sJïm
Huib Kilsdonk, optimistische directeur SWM
Leren van ouderen
Ouderen en cultuur
SPIEGELTJE,
Spiegeltje
GEVRAAGD
Oproep aan
kaarters
Theater
uitvoering
in Palet
25e JAARGANG NUMMER 143
Eerste ervaringen
Bedoeling interviews
Vier subgroepen
Extramuralisering
en de WMO
Vrijwilligers
Positieve
bijkomstigheden
Gemeente: wat nu?
Boodschap
Nog een dromer
Druk
Aanbod
Vraag
Vraag en aanbod
Deelnemers en begeleiders
Een telefooncirkel is een groep mensen die elkaar el
ke morgen even belt. Deelname geeft een zekere mate van
veiligheid. Een dagelijks contact met andere mensen kan
een isolement doorbreken. Ook buiten het afgesproken tijd
stip bellen deelnemers elkaar soms op of maken afspraken
om samen koffie te drinken, ledereen die om welke reden
dan ook behoefte heeft aan dagelijks contact kan meedoen
met een telefooncirkel.
Hoe werkt zo'n telefooncirkel?
Stichting Welzijn Middelburg
Woensdag 27 april 2005
De Faam
13
StiehlingWelzijnMiddelburg
De Seniorenkrant
is een uitgave van de
Stichting Welzijn
Middelburg,
locatie Molstraat
Molstraat 13,
4331 SM Middelburg
Telefoon 0118-627537
email baiiens@zeelandnet.nl
Redactie:
Gerard Baijens
Jan Lauret
Margot Piscaer
Pieter Porreij
Ivo Sekhuis
Chris Stronks
Er hangt lente in de lucht, de 16de maart van 2005. We
worden vriendelijk ontvangen op de derde verdieping
van Vrijlandstraat 33c. Een eerste blik in de kamer van
de nieuwe directeur van de SWM (Stichting Welzijn
Middelburg). Prachtig uitzicht op de torens van de Lan
ge Jan en het Stadhuis. Middelburg ligt er mooi bij op
deze eerste lentedag. We hebben vandaag een ont
spannen en plezierig gesprek met Huib Kilsdonk, de
kersverse directeur van de eveneens verse SWM.
Personalia
seniorenkrant
Huib Kilsdonkalle aandacht voor vrijwilligers
foto Ivo Sekhuis)
"Vroeger" had je drie levensfases: jeugd, volwassenheid
en ouderdom. Tegenwoordig brengen de deskundigen
daar enige nuance in aan: binnen de volwassenheid zien
we de jong-volwassenen (wel al redelijk zelfstandig,
maar nog niet gesetteld) en de "echte" volwassenen
(werk, huis, relatie, gezin); binnen de ouderdom zien we
de actieve senioren, ergens tussen de vijftig en de tach
tig en de zorgbehoevende zeer oudere mensen. De groep
van de actieve senioren wordt de komende jaren bijzon
der groot (de "baby-bomers" van net na de oorlog). We
mogen verwachten dat veel van die actieve senioren
geïnteresseerd zullen zijn in zaken als reizen, sport en
cultuur.
Daarover ging het op donderdag, 17 februari jl. tijdens
een door Scoop georganiseerde conferentie in Middel
burg.
(Een persoonlijke mening,
buiten verantwoordelijk
heid van de redactie.
Dok voor uw mening is
plaats op deze pagina).
Waarom zou je verhuizen
naar een zogenaamde senio
renwoning? Is het zo leuk
om met allemaal oudere
mensen op een kluitje bij el
kaar te wonen? Zou onze re
gering onder leiding van
JPB (ik heb het niet verzon
nen hoor, zo staat het vaak
in de krant) wel eens onder
zoek hebben gedaan naar de
wensen die bij mensen le
ven als ze tegen de zestig
gaan lopen? Of nog beter:
wat zou de generatie van
veertig plussers (dat daar
nog geen bond voor is op
gericht!) op dit punt voor
ideeën hebben voor hun
toekomst? Ik heb er nooit
iets over gelezen, maar dat
zal aan mij liggen. Wat me
zelf betreft heb ik op die
leeftijd gedacht, dat het leuk
zou zijn om na je pensione
ring met een aantal vrienden
enkele huizen naast elkaar te
kopen of te huren. In de eer
ste plaats leek me dat heel
gezellig, ook al loop je de
deur bij elkaar niet plat,
maar ook een geruststellend
idee, dat er vrienden zijn,
die, als er hulp nodig zou
zijn, kunnen helpen en als
dat niet meer kan, dan geza
menlijk hulp inhuren en
daarvoor vanaf het begin
een maandelijks bedrag te
sparen. Een soort aanleun
woningen dus. Alleen: mijn
vrienden zijn daar niet aan
toe, we wonen langzamer
hand ver uit elkaar, de mees
te werken nog, ik ben de
enige gepensioneerde van
de twaalf gezworenen, leder
heeft zijn eigen sociale om
geving en ook al sprak het
idee theoretisch aan, in de
oraktijk komt er niets van. Ik
ga zeker niet naar een
55plus woning, want ik
woon heel prettig, ik ben
nog gezond. Wat ik weI zou
doen, als ik wat minder vi
taal word, is naar een aan
leunwoning bij een Verzor
gingshuis verhuizen, en als
het echt niet meer kan naar
een zorgende omgeving,
waar ik toch nog enige acti
viteiten zou kunnen bijwo
nen, juist U raadt het al:
naar het Verzorgingshuis.
Maar dat kan straks niet
meer, ik moet in een cluster
met ouderen gaan wonen en
maar afwachten, of ik daar
de nodige hulp krijg. Want
op de zorg wordt bezuinigd
door JPB, en in een cluster
tje seniorenwoningen (de
droom van onze wethouder
is 24 woningen bij elkaar)
zal het heel duur worden om
zorg te verlenen.
Dus: straks zitten we weer
als oude mannetjes en
vrouwtjes op grote zalen in
oude mannen- en vrouwen
huizen. Nou ja, misschien is
dat wel heel gezellig!
Pieter Porrey
Zijn naam: Huib Kilsdonk.
Geboren in Rotterdam. 47
jaar. Gehuwd, geen kinderen.
Ooit begonnen als verpleeg
kundige. Allerlei ervaringen
opgedaan in de zorgsector.
Vanaf de jaren 80 in het ou
derenwerk. Als "kleine zelf
standige" advies- en interim-
werk gedaan bij organisaties
op het gebied van maat
schappelijk werk en welzijn.
Buiten zijn werk bezig met
binnenhuisarchitectuur, na
tuur en tuin. Wonend in Drei-
schor. Kwam geregeld in
Middelburg, voor dat hij ook
maar enig idee had dat hij er
ooit zou komen te werken.
Kwam via een tip van een
collega op het spoor van de
SWM en werd uiteindelijk de
nieuwe directeur.
Hij hoeft er niet lang over na
te denken: de enorme betrok
kenheid van medewerkers.
Ondanks de "versheid" van
de fusie en de daarmee sa
mengaande onrust en ge-
wenningsverschijnselen. Of:
Natuurlijk, we wilden ouderen
zelf aan het woord laten, maar
niet alleen omdat we hun er
varingen vanuit het oogpunt
van human interest zo belang
wekkend vonden. Steeds
maakten we aan het begin van
het interview duidelijk waar
het ons in feite om te doen
was: meer te weten komen
over een groep ouderen die
bij de uitvoering van de Mid
delburgse plannen tussen wal
en schip dreigt te vallen. Ou
deren die aan een verpleeg
huis niet toe zijn (en daarom
verblijven in een verzorgings
huis), maar ook niet meer zelf
standig kunnen wonen. Ons
onderzoek is een poging beter
antwoord te kunnen geven op
de vraag over welke mensen
we het nu eigenlijk hebben.
Provincie zowel als gemeente
lieten tot nu toe om onbegrij
pelijke redenen zo'n onder
zoek achterwege. Het hoort
toch bij maatwerk leveren, zou
je denken.
We hebben de ge_nterview-
den niet geselecteerd op onze
vraagstelling; 4 van de 6 men
sen werden ons "toegewe
zen".
Belangrijk is verder nog dat
naar onze mening de bedoel
de groep niet met de huidige
generatie zal uitsterven. We
misschien ook wel een beetje
dank zij de fusie en de be
hoefte van medewerkers om
voortvarend aan de slag te
gaan. Op mijn vraag of hij
weerstand merkt tegen het
samengaan van SWOM en
SKWM tot SWM antwoordt
hij ontkennend. Tegelijk
merkt hij op dat senioren in
Middelburg niet bang hoeven
te zijn dat ze binnen de SWM
niet aan hun trekken komen.
De door de deelnemers als
positief ervaren activiteiten
voor senioren in de Molstraat
en in de wijken moeten voor
al gecontinueerd worden.
Daarnaast moet er ruimte zijn
voor nieuwe activiteiten en
ideeën, met name voor de
aankomende groep van jon
ge senioren. Die zouden wel
eens andere behoeften kun
nen hebben dan de huidige
generatie deelnemers aan ac
tiviteiten voor ouderen. Via
persoonlijke gesprekken en
enquêtes wil de SWM te we
ten komen wat senioren in
Middelburg op het gebied
van welzijn willen.
nemen het daarom niet alleen
op voor wie nu in een verzor
gingshuis wonen, maar ook
voor toekomstige generaties.
Voor hen moeten die huizen
wel een moderner, maar voor
al ook ander karakter hebben
dan de bestaande. Meer ge
richt op zelfredzaamheid van
mensen.
Wie behoren er nu, uitgaande
van wat de ge_nterviewden
vertelden, tot de groep die we
aanduidden als mogelijke tus
sen wal en schip-vallers?
In de eerste plaats valt te den
ken aan mensen die zelf zeg
gen, dat ze niet meer zelfstan
dig kunnen wonen. Komend
uit bijvoorbeeld een onver
wachte crisisituatie, denken ze
daarover soms aanvankelijk
wat anders; hulpverleners
moeten hun voorhouden dat
alleen wonen niet langer gaat.
Wat ons opvalt is dat het nieu
we wonen echter tot een keu
ze van de mensen zelf is ge
worden: ze zien jn dat ze z<t
vaak en op z£ onverwachte
momenten zorg en ondersteu
ning nodig hebben, dat die
wel in de onmiddellijke nabij
heid m_éten zijn.
Twee ge_nterviewden, die nog
wel zelfstandig kunnen wo
nen, wijzen op een tweede
groep mensen die daartoe
niet meer in staat is, Grote
somberheid, gevoelens van
angst of in zichzelf gekeerd
zijn, zullen een te grote belem
mering vormen. Het geldt
voor acht van de tien bewo
ners van ons tehuis, voegen
de twee eraan toe.
Een reactie op ons eerste arti
kel sluit hierbij aan. Het betreft
een vrouw van wie de echtge
noot is overleden. "Gezien
haar gezondheid was een aan
leunwoning nog heel geschikt
voor haar geweest, ik heb dat
ook met haar besproken. Ze
voelde daar niets voor en
noemde toen het woord
'angst'. Het vanzelfsprekende
'in de gaten worden gehou
den'wilde ze niet meer mis
sen; het gaf haar een veilig
gevoel."
Een derde groep die zich afte
kent, zijn mensen voor wie
wonen in een verzorgingshuis
betekent dat ze hun kamer
verlaten, daartoe geprikkeld
door medebewoners, of door
wat er in het tehuis aan activi
teiten plaatsvindt. Ze waarde
ren die prikkels, zich bewust
van het gevaar te vereenza
men.
Een laatste groep vormen
echtparen, van wie één part
ner heel veel zorg en onder
steuning nodig heeft, terwijl
Middelburg loopt voorop bij
het scheiden van wonen,
zorg en welzijn, het ontman
telen van grootschalige intra
murale woon/zorgvoorzienin
gen en het ontwikkelen van
woon-service-zanes met zorg
en welzijnsvoorzieningen
binnen handbereik. De ge
meente wordt vanaf 2006
verantwoordelijk voor de uit
voering van de WMO (de
nieuwe Wet Maatschappelij
ke Ondersteuning). Onder
die wet vallen alle voorzie
ningen voor mensen die wel
enigerlei vorm van onder
steuning nodig hebben, maar
daarvoor niet opgenomen
hoeven te worden in bijvoor
beeld een verpleeghuis. Voor
met name de welzijnsvoor
zieningen wordt de inzet van
de SWM van cruciaal belang.
Kilsdonk ziet die ontwikkeling
met vertrouwen en optimis
me tegemoet. Er zullen goe
de afspraken moeten komen
met beheerders van accom
modaties waar welzijnsactivi-
teiten plaatsvinden. De "af
nemers" van die activiteiten
zullen zodanig ontvangen
moeten worden dat ze zich
op hun gemak voelen en
graag terug komen.
De aanwezigheid van zo'n
500 vrijwilligers die in Mid
delburg actief zijn op het ge
bied van het welzijnswerk
de ander die voor een groot
deel op zich heeft genomen.
Het is een groep aan wie ge
makkelijk kan worden voorbij
gegaan. Zo van: Och, er is al
tijd wel iemand die 's even wil
oppassen...Maar, zeker als de
situatie langer duurt, kan die
tot een problematische wor
den. Betrokkenen aanvaarden
dan dankbaar het wonen in
een tehuis, omdat het de ze
kerheid biedt van zorg en aan
dacht voor wie achterblijft, als
de gezonde partner de deur
uit moet of wil.
Uit de gevoerde gesprekken
komen enkele positieve bij
komstigheden van het wonen
in iets als een verzorgingshuis
naar voren. Allereerst is dat
het feit van het zelf (kunnen)
kiezen. Geheel in overeen
stemming met wat onze over
heden bij voortduring propa
geren! Een logische stap moet
dan toch zijn, het niet alleen
maar roepen dat iedereen
graag zelfstandig wil blijven
wonen. Ja, zolang lijf en leden
het toelaten!
Vervolgens spreken enkele
ge_nterviewden zich lovend
uit over de kracht van het sa
men-wonen; ze constateren
dat bewoners van een tehuis
echt iets aan,elkaar hebben.
In de derde plaats maken
ge_nterviewden duidelijk hoe
zij zich weten te onttrekken
aan het gevaar van hospitali
sering: het verliezen van elk
initiatief, het zich volledig
overgeven aan de omringen
de zorg. Zij stellen daarmee
zeker ten dele het beeld bij,
als zou het wonen in een ver
zorgingshuis als vanzelf die
hospitalisering met zich bren
gen. Dat beeld klopt ook hier
om niet, schrijft iemand: in
een mij bekend Middelburgs
verzorgingshuis m_éten men
sen al zoveel mogelijk zelf
doen, ook wanneer iedereen
kan zien dat dit niet meer aan
de orde is.
Zeker is wel dat het bieden
van nog meer ruimte, meer
hulpmiddelen de zelfredzaam
heid zal doen toenemen.
Laten we even teruggaan naar
waar het in Middelburg mee
begon: de droom van wethou
der Albert de Vries.
Groots en meeslepend, maar
ook onbarmhartig. Verzor
gingshuizen sluiten, ouderen
zelfstandig en kleinschalig la
ten wonen. Ongenuanceerd?
Maar z_ komt de boodschap
over, ook nu nog. We merken
het aan de reacties op ons
eerste artikel, waar die spre
ken over onrust en spanning
bij ouderen, opgeroepen door
de plannen van de gemeente,
over de praktijk van alle dag
die wordt ingewisseld voor de
waan van de dag.
Heeft de gemeente inderdaad
geen oog van voor de tussen
wal en schip-vallers? Doet ze
geen moeite het positieve van
de huidige ouderenzorg in
haar toekomstplannen op te
nemen?
Wij delen de zorg die in deze
verbaast en verrast de nieu
we SWM-directeur. Hij kent
vanuit zijn vorige werk de si
tuatie in bijvoorbeeld de
Schilderswijk (bepaald niet
de gemakkelijkste wijk) in
Den Haag. Aantal actieve vrij
willigers: 35 Kilsdonk wil
vrijwilligers alle aandacht en
ondersteuning geven die
maar mogelijk is. Zo zou hij
het thans in wijkcentrum
Dauwendaele gevestigde
Steunpunt Vrijwilligerswerk
graag verder uitbouwen en
beter faciliteren. De inzet van
vrijwilligers optimaliseren
door het beter afstemmen
van vraag en aanbod, be
hoefte en interesse. Via trai
ning en uitwisseling van er
varing het vrijwilligerscorps
motiveren om hun werk te
blijven doen. Want Huib Kils
donk moet er even
niet aan denken wat er zou
gebeuren als morgen alle
vrijwilligers het bijltje er bij
neer zouden gooien.
Op mijn laatste vraag of hij
nog een speciale boodschap
heeft voor ons (senioren)
zegt hij: laat ons (de SWM)
gevraagd en ongevraagd we
ten hoe jullie, senioren be
trokken willen zijn en blijven
bij het realiseren van het
aanbod van welzijnsactivitei-
ten voor senioren. Laat ons
ook weten hoe activiteiten er
varen worden door de deel
nemers: doorgaan of tijd
voor iets nieuws. Niet alles
zal gerealiseerd kunnen wor
den. We zullen keuzes moe
ten durven maken binnen be
perkte budgetten. Liever een
aantal zaken goed doen dan
te veel dingen half.
Wij staan na een inspirerend
uurtje praten weer in de
voorjaarszon. Huib Kilsdonk
moet weer achter z'n bureau
en de vergadertafel om vorm
en inhoud te geven aan het
welzijn van alle Middelbur
gers.
Jan Lauret
reacties wordt uitgesproken.
Maar toch, er is iets gaande in
de stad. Openbaar gemaakte
plannen voor een nieuw St.
Willibrord op de plaats van
De Schakel (inderdaad: aan de
Bachtensteene!), laten een
wat groter ouderencomplex
zien, met de mogelijkheden
(en daar gaat
het om) van voldoende zorg
zeer nabij en voldoende ge
meenschappelijke voorzienin
gen voor de bewoners. Het
lijkt een uitwerking van wat in
het herziene Groeiboek
schuchter wordt genoemd het
loslaten van maximaal extra-
muraliseren. Hoopvolle te
kens, wolkjes als ééns mans
hand voor wie zich zorgen
maakt over een te rigide
droom.
In Zweden droomde Karl Gru-
newald er 30 jaar geleden van:
alle mensen met een verstan
delijke beperking uit de instel
lingen naar kleinschalige
woonvormen, zodat ze kun
nen integreren in de samenle
ving. Even bevlogen als de
Middelburgse wethouder ging
hij aan de slag.
De Nederlandse onderzoeker
Peter Siebesma deed op 3
momenten onderzoek naar de
resultaten van het Zweedse
project en bracht daarvan ver
slag uit in zijn boekje De
droom van Grunewald. Er valt
veel uit te leren, want het ver
haal gaat over haalbaar
betaalbaar, over de kwaliteit
van de zorg en over de wijze
waarop gemeenten de regie
voeren. Heel veel ging er in
Zweden niet goed.
Eén voorbeeld daarvan tot
slot. Bij het hervormen van
het Zweedse zorgstelsel, kwa
men mensen met een lichte
beperking het eerst aan bod,
die met een ernstige het
laatst. Dat bleek een ongeluk
kige volgorde. De zorg aan
laatstgenoemde groep vroeg
extra inspanning en vooral ex
tra geld. Het klinkt banaal,
maar het was wel zo: het een
zowel als het ander vormde
een probleem. De les voor
Middelburg: Zorg eerst voor
de zwakste groepen onder ou
deren, voor wie tussen wal en
schip dreigen te vallen en
daarna pas voor wie inder
daad nog in staat zijn zich in
belangrijke mate zelf te red
den!
Afsluitend een laatste reactie.
Wat te doen, schrijft iemand,
als straks de woonservicezo-
nes niet bevallen en we terug
moeten naar de traditionele
verzorgingshuizen (die dan
niet meer bestaan)?
Moge dit doemscenario Mid
delburg bespaard blijven.
Chris Stronks
En druk dat het was. Meer dan
100 mensen zaten in de volge
pakte "Scoopera". Aanbieders
en vragers van cultuur in de
breedste zin van het woord.
De sfeer was ontspannen. De
aanbieders enthousiast, de
vragers belangstellend.
Een kleine greep uit het aan
bod. "Guzik" danste voor de
aanwezigen een deel van hun
voorstelling "Te mooi om
waar te zijn...". Ze kunnen hun
voorstelling op locatie (verzor
gingshuis, buurthuis) verzor
gen. Jeanine Kool van de
Zeeuwse Bibliotheek vertelde
over de voorleesprojecten
voor zelfstandig wonende ou
deren. In groepjes van tien tot
twaalf mensen gedichten, arti
kelen, boekfragmenten belui
steren die door enkele voorle
zers ten gehore worden ge
bracht. Bakje koffie erbij. Ter
voorkoming van het zo ge
vreesde sociale isolement van
zelfstandig wonende oude
ren.. Niet te verwarren met de
leesgroepen, waarin een
groepje lezers de inhoud van
gelezen boeken bespreekt.
Ook in onze provincie zijn er
al verschillende leesgroepen
actief. Mathieu Meijs liet de
aanwezigen kennis maken
met zijn interactieve cursus
"Boem": Beluisteren, Ontdek
ken, Ervaren van Muziek. An
neke Schenk vertelde over
haar ervaringen met de cur
sus "Het verhaal van uw le
ven". Ouderen leren onder
haar leiding om gedichten en
verhalen te schrijven over epi
soden in hun leven. Dit is nog
maar een kleine greep uit het
brede aanbod van cultuur in
onze provincie: van cursussen
en workshops "op maat" voor
kleine groepen tot en met
complete musicalvoorstellin
gen en filmmiddagen op een
voor ouderen geschikte tijd,
tegen een gereduceerd tarief.
Vraag één: wat kost het. Kun
nen we als deelnemende ou
deren, individueel of in
groepsverband het cursusgeld
of het toegangsgeld betalen?
Zijn er subsidies te verkrijgen?
Ja, vertelde Anika Pijpers van
het Prins Bernhard Cultuur
fonds Zeeland. Als je de weg
maar weet en er zelf actief
achteraan gaat. Volgende
vraag: hoe komen we te we
ten wat er allemaal te koop is
op het gebied van cultuur
(voor ouderen). Ja, natuurlijk,
via: "www. enzovoorts....".
Maar als je dat (nog) niet hebt
of kunt? Er zijn verschillende
brochures en krantjes van
aanbieders. Scoop belooft dat
er bij het verslag van de con
ferentie een lijst met adressen
van aanbieders wordt ge
voegd.
Ook van organisaties van vra
gers (ouderenbonden bijvoor
beeld). Handig voor de aan
bieders, die hun brochures
dan gericht kunnen aanbie
den.
Daar gaat het om. Dat vragers
en aanbieders elkaar gemak
kelijk kunnen vinden. Dat
vraag en aanbod op elkaar af
gestemd worden. Er is ge
noeg te doen. Er is genoeg
belangstelling. De vragers en
aanbieders hebben elkaar ont
moet in Middelburg. Een pri
ma initiatief. Wellicht voor
herhaling vatbaar. Dan kun
nen, naast enkele aanbieders
ook enkele vragers aan het
woord komen om over hun
ervaringen te vertellen.
Deelname aan culturele activi
teiten als preventie tegen iso
lement en motor voor een ge
zond sociaal leven, ook als je
niet meer zo piepjong bent.
Daar gaat het om.
voor inrormaxie en
aanvragen hulp
Vrijwillige Thuishulp Walcheren
Ter Poorteweg 15
4371 RM koudekerke
maandag t/m vrijdag
van 9.30 - 12.30 uur
tel: (0118) 553530
De klaverjasgroep in de Woeli
ge Werf kampt met een tekort
aan belangstelling. In de afge
lopen 10 jaar is het aantal spe
lers gereduceerd tot 11 en dat
is te mager om de groep in
stand te houden. Daarom is
de groep op zoek naar men
sen die op maandagmiddag
van 13.30 - 16.30 uur een
kaartje komen leggen in de
Woelige Werf aan de IJssel-
straat. Inlichtingen bij dhr. G.
Geissler tel: 615695.
Zaterdag 9 april kwam, na
maanden voorbereiding, de
afsluiting van het Theaterpro
ject Middelburg-Zuid, een sa
menwerking tussen Kunstedu
catie Walcheren en de Stich
ting Welzijn Middelburg. Dit
project werd financieel moge
lijk gemaakt door bijdragen
van de Gemeente Middelburg,
de Brede School en drie fond
sen: het Prins Bernhard Cul
tuurfonds, het Oranje Fonds
en het VSB fonds.
De opzet was om met wijkbe
woners van jong tot oud, rijk,
arm, allochtoon en autocht
oon gezamenlijk een theater
stuk op de planken te zetten
en zo het 'wijkgevoel' te be
vorderen. Is de organisatie
hierin geslaagd? Ruim een
jaar geleden werd in wijkcen
trum Palet een druk bezochte
informatiebijeenkomst over
het Theaterproject gehouden.
De organisatie wilde met het
project mensen uit verschil
lende culturen met elkaar la
ten kennis maken op een
speelse manier. Het theater
kent veel facetten: toneelspel,
kostuums, dans beweging, ge
luid, zang, muziek, decor,
tekst-en stemge-bruik.Theater
biedt mogelijkheden aan de
genen, die graag op het podi
um willen staan, maar ook
aan hen, die liever achter de
schermen bezig willen zijn. Te
vens kunnen aspecten uit an
dere culturen in theater ver
werkt worden. Regisseur Jos
van den Broeke werd aange
trokken om het project han
den en voeten te geven. Hij
koos voor een bestaande pro
ductie met als thema: de
kwetsbaarheid van de mens in
al zijn sociale rollen. De titel
van het stuk "Van Weerloze
Waarden" verwijst naar de
dichtregel van Lucebert: "Al
les van waarde is weerloos".
Omdat het stuk tijdloos is, niet
geplaatst in een bepaalde
streek of land, met namen van
de personages als Eiker, Sior,
Hulda biedt dit een grote vrij
heid aan zowel de regisseur
als de mensen achter de
schermen, die dans, decor en
kleding verzorgen.
Vanaf september 2004 zijn
zo'n 30 wijkbewoners, varië
rend in leeftijd van 9 tot 77
jaar, wekelijks op donderdag
avond aan het repeteren ge
slagen. Het bespelen van de
djembé en de zang werden in
workshops aangeboden. Kle
ding en rekwisieten hebben
de spelers zelf verzorgd.
Gedurende de looptijd van het
project is er hard gewerkt en
veel plezier gemaakt. De regis
seur bleef echter wel kampen
met de bezetting, zelden is de
club compleet geweest. Daar
om kwam de deadline te
vroeg, de spelers waren nog
niet klaar voor het grote pu
bliek. Het eindresultaat beant
woordde niet aan hetgeen ie
der voor ogen had, maar er is
wel iets moois ontstaan. Men
sen hebben elkaar ontmoet,
zijn op een speelse wijze met
elkaar omgegaan, hebben
vaardigheden ontwikkeld en
hun creativiteit kunnen uitle
ven. Voor het "wijkgevoel" is
de basis gelegd. De groep wil
verder en daar wordt aan ge
werkt.
voor de opzet van telefooncirkels in Middelburg:
In de wijken Centrum, Nieuw Middelburg en de Magistraat-
wijk wonen mensen die graag willen meedoen aan een te
lefooncirkel.
Op een afgesproken tijdstip start de begeleider der cirkel
door de eerstge deelnemer te bellen. Vervolgens bellen de
deelnemers elkaar op in een afgesproken volgorde. De laat
ste deelnemer belt de begeleider, zodat deze weet dat iede
re deelnemer is bereikt. Neem iemand de telefoon niet op,
dan wordt de begeleider gebeld zodat er maatregelen ge
troffen kunnen worden. Aan deelname zijn behalve uw ei
gen gesprekskosten geen extra kosten verbonden. Voor be
geleiders is er een onkostenvergoeding. Als dit alles u zin
vol en plezierig lijkt kunt u zich opgeven, zowel als deelne
mer of als begeleider. Ook uit de andere wijken zijn reacties
hartelijk welkom.
U kunt zich aanmelden bij:
Mevr. N. Vogel, Molstraat 13
4331 SM Middelburg. Per telefoon kan ook, op nr. 627537.
In de vorige editie van de Seniorenkrant kwamen zes ou
deren aan het woord, wonend in drie Middelburgse ver
zorgingshuizen. We gaven geen commentaar op wat ze
vertelden, vroegen daarom wel aan lezers. De zeven bin
nen gekomen reacties hebben we in dit vervolgartikel
verwerkt.
We schrijven achtereenvolgens iets over onze bedoeling
met de interviews, over wat ze opleverden, uitgaande
van die bedoeling, en over wat dat voor de gemeente
Middelburg zou moeten betekenen.
Tot slot bekijken we het Middelburgse Woonservicezo-
ne-beleid op een enkel punt vanuit een onlangs versche
nen studie over (een deel van) het Zweedse zorgstelsel,
model voor het veranderende Nederlandse stelsel.
