Portret
ijn vader was badman op het
badstrand. Als vijfjarige ging
ik al met hem mee. Hij over
leed in 1990. Ik werd coördi
nator bij de strand wachten. Nu zijn we
niet meer weg te denken van het strand.
Naast het bewaken van de stranden en
het waken over de badgasten zet ik me in
voor de zeehonden die langs de kust
zwemmen en daar in de problemen ko
men. Er zijn er ongeveer dertienhonderd
in de Deltawateren. En dan de exoten die
we steeds vaker tegenkomen: dolfijnen.
Walvissen. Bruinvissen. Grienden. Bui
truggen. Witsnuitdolfijnen. Prachtig!
Ik kom nogal eens een zieke of gewonde
zeehond tegen. Die probeer ik te helpen.
Soms draait dat uit op een gevecht. Ver
geet niet dat een zeehond een roofdier is.
Een volwassen exemplaar kan tot 300 kilo
kan wegen. Die laat zich niet gemakkelijk
bevrijden van een net om zijn nek of plas
tic in zijn maag. Maar ik kan het niet aan
zien dat deze dieren de dupe worden van
onze milieuvervuiling.
Zeehond Happie zwom vorig jaar bij de
Bergse Diepsluis. Hij werd een beziens
waardigheid. Hij was zo tam dat mensen
er mee konden zwemmen. We hebben
hem gevangen en ergens anders uitgezet.
Al die aandacht en het contact dat men
sen met hem hadden, is niet goed voor
zo'n beestje. Het begon op dierenmishan
deling te lijken. Hij zwemt hier in de
buurt en ik zie hem regelmatig. Dieren
die door ons zijn opgevangen en uitgezet,
krijgen een merkje. Zo herkennen we Hap
pie. Zo vriendelijk als hij was, is hijniet
meer. Een verblijf van een jaar onder
soortgenoten heeft hem gemaakt tot wat
hij is: een roofdier. Maar het gaat goed
met hem en dat geeft voldoening.
Ik ben pas terug uit Ierland. Daar leveren
mijn collega's nog steeds een gevecht met
vissers die de zeehond als bedreiging zien
voor hun vangsten. We moeten zo goed
mogelijk samenwerken om te vechten
voor het behoud van deze prachtige zoog
dieren in onze wateren."
Albert Dijkstra is coördinator bij de strandwacht 'Gewonde zeehonden help ik. Soms draait dat uit op een gevecht', foto Ingrid Borger
Vechten om te redden
door Conny den Heijer
