„K"
fflaison F. 10. den Hollander
EXPOSITIE
CSadm
7 - Telf. 15 - GOES
N0. 120
Vrijdag 9 October 1925.
112° Jaargang.
Bij dit nummer behoort
een Bijvoegsel.
46 FEUILLETON
VAN:
EXCLUSIEVE MODELLEN
FRANSCHE AVOND-TOILETTEN
EN SCHOENTJES.
Wat is
Bakpoeder
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f2,
buiten Goes f2,
Afzonderlijke nummers 5 cent.
Verschijnt: Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
60ESCHE S COURANT
T ■SMI _L_..
N ötfgave Kfesml. «Goesche Grand?* en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf
ADVERTENTIEN
van 15 regels f 1,20, elke rege
meer 24 cent. Driemaal plaatse
wordt tweemaal berekend.
Familieberichten 110 regels f2,4'
Dienstaanbiedingen en aanvragen 1
Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf c6nt P* regel Advertetóiën words
aangenomen tot 12 uur voormidda
ZICHZELF TEGENSPREKEN
(Nadruk verboden).
Onlangs schreef een vrouw een boek
en een andere vrouw gaf er haai' oor
deel over te kennen. Wat mij in deze be
oordeeling verwonderde, was het verwijt
dat de schrijfster zichzelf tegensprak.
„Doen we dat niet allemaal?" vroeg ik,
„en doen vrouwen het niet in 't bijzonder
Het dunkt mij niet bijster moeilijk,
tegenspraak in iemands uitingen te ont
dekken. Buitengewoon moeilijk lijkt het
mij, iemand te vinden, die zichzelf nimmer
tegenspreekt. Mocht er zoo iemand be
staan, dan zou ik liever niet met hem
kennismaken. Want hij moet wel een saai
en geesteloos wezen zijn.
Siechts een automaat spreekt zichzelf
niet tegen. Wanneer men een dubbeltje in
de gleuf doet, komt er een reep chocola
en werpt men daarna nogmaals een dub
beltje er in, dan weet men met de stel
ligste stelligheid, dat er wederom een reep
chocola in het laadje zal liggen.
Er zijn ook menschejijke automaten;
ïedepoppen, die gelijk speelgoed, dat men
opwindt, steevast dezelfde geluiden slaken
en dezelfde beu egingen verrichten. Op
zoon iedepop kan men vertrouwen, ge,-
lijk men vertrouwen kan op alles wat ma
chine is. Wie voor verrassingen gespaard
wü blijven en niet tegen het onverwachte
kan, ömringe zich met automaten en lede,-
poppen. Dan zal -zijn leven het veilige
gangetje gaan, zonder prikkeling, zonder
verontrusting.
Helaas voor dezulken is de mensch geen
automaat en geen Iedepop* al doen somr
mige exemplaren hieraan denken. Want de
eiensch is een levend wezen en geen do Or
de machine. Men weet, als men een
mensch opwindt, nooit heelemaal zeker
vooruit, welken kant hij zal opgaan; ging
hij gister rechts, dan geeft dit geener-
lei waarborg, dat hij heden niet links zal
gaan. Ging hij gister vooruit, dan kan hij
heden heen goed acnterwaarts zich bewe
gen. Men weet, als men hier een dub
beltje in de gleuf werpt, nooit heelemaal
zeker vooruit, wat er uit het laadje zal
komenwas het zooeven zoetigheid, straks
kan het bitterheid wezen.
lik kan me voorstellen, dat dit voor
veie rechtschapen lieden een uiterst ver
drietig geval is. Menschein, die zichzelf
tegenspreken! Hoe kan men met hen om
gaan, hoe kan men met hen zaken doen,
Hoor
MARY ROBERTS RINEHART.
Uit het Engelsch vertaald door
A. M. ROOSENSTEIN.
Alles was gereed voor haar vertrek
naar het hospitaal!. Zij was dien dag uit
geweest om bloemen te leggen op het rus
tige pltehje, waaronder haar móeder met
gevouwen handen lag; zij had eenige be
zoeken in de Straat afgelegd; en nu stond
haar koffer, gepakt, in de gang.
„In één opzicht is het nu misschien
een beetje beter voor je, dan wanneer
Christine en Palmer niet hier in huis wa
ren. Je mag Christine wel', niet waar?'
„Ik mag haar gaarne."
„Zij jou ook K. Ze vertrouwt op je,
vooral sedert dien avond, toen je Palmers
arm verzorgde voor Dr. Max kwam. Ik
denk dikwiji's K., wat een beste dokter je
zoudt geweest zijn. Je wist ook zoo goed,
wat er voor moeder gedaan moest worden.
Ze zweeg plotseling. Ze kon haar stem
nog niet vertrouwen als ze over haar moe
der sprak.
„Paibner s arm komt heelemaal weer in
orde. Dr. Ed is er trotsch om op zijn broer
Het was een leclijke breuk."
Dal had hij al verwacht. Als ze te za-
men waren, begon ze ten minste éénmaal
een huwelijk sluiten, een beweging op
touw zetten?
En toch zou de maatschappij wellicht
nog een weinig onbehaaglijker worden,
zoo wij niet allen op onze beurt onszelf
af en toe tegenspraken. Een klein vqcm>
beeld volsta.
Er zijn van die menschen met „vaste
principes". Zij doen niet aan weldadig
heid, omdat zij vinden, dat de Slaat
voor de hulpbehoevenden moet zorgen uit
plaats van de particulieren. Maar voor
dat zoo'n principieel man weet wat hij
doet, hieeft hij, onder den verschen in
druk van het geval, een tientje naar Bor-
cuilo gestuurd of een stakkerd aan de
deur een kop koffie gegeven. Achterna
is hij woedend om zijn inconsequentie.
Er zijn vrijgezellen, die zweren, nim
mer te zullen trouwen, en die terzelfder
tijd naar den goudsmid loopen om een
verlovingsring te bestejlen. Er zijn vrou
wen, die haar man een „akelig mispunt"
vinden en hem een minuut later om den
hals vallen. Er zijnmaar waar is
hier het eind
Honderdmaal op een dag spreken we
onszelf tegen, ook al nieeneo wij de be
ginselvastheid en de consequentie in eigen
persoon te zijn. Wij spreken onszelf te
gen, omdat wij levende menschen zijn
en het leven zichzelf tegenspreekt.
Het leven is niet in een leefregel te
persen en spot lachend met elk systeem.
Het is stelselloos en tegenstrijdig in elk
opzicht. Het piaatst tegenover elite zijde
een keerzijde en draait zijn slachtoffers,
gelijk kinderen bij het blindeman spel, om
en om, zoodat zij het ééne oogenblik de
zjjde en het andere oogenblik de keerzijde
zien. Het leven is grillig en deelt zijn gril
ligheid mee aan ons, onevenwichtige
schepselen, die van den traan in den lach
schieten en van optimisme tot pessimisme
vervallen. Het leven verwisselt voortdu
rend ons uitzicht en onze omstandigheden,
het schudt de factoren, welke ons lot en
onze stemming bepalen, door elkaar als de
glaasjes in een kaleidoskoop; wij hebben
geen houvast aan de gegevens, vraarop wjj
onze houding willen grondvesten.
Hoe kunnen wij bij dezen slaat van
zaken voorkomen, dat we onszelf tegen
spreken Wij behoeven heusch geen zwak
kelingen of huichelaars te zijn, om ons tel
kens op een innerlijke tegenstrijdigheid te
betrappen. Beurtelings door pooi en tegen
pool getrokken, steeds schommelend tua-
schen de ééne waarheid en de andere,
bestendig beseffend, dat er twee zielen
wonen in onze borst, geven wij ons over
aan deze wonderlijke onvermijdelijkheid
en trachten er ons met veerkracht!geri
humor over te troosten inplaats van er
met de verbittering van den verstarde
tegen in te gaan.
Alles beter in het leven dan de ver
starring, alles wenschelijker dan de werk
tuiglijkheid, alles begeerlijker dan de dood.
Neen, het is waarlijk geen verwijt, wanneer
men tegen ons aanvoeren kan, dat we
onszelf tegenspreken; het is de hoogste
lof, die men ons toezwaait, want met dit
oordeel geeft men te kennen, dat wij meer
over Dr. Max. Zelf merkte ze er niets
van.
„Jij en Max zijn dik'ke vrienden. Ik wist
wel, dak je van zoudt houden. Hij is
belangwekkend, vindt je met?"
„Erg," zei K.
Indien hij zijn 'leven er mee had kunnen
redden, had hij geen warmte in zijn ant
woord kunnen leggen. Hij wilde eerlijk
zijn. 't Zou onmenschelijk zijn meer van
hem te verwachten.
„Die lange gesprekken, die jullie in je
kamer hebben wat ter wereld praat je
toch over? Politiek?
„Nu en dan."
Zij was een weinig jaloersch op die
avonden, wanneer zij alleen was, of wan
neer Harriet bij haar zat en schetsen tes-
kende onder de lamp, terwijl het geluid
van mannenstemmen van over de gang tot
hen doordrong. Niet dat men haar negeer
de. Max kwam altijd binnen voor hij weg
ging en vertelde haar dan meestal, leu
nende over den rug van een stoel, hoe
doodsch het in het hospitaal was zonder
haar. „Ik ga eiken dag omdat ik moet,"
verzekerde hij dagelijks, „maar de aardig
heid is er af." „Toen er kans bestond, dat
iedere muts jou muts was, was een wande
ling door de gang altijd interessant." Hij
had een vreemde manier om zijn handen uit
te steken en zijn schouders op te halen.
„Cui bono?" zei hij, hetgeen, vertaald,
luidt: „Wat geeft het, voor den duivel?"
K. stond dan meestal rustig in de deur
opening te rooken, of hij ging naar zijn
kamer terug om de dikke Duitsche boeken
over chirurgie in zijn koffer op te bergen,
aan automaten en ledepoppen, dat wij
levende menschen zijn.
Strevende, worstelende, wankelende
menschen, maar eerbiedwaardig in ons stre
ven, in onze wankele worsteling. Slechts
de dood spreekt zichzelf niet tegen.
BUITENLAND.
De cohferentie te Locarno.
Van de conferentie te Locarno is nog
niet veel te melden. De belangrijkste za
ken moeten nog worden besproken.
De Polen en TsjechorSlowaken zijn
thans in Locarno aangekomen.
Er is sprake van pogingen, uitgaande
van Polen om Sovjet-Rusland te betrek
ken in het Oostelijk arbitrage-vraagstuk.
De Duitsche delegatie en dr. Benesj (Tsje
cho-Slowakije) zouden dit voorstel steunen
Briand heeft Duitschland's toetreding
tot den Volkenbond bepleit.
Verschillende delegaties hebben hun ont
stemming te kennen gegeven over de pu
blicatie van een gedeelte van het veilig
heidspact in enkele Italiaansche bitaden.
Een dergelijke indiscretie zal in den ver
volge wel niet meer voorkomen.
Het Duitsche „Acht Uhr Abendblatt"
stelt nog eens scherp de kwestie van de
Oostelijke grensregeling.
Duitschland, zoo schrijft het blad, is
niet naar Locarno gegaan om zich daar
met Polen over den „corridor" te onder
houden. Duitschland wil te Locarno alleen
een regeling trachten te treffen, die een
einde maakte aan den onmogelijken en
onhoudbaren toestand in het Westen en
wil daarom eens en voor altijd afstand
doen van Eizas Lotharingen.
Maar geen Duitsche regeering zal er
voor te vinden zijn om ook Opper-Silezië
en den Poolschen „corridor" voor goed
prijs te geven in verband met een stelsel
welke hij en Max voor het een of ander ge
val hadden geraadpleegd.
Zoo zat K. aan de tafel in de eetkamer
te luisteren naar hetgeen ze van Max dien
laatsten avond te vertellen had.
„Ik heb juffrouw Rosefeld vandaag
gezegd, dat ze niet te ongerust moet zijn
over Johnny. Ik had Dr. Max wonder
lijke dingen zien doen. Nu jullie zulke
dikke vrienden zijn" zij zag hem pein
zend aan „kon je misschien eens een
van zijn operaties bijwonen. Al zou je
het niet begrijpen, dan zou je het toch
interessant vinden. En ik zou wel
willen, dat je mij eens in mijn uniform
zag, K. Je hebt me nog nooit er in ge
zien".
Zij werd ecnigszins treurig toen het
later op den avond werd. Ze zou K.
erg missen. Toen ze ziek was, had ze al
tijd op de klok liggen kijken om te we
ten wanneer zij kon gaan luisteren naar
zijn stap. Zij kende zijn manier om de
voordeur dicht te slaan. Palmer sloeg de
deur nooit hard dicht. Zij wist ook, dat
onmiddellijk na den slag, die het geheele
huis deed dreunen, K. onder aan de trap
stond en riep:
„Hallo!"
„Present!" riep ze altijd terug.
Of hij dadelijk de trap opkwam dan
wel of hij terugging naar Katie, hing af
van den aard der versnapering, welke hij
had meegebracht, of het fruit of zweze
rikken waren. i
Nu was dat alles voorbij. Zij waren
zulke goede vrienden. Hij zou haar ook
missen; maar hij zou Harriet hebben, en
van Oostelijke arbitrageverdragen. Indien
men met Polen over den „corridor" onder
handelt, kunnen deze onderhandelingen al
leen gaan over een eventusele internatio
nalisatie van een of twee spoorweglijnen,
die West-Europa met Oost-Europa ver
binden. De Pooische „corridor" door
Duitschland kan slechts een episode zijn,
zoo vervolgt het blad en het voegt eraan
toe, dat Oostelijke arbitrageverdragen door
Duitschland onmogelijk kunnen worden be<*
sproken, zoolang Polen geen afstand van
den „corridor" doet.
Mussolini en de arbeiders.
Mussolini heeft de delegaties van de
fascistische werkgevers en der vakvereeni-
gingen ontvangen. Hij wenschte hen ge
luk met de tot stand gekomen regeling in
zake de arbitrage bij loon- en arbeids
geschillen. Hij verklaarde, dat de regee-
ring zoowel de rechten van de werkgevers
als die van de arbeiders zal beschermen.
De overeenkomst legt op beide partijen
een groote verantwoordelijkheid, daar zij
thans in de practijk moeten toepassen het
ideaal van industrieelc samenwerking tus-
schen de klassen. De fascistische vakver-
eenigingen, zeide hij. moeten de werke
lijke belangen van de arbeiders met kracht,
doch zonder demagogie verdedigen, ter
wijl de fabrikanten bereid moeten zijn te
gemoet te komen aan alle gerechtvaar
digde eischen der arbeiders. Alleen daar
door zal een wederzijdsch vertrouwen kun
nen worden geschapen. Hij voorspelde,
dat indien de overeenkomst zoo zou wor
den opgevat, zij den dood zal beteekenen
voor het socialisme, dat gebaseerd is op
vijandschap tussohen de beide klassen, en
welks consequenties vernietigend zijn. Al
leen een periode van industrieelen vrede
kan leiden tot grootere welvaart voor hei
land.
De leiders der delegaties der werkge
vers en vakvereenigingen antwoordden ko
op de rede van Mussolini en verklaard
hun beste krachten te zullen aanwend-
voor het handhaven van den industrieel'
vrede door samenwerking der klassen, w
ke inderdaad reeds een feit is ge worde
Een broodtrust in Amerika.
De Londensche bladen berichten, or
157 Amerikaansche broodfabrieken zi
tot een onderneming vereenigd hebben m.
een kapitaal van 100 millioen dollar.
De drie grootste broodfabrieken va
New^York hadden zich reeds vroeger vc
eenigd en leverden samen vrijwel al n.
brood dat in den heelen staat New-Yc.
gegeten wordt. De nieuwe maatschap,
nu zal meer dan een tiende van al h
Amerikaansch brood produeeeren.
De drie groote New-Yorksche ond
nemingen hebben 'n jaarlijkschen om/
van 230 millioen dollars. De direct*
schrijven dit succes hoofdzakelijk toe aa
hun advertentiecampagne. Jaren lang were
in alle dagbladen, in spoorwegen en lang
de straten geadverteerd, altijd met de
zelfde woorden: „eet brood zooals moe
der bakt". Dank zij die advertenties bak
ken de moeders nu geen brood meer
koopt ieder bij de fabriek. "Natuurt
gaat alles machinaal in die groote bakk
rijen, zelfs de verpakking. In d/ mees
Amerikaansche staten is men inderda
verplicht het brood in een papieren za
te verkoopen.
Christine en Max. Max Ipatuurlijk
weer.
Zij stond er op, dien avond bij hem
op te blijven, totdat de klok van twaalven
den Kerstdag zo-u hebben ingeluid. Chris
tine en Palmer waren uit. Harriet, -
Christine een van den herfstuitverkoop
overgeschoten blouse had gegeven, was
na veel' gegaap naar bed gegaan.
Toen de klokken middernacht aankon
digden schrok Sidney op. Zij ontdekte,
dat geen van beiden gedurende eenigen
tijd gesproken had en dat K.'s oogen
op haar gevestigd waren. De kléine klok
op den schoorsteenmantel herhaalde het
refrein van de kerkklokken en sloeg het
uur in korte scherpe slagen.
Sidney stond op en ging naar K.,
haar zwart kleed in zachte plooien.
„Hij is geboren K."
„Hij is geboren, beste."
Zij boog voorover en kuste hem licht
op zijn wang.
De Kerstdag daagde mistig en wit. Sidr
ney ging om zes uur van huis, terwijl de
lantarens nog schenen door de mistige
sneeuw. v
De zalen en gangen waren nog ver
licht toen ze om zeven uur in dienst kwam.
Ze had dienst in de operatieve afdeeling
voor mannen en ging er dadelijk^ heen.
Sedert haar moeders dood had zij Car
lo tta niet gezien, doch zij trof haar in de
zelfde afdeeling in functie aan. Voor de
tweede maal in vier maanden, werkten de
meisjes naast elkaar.
Sidney's herinnering aan haar vroegeren
dienst onder Carlbtta maakte haar zenuw
Backin is een door Dr Oetker op weien'
schappeUjktn grotuMag vervaardigd
voor direct gebruik gereed
ter vervanging van gist
Bakken met gist Is tijdroovend, omdat
men dan moet wachten totdat het deeg
gerezen is; met Backin evenwel kan men
zoodra het deeg gereed is. direct tot
kakken overgaan, want met Backin
rijst het deeg onder het bakken.
Voor het bakken met Backin behoeven
de bestanddeclen van het deeg niet
zooals met gist wèl het geval is vooraf*
warm gemaakt te wordenmet Backin
kan het deeg koud bereid worden,
zelfs in een koude omgeving.
Het Backin rijst het deeg altijd.
Backin is niet zooals gist aan
bederf onderhevig, mits droog bewaard.
Leest de Dr. Oetker's recepten, welke algemeen
door de Huisvrouwen bij ervaring geprezen
worden, en geregeld in de Nederiandsche Bladen,
dus ook in dit Uw blad, geplaatst worden
Vraagt Uw Winkelier eens een pakje Backin
a 74. cents; heeft hij het niét voorhanden,
wendt U dan tot de
Eenige Importeurs:
E. Ostermann fk Co., Amsterdam
achtig. Doch het andere meisje groe
haar vriendelijk.
„Het speet ons allen toen wij van
verlies hoorden", zei ze. „Ik hoop,
we met elkaar zullen opschieten'
Sidney overzag de overvolle zaal.
heel' aan het einde waren twee kribt
geplaatst.
„Een zware afdeeling, niet
„Erg zwaar, op het verband-uur b
ik bijna gek. Wij zijn met zijn drieën
jij, ik en een ljecrling."
Het eerste licht van den Kers tb
scheen door de ramen. Carl'otta deed
lichten uit en zette zich aan het opmake
van haar rapporten.
„De leerling heet Ward-well", zei z.
„Je deed misschien het best, door hu.
bij 't ontbijt te helden. Als er op een:
wijze een fout kan gemaakt worden, do
ze het."
Na achten vond Sidney Johnny R
senfeld.
„Jij hier in de zaal, Johnny!" zei zc
Het 'lijden had de gelaatstrekken v
den jongen gelouterd. Zijn donkere, do
zware wenkbrauwen overschaduwde ooge
kelten naar haar uit een bleek gelaat. Doe
hij lachte haar opgewekt tegen.
„Ik was in een afzonderlijke kamc
maar dat kostte handen vo'l geld en daai
om ben ik verhuisd. Waarom zou ik hum
beta'len?"
(Wordt vervolgd
