EEN SAMENZWERING
"Uithet Pak
in het n
Bord
S\ 125,
Zaterdag 21 October 1922,
109 jaargang
Bij dit nummer behoort
een Bijvoegsel.
Levens-rhythme.
FEUILLETON.
RIJSTVLOKKIN
ftet water of melk,
koud of uiörm zonder
choken bereid is het
volgens doktersadvies
voor elk kind een
cfaiitnemende voeding.
Fabrikante
der bekende
BUITENLAND.
ABONNEMENT
Prijs per kwartaal, in Goes f 2,
buiten Goes f 2,
Afzonderlijke) nummers 5 cent.
Verschijnt: Maandag-, Woensdag
en Vrijdagavond.
IÏ0ESCHE
Uitgave Nuaml. Vennootschap] Goesciie Courant
£ABVERTENT1ËN
vin 15 regels f 1,20 elke regel
meer 24 cent.
Driemaal plaatsing wordt tweemaal
berekend.
Familieberichten 110 regels f 2,40
Bewijsnummers 5 cent.
en KleeuwensjjA Ross' Druhkers- co Uitgeversbedrijf. Advertentiën worden aangenomen
tot 13 nar voormiddag.
COURANT
Het kenmerk van alle leven is de
regelmatige op- en neergang. Het
rhythme beheerschl de natuur in al
haar uitingen het rhythme beheerscbt
ook het menschenlichaam, den ineii-
schelijkeu geest. Zonder rhythme wordt
het leven ondraaglijk, ju, onbestaan
baar; zonder rhyihme wordt het leven
de dood.
Wat schenkt de bekoring aan de
jaargetijden Is het niet hun afwisse
ling f Hoe kostelijk de zomer moge
zijn, zonder herfst en winter zou zij
vervelen. Toen de bekende schrijver
Brusse onlangs een vaart maakte naar
de Poolstreken, beving hem bewonde
ring voor de stille pracht van de pool-
zon, die nooit onderging, maar immer
door haar lieflijk licht wierp op het
landschap. Doch niet zoo heel lang
had hij onder het bestendige daglicht
verkeerd, of hij kreeg heimwee naar
zijn vaderland, waar licht en duister
elkander dagelijks opvo'gen.
Een land, waarin het altijd zomer
zou zijn, werd een land voor den
dood. De eeuwige glans van de zon
beeft iets onwezenlijks, iets schimach
tig onnatuurlijks. Het leven vergt
verscheidenheid.
Deze afwisseling mag niet grillig
zija haar bekoring is de regelmaat.
Het op zijn tijd terugkomen van de
zelfde vormen en verschijningen geeft
een indruk van veiligheid. De zeker
heid, dat men terug zal zien hetgeen
men achter zich liet, wekt de gedachte
aan eenheid, die de veelheid verbindt.
Reeds het kind verkneutert zich in het
rhytme der seizoenen. In het bekende
versje draagt Saartje, de goede oude
baker, welk van de jaargetijden de
kinderen wel het liefste zouden heb
ben, en, nadat allen hun beurt hebben
gehad, komt het gezelschap tot de
slotsom, dat juist in den regenachtigen
41 ke rkring het genot der seizoenen ge
legen is.
Wie het genot van het rhythme
kent, betreurt den scheidenden zomer
niet, maar verheugt zich op de komst
van deu herfst, die zijn eigen schoon
heid met zich breugt. Verloor men
den zomer voor goed, ja, dan zou het
gemis allicht pijnlijker zijn, maar men
weefop zijn tijd keert de zomer terug.
Het is, of de natuur een hart heeft,
dat samenkrimpt en zich uitzet. Men
kan de polsslagen telleu. Zomer en
winter, dag en nacht, eb en vloed,
donkere en volle maan. Uitzetten, in
krimpen.
Klopt ditzelfde hart ook niet in de
geschiedenis der menscbheid Hoog
conjunctuur en laagconjunctuurbo
tertje tot den boom en malaise, oorlog
15
WIT HKT E.NGELSCH
VAN
HEADON HILL.
Retofski knikte toestemmend. Hij
had geen vuriger verlangen dan den
man, die hem destijds verminkt had,
op te sporen, maar hij liet deze per
soonlijke gevoelens nochtans niet blijken.
Volborlh snelde nu naar de zaal
terug maar gebruikte daarbij de voor
zorg de gouden sigarettenkoker, die hij
niet van Sara Bernhardt gekregen,
maar zelf gekocht had, in de hand te
nemen. Hij zag nog juist dat Boris
haastig een brief in zijn binnenzak
stak, en bemerkte ook al spoedig dat
de adjudant nn gejaagd en onrustig
scheen te zijn.
„Ziezoo daar heb ik mijn kostbaar
kleinood gelukkig weer terug," riep
hij uit. „Dit schijnt salmi van kwar
tels te zijn, maar heeft die vervloekte
kellner nn de peper weggenomen
Boris mompelde dat de kellner wel
even daar was geweest. Volborth hield
zich echter kalm, tot hij kon aannemen
dat Retofski aan het raam stond te
wachten en toen deed hij eensklaps
alsof het hem onmogelijk was, 'dit
gerecht, zonder bijvoeging van peper
naar binnen te krijgen.
„Waar is toch de kerel, die ons
en vrede, rust en revolutie.
Steeds wisselen de omstandigheden
af; ook in de menschenraaatschappij
volgt regen op zonneschijn en zonne- j
schijn op regen.
En in het leven van ieder onzer f
Ook hierin ontdekken wij den op
en neergang, de uitzetting en de in
krimping. De dichter Horatius wist
het wel, hoe onverstandig de mensch
doet, die in oogenblikken van ge
luk overmoedig wordt en in tijden
van tegenslag bij de pakken gaat zit
ten. Eb en vloed gaan en komen op
de voor hun bepaalden tijd, ook in 't
menschenleven. Het geeft niet, of we
willen blijven treuren, we moeten meer
juichen het gaat niet, steeds door te
jniehen, we moeten weer tremen.
Deze schommeling voltrekt zich op
langen maar eveneens op korten ter
mijn. We hebben onze goede en kwade
jaren, maar ook onze goede en kwade
uren. De polsslag van 't leven slaat
om het kwa'.taal, maar ook om de
minuut.
Er zijn er die zich door deze on
weerstaanbare regelmaat laten neer
drukken. Zij wilden liever, dat het
leven een vaart in 't oneindige was
dan een schommelgang. Dit opneer,
heen-terug maakt heu wanhopig ze
vatten er den zin niet van.
„Er is voor alles een dag, een tijd
voor elke zaak onder den hemel", zegt
Prediker, en dit stemt hem verdrietig.
„Een tijd voor baren en een tijd voor
sterven een tijd voor planten en een
tijd voor uitiukken van het geplante;
een tijd voor afbreken en een tijd voor
opbouwen. Een tijd voor weenen en
een tijd voor lachen, een tijd voor
zwijgen en een tijd voor spreken", en
zoo gaat hij maar door, voorbeeld op
voorbeeld. "Wat heeft de mensch er aan,
als al wat hij doet, toch weer ongedaan
wordt gemaakt; als het wassende water
straks wegebt; als de zich uitzettende pols
straks inkrimpt? In die regelmaat van
het zichzelf weer herscheppen en te niet
doen ligt iets van doelloosheid. IJdel
schijnt het leven in zijn rhytbmischen
bedient vroeg hij nu aan een kellner
die daar juist passeerde. De mau zei
dat hij dit niet wist, maar beloofde
dadelijk den oberkellner te roepen, die
dan ook onmiddellijk verscheen en zei
dat degene die hen tot nu toe bediend
had, eensklaps onwel was geworden,
maar dat hij hun een ander zou
zenden. Dit geschiedde ook en dadelijk
daarop werd er tegen het venster
geklopt.
Volborth verklaarde later, dat hij
nog nooit zoo zeer op het punt was
geweest, als op dit oogenblik, om zijn
geduld te verliezen, want daar hij voor
Boris zijn tegenwoordige, werkelijke
positie geheim wilde houden, durfde
hij niet ten tweeden male de zaal te
verlaten, ten einde zich met Retofski
in verbinding te stellen. En toch ver
sterkte dit plotseling verdwijnen van
den kellner hem in de meening, dat
dit Serjof was geweest en was hij
tevens van oordeel dat deze niet zonder
bedoeling deze kellners-fnnctie had
aanvaard en zich eerst het motief van
ongesteldheid had toegedicht toen hij
zijn doel bereikt had.
Maar meer dan al het overige, drong
hem nn de noodzakelijkheid, Retofski
onmiddellijk te waarschuwen, dat deze
gevaarlijke nihilist zich in de buurt
van het station ophield, indien hij
althans niet in het gebouw zelf was.
Hij schreef daarom nn vlug een paar
woorden op een blaadje papier, dat hij
uit zijn zakportefeuille scheurde en zei
daarop tegen Dubrofski
verstaat geen Italiaansch, niet-
wederkeer.
Er zijn er ook, die het leven juist
om zijn rhythme waardeeren. Die af
wisseling, dat zich bestendig herhalen
ie juist wat ze noodig hebben, wat hen
prikkelt en wakker houdt.
„Als ik schrei, als ik lach
Wel honderd malen iedren dag
Dan ben ik 't leven mij bewust,
Dan leef ik eerst naar hartelust
Al wat ik leven mag!",
jubelen zij met, den Leekedichter.
zun ook öls
kindervoedseL
Bizeer aan te bevelen.
5, VRMGT ZE UW WINKELIER
N/HET STEEL- ROERMOND
waar Nu dan zuil u eens zien," ging
hij voort op diens ontkennend ant
woord, „wat deze zoon nit het Zuiden
zal doen, zoodra hij zijn moedertaal
hoort."
Daarop vroeg hij den kellner dit
briefje af te geven aan een der Rus
sische ambtenaars, die bij den salon
wagen van den keizer stonden. Hij
wilde den naam van Retofski niet
noemen en achtte dit |ook geenszins
noodig, immers iedereen, die dit briefje
in handen kreeg, zou het zeker aan
den chef geven.
Zoodra de Italiaan de hem zoo dier
bare moedertaal hoorde, haastte hij zich
om het bevel te volbrengen en kwam
hij al spoedig terug om te zeggen dat
hij het briefje bezorgd had. Ten einde
Boris geen gelegenheid te geven om
over deze zaak na te denken, bracht
Volborth nu het gesprek haastig op
een ander onderwerp, docb hij zag al
spoedig dat dit niet noodig was
geweest. Boris was zoozeer verdiept in
zijn eigen gedachten dat hij »p niets
anders acht sloeg.
„Hij brandt zeker van verlangen om
den brief te lezen, dien Serjof hem
gebracht heeft, indien deze man Serjof
althans is," dacht Volborth en ik moet
ook weten wat daarin staat, zoo
mogelijk nog vóór hem."
Dit schrijven uit de dichtgeknoopte
uniformjas te halen van iemand die op
drie voet afstand van hem, aan den
anderen kant van het tafeltje zat, was
geen gemakkelijk iets, maar toch
twgfelde Volborth er geenszins aan,
Men spreekt van rustelooze naturen,
die 't nont op één plaats kunnen
vinden, die altijd wat andera noodig
hebben. Maar is bet hart ook niet
rusteloos met zijn polsslag, ea de zee
met haar eb en vloed, en de natuur
met haar jaargetijden en de zon met
haar dag en nacht f Zoo er slechts
regelmaat eu bestendigheid aan ten
gronde ligt, is deze behoefte aan actie
en reactie kenmerk van harmonie met
het leven.
Sindbad de Zeeman vaart uit op
avonturen, maar straks wacht hem zijn
kneuterig honk. Zal hij daar blijven
Uitgerust van zijn tocht wordt hij op
nieuw weggelokt door de bekoring van
het gevaar, maar worstelt bij met
stormweer en roovers, dan bekruipt
hem 't ver'angen naar huis....
Zóó is de pelgrimstocht door 'tleven
een rhythmische gang, die nimmer op
't doode punt eindigt.
Engeland geïsoleerd?
In het Berliner Tageblatt bespreekt
Th. Wolft' de Fransche politiek tégen
Engelandvan dit artikel geeft het
Vad. een vertaling. Th. Wolff schrijft
Wat een protesten kon men indertijd
in de Fransche bladen lezen toen
Engeland er aan dacht de handels
betrekkingen met Rusland weer aan te
knoopen. De Temps waarschuwde Lloyd
George„help het bolsjewistische
regiem toch niet bestendigen wanneer
het zieh sterk voelt, zal men weldra
een Russisch-Duitsch verbond krijgen
en dan is bet nit met de vrijheid van
West-Europa". Thans is de toestand
echter heel anders geworden Frankrijk
wi naar Herriot verklaarde, een ver
bond sluiten met de Russen ten einde
de nog steeds angstwekkende Duitschers
te bedwingen en.... naar uit de houding
der Fransche pers en der Fransche
regeering blijkt, teneinde de revanohe
op Engeland voor te bereiden.
dat hem dit gelukken zou. Daar Boris
in zijn opgewondenheid meer wijn
gedronken had, dan hij gewoon was,
besloot de andere een vermetelen zet
te wagen, en begon hij nu
Wij spraken onlangs i ver mooie
vrouwen en nu herinner ik mij plot
seling dat ik u vroeger eens bij vorstin
Olga Palitzin aan huis ontmoet heb,
herinnert ge u dat nog Wat is dat
een mooie dame niet waar
Boris keek nu haastig op, maar daar
hij Volborth geenszins aanzag dat deze
hiermee iets ernstigs voor had, gaf hij
zeer gewoon ten antwoord
„Ja dat is zij zeker. Kom, laten
wij een glas op haar gezondheid
ledigen" en daarna zijn champagnekelk
opnemend, dronk hij deze met één teug
tot op den bodem toe leeg.
„Ik weet niet," ging Volborth even
later voort, „of u op zulk een ver-
trouwelyken voet met haar is, dat u
haar schrift kent. Ik heb een reden
een zeer onschuldige reden om u
dit te vragen." „Ja ik ken haar
schrift, maar waarom vraagt u dit
vroeg Boris, die nu onwillekeurig de
hand naar zijn binnenzak bracht, maar
deze dadelijk daarop weder deed zinken.
„Ja, ziet u, dit is een kiesche kwes
tie en het moet ook onder ons blijven,"
zei Volborth nu, terwijl hij een pakje
brieven uit den zak haalde en een
daarvan uitzocht een niets beteekenend
schrijven van een spion der afdeeling,
„dit is een anonieme brief, die ik gis
teren ontvangen heb, en de eenige
mensch, aan wien ik dien Het zien,
Verleden jaar reeds schreef het
Engelsche liberaal-radicale weekblad
„The Nation", dat de betrekkingen
tnsschen Engeland en Frankrijk slechter
waren dan die tussehen Engeland en
Duitschland voor 1914 ooit geweest
waren. Sindsdien is de toestand niet
beter geworden. Integendeel. Maar wel
is de machtsverhouding verat derd. F,en
paar jaar geleden twijfelde niemand er
aan Enge'and was de sterkste partij
thans Is het zetr de vraag of
Frankrijk niet langzamerhand de
machtigste aan 't worden is «si
althans een zeer gevaarlijke tegen
stander van Engeland als werelrt-
mngendheid. Ia bet Naburige Oosten
j heeft bet de Engelsche macht een zeer
gevoeligeu slag toegebracht, terwijl het
lh»ns ook waarschijnlijk doende is deu
Engelschen invloed uit Rusland te
bannen. Le „Daily Chronicle" schreef
reeds Herriot speelt in Rusland dezelfde
rol als Franklin Bouillon in Turkije
Een goede verstandhouding tussehen
Rusland eu Frankrijk houdt echter de
grootste gevaren in voor Engeland,
j Inderdaad door zulk een accoord kan de
I sovjetregeering als het ware zich met
al het gewicht barer macht op Azië
werpen en daar een ernstige mscbts-
j verschuiving ten nadeele van Engeland
veroorzaken.
Italië, dat om ecoaomische redenen
veeleer de zijde van Engeland zou
moeten kiezen, schijnt bereid te zijn
zich met Frankrijk te verbinden om
zijn grootsehe droomen van politieke
macht in de Middellandsche Zee nader
tot de verwezenlijking te brengen. Ook
in België is Frankrijk's invloed zeer
grootParijs kan de Belgische nijver
heid gevoelige slagen toebrengen door
verdere protectionistische maatregelen
men weet ook wat de Fransche politiek
voor de haven van Antwerpen beteekent
geen wonder dus dat men Frankrijk
naar de oogen ziet in Belgie daaren
boven heeft men dan heet wat Walen
wier hart naar Frankrijk trekt en de
Franskiljons van Brussel en andere
Vlaamsehe steden, voor wie er niets
goeds ter wereld kan bestaan behalve
wat Franseh is. Ten slotte is er dan
ook nog de angst. Zelfs een man als
van Cauwelaert is van meening, dat
men in België niet altjjd de Engelsche
politiek kan volgen, zelfs wanneer men
de overtuiging heeft dat zij de beste
is. Frankrijk zou immers van zijn
macht in het Rijnland gebruik kunnen
maken om België groote schade, ook
op poli'iek gebied toe te brengen.
Zoo staat Frankrijk dan aan het
hoofd van een sterke groep groote en
kleine staten. Zijn politieke macht is
grooter dan ooit.Maar zijn economische
Haar zit de moeilijkheid. Het land
moet dit jaar tenminste voor 21) milliard
francs crediet krijgen, wanneer het
voor ernstige moeilijkheden wil gespaard
blijven.
beweert, dat dit het schrift van Olga
Palitzin is.»
Boris beproefde spottend te lachen
maar op zijn gelaat teekende zich daar
entegen ijzerachtige woede af.
„Die u dat gezegd heeft, loog be
slist," zei hij„Olga zou zich nooit
zoodanig verlagen dat zij anonieme
brieven schreef en het minst van al
aan u."
„Ik bedoelde daarmee niets compro-
mitteerend voor haar," gaf Volborth
glimlachend ten antwoord. „Met vleiend
bedoelde ik alleen dat zij mij op de
zelfde wijze vleide als anderen gedu
rende den laatsten tijd ook meermalen
deden, namelijk door mij voor een
politieman aan te zien, en daarom
waarschuwt zij mij voor een dame van
het gevolg ik vertel u dat voor-
bedachtelijk, Dnbrofski voor Irma
Vassiliuwe aanstaande vrouw wordt
in dat anonieme schrijven van revolu
tionaire neigingen beschuldigd.
„Dat is een infame leugen," stoof
Boris nu op, die toeh veel te eerlijk
van karakter was, om een onschuldige
verkeerd te laten beoordeelen maar te
zelfder tijd kwam toch de gedachte bij
hem op dat Olga Palitzin degene was,
die er het meeste belang bij had om
Irma te krenken.
Hij geloofde wel niet dat zij zóó
laag zon zijn, maar wilde zich nochtans
onmiddellijk daarvan overtuigen en het
was hetgeen Volborth ook voorzien
had.
[Wordt vervolgd).