verkeer zo dicht langs de kust. De Tweede Wereldoorlog
gooide echter roet in het eten. De wandelpier was geen
lang leven beschoren en moest op last van de Duitse bezet
ter worden afgebroken in 1943. Britannia werd totaal ver
nield en oorlogsschade zorgde ervoor dat na de oorlog de
boulevard er troosteloos bij lag. Na de watersnoodramp
van 1953, tijdens de wederopbouw, werd flink nagedacht
over de toekomst van de Vlissingse trots. Door de Ramp
was gebleken dat de zeedijken flink versterkt moesten wor
den om een nieuwe ramp te lijf te kunnen gaan. Verster
kingen begonnen met de aanleg van een glooiing in 1958
en later de sloop van diverse gebouwen die de vereiste Del
tahoogte van de zeewering in de weg stonden.
Voor de inrichting van de boulevardpromenade koos Vlis-
singen qua invulling niet voor plat amusement in de vorm
van talloze (souvenir)winkeltjes of kermisattracties. Dat
was vaak het geval in Belgische en Britse kustplaatsen.
Nee, de boulevard moest rust uitstralen en had door de
fraaie ligging al amusementswaarde van zichzelf. Zoals de
beloodsing en het scheepvaartverkeer vlak voor je neus.
Meer poppenkast was niet nodig.
De aantrekkelijkheid van de boulevard, het visi
tekaartje van Vlissingen, staat nog steeds hoog
in het vaandel bij de gemeente. De gemeente
wil dat de boulevard aantrekkelijk blijft voor al
le gebruikers én in alle jaargetijden. De Boulevardvisie die
in 2013 is vastgesteld, geeft de ambitie van de gemeente
aan voor het gebied Boulevard-Spuikom. Het maritieme
karakter en de geschiedenis van Vlissingen zijn daarbij be
palend.
Bijvoorbeeld de Gevangentoren, het oudste monument op
de boulevard. Het had ooit deel uitgemaakt van de West-
poort, een stadspoort gebouwd aan de toegangsweg van
él Strandgangers konden zich
omkleden in het Bad Paviljoen,
waar ook een uitspanning voor
'ververschingen' was ondergebracht
de stad in de veertiende eeuw. Het bestond toen uit twee
spitse torens, verbonden door een stenen gewelf waarin
rond de tijd van het bewind van Karei V een gevangenis
complex werd gevestigd. De Westpoort werd afgebroken
in de Napoleontische tijd (1811) en slechts de Gevangento
ren, later de Bomvrije Toren, bleef een historisch restant.
Dat die niet zo bomvrij was, bleek tijdens de Tweede We
reldoorlog toen deze flink werd beschadigd, maar later
toch in oude glorie werd hersteld.
Ook qua invulling en renovatie veranderde de boulevard
mee met de tijd. Wie de 'boele' afloopt vanaf de Nolle,
komt heel wat kunstwerken tegen, variërend van klassiek
tot modern. Te beginnen met het moderne kunstwerk
Koopvaardij (1951) van Wessel Couzijn en in de Vlissingse
volksmond soms kleinerend wordt aangeduid als 'het neer
gestorte vliegtuig'. Het beeld stond ooit in Rotterdam
maar verhuisde in de jaren zeventig naar Vlissingen, waar
het eerst op het Bet je Wolffplein stond. De Levensboom
(Marte Röling, 2006), Het Blikje (beeld van een zittende
Zeevaartschoolstudent, Jan Haas, 1990) en het bronzen
beeld 'Man met sigaret' (Herman Bisschop, 1985) en de sta
len Open Zuil (André Volten, 1984) zijn blikvangers.
Maar ook beelden van voornamelijk voormalige Vlissingse
ingezetenen met verworven faam passeren de revue. Tot
aan het eind van de boulevard waar het gietijzeren beeld
van de beroemdste Vlissinger Michiel de Ruyter ons
streng aankijkt, komen we de beeltenis van Maayken Jans
(Moeder Evertsen, 2014), Prins Hendrik (1938) ingemet
seld in het gebouw van de Zeevaartschool en de in brons
gegoten mensenredder Frans Naerebout tegen. In 1919
stond hij al in zandsteen uitgehouwen op de boulevard ter
hoogte van de Coosje Buskenstraat. Maar het beeld werd
totaal vernield tijdens de oorlog. Hij kreeg weliswaar een
nieuw standbeeld in brons in 1952, maar werd verbannen
naar het Bellamypark. Een jaar of tien geleden keerde hij
triomfantelijk terug waar hij thuishoort: de boulevard.
Ook het standbeeld van Michiel werd in eerste instantie
niet op de boulevard, maar onderaan de boulevard op het
Ruyterplein onthuld in 1841. Maar ruim vijftig jaar later,
in 1894, vond men dat de admiraal een prominentere
plaats verdiende op het Keizersbolwerk op de Noordzee-
boulevard, tegenwoordig Boulevard De Ruyter.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw kwam er hoog
bouw met onder andere de 78 meter hoge Sardijntoren. Ve
le Vlissingers spraken er schande van, maar zijn er inmid
dels aan gewend. En met resultaat. Juist door de afwisse
ling van hoog en laagbouw, maar ook door de strakke
vormgeving van de boulevard kwam vorig jaar de Vlissing
se boulevard als één van de mooiste van Nederland uit de
onderzoeken.
Zelfs Middelburgers komen geregeld 'een boulevardje pik
ken'.
pikken een boulevard je
ntuu
