OPRUIMING BEHANG
„De Groene Pui"
Littooij Olthoff
en voor uw
naar
INDUSTRIE- EN HUISHOUDSCHOOL
CURSUSSEN:
KOKEN
(gewone en fijne keuken)
KOSTUUMNAAIEN
(middag- en avondcursussen)
ZOEK
DE MOORDENAAR
Zie etalage HALVE PRIJS
Spanjaardstraat 47, Middelburg
Telefoon (01180) 24 38
Te koop: kinderledikant,
uittrektafel, Engels ledikant,
box met vloer, tafels, Buta-
gasstel, tuimelbed, radio, vuur-
duvel, kl. en gr. kasten, ronde
eettafel, divan, onderschuif-
bed, cocosmatten, vloerkleed,
babycommode, dressoir, tafel-
mangel, wandelwagentje, stof
zuiger, Buta gasfles, pr. bed
den, petrol, kachel, ameublem.
Tel. (0 1180) 3513, Vlissingse-
singel 34, Middelburg.
•R Speciaal voor klederdracht
heeft T JANTJE VAN AL
LES de echte Wildebras pop
pen met lang, donker haar en
slaapogen, vanaf f 9,25,
11.25, 13,95 en 14.95!
Lang snoer im. bloedkoralen
2,75, zwarte schoentjes van
af 0,85. Voetsteunen f 0,75.
Gratis Zllverzegcls 1
Korte Noordstraat 1115
Middelburg, Tel. 37 33.
Prima kwaliteit gummiwa
ren enz. Prijskourant en gratis
proefmonster worden op aan
vraag franko toegezonden.
'Fata', Postbus 93, Middelburg
ROUW-
DANKBETU1GINGS-
KAARTEN
LITTOOIJ OLTHOFF
panjaardstr. 47, Middelburg.
■R Reparatie kunstgebitten
door sneldienst direct terug.
Sigarenmag. „Deli", Vlasmarkt
2, Middelburg, tel. 41 39. Den-
ti, Nieuwstraat 93, Vlissingen,
telefoon 45 33.
ONZICHTBAAR
STOPPEN.
STOMERIJ MAARTENSE
NAAST POSTKANTOOR)
MIDDELBURG.
•R Voor Match-box naar
'T JANTJE VAN ALLES 1
Daar vindt U een zeer uitge
breide sortering vanaf 1,20,
grote betonmolen f 3,75,
kraanwagen 3,50, veewagen
met vee 6,30, brandweerauto
5,ziekenauto 4,25.
Gratis Zilverzegels
Korte Noordstraat 1115
Middelburg, Tel. 37 33.
MOLENWATER 125, MIDDELBURG
Aanmeldingen voor deze cursussen aan het
schoolgebouw van 24 uur.
De directrice, J. M. STOLK.
FEUILLETON
door
AGATHA CHRISTIE
(SLOT)
Alles wat haar man haar vroeg te tekenen, tekende ze.
Waarschijnlijk zijn -r dikwijls stukken geruild en ver
kocht, maar tenslotte werd het beoogde financiële re
sultaat bereikt. Sir Stubbs, de nieuwe personaliteit die
uw zoon had aangenomen, werd een rijk man en zijn
vrouw werd arm. Het is wettelijk niet strafbaar om je
„Sir" te noemen, tenzij het is om onder valse voor
wendsels geld in bezit te krijgen. Een titel wekt ver
trouwen, suggereert zoal geen hoge geboorte, dan toch
wel zekere rijkdom. En dus kocht de rijke Sir George
Stubbs, ouder geworden en zeer veranderd van uiter
lijk doordat hij een baard had laten staan, Nasse House
en ging wonen waar hij behoorde, hoewel hij hier na
zijn jongensjaren niet meer was geweest. Er was na
de verwoestingen van de oorlog niemand meer hier
die hem had kunnen herkennen. Maar de oude Merdell
herkende hem wèl. Hij hield die wetenschap voor zich,
maar toen hij tegen me zei, dat er altijd Folliats op
Nasse House zouden wonen, was dat een privé grapje
van hem.
En alles marcheerde goed, dat dacht u tenminste.
Ik geloof, dat uw plannen hier ophielden. Uw zoon
had geld en zijn voorvaderlijk huis en, hoewel zijn
vrouw wat achterlijk was, ze was ook een mooi en
meegaand wezentje en u hoopte, dat hij goed voor
haar zou zijn en dat zij gelukkig zou worden."
Mrs. Folliat zei zacht„Ja, dat heb ik gedacht, ik
zou een oogje op Hattie houden en voor haar zorgen.
Ik heb nooit vermoed
„Nee, u heeft nooit iets vermoed en uw zoon paste
wel op u te zeggen uat hij, toen hij trouwde, al ge
trouwd was. O ja, we hebben alle gegevens nagegaan.
Uw zoon was getrouwd met een meisje uit Triest,
iemand uit de misdadigerswereld, waar hij zich na zijn
desertie had schuil gehouden. Ze wilde niet van hem
scheiden en hij had daar ook helemaal geen lust in.
Hij accepteerde het huwelijk met Hattie om aan geld
te komen, maar wist van het begin af aan W3t hij zou
gaan doen."
„Nee, nee, dat geloof ik niet 1 Dat kan ik niet ge
loven. Het was die vrouw, die slechte vrouw."
Poirot ging onverstoorbaar verder„Hij was een
moord van plan. Hattie had geen familie en weinig
vrienden. Hij heeft haar onmiddellijk na hun terugkeer
naar Engeland hierheen gebracht. De bedienden heb
ben haar die eerste avond bijna niet gezien en de
vrouw, die ze de volgende morgen zagen was Hattie
niet, maar zijn Italiaanse vrouw, opgemaakt als Hattie
en zich oppervlakkig precies zo gedragend als Hattie
zich gedroeg. En dat had weer het eind kunnen zijn.
De valse Hattie had hier verder kunnen leven als de
echte Hattie hoewel ongetwijfeld haar geestvermogens
onverwacht zeer zouden zijn verbeterd, hetgeen dan
zou worden toegeschreven aan wat vaag wordt ge
noemd „een nieuw soort behandeling". De secretaresse,
miss Brewis, had al gemerkt dat het brein van lady
Stubbs volmaakt in orde was. Maar toen gebeurde er
iets dat allerminst voorzien was. Een neef van Hattie
schreef, dat hij op een tocht met zijn jacht naar En
geland zou komen en, hoewel die neef haar in jaren
niet gezien had, zou hij zich toch waarschijnlijk niet
laten beetnemen door een bedriegster. Het is merk
waardig", zei Poirot, zijn verhaal even onderbrekend,
„dat de gedachte wel eens door mijn hoofd schoot,
dat De Sousa niet de achte De Sousa was, maar dat
het nooit bij me is opgekomen, dat de waarheid aan
de andere zijde lag, dat wil zeggen, dat Hattie niet
Hattie was."
Hij ging voort„Er waren verschillende manieren
om de situatie onder de ogen te zien. Lady Stubbs had
een ontmoeting kunnen vermijden door ziekte voor te
wenden, maar als De Sousa lang genoeg in Engeland
bleef had ze moeilijk kunnen voorkomen, dat hij haar
zag. En er was al een andere complicatie. De oude
Merdell, die op zijn oude dag erg spraakzaam was,
babbelde veel met zijn kleindochter. Ze was waar
schijnlijk de enige die de moeite nam naar hem te luis
teren en zelfs zij schonk er weinig aandacht aan, om
dat ze dacht dat hij „kinds" was. Maartoch maakten
enkele dingen die hij gezegd had over „een vrouwen-
lijk in het bos" en dat „Sir George in werkelijkheid
mr. James was" voldoende indruk op haar om er af en
toe tegen Sir George een toespeling over te maken.
En daarmee tekende ze natuurlijk haar doodvonnis.
Sir George en zijn vrouw konden het risico niet nemen
dat zulke praatjes de ronde zouden doen. Ik vermoed,
dat hij haar telkens wat zwijggeld heeft gegeven en
inutssen zijn plannen maakte. Ze hebben die zorg
vuldig uitgewerkt. Ze wisten de datum waarop De
Sousa in Helmmouth zou aankomen. Dat was juist op
de dag van het tuinfeest. Ze regelden het zó, dat Mar
iene zou worden vermoord en lady Stubbs zou „ver
dwijnen" onder omstandigheden, die een vage verden
king zouden werpen op De Sousa. Vandaar die toe
speling, dat hij een „slecht mens" was en dat hij „men
sen vermoordde". Lady Stubbs moest voorgoed ver
dwijnen (misschien kon later een of ander onherken
baar lichaam door sir George geïdentificeerd worden)
en een andere persoon zou haar plaats innemen. In
werkelijkheid zou „Hattie" alleen maar haar eigen Ita
liaanse persoonlijkheid worden. Het was alleen maar
nodig, dat ze gedurende een periode van niet veel meer
dan vierentwintig uur een dubbele rol speelde. Met
medewerking van Sir George was dat makkelijk. Op
de dag dat ik hier aankwam heette het dat „lady
Stubbs" tot even na theetijd op haar kamer was geble
ven. Niemand heeft haar daar gezien, behalve Sir
George. In werkelijkheid is ze naar buiten geglipt, heeft
een bus of trein naar Exeter genomen en is in gezel
schap van een ander meisje (er reizen er zoveel in die
tijd), teruggereisd, aan wie ze het verhaal deed van de
vriendin, die bedorven voedsel had gegeten. Tegen
theetijd is lady Stubbs in de salon. Na tafel gaat ze
vroeg naar bed, maar miss Brewis zag haar kort daar
na het huis uitsluipen. Ze brengt de nacht in de jeugd
herberg door, maar is al voor het ontbijt terug op
Nasse, als lady Stubbs. Weer brengt ze de ochtend
op haar kamer door met „hoofdpijn" en slaagt er in
als „indringster" te fungeren die door Sir George uit
het raam van zijn vrouws kamer wordt afgesnauwd,
terwijl hij, als hij zich omdraait, doet of hij tegen zijn
vrouw in de kamer spreekt. Het veranderen van kleren
was niet moeilijk, shorts en een open blouse onder een
van de overdadige toiletten die lady Stubbs bij voor
keur droeg. Een zware, witte make-up voor lady
Stubbs met een grote boeliehoed om haar gezicht te
beschaduweneen boerse hoofddoek, een verbrand
eint en bruinrode krullen voor het Intaliaanse meisje.
Niemand zou ooit vermoed hebben dat die twee een
en dezelfde vrouw waren.
En zo werd de laatste akte van het drama geënsce
neerd. Even voor vier uur zei lady Stubbs tegen miss
Brewis, dat ze een theeblad naar Mariene moest bren
gen. Dat was omdat ze bang was dat miss Brewis zelf
op dat idee zou komen en het fataal zou zijn als miss
Brewis op het verkeerde moment daar aankwam. Mis
schien ook had ze er een boosaardig plezier in om het
zo te regelen, dat miss Brewis op het toneel van de
moord werd gepleegd. Daarna is ze, een goed moment
uitkiezend, naar de lege waarzegstertent gelopen en door
de achterkant het zomerhuisje ingegaan, waar ze haar
rugzak met de andere kleren had staan. Ze sloop door
het bos, riep Mariene haar binnen te laten en wurgde
het meisje. Ze gooide de grote hoed in het water, trok
haar treksterkleren aan, veranderde haar make-up,
pakte haar cyclaamkleurig toilet en hooggehakte
schoentjes in de rugzak en kort daarop voegde een
Italiaanse studente uit de jeugdherberg zich bij haar
kennisje bij de kraampjes op het grasveld en verliet ze
Nasse zoals het plan was, met de bus. Waar ze nu is
weet ik niet. Ik vermoed in Soho, waar ze ongetwijfeld
kameraden uit de onderwereld heeft van haar eigen
(wordt afgerand)
RUIME KEUZE
GRAVENSTRAAT 55, Middelburg, tel. (0 1180)3650
nationaliteit, die haar van de nodige papieren kunnen
voorzien. In elk geval zoekt de politie niet naar een
Italiaans meisje, maar naar de achterlijke, exotische
Hattie Stubbs.
Maar de arme Hattie Stubbs is dood, zoals u, ma
dame, maar al te goed weet. U verried dat u dat wist,
toen ik op de dag van het feest met u zat te praten.
De dood van Mariene was een grote schok voor u ge
weest, u had geen flauw vermoeden gehad van al de
plannen die gesmeed waren, hoewel u duidelijk liet
doorschemeren hoewel ik toen zo dom was om dat
niet te begrijpen dat als u sprak over „Hattie" u
het had over twee verschillende mensen, de ene een
vrouw, die uminachtte en die „beter dood" kon zijn en
tegen wie u me waarschuwde om „geen woord te ge
loven van wat ze zei", de andere een meisje over wie
u in de verleden tijd praatte en die u vol warme ge
negenheid verdedigde. Ik geloof, dat u veel hield van
de arme Hattie Stubbs, madame
Er volgde een lange pauze.
Mrs. Folliat zat heel stil in haar stoel. Eindelijk ver
mande ze zich en zei met ijskoude stem „Uw hele
verhaal is fantastisch, mr. Poirot. Ik geloof werkelijk,
dat u gek bentU heeft dit allemaal maar verzon
nen, u heeft er geen enkel bewijs voor."
Poirot stond op, liep naar een van de ramen en zette
het open.
„Luister, madame. Wat hoort u
„Ik ben een beetje doofwat moet ik horen
„De slagen van een houweelZe breken de ce
menten vloer van de Folly opEen uitstekende
plaats om een lijk te begraveneen plek waar een
boom is ontworteld en de grond dus toch al omge
woeld is. Na een poosje voor alle zekerheid cement
over de plek waar het lijk ligt en op dat cement een
Folly neergezetHij voegde er zacht bij Sir
George's FollyDe Folly van de eigenaar van
Nasse House."
Mrs. Folliat slaakte een bevende zucht.
„Zo'n prachtig bezit," zei Poirot. „Alleen één ding
is er slecht en lelijkde man die er de eigenaar
van is."
„Ik weet het," zei ze hees. „Ik heb het altijd ge
wetenAls kind maakte hij me al bang. Wreed,
meedogenloos, gewetenloos. Maar hij was mijn zoon
en ik hield van hemIk had moeten spreken na
Hattie's dood. Maar hij was mijn zoon. Hoe kon ik
hem aangeven En daardoor werd, omdat ik heb ge
zwegen, dat arme, domme kind gedoodEn daarna
die goeie, oude Merdell. Waar zou het eind zijn ge
weest
„Bij een moordenaar is er nooit een eind," zie Poirot.
Ze boog het hoofd. Een ogenblik bleef ze zo staan
met de handen voor de ogen.
Toen richtte mrs. Folliat van Nasse House, de doch
ter van een lange reeks dappere mannen, zich recht op.
Ze keek Poirot aan en haar stem klonk koel en uit
de hoogte.
„Dank u, mr. Poirot," zei ze, „dat u me dit alles zelf
is komen vertellen. Wilt u me nu alleen laten Er zijn
dingen, die men alleen onder de ogen moet zien
EINDE.