OPRUIMING BEHANG „De Groene Pui" Littooij Olthoff en voor uw naar INDUSTRIE- EN HUISHOUDSCHOOL CURSUSSEN: KOKEN (gewone en fijne keuken) KOSTUUMNAAIEN (middag- en avondcursussen) ZOEK DE MOORDENAAR Zie etalage HALVE PRIJS Spanjaardstraat 47, Middelburg Telefoon (01180) 24 38 Te koop: kinderledikant, uittrektafel, Engels ledikant, box met vloer, tafels, Buta- gasstel, tuimelbed, radio, vuur- duvel, kl. en gr. kasten, ronde eettafel, divan, onderschuif- bed, cocosmatten, vloerkleed, babycommode, dressoir, tafel- mangel, wandelwagentje, stof zuiger, Buta gasfles, pr. bed den, petrol, kachel, ameublem. Tel. (0 1180) 3513, Vlissingse- singel 34, Middelburg. •R Speciaal voor klederdracht heeft T JANTJE VAN AL LES de echte Wildebras pop pen met lang, donker haar en slaapogen, vanaf f 9,25, 11.25, 13,95 en 14.95! Lang snoer im. bloedkoralen 2,75, zwarte schoentjes van af 0,85. Voetsteunen f 0,75. Gratis Zllverzegcls 1 Korte Noordstraat 1115 Middelburg, Tel. 37 33. Prima kwaliteit gummiwa ren enz. Prijskourant en gratis proefmonster worden op aan vraag franko toegezonden. 'Fata', Postbus 93, Middelburg ROUW- DANKBETU1GINGS- KAARTEN LITTOOIJ OLTHOFF panjaardstr. 47, Middelburg. ■R Reparatie kunstgebitten door sneldienst direct terug. Sigarenmag. „Deli", Vlasmarkt 2, Middelburg, tel. 41 39. Den- ti, Nieuwstraat 93, Vlissingen, telefoon 45 33. ONZICHTBAAR STOPPEN. STOMERIJ MAARTENSE NAAST POSTKANTOOR) MIDDELBURG. •R Voor Match-box naar 'T JANTJE VAN ALLES 1 Daar vindt U een zeer uitge breide sortering vanaf 1,20, grote betonmolen f 3,75, kraanwagen 3,50, veewagen met vee 6,30, brandweerauto 5,ziekenauto 4,25. Gratis Zilverzegels Korte Noordstraat 1115 Middelburg, Tel. 37 33. MOLENWATER 125, MIDDELBURG Aanmeldingen voor deze cursussen aan het schoolgebouw van 24 uur. De directrice, J. M. STOLK. FEUILLETON door AGATHA CHRISTIE (SLOT) Alles wat haar man haar vroeg te tekenen, tekende ze. Waarschijnlijk zijn -r dikwijls stukken geruild en ver kocht, maar tenslotte werd het beoogde financiële re sultaat bereikt. Sir Stubbs, de nieuwe personaliteit die uw zoon had aangenomen, werd een rijk man en zijn vrouw werd arm. Het is wettelijk niet strafbaar om je „Sir" te noemen, tenzij het is om onder valse voor wendsels geld in bezit te krijgen. Een titel wekt ver trouwen, suggereert zoal geen hoge geboorte, dan toch wel zekere rijkdom. En dus kocht de rijke Sir George Stubbs, ouder geworden en zeer veranderd van uiter lijk doordat hij een baard had laten staan, Nasse House en ging wonen waar hij behoorde, hoewel hij hier na zijn jongensjaren niet meer was geweest. Er was na de verwoestingen van de oorlog niemand meer hier die hem had kunnen herkennen. Maar de oude Merdell herkende hem wèl. Hij hield die wetenschap voor zich, maar toen hij tegen me zei, dat er altijd Folliats op Nasse House zouden wonen, was dat een privé grapje van hem. En alles marcheerde goed, dat dacht u tenminste. Ik geloof, dat uw plannen hier ophielden. Uw zoon had geld en zijn voorvaderlijk huis en, hoewel zijn vrouw wat achterlijk was, ze was ook een mooi en meegaand wezentje en u hoopte, dat hij goed voor haar zou zijn en dat zij gelukkig zou worden." Mrs. Folliat zei zacht„Ja, dat heb ik gedacht, ik zou een oogje op Hattie houden en voor haar zorgen. Ik heb nooit vermoed „Nee, u heeft nooit iets vermoed en uw zoon paste wel op u te zeggen uat hij, toen hij trouwde, al ge trouwd was. O ja, we hebben alle gegevens nagegaan. Uw zoon was getrouwd met een meisje uit Triest, iemand uit de misdadigerswereld, waar hij zich na zijn desertie had schuil gehouden. Ze wilde niet van hem scheiden en hij had daar ook helemaal geen lust in. Hij accepteerde het huwelijk met Hattie om aan geld te komen, maar wist van het begin af aan W3t hij zou gaan doen." „Nee, nee, dat geloof ik niet 1 Dat kan ik niet ge loven. Het was die vrouw, die slechte vrouw." Poirot ging onverstoorbaar verder„Hij was een moord van plan. Hattie had geen familie en weinig vrienden. Hij heeft haar onmiddellijk na hun terugkeer naar Engeland hierheen gebracht. De bedienden heb ben haar die eerste avond bijna niet gezien en de vrouw, die ze de volgende morgen zagen was Hattie niet, maar zijn Italiaanse vrouw, opgemaakt als Hattie en zich oppervlakkig precies zo gedragend als Hattie zich gedroeg. En dat had weer het eind kunnen zijn. De valse Hattie had hier verder kunnen leven als de echte Hattie hoewel ongetwijfeld haar geestvermogens onverwacht zeer zouden zijn verbeterd, hetgeen dan zou worden toegeschreven aan wat vaag wordt ge noemd „een nieuw soort behandeling". De secretaresse, miss Brewis, had al gemerkt dat het brein van lady Stubbs volmaakt in orde was. Maar toen gebeurde er iets dat allerminst voorzien was. Een neef van Hattie schreef, dat hij op een tocht met zijn jacht naar En geland zou komen en, hoewel die neef haar in jaren niet gezien had, zou hij zich toch waarschijnlijk niet laten beetnemen door een bedriegster. Het is merk waardig", zei Poirot, zijn verhaal even onderbrekend, „dat de gedachte wel eens door mijn hoofd schoot, dat De Sousa niet de achte De Sousa was, maar dat het nooit bij me is opgekomen, dat de waarheid aan de andere zijde lag, dat wil zeggen, dat Hattie niet Hattie was." Hij ging voort„Er waren verschillende manieren om de situatie onder de ogen te zien. Lady Stubbs had een ontmoeting kunnen vermijden door ziekte voor te wenden, maar als De Sousa lang genoeg in Engeland bleef had ze moeilijk kunnen voorkomen, dat hij haar zag. En er was al een andere complicatie. De oude Merdell, die op zijn oude dag erg spraakzaam was, babbelde veel met zijn kleindochter. Ze was waar schijnlijk de enige die de moeite nam naar hem te luis teren en zelfs zij schonk er weinig aandacht aan, om dat ze dacht dat hij „kinds" was. Maartoch maakten enkele dingen die hij gezegd had over „een vrouwen- lijk in het bos" en dat „Sir George in werkelijkheid mr. James was" voldoende indruk op haar om er af en toe tegen Sir George een toespeling over te maken. En daarmee tekende ze natuurlijk haar doodvonnis. Sir George en zijn vrouw konden het risico niet nemen dat zulke praatjes de ronde zouden doen. Ik vermoed, dat hij haar telkens wat zwijggeld heeft gegeven en inutssen zijn plannen maakte. Ze hebben die zorg vuldig uitgewerkt. Ze wisten de datum waarop De Sousa in Helmmouth zou aankomen. Dat was juist op de dag van het tuinfeest. Ze regelden het zó, dat Mar iene zou worden vermoord en lady Stubbs zou „ver dwijnen" onder omstandigheden, die een vage verden king zouden werpen op De Sousa. Vandaar die toe speling, dat hij een „slecht mens" was en dat hij „men sen vermoordde". Lady Stubbs moest voorgoed ver dwijnen (misschien kon later een of ander onherken baar lichaam door sir George geïdentificeerd worden) en een andere persoon zou haar plaats innemen. In werkelijkheid zou „Hattie" alleen maar haar eigen Ita liaanse persoonlijkheid worden. Het was alleen maar nodig, dat ze gedurende een periode van niet veel meer dan vierentwintig uur een dubbele rol speelde. Met medewerking van Sir George was dat makkelijk. Op de dag dat ik hier aankwam heette het dat „lady Stubbs" tot even na theetijd op haar kamer was geble ven. Niemand heeft haar daar gezien, behalve Sir George. In werkelijkheid is ze naar buiten geglipt, heeft een bus of trein naar Exeter genomen en is in gezel schap van een ander meisje (er reizen er zoveel in die tijd), teruggereisd, aan wie ze het verhaal deed van de vriendin, die bedorven voedsel had gegeten. Tegen theetijd is lady Stubbs in de salon. Na tafel gaat ze vroeg naar bed, maar miss Brewis zag haar kort daar na het huis uitsluipen. Ze brengt de nacht in de jeugd herberg door, maar is al voor het ontbijt terug op Nasse, als lady Stubbs. Weer brengt ze de ochtend op haar kamer door met „hoofdpijn" en slaagt er in als „indringster" te fungeren die door Sir George uit het raam van zijn vrouws kamer wordt afgesnauwd, terwijl hij, als hij zich omdraait, doet of hij tegen zijn vrouw in de kamer spreekt. Het veranderen van kleren was niet moeilijk, shorts en een open blouse onder een van de overdadige toiletten die lady Stubbs bij voor keur droeg. Een zware, witte make-up voor lady Stubbs met een grote boeliehoed om haar gezicht te beschaduweneen boerse hoofddoek, een verbrand eint en bruinrode krullen voor het Intaliaanse meisje. Niemand zou ooit vermoed hebben dat die twee een en dezelfde vrouw waren. En zo werd de laatste akte van het drama geënsce neerd. Even voor vier uur zei lady Stubbs tegen miss Brewis, dat ze een theeblad naar Mariene moest bren gen. Dat was omdat ze bang was dat miss Brewis zelf op dat idee zou komen en het fataal zou zijn als miss Brewis op het verkeerde moment daar aankwam. Mis schien ook had ze er een boosaardig plezier in om het zo te regelen, dat miss Brewis op het toneel van de moord werd gepleegd. Daarna is ze, een goed moment uitkiezend, naar de lege waarzegstertent gelopen en door de achterkant het zomerhuisje ingegaan, waar ze haar rugzak met de andere kleren had staan. Ze sloop door het bos, riep Mariene haar binnen te laten en wurgde het meisje. Ze gooide de grote hoed in het water, trok haar treksterkleren aan, veranderde haar make-up, pakte haar cyclaamkleurig toilet en hooggehakte schoentjes in de rugzak en kort daarop voegde een Italiaanse studente uit de jeugdherberg zich bij haar kennisje bij de kraampjes op het grasveld en verliet ze Nasse zoals het plan was, met de bus. Waar ze nu is weet ik niet. Ik vermoed in Soho, waar ze ongetwijfeld kameraden uit de onderwereld heeft van haar eigen (wordt afgerand) RUIME KEUZE GRAVENSTRAAT 55, Middelburg, tel. (0 1180)3650 nationaliteit, die haar van de nodige papieren kunnen voorzien. In elk geval zoekt de politie niet naar een Italiaans meisje, maar naar de achterlijke, exotische Hattie Stubbs. Maar de arme Hattie Stubbs is dood, zoals u, ma dame, maar al te goed weet. U verried dat u dat wist, toen ik op de dag van het feest met u zat te praten. De dood van Mariene was een grote schok voor u ge weest, u had geen flauw vermoeden gehad van al de plannen die gesmeed waren, hoewel u duidelijk liet doorschemeren hoewel ik toen zo dom was om dat niet te begrijpen dat als u sprak over „Hattie" u het had over twee verschillende mensen, de ene een vrouw, die uminachtte en die „beter dood" kon zijn en tegen wie u me waarschuwde om „geen woord te ge loven van wat ze zei", de andere een meisje over wie u in de verleden tijd praatte en die u vol warme ge negenheid verdedigde. Ik geloof, dat u veel hield van de arme Hattie Stubbs, madame Er volgde een lange pauze. Mrs. Folliat zat heel stil in haar stoel. Eindelijk ver mande ze zich en zei met ijskoude stem „Uw hele verhaal is fantastisch, mr. Poirot. Ik geloof werkelijk, dat u gek bentU heeft dit allemaal maar verzon nen, u heeft er geen enkel bewijs voor." Poirot stond op, liep naar een van de ramen en zette het open. „Luister, madame. Wat hoort u „Ik ben een beetje doofwat moet ik horen „De slagen van een houweelZe breken de ce menten vloer van de Folly opEen uitstekende plaats om een lijk te begraveneen plek waar een boom is ontworteld en de grond dus toch al omge woeld is. Na een poosje voor alle zekerheid cement over de plek waar het lijk ligt en op dat cement een Folly neergezetHij voegde er zacht bij Sir George's FollyDe Folly van de eigenaar van Nasse House." Mrs. Folliat slaakte een bevende zucht. „Zo'n prachtig bezit," zei Poirot. „Alleen één ding is er slecht en lelijkde man die er de eigenaar van is." „Ik weet het," zei ze hees. „Ik heb het altijd ge wetenAls kind maakte hij me al bang. Wreed, meedogenloos, gewetenloos. Maar hij was mijn zoon en ik hield van hemIk had moeten spreken na Hattie's dood. Maar hij was mijn zoon. Hoe kon ik hem aangeven En daardoor werd, omdat ik heb ge zwegen, dat arme, domme kind gedoodEn daarna die goeie, oude Merdell. Waar zou het eind zijn ge weest „Bij een moordenaar is er nooit een eind," zie Poirot. Ze boog het hoofd. Een ogenblik bleef ze zo staan met de handen voor de ogen. Toen richtte mrs. Folliat van Nasse House, de doch ter van een lange reeks dappere mannen, zich recht op. Ze keek Poirot aan en haar stem klonk koel en uit de hoogte. „Dank u, mr. Poirot," zei ze, „dat u me dit alles zelf is komen vertellen. Wilt u me nu alleen laten Er zijn dingen, die men alleen onder de ogen moet zien EINDE.

Krantenbank Zeeland

de Faam | 1968 | | pagina 4