Scheldemond
College 100 jaar
Leerling Ets 1323 fZm [334
Leerling uE 1357 EZm
LeeSg ScLelcfemord
HHmWË
ms Urn ZÖOZ
VLISSINGEN - Wat Is Scheldemond eigenlijk en hoe komt het dat deze school een eeuw be
staat? Dat is niet zo heel snel uitgelegd, want in die Stedelijke Scholengemeenschap in Vlissln-
gen van 2008 zijn heei wat scholen opgegaan. Een terugblik op één eeuw Scheldemond levert
anekdotes, gebeurtenissen en fragmenten van verhalen op. Er is nogal wat veranderd in de afge
lopen honderd jaar. Vroeger werden de jongens en meisjes op het plein apart gehouden en moch
ten meisjes niet zonder sokken de school in. Een enorm contrast met de kleding en de manieren
van de leerlingen van nu. Het vak natte hls werd biologie, algebra en meetkunde werden wis
kunde en het etiket boekhouden verwisselde voor economie. De vakken muziek en tekenen heten
nu culturele kunstzinnige vorming (CSV) en de onderdirecteur van weleer heet nu conrector.
Scheldemond College pagina 5
Over de afgelopen eeuw is een boek samenge
steld dat een winkelwaarde heeft van 35 euro.
Het boek wordt tegen die prijs ook verkocht in
de vrije verkoop. Tijdens de reünie wordt het boek
aan alle reünisten aangeboden voor 10 euro. Na
de reünie kunnen de boeken ook besteld worden
via Scheldemond voor 15 euro.
Hieronder een aantal fragmenten uit het
jubileumboek.
Mijn hbs jaren zijn zo lang geleden dat ik daar
niet elke dag aan terugdenk. Toch waren die jaren
heel belangrijk voor mij. Met mooi weer vond ik
het beter, in plaats van huiswerk te maken, er met
mijn fiets op uit te trekken om bloemen en plan
ten te bestuderen. Spuyman had daarvoor mijn
interesse aangewakkerd. Hij bleek toch van veel
belang voor me, want hij probeerde mij ook het
tennissen bij te brengen en wel zodanig dat mét
mijn activiteiten aan het net mijn bril mede de
lucht invloog. Van de talen bevielen me de pret
tige lessen van de sympathieke juffrouw Tweedy
het meeste. In tegenstelling tot het Frans waar ik
geen be-langstelling voor kon opbrengen en ook
nu nog vind ik het lastig. Oh je en dan die saaie
Duitse rijtjes die er ingepompt moesten worden:
mit, nach, nebst... Als het dan zonnige dag was
dacht ik vaak Ach, mann, du solist mich doch ver-
stehen. Ich mochte lieber schwimmen gehen.
Meer plezier beleefde ik aan de teken-lessen van
de heer De Wilde. En die gymlessen van Van der
Steen.Ongeloofiijk wat een geduld hij kon opbren
gen om zo'n stel van die giechelende meiden te
motiveren tot prestaties.
De ulo had in mijn tijd een pand aan de Coosje
Buskenstraat en enkele lokalen in het voormalige
Burgerweeshuis in de Badhuisstraat. Het pende
len tussen de gebouwen doorbrak nog een beetje
de saaiheid van de dag. De school werd geleid
door de directeur, de heer H.W. Zwagerman. Als je
hem niet zag, dan rook je hem wel aan de zoete
geur van toffeetabak. Hij gaf ook Nederlands. Als
hij, enigszins gebogen lopend, de klas binnen
kwam, was het meteen doodstil. De twee oudste
leraren waren M&M, oftewel Meijer en Metz. De
heer Meijer was een klein mannetje dat over de
(halve) glazen van zijn brilletje keek. Hij gaf Frans
en voordat de les begon stelde hij altijd dezelfde
vraag: "Zijn er nog die er niet zijn?" Van de heer
Ottens (Otje) kregen we les in aardrijkskunde.
Soms kwam daar een kaart aan te pas, maar
daar kon je door het rookgordijn van zijn Alaska-
sigaretten weinig op zien. Wat dan weer leidde dat
tot misthoomgeluiden vanuit de klas. Onvergetelijk
is Anton de Kan (Duits geschiedenis). Ooit was
hij matroos derdeklas zonder vooruitzichten bij de
marine geweest, ledereen deed wel een poging
om zijn stem te, imiteren: laag met een verlengde
laatste lettergreep. Hij kwam op de fiets naar
school. Eenmaal in de gang stak hij zijn arm recht
vooruit, baande zich een weg door de horde leer
lingen en riep: "Ajoo, gaatje make." Hij begon de
les met: "Ajoo Smenke, sluit de tènt" (Roei Sinke
zat 't dichtst bij de deur) en vervolgens opende hij
zijn agenda en bulderde: "Het slachtoffer
hèèt(dan volgde er een naam). Het slachtof
fer moest dan naar voren komen en met zijn rug
naar de klas gaan staan, waarna de overhoring
begoo. De meester las hardop een stukje tekst,
stopte dan plotseling, waarna het slachtoffer de
zin moest aanvullen. Daarna kwam de opdracht:
"Zaakje op tafel" en begon hij een geschie
denisverhaal, waarin hij zijn eigen visie op
de gebeurtenissen gaf. Soekarno heette
steevast Boekarno en de Nederlandse ma
rine bestond in die tijd uit twee matrozen in
een lekke roeiboot. Het was niet de bedoe
ling dat je daarom lachte. In-elke les zei hij
wel:" Nie iache" of "Nie kliere. Straks mag
je kliere(Bij zijn collega zeker?) Vrij
wel elke dag droeg hij hetzelfde blauwe
kostuum, tot er een sportdag was. Voor
die gelegenheid had hij een plusfour
aangetrokken met lange zwarte kousen
en platte schoenen daaronder. Dat was
zijn versie van sporttenue. Hoezo "nie
Iache?"
De schoolreis naar Londen was gewel
dig. Ik herinner me vooral dat de heer
Van Beers (Engels) iedereen bij de hotel
ingang controleerde op drank en dat de
andere ieraar, ik dacht de heer Cronin (En
gels), bij het raam aan de andere kant
hielp om de kratten bier naar binnen te til
len.
Ik herinner mij juffrouw Koevoets. Haar degelijk
heid en discipline, de originele wijze waarop zij
zich uitdrukte. Nog elk jaar bezoek ik haar, en wat
een liefdevol, bijzonder mens is zij toch. Ik herin
ner mij hoe Rinie Eversdijk canard orange tijdens
de Franse les van juffrouw Koevoets onwetend en
geheel onschuldig vertaalde als'kanariepietje'. Een
ijzingwekkende stilte volgde; Koevoets keek hem
erg indringend aan, aftastend of hij nu echt onwe
tend was of dat hij haar geweldig voor de gek hield.
Zij besloot uiteindelijk, misschien beïnvloed door
ons bulderend gelach, dat hij zich bij de rector kon
gaan melden. Hij zal de eend met sinaasap
pelsaus nooit meer vergeten zijn.
Vanaf het tweede jaar mochten de leer
lingen van de havo en het vwo deelne
men aan het kerstbal. In datzelfde jaar
moest je als voorbereiding op donder
dagmiddag na de laatste les dansles
sen volgen. Het viel gelijk op dat de
dames oververtegenwoordigd waren
en met een tekort aan mannelijke
danspartners de dans met eikaar oe
fenden. Het kerstbal werd op vrijdag
avond voor kerst gehouden en de weken
daarvoor stonden in het teken van 'de jurk';
wat moet je aan? Uiteindelijk heb ik die vei
lige zwarte broek gekozen met een glitter
topje, wat saai denk ik nu maar toen was
dat een veilige keuze.
Die bewuste middag zijn mijn vriendin Olga en
ik naar huis gegaan om ons de hele middag
voor te bereiden op het bal. We hadden van
alles gekocht van haarlak tot glitters. Leuk de
tail is dat die glitters bij haar zijn blijven staan en
we het de komende jaren gebruikten voor het
kerstbal. Inmiddels is de pot met glittergel
opgedroogd maar zijn de herinneringen nog altijd
vers.
