101'* jaargang.
N°. 143 1914
Donderdag 3 December,
i4 FEUILLETON
BEN COLLESTER's
wonderlijke Avonturen.
Os uitgave dezer Courant geschiedt Maandag-, Woensdag- en'Vrijdagavond
uitgezonderd op feestdagen.
Pr5« per kwartaal, in Goes 0,7S, buiten Goes, franco i|tB.
Afzonderlijke nommera 6 cent.
JaKendlng vaa advsïteatlfln op Maandag» Woensdag
en VFUJOA.Ö vóóie IS ueor
De prfln der gewone advertentiön is van 1-5 regela 50 ct., elke regel meer 10 3t.
Bj directe opgaaf van driemaal paatsing derzelfde advertentie wordt
de prijs slechts tweemaal berekend.
Geboorte-, huwelflk- en doodsberichten en de daarop betrekking hebbend®
dankbetuigingen worden van 1—10 regels f 1,— horeend
Sewfsnammeri 5 «ent,
Te feöonnmnMer
:0ire*tear Gf. W. tan Babneveld. Ui;gave vaa de Nastml.VeüBOt>t&«kap 8Go®s«ke Comraat". Hoofdred&tteur W. J. C. vak Saktbn
5838" Zij, die zich met 1 Januari
op dit blad abonnoeren, ontvan
gen do tot dien datum vorschij
nende nummers gratis.
Vredes-bewcgin (jen
Er zijn in ons land verschillende
stemmen opgegaan, om een einde te
maken aan de menschen-slachting, welke
dagelijks in Europa, en daarbuiten,
plaats heeftvele dergelijke stemmen
zullen zonder twijfel in de toekomst
nog opgaan. Op zich zelve doen zulke
uitingen weldadig aaner blijkt uit,
dat in deze tijden van bruut geweld, j
van ontaarding, van massa-moord de f
stem van het geweten zich het zwijgen
niet laat opleggen. Maar. men
verwachte van deze actie geen daad
werkelijk resultaat. Het is hard, en
beschameud voor de menschheid tevens,
dat aldus geconstateerd moet worden,
doch wij kunnen niet anders. Blijkt
niet telkens en telkens weer, dat de
groote oorlog-voerende mogendheden
van geen interventie willen weten P
Eiken tegenslag hoopt men morgen in
een succes om te zetteniedere neder
laag wil gewroken worden. Deze wereld
oorlog schijnt een afrekening op groote
schaal te moeten zijn.
i\Tu zullen wij de laatsten zijn, om
Ie zeggen, dat de pacjfisten, de vrien
den van den vrede, er het bijltje maar
bij moeten neerleggen. Wij, die van
een afstand Ket oorlogs-geweld en al
zijn gruwelen gadeslaan, waarvan wij
gelukkig nog steeds gevrijwaard bleven,
beseffen eerst ten volle, wat een koste
lijk bezit de vrede is, en het is Vel
de moeite waard, voor het bezit daar
van met alle ous ten dienst staande
middelen te ijveren. Wij kunnen een
beroep doen op het inenschelijk voelen
en denken, den oorlog in zijn schrilste
kleuren teekenen, maar kunnen wij
een einde maken aan het wee, waar
onder tienduizenden en tienduizenden
gebukt gaan, dat het leven van talloos
velen nog in rouw eu ellende zal
dompelen
De vrede kan gepropageerd worden,
ook ja, vooral in deze kommer
volle dagen hem brengen in de landen,
waar het oorlogs-monster rondwaart,
kunnen wij, buitenstaanders, niet.
Maar zelfs die propaganda moet met
wM-gekozen middelen gevoerd worden.
Met het stichten van een Auti-Oorlogs-
raad komen wij er nietvan een Euro-
pceschen Statenbond mogen idealisten
droomen, het zal zijn komst, niet ver
haasten. Mannen kunnen in de cou-
Na een paar minuten stoomde de
goederentrein binnen. Het was een
kleine trein, uit enkele wagens be
staande, welke aan het station slechts
een paar minuten stopte, om een wagen
ios- en een anderen aan te haken. Toen
do trein zich weder in beweging
stelde, hing er een knaap aan het
.yzeren laddertje, dat naar boven ge
leidde, tnsschen twee wagens in. En
toen de trein in voller, gang wae,
klaaterde Ben bovenop, om eens te
kijken, of er geen spoorbeambten In
de nabpheid waren maar juist op dit
zelfde oogenblik zag hp aan het tegen
overgestelde einde van den wagen
een ander hoofd opdniken on even
daarna sprong do eigenaar van dat
hoofd boven op den wagen, hinkte
naar hem toeen Ben herkende
Lon Carkins 1
XI.
Een rilling van angst voer Ben
door de leden. Hp begreep, dat Lon
was achtergebleven, om naar hem
nit te zien.
Get word hem daidelfjk, dat hij
met door en door geslepen mensohon
te doen had, en dat hetgeen gemak
kelijke taak was, om ze den baas te
blijven.
,Ik had toch beter gedaan, eerst
eens met Sharpe te overleggen, eer
ik hierheen ging," dacht hp. „Mis
schien loop ik te hard van stal. Ze
hebben een val gezet en ik ben er
ranten een oproep doen en naarstig
visite-kaartjes, als zoovele bewijzen
van instemming, opeenstapelen, het
brengt ous den vrede niets nader. En
zelfs de kracht-woorden van een Amster-
damsch notariswij zullen den vrede
afdwingen, weerhouden de oorlogs-man-
nen niet vau hun wreed bedrijf.
Wat wij zeggen willen het ijveren
voor den vrede is een zoo ernstig iets,
dat alles, wat naar het ridicule zweemt,
wat een idealistisch karakter draagt,
angstvallig moet worden vermeden.
Vóór alles moeten wij nuchter zijn
het oog gericht houden op datgene,
wat bereikbaar is. In ons land heerscht
vredelaten wij er voor zorgen, dat
het alzoo blijft. Maar wij kunnen niet
verder gaan, al zouden wij nog zoo
gaarne willen. In Duitschland, Frank
rijk, Engeland, Rusland moet de vrede
worden gepropageerd, worden afge
dwongen door hst eigen volk. En is
hij gekomen moge het tijdstip nabij
zijn dan zal niet een enkel volk,
dat voor den oorlog bleef gespaard,
doch de geheele menschheid aan het
werk moeten tijgen, om slachtingen
voor de toekomst te voorkomen.
Daarom men make zich van de
vredes-bewegingen, gelijk zij zich thans
in verschillenden vorm voordoen, geen
illusie. Gaarne erkennen wij, dat ze
geboren zijn met de beste bedoelingen,
uit een opwelling des harten. Doch,
gelijk gezegd, eenig daadwerkelijk resul
taat verwachten wij er niet van. En
dit zal het geval blijven, zoo lang uil
de oorlog-voerende landen zelf niet een
stem naar vrede, een ziele-klacht om
vrede opgaat.
Buitenland,
De strijd in en bulten Europa.
De mensch went aan alles, zalfs
aan don oorlog.
De soldaten, dia thans nog om de
overwinning streden, zpn reeds ge
hard in den krijg. Voor het maeren-
deel jongemannen, die nooit een veld
slag medomaakten, vreedzame land-
houwers, die het gefluit der kogels
alleen kenden uit hun oefeningsjaren
op het schietterrein, hebben zij zich
in weinige wrken bj dan bestaanden
toestand aangepast.
Zij zpn den oorlog met al zgn ver
schrikkingen gewend geraakt. Deden
dn eerste vpandelpke granaten wel
licht hun hart iets sneller slaan, thans
is het goluid der uiteenspattende pro
jectieion een hekend en vertrouwd
gehoor geworden en zijn zy gewoon
geraakt aan de vreeselpke uitwerking,
die iedere granaat in eigen gelederen
zonder slag of stoot ingeloopen, dat
is zeker. Maar we zpn er nog nist".
Aan verbergen was geen denken,
want Carkins had hem reeds duldeipk
gezienhij wist misschien wel reeds,
dat Ben daar was, nog eer de trein
zich in beweging stelde.
„Hei daar!' Bchreeuwde Lon, toen
Ben eveneens vlug bovenop sprong.
„Zoo, ieef jy ook nog riep Ben
torng, terwyi de trein heon en weer
schudde, een scherpe bocht beschrp-
vende.
„Zooals je ziet, en jy zit in het net,
jonge zwezerik", antwoordde Lon.
„Je had allemachtig veel praats daar
straks, en je dacht zeker, dat je heel
New-Tork wel allean aan kon, maar
nu moet je er toch aan gelooven en
ik zal wel zorgen, dat je wenschte,
je niet met andermans zaken te heb
ben bemoeid".
„Ik merk, dat je nog net evenveel
blnf kunt slaan als voordat ik je in
het zand deed bijten", zei Ben. Want
niettegenstaande hp zeer goed inzag,
dat zpn tegonparty op het oogenblik
de macht in handen had, hielp het
hem niets, wanneer hp zich nu reeds
dadeiyk gewonnen gaf. Er kon nog
zooveel gebeuren.
„Wp scbynen heiden in hetzelfde
bootje te varen," zei Ben, die zoo
vast en stevig boven op den wagen
stond, als ware hp een oude veteraan
in den spoordtenBt.
„Wat meen je daarmee vroeg Lon.
„Dat jp evenmin recht hebt om hier
mee te rPden als Ik."
„Dat zou je maar denken, krlelhaan".
„Hoe dat
„Ik ken den remmer van dezen
trein en. hp weet, dat Ik er op hen.
Hp is op het oogenblik bp den machi
nist, maar zal wel dadeiyk hier zpn,
kan teweeg breogon. Dit aacpasslt.gs-
vermogen van lederen krjjzer noemt
evenwel niet weg, dat de geestelijke
toeBtsnd, waarin hp zich op hot oogen
blik bevindt, niet normaal is.
Rustige dorpsbewoners, die geen
vlieg zouden kwa«d doen bd verbleek
ten bp hBt gezicht van hot kleinste
bloedende wondje aan eigen of anderer
lichaam, staan thans in een kogelre
gen rustig mot het geweer aan den
schouder en zoeken de slachtoffers uit,
die zp weten een oogenblik later door
hun projectiel doodeiyk te zuilen
treffan.
Hier en daar, links en rechts van
hen, barsten de granaten uiteen en
Blaan de afsohuweiyk verminkte licha
men van kameraden neer, met wicn
z\j zich een oogenblik te voren nog
opgewekt onderhielden. Do levendige
strpd laat niet toe, esn blik op de
ongelukkige slachtoffers in eigen loop
graaf te werpen on eerst, wanneer
het gevaar geweken, de vpandeiyke
aanval afgeslagen is, overziet de sol
daat links en rechts de verliezen in
bet eigen gelid en geeft met eDkslo
woorden zpn deernis met de govallcn
makkers ta kennen.
Esn oogenblik later zyn hun ver
minkte lichamen reeds weggevoerd en
bun plaatsen ingenomen door anderen,
die zich opnieuw .aan het vuur uit de
vyandeiyko atelliugen blootstellen.
's Avonds, op de gevaarlijke plaatsen
door reserve troepen afgelost, komen
de vermoeide manschappen op veilig
terrein weer by elkaar, godenken den
afcesiagon vPandelpken aanval en
zoeken in spel en zang verstrooicg
r,a hnn afmattende dagtaak.
Heo! kort behoeft deze toestand
maar te daren of ieder soldaat is er
aan gewoon gereakt. Qp tolt niet
meer het gevaar voor eigen leven,
hy voelt niets meer bp het vallen van
zyn makkers, hy staart, zonder te
ontroeren, op de gruwAgk verminkte
lichamen der stervenden en slaapt na
zyn bloedige dagtaak even rustig
als vroeger na een dag van zwaren
veldarbeid.
Dat is het besto bewps, dat de
monsch zich spoedig aanpast aan zpn
omgeving en de daarin heerschende
omstandigheden.
Maar, waar de strijder van nu, na
den oorlog, weer naar eigen woonstee
terugkeert, waar hp opnieuw den ploeg
door het land zal drijven en hot
plotseling onderbroken rustige land
leven in vrede met zich zelf en zpn
omgeving zal hervatte", daar komt
maar al te scherp alt, dat de mannon,
die nn in de loopgraven en op het
slagveld hun bloedigon plicht doen,
in een niet normalen geestes-toesland
verkeeron, e«n toestand, door den
oorlog in hot leven geroepen en die,
gebaseerd op het doodon van den
om mp oen handje te helpen, jou er
af te d.
„Zoo, dus je durft me niet alleen
aan
„Waarachtig durf ik dat."
„Eu toch wacht je op hulp I Bah
Ik heb je ééns een pak Blaag gegeven,
en ik kan dit nog tvel eens doen."
Ben deed juist, alsof bp een uitval
wilde doen naar Lon, en tot zyn
verbazing trok deze zich, zoo snel hp
kon, terug naar hot andere einde van
den wagen.
Ben volgde hem. Carkins begon de
Pzeren sporten af te dalen, zich steeds
stevig vasthoudende.
„Ga weg I" riep hp met hsesche
stem, „ik srajjt ja er af, als je nog
dichter bp mp komt."
Ben overzag spoedig den geheelen
toestand. Hy twpfelde er niet asn,
of de remmer zou, wanneer hy er bp
kwam, hem öf van den trein gooien,
óf hem dwingen, er af te springen
Hy kon ieder oogenblik komen en
tegenstand zou nlots baten.
De trein ging, tenminste voor eon
goederentrein, met tameipk snollen
gang, en ofschoon het altyd gevaar
lek blpft, om van een in gang zPnden
trein te springen, toch was er veel
kans voor een vluggen jongen als
Ben was, om dit zonder ernstige ge
volgen te kunnen wagen.
„Ik heb echter geen lust om er af
te gaan', dacht hp. „Als ik er nu
afspring, dan heb ik alles verloren,
ook al loop ik geen enkele schram
op. En toch moet öf hp óf ik er aan
gelooven. Als de remmer boven komt,
dan trek ik aan het kortste eindje;
ik moet dus voor alle dingen hem
uit den weg blpven, en vóór dat hy
komt moet öf Lon óf ik er af."
Dat alles vloog Ban door hat hoofd,
evenmensch en verwoesting en ver
nieling vau zyn werken, tot een mo
reel zeer laag staande moet gerekend
worden.
Daarom is ieders oorlog, hoe zeer
ook bemanteld met motieven van
eer en vaderlandsliefde, een gebeur
tenis, dis het zedelijk peil van den
beschaafden monnch plotseling tot
ongekende laagte doet dalen, een
gebeurtenis, die de zich steeds
baanbrekende beschaving in den weg
treedt tn in weinige oogenblikken
onherstelbaar verwoest, waf npvere
geslachten in jaren van denken en
zoeken hebben opgebouwd.
Van liet gevechtsterrein blpft het
nieuws schaarsoh. Langs het geheele
front worden in het Weeten de aan
vallen van beide zpden steeds afge
slagen. Telkens weer blijkt hoe het
ingraven der troepen een doorbreken
aan een der zpden vrijwel onmogelpk
maskt en de getalssterkto daarbt] een
betrekkelpk kleine rol speelt, zoodat
het Duitschland zelfs mogelijk is, een
groot deel van zijn troopen uit Fraak-
ryk naar Rusland te verplaatsen zon
der z(jn iront daardoor noemenswaard
te verzwakken.
Om de vestingwerken van Verdun
te kunnen passeeren moeten dezeon-
schsdelpk gemaakt worden en is het
voor de Duitschers noodig, de hoogten
aan beide oevers van de Maas te
nemen.
De heuvels bp Hattonchatel en het
Argonnewoud zjjn echter In Fransche
handen en het ls tot nu toe den Duit-
sehen troepen nog niet gelukt, ze in
bezit ts nemen.
Waar de Duitschors er in slaagden,
de Maas over te komen bij Sint Mlbiel
werd tot nu toe ieder verder opruk
ken door krachtige versterkingen op
de hoogten aan de overzfldo dar ri
vier belet. Ook de bezetting van het
Argonnerwoud is den Dnitschen troe
pen nog niet mogen gelukken.
Da correspondenten der Engelsche
bladen, die op hut Oostalpk gevechts
terrein het Dultsche leger zoo goed
als vernietigd achtten, hebben te vroeg
gejuichd.
Trouwens de Russische generale staf
waarschuwde reeds tegen voor do
geallieerden te optimistische be
schouwingen. Nog steeds heeft het
Dultsche leger den strpd togen de
Russischa overmacht volgehouden en
houdt het de Btellingen tan W. van
Lodz bezet, al worden de Russische
aanvallen ten k03te van heel wat
menschenlevens afgeslagen.
Den Russen wordt daardoor belet,
opnieuw lu Duitschland binnen te
vallen en da Russische hoofdmacht is
van da door Oostenrijkers verdedigde
ste üngen tnsschen Czenstochowa en
Krakau afgeleid.
Toeh hebban de Oostenrijkers voor
de Russische overmacht moeten wP-
kon. Voor Krakau werden zp terug
geslagen tot binnen bet bereik van
de vesting, die thans door de opruk
kende Russische troepen belegerd
dreigt te worden.
Parijs. Hot ofiicieole bericht van
Maandagmiddag luidt
In België is de vpand een verde
digende houding blpven aannemen.
Het geschutvuur was zwak. Wp zpn
op enkele punten vooruitgekomen.
Rondom Fay worden de punten, die
door ons zpn bszot, flink gehandhaafd.
De stad Soissons is met tnsschen-
poozeu beschoten.
Ia ArgonDe zpn verscheidene aan
vallen op Bagatelle door ons afge
slagen.
Er hangt een dikke mist boven de
Maas heuvelen.
In Woevre heeft de vpand bet
boech van Apremont zonder govolg
gebombardeerd.
St. Petersburg. D Legerboie
schryft s Aan het Oost-Pruisische Iront
blpven de gevechten in ons voordeel
uitvallen. Onze rulterp zit den vijand,
die met achterlating van gewonden
en munitie terugwykt, op de hielen.
De troepen die aan do vervolging
deeloemen weten op krachtdadige
wflzs te verhinderen, dat de Dultsoher»
zich vastklampen aan de stellingen,
die zp op hun terugweg vinden.
Aan het Gaiicisehe front zpn si onze
krygsverrlehtirgen gelukkig voor ens
uitgevallen. Wp blpven het Oosten-
rpksche leger voor ons uitdrpven in
de richting van Krakau eu aan gene
zpde van de Karpathen.
Hoewel een venpniga koude ons
offonsief belemmert, blpven wp zege
vierend voorwaarts rukken.
Verscheidene van onze troepanaf-
deellngec zpn reeds ter hoogte van
Krakau en trokken er in zuideipke
richting om hoen.
De geest van onze troepen is uit
muntend.
Weenen. Officieel wordt meege
deeld, dat op het zuldeipk gevechts
terrein (in ServlE) voortdurend wordt
gevochten.
Het hardnekkig verdedigde Soewo-
bor, bet gewichtigste punt op den
weg Waljewo—Tsjatsjak (aan de Mo-
rawa) is na verwoede gevechten stor
menderhand genomen.
Krlstlana. Dn door een Engeisch
oorlogsschip by Fleetwood aangehou-
don en opgebrachte Ncorsche stoom-
logger Nestor, die beschuldigd wordt
onder onzijdige vlag ten noorden van
Ierland Dnltsche mpnen te hebben
gelegd, is eigendom van een Noorsche
reederp, waarvan het kapitaal echter
voor 't grootste deel in Engelsche han
den is. Het EChio was door de flrma
terwpi hp over den rand van den
Wegen op zpn vpand neorzag, die
naar het schoen van plan was, om
daar veilig te biy ven, totdat zpn vrleDd
do remmer komen zou.
„Du"- jp wilt me er af hebben, hé
vroeg Ben.
„Wacht maar, tot die andere man
te voorsehpn komt en dan zal je eens
zien," was het antwoord.
„Dan zal ik liever maar niet wachten.
Wy zullen 't nu maar eerst samen
uitmaken, en als die andere vent dan
komt, dan kan ik het altpd neg met
hem nltvechten ookik hond van één
tegelpk. Laat los de ladder, ofI"
En zonder nadere waarschuwing
boog Bon zich plotseling voorover en
kneep met alle macht in Lon's vingers,
die steeds krampachtig het pzeren
laddertje omknold hielden. Een kreet
van ppn was het antwoord van Car
kins, weer een kneep, een stomp
en weer een kreet. „Schel nit, kleine
duivel!" riep Lon, terwpl hp zPn eene
hand losliet en de andere des te vaster
de pzeren staaf omklemde.
„Ik heb je gezegd, dat je er af
moest springen Ik zal je vingers fljn-
knflpen, ais je nog langer daar blijft
hangen, dus haast je wat. Kom
vooruit
Ben liet geen tpd verloren gaan en
toonde ook niet het minste medeipden.
Nog een vinnige kneep deed Lon ïpn
houvast loslaten, doch, toen den rand
'an den kap grPpende, trachtte hp
den wagen weder te beklimmen.
Nn deden echter Ben's laarzen goede
diensten. Hp zette zpn voet boven op
de grooto vingers van Carkins. Deze
brulde het uit van ppn, trachtte nog
omhoog te springen, werd echter met
alle kracht achterwaarts geworpen en
vlei met een doordringenden kreet tot
bpkans onder aan de ladder.
Ben's hart klopte hoorbaar. Hp zon
niet graag den dood van Lon op zpn
geweten willen hebbentoeh voelde
hy zich gerechtvaardigd om gebruik
te maken van zUn oogenblikkeljjk
voordeel op zyn vpand.
„Of hp, öf ik," dscht hy in wanhoop,
en met den moed der vertwpfeling
sprong hp over de ruimte, die hem
van den diehtbyzpnden wagen scheid
de, waar hp iets zag liggen, dat hem
van dienst kon zpn. Het was een'
pzeren schroevendraaier. Hiermede ge
wapend, boog hy zieh andermaal zoo
ver hy kon voorover; met de eene
hand hield by zich aan het Pzeren
laddertje vast en met de andere
zwaaide hp het pzeren werktuig. Car
kins keek op en zag wat hem te
wachten stond.
„O, o! om 's hemels wil, sla niet!"
riep hp met heesehe stem.
„Dan springen!" siste Ben tnsschen
de tanden.
„Ik ik durf niet het zou m'n
dood zijn!"
„En je wou er mjj af laten springen,
als je kon, hé en je zou het doen,
als je vriend de remmer maar bp de
hand was, hé?"
„Neen, neen, ik zal het niet doen,
ik beloof het je."
„Van beloften kan je niet eten.
Springen moet je. De trein gaat jnist
nog al langzaam, en als je 't maar
voorzichtig doet, dan zal het je best
bekomen. Haast je wat, anders zal ik
je een tik op de vingers geven, waar
door ze voorgoed bulten dienst gesteld
worden."
(Wordt vtrvolgd.)