sjjm
Een vraaggesprek met Marja Albers,
de nieuwe directeur van SWM
Het lange wachten
StichtingWelzijnMiddelburg
Cursusbureau SWM
Missie en visie
Cultuurschok
SWM: welzijnsambtenaren?
Vrijwilligers,
onderschat ze niet
Situationeel leiderschap
Geduld is op
Voorbeeld van Wageningen
Workshop Bloemschikken
Praten met Marja Albers is bepaald geen saaie aangelegen
heid. Haar woorden en gebaren lopen qua enthousiasme
aardig synchroon. Onze fotograaf moest bij al die bewegelijk
heid z'n uiterste best doen om een mooi plaatje te schieten.
Na het handjes schudden liepen we naar het raam dat uitzicht
biedt op het centrum van Middelburg. Een fraai plaatje. "Ik
heb m'n bureau zo gezet dat ik van het uitzicht kan genieten.
Nou niet denken dat ik dromerig uit het raam ga zitten staren,
want er is veel werk te doen". En daar heeft directeur Albers
duidelijk zin in: werken aan de verdere professionalisering van
SWM als aanbieder van kwalitatief hoogstaande welzijns
voorzieningen. SWM op de kaart zetten als organisatie die iets
te bieden heeft voor alle Middelburgers, ongeacht leeftijd of
sociale status. "Mag wat mij betreft best wel zelfbewust zijn,
zonder arrogantie, met een luisterend oor naar de weizijnsvra
gen uit alle lagen van de bevolking".
Onder begeleiding van interim-direc
teur Ad Krijnen hebben de medewer
kers van SWM een nieuwe missie
slogan geformuleerd: "SWM:
Stimulans naar Welzijn". Op mijn
vraag of ze zich in die slogan kan
vinden luidt het antwoord volmondig
"Ja". Op mijn vraag of ze niet liever
ook zelf betrokken zou zijn geweest
bij het proces van het samen naden
ken over een nieuwe visie en missie
en het samen formuleren daarvan is
het antwoord eveneens: ja. Ze ziet
niets liever dan dat het beleid gedra
gen wordt door de hele organisatie;
van directie tot de grote schare van
vrijwilligers, die de ruggengraat van
het welzijnswerk vormen. SWM mag
volgens Marja bijzonder trots zijn op
het feit dat op een aantal van 40 pro
fessionele krachten een aantal van
500 vrijwilligers actief betrokken is
bij het uitvoeren van het werk. "Als ik
voortaan collega's uit de randstad
ontmoet zal ik met gepaste trots ver
melden dat wij in Middelburg kun
nen rekenen op de medewerking van
zo'n 500 vrijwilligers. Ze zullen
jaloers op ons zijn".
Op mijn vraag of ze in de korte tijd
dat ze nu voor haar werk geregeld in
Zeeland vertoeft al een "cultuur
schok" heeft ondergaan in de verge
lijking met het werken in de randstad
antwoordt Marja Albers dat ze niet
zo zeer over een schok dan wel over
grote cultuurverschillen wil praten.
Ze schudt de door haar tot nu toe
geconstateerde verschillen ten
opzichte van de randstad achter
elkaar uit de mouw: de mensen hier
zijn veel vriendelijker, ze lijken meer
tijd te hebben om je behoorlijk te
woord te staan als je bijvoorbeeld de
weg vraagt. Het leven lijkt veel min
der gejaagd. Er is hier nog zo veel
ruimte. Zeeuwen babbelen misschien
niet zo vlot als Randstedelingen,
maar wat ze zeggen snijdt meer hout
en is betrouwbaarder. Dat klinkt alle
maal bijzonder positief. Is er dan
geen enkel punt van kritiek?
Natuurlijk wel: zo zouden Zeeuwen
zich in het algemeen beter wat zelf
bewuster opstellen. Geldt ook voor
medewerkers van SWM: laat de
Middelburgers maar weten dat je er
voor hen bent en waar je voor staat.
Niet te veel de kat uit de boom lijken.
Erop af en laten zien wie je bent en
wat je te bieden hebt.
Veel Middelburgers zien SWM als
een soort verlengstuk van het stad
huis. Immers: daar komt het geld
vandaan. "Helemaal fout", zegt
Marja, "wij zijn absoluut geen amb
tenaren, maar medewerkers van een
welzijnsonderneming". SWM voert
het beleid uit zo als dat, met name in
het kader van de nieuwe WMO (Wet
Maatschappelijke Ondersteuning)
door het gemeentebestuur is vastge
steld. De gemeente is, naast subsi
dieverstrekker tegelijk ook een grote
klant van SWM. In alle Middelburgse
wijken en woon-service-zines is
SWM actief om vorm te geven aan
het door het gemeentebestuur voor
gestane beleid. "Goed dat er ambte
naren en politici zijn die zich daar
mee bezig houden, maar wij van
SWM hebben een geheel andere
functie. Als de mensen in Middelburg
dat niet goed inschatten zullen we
dat dus duidelijk moeten maken in
onze communicatie met de werkvel
den".
Je kunt als Welzijnsorganisatie niet
genoeg geld, aandacht en tijd
investeren in het werven, vasthou
den en begeleiden van je vrijwilli
gerscorps. "Onderschat ze niet, die
vrijwilligers". Een uitspraak van een
collega van Marja, waar ze het volle
dig mee eens is. Zo veel vrijwilligers.
Is dat niet een geweldig risico, is mijn
vraag. "Absoluut", luidt het ant
woord; "als onze vrijwilligers mor
gen massaal besluiten om het bijltje
er bij neer te gooien kunnen we wel
stoppen". Daarom moeten we onze
vrijwilligers optimaal begeleiden,
nieuwe ontwikkelingen op het
gebied van het vrijwilligerswerk
goed in de gaten houden, durven
veranderen op z'n tijd. Bijvoorbeeld:
niet meer de vrijwilliger die zich z'n
leven lang met hetzelfde bezig
houdt, maar kansen creëren om op
projectbasis nieuwe dingen aan te
pakken, nieuwe impulsen te krijgen
en nieuwe ervaringen op te doen.
Ik vraag Marja hoe ze haar eigen lei
derschap zou willen kwalificeren.
"Situationeel leiderschap", zegt ze,
"sorry hoor, zo heet het nu eenmaal,
't Is belangrijker wat het inhoudt: het
functioneren van je medewerkers
beoordelen en begeleiden op basis
van hun situatie in het geheel". Zit
de juiste man/vrouw op de juiste
plek? "Gericht ondersteunen, bege
leiding op maat, daar gaat het om"
zegt de directeur van SWM. Ik heb
nog veel meer kopij in m'n schriftje,
maar de ruimte in deze krant is
beperkt. Marja: veel succes
Jan Lauret
Marja Albers: "Onderschat ze niet, die vrijwilligers"
(foto Ivo Sekhuis)
Acht jaar uitzien naar een verblijfs
vergunning. Van de ene procedure in
de andere rollen. Steeds weer een
"negatief" krijgen. En dan, onver
wacht toch, uitzicht krijgen op een
pardonregeling. Je zou iets van
opluchting verwachten.
Maar de gezichten van het
Soedanese echtpaar Alkhatem-Taha
spreken een andere taal. Het maakt
zich zorgen, is bang. Waarom kregen
zo velen om hen heen wel de verlos
sende brief: Op u is de pardonrege
ling van toepassing? Waarom moe
ten zij hun kinderen elke dag vertel
len dat er weer geen brief was?
Woorden van steun in overvloed:
Jullie weten toch dat niet iedereen
die brief tegelijk kan ontvangen, dat
je geduld moet hebben?
Maar daar zit 'm nu net de crux. Het
geduld is op. Het wachten heeft te
lang geduurd. De spanning is te
groot geworden. Slapeloosheid,
armen en benen die zomaar niet
meer doen wat ze altijd deden, zijn
er het gevolg van.
De familie krijgt bezoek van een
ander Soedanees echtpaar: Ali
Bakhith en Souad Hussein. Dezelfde
zorg, gelatenheid maar ook opstan
digheid. Het echtpaar, dat zeven jaar
in ons land verblijft, heeft zojuist een
brief ontvangen van de IND
(Immigratie- en Naturalisatiedienst).
Er zal onderzoek worden gedaan
naar het werkverleden van Ali, die in
dienst van het Soedanese leger was.
Schrijnend: de brief was gericht aan
het 5-jarig zoontje. Een vergissing
natuurlijk, waarvoor de IND excuus
aanbiedt. Maar waarom nu opeens
dat onderzoek? Hoelang gaat het
duren? vraagt de advocaat. Het zijn
vragen waarop hij geen duidelijk
antwoord krijgt. Ja, dat het antwoord
9 maanden op zich kan laten wach
ten, staat er in een volgende brief
aan de familie. Verder geen medede
lingen.
In wat beide Soedanese families
overkomt, staan ze niet alleen. Wat ik
vanmiddag met eigen ogen en oren
waarneem, vertellen ook anderen
me: in de krant, op radio en televisie.
Is er iets anders mogelijk dan wach
ten en nog eens wachten?
De gemeente Wageningen vond van
wel en startte een project "Aan de
slag." Niet met de armen over elkaar
blijven zitten tot aan alle formalitei
ten is voldaan. Onnodig tijdverlies.
Tijd die zo hard nodig is als asielzoe
kers echt moeten inburgeren.
Daarom nu alvast een begin
gemaakt met hen de weg te wiizen
in de gezondheidszorg, in het geheel
van onderwijs- en scholingsmogelijk
heden, in de doolhof van instanties
waarmee (ook) Nederlandse burgers
hebben te maken. Het is een aanpak
met risico's. Stel dat iemand toch ons
land moet verlaten. Maar voor de
velen die wel mogen blijven zal het
een enorme stimulans zijn actief te
worden, niet toe te geven aan gevoe
lens van apathie. Een signaal dat
hun, het zou mooi zijn, misschien als
nog de indruk geeft: Wij horen er
toch bij! Al lieten die zeven, acht
jaren ons wat anders denken.
Chris Stronks
Herfst-tafel-arrangement
Dag/tijd 30 november 14.00-16.00 uur
Locatie Molstraat 13
Docent Johan Maas
Prijs 10.00 (inclusief schaal en bloemen)
Meenemen kniptangetje of schaar en plastic tasje
Bij onderstaande activiteiten zijn enkele plaatsen vrijgekomen:
Schilderen: woensdag 14.00-16.00 uur in Middelburg-Zuid
Koersbal: woensdag 14.00-16.00 uur in Molstraat 13
Line-dance: woensdag 9.00-10.00 uur in Molstraat 13
Flamenco: dinsdag 10.00-11.00 uur in Molstraat 13
Inlichtingen en aanmelden:
SWM Cursusbureau, telefoon 627537
Maandag t/m donderdag van 8.30 tot 12.30 uur.
