N\ 80.
Zaterdag 10 Haart 1928.
110 jaargang
Prins Petkoff's
Huwelijk
Bij dit nummer behoort
een Bijvoegsel.
ELKAAR ONTGROEIEN.
FEUILLETON.
BUITENLAND.
Boeken en
Tijdschriften.
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f 2,--,
buiten Goes f 2,
Afzonderlijke nummers 5 cent.
VerschijntMaandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
GOESCHE
Uitgave Naiml. Vennootschap Gaesche Courant
ADVERTENTIËN
van 1 5 regels f 1,20 elke regel
meer 2d cent.
Driemaal plaatsing wordt «weemaal
berekend.
Familieberichten 110 regels f 2,40
Bewijsnummers 5 cent.
en Kleeuwens Boss' Drukkers- en UltgeversbedrQf.Advertentiën worden aangenomen
tot 12 uur voormiddag.
COURANT
In zijn roman „Zielenschemering"
beschrijft Lonis Couperus op treffende
wijze, hoe een gezin dat een hechte
eenheid vormt, door de ontbindende
macht van het leven uit elkander
gedreven wordt, naarmate de kinderen,
tot volwassenheid rijpend, elkaar en
hun ouders ontgroeien.
„Langzamerhand langzamerhand
was het gaan gebeuren onherroe
pelijk het langzaam zich scheiden
en vervloeien weg uit elkaar de
banden ontknoopt tot ze alle los
waren..."
„Langzamerhand langzamerhand
met ieder jaar, dat grooter en
onder de broers en de zusters werden,
dat zij groeiden van kinderen tot
menschen, menschen die zelve dan
trokken den cirkel om zich heeB, hun
eigen cirkel van huwelijk, hun
eigen kring van kinderen, zij zelve
middelpunt nu, als eens waren geweest
vader en moeder in hun cirkel van
huisgezin, in hun kinderen- en zelfs
kleinkinderenkring...."
„Langzamerhand langzamerhand
met ieder jaar was het gaan ge
beuren als onmerkbaar eigenlijk
dar alle de broers en zusters, die jaren
waren geweest één huisgezin, zelve
kring en cirkel om zich hadden ge
trokken, van huisgezin of van zichzelve
alleen; en hadden de kringen die eerste
jaren nog wel eens bewogen door
elkaar heen langzamerhand
langzamerhand waren zij verder en
verder geschoven uiteen, en juist nu
de sombere schemeringen naderden,
weken zij al verder en verder weg...."
Het is, als alle algemeen-menschelijke
levenservaringen, een vast onderwerp
in de roman-lite-atuur. De Zweedsche
schrijver Gnstaf af Geyerstam behan
delt het in Erik Grane, waar een
vader en een zoon, die toch veel van
elkaar houden, gevoelen, hoe ze steeds
verder elkander ontgroeien. Erik, de
zoon, voelt het als een soort zonde,
maar wijt het innige leed van zijn hart
toch ook aan den tijd.
„Het is", verzucht hij, „een vreemde
tijd, waarin wij leven, als de kinderen,
zonder te weten waarom, door onbe
kende machten, door hun geweten,
hun geloof, hun overtuiging, hunne
gedachten en hun wil kunnen worden
gedwongen tot een leven, dat een
scheiding teweeg brengt tusschen hen
en alles wat hun te voren dierbaar
was."
„Hij had gevoeld, hoe hij langzaam
maar zeker bij eiken stap die hem
volgens zijn meening vooruit bracht,
zich tevens steeds meer van z'n ouders
verwijderde. En een vreemd, angstig
gevoel var, beklemming beving hem,
want hij wist, dat hij hun nooit meer
nader zou komen. Nooit, nooit
Het is de hier geschilderde ver-
17
DOOR
EFFIE ADELAIDE ROWLANDS.
Geautoriseerde vertaling.
«Natuurlijk is er een andere reden,
kindlief, wat ben je toch onnoozel.
Evengoed als ik gezien heb, hoe
doodelijk Rupert en jij van elkaar
waren, even duidelijk heb ik gemerkt,
dat Prins Petkoff verliefd op je is.»
Margaret verborg plotseling haar
gezicht in haar handen.
«O Dolly,» zeide zij, «houd toch
op 1 Je weet niet hoe vreeselijk ik
't vind, dat je dat zegt.» Zij rilde.
«Ik haat zelfs den klank van dien
man z'n naam.»
Dolly haalde haar schouders op.
«Daar behoef je je nu toch niet
om te bekommeren,» zeide zij, «als
jij besloten bent Rupert te nemen,
kan 't je onverschillig zijn, wat de
prins voor je voelt. Maar Petkoff is
de oorzaak van moeders ergernis
over je engagement, let op wat ik
je zeg 1»
Margaret keek op en gedurende
vreemding die als een druk op veler
leven blijft hangen. De beklemming
van dit leed vindt haar oorzaak in de
ervaring, dat het niet een toevallige
ramp is, die den één overvalt masr
waarvoor de ander gespaard blijft,
maar dat het als algemeen menschelijk
noodlot iedereen treft. Aan dit leed is
geen ontkomen men ziet bet nader-
sluipen en weet, dat men zijn slacht
offer zal worden.
Waarom is zoo iets natuurlijks als
het elkaar ontgroeien van ouders en
kinderen eigenlijk een leed Dit uit
eengaan is toch eeD voor de hand
liggende zaak de menschen kunnen
toch niet altijd tezamen blijven f Welke
woning zou tenslotte groot genoeg zijn
om ruimte te bieden niet alleen aan
de volwassen kinderen, die elk hun
bedrijf met zich zouden brengen, maar
eveneens aan hun echtgenooten, hun
kinderen, bun kleinkinderen straks I
Dit ontgroeien is even natuurlijk,
even noodzakelijk als de dood. Het
eene geslacht moet plaats maken voor
het andere, wijl de aarde haar grenzen
heeft. Zoo er geen dood stond tegen
over den aanwas der voortplanting,
het leveD op onze planeet zou spoedig
onmogelijk zijD.
Ook de menschziel heef! haar gren
zen. We kannen slechts een ilein
aantal genooten ia onze zorgen, gevoe
lens en belangen betrekken. Waar
iets nieuws komt, moet het oude wijken.
Doch hetgeen rn de dierenwereld,
waar de ouders hun jongen reeds
spoedig niet eens meer kennen, zonder
leed geschiedt, gaat onder de menschen
met smart gepaard. De mensch heeft
een gevoelig hart, en „een gevoelig
hart is een ellendig ding", heeft Goethe
gezegd.
Is er dan niets tegen dit leed van
het ontgroeien te doen Behoort dit
tot de ziekten, waartegen geen
kruid is gewassen tot die noodwen
digheden, die wij dienen te aanvaarden
met de stoïeijnsche berusting, waarmee
dappere menschen het onvermijdelijke
tegemoet treden
Ik zou deze laatste vraag niet zon
der meer bevestigend willen beant
woorden. De tragiek van het leven,
dat scheiden is en weer scheiden, kunnen
wij weliswaar niet geheel en al ont
komen, maar wij kunnen haar dragelijk
maken.
De pijn van het uit elkaar groeien
van ouders en kinderen, van broeders
en zusters, van schoolkameraden ont
staat door een gebrek aan elasticiteit
in onzen geest. Wij meenen voort
durend dezelfde te blijven eu willen,
dat ook onze genooten zich zelf gelijk
blijven. Maar de menschelijke persoon
lijkheid is een ding in ontwikkeling,
een immer groeiend, immer zich wij
zigend, immer in beweging zijnd, zich
uitzettend en zich verrijkend stuk
leven. En niet van elke persoonlijkheid
gaat de groei in dezelfde richting.
Het eenig geneesmiddel tegen de pijn
der vervreemding is de liefde, die dit
groeiproces erkent en aanvaardtdie
een oogenblik straalde haar gezicht.
«Ik vind het natuurlijk vreeselijk
naar om iets te doen wat moeder
onaangenaam is, maar ik zal nooit
van Rupert afzien en vader zou dat
ook niet van me verlangen. Je weet
niet hoe innig lief en hartelijk hij
was, toen hij het van morgen hoorde.
Hij zeide, dat hij met moeder zou
spreken, en toen ik naar haar toe
ging, was ik overtuigd, dat zij alles
wist. O Dolly, zij was zoo koel en
koud, en ze zeide zulke bittere
dingen.»
«Tob daar nu niet verder over
vandaag,» zeide de practische Dolly,
«Weet je, waar Rupert op 't oogen
blik is? Telefoneer hem dan en zeg
hem, dal hij ons vanmiddag op de
tentoonstelling kan vinden. Ik heb
beloofd er met Jim en zijn tante
heen te gaan, je weet wel, die oude
tante, die zulke prachtige paarlen
heeft, ze heeft beloofd, dat zij ze
aan Jim's vrouw zal vermaken. Ik
vind haar doodvervelend, maar ik
moet haar natuurlijk te vriend houden
en lief tegen haar zijn. Ga jij nu
met ons mee, en laat Rupert ook
komen, dan kunnen jelui den heelen
middag samen zijn. Nu, wat zeg je
er van
«Het zou heerlijk wezen 1» zeide
Margaret, «maar Dolly ik, ik
weet 't niet, misschien zal moeder
niet, eng en bekrompeD, stilstand
vergt en versleeaing van die haar dier
baar zijn, maar die zich, ruim en
vrijgevig, verheugt in den rijkdom der
zich vormende ziel. Kan zij haar ge
lieven niet altijd volgen op de verre
vluchten, waarvoor haar de vleugels
te mat zijn geworden, zij vertrouwt
het doel en de richting.
Deze liefde kweekt wederliefde
ouders, die aldus hunne kinderen nabjj-
blijven, oogsten het begrijpen van hun
kroost, dat hnn hun eigen gedachten
e« opvattingen guit, wetende, dat
eerbied voor het verlelen en eerbied
voor de toekomst tegt elkaar opwegen.
Bij zulk een verhouding ontgroeit men
elkaar niet in hei. beste deel, de liefde,
die blijft.
Waf de Roer-actie Frankrijk
kosf.
Een Franech economist gaat in de
Manchestei Guardian na, wat de Roer
actie aan Frankrijk kost. Tot nog toe
is er alleen sprake geweest van de
directe kosten aan den Staat. Deze
Franschman had zich echter voorname
lijk tot doel gesteld het bedrag vast
te stellen, dat ten gevolge der onder
neming voor het Fvansche volk zelf
verloren gaat.
De eigenlijke kosten der onderneming
bedragen, volgens do verklaring van
miiister de Lasteyrie 55 millioen fr.
De verliezen ten gevolge van het stop
zetten der Duitsehe leveringen in
natura en het bijna volkomen uitblijven
der kolen- en cokesleveringen zijn
echter veel grooter. De staalindustrie
maakt een hoogst ernstige crisis door.
De productie was op het einde van
Januari slechts 60 pet. van wat zij op
1 Januari was. Dit vertegenwoordigt
een verlies aan loonen van ten minste
189 millioen fr. Het stopzetten der
leveringen in natura volgens het verdrag
komt Frankrijk op een verlies te staan
van 12.164.000 fr. Verder moet men
ook nog 1.742.798 fr. berekenen voor
het buiten werking stellen van de Wies-
badener overeenkomst en 40.000.000 fr.
voor het stopzetten der handelstrans
actie onder 't regiem van het Gillet—
Ruppelaccoord.
Dan is men er echter nog niet. De
daling van de francvaluta is een direct
gevolg geweest van de Roer-actie.
Frankrijk heeft is verband daarmede
voor zijn import over Januari 327 mil
lioen meer moeten betalen dan met
den oudei wisselkoers het geval zou
geweest zjjn. Tevens had men een
grooten achteruitgang in den in- en
uitvoer. De invoer in Januari was niet
eens half zoo groot als die van De
cember en de uitvoer was 823 millioen
minder waard dan die der vorige
maand.
Wanneer men met dit alles rekening
houdt, zoo besluit dit door een Fransch
deskundige geschreven artikel, dan mag
men stellig beweren, dat de Roer-actie
In de miand Januari zoo wat 500
millioen heeft gekost aan het Fransche
volk.
Angora.
Blijkens het Laatste Bericht in ons
vorig nr. heeft de Nat. Vergadering
te Angora welke de wetgevende en
uitvoerende macht in zich vereenigt,
het vredesverdrag van Lansanne ver
worpen. Echter blijkt het dat de
Vergadering bereid is tot een vrede
op voorwaarden, waarmede Engeland,
dat den laatsten tijd dood bang is zijn
vingers te branden aan het vuur van
den Islam, zich ongetwijfeld zal kunnen
vereenigen. En dan zal Frankrijk, dat
zich steeds Turkije's vriend noemde,
toch moeilijk achter kunnen blijven.
Het laat zich dus aanzien dat de
onderhandelingen spoedig zullen
worden hervat.
QelijRe rechten
In de rede welke de Duitsehe
Rijkskanselier dr. Cuno dezer dagen
in den Rijksdag heeft gehouden
welke rede zeer weinig nieuws bracht
komt een passage voor, waaruit
blijkt, dat Dnitschland met Frankrijk
wel onderhandelingen zou willen voeren
mits Frankrijk de eerste stap zou
doen en mits deze plaats zouden vinden
„tnssehen tegenstanders met geltyke
rechten, op oecoromlsche basis."
Nu beschouwt Frankrijk zijn tegen
stander juist uitsluitend als over
wonnene, zoodat beide landen veel te
ver van elkaar staan om de hoop te
rechtvaardigen dat het spoedig tot
onderhandelingen zou kunnen komen
op de basis, door Duilschland ge-
wenscht. Frankrijk wil Duitschland
dwingen tot het vragen van nieuwe
onderhandelingen.
De Parijsche corr. van de Times
geeft het volgende verlanglijstje van
Polncar*
1. Na de bezetting van de Roer
moet het verdrag van Versailles wor
den vervangen of althans aangevuld
door een nieuw diplomatiek stuk.
2. Hierin moet niet alleen het
vraagstuk van de vergoeding, maar
ook van de veiligheid worden geregeld.
Het stuk moet verder machtiging geven
tot maatregelen, waartoe het verdrag
niet machtigt.
3. Behalve de beveiliging van de
Fransche grenzen moeten andere
kwesties, als die van het toekomstige
bewind van het Saargebied nu worden
geregeld, en niet na een volksstemming
4. Dit nieuwe verdrag of deze
conventie moet worden gesloten tus
schen Frankrijk en Duitschland, me;
Italië en België als erbij toegetreden.
5. Engeland wordt niet tot de
onderhandelingen nitgenoodigd, maar
zal het verdrag desgewenscht later
kannen onderteekenen.
Van andere zijde wordt nog gemeld
dat de Franschen dan tevens de
Duitsehe luchtmacht aan banden
willen leggen iets wat bij den vrede
van Versailles schijnt te zijn vergeten,
lnflafi« Morfine
Over inflatie schrijft de corr. derN.
R. Cit
er tegen zijn en dan zal ze nog
boozer wezen dan ze al is.»
Weer haalde Dolly haar schouders
op. Zoo'n kleinigheid zou haar na
tuurlijk geen oogenblik van haar
plan af hebben gebracht.
«Waarom zou je 't moeder ver
tellen,» zeideze. «Natuurlijk begrijpt
ze toch, dat jij en Rupert elkaar zult
dienen te spreken. Jelui kunt toch
niet over een week voor zooveel tijd
afscheid nemen, zonder alles be
sproken te hebben. Telefoneer nu
maar gauw en maak je zoo mooi
mogelijk en pak ieder gelukkig
uurtje, dat je maar krijgen kunt
Zoo gebeurde het dus, dat Mar
garet en Rupert eenige uren bij
elkaar konden zijn, hoewel er op
hun geluk een schaduw was gevallen
en beider harten niet vrij waren van
bezorgdheid.
Het was voor Rupert geen nieuws
te hooren dat Lady Alicia zoo boos
was, hoewel het hem een groote
teleurstelling was, want zijn gesprek
met Sir John, de wijze, waarop deze
hem als zijn aanstaanden zoon had
verwelkomd, de hartelijke, warme
woorden, die hij tot hem had ge
sproken, hadden hem diepgetroffen
en doen hopen, dat ook Margaret's
moeder hem met sympathie zou
ontvangen.
«In een enkel opzicht heelt je
Het leven vin den hoogen boom
door middel van inflatie heeft veel
gemeen met het leven van morphine
door een individu. Niet alleen, wat
betreft het aanspreken van zijn reserve
krachten, maar ook in zooverre als
steeds meer van hetzelfde middel tot
kunstmatige prikkeling noodig is, om
dezelfde uitwerking te hebben, tot ten
Blotte de algemeene inzinking komt.
De inflatie schept namelijk de behoefte
aan nog grootere inflatie, en inderdaad
enkel de progressieve inflatie is het
die de spanningen in stand houdt, welke
een tijdlang een ongezonde en koorts
achtige levendigheid kunnen gaande
houden in een menschelijke gemeen
schap, aan welke het aan gezonde,
blijvende bronnen van bestaan schorl.
De progressieve inflatie maakt de span
ningen echter op den dnur zoo groot,
dat een catastrophe onvermijdelijk wor
den moet.
llif hef bezeffe gebied.
De mjjnen in het Roergebied hebben
van generaal Degoutle bevel ontvangen
voor 10 Maart de steenkoolbelasting,
die 40 pet. van den door het kolen-
syndicaat vastgestelden prijs bedraagt,
aan de Fransche bezettingsoverheid af
te dragen. Ingeval dit bevel niet wordt
opgevolgd dreigt de generaal met ge
vangenneming van bedrijfsleiders der
mijnen en met andere strafmaatregelen.
Achffi«n maanden.
De Fransche Senaat heeft met een
meerderheid van 85 stemmen het wets
ontwerp aangenomen, waarbij de mili
taire diensttijd op 18 maanden wordt
vastgesteld, Poinearé had de kwestie
van verirouwen gesteld.
moeder gelijk lieveling,» zeide hij
tegen Margaret toen ze samen op
de bank zaten en Leah hen zoo
nieuwsgierig gadesloeg, «ik heb niets
om je aan te bieden. Ik had niet
mogen spreken, voor ik een positie
had, die je waardig was.»
«O Rupertlief, wat komt er dat
nu op aan 1» zeide Margaret terstond.
«Moeder en ik denken op deze
punten zoo heel anders. Geld is
altijd voor haar een der gewichtigste
dingen van 't leven geweest. Ik ben
met 't eenvoudigste tevreden.»
«Ik weet 't niet,» antwoordde
Rupert, en zijn stem klonk heescli,
«misschien moest ik je je woord
teruggeven.»
«Dat kan je doen, als je er lust
in hebt,» antwoordde Margaret dade
lijk. «Het zal voor mij absoluut geen
verschil maken. Dacht je, dat ik zoo
gemakkelijk zou kunnen veranderen f
Zal ik je eens iets zeggen, Rupert
Als je weg was gegaan, zonder me
te zeggen, dat je me liefhebt, geloof
ik, dat mijn hart zou zijn gebroken.»
Rupert legde zijn hand op de hare
cn drukte ze teeder, toen zeide hij
«Dan valt er niets meer te zeggen.
We zijn daarenboven toch ook geen
kinderen, Meg. We doen niets over
haast. We hebben zelfs drie jaar
den tijd en ik zal je moeder toonen,
dat ik niet zoo'n armoedzaaier ben,
De Dokter in Huis. La Rivière
en Voorhoeve, Zwolle, zonden ons
eenige nnmmers van dit populaire tijd
schrift gewijd aan de belangen der
volksgezondheid. Wij troffen er tal
van aardige, bevattelijk geschreven
artikelen in aan, waarvan verschillende
geïllustreerd. De Medische Brievenbus,
waardoor men desknndig advies kan
bekomen over de meest uiteenloopende
ziektegevallen, vormt ongetwijfeld een
groote attractie voor de abonné's.
Het Masker. Het Februari nr. is
gewijd aan de Theatertentoonstelling en
geeft een beknopt overzicht van de
versohillende stroomingen die bezig
zijn zich op tooneelgebied baan te
breken. De letter is duidelijker dan
die van 't vorig nr. Nu nog de
rouwranden om de bladzijden weg.
Hoe word ik 1 Te Amsterdam bij
de N.V. Oitgevers-Mij voorh. Van
Mantgem en De Does, verscheen een
serie handige goedkoope boekjes, die
antwoord geven op bovenstaande vraag.
Wij ontvingen 8 deeltjes, waarin door
een Leeraar M.O. de vraag wordt be
antwoord voor Timmerlieden, Machine-
Bankwerkers en Electriciens.
als 't lijkt.»
Zoo hernieuwden zij hun belofte
van trouw en hun harten vloeiden
over van liefde, toen zij elkaar in
de oogen keken. En toch was die
schaduw en dat verkillende gevoel
niet geheel en al te verdrijven.
Toen Dolly en haar zuster thuis
kwamen, hoorden zij, dat Lady Alicia
ziek was. Margaret schrikte, want zij
voelde, dat zij de aanleiding was van
die ongesteldheid.
Zij kwam haar vader tegen op de
trap. Sir John was ongerust. Hij had
den dokter laten halen en wachtte
nu vol spanning, wat deze zeggen
zou. Het was voor zijn dochters geen
geheim, dat, hoeveel hij ook van
hen hield, zijn vrouw de allereerste
plaats in zijn hart had. 't Kon zijn,
dat Margaret het zich verbeeldde,
maar 't kwam haar voor, dat hij op
ietwat koelen toon tegen haar sprak.
In elk geval was hij anders dan dien
morgen toen was hij zoo hartelijk,
zoo teeder zelfs geweest, en zij had
met zulk een dankbaarheid gevoeld,
dat hij geheel op haar hand was,
en IU k»n hij aan niets denken als
aan haar moeder. Zij trachtte iets
te zeggen om hem wat op te beuren.
Wordt vervolgd).
