muziek-
Impulsief
ambassadeur geworden
The loved ones: Amerikaanse viermans-formatie
met R8tB en Chicago Blues-repertoire. Blijven hangen in
de jaren zestig, en toch verrassend fris. Covers (James
Brown, Muddy Waters) en retro-originelen. Veelgeprezen
debuut-CD in 1993: 'The Price for Love'. Hoogtepunten:
Jaguar Blues, Lickin' Stick en Devil's Moon.
The Bobs: een kwartet zangers en meer niet. A
capella wordt een nieuw begrip. Imiteren alles, zelfs een
sitar. Perfecte samenzang, vlijmscherpe timing, dolle
acts. Zingen eigen werk, maar steken bv. ook 'Purple
Haze' (Hendrix) en 'Heiter Skelter' (Beatles) in een
ongehoord nieuw jasje.
Deep River Quartet: onder de titel 'We'll meet
again' brengen 'The Deeps' een nieuwe muzikale show
met Amerikaanse klanken uit de jaren veertig. Gouden
melodieën in eigen bewerkingen. 'Paperdoll' en 'Don't
fence me in' en nog veel meer kostbare herinneringen.
Vooral ouderen zullen die hebben; voor hen zijn gratis
toegangskaarten verkrijgbaar. Zie daarvoor pagina 7.
John White's Big Band: saxofoon, trompet
en trombone, ritme en vocals, dat zijn de ingrediënten
van een big band. De band van Johan de Witte
(Terneuzen) maakt er prachtige swingnummers en mooie
ballads mee. 'Georgia on my mind' bijvoorbeeld. Daar
valt op te dansen tijdens het Bevrijdingsbal. (pagina 7)
Matt 'Guitar' Murphy: speelt blues, soul,
rock, boogie en bebop, uitsluitend eigen nummers.
Schitterde in de 'Blues Brothers'-film, werkte met alle
grote namen. Vier-sterren-CD: 'Way down South' (1990).
Vlissingen is de eerste stop in een kort Europa 1994-
toernee met 6-mans-band.
2 Unlimited: behoeft na 'No Limit' geen verdere
introductie. Techno-house en rap samengesmeed tot
oorvriendelijke, hitlijstbestendige pop. Het gaat niet
alleen om de beat, maar ook om de boodschap. En voor
het bevrijdingsfestival heeft 2 Unlimited een hele duide
lijke.
Eddy Shaw and The Wolf Gang:
Bl0f: dé rockband van Zeeland. Speelt vooral eigen
werk. Liedjes om naar te luisteren, pakkende teksten
(nog verstaanbaar ook) en muziek die daar precies bij
past: prikkelend of melancholiek, al naar gelang. Voor
iedereen die de nacht en de kroeg van binnen kent.
Ten Sharp: ambassadeurs van Amnesty
International. Als zodanig schreven zij in opdracht
'Rumours in the city', een song over de talloze
verdwijningen van vechters voor grondrechten. Zij zijn
daarmee speciale gast op 6 bevrijdingsfestivals in
Nederland, en spelen dan in één moeite door zeker ook
de gouden topper 'You'.
The Loved Ones, foto Lori Eanes
Ten Sharp trekt als ambassadeur van Amnesty International
langs zes bevrijdingspodia. Ze laten daar als belangrijkste
nummer 'Rumours in the city' horen, ook bekend van de vi
deoclip. Hoe en waarom wordt een popgroep ambassadeur
van Amnesty? Marcel Kapteijn (zang) geeft de antwoorden.
Het is allemaal begonnen met de videoclip. Of eigenlijk met
de tekst van 'Rumours in the city'. Dat liedje hadden we al
klaar liggen voor onze 1e CD. Maar ik kon nog niks met on
derdrukking en verdwijningen, te ver van mijn bed. Voor mij
is het zo, dat ik pas over iets kan zingen als ik het gezien
heb, gevoeld heb. Dat vind ik heel belangrijk. En toen kreeg
ik door tournees in Mexico en Argentinië de kans om dat in
te halen. Wat is er gebeurd? Wat heb ik gemist? Weetje wel,
datje gewoon een tijdlang te weinig aandacht voor iets hebt
gehad.
En? Lukte het ook om daar in die landen achter te komen?
In Mexico niet zo, daar waren we maar kort, dan doe je niets
dan interviews geven. In Argentinië was meer tijd, daar heb
ik echt met de mensen kunnen praten. Nog altijd alleen met
de mensen die je dan beroepshalve tegenkomt, in studio's
enzo. Ze willen er wel degelijk iets over kwijt, en het is er nu
ook wel wat vrijer en stabieler. En dan vallen de puzzlestuk-
jes op hun plaats. Van wat je dan allemaal hoort. Dan gaan
je ogen open.
Gaat het een gewoonte worden van popgroepen om met dui
delijke teksten en statements kleur te bekennen?
Dat weet ik niet. Ik denk het niet. Voor óns is het in ieder ge
val iets nieuws. Als je héél graag over iets wil schrijven, dan
lukt het meestal niet. En nu lukt het toevallig een keer wél.
Als je die mogelijkheid hebt, dan is dat te gek, dan pakje die.
bevrijdingsfestival zeeland 4
oorspronkelijk de back-up band van de legendarische
Howlin' Wolf. 4-mans-formatie met o.a. vader Eddy en
zoon Eddie Shaw. Spelen krasse Chicago Blues, senior op
tenor sax, junior op gitaar. Een klasse apart in muzikale
tradities.
Bij het maken van de clip hebben we Amnesty International
benaderd om beeldmateriaal van hen te gebruiken.
Uiteindelijk hebben we toen de hele clip aan Amnesty
International opgedragen, dat is allemaal vrij impulsief ge
gaan.
En zo wordt je dan ambassadeur. Is dat voor eeuwig?
Zolang we liedjes als 'Rumours in the city' op het repertoire
hebben wel, denk ik. Maar wat de mensen vooral niet moe
ten gaan verwachten, is dat wij nu alsmaar dit soort num
mers gaan schrijven. Zolang 'Rumours' overkomt bij het pu
bliek zullen we het spelen. Wij schrijven verder niet zo
duidelijk op standpunten, maar meer op een sfger. En als je
met 20 van die nummers zou aankomen, dan zegt iedereen
natuurlijk 'Oh, die...' Wat ik hoop is, dat wij een aanzet zijn
voor andere groepen om er eens over te denken, om iets te
doen waar zij zich bij betrokken voelen.
En hoe schat je dat in? Wat vinden jullie 'vakbroeders' er ei
genlijk van?
Nou, die vinden het allemaal prachtig. Ook als ze zelf niet de
'turn' hebben gevonden om met iets van maatschappelijk be
lang naar buiten te komen. Wat dat betreft is het net als het
hebben van een hit. Die heb je ook niet allemaal, en zeker
niet allemaal tegelijk. En dat vind je toch ook schitterend,
dat iemand een hit heeft.
Jullie gaan straks op één dag half Nederland door. Heb je er
zin in?
Absoluut. We gaan overal even opduiken, een prik uitdelen.
We willen een snaar raken, dat er over gepraat wordt.
Vermoeiend? Dat zeker. Maar dat heb ik er graag voor over;
ik ben nou eenmaal veel bewuster geworden in die dingen.
