet het spoortje
naar boven was een feest: telkens een
doorkijk op de miniatuurwreeld beneden,
nu eens rechts, dan links van den wagen.
Watervallen, tunnels, de huizen, die zoo
schots en scheef op en ia den grond
staan, of ze uit de lucht zijn komen val
len. Dan is de top zelf een teleurstel-
lang. In de verfte maken de opstandjes
Jen indruk van een strand: groole para
sols, tentjes, een bonte rommel van mars-
kramerijen, inplaats van een stille plek.
Toch schijnen de meeste reizigers dat wel
fijn te vinden, want hoewel alle waar er
peperduur i s hebben de kooplui het druk.
ledér heeft behoefte zijn verrukking over
net zeldzame uitzicht om te zetten op
z.ijn wijze; zoo is er een groote categorie
van menscheni" die met koorlsachtigen ijver
souvenirs koopt om ze weg te geven
en die verder reageert door het afwerken
an een lange lijst met namen van men-
ichen, welke worden uitverkoren voor het
jntvangein van een prentbriefkaart.
Onze jongens en meisjes konden er bij
na niet genoeg Van krijgen. Wat dat voor
een plaatsje was, recht voor beueden, of
het meer rechts ook tot het Viei+woud-
stedenmeer behoorde, en hoe al die sneeuw
bergen heetten. Eén van de meisjes vroeg
of we geen gemzen zouden tegenkomen.
Ze had groene hoedjes zien dragen met
een coquet stijf veertje van achteren en
voor zichzelf uitgemaakt, dat dit een lijf-
versiersel van een bergdier moest zijn;
vandaar de gedachte aan een gems.
De lunch hadden ze in dezelfde zaal
van hel i&tel, waar een gezelschap' van
de Reiisvereeniging toevallig ook aaïiwe
zig was. Daarna de daling den mooien
voor een groot deel beschaduwden weg
naar Weggis af; telkens passeerden mem-
sclhen, die moeizaam opwaarts gingen;
LIMONADESIROOP p
Sinaasappel. Per Hesch.
Fa. J. A. L. G WITTE,
Tel. 264, Goes.
Naar het Ameriliaansch' van
MARY ROBERTS RINEHART.
Warner greep onmiddellijk naar den
sleulel. Wat hij zeide verbaasde ons niet
erg.
„Yale-slot", zei hij. „Waarschijnlijk
een sleutel van de deur aan den oost
kant".
Er was geen enkele reden waarom
Thomas, een oude vertrouwde bediende,
geen sleutel van die speciale deur zou
hebben, hoewel de bedienden ingang aan
den westkant was. Maar ik wist niet,
dat deze sleutel bestond en er ontstonden,
weer allerlei mogelijkheden door. Maar
op dat oogenblik waren er nog zooveel
andere dingen te doen; we lieten Warner
in de portierswoning achter en gingen
dleniüal weer naar huis terug. Jamieson
liep naast mij en Gertrude en Halsey
achter ons.
Ik zal er de Armstrongs wel bericht
van moeten sturen", zei ik. „Zij zullen
wel weten of Thomas nog familie had
n hoe we die kunnen bereiken. Natuur-
ijk wil ik de onkosten van de begrafenis
wij hadden het vrij wat gemakkelijker.
Moeheid was den jongelieden vreemd toen
ze in Weggis op de boot s'apten. De boot
tocht over het meer in avondglanzen, d;
verglijding van de kleuren op de bergen
en Itiet water, leek een sprookje, waarin
zich alleen de werkelijkheid mengde door
bet verlangen naar huis. Niet naar Hol
land, maar naar de welvoorziene tafels
in, de hotels. Er is dien avond gegeten met
een bijna ontstellende graagte. Een stille
Gironingsche jongen sloeg het record
en het bedienend personeel, o cbariva-
rius! De indrukken van dien dag zijn
echter voor een deel naar het tweedie
plan gedrongen door den tocht van Zater
dag, die precies diamei raai was aan dien
van Vrijdag. De Sdhölleneinschlucht heb
ben de jongens en meisjes doorkruist,
de slingerwegen geloopen van Göschenen
tot Andermatt, een deel van den grooten
weg naar Italië. Ze dachten de sneeuw
soms z<fo dichtbij te zien, dat het een
uurtje leek er even heen te loopen, dan
was er een extra-nummer op het program
ma bijeengekomen: sneeuwballen gooieop
de bergen. Maar hoewel zij zelf liepen in
het gebied waar geen boomen groeien, dus
boven 1800 M., ligt de sneeuw nog een
eind boven de weide-girens 220J M.
Zoo vlak bij kon het dus niet zijn.
De Reuss is hier een pracht van
weid: Bij de Duivelsbrug, de plek waar
eens generaal Suwaroff het leger van
Napoleon tegenhield, stort de rivier zich
tusschen loodkleurige bergwanden, statig
en koel als de muren van een kathedraal,
omlaag in het dal; reusachtige blokken
trachten dien val te stuiten, het water
kookt en schuimt, een gedeelte verstuift
en drijft door de lucht, alsof er een reus
achtige vaporisateur aan het werk was.
De plek heeft veel bekorends, hoewel
er niets is van het vriendelijke, liefe
lijke van het Zwitsersche landschap. Inte
gendeel, er schijnt iets dreigends in deze
omgeving te hangen.
Piet, dè clowneske jongeling uit Schie
dam, was in retraite. Hij had zich Vrij
dag wat erg druk gemaakt en was daar-
t gedurende den tocht door den Schol-
lenenschlucht toegevoegd aan den heer
Slarkenburg, die de achterhoede onder
zijn leiding heeft. Piet hield zich stil
en interesseerde zich sterk'voor steentjes;
daar verzamelde hij prachtige exemplaren
van, totdat hij er zwaar van liep en niet
meer meedragen kon.
Vanavond had hij gelegenheid zich in
volle kracht te toornen; er was feest
avond in hotel Sternen, en vele jonjgens
en meisjes gaven zang, muziek en voor
dracht ten beste. Piet bleek hier in zijn
element, de zaal daverde van den lach.
Puck, een jongedame uit Apeldoorn, ont
ketende een stormachtig applaus, toen ze
voorstelde de firma Van den Berglh een
telegram van dank te zenden. De heer
Van Rees, reclame-chef van de firma,
•liet een heel goed uitgevoerde gedenk
penning uitreiken. Van hun kant boden
de jongelui den leiders geschenken aan.
Het was een buitengewoon genoeglijk
feest.
III.
Weer thuis.
Het staat nog te bezien wie, van deze
wel betalen, maar we moeten toch pro-
beeren om zijn familie te vinden. Waarvan
denkt u dat hij zoo geschrokken is, me
neer Jamieson?"
„Dat is moeilijk te zeggen", antwoord
de hij langzaam. „Maar ik geloof dat
we er wel van overtuigd kunnen zijn dat
hij erg geschrokken is en dat hij zich er
gens voor verstopt heeft. Het spijt mij
in meer dan een opzicht. Ik ben er altijd
van overtuigd geweest, dat Thomas iets
wist, of iets vermoedde, dat hij niet ver
tellen \yilde. Weet u hoeveel geld er in
die versleten portefeuille van hem zat?
Bijna honderd dollar! Bijna 2 maanden
loon - en toch hebben dae negers haast
nooit een cent. Nu wat Thomas wist
zal met hem begraven worden".
Halsey stelde voor om den tuin te on
derzoeken, maar daar voelde Jamieson
niets voor.
„U zoudt er niets vinden", zei hij.
„Iemand, die in staat is om in het huis
te komen en een gat in den muur te ma
ken, terwijl ik beneden de wacht houd,
zullen we heusch niet vinden door met
een lantaarntje tusschen de struiken te
kijken".
Ik voelde dat de dood van Thomas
een climax geweest was in deze heele
geschiedenis. De nacht, die nu kwam,
was heel rustig. Halsey waakte onderaan
de trap- en een ingewikkeld systeem van
grendels'op de andere deuren scheen sue-
reis tenslotte het meeste resultaat zal
beleven: de firma die de jongens en
meisjes uitzond, of de propaganda vain
Nederland in den vreemde; juister om
schreven zou dit laatste moeten zijn: de
reputatie van Hollanders in andere Lan
den. Als men ip Zwitserland de mensdhen,
die veel met vreemdelingen le waken heb
ben, aan het praten weet te brengen),
krijgt men sterk den indruk dat deze re»
puta'ie nog wel iets verbeterd kan wor
den. De vacantiereizigers uit ons land
vinden Zwitserland duur; ze zijn gewend,
zich ruim te kunnen bewegen in de lan
den met lage valuta, zooals België en
Frankrijk; de collectiviteit stelt hen in
staat voor een betrekkelijk lage som Zwit
serland te bereiken en als ze dan kleine
uitgaven moeten doen vinden ze de prij
zen van vele artikelen niet in verhou
ding tot het bedrag, dat de reis hun
kostte. Als ze de spoorbiijebten en logies
ieder apart inplaats van gezamenlijk had
den moeten betalen, zouden ze hebben
ondervonden, dat Holland, bekend als
een duur land voor vreemdelingen, in
veel opzichten goedkoop is bij Zwitser
land vergeleken; het kan niet anders of
voor de groote trek van vreemdelingen
moeten deze hooge prijzen funest zijn. De
hotelhouders klagen dan ook. dat er wei
nig reizigers komen en de reizigers mop
peren erover, dat het leven in Zwitser
land zoo duur is. De manier waarop
sommigen onzer landgenooten hun misnoe
gen te kennen geven, schijnt wel eens
kwetsend geweest te zjjn.
Onze jongens en meisjes hebben ge
durende de geheele reis, als jonge Hol
landers een uitstekende- indruk gemaakt.
Dit bleek uit de opmerkingen, die men
over hen hoorde, de vriendelijkheid, waar
mede zij overal werden ontvangen. Men
wilde iets van hen hooren, vandaar de
niet te tellen verzoeken om een lied.
Maandagavond, op weg naar huis, werd
de maaltijd in Bazel gebruikt; daarna
klom één van de meisjes op de verhoo
ging, waar de piano stond en speelde iets.
Een jonge Zwitser, één van de gasten
van het hotel, vroeg haar verlof wat voor
ons te mogen spelen; hij bleek een vir
tuoos in den dop. Terwijl hij nog bezig
was vroegen de andere gasten den leiders
om een Hollamdsch. lied. Daar had nie
mand van de jongelui bezwaar tegen. Van
den blanken top der duinen werd gezon
gen, en dat van blijheid fonkelende lied
van Hullebroek: „De gilde viert". Do
gasten wilden blijkbaar nog iets anders.
Of wij de Nationalhymne wilden zingen.
Allen stonden op, ook de gas'en; en toen
het plechtige oude Wilhelmus in de wijde
zaal geklonken had konden de zangers en
zangeressen? een hartelijk applaus in ont
vangst nemen.
Het was de laatste maal, dat er ge
zongen werd. In den nachttrein naar
ces te hebben.
Eenmaal werd ik midden in den nacht
wakker en dacht dat ik weer hoorde
kloppen. Maar het was heel slil en ik
was al zoover dal ik mij niet meer
door zulke kleinigheden van de wijs liet
De Armstrongs kregen bericht van Tho
mas' dood en als gevolg daarvan ik mijn
eerste onderhoud met dokter Walker. Hij
kwam den volgenden morgen aanzetten
toen we net klaar waren met ontbijten,
in een auto met een zwarbe kap. Toen ik
bij hem kwam liep hij heen en weer in
de huiskamer en in weerwil van mijn
vooroordeel tegen hem moet ik toegeven
dat de man er heel presentabel uitzag.
Hij was, net als Gertrude gezegd had,
laJng en donker, glad geschoren en recht
op, met scherpe trekken en een vierkante
kin. Hij zag er uit om door een ringetje
be halen en zijn manieren waren be
nauwend beleefd.
Ik moet u mijn verontschuldigingen
aanbieden voor dit vroege bezoek, juf
frouw Innes", zei' hij, terwijl hij ging
zitten. „Mijn va!k brengt dringende en
reeds te lang verwaarloosde plichten mee,
en er moet besloten worden, wat we met
Thomas zullen doen".
„Ja", zei ik, 'terwijl ik op het uiterste
puntje van een stoel ging zitten. „Ik wou
alleen maar het adres, weten van Thp-
mas' familie. Als u het zoo druk heeft,
Brussel bespraken zij het bezoek aan In-
zo nn, waarvan de jongens en meisjes
vooral den Gletschertuin interessant von
den. Wat hun was verteld over Gletschers
en de diepten, welke daarin worden ge
maakt door draaiende steenen, over Mi-
neraliën en over dieren van de bergen,
konden ze hier in beeld zien. Het meis
je dat zoo graag een gemzen veert je in
haar hoedje wilde, kon hier zien, dat een
gems evenmin veeren heeft als een kik
ker; ook de andieren vonden dit een heel
leerzaam bezoek; zij bespraken den fij
nen tocht over het blauwe meer, en de
boot, waarop zij dit land der wonderen
waren uitgegleden. Zij hadden het over
den dag tevoren, den Zondag, waarvan
de morgen aan kerkbezoek was gewijd en
de wandelingen, eerst van Flüelen naar
den Tellskapel, toen de boottocht naar
Birunnen en van daar de hoogte op naar
Axenfels: een warme tocht, omdat men
langs den weg op verscheidene plaatsen
de boomen laag gehouden heeft, zoodat
het zicht op het meer vrij blijft, waardoor
tegelijk de zon met volle kracht op het pad
kan schijnen. Hoe heerlijk was daarna
het rusten op het beschaduwde terras
van het hotel, wat kwamen we gemakke
lijk en vrij vlug de zon ging juist
achter den Rigi schuil beneden en
hoe smaakte ons de maaltijden; toen we
om negen uur in Flüelen uit de trein kwa
men. Al die gebeurlijkheden werden be
sproken en daarna moest er geslapen
worden; in Brussel, waar ze in den
spiegelzaal van een hotel den maaltijd
gebruikten waren de jongelui opmerkelijk
stil. De indruk' van de zaal, het nade
rend afscheid? Wie zal het zeggen?
Piet, de jolige Schiedammer, had zelfs
geen succes meer en dat zegt wat. In
Namen hadden enkele jongens uit Lim
burg ons verlaten. In Roosendaal gin
gen er wat uit en aan de Beurs, in Rot
terdam raakten we een heele ploeg kwijt,
die naar het Maasstation moesten. Sta
tion D. P. was het officieel einde van
den tocht; daar stonden enkele ouders
vol verlangen hun jongens en meisjes
af te wachten, ,,'k Had best ook eens
mee gewild zei een van de van vreugde
bijna huilende moeders, toen ze in al
haar zenuwachtigheid verteld had, hoe
fijn zij en haar man het vonden, dat haar
jongen dit nu eens mocht hebben.
Wip weet misschien wordt dit voor
de anderen ook nog eens mogelijk. Maar
de jongens en meisjes, onze kinderen,
die vooral op hun leeftijd de schoonheid
van de natuur en haar ongebreidelde rijk
dom kunnen bewonderen, die gaan voor!
KOLONIËN.
Nieuwe reeks.
De „Loc." wijdt eene bespreking aan
de nieuwe reeks van fraudes in Indië,
aan het nog steeds nipt overwonnen cor
ruptie-kwaad, en wijst op twee in dit
verband gewichtige détails: het niet er
kennen van de zuiverende werking der
openbaarheid een eerste eisch!
en hpt voorkomen van herplaatsing van
wegens fraude ontslagen landsdienaren.
In het beleende Rekemkamerverslag i,s
de frequentie dier herplaatsingen met na-
had u wel kunnen telefoneeren".
Hij glimlachte.
„Ik wilde u ook nog over iets anders
spreken", zei' hij. ,,En wat Thomas aan
gaat, mevrouw Armstrong is er bijzonder
op gesteld, dat u haar toestaat de on
kosten te betalen. En dan zijn familie
hij had een broer hier in het dorp,
dien ik al gewaarschuwd heib. Ik geloof
dat het een hartverlamming geweest zal
zijn. Thomas heeft altijd een zwak hart
Hartverlamming en schrik", zei ik,
^terwijl ik nog steeds op het puntje van
mijn stoel bleef zitten. Maar de dokter
scheen geen plan te hebben om op te
stappen".
„Ik hoor dat het hier spookt en dat u
een heeleboel detectives in huis heeft ge
haald om het spook te verjagen", zei hij.
Instinctief begreep ik, dat hij pro
beerde mij uit te hooren. „U is verkeerd
•ingelicht" antwoordde ik stijfjes.
„Wat geen spook en geen detecti
ves!" zei hij, nog steeds glimlachende.
„Waf een teleurstelling voor het dorp
Zijn spottende toon hinderde mij. Voor
ons was hef allesbehalve een grapje.
„Dokter Walker", zei iik verontwaar
digd de humor van heit geval ontgaat
me. Sedert ik hier ben is er een man dood
geschoten en een andier van schrik dood
gebleven. Er zijn indringers in huis ge
weest en we hebben vreemde geluiden
Vijf achtereen vo'gende ja rem is Mejuf
frouw Dorothy Hughes uit Brcoklijn,
New-York, bij den schocnb ódswedstrijd
tot de schoonste onder de s hoonen ver
klaard.
druk aangewezen als schade voor het land.
Nochtans blijft dit kassiansysteem bij
landsdiensten voortbestaan. Het blad geeft
drie recente voorbeelden:
Een bekende figuur van het politie-
schandaal, wegens .slordig beheer" ont
slagen, werkt thans op een residentiekan
toor; een ontslagen directeur van gewes
telijke werken is thans ambtenaar bij het
Boschwezen; een tweemaal wegens dief
stal ontslagen pandhuisbeambte werkt
thansbij den Pandhuisdienst.
Deze voorbeelden 'dienen slechts ter
illustratie. Zij zijn gemakkelijk te ver
meerderen met vele andere.
Ten slotte dringt het blad aan op de
verdere noodzakfel ijkheidmeer en deugde
lijker controle, om te co cludeeren: „Open
baarheid en controle erkeone men op
nieuw als middelen, welke de eer en goe
den naam onzer landsdiensten moeten vrij
houden van smetten".
BOEKEN EN
TIJDSCHRIFTEN.
Verschillende uitgaven.
Bij de Uitgeversfmaatschappij „Else
vier" te Amsterdam verscheen de vijfde
aflevering van de uitgave „Duizend en één
kijkjes m Zwitserland De beschrijving
handelt over Valais. Een keur van pho
to s treffen we weer in dit schitterende
nummer.
Van de Kon. drukkerij „Cadsamdria"
te Breskens ontvingen we een practisch
touristenkaartje voor West Zeeuwsch-
Vlaanderen en de Belgische kust tot
Os'tende.
Bij PNoordhoff te Groningen zag
het licht: „Hoe moet ik siolliciteeren",
door W. v. d. Elstt. Voor hen, die voor
een betrekking in aanmerking willen komen
bevat dit werkje zeer veel nuttige wenken.
Behalve aan de opstelling van brieven
is de aandacht o.a. gewijd aan de kleeding
der sollicitanten.
gehoord. Als dat grappig is, dan
mankeert er zeker wat aan mijn gevoel
voor humor."
„U vat het veerkeerd op", zei hij,
nog steeds op vrieodelijkem toon. „Het
grappige ligt voor mij hierin, dat u er
onder zulke omstandigheden op staat hier
te blijven. Ik zou denken dat u er juist
met alle geweld vandaan zou willen".
„Dan vergisit u zich. Alles wat er ge
beurt, stijft mij juist in mijn be
sluit om te blijven, (tot het geheim opge
klaard is".
„Ik heb nog een boodschap voor u,
juffrouw Innes", zei hij, terwijl hij ein
delijk opstond. „Mevrouw Armstrong
heeft mij opgedragen u te bedanken voor
uw vriendelijkheid voor Louise, wier dwa
ze plan haar veel last heeft bezorgd. En
dan en dit is een teer punt vroeg
ze mij of ik wilde probeeren u over te
halen om ten opzichte van het huis tot
andere gedachten te komen. Zonnehoek
is haar thuis, ze is er nog erg op gesteld
en zou zich hier graag terug trekken om
uit te rusten van alle emoties."
„Dan moet ze wel erg veranderd zijn",
zei ik, op niet zeer vricndelijken toon.
„Louise vertelde me, dat haar moeder
het huis haatte. Bovendien rust zal ze
hier^ op t oogenblik heusch niet vinden.
In ieder geval, blijf ik voorloopig nog
hier, dokter".
(Wordt vervolgd).
