EEN SAMENZWERING "Uithet Pak in het n Bord S\ 125, Zaterdag 21 October 1922, 109 jaargang Bij dit nummer behoort een Bijvoegsel. Levens-rhythme. FEUILLETON. RIJSTVLOKKIN ftet water of melk, koud of uiörm zonder choken bereid is het volgens doktersadvies voor elk kind een cfaiitnemende voeding. Fabrikante der bekende BUITENLAND. ABONNEMENT Prijs per kwartaal, in Goes f 2, buiten Goes f 2, Afzonderlijke) nummers 5 cent. Verschijnt: Maandag-, Woensdag en Vrijdagavond. IÏ0ESCHE Uitgave Nuaml. Vennootschap] Goesciie Courant £ABVERTENT1ËN vin 15 regels f 1,20 elke regel meer 24 cent. Driemaal plaatsing wordt tweemaal berekend. Familieberichten 110 regels f 2,40 Bewijsnummers 5 cent. en KleeuwensjjA Ross' Druhkers- co Uitgeversbedrijf. Advertentiën worden aangenomen tot 13 nar voormiddag. COURANT Het kenmerk van alle leven is de regelmatige op- en neergang. Het rhythme beheerschl de natuur in al haar uitingen het rhythme beheerscbt ook het menschenlichaam, den ineii- schelijkeu geest. Zonder rhythme wordt het leven ondraaglijk, ju, onbestaan baar; zonder rhyihme wordt het leven de dood. Wat schenkt de bekoring aan de jaargetijden Is het niet hun afwisse ling f Hoe kostelijk de zomer moge zijn, zonder herfst en winter zou zij vervelen. Toen de bekende schrijver Brusse onlangs een vaart maakte naar de Poolstreken, beving hem bewonde ring voor de stille pracht van de pool- zon, die nooit onderging, maar immer door haar lieflijk licht wierp op het landschap. Doch niet zoo heel lang had hij onder het bestendige daglicht verkeerd, of hij kreeg heimwee naar zijn vaderland, waar licht en duister elkander dagelijks opvo'gen. Een land, waarin het altijd zomer zou zijn, werd een land voor den dood. De eeuwige glans van de zon beeft iets onwezenlijks, iets schimach tig onnatuurlijks. Het leven vergt verscheidenheid. Deze afwisseling mag niet grillig zija haar bekoring is de regelmaat. Het op zijn tijd terugkomen van de zelfde vormen en verschijningen geeft een indruk van veiligheid. De zeker heid, dat men terug zal zien hetgeen men achter zich liet, wekt de gedachte aan eenheid, die de veelheid verbindt. Reeds het kind verkneutert zich in het rhytme der seizoenen. In het bekende versje draagt Saartje, de goede oude baker, welk van de jaargetijden de kinderen wel het liefste zouden heb ben, en, nadat allen hun beurt hebben gehad, komt het gezelschap tot de slotsom, dat juist in den regenachtigen 41 ke rkring het genot der seizoenen ge legen is. Wie het genot van het rhythme kent, betreurt den scheidenden zomer niet, maar verheugt zich op de komst van deu herfst, die zijn eigen schoon heid met zich breugt. Verloor men den zomer voor goed, ja, dan zou het gemis allicht pijnlijker zijn, maar men weefop zijn tijd keert de zomer terug. Het is, of de natuur een hart heeft, dat samenkrimpt en zich uitzet. Men kan de polsslagen telleu. Zomer en winter, dag en nacht, eb en vloed, donkere en volle maan. Uitzetten, in krimpen. Klopt ditzelfde hart ook niet in de geschiedenis der menscbheid Hoog conjunctuur en laagconjunctuurbo tertje tot den boom en malaise, oorlog 15 WIT HKT E.NGELSCH VAN HEADON HILL. Retofski knikte toestemmend. Hij had geen vuriger verlangen dan den man, die hem destijds verminkt had, op te sporen, maar hij liet deze per soonlijke gevoelens nochtans niet blijken. Volborlh snelde nu naar de zaal terug maar gebruikte daarbij de voor zorg de gouden sigarettenkoker, die hij niet van Sara Bernhardt gekregen, maar zelf gekocht had, in de hand te nemen. Hij zag nog juist dat Boris haastig een brief in zijn binnenzak stak, en bemerkte ook al spoedig dat de adjudant nn gejaagd en onrustig scheen te zijn. „Ziezoo daar heb ik mijn kostbaar kleinood gelukkig weer terug," riep hij uit. „Dit schijnt salmi van kwar tels te zijn, maar heeft die vervloekte kellner nn de peper weggenomen Boris mompelde dat de kellner wel even daar was geweest. Volborth hield zich echter kalm, tot hij kon aannemen dat Retofski aan het raam stond te wachten en toen deed hij eensklaps alsof het hem onmogelijk was, 'dit gerecht, zonder bijvoeging van peper naar binnen te krijgen. „Waar is toch de kerel, die ons en vrede, rust en revolutie. Steeds wisselen de omstandigheden af; ook in de menschenraaatschappij volgt regen op zonneschijn en zonne- j schijn op regen. En in het leven van ieder onzer f Ook hierin ontdekken wij den op en neergang, de uitzetting en de in krimping. De dichter Horatius wist het wel, hoe onverstandig de mensch doet, die in oogenblikken van ge luk overmoedig wordt en in tijden van tegenslag bij de pakken gaat zit ten. Eb en vloed gaan en komen op de voor hun bepaalden tijd, ook in 't menschenleven. Het geeft niet, of we willen blijven treuren, we moeten meer juichen het gaat niet, steeds door te jniehen, we moeten weer tremen. Deze schommeling voltrekt zich op langen maar eveneens op korten ter mijn. We hebben onze goede en kwade jaren, maar ook onze goede en kwade uren. De polsslag van 't leven slaat om het kwa'.taal, maar ook om de minuut. Er zijn er die zich door deze on weerstaanbare regelmaat laten neer drukken. Zij wilden liever, dat het leven een vaart in 't oneindige was dan een schommelgang. Dit opneer, heen-terug maakt heu wanhopig ze vatten er den zin niet van. „Er is voor alles een dag, een tijd voor elke zaak onder den hemel", zegt Prediker, en dit stemt hem verdrietig. „Een tijd voor baren en een tijd voor sterven een tijd voor planten en een tijd voor uitiukken van het geplante; een tijd voor afbreken en een tijd voor opbouwen. Een tijd voor weenen en een tijd voor lachen, een tijd voor zwijgen en een tijd voor spreken", en zoo gaat hij maar door, voorbeeld op voorbeeld. "Wat heeft de mensch er aan, als al wat hij doet, toch weer ongedaan wordt gemaakt; als het wassende water straks wegebt; als de zich uitzettende pols straks inkrimpt? In die regelmaat van het zichzelf weer herscheppen en te niet doen ligt iets van doelloosheid. IJdel schijnt het leven in zijn rhytbmischen bedient vroeg hij nu aan een kellner die daar juist passeerde. De mau zei dat hij dit niet wist, maar beloofde dadelijk den oberkellner te roepen, die dan ook onmiddellijk verscheen en zei dat degene die hen tot nu toe bediend had, eensklaps onwel was geworden, maar dat hij hun een ander zou zenden. Dit geschiedde ook en dadelijk daarop werd er tegen het venster geklopt. Volborth verklaarde later, dat hij nog nooit zoo zeer op het punt was geweest, als op dit oogenblik, om zijn geduld te verliezen, want daar hij voor Boris zijn tegenwoordige, werkelijke positie geheim wilde houden, durfde hij niet ten tweeden male de zaal te verlaten, ten einde zich met Retofski in verbinding te stellen. En toch ver sterkte dit plotseling verdwijnen van den kellner hem in de meening, dat dit Serjof was geweest en was hij tevens van oordeel dat deze niet zonder bedoeling deze kellners-fnnctie had aanvaard en zich eerst het motief van ongesteldheid had toegedicht toen hij zijn doel bereikt had. Maar meer dan al het overige, drong hem nn de noodzakelijkheid, Retofski onmiddellijk te waarschuwen, dat deze gevaarlijke nihilist zich in de buurt van het station ophield, indien hij althans niet in het gebouw zelf was. Hij schreef daarom nn vlug een paar woorden op een blaadje papier, dat hij uit zijn zakportefeuille scheurde en zei daarop tegen Dubrofski verstaat geen Italiaansch, niet- wederkeer. Er zijn er ook, die het leven juist om zijn rhythme waardeeren. Die af wisseling, dat zich bestendig herhalen ie juist wat ze noodig hebben, wat hen prikkelt en wakker houdt. „Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedren dag Dan ben ik 't leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust Al wat ik leven mag!", jubelen zij met, den Leekedichter. zun ook öls kindervoedseL Bizeer aan te bevelen. 5, VRMGT ZE UW WINKELIER N/HET STEEL- ROERMOND waar Nu dan zuil u eens zien," ging hij voort op diens ontkennend ant woord, „wat deze zoon nit het Zuiden zal doen, zoodra hij zijn moedertaal hoort." Daarop vroeg hij den kellner dit briefje af te geven aan een der Rus sische ambtenaars, die bij den salon wagen van den keizer stonden. Hij wilde den naam van Retofski niet noemen en achtte dit |ook geenszins noodig, immers iedereen, die dit briefje in handen kreeg, zou het zeker aan den chef geven. Zoodra de Italiaan de hem zoo dier bare moedertaal hoorde, haastte hij zich om het bevel te volbrengen en kwam hij al spoedig terug om te zeggen dat hij het briefje bezorgd had. Ten einde Boris geen gelegenheid te geven om over deze zaak na te denken, bracht Volborth nu het gesprek haastig op een ander onderwerp, docb hij zag al spoedig dat dit niet noodig was geweest. Boris was zoozeer verdiept in zijn eigen gedachten dat hij »p niets anders acht sloeg. „Hij brandt zeker van verlangen om den brief te lezen, dien Serjof hem gebracht heeft, indien deze man Serjof althans is," dacht Volborth en ik moet ook weten wat daarin staat, zoo mogelijk nog vóór hem." Dit schrijven uit de dichtgeknoopte uniformjas te halen van iemand die op drie voet afstand van hem, aan den anderen kant van het tafeltje zat, was geen gemakkelijk iets, maar toch twgfelde Volborth er geenszins aan, Men spreekt van rustelooze naturen, die 't nont op één plaats kunnen vinden, die altijd wat andera noodig hebben. Maar is bet hart ook niet rusteloos met zijn polsslag, ea de zee met haar eb en vloed, en de natuur met haar jaargetijden en de zon met haar dag en nacht f Zoo er slechts regelmaat eu bestendigheid aan ten gronde ligt, is deze behoefte aan actie en reactie kenmerk van harmonie met het leven. Sindbad de Zeeman vaart uit op avonturen, maar straks wacht hem zijn kneuterig honk. Zal hij daar blijven Uitgerust van zijn tocht wordt hij op nieuw weggelokt door de bekoring van het gevaar, maar worstelt bij met stormweer en roovers, dan bekruipt hem 't ver'angen naar huis.... Zóó is de pelgrimstocht door 'tleven een rhythmische gang, die nimmer op 't doode punt eindigt. Engeland geïsoleerd? In het Berliner Tageblatt bespreekt Th. Wolft' de Fransche politiek tégen Engelandvan dit artikel geeft het Vad. een vertaling. Th. Wolff schrijft Wat een protesten kon men indertijd in de Fransche bladen lezen toen Engeland er aan dacht de handels betrekkingen met Rusland weer aan te knoopen. De Temps waarschuwde Lloyd George„help het bolsjewistische regiem toch niet bestendigen wanneer het zieh sterk voelt, zal men weldra een Russisch-Duitsch verbond krijgen en dan is bet nit met de vrijheid van West-Europa". Thans is de toestand echter heel anders geworden Frankrijk wi naar Herriot verklaarde, een ver bond sluiten met de Russen ten einde de nog steeds angstwekkende Duitschers te bedwingen en.... naar uit de houding der Fransche pers en der Fransche regeering blijkt, teneinde de revanohe op Engeland voor te bereiden. dat hem dit gelukken zou. Daar Boris in zijn opgewondenheid meer wijn gedronken had, dan hij gewoon was, besloot de andere een vermetelen zet te wagen, en begon hij nu Wij spraken onlangs i ver mooie vrouwen en nu herinner ik mij plot seling dat ik u vroeger eens bij vorstin Olga Palitzin aan huis ontmoet heb, herinnert ge u dat nog Wat is dat een mooie dame niet waar Boris keek nu haastig op, maar daar hij Volborth geenszins aanzag dat deze hiermee iets ernstigs voor had, gaf hij zeer gewoon ten antwoord „Ja dat is zij zeker. Kom, laten wij een glas op haar gezondheid ledigen" en daarna zijn champagnekelk opnemend, dronk hij deze met één teug tot op den bodem toe leeg. „Ik weet niet," ging Volborth even later voort, „of u op zulk een ver- trouwelyken voet met haar is, dat u haar schrift kent. Ik heb een reden een zeer onschuldige reden om u dit te vragen." „Ja ik ken haar schrift, maar waarom vraagt u dit vroeg Boris, die nu onwillekeurig de hand naar zijn binnenzak bracht, maar deze dadelijk daarop weder deed zinken. „Ja, ziet u, dit is een kiesche kwes tie en het moet ook onder ons blijven," zei Volborth nu, terwijl hij een pakje brieven uit den zak haalde en een daarvan uitzocht een niets beteekenend schrijven van een spion der afdeeling, „dit is een anonieme brief, die ik gis teren ontvangen heb, en de eenige mensch, aan wien ik dien Het zien, Verleden jaar reeds schreef het Engelsche liberaal-radicale weekblad „The Nation", dat de betrekkingen tnsschen Engeland en Frankrijk slechter waren dan die tussehen Engeland en Duitschland voor 1914 ooit geweest waren. Sindsdien is de toestand niet beter geworden. Integendeel. Maar wel is de machtsverhouding verat derd. F,en paar jaar geleden twijfelde niemand er aan Enge'and was de sterkste partij thans Is het zetr de vraag of Frankrijk niet langzamerhand de machtigste aan 't worden is «si althans een zeer gevaarlijke tegen stander van Engeland als werelrt- mngendheid. Ia bet Naburige Oosten j heeft bet de Engelsche macht een zeer gevoeligeu slag toegebracht, terwijl het lh»ns ook waarschijnlijk doende is deu Engelschen invloed uit Rusland te bannen. Le „Daily Chronicle" schreef reeds Herriot speelt in Rusland dezelfde rol als Franklin Bouillon in Turkije Een goede verstandhouding tussehen Rusland eu Frankrijk houdt echter de grootste gevaren in voor Engeland, j Inderdaad door zulk een accoord kan de I sovjetregeering als het ware zich met al het gewicht barer macht op Azië werpen en daar een ernstige mscbts- j verschuiving ten nadeele van Engeland veroorzaken. Italië, dat om ecoaomische redenen veeleer de zijde van Engeland zou moeten kiezen, schijnt bereid te zijn zich met Frankrijk te verbinden om zijn grootsehe droomen van politieke macht in de Middellandsche Zee nader tot de verwezenlijking te brengen. Ook in België is Frankrijk's invloed zeer grootParijs kan de Belgische nijver heid gevoelige slagen toebrengen door verdere protectionistische maatregelen men weet ook wat de Fransche politiek voor de haven van Antwerpen beteekent geen wonder dus dat men Frankrijk naar de oogen ziet in Belgie daaren boven heeft men dan heet wat Walen wier hart naar Frankrijk trekt en de Franskiljons van Brussel en andere Vlaamsehe steden, voor wie er niets goeds ter wereld kan bestaan behalve wat Franseh is. Ten slotte is er dan ook nog de angst. Zelfs een man als van Cauwelaert is van meening, dat men in België niet altjjd de Engelsche politiek kan volgen, zelfs wanneer men de overtuiging heeft dat zij de beste is. Frankrijk zou immers van zijn macht in het Rijnland gebruik kunnen maken om België groote schade, ook op poli'iek gebied toe te brengen. Zoo staat Frankrijk dan aan het hoofd van een sterke groep groote en kleine staten. Zijn politieke macht is grooter dan ooit.Maar zijn economische Haar zit de moeilijkheid. Het land moet dit jaar tenminste voor 21) milliard francs crediet krijgen, wanneer het voor ernstige moeilijkheden wil gespaard blijven. beweert, dat dit het schrift van Olga Palitzin is.» Boris beproefde spottend te lachen maar op zijn gelaat teekende zich daar entegen ijzerachtige woede af. „Die u dat gezegd heeft, loog be slist," zei hij„Olga zou zich nooit zoodanig verlagen dat zij anonieme brieven schreef en het minst van al aan u." „Ik bedoelde daarmee niets compro- mitteerend voor haar," gaf Volborth glimlachend ten antwoord. „Met vleiend bedoelde ik alleen dat zij mij op de zelfde wijze vleide als anderen gedu rende den laatsten tijd ook meermalen deden, namelijk door mij voor een politieman aan te zien, en daarom waarschuwt zij mij voor een dame van het gevolg ik vertel u dat voor- bedachtelijk, Dnbrofski voor Irma Vassiliuwe aanstaande vrouw wordt in dat anonieme schrijven van revolu tionaire neigingen beschuldigd. „Dat is een infame leugen," stoof Boris nu op, die toeh veel te eerlijk van karakter was, om een onschuldige verkeerd te laten beoordeelen maar te zelfder tijd kwam toch de gedachte bij hem op dat Olga Palitzin degene was, die er het meeste belang bij had om Irma te krenken. Hij geloofde wel niet dat zij zóó laag zon zijn, maar wilde zich nochtans onmiddellijk daarvan overtuigen en het was hetgeen Volborth ook voorzien had. [Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1922 | | pagina 1