1903. JN1". 117.
Zaterdag 3 October.
90ste jaargang.
'Bij dit no. behoort een bijvoegsel.
FEUILLETON
Het BABÏLOH-0OTEL.
De uitgave dezer Courant geschiedt Maandag-, Woensdag- en Vrijdagavond,
uitgezonderd op feestdagen.
Prjjs per kwartaal, zoo binnen als buiten Goes, 1,25.
Afzonderlijke nommers 5 cent.
Inzending van advertentie» vóór 2 uren op den dag der
uitgave*
COURANT.
De prijs der gewone advertentiön is van 1-5 regels 50 cent, eiken regel meer 10 ct.
Bjj directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie wordt de prijs
slechts tweemaal berekend.
Geboorte-, huwelijks- en doodberichten en de daarop betrekking hebbende
dankbetuigingen worden van 110 regelB 1,berekend.
Aanvragen om en vermelding van liefdegaven 5 cent per regel.
Uitgave van de Naaml. Yennootschap „Goesche Courant". Directeur-Hoofdredacteur R. G. Rijkens.
Voor de tweede maal wordt bekend gemaakt
dat de
Loting voor de Nationale Militie
voor deze gemeente, lichting 1904,
door den heer Commissaris der Koningin is be
paald op Donderdag 8 October 8903, des
voormiddags te 9 uren, te Goes, en dat die zal
plaats hebben in de ZAAL BOVEN DE KOREN
BEURS.
De militieplichtigen worden opgeroepen ten ge
stelden dage, ure en plaatse daarbij tegenwoordig
te zijn, en redenen van vrijstelling hebbende we
gens broederdienst, op Woensdag 14 October d. a. v.,
des voormiddags tusschen 9 en 12 uren, ter Se
cretarie der gemeente daarvan opgaaf te doen, ten
einde intijds de bewjjzen en de getuigschriften tot
vrijstelling te kunnen aanvragen en opmaken.
Goes, den 1 October 1903.
Burgemeester en Wethouders van Goes,
DE KONING KOOIJ.
De Secretaris,
VAN REIGERSBERG VERSLUIJS.
Nabetrachting over den Gemeenteraad
Hoewel het verhandelde in de jongste zitting van
onzen Gemeenteraad niet veel stof tot eene bijzondere
beschouwing oplevert, moeten ons toch een paar
opmerkingen uit de pen, niet zoozeer, omdat zij
alleen op deze, als wel op bijna alle vergaderingen
slaan.
Herhaaldelijk toch koint het voor, dat leden in
lichtingen vragen, waarop zij bet antwojrd in de
stukken hadden kunnen lezen. Dat geeft maar aan
leiding tot onnoodige discussie. Maar de fout schuilt
naar onze meening niet alleen bij de Raadsleden,
doch o >k bij bet systeem, dat hier gevolgd wordt,
een systeem, dat wij voor eeno plaats als Goes, zoo
vrij zijn iets achterlijk te noemen.
Wil een Raadslid kenDis nemen van de stukken
omtrent eenig punt, dat aan de orde is in de eerst
volgende zitting van den Gemeenteraad, dan moet
hij zich naar h t Stadhuis begeven, waar ze voor
hem ter inzage liggen. Nu is bet denkbaar, dat
iemand des daags zoo overkropt is met bezigheden,
27
Naar het Engelseh, van Arnold Bennett.
In don kelder wachtte hen echter een nieuwe
hinderpaal. De kelderdeur was natuurlijk op slot,
er was geen sleutel en het scheen een zware deur
te zijn zij waren genoodzaakt om naar do slaap
kamer te gaan, waar juffrouw Spencer gevangen
zat, om haar om den sleutel te vragen. Zij lag
onbeweeglijk op bed.
i>Tom heeft hem", antwoordde zij flauwtjes, »Tom
heeft hem, dat zweer ik u. Hij heeft hem voor alle
zekerheid meegenomen."
»Hoe kreeg uw gevangene dm zijn eten vroeg
Racksole scherp.
*Door het rooster", antwoordde zij.
De twee mannen rilden. Zij voelden, dat zij de
waarheid sprak. Zij gingen voor de derde maal
naar de kelderdeur. -Te vergeefs trachtte Racksole
die met geweld open te duwen, hij kon ze alleen
doen trillen.
i»Laten we het eens samen probeeren", zei prins
Aribert. »NouDe deur kraakte. »Nog eeDs",
zei prins Aribert. De deur kraakte weer en het
bovenste scharnier ging los. Nu was 't niet moeilijk
meer om de gevangenis van prins Eugen te betreden.
De gevangene zat nog op zijn stoel. Het vree-
selijke lawaai en gekraak scheen hem niet uitzijn
gevoelloozen toestand to hebben doen ontwaken,
maar toen prins Aribert hem in het Duitsch aan
sprak, keek hij zijn oom aan.
s>Gaat ge met ons mee, Eugen vroeg prins Ari
bert, 3>ge behoeft hier niet langer te blijven, zie je 1"
»Laat mij met rust," was het zonderlinge ant
woord, »laat mij met rust. Wat wilt ge van mij
»Wij zijn gekomen om je hier weg te halen,"
zei Aribert vriendelijk. Racksole hield zich op
den achtergrond.
i-Wie is die man vroeg Eugen scherp.
i-Een vriend van mij, meneer Racksole, een
Engelschman of liever een Amerikaan aan
wien we veel te danken hebben. Kom nu moe om
te soupeeren, Eugen
»Neen, ik wil niet," antwoordde Eugen koppig.'
»Ik wacht hier op haar. Go dacht toch niet, dat
iemand mij hier tegen mjjn zin heeft opgesloten
dat hij niet licht tijd kan vinden om zijne schreden
naar het Stadhuis te richten, waar mogelijk een
collega ook nog juist de stukken onder handen heeft,
door hem begeerd. En des avondsoch we
weten het allen, hoe moeilijk men er toe komt, als
het slecht weer is, nog eens zijn pantoffels voor
laarzen te verwisselen. Daarom zouden we willen
vragen is het nu zoo'n ontzettend bezwaar de
stukken te laten drukken of hectographeeren en ze
bij de leden aan huis te zenden Op geheime stukken
kan dan eenvoudig het woord »geheira" worden
gedrukt, zooals ook in andere plaatsen geschiedt.
Het komt ons voor, dat het gehalte der debatten
er door zou stijgen.
Tegelijkertijd zou men dan, zooals ook op andere
plaatsen geschiedt, een exemplaar der niet-geheime
stukken aan de bladen kunnen bezorgen, dan kun
nen de verslaggevers meteen beter de discussies
volgen, wat voor publieke zaken toch dienstig is.
Zou dus het gehalte der debatten, zooals we
boven zeiden, door dezen maatregel stijgen, we ge-
looven ook, dat bij goede voorbereiding der punten
en tot nu toe worden die door het Dagelijksch
Bestuur, het zij hier tusschen twee haakjes dank
baar erkend, goed voorbereid door den voorge
stelden maatregel de debatten zouden kunnen slin
ken. Want, het moet erkend, er wordt soms te
veel gepraat in den Raad. Het zijn niet alleen de
heeren, die soms weinig anders te zeggen hebben,
dan dat ze het met den vorigen spreker eens zijn
het zijn ook de leden die bij de rondvraag allerlei
dingen vragen, die we gaarne bij een zeer gebrui-
kelijken naam zouden noemen, als we daarmee niet
vreesden te kort te zullen doen aan de achting,
die we voor een veel geliefd en smakelijk winter-
gerecht koesteren. Zulke dingen kan men onder de
roos vragen aan den voorzitter of een der betrok
ken wethouders en heeft de vrager dan geen suc
ces, welnu dan kan hij nog in het openbaar zijn
vraag herhalen. Men mag toch niet veronderstellen,
dat het hun, meer dan om succes op bun vraag,
te doen is om een goedkoop succes bij de kiezers
Onder de ingekomen stukken, in welker eentonig
heid de voorzitter dikwijls op loffelijke wijze door
de declamatorische neigingen zij ner stem eene aan
gename afwisseling tracht te brengen, kwam dit
maal weer eens een verzoek van den concessie-aan
vrager van eene stoomtram van BorseleGoes
Wolfertdijksche veer voor. Het is een gesukkel met
Ik zeg u, dat ik bier op haar wacht. Zij heeft
gezegd, dat-zij zou komen."
i-Wie is zij vroeg Aribert om hem te plagen.
»Zij Dat weet ge welIk vergat, dat ge het
niet weet. Vraag er niet naar. Speel niet voor spion,
oom Aribert. Zij had een rooden hoed op."
»Ik zal je bij haar brengen, beste Eugen." Prins
Aribert legde zijne handen op Eugens schouders,
maar Eugen schudde ze van zich af, stond op en
ging weer zitten.
Aribert keek Racksole aan en dan keken ze
beiden naar prins Eugen. Eugens gezicht was erg
rood en Racksole merkte op, dat zijn linkeroogappel
grooter was dan de rechter. Hij staarde voor zich
uit, mompelde zonderlinge brokstukken van zinnen
en zijn toon was nu eens brommend en dan weer
klagend.
i-Hij is in de war", fluisterde Racksole in het
Engelseh.
»Ssstzei prins Aribert, »hij verstaat Engelseh".
Maar prins Eugen nam geen notitie van dat korte
gesprek.
Maar het zou toch beter zijn, als we hem naar
boven brachten" zei Racksole.
»Ja", antwoordde Aribert.
i-Eugen, do dame met den rooden hoed, de dame
op wie ge wacht, is boven. Zij heeft ons naar be
neden gestuurd, om je te vragen of ge boven wilt
komen. Wilt ge nu meegaan
»Hemelriep de jonge arme man uit, ietwat
vertoornd. j> Waarom hebt ge dat niet eerder gezegd
Hij stond op, deed een paar passen vooruit
en viel dan in zijn heele lengte op den grond. Hij
had het bewustzijn verloren. De twee mannen tilden
hem op, droegen hem het steenen trapje op en leg
den hem met veel voorzorg op een sofa. Zijne
oogen waren gesloten, hij haalde ongeregeld adem
en zijn vingers waren samengetrokken zoo nu en
dan voer er een rilling door zijn leden.
»Een van ons moet een dokter gaan halen", zei
prins Aribert.
»Dat zal ik wel even doen", zei Racksole. Op
dat oogenblik werd er even tegen het venster
getikt, waarop Racksole en de prins beiden ontsteld
omkeken. Een meisjesgezicht werd tegen de venster
ruit aangedrukt. Het was het gezicht van Nella.
Racksole duwde het venster open en zij kwam de
kamer binnen.
»Ik heb u toch gevonden", zei zij luchtig, »u
hadt het me best kunnen zeggen. Ik kon niet
die tram. In hot begin heeft de aanvrager te
kampen gehad met eene zeer onwelwillende behan
deling van een der leden van het Dagelijksch Bestuur,
later heeft de aanvrager zelf fouten begaan en
het publiek wacht nog steeds op zijn tram. "Veel
kans op verwezenlijking van de begeerte van velen
om dit vervoermiddel hier spoedig te zien, bestaat
er helaas ook niet, want tot onze spijt hebben we niet
kunnen bespeuren, dat het tegenwoordig Dagelijksch
Bestuur in deze zaak die breedheid van opvatting
heeft, die men zoozeer zou wenschen en veronderstel
len van zulk een college in een tijd, die volgens een
uitdrukking van den Duitschen Keizer in het teeken
van het verkeer staat. Men zal toch niet kunnen ont
kennen de groote voordeelen, die onze neringdoenden,
handel en landbouw zullen ondervinden van verbeterde
middelen van vérvoer Maar waarom dan zoo uiterst
karig, om niet te zeggen krenterig met het subsidie
Als men de raadsleden afzonderlijk hoort, erkennen
zij allen het groote belang van een tram en schijnen
ze ook wel voor een flink subsidie, doch als het
op een stemmen komt, schijnen ze plotseling door
de zuinigheidskoorts aangetast. Zuinig zijn op het
punt van gemeente-financib'n is een mooi en prijzens
waardig iets in een gemeenteraadslid, maar men
moet ook op zijn tijd een spiering durven uitwerpen
om een kabeljauw te kunnen rangen men moet
eenige guldens durven uitgeven, ook al ziet men
ze niet terstond en op directe wijze mot rente in
de gemeentekas terug vloeien.
GOES, 2 Oct, 1903.
De dag van 1 October 1903, waarop het 25
jaar geledfn was, dat de brievenbesteller, dhr.
Chr. Sinke alhier, ais zoodanig werd benoemd, is
voor dezen niet onopgemerkt voorbij gegaan, 't Ge
leek wel of zijn huis het Postkantoor was gewor
den, zoo zag men daar den ganschen dag amb
tenaren en beambten der Posterijen in- en uitgaan.
Namens den Directeur en de Commiezen werd
hem een barometer en namens adsistenten, bestel
lers en postboden een lamp thuis bezorgd. Ook de
hulpbestellors aan het Postkantoor alhier lieten
zich niet onbetuigt, terwijl tevens een paar uit
gevers-firma's hem hunne attentie toonden door
het geven van kleino cadeaux.
In zijn buurt werd gevlagd reeds van af den
vorigen avond en verscheiden personen daar kwamen
met groot-ere of kleinere geschenken aandragen.
slapen. Ik informeerde in het hotel of u al naar
uw kamer was gegaan en boorde, dat dat niet zoo
was. Toen ben ik uitgegaan. Ik kon me wel voor
stellen, waar u was 1" Racksole vroeg haar wat die
escapade eigenlijk beteekende, maar zij viel hem
met een achteloos gebaar in derede. i-Watisdat?"
Zij wees naar de gestalte op de sofa.
»Dat is mijn neef, prins Eugen", zei Aribert.
»ls hij gewond vroeg zij koel. »Ik hoop van
niet."
»Hij is ziek", zei Racksole, »bij is heelemaal in
de war."
Nella begon den bewusteloozen prins te onder
zoeken met de handigheid van een meisje, dat den
besten verpleegcursus in New-York had meegemaakt.
»Hij heeft hersenontsteking," zei zij. »Dat is alles,
maar het is al genoeg. Weet u ook of er in dit
merkwaardige huis ergens een bed is
XVIIT.
EEN NACHT.
i-Hij mag onder geen voorwendsel vervoerd
worden," zei de kleine donkere Belgische dokter,
wiens oogen zöo grappig door zijn brilleglazen
tuurden en hij zei het heel beslist.
De uitspraak zette feitelijk hunne plannen voor
hen vast. Het was ook zeer zeker een zegepraal
voor Nella, die, voordat de dokter er was, hun precies
hetzelfde had verteld. Er was heel ernstig gerede
neerd, voordat zij om don dokter hadden gestuurd.
Prins Aribert was er voor om de heele zaak diep
geheim te houden. Theodore Racksole was het op
dat punt met hem eens, maar hij stelde verder
voor om den patient dadelijk naar Engeland te
vervoeren. Hij had het gevoel, dat hij in zijn eigen
hotel meer op zijn gemak zou zijn en beter in
staat om de omstandigheden geheel beter onder de
oogen te zien. Nella vond dat idee absoluut niet
goed. In hare hoedanigheid van dilettant-verpleeg
ster, verzekerde zij hem, dat prins Eugen veel
ernstiger ziek was dan een van hen vermoedde en
raadde dringend aan beslag te leggen op het huis,
totdat prins Eugen beterende was.
»Maar wat doen we dan met die juffrouw Spencer?"
had Racksole gevraagd.
i-Haar laten, waar ze is. Houd haar gevangen.
En verdedig het huis tegen alle indringers. Als
Jules mocht terugkomen, betwist hem dan dood
eenvoudig den toegang dat is alles. U zijt met
u tweeën en dus moet u een oogje houden op
Onnoodig te zeggen, dat hem bovendien nog vele
geluk wenschen per brief, per kaartje en persoonlijk
uit de stad en van buiten gewerden. De jubilaris
en zijn echtgenoot# verklaarden dan ook, dat ze op
menigerlei wijze waren verrast geworden en de
belangstelling ver boven hun verwachting was
geweest.
Met ingang van 16 October a. s. is benoemd
tot brievenbesteller te Goes dhr. A. Pottery thans
hulpbesteller alhier.
Den bij S.S. benoemden klerk J. ten Napel
is Eindhoven als standplaats aangewezen.
Nederland heeft gisteren een braaf mensch
en verdienstelijk burger verloren. De man, die de
hoogste betrekking in het land bekleedde, jhr. mr.
J. W. M. Schorer, vice-president van den Raad van
State, is na eene korte ongesteldheid, op 69-jarigen
leeftijd in den Haag overleden.
De heer Schorer is te Middelburg geboren, is
een negental jaren burgemeester van zijD geboor
testad geweest en werd daarna Commissaris der
Koningin in de provincie Noord-Holland, tot hem
in 1896 de hooge waardigheid werd opgedragen,
die hij tot zijn dood heeft bekleed.
Jhr. Schorer was een der getuigen bij het hu
welijk der Koningin. Verscheidene onderscheidingen
zijn zijn deel geworden de grootkruizen van den
Ned. Leeuw, van de Oranje-Nassau orde, het com
mandeurskruis der Leopoldsorde enz. werden hem
in den loop der tijden geschonken.
De Standaard schrijft
i-Zijn wij wel ingelicht, dan is onder de wijziging
em aanvulling in het Wetboek van Strafrecht, in de
Troonrede aangekondigd, o. m. ook begrepen een
voorstel tot verbod van openlijke huizen van ontucht
tegen de uitstalling van Nieuw-Malthusiaansche
scbandmiddelentegen schandaal-colportage."
Wemeldinge. In de openbare Raadsvergadering
van Donderdag is met algemeene stemmen besloten
tegen 1 Nov. a. 8. eervol ontslag te geven aan de
h.h. B. de Jonge en G. Houtekamerresp. onderwijzers
aan school I en II alhier, die overcompleet zijn.
Een voorstel van B. en W. om op de plaats van
school I, die sedert lang niet meer aan de wet vol
doet, een nieuwe openbare school te stichten van
7 lokalen en daartoe het daarnaast gelegen terrein
juffrouw Spencer en op de vroegere bewoners, in
geval zij mochten terugkomen, terwijl ik den zieke
oppas. Maar in de eerste plaats moet u om een
dokter sturen."
>Om een dokterhad prins Aribert ontsteld
uitgeroepen. i>Zouden we dien dokter geen onaan
gename verklaringen moeten geven
»Wel neen 1" antwoordde zij. Waarvoor zou
dat noodig zijn In een plaats als Ostende zijn
de doktoren veel te bescheiden om vragen te doen
zij zien te veel om nieuwsgierig te zijn. En daar
enboven, zoudt ge graag willen zien, dat uw neef
stierf?"
Beide mannen waren ietwat verbaasd over hare
opvatting van den stand van zaken en zij begon
nen beiden haar te gehoorzamen als ondergeschik
ten. Zij verzocht haar vader een dokter te gaan
halen en hij ging. Zij gaf prins Aribert eenige
andere orders, die hij dadelijk ten uitvoer bracht.
Tegen den avond van den volgenden dag ging
alles heel kalm zijn gang. De dokter kwam ver
scheiden maleD, zond medicijnen en scheen vrij
optimistisch, wat den afloop der ziekte betrof. Er
was een oude vrouw gehuurd om te koken en het
huis schoon te houden. Juffrouw Spencer werd
buiten den gezichtskring gehouden, zij waren het
nog niet met zichzelf eeDS, wat zij met haar zouden
doen. Niemand buitenshuis deed onbescheiden vra
gen. De bewoners waren er zeker aan gewend hunne
buren vreemde dingen te zien doen zij hadden
zeker al meer dan eens menschen op zonderlinge
wijze zien verschijnen en verdwijnen, aankomen en
vertrekken. Het energieke, actieve drietal, Racksole,
Nella en prins Aribert, hadden best de eigenaars
kunnen zijn van dat huis.
In den namiddag van den derden dag was de
toestand van prinS Eugen zichtbaar erger. Nella
had den vorigen nacht en den geheelen dag aan
zijn bed gezeten. Haar vader had den morgen in
het hotel doorgebracht en prins Aribert had de
wacht gehouden. De twee mannen waren nooit tege
lijkertijd weg, en een van hen vervulde altijd 's nachts
de post van schildwacht. Dien middag zaten prins
Aribert en Nella samen in de kamer van den zieke.
De dokter was pas weg. Theodore Racksole zat be
neden de New Yord Herald te lezen. De prins en Nella
zaten dicht bij het venster, dat uitzag op den tuin. Het
was wel een armoedig klein slaapkamertje voor
zoo'n doorluchtige persoonlijkheid als prins Eugen.
(Wordt vervolgd.)
