zaterdag tt oktober 2008
van 13.30 tot i6.oo uur
bij Boekhandel Van der Boom
(7^' £omt took öo£?
BOEKHANDEL VAN DER BOOli
[iaMMl]ib70niF>ï§
Een week uit het leven
van een redacteur
Voorstraat 41 3245 BG Sommelsdijk Tel. (0187) 482614 I
Jubileumuitgave 7 oktober 2008
30
vervolg van pagina 29
medewerkers heen, maar dit keer ontkom ik er niet aan dat
ik er zelf heen moet. En eigenlijk heb ik 'r een brander aan,
die raadsvergaderingen. Te dikwijls naar m'n zin gaat 't over
allerlei dingen die voor de gemiddelde lezer niet echt boeiend
zijn. Natuurlijk, indirect heeft 't allemaal wel met onze burgers
te maken, maar het zijn nogal eens zaken die veel meer op
bestuurstechnisch vlak liggen. Dat zal de gemiddelde burger
en lezer een worst zijn. Belastingverhoging of -verlaging
spreekt veel meer tot de verbeelding. Of de mogelijke komst
van een asielzoekerscentrum in het dorp. Of plannen voor
een jongerencentrum vlakbij een woonwijk. Maar van zulke
aansprekende onderwerpen lijkt, gelet op de raadsagenda
voor vanavond, helemaal geen sprake. Toch ga ik maar.
Na twintig minuten stap ik de raadzaal in. Net op tijd, zoals
altijd. Van de andere krant zit er ook 'n collega. Al 'n hele tijd
geleden dat ik die gezien heb.'Terwijl de vergadering met de
nodige formaliteiten van start gaat, smoezelen wij intussen
nog over wat dingen door. En ook dat we van de vergadering
van vanavond niks verwachten. Tenminste, voor in de krant.
En inderdaad. Allerlei technische aspecten van bestuur- en
beleidsmatige zaken worden verhandeld, procedurele kwesties,
gediscussieerd wordt over voor- en nadelen van aanbesteding
of open inschrijving. En af en toe laten m'n collega en ik een
zucht. Ik schuif m'n notitieblok haar kant op. Ik heb 'n paar
lijnen op papier gezet waartussen je kruisnul kunt spelen. Zij
zet het eerste kruis, ik een nul, zij een kruis, ik... Dan wordt
er onbedaarlijk gelachen aan de raadstafels. We hebben
een moment gemist. Waar ging dat over? Maar 't volgende
moment is 't alweer voorbij. Het raadslid dat al een hele poos
aan 't woord was, blijkt nog steeds niet klaar. Een collega
raadslid zie ik met 'n moeilijk gezicht wat onder z'n nagels
zitten te peuteren. En intussen wordt 't in de vergaderzaal
steeds warmer. Op de publieke tribune zit verder niemand.
"Snap jij nou dat die tribune hier niet vol zit?", fluister ik naar
m'n collega. "Zo interessant". "Nee, dat snap ik nou echt ook
niet"Bij het op één na laatste agendapunt, dat best uitgebreide
beraadslagingen met zich mee zou brengen, merken enkele
raadsleden op, als ze in eerste termijn een gespreksronde
krijgen, dat ze 't beter vinden als het agendapunt voor
vanavond van de agenda gehaald wordt. Het wordt nog niet
rijp geacht voor bespreking in de raad. Die mening vindt bijval
van een raadsmeerderheid en zo is eerder dan verwacht het
agendapunt 'Sluiting' aan de beurt. Het moment waarnaar ik
de hele avond heb verlangd. Toch ben ik weer anderhalf onder
de panne geweest. En eigenlijk voor niks. Goed, fatsoenshalve
maak je dan toch nog 'n paar kleine berichtjes aan de hand van
de raadstukken die je kreeg toegezonden. Daar heb ik naar
verwachting morgen niet zoveel werk aan. Nee, ik drink geen
glas wijn meer mee als de raadsleden nog n' poosje blijven
hangen om 't een en ander te 'gebruiken'. Ik doe dat thuis wel.
Daar ben ik al zo vaak afwezig. En na inderdaad daar een glas
Meriot op te hebben, en 'n restje chips dat m'n vrouw heeft
overgelaten, gaan we 't lek boven zoeken.
S VRIJDAG
Heeriijk, de laatste werkdag van de week. Tenminste, zo was
't in de tijd waarin ik nog ambtenaar was. Sinds ik bij de krant
werk, is dat al lang over. De werkweek duurt daar simpelweg
tot en met zaterdagavond. Maar voor de paar lichte klusjes
die voor dan op de agenda staan, heb ik de organisaties van
de betreffende activiteiten gevraagd of ze zelf een verhaaltje
willen schrijven en een foto erbij aan willen leveren. En dat
doen ze. Bij het één worden drie jubilarissen gehuldigd omdat
ze zoveel jaar lid zijn van de muziekvereniging, en bij het ander
vindt de prijsuitreiking plaats van een damkampioenschap.
Maarda's morgen pas. Voor vandaag moet ik alleen vanmiddag
en vanavond nog de pad op. Eerst naar de opening van een
nieuwe kledingwinkel, daarna naar de uitreiking van een
Koninklijke Onderscheiding aan iemand die jarenlang zich
als vrijwilliger ingezet heeft voor een verzorgingstehuis, maar
daar nu afscheid neemt.
Ik zit vandaag voor mijn doen wat ruimer in m'n tijd.
Vanmorgen heb ik eens 'n keer fatsoenlijk de tijd gehad
om nog een beetje aandacht aan de raadsvergadering van
gisterenavond te geven. Welgeteld twee kleine stukjes,
éénkolommertjes, leverde 't op.
En nu, 't is inmiddels middag, presteer ik 't eens 'n keer
om niet op 't laatste moment ergens aan te komen. Bij de
nieuw te openen winkel is 't toch al een hele drukte van
belangstellenden met opgetogen gezichten. Waarschijnlijk
genodigden. Ook de burgemeester zie ik al. Zij zou de
openingshandeling verrichten, samen met de kleine kindertjes
van de ondernemer. Natuurlijk: er moet weer een lint worden
doorgeknipt. Na een paar hartelijke woorden, gesproken
door de burgemeester - dat de winkel 'n aanwinst is voor
't winkelbestand in de woonkern en nog 'n paar van die
dingen en wat succeswensen - is het moment daar dat de
schaar in het lint gaat. Een paar opgewonden kindergezichtjes
en 'n moederlijk optredende burgemeester, allemaal rond
'n flinke schaar en 'n rood lint. Knipl, daar gaat 'ie. Juist op
dat moment laat ook mijn camera knippen. Dat hebben we
gehad. Ik blijf niet te lang meer hangen, ondanks de lekkere
hapjes en drankjes die nog volgen...
Dan 's avonds naar de Koninklijke Onderscheiding. Die
wordt uitgereikt tijdens een afscheidsbijeenkomst van de
vrijwilligster. De avond wordt in het verzorgingstehuis
waarvoor ze zich al die tijd heeft ingezet. Ik hou me zo veel
mogelijk op de achtergrond als ik binnenstap. De 'decorandus'
hoeft niet te zien dat de pers binnenkomt. Even later stapt ook
de burgemeester binnen. We groeten elkaar even hartelijk
en maken een kort praatje. Dan wordt vanaf het podium
"bijzondere aandacht gevraagd voor..." En het hele ritueel
kan beginnen. Een toespraak van de burgemeester; die bevat
natuurlijk veel waarderende en dankbare woorden richting de
scheidende vrijwilligster Die zit af en toe wat instemmend te
knikken, maar kijkt verder alsof ze denkt: wat komt hier nu
eigenlijk doen...? Dan gaat ze even wat rechter zitten. De
burgemeester vertelt nu dat al die jarenlange, vrijwillige maar
zeer trouwe inzet beslist bijzondere inspanningen voor de
samenleving zijn geweest, ja zelfs een voorbeeld voor anderen.
En dat mensen zoals haar als cement voor de samenleving zi|n,
als olie die een machine gesmeerd laat blijven draaien. "En dat
dit alles bij elkaar reden is geweest voor Hare Majesteit de
Koningin om u, mevrouw Goedhart, te benoemen tot Lid in
de Orde van Oranje Nassau I Mag ik u vragen naar voren te
komen?" Dan is 't even stil. Want wat mevrouw Goedhart
al die jaren gedaan heeft, heeft ze vanuit de liefde van haar
hart gedaan. Wat dat betreft doet ze haar naam eer aan. Ze
heeft 't altijd als haar plicht, 'n stuk christelijke naastenliefde
gezien om te doen wat ze deed. Geen moment heeft ze aan
bijzondere beloningen of waarderingen gedacht. En dan nu
dit... Ze is perplex. Sprakeloos. En als de burgemeester nóg
eens een aanmoediging geeft om inderdaad toch naar voren te
komen, biggelen er zachtjes een paar tranen over de wangen
van mevrouw Goedhart. En aan de burgemeester merk je
dat 't haar extra veel plezier doet om aan zó iemand zo'n
onderscheiding uit te mogen reiken. Ja, zelfs als verslaggever
heb je dan extra schik in je werk.
Als ik thuiskom, maak ik meteen 't verslagje van de uitreiking
van de Koninklijke Onderscheiding. De regels vliegen van m'n
toetsenbord. De foto's zien er ook goed uit. De emotie is nog
te zien op het gezicht van mevrouw Goedhart.
En als dan alles af is, overspoelt me een gevoel van bevrijding.
De week zit erop en 't werk is af. Alleen zondagmiddag nog
naar de afscheidsdienst van een dominee in de Hervormde
Kerk. Maar da's uiteindelijk pas volgende week.
Voor nu: Prettig weekend!
