MMASTENBROEK
y
WINTERCOLLECTIE
IS BINNEN
pafkêêffyimtê aao acÉfzijde m de méé
DE NIEUWE
DE KORTE ZONWERING vof
liiiiiriii rilNilii riiiiiiirttii
19
[iiEmiiïitGTriQiï©
en week uit het leven
en redacteur
!MM ^-:} DOE-HET-ZELF, COUNTRY OUTDOOR LIFE
KIJK OP
WWW.FIXETMASIENBROEK.WL
VOOR ONZE HERKEN
Gerard Walschapstraai 26 3245 MD Sommelsifiik
Tel. (01871 48 21 20 Fax (0181) 48 90 84 www.dekorteionwering.Gom
Jubileumuitgave 7 oktober 2008
vervolg van pagina 15
En eerlijk: we proberen niet te lachen. Geduldig luisteren we
weer even. Dan is het echt voorbij. Intussen hebben ze op
de drukkerij nog steeds onze kopij niet gehad, "'t Wil weer
niet vlotten vandaag", verzuchten we. Want intussen zocht
er nog iemand naar binnen te komen, maar die is kennelijk
weer verdwenen.
't Is pas tegen twaalf uur als ik eindelijk de kopij die ik
vanmorgen thuis verwerkte, doorgesluisd heb naar de
drukkerij. Maar er ligt nog veel meer. Ook m'n collega heeft
'n berg werk verzet, en daar moet ook allemaal nog door m'n
handen. Ik wil 't per se eerst af hebben voordat ik ga eten.
Beneden klapt 'n paar keer de buitendeur. Collega's elders in 't
gebouw die gaan eten. Zij gebruiken hun verstand, denk ik bij
mezelf, ik niet. Maar 't voordeel van nu door te werken is dat
er tussen de middag niemand meer naar binnenkomt. Da's
met geen goud te betalen, zo'n werksituatie. Voor ik er erg in
heb, is 't al half twee, en nog lang ben ik er niet door. Even
kijken, welke berichten niet per se in de krant van morgen
mee moeten. Die kunnen dan wel even blijven liggen. En
verder gaat 't weer Tot ik 'n uur of kwart voor drie, drie uur
erdoor ben en ik alles naar de drukkerij heb doorgesluisd. Ook
foto's die bij de artikelen geplaatst moeten worden. Sommige
zagen er niet uit. Slecht belicht, donker, een beeldcompositie
die nog niet echt af was. Het zijn allemaal dingen die je op
moet knappen en die je er gauw ook nog even bij doet. Want
het resultaat zie je echt wel. Dezelfde foto's komen nu in de
krant er veel beter uit te zien.
Om kwart over drie, half vier kom ik thuis. Voor de lunch...
"Moet dat nu echt zo...?" is 't eerste wat ik daar hoor als
ik binnenstap, "dat kan toch niet goed zijn?", zo zegt 'n
bezorgde echtgenote. "Nee, 't is waar, maar anders loopt
de voorbereiding van de krant vast, en dat gaat ook niet."
Gelukkig hebben we alleen 's maandags die hectische situatie,
dus dat vind ik wel te overkomen. Met tien minuten, een
kwartier heb ik gegeten en vlieg ik weer terug.
Op de zaak eerst 'ns kijken hoe ver ze al zijn met 't opmaken
van de krant. De schrik slaat me om 't hart. We hebben zoveel
kopij geproduceerd dat lang niet alles in de krant van morgen
kan. Dat zullen 'n heleboel mensen niet leuk vinden die van
alles hebben ingestuurd wat toch echt in de krant van morgen
zou moeten. In samenspraak met de collega die de opmaak
van de krant verzorgt, probeer ik enigszins tot een oplossing
te komen. Stukken die al 'ingebouwd' waren maar toch nog
even zouden kunnen wachten, worden er weer uit gehaald en
schuiven door naar de volgende editie, a.s. vrijdag. Toch blijkt
nóg niet alles mee te kunnen. Nou, het zij zo, we hebben ons
best gedaan, en de grootste druk is van de ketel.
Dan kunnen nu, 't is zo'n uur of kwart over vier, nog wat
karweitjes worden afgewerkt die al wat langer wachten maar
waar je eigenlijk niet zo gauw toe komt. Sommige mailtjes
moeten nog worden beantwoord, er moeten nog wat foto's
uit eerdere kranten worden opgezocht die lezers hebben
nabesteld, enz. En zo sluipt de werkdag uit, tenminste, op de
redactie. Ik moet me haasten om half zes op tijd op 't eten
te zijn.
Maar klaar ben ik nog niet. En m'n collega ook niet. We
hebben allebei nog verhalen uit te werken van waar we eind
vorige week naartoe zijn geweest en waarvan we er absoluut
nog niet aan toe zijn gekomen om daar een artikel over te
schrijven. Dat moet nu toch echt gebeuren, want anders
kunnen we 't wel over laten gaan. Dan is 't geen nieuws meer.
Bovendien kan ik 't niet echt laten liggen tot morgen, want
dan staan er ook weer de nodige dingen op de agenda, waar
we heen moeten. Dan blijft 't opstapelen. Dus vanavond gaan
we gewoon door.
Het is, na enkele onderbrekingen, half tien als ik klaar ben.
Twee artikelen geproduceerd. Maar toch kijk ik nog even in
de e-mailbox van de redactie. Alles wat ik nu nog kan doen,
hoeft morgen niet, dan heb ik echt zoveel ruimte niet. Het
duurt even voordat de postbus van de redactie op m'n scherm
thuis verschijnt. Ik voel 'n donkere wolk boven m'n hoofd
samenpakken. Er liggen al weer zoveel berichten in, bijkans
net zo veel als ik in de zomermaanden, in de komkommertijd,
soms in 'n hele dag heb. Even zucht ik. Toch maar doorgaan.
De kleine uurtjes breken aan. Ik krijg trek in 'n hartig hapje,
een goed glas rode wijn zou ook best smaken, maar daar
wacht ik toch maar mee. Wie weet wat voor onzin ik op zou
gaan schrijven... Op de bovenverdieping hoor ik alles steeds
rustiger worden. De douche heb ik al 'n paar keer horen
stromen, enkele keren heb ik slaapkamerdeuren horen sluiten
en lichtknopjes uit horen schakelen. Alles gaat in diepe rust.
Ook ik krijg slaap, maar ik ben nog niet klaar Alleen de parkiet
in de huiskamer tsjielpt nog dat 'n lieve lust is. Hij kan immers
geen klokkijken. 't Is tien over half twee als ik erdoor ben. Laat
ik 'r maar 'n eind aan maken, aan de dag bedoel ik.
De volgende morgen begin ik wat later, 't Is half negen.
Voordat ik ga eten, werp ik me thuis eerst weer op de
e-mailbox van de redactie. Er ligt gelukkig 'n stuk minder post
dan de vorige dag. En ik heb nu 't voordeel dat ik alles van
gisterenavond heb weggewerkt. Na drie kwartier is alle kopij
van vanmorgen erdoorheen en naar de redactie verzonden,
en ga ik eerst ontbijten.
Om tien uur heb ik een afspraak voor een interview, dus
ik moet weer voortmaken. Net op tijd arriveer ik waar ik
wezen moet. Een echtpaar dat maar liefst 70 jaar getrouwd
is en hiervoor met een bezoek van de burgemeester wordt
vereerd. M'n collega van de andere krant zit er ook al. Dan
wordt 't extra gezellig, weet ik. En vragenderwijs komen
we één en ander te weten over het leven dat achter het
jubilerende bruidspaar ligt. Hoe ze aan elkaar zijn gekomen
("'s zaeterdagsaevus roendjes roend 't durp loape), wat ze
zoal hebben meegemaakt (steevast komen de oorlog en de
ramp ter sprake), waar ze hebben gewoond, waar - veelal
hij - heeft gewerkt, of ze ook (klein)kinderen hebben, enz.
Intussen verzorgt één van de inmiddels al wat oudere dochters
ons uitstekend van koffie én gebak... 't Is elf uur als we er een
eind aan breien.
Als ik straks meteen aan 't verhaal begin, hoefik nauwelijks op
m'n aantekeningen te kijken, dan zit al 't vertelde nog kakelvers
in m'n hoofd. En eerlijk gezegd kan ik mijn aantekeningen
ook meestal maar moeilijk meer teruglezen, zo slecht schrijf
ik als ik in volle vaart van alles wat wordt vertelt op papier wil
zetten, 't Zou mooi zijn als ik m'n verhaaltje over het echtpaar
afkrijg vóórdat ik naar m'n afspraak van vanmiddag moet.
Dan ben ik uitgenodigd voor een verhaal over iets nieuws in
het ziekenhuis, 't Heeft met ziekenhuisopnames te maken van
patiënten die geopereerd moeten worden. Er zou een nieuw
soort poli zijn opgezet, waar mensen worden uitgenodigd
voor 'n soort intakegesprek of zoiets.
Het schrijven van het verhaal over 't zeventigjarige echtpaar
gaat lekker, de sfeer van vanmorgen zit nog in m'n hoofd
en van daaruit schrijf ik m'n artikel. Nog voordat ik naar 't
ziekenhuis moet, is 't klaar. Tussendoor gauw even 'n paar
boterhammen op, en ik zit nog lekker 'op schema'.
In het ziekenhuis worden we hartelijk verwelkomd. M'n
collega van de andere krant, die er vanochtend ook was, is
er nu ook weer 't Wordt dus opnieuw extra gezellig! Ik weet
niet wat dat is, maar ik kom sowieso altijd vreselijk graag in 't
ziekenhuis. Als verslaggever dan natuuriijk. Al moet ik eerlijk
Vervolg pag 23
z
Westelijke Achterweg 59-61
3245 BJ Sommclsdijk
0187-482652
www.fixctmastcnbrDCk.nl
flKct.sommcIsdijk'ïifixct.ni
