101'* jaargang. N°. 143 1914 Donderdag 3 December, i4 FEUILLETON BEN COLLESTER's wonderlijke Avonturen. Os uitgave dezer Courant geschiedt Maandag-, Woensdag- en'Vrijdagavond uitgezonderd op feestdagen. Pr5« per kwartaal, in Goes 0,7S, buiten Goes, franco i|tB. Afzonderlijke nommera 6 cent. JaKendlng vaa advsïteatlfln op Maandag» Woensdag en VFUJOA.Ö vóóie IS ueor De prfln der gewone advertentiön is van 1-5 regela 50 ct., elke regel meer 10 3t. Bj directe opgaaf van driemaal paatsing derzelfde advertentie wordt de prijs slechts tweemaal berekend. Geboorte-, huwelflk- en doodsberichten en de daarop betrekking hebbend® dankbetuigingen worden van 1—10 regels f 1,— horeend Sewfsnammeri 5 «ent, Te feöonnmnMer :0ire*tear Gf. W. tan Babneveld. Ui;gave vaa de Nastml.VeüBOt>t&«kap 8Go®s«ke Comraat". Hoofdred&tteur W. J. C. vak Saktbn 5838" Zij, die zich met 1 Januari op dit blad abonnoeren, ontvan gen do tot dien datum vorschij nende nummers gratis. Vredes-bewcgin (jen Er zijn in ons land verschillende stemmen opgegaan, om een einde te maken aan de menschen-slachting, welke dagelijks in Europa, en daarbuiten, plaats heeftvele dergelijke stemmen zullen zonder twijfel in de toekomst nog opgaan. Op zich zelve doen zulke uitingen weldadig aaner blijkt uit, dat in deze tijden van bruut geweld, j van ontaarding, van massa-moord de f stem van het geweten zich het zwijgen niet laat opleggen. Maar. men verwachte van deze actie geen daad werkelijk resultaat. Het is hard, en beschameud voor de menschheid tevens, dat aldus geconstateerd moet worden, doch wij kunnen niet anders. Blijkt niet telkens en telkens weer, dat de groote oorlog-voerende mogendheden van geen interventie willen weten P Eiken tegenslag hoopt men morgen in een succes om te zetteniedere neder laag wil gewroken worden. Deze wereld oorlog schijnt een afrekening op groote schaal te moeten zijn. i\Tu zullen wij de laatsten zijn, om Ie zeggen, dat de pacjfisten, de vrien den van den vrede, er het bijltje maar bij moeten neerleggen. Wij, die van een afstand Ket oorlogs-geweld en al zijn gruwelen gadeslaan, waarvan wij gelukkig nog steeds gevrijwaard bleven, beseffen eerst ten volle, wat een koste lijk bezit de vrede is, en het is Vel de moeite waard, voor het bezit daar van met alle ous ten dienst staande middelen te ijveren. Wij kunnen een beroep doen op het inenschelijk voelen en denken, den oorlog in zijn schrilste kleuren teekenen, maar kunnen wij een einde maken aan het wee, waar onder tienduizenden en tienduizenden gebukt gaan, dat het leven van talloos velen nog in rouw eu ellende zal dompelen De vrede kan gepropageerd worden, ook ja, vooral in deze kommer volle dagen hem brengen in de landen, waar het oorlogs-monster rondwaart, kunnen wij, buitenstaanders, niet. Maar zelfs die propaganda moet met wM-gekozen middelen gevoerd worden. Met het stichten van een Auti-Oorlogs- raad komen wij er nietvan een Euro- pceschen Statenbond mogen idealisten droomen, het zal zijn komst, niet ver haasten. Mannen kunnen in de cou- Na een paar minuten stoomde de goederentrein binnen. Het was een kleine trein, uit enkele wagens be staande, welke aan het station slechts een paar minuten stopte, om een wagen ios- en een anderen aan te haken. Toen do trein zich weder in beweging stelde, hing er een knaap aan het .yzeren laddertje, dat naar boven ge leidde, tnsschen twee wagens in. En toen de trein in voller, gang wae, klaaterde Ben bovenop, om eens te kijken, of er geen spoorbeambten In de nabpheid waren maar juist op dit zelfde oogenblik zag hp aan het tegen overgestelde einde van den wagen een ander hoofd opdniken on even daarna sprong do eigenaar van dat hoofd boven op den wagen, hinkte naar hem toeen Ben herkende Lon Carkins 1 XI. Een rilling van angst voer Ben door de leden. Hp begreep, dat Lon was achtergebleven, om naar hem nit te zien. Get word hem daidelfjk, dat hij met door en door geslepen mensohon te doen had, en dat hetgeen gemak kelijke taak was, om ze den baas te blijven. ,Ik had toch beter gedaan, eerst eens met Sharpe te overleggen, eer ik hierheen ging," dacht hp. „Mis schien loop ik te hard van stal. Ze hebben een val gezet en ik ben er ranten een oproep doen en naarstig visite-kaartjes, als zoovele bewijzen van instemming, opeenstapelen, het brengt ous den vrede niets nader. En zelfs de kracht-woorden van een Amster- damsch notariswij zullen den vrede afdwingen, weerhouden de oorlogs-man- nen niet vau hun wreed bedrijf. Wat wij zeggen willen het ijveren voor den vrede is een zoo ernstig iets, dat alles, wat naar het ridicule zweemt, wat een idealistisch karakter draagt, angstvallig moet worden vermeden. Vóór alles moeten wij nuchter zijn het oog gericht houden op datgene, wat bereikbaar is. In ons land heerscht vredelaten wij er voor zorgen, dat het alzoo blijft. Maar wij kunnen niet verder gaan, al zouden wij nog zoo gaarne willen. In Duitschland, Frank rijk, Engeland, Rusland moet de vrede worden gepropageerd, worden afge dwongen door hst eigen volk. En is hij gekomen moge het tijdstip nabij zijn dan zal niet een enkel volk, dat voor den oorlog bleef gespaard, doch de geheele menschheid aan het werk moeten tijgen, om slachtingen voor de toekomst te voorkomen. Daarom men make zich van de vredes-bewegingen, gelijk zij zich thans in verschillenden vorm voordoen, geen illusie. Gaarne erkennen wij, dat ze geboren zijn met de beste bedoelingen, uit een opwelling des harten. Doch, gelijk gezegd, eenig daadwerkelijk resul taat verwachten wij er niet van. En dit zal het geval blijven, zoo lang uil de oorlog-voerende landen zelf niet een stem naar vrede, een ziele-klacht om vrede opgaat. Buitenland, De strijd in en bulten Europa. De mensch went aan alles, zalfs aan don oorlog. De soldaten, dia thans nog om de overwinning streden, zpn reeds ge hard in den krijg. Voor het maeren- deel jongemannen, die nooit een veld slag medomaakten, vreedzame land- houwers, die het gefluit der kogels alleen kenden uit hun oefeningsjaren op het schietterrein, hebben zij zich in weinige wrken bj dan bestaanden toestand aangepast. Zij zpn den oorlog met al zgn ver schrikkingen gewend geraakt. Deden dn eerste vpandelpke granaten wel licht hun hart iets sneller slaan, thans is het goluid der uiteenspattende pro jectieion een hekend en vertrouwd gehoor geworden en zijn zy gewoon geraakt aan de vreeselpke uitwerking, die iedere granaat in eigen gelederen zonder slag of stoot ingeloopen, dat is zeker. Maar we zpn er nog nist". Aan verbergen was geen denken, want Carkins had hem reeds duldeipk gezienhij wist misschien wel reeds, dat Ben daar was, nog eer de trein zich in beweging stelde. „Hei daar!' Bchreeuwde Lon, toen Ben eveneens vlug bovenop sprong. „Zoo, ieef jy ook nog riep Ben torng, terwyi de trein heon en weer schudde, een scherpe bocht beschrp- vende. „Zooals je ziet, en jy zit in het net, jonge zwezerik", antwoordde Lon. „Je had allemachtig veel praats daar straks, en je dacht zeker, dat je heel New-Tork wel allean aan kon, maar nu moet je er toch aan gelooven en ik zal wel zorgen, dat je wenschte, je niet met andermans zaken te heb ben bemoeid". „Ik merk, dat je nog net evenveel blnf kunt slaan als voordat ik je in het zand deed bijten", zei Ben. Want niettegenstaande hp zeer goed inzag, dat zpn tegonparty op het oogenblik de macht in handen had, hielp het hem niets, wanneer hp zich nu reeds dadeiyk gewonnen gaf. Er kon nog zooveel gebeuren. „Wp scbynen heiden in hetzelfde bootje te varen," zei Ben, die zoo vast en stevig boven op den wagen stond, als ware hp een oude veteraan in den spoordtenBt. „Wat meen je daarmee vroeg Lon. „Dat jp evenmin recht hebt om hier mee te rPden als Ik." „Dat zou je maar denken, krlelhaan". „Hoe dat „Ik ken den remmer van dezen trein en. hp weet, dat Ik er op hen. Hp is op het oogenblik bp den machi nist, maar zal wel dadeiyk hier zpn, kan teweeg breogon. Dit aacpasslt.gs- vermogen van lederen krjjzer noemt evenwel niet weg, dat de geestelijke toeBtsnd, waarin hp zich op hot oogen blik bevindt, niet normaal is. Rustige dorpsbewoners, die geen vlieg zouden kwa«d doen bd verbleek ten bp hBt gezicht van hot kleinste bloedende wondje aan eigen of anderer lichaam, staan thans in een kogelre gen rustig mot het geweer aan den schouder en zoeken de slachtoffers uit, die zp weten een oogenblik later door hun projectiel doodeiyk te zuilen treffan. Hier en daar, links en rechts van hen, barsten de granaten uiteen en Blaan de afsohuweiyk verminkte licha men van kameraden neer, met wicn z\j zich een oogenblik te voren nog opgewekt onderhielden. Do levendige strpd laat niet toe, esn blik op de ongelukkige slachtoffers in eigen loop graaf te werpen on eerst, wanneer het gevaar geweken, de vpandeiyke aanval afgeslagen is, overziet de sol daat links en rechts de verliezen in bet eigen gelid en geeft met eDkslo woorden zpn deernis met de govallcn makkers ta kennen. Esn oogenblik later zyn hun ver minkte lichamen reeds weggevoerd en bun plaatsen ingenomen door anderen, die zich opnieuw .aan het vuur uit de vyandeiyko atelliugen blootstellen. 's Avonds, op de gevaarlijke plaatsen door reserve troepen afgelost, komen de vermoeide manschappen op veilig terrein weer by elkaar, godenken den afcesiagon vPandelpken aanval en zoeken in spel en zang verstrooicg r,a hnn afmattende dagtaak. Heo! kort behoeft deze toestand maar te daren of ieder soldaat is er aan gewoon gereakt. Qp tolt niet meer het gevaar voor eigen leven, hy voelt niets meer bp het vallen van zyn makkers, hy staart, zonder te ontroeren, op de gruwAgk verminkte lichamen der stervenden en slaapt na zyn bloedige dagtaak even rustig als vroeger na een dag van zwaren veldarbeid. Dat is het besto bewps, dat de monsch zich spoedig aanpast aan zpn omgeving en de daarin heerschende omstandigheden. Maar, waar de strijder van nu, na den oorlog, weer naar eigen woonstee terugkeert, waar hp opnieuw den ploeg door het land zal drijven en hot plotseling onderbroken rustige land leven in vrede met zich zelf en zpn omgeving zal hervatte", daar komt maar al te scherp alt, dat de mannon, die nn in de loopgraven en op het slagveld hun bloedigon plicht doen, in een niet normalen geestes-toesland verkeeron, e«n toestand, door den oorlog in hot leven geroepen en die, gebaseerd op het doodon van den om mp oen handje te helpen, jou er af te d. „Zoo, dus je durft me niet alleen aan „Waarachtig durf ik dat." „Eu toch wacht je op hulp I Bah Ik heb je ééns een pak Blaag gegeven, en ik kan dit nog tvel eens doen." Ben deed juist, alsof bp een uitval wilde doen naar Lon, en tot zyn verbazing trok deze zich, zoo snel hp kon, terug naar hot andere einde van den wagen. Ben volgde hem. Carkins begon de Pzeren sporten af te dalen, zich steeds stevig vasthoudende. „Ga weg I" riep hp met hsesche stem, „ik srajjt ja er af, als je nog dichter bp mp komt." Ben overzag spoedig den geheelen toestand. Hy twpfelde er niet asn, of de remmer zou, wanneer hy er bp kwam, hem öf van den trein gooien, óf hem dwingen, er af te springen Hy kon ieder oogenblik komen en tegenstand zou nlots baten. De trein ging, tenminste voor eon goederentrein, met tameipk snollen gang, en ofschoon het altyd gevaar lek blpft, om van een in gang zPnden trein te springen, toch was er veel kans voor een vluggen jongen als Ben was, om dit zonder ernstige ge volgen te kunnen wagen. „Ik heb echter geen lust om er af te gaan', dacht hp. „Als ik er nu afspring, dan heb ik alles verloren, ook al loop ik geen enkele schram op. En toch moet öf hp óf ik er aan gelooven. Als de remmer boven komt, dan trek ik aan het kortste eindje; ik moet dus voor alle dingen hem uit den weg blpven, en vóór dat hy komt moet öf Lon óf ik er af." Dat alles vloog Ban door hat hoofd, evenmensch en verwoesting en ver nieling vau zyn werken, tot een mo reel zeer laag staande moet gerekend worden. Daarom is ieders oorlog, hoe zeer ook bemanteld met motieven van eer en vaderlandsliefde, een gebeur tenis, dis het zedelijk peil van den beschaafden monnch plotseling tot ongekende laagte doet dalen, een gebeurtenis, die de zich steeds baanbrekende beschaving in den weg treedt tn in weinige oogenblikken onherstelbaar verwoest, waf npvere geslachten in jaren van denken en zoeken hebben opgebouwd. Van liet gevechtsterrein blpft het nieuws schaarsoh. Langs het geheele front worden in het Weeten de aan vallen van beide zpden steeds afge slagen. Telkens weer blijkt hoe het ingraven der troepen een doorbreken aan een der zpden vrijwel onmogelpk maskt en de getalssterkto daarbt] een betrekkelpk kleine rol speelt, zoodat het Duitschland zelfs mogelijk is, een groot deel van zijn troopen uit Fraak- ryk naar Rusland te verplaatsen zon der z(jn iront daardoor noemenswaard te verzwakken. Om de vestingwerken van Verdun te kunnen passeeren moeten dezeon- schsdelpk gemaakt worden en is het voor de Duitschers noodig, de hoogten aan beide oevers van de Maas te nemen. De heuvels bp Hattonchatel en het Argonnewoud zjjn echter In Fransche handen en het ls tot nu toe den Duit- sehen troepen nog niet gelukt, ze in bezit ts nemen. Waar de Duitschors er in slaagden, de Maas over te komen bij Sint Mlbiel werd tot nu toe ieder verder opruk ken door krachtige versterkingen op de hoogten aan de overzfldo dar ri vier belet. Ook de bezetting van het Argonnerwoud is den Dnitschen troe pen nog niet mogen gelukken. Da correspondenten der Engelsche bladen, die op hut Oostalpk gevechts terrein het Dultsche leger zoo goed als vernietigd achtten, hebben te vroeg gejuichd. Trouwens de Russische generale staf waarschuwde reeds tegen voor do geallieerden te optimistische be schouwingen. Nog steeds heeft het Dultsche leger den strpd togen de Russischa overmacht volgehouden en houdt het de Btellingen tan W. van Lodz bezet, al worden de Russische aanvallen ten k03te van heel wat menschenlevens afgeslagen. Den Russen wordt daardoor belet, opnieuw lu Duitschland binnen te vallen en da Russische hoofdmacht is van da door Oostenrijkers verdedigde ste üngen tnsschen Czenstochowa en Krakau afgeleid. Toeh hebban de Oostenrijkers voor de Russische overmacht moeten wP- kon. Voor Krakau werden zp terug geslagen tot binnen bet bereik van de vesting, die thans door de opruk kende Russische troepen belegerd dreigt te worden. Parijs. Hot ofiicieole bericht van Maandagmiddag luidt In België is de vpand een verde digende houding blpven aannemen. Het geschutvuur was zwak. Wp zpn op enkele punten vooruitgekomen. Rondom Fay worden de punten, die door ons zpn bszot, flink gehandhaafd. De stad Soissons is met tnsschen- poozeu beschoten. Ia ArgonDe zpn verscheidene aan vallen op Bagatelle door ons afge slagen. Er hangt een dikke mist boven de Maas heuvelen. In Woevre heeft de vpand bet boech van Apremont zonder govolg gebombardeerd. St. Petersburg. D Legerboie schryft s Aan het Oost-Pruisische Iront blpven de gevechten in ons voordeel uitvallen. Onze rulterp zit den vijand, die met achterlating van gewonden en munitie terugwykt, op de hielen. De troepen die aan do vervolging deeloemen weten op krachtdadige wflzs te verhinderen, dat de Dultsoher» zich vastklampen aan de stellingen, die zp op hun terugweg vinden. Aan het Gaiicisehe front zpn si onze krygsverrlehtirgen gelukkig voor ens uitgevallen. Wp blpven het Oosten- rpksche leger voor ons uitdrpven in de richting van Krakau eu aan gene zpde van de Karpathen. Hoewel een venpniga koude ons offonsief belemmert, blpven wp zege vierend voorwaarts rukken. Verscheidene van onze troepanaf- deellngec zpn reeds ter hoogte van Krakau en trokken er in zuideipke richting om hoen. De geest van onze troepen is uit muntend. Weenen. Officieel wordt meege deeld, dat op het zuldeipk gevechts terrein (in ServlE) voortdurend wordt gevochten. Het hardnekkig verdedigde Soewo- bor, bet gewichtigste punt op den weg Waljewo—Tsjatsjak (aan de Mo- rawa) is na verwoede gevechten stor menderhand genomen. Krlstlana. Dn door een Engeisch oorlogsschip by Fleetwood aangehou- don en opgebrachte Ncorsche stoom- logger Nestor, die beschuldigd wordt onder onzijdige vlag ten noorden van Ierland Dnltsche mpnen te hebben gelegd, is eigendom van een Noorsche reederp, waarvan het kapitaal echter voor 't grootste deel in Engelsche han den is. Het EChio was door de flrma terwpi hp over den rand van den Wegen op zpn vpand neorzag, die naar het schoen van plan was, om daar veilig te biy ven, totdat zpn vrleDd do remmer komen zou. „Du"- jp wilt me er af hebben, hé vroeg Ben. „Wacht maar, tot die andere man te voorsehpn komt en dan zal je eens zien," was het antwoord. „Dan zal ik liever maar niet wachten. Wy zullen 't nu maar eerst samen uitmaken, en als die andere vent dan komt, dan kan ik het altpd neg met hem nltvechten ookik hond van één tegelpk. Laat los de ladder, ofI" En zonder nadere waarschuwing boog Bon zich plotseling voorover en kneep met alle macht in Lon's vingers, die steeds krampachtig het pzeren laddertje omknold hielden. Een kreet van ppn was het antwoord van Car kins, weer een kneep, een stomp en weer een kreet. „Schel nit, kleine duivel!" riep Lon, terwpl hp zPn eene hand losliet en de andere des te vaster de pzeren staaf omklemde. „Ik heb je gezegd, dat je er af moest springen Ik zal je vingers fljn- knflpen, ais je nog langer daar blijft hangen, dus haast je wat. Kom vooruit Ben liet geen tpd verloren gaan en toonde ook niet het minste medeipden. Nog een vinnige kneep deed Lon ïpn houvast loslaten, doch, toen den rand 'an den kap grPpende, trachtte hp den wagen weder te beklimmen. Nn deden echter Ben's laarzen goede diensten. Hp zette zpn voet boven op de grooto vingers van Carkins. Deze brulde het uit van ppn, trachtte nog omhoog te springen, werd echter met alle kracht achterwaarts geworpen en vlei met een doordringenden kreet tot bpkans onder aan de ladder. Ben's hart klopte hoorbaar. Hp zon niet graag den dood van Lon op zpn geweten willen hebbentoeh voelde hy zich gerechtvaardigd om gebruik te maken van zUn oogenblikkeljjk voordeel op zyn vpand. „Of hp, öf ik," dscht hy in wanhoop, en met den moed der vertwpfeling sprong hp over de ruimte, die hem van den diehtbyzpnden wagen scheid de, waar hp iets zag liggen, dat hem van dienst kon zpn. Het was een' pzeren schroevendraaier. Hiermede ge wapend, boog hy zieh andermaal zoo ver hy kon voorover; met de eene hand hield by zich aan het Pzeren laddertje vast en met de andere zwaaide hp het pzeren werktuig. Car kins keek op en zag wat hem te wachten stond. „O, o! om 's hemels wil, sla niet!" riep hp met heesehe stem. „Dan springen!" siste Ben tnsschen de tanden. „Ik ik durf niet het zou m'n dood zijn!" „En je wou er mjj af laten springen, als je kon, hé en je zou het doen, als je vriend de remmer maar bp de hand was, hé?" „Neen, neen, ik zal het niet doen, ik beloof het je." „Van beloften kan je niet eten. Springen moet je. De trein gaat jnist nog al langzaam, en als je 't maar voorzichtig doet, dan zal het je best bekomen. Haast je wat, anders zal ik je een tik op de vingers geven, waar door ze voorgoed bulten dienst gesteld worden." (Wordt vtrvolgd.)

Krantenbank Zeeland

Goessche Courant | 1914 | | pagina 1