Cetterfmnöe.
Eenige staatsbladen zijn ingekomen en worden gedeponeerd.
Successivelijk worden in behandeling gebragt en zonder dis
cussie met algemeene stemmen verleend de volgende remissien
van boofdelijken omslag over 1862, als:
Mr. P. J. van Voorst Vader, 5/in. 250,Erven mr. E. N,
van der Bilt, 6/m. 250,Mr. P. H. Saaijmans Vader, 6/in.
250,Dhr. J. Fransen van de Putte, 6/m. 167,50. Dhr.
J. C. Kakebeeke, 4/m. 88,33. Allen wegens tijdelijk verblijf
buiten de gemeente.
Dhr. L. P. de Lannée, 7/m. 26,25. Dhr. J. D. Evers, 3/m
11,25. Dhr. M. M. J. van den Bergh, 8/m. 25,33'. L.
Douw, 5/m. 10,83. C. Hofman, 12/m. 15,Dhr. D. A.
A. de Neijn Hoogwerf, 8/m. 6,66 Mej. F. C. J. ICeijzer,
12/m. 10,Mej. de wed. Bodt, 3/m. 2,50. J. B. Kalschuer,
7/m. 2,33. J. Versee, 12/m. 4,J. van den Ende, 8/m.
f 1,33. En van de honden-belasting over het 2 half jaar aan
dhr. G. C. van Kalmthout, mevr. de wed. Hochart, J. Meijler
en H. Bruggeman, ieder ad 1,50,
Daarna wordt de zitting veranderd in eene met besloten deu
ren tot het behandelen der reclames tegen den hoofdelijkeu om
slag, en alzoo de openbare zitting gesloten.
Vervolg van het verslag van de voorlezing van dr. S. Piccardt.)
Men heeft Bellamy wel eens verweten, dat hij geen meester was
over de taal: Dat was met het oog op zijne gebrekkige opleiding
niet te verwonderen; maar zeker kan men zeggen, dat hij meester
was over den vorm. Er is bijna geen dichter bij wien men zoo
veel verschil in maat vindt. Men stootte zich in zijne dagen soms
aan de rijmlooze verzenwaarin hij zijn gevoel uitsprak. Die
vorm was in Nederland vreemd, en vooral destijds toen menigmaal
een collectie rijmklanken poësie werd geacht. Het gelukt aan
weinigen in rijmelooze verzen iets goeds te leveren. Wat Bel
lamy in dien vorm schonk is met regt geroemd en zijn voor
treffelijk gedicht: Aan Chloëdat de spreker mededeelt, is wel
in staat met het rijmlooze lied te verzoenen. Ook daaruit blijkt
hetdat Bellamy bovenal is de zanger van het gevoel en de
zanger der natuur.
In de laatste afdeeling beschouwt de spr. den tijd waarin B
leefde en werkte. Was hij in enkele opzigten een kind van zijn
tijd in menig opzigt contrasteerde hij met dien tijd. Van daar
aan de eene zijde soms overdreven lof, aan den anderen kant
blaam en zelfs laster.
Men heeft gezegdB. gaf zooveel dat het hem onmogelijk
was iets goeds te leveren. Daar is waarheid in en hij heeft dit
Zélf erkend'; doch hèt was henl een behoefte om te zingen, jen*
door de gebrekkige opleiding in zijne jeugd, kon hij niet altijd
de woorden vinden om zijne gedachten intekleeden.
Klonk soms een valsche toon van mijn gespannen snaren
'tWas dan wanneer mijn hand mijn hart niet volgen kon.
Onze dichter heeft ook zijn talent getoond in een ander genre
van poesie. Zijn heerlijke romance Roosje is overbekend. Er
mogen gebreken in zijn, doch zij spreekt tot ieders hart, lokt
tranen uit ieders oog. Mogten enkelen destijds hebben beweerd
dat het geen meesterstuk was, niemand heeft ooit tegengesproken
dat de meesterhand er in herkend kon worden.
Ook in puntdichten muntte B. uit. Men herinnert zich zijn
aan Densus.
Natuur heeft zich vermoeid in 't vormen van uw leest
Toen staakte zij haar werk, en liet U zonder geest.
Er is wel eens beweerd, dat B. soms al te natuurlijk was.
Ook dat gebrek, zoo het een gebrek is, kon men hem niet euvel
duiden. Hij deed zich altijd vóór, gelijk hij was en hij was
de man der uitersten. Onopregtheid schuwde hij, en hij had
tot leuze: „Goed rond, goed zeeuwsch. Men heeft hem ook wel
eens nagegeven, dat hij te bijtend, te scherp was; doch ook
die beschuldiging drukt niet zwaar. Men mag het standpunt
niet voorbijzien, waarop velen zijner tijdgenooten hem reeds in
jeugdigen leeftijd hadden geplaatst, waardoor hij er als van zelf
toegebragt werd om soms uit de hoogte te oordeelen. Ook in
zijn tijd waren er recensenten die soms koelweg zonder rede
te geven, afkeurdendikwijls om den schrijver in een hatelijk
daglicht te stellen. Dat kon B. niet verdragen, om zonder deug
delijke gronden uit de hoogte te worden veroordeeld, en dan
werd hij scherp en fier.
Op staatkundig gebied was B. geheel het kind van zijn tijd. Hij
hield echter niet van halfheid en als hij eens een weg ingeslagen
was bleef hij dien .volgen. Toen er eene scheuring kwam in
zijne partij de partij der patriotten en Cornells de Gijselaar
van wien den spotnaam van „Keesen" zou afgeleid wezen, tot
de meer gematigden overging, bleef onze dichter bij de uitersten en
dweepte met den baron van der Capellen en de zijnen. Op zijne
politieke denkwijze heeft ongetwijfeld een belangrijke invloed
uitgeoefend, de beruchten Quint Ondaatje, die zijn huisgenoot
was, en t'is niet te verwonderen dat de vurige jongeling ook
ten dien opzigte nel eens tot een uiterste oversloeg.
Maar B. moest predikant worden en voor zulk een ambt waren
zijne opgewonden gedichten weinig passend, heeft men gezegd.
Maar had men dan gewilddat onze dichter den mensch uit
schudden zou om altijd en overal den predikant te vertoonen.
Bellamy dacht er anders over en spreker zal niet .beslissen
of hij zich de regte voorstelling der zaak gemaakt heeft. Onze
dichter stelde zich voor om een prediker te zijn der vrijheid,
wat ook zijn uitgegeven kanselwerk getuigt. Het godsdienstig en
burgerlijk leven waren naar zijne opvatting geen twee zaken,
maar de beste Christen zou tevens de beste burger zijn. De
vrijheid die hij predikte was de gehoorzaamheid aan de wetten.
B. had eene diepe afkeer van alles wat onheilig is en indien
hij soms medegesleept, door den kring waarin hij geraakt was,
eene vrijheid' zocht die naar bandeloosheid zweemde, men vergete
het niet dat dergelijke opgewonden oogenblikken in het leven
van iederen jongeling, vooral van ben die bedeeld zijn met een
zoo levendigen geest als B., voorkomen.
Men heeft onzen dichter wel eens verweten dat hij ondankbaar
zou zijn geweest jegens zijne weldoeners. Die bewering is onge
grond. Mogelijk overlaadde hij hen niet met verjarings en 'lof
dichten, doch hij was afkeerig van al wat naar vleijerij geleek.
Een jongeling die zóó schreef kon niet ondankbaar wezen. Als
woorden altijd echte bewijzen van dankbaarheid waren, dan zou
de wereld wel van dankbaren vervuld zijn. Er is echter
dikwijls meer" erkentelijkheid in het hart van hem die zwijgt,
dan bij dengene die er veel over spreekt. De schoonste dank
die B. zijne weldoeners bragt, waren zijne gedichten en de
lauweren die hij heeft ingeoogst.
Hoewel B. door niét weinige zijner tijdgenooten veroordeeld
is geworden, was hij een zegen voor zijn tijd. Hij leerde wat
de ware dichter zijn moet. Hij bragt de natuur in de kunst terug
en schudde de boeijen af waarin men de poesie gekluisterd had.
Er behoorde moed en volharding toe om den stroom des
tijds tegen te staan. Met Meuwland en van Alphenvormt
Bellamy den overgang uit een tijdperk van meestal armzalige
rijmelarij tot Feith en Bilderdijk.
Het volk heeft B. spoedig op den regten prijs gesteld, zijne'
liederen werden populair en op de straten gezongen. Het verdient
opmerking en t'is eene eere voor onze Zeeuwsche letterkundigen,
dat juist Bekker, Cats en Bellamy zooveel gedaan hebben om den
volksgeest te veredelen en te leiden tot het schoone en goede.
De geest van verdraagzaamheid die uit de gedichten van B.
spreekt was eenig in zijnen tijd; in dagen door hevige partijschappen
anders exclusief bij uitnemendheid. Bellamy verfoeide met al
de kracht zijner ziel den vrijwilligen slaaf en den man die
ongevoelig bleef voor al wat goed en edel is, maar overigens klopte
zijn hart warm voor allen.
Zoo was hij nuttig voor zijne tijdgenooten en als wij van
hem spreken herinneren wij ons met weemoed dat hij zoo vroeg
werd weggenomen. Het begin en het einde van zijn leven stond
zoo digt bij elkander. Nog geen dertig jaren oud bezweek, hij
jjan eene verzuimde verkoudheid. Met ontzetting werd de mare
van zijn verscheiden vernomen. De Utrechtsche burgers verge
zelden zijn lijkstoet. Zeeuwsche studenten droegen hem op den
15 Maart 1786 bij fakkellicht naar het graf. Wel kon er ook
bij dat graf gezegd worden dat er een fakkel was gebluscht,
doch waarvan het licht nooit zal ondergaan.
Ten slotte wees de spreker op den invloed der dichters, die
Zeeland aan Nederland heeft geschonkenop Anlonides in
wien [de geest van Vondel leefdeop Cats wiens gedachte
voor velen t'orakel zijnop Bellamy die aan het vaderland
zulke treffende liederen schonk. Als wij bij het graf van den
jeugdigen dichter ons in gedachten verplaatsen en daar in gulden
letteren zijn naam in marmer lezendan rijst de gedachte in
ons op mogt zijn geest onder ons en ons volk voortleven en
aller borst voor vrijheid en liefde blijven gloeijen.
Met eenige dichtregelen besloot de spreker zijne rede.
De luide toejuiching van het opgekomen publiek getuigde dat
de bezielde woorden van den heer Piccardt den gewenschten
indruk hadden te weeg gebragt. Die toejuichingen drukten het
zegel op het goede werk, dat de talentvolle spreker gedurende den
afgeloopeu, winter alhier ondernomen heeft en met eere volhragt.
INGEZONDEN.
Aan de redactie van de Goessche Courant.
Ik meen langs dezen weg onder de aandacht van het publiek te
moeten brengen een feit, dat wel zeker bij niemand goedkeuring
vinden zal. Het is bekend dat de stoomboot Zuid-Beveland in
de vorige week omhoog is gevaren voor Stavenisse. Toen de
stoomboot Stad Goes op haren togt de omhoog zittende boot
in het gezigt kreeg, liet de gezagvoerder op de Stad Goes onverwijld
alle vlaggen in top hijschen en voer alzoo voorbij. De directie
der Z.-Beveland zulks vernemende heeft aan den gezagvoerder
op deze boot den bepaalden last gegeven, om wanneer het zich
mogt voordoendat de stoomboot Stad Goes eenige hulp noodig
had, die steeds met de meeste bereidwilligheid te verleenen.
Ik stel mij voor geen der ondernemingen partij en het is wel
zeker dat de directie van de boot Stad Goes aan deze handeling
geheel vreemd is, ja dezelve bepaald zal afkeuren, maar daarom
is het dan ook te wenschen, dat aan den gezagvoerder de noodige
instructien worden gegevenopdat deze niet handele in strijd
met alle humaniteit en daardoor een blaam werpe op de onder
neming die door zulke handelingen in ongunstig licht zon
worden gesteld.
Inmiddels met achting;
Goes, 2 Maart 1863. B O.
