E#^n week uit het leven van een redacteur
Welkom op onze
bruidegomafdeling!
d^n Engdsman ^(/van M
D
Kammeraad ^ÊÊÊÊm
[lIMMIlIW?iriMSS
i
SCHUIFWANDKASTEN
Jubileumuitgave 7 oktober 2008
15
Door Hans Villerius
AAAANDAC
Er staat weer een nieuwe werkweek op de rol. Na de rust
van de zondag is het altijd weer even ertegenop zien om je
aan de maalstroom van agenda en deadlines, de jacht van de
tijdsdruk, over te geven. Maar kom. Het is een groot goed dat
ik werk heb, dat bovendien nog leuk is om te doen ook.
Ik begin vandaag maar wat op tijd. De vrijdag vóór 't weekend
was ik niet op de redactie, dus zal de meeste post wel zijn blijven
liggen. Dan weetje de maandag daarop niet wat je vindt, zo'n
hoeveelheid berichten - hoofdzakelijk per e-mail ontvangen
- om te verwerken. Veel mensen en organisaties hebben
iedere dag weer de nodige hoeveelheid kopij van allerlei aard,
waarvoor ze graag publiciteit willen en deze dus naar de krant
sturen met het verzoek hun de berichten en artikelen te willen
plaatsen. £n die zijn er tegenwoordig vele malen meer dan
zo'n tien jaar geleden. Daar heeft vast ook de mogelijkheid
van e-mai)en aan meegewerkt. De hoeveelheid post die je
tegenwoordig via e-mail krijgt, staat in de verste verte niet
meer in verhouding tot de post en ingezonden berichten die
je vroeger via de postbode kreeg. En als dat 'n paar dagen
opstapelt, weet je er bijkans niet doorheen geworsteld te
komen. Daarom houd ik het 't liefst allemaal maar zoveel
mogelijk bij. Tot zaterdagsavonds tegen twaalf uur toe. Dat
kan thuis, want daar heb ik vanaf m'n pc een verbinding met
de e-mailbox op de redactie. Alleen is 't daar dit keer niet van
gekomen, dus moet er deze maandagsmorgen wel een lading
te verwerken kopij liggen waar je u tegen zegt.
Dus zit ik vanmorgen, de eerste dag van de nieuwe werkweek,
al om half zeven achter m'n pc thuis. Heerlijk in alle rust. Dan
verzet je bergen werk in vergelijking met wanneer je op de
redactie zit. Dan wordt je telkens van je werk afgehaald. Dan
belt deze, dan belt gene, dan komt die binnen, dan weer 'n
ander. En dikwijls niet eens voor redactionele aangelegenheden,
maar veelal omdat ze - zo lijkt nogal eens - om 'n praatje
verlegen zijn. Dat heb je thuis dus niet. En het ene bericht na
't andere gaat onder m'n handen door.
Je staat er soms voor hoe bizar mensen schrijven kunnen. De
lezers zouden 't eens moeten zien, denk je dan bij je zelf, hoe
I
je allerlei berichten die voor plaatsing bestemd zijn, binnen
krijgt. Die kunnen zo nooit in de krant. Taalfouten bij 't
leven, een onmogelijk zinsopbouw, noem maar op. Of allerlei
berichten in de ik- of wij-vorm, alsof de krant 't zelf is die
de dingen organiseert waarover ze berichtjes plaatst. Zulke
stukjes moeten we dus verbouwen. Ook allerlei wervende
en enthousiaste zinsneden moeten eruit. Een krant dient
zich immers zo veel mogelijk aan objectieve berichtgeving
te houden, ook als 't gaat over aankondigingen van alleriei
activiteiten of gebeurtenissen. Een volgend e-mailbericht
open ik. 'Dit bericht ongewijzigd plaatsen!' staat er met
koeienletters bij. 'Die mensen hebben dus niet begrepen hoe
't bij 'n krant werkt', denk ik bij mezelf. Sommigen menen
blijkbaar dat een redactie alles klakkeloos plaatst en overneemt
zoals 't aangeleverd wordt. Dat gaat natuuriijk niet. Sommige
ingestuurde berichten zouden dan dikwijls ook veel te lang
worden, zodat er voor andere berichtjes te weinig ruimte
overblijft.
Inmiddels gaat de tijd door. Het is zo'n uur of half elf als ik
alles heb gehad. Goed dat ik deze morgen op tijd begonnen
ben, anders had 't vanmiddag flink in 't honderd gelopen
met de opmaak van de krant. Want we hebben 's maandags
tenslotte maar één dag de tijd om de dinsdagkrant voor te
bereiden. Altijd weer 'n heftige dag, die maandag.
Om 'n uur of tien voor elf kom ik op de redactie. M'n collega
zit er geheel verdiept in zijn werk. We doen de redactie samen.
En in de achterhoede hebben we - gelukkig - nog 'n aantal
freelancers die ons ter zijde staan. Ik zit zo'n vijf minuten
achter m'n bureau als hij voorstelt eerst nog maar 'ns 'n bakje
te doen. Intussen gaat de eerste telefoon al. Een boze lezer.
Hij ergert er zich aan dat in de vorige editie een aankondiging
van 'zijn' kerk een paar pagina's verder in de krant werd
geplaatst dan die van 'n andere kerk, waartoe hij 'n paar jaar
geleden nog behoorde. "Jullie trekken die altijd voori", wordt
ons meteen daarbij toegevoegd. Het vraagt heel wat woorden
om uit te leggen dat dit bij ons natuuriijk zo niet werkt. Maar
ik merk dat sommige meningen wel eens niet bereid zijn
om hun meningen bij te stellen. Dus steek ik er verder maar
niet teveel energie meer in. 'Als ze d'r zo over willen blijven
denken, ook best', denk ik. Het gesprek is beëindigd. De koffie
is intussen niet echt warm meer. En al de kopij die ik thuis
heb zitten verwerken, moet ook nog naar de dtp-afdeling van
de drukkerij, anders komt 't nóóit in de krant. Dan klinkt er
'n zachte roffel op de deur van de redactiekamer, die op 'n
kier staat. Een mijnheer stapt binnen, met attachétasje in z'n
handen. Frommelt er wat in en begint 'n redelijk uitvoerige
toelichting op het kleine stukje dat hij in de krant geplaatst zou
zien. Allerlei achtergronden rondom het artikeltje passeren de
redactietafel, en intussen zeg ik regelmatig dat 't goed is en
het stukje in de krant kan. Maar mijnheer blijft uitleggen. Zelfs
toen hij al 'n paar keer aanstalten leek te maken om weer
om te draaien kwamen er nog de nodige toelichtingen, en
uiteindelijk, na beleefd 'n paar keer "een goede dag verder" te
hebben gewenst, gaat hij. M'n collega en ik kijken elkaar even
aan. We weten wat er komen gaat; deze mijnheer vergeet
meestal iets te vertellen wat 'ie toch ook graag nog kwijt had
gewild en komt dan na een paar stappen weer terug met:
"Nu zou ik bijna iets vergeten, en dat moet ik natuuriijk niet
doen..." We horen de weggaande voetstappen op de trap
naar beneden verstillen. Even niks. Dan zijn ze daar weer, ze
komen weer onze kant op, horen we.En een paar tellen later
klinken weer 'n paar roffels op de redactiedeur. "Tja, nu zou ik
bijna nog wat vergeten, en dat moet ik natuuriijk niet doen..." j
Met een half oog kijken m'n collega en ik elkaar vluchtig aan. i
Vervolg pag 19
www.denengelsmanenvandriel.nl
Privacy gegarandeerd
(een afspraak maken
is handig).
Wij adviseren je graag
met een deskundig advies.
Voorstraat 15, 4697 EH Sint-Annaland, tel. fax (0166) 65 24 90
maandagmorgen gesloten, vrijdagavond koopavond
Laat u inspireren
Kleuren brengen
de ruimte tot leven,
Garobe sctiuifwand-
kasten zijn zo ontwor
pen dat u eindeloos
kunt combineren met
meer dan 100 moge
lijkheden van kleuren
en materialen. Laat
u inspireren door
Garobe schuifwand-
Dorpsweg 20 Ooitgensplaat Tel. 0187-63201^^^^^
