Middelharnisyij
feliciteert
80'jarig jubileum!
foi>e
Het gemeentebestuur
van Middelharnis
Eilanden-Nieuws
met het
[HiaTSIrtTin^liME©
Een week uit het leven
'^dacteur
gaat nét even verder
Jubileumuitgave 7 oktober 2008
23
1 fl r\i->
vervolg van pagina 19
zeggen dat, toen ik 'n aantal jaren geleden onverwachts een
week opgenomen ben geweest, ik 't er ook prima naar m'n zin
heb gehad. Er zelfs van heb genoten! Heerlijk een week rust
gehad, en een uitstekende verzorging en gezellige sfeer die de
verpleegkundigen met zich meebrachten. En niet te vergeten,
het overheerlijke eien waar 't ziekenhuis om bekend staat, 'n
Restaurant is er niks bij. Maar zoiets kun je natuurlijk alleen
maar zeggen als je voor niets ernstigs in het ziekenhuis ligt.
Want in dat geval lig je daar natuurlijk heel anders.
Maar deze middag krijgen we een interessante uitleg van één
van de anesthesisten over waar het om gaat. En ik voel al
aan: dat wordt niet niks om hier een verhaal over te schrijven
dat recht doet aan de feiten die ik over me heen krijg maar
waar ik verder geen enkele sjoege van heb én dat ik daarover
dan 'n verhaal maak dat de lezers ook nog een beetje kunnen
volgen. Als ik m'n collega aankijk, zie ik dat zij met net zulk
soort gevoelens zit. Op de één of andere manier voel en
begrijp je dat van elkaar.
Als de uitleg voorbij is, krijgen we nog een rondleiding
aangeboden over de operatieafdeling. We worden een
omkleedruimte ingeleid, in 'n speciaal pak gehesen, met
'n net over ons hoofd en zakken om onze schoenen, en zo
komen we uiteindelijke bij de drie operatiekamers terecht.
De deur van één van de O.K's gaat uitnodigend voor ons
open. Ik realiseer me dat 'n patiënt voor wie deze deuren óók
opengaan maar daar onder 't mes moet, zich wel heel anders
moet voelen dan ik op dit moment ervaar... Zuchtend staat
de hart-longmachine nog de ademhalingsbewegingen te
maken van de operaties 's morgens. En in grote lijnen krijgen
we ook hier uitleg over hoe het er op de O.K. aan toe gaat.
Beslist interessant. Als we na ruim twee uur het ziekenhuis
verlaten, hebben we héél veel informatie om over te schrijven.
Dat zal 'n hele kluif worden. Tegelijkertijd voel ik zoiets als; in
dit ziekenhuis zou ik eigenlijk ook heel graag werken. Prachtig
om in en voor zo'n ziekenhuis wat te kunnen doen.
Het laatste half uur van de middag ga ik nog even naar de
redactie, kijken wat daar inmiddels weer binnengekomen is.
Maar gelukkig valt 't mee. Na een kwartier heb ik het gehad
en ga ik op huis aan. Na de warme maaltijd ga ik meteen
met 't ziekenhuisverhaal aan de slag. Nu heb ik wél m'n
aantekeningen nodig. Ik moet meer dan eens goed nadenken
water hier en daar nu eigenlijk staat... En voor 'n beter begrip
van bepaalde technische en ingewikkelde dingen zoek ik
soms ook nog even op het internet. Ik ben trouwens niet zo'n
schrijver die gaat zitten en in een uur tijd een heel verhaal van
ruim twee A-viertjes eruit slingert. Zulke schrijfwonders heb
je, maar daar hoor ik niet bij. Vind ik wel eens jammer.Het
duurt bij mij heus wel 'n uur of vier voordat ik werkelijk iedere
punt en komma en nog veel meer, helemaal heb zoals ik denk
dat 't de krant in kan.
Als ik mijn ziekenhuisverhaal af heb, stuur ik 't - zoals we
hebben afgesproken - nog even terug naar de anesthesist.
Ter autorisatie. Dat doen wij wel vaker Veel andere kranten
hebben daar een hekel aan, zeker dagbladen. Maar wij
hebben er goede ervaringen mee om 't zo te doen. 't Is beter
als je twee tevreden partijen hebt dan wanneer je er alleen
zelf een goed gevoel bij hebt. Je kunt simpelweg makkelijk
iets verkeerd begrepen hebben of zo geformuleerd hebben
dat 't net anders overkomt dan 't werd bedoeld. En zeker als
't om materie gaat waar je zelf helemaal niet inzit en er dus
geen greintje verstand van hebt, spelen we liever op safe door
't nog even na te laten kijken. Nee, op onze redactie houden
we er niet van om te zeggen: 'hoor 's dokter, jij hebt jouw vak
en daar heb jij verstand van, ik heb mijn schrijversvak en daar
bemoei jij je niet mee'.
't Is inmiddels een uur of elf 's avonds. Als ik nu naar bed ga,
lig ik voor mijn doen ook 'n keer vroeg. De daad bij 't woord
voegend, lig ik tegen middernacht op bed. En al vrij gauw
weet ik van de wereld niet meer af.
Totdat om half twee de pieper gaat. 't Schermpje ervan
kleurt felblauw, maar met m'n slaperige ogen krijg ik 't niet
zo gauw voor elkaar om te lezen wat er staat. M'n kijkers
gaan trouwens toch hard achteruit de laatste tijd, zonder bril
begin ik echt niets meer Met moeite onderscheid ik de tekst
en begrijp ik dat er brand is op een bedrijventerrein een aantal
dorpen verder Ik wacht even af. Je kunt onmogelijk op iedere
brandmelding af, acht van de tien keer loont 't de moeite niet
voor vermelding in de krant. Maar dat lijkt dit keer anders uit
te pakken. Binnen één minuut gaat de pieper opnieuw. Nou,
zou dat meteen 'middelbrand' betekenen? Ja dus. Dan zal 't
wel raak zijn, denk ik bij mezelf, en zullen de vlammen al wel
uit 't pand slaan. Dus moet ik eruit. Als ik goed en wel de deur
uitstap en de kille nacht om me heen voel, gaat de pieper
weer Wat nu? Melding 'grote brand'? Ja dus. Nou, dan is 't
er echt goed mis en als vanzelf zet ik er flink de vaart in. Alsof
dat zou helpen het vuur te doven, maar onwillekeurig gaat
dat zo. Ik ben net het dorp uit of de pieper gaat alweer...
'Zeer grote brand' nu? Ja dus. Nou, dan zal 't een feest van
sirenes en zwaailichten worden. Laat ik maar proberen om
zoveel mogelijk voor de muziek uit te rijden, anders kom je er
soms maar moeilijk meer bij. Op de rijksweg gaat de teller al
gauw naar de 180/190 km/u en na tien minuten ben ik op de
plaats des onheils.
Een bedrijfspand is volledig prooi van 'n vreselijk woedend vuur
waarvan de vlammen en giftig zwarte rookwolken tientallen
meters hoog de donkere lucht in brullen. Wat 'n schouwspel,
maar toch wel mooi om foto's van te maken. Als ik probeer wat
dichterbij te komen, slaat een zinderende hitte me tegemoet.
Een beetje op afstand blijven dus. M'n benen voelen vreemd,
koud maar toch gloeiend aan. Onwillekeurig voel ik even aan
m'n broekspijpen. Ze zouden vlam vatten. Op 'n ander plekje
kan ik veiliger langs het brandende gebouw heen. Als ik zo'n
twintig meter verder ben, gaat er een enorme dreun door de
lucht. Ik voel de trillingen van 'n oorverdovende ontploffing
door heel m'n lijf sidderen. Een gasfles die de lucht ingaat,
begrijp ik. Heef t't nood? Schiet 'ie echt de lucht in en waar
komt'ie dan terecht? Toch maar even uitkijken. Intussen hoor ik
van allerlei kanten sirenes naderen, van meerdere politieauto's
en allerlei brandweermaterieel, tot 'van de overkant' vandaan.
Vanuit meerde gezichtspunten leg ik in redelijk snel tempo de
brand vast op de gevoelige plaat. Die plaatjes heb je dan alvast
maar Indrukwekkend, zo'n kolkende vuur- en rookzuil. Zou
de vuurkolom tijdens de woestijnreis van het volk Israël er ook
zo uit hebben gezien in 't donker, vraag ik me onbewust af.
Tal van andere verslaggevers van landelijke kranten en locale
tv-stations uit de regio verschijnen eveneens ten tonele. Hier
en daar een praatje, weer 'n aantal foto's schieten en proberen
of je een chef van dienst te pakken krijgt van de politie, of 'n
persvooriichter, die officieel mededelingen mag doen inzake
deze 'calamiteit'.
Vervolg pag 27
Meer keus, meer service, meer vakantie. Dat is Globe
Reisburo! Wij geven u graag een passend advies. Maar we
cJoen nog veel meer: ook voor een Vakantie Cadeaubon,
De Nationale Musicalbon, CiftForZ, luchthavenvervoer
en reisverzekeringen bent u aan het juiste adres. Van
weekendje weg tot wereldreis; de mooiste vakanties boekt
u gewoon bij Globe Reisburo in Middelharnis en Ouddorp.
MIDDELHARNIS Beneden Zandpad igb
tel: 0187 - 471100 - middelharnis@globereisburo.nl
OUDDORP Hofdijksweg 20 - tel: 0187 - 66 77 00
ouddorp@globereisburo.nl - vvww.globereisburo.nl
REISBURO
