'Toen ik hoorde van de ondergang
was het net of m'n broer doodging'
Willem Ruys heeft een warm plekje in hart Vlissingers
In de voorbije 125 jaar zijn er in Vlissingen bijna vier
honderd schepen van de helling gegleden of op een
andere wijze aan het water toevertrouwd. Alle projec
ten hebben wel een eigen verhaal. Maar de ereplaats
komt onbetwist toe aan de Willem Ruys, die in een
nieuw leven onder de naam Achiile Lauro enkele bange
avonturen beleefde, waarbij het schip tenslotte brandend
ten onder ging.
Stokje
Achiile Lauro
Vijftig jaar later
Smakelijke
herinneringen
Koninklijk Jubileum
17
Zeg in het bijzijn van A.Rietveld geen
kwaad woord over de Willem Ruys,
want dan heb je de poppen aan het
dansen. „Dan kom je aan mijn ziel",
verkondigt de oud-firmant van het
koeltechnisch installatiebedrijf Sohier
en Rietveld. Er gaat geen dag voorbij
of Rietveld denkt aan het schip. Een
foto in zijn werkkamer herinnert
hem dagelijks aan het schip. De leu
ning langs de trap die naar het werk
vertrek voert is gemaakt van hout
waarmee de Willem Ruys werd be
timmerd. En het dagelijks benutte be
stek getuigt ook al van een hechte
band met het schip.
Het schip heeft als bouwnummer
214 van 1940 tot 1946 beeldbepa
lend voor Vlissingen op de helling ge
legen. Onvoorstelbaar dat het casco
zonder al te veel schade door de oor
logsjaren is gekomen, zeker als daar
bij in aanmerking wordt genomen
dat Vlissingen de zwaarst bestookte
stad was. Ook kon worden verhin
derd dat de Duitsers het schip zou
den opblazen.
Aanvankelijk was de stapelloop van
het schip gepland in de zomer van
1940. De oorlogshandelingen staken
er echter een stokje voor. De voor
het bevorderen van een soepele te
waterlating ingeslagen grote voorra
den schapevet werden in de loop van
de oorlog opgegeten door de weinige
Vlissingers die de stad niet waren
ontvlucht.
De verslaggever van de Nieuw-Zee-
landse krant Evening Post was niet
bepaald goed geïnformeerd toen hij
later berichtte over de Willem Ruys
in oorlogstijd. Volgens zijn relaas zou
den Schelde-arbeiders een muur rond
de scheepsromp heen hebben ge
bouwd en het bovenste deel van het
casco hebben afgedekt met zeil en
zand. 'Maar helaas, de Duitsers ont
dekten het schip toch en dwongen
de Schelde arbeiders de Willem Ruys
af te maken'.
Wat weer wel klopt is dat de Duitsers
nog hebben overwogen de oceaan-
reus als vliegkampschip te laten af
bouwen. In de oorlog heeft een in
stallatie aan boord ziekenhuis, bevol
king en lokale industrie van drinkwa
ter kunnen voorzien.
De oorlogshandelingen brachten met
zich mee dat het schip veel verder
dan gebruikelijk op de helling werd
afgebouwd. Dat was bij de tewaterla
ting goed te merken toen een enor
me waterverplaatsing van 12.000 ton
in minder dan geen tijd de hele om
geving blank zette.
Het vlaggeschip van de Rotterdam-
sche Lloyd kwam in 1965 in handen
van de Italiaanse rederij Achiile Lau-
ro. Op een van de tochten werd het
cruiseschip in oktober 1985 door
vier Palestijnen gekaapt. De 427 pas
sagiers werden samen met de beman
ning enkele dagen in gijzeling gehou
den. De kapers brachten één passa
gier om het leven.
In november 1994 kwam de vroegere
Willem Ruys op noodlottige wijze
aan zijn eind. Een vuurzee maakte
toen het schip op de Indische Oce
aan vóór de kust van Somalië voer,
een voortijdig einde aan de cruise-
tocht voor rond duizend passagiers,
waaronder het echtpaar Van Kalkeren
uit Vlissingen.
Vlissinger Rietveld vindt het frappant
dat het schip precies vijftig jaar nadat
het aan de eerste reis begon ten on
der is gegaan.
De eerste kennismaking vond plaats
in januari 1946 toen Rietveld als me
dewerker van het installatiebureau
Van Rietschoten en Houwens aan
boord kwam om daar gedurende drie
maanden aan molestschadeherstel te
doen. Daarna was hij gedurende twee
jaar bij de afbouw betrokken. Riet
veld roemt niet alleen de vorm van
het schip, maar wijst ook op de uit
zonderlijke betimmeringen van het
interieur. „Prachtig man. Zo maken ze
ze tegenwoordig niet meer. Het is nu
allemaal kunststof wat je ziet".
De Scheldcwerknemers hadden de
gewone betimmeringen voor hun re
kening genomen. Het luxere werk,
zoals de betimmering van bv de rook-
salon eerste klas en de bibliotheek,
werd door een ingehuurd bedrijf ver
richt.
Rietveld vertelt hoe hij met hart en
ziel aan het schip werkte. „Als het
half zes was had je er gewoon de
pest in dat je naar huis moest. Het
schip was van jou.Toen het ten onder
ging was het net of mijn broer dood
ging, zo erg vond ik het".
Rietveld was er ook bij tijdens de
proefvaarten.
Daar heeft hij smakelijke herinnerin
gen aan overgehouden. „We kregen
dingen te eten waar we thuis in die
tijd zo vlak na de oorlog nog niet aan
konden komen. Aardappelpuree met
zuurkool en gekookte coteletten met
botersaus. Dat blijft me mijn leven
lang bij".
Het is er helaas nooit van gekomen
om nog eens een cruise te maken
met het schip. Rietveld ging uiteraard
wel langs de waterkant kijken toen
de Willem Ruys in de beginjaren ne
gentig als Achiile Lauro langs Vlissin
gen kwam.
Dat was een teleurstelling: „Een heel
andere voorsteven. De masten eraf.
Het was gewoon ons schip niet
meer".
De vroegere Willem Ruys passeerde in 1983 Vlissingen.
*"j ir:#» int!
IIIIWIlliHHIIHHtidH
mm
"""HïggW muni
