Nieuws
Arend Troost
(slot)
uit de kerken
Lonsdale
EIIAnDBI-tllEUWS
Een geweldige overwinning
Ervaar Tïengemeten
als natuureiland
In memoriam:
^-.
De Israëlische boten hadden hun nut
bewezen. Verschillende Syrische en
Egyptische oorlogsschepen konden
worden uitgeschakeld, dankzij het
perfect werkende afweersysteem
tegen vijandelijke raketten. De overi
ge schepen hielden zich schuil in de
havens. Daarmee werden infiltraties
aan de Israëlische kust voorkomen en
de aanval op kust- en scheepvaartlij
nen verijdeld.
De strijd neemt een keer
Een laatste aanval
Het einde nadert
Een algehele oorlog dreigt
Conclusie
Koor- en samenzangavond
in Dirksland
PAGINA 9
VRUDAG 15 APRIL 2005
De Ontsnapping
De bevelhebber van de Israëlische schepen die
bij de kust van de Sinaï op wacht lagen,
Almog, wilde twee Egyptische raketboten
overvallen die op zo'n honderd kilometer bij
hen vandaan in de haven Ardaka lagen. Daar
voor moesten Israëlische commando's deze
afstand in twee rubberboten over een ruwe zee
afleggen, om daarna een kanaal van 800 meter
breed en drie kilometer diep binnen te varen.
Op steun vanuit de lucht konden ze - vanwege
de vijandelijke SAM-raketten, die al zoveel
toestellen hadden neergehaald - niet rekenen.
In elke boot zaten twee duikers en een paar
reserveduikers. De tocht duurde 6 uur.
Vlakbij het doel aangekomen, ontdekten ze
aan de ingang van het kanaal een patrouille
boot. Hoe teleurstellend ook, ze moesten
onverrichter zake terug. De volgende dag gin
gen ze opnieuw. Ze waren tot de ontdekking
gekomen dat het mogelijk moest zijn om van
af de plaats waar de patrouilleboot lag, te
zwemmen. Dat bleek echter niet nodig te zijn.
De patrouilleboot was weg. De duikers van
één van de rubberboten zwommen het laatste
eindje met magnetische mijnen op hun rug
naar de Komar en brachten mijnen en tijdklok
ken aan. Toen de rubberboot de open zee weer
had bereikt, klonk een luide explosie. Almog
zou zich over één van de Komars geen zorgen
meer behoeven te maken.
De Syrische en Egyptische raketboten vielen
de Lsraëlische vloot na de eerste gevechten in
volle zee niet meer aan. Wel deden ze korte
uitvallen, schoten wat raketten af en keerden
dan weer snel terug. Die uitvallen waren voor
de IsraëUërs zenuwslopend. Ze werden steeds
banger voor de styx. Soms kwamen ze vlakbij
in zee tot ontploffing. Maar niet één schip
werd geraakt. Eenmaal keerde een raketboot
beschadigd in Haifa terug. Hij had een gat in
de boeg, veroorzaakt door een granaat die er
dwars doorheen gegaan was, maar niet tot ont-
ploffmg was gekomen.
Ondank-s de successen van de marine ging het
voor Israël tijdens de eerste drie dagen van de
oorlog slecht. De oktoberoorlpg van 1973 was
de felste van de vier oorlogen die Israël tot op
heden gevoerd had. Na drie dagen kwam er
echter een omslag, maar daar moest wel een
erg hoge prijs voor worden betaald. Doordat
de in de felle gevechten verwikkelde pantser-
eenheden iuin het noordelijke front werden bij
gestaan door tactische luchtaanvallen, die een
afweermiddel tegen de SAM-raketten hadden
gevonden, kwamen ze zelfs tot op schootsaf-
stand van Damascus.
En in het zuiden was een generaal - generaal
ShctfonC!), de huidige premier - zonder
opdracht en tegen de bevelen van Moshe
Dayan in, met paratroepen tot de aanval over
gegaan en met rubberboten de Bittermeren
overgestoken. Hij vestigde daar een bruggen
hoofd. Daarmee schiep hij ruimte voor pant-
sereenheden die een chaos onder de Egypti
sche gelederen stichtte. Het derde Egyptische
leger werd omsingeld. De Israëli's waren nu
terug in hetzelfde land waar ze 3500 jaar eer
der ook waren geweest: in het land Gosen. De
aanval op de Grote Verzoendag was de vijan
den van Israël uiteindelijk noodlottig gewor
den.
De marine had bij alle militaire operaties suc
cessen geboekt. Deze werden echter overscha
duwd door de zorg over het verloop van de
ooriog en het grote aantal gesneuvelden aan de
kant van Israël. Dat waren 2500 man. Nooit
eerder had Israël zulke grote verliezen gele
den. De chef van de generale staf, Elazar, had
de oorlogsvloot louter als een verdediger van
Moshe Dayan en Arik Sharon op de westoever van het Suezkanaal, 1973.
de kust gezien. Later zei hij: "Ik heb de kracht
van de marine onderschat". Toen hij het suc
ces ervan openlijk had erkend, vroeg admiraal
Telem of hij nog één keer een aanval mocht
uitvoeren op olietanks, havens en dergelijke.
Hij kreeg die toestemming. Daarop stuurde hij
de vloot van Barkai opnieuw naar de Syrische
kust. Achter de belangrijke haven van Syrië,
Latakia, lagen de bergen. Die boden een schit
terend panorama. Een Isaëlische raketboot
opende het vuur op de haven in de hoop dat
Syrische schepen naar buiten zouden komen.
Dat gebeurde niet. Wel werd bij de beschie
ting een Russisch koopvaardijschip tot zinken
gebracht. Vervolgens richtte het schip zijn
raketten op de vlak bij de haven gelegen olie
tanks, die al gauw in vlammen opgingen.
Twee weken nadat een aantal olietanks in
Banias in brand was geschoten, gingen vier
boten erop uit om de overgebleven tanks uit te
schakelen. Een boot voer naar de kust en
kwam daardoor binnen schootsbereUc van de
kustbatterijen. De ene olietank na de andere
ging in vlammen op. Plotseling naderde een
raketboot vanuit de haven Latakia, die Styx
afvuurde en daarna weer snel terugvoer. Tege
lijk vuurden twee andere boten, die de Israëli
sche schepen vanuit de haven Tartus in de rug
aanvielen, hun raketten af. Daarna keerden
ook zij terug. Maar niet één van de raketten
had doel getroffen, omdat ze door afgeschoten
aluminiumstroken waren misleid.
Op 21 oktober gingen Israëlische schepen naar
de baai van Abukir, die de toegang tot Alexan-
drië verschaft. Daarbij werden twee vissersbo
ten tot zinken gebracht, die daar lagen om te
waarschuwen als er Israëhsche schepen in de
buurt kwamen. Omdat er geen Egyptische
boten naar buiten kwamen, werden doelen op
de kust beschoten. Met een voltreffer werd
onder meer een radarinstallatie uitgeschakeld.
In de haven van Ardaka lag nog steeds die
tweede raketboot. Ook nog op het moment dat
de pantsertroepen van Sharon Egypte al bin
nendrongen. Twee door Amerika geleverde
speedboten zouden vol explosieven en met
grote snelheid op de boot invaren. De bestuur
ders zouden voortijdig overboord springen en
door een andere boot worden opgepikt. De
eerste speedboot slaagde niet, omdat het roer
was vastgeraakt en de tweede boot miste de
raketboot. Hij sloeg op de aanlegsteiger te
pletter. De mannen keerden teleurgesteld
terug. Later werd nog een nieuwe poging
gedaan. Bevelvoerder Almog was er toen zelf
bij. Met twee aanvalsboten gingen ze nu voor
de derde keer het nauwe kanaal in. Er heerste
een onheilspellende stUte. Weer leek de aanval
te mislukken, maar uiteindelijk slaagden ze er
toch in de boot met antitankgranaten uit te
schakelen, precies zes jaar en een dag nadat de
'EUat' tot zinken was gebracht.
Toen de ooriog de derde week inging waren er
nog zes Egyptische duikboten, die een gevaar
vormden voor de meer dan honderd vracht
schepen die vanaf Italiaanse kusten met oor
logsmateriaal naar Haifa voeren. Ze hebben
zich niet laten zien.
Toen er op 22 oktober 1973, onder druk van
de Verenigde Staten en Rusland, een staakt het
vuren werd afgekondigd, ontstond er een
gevaarlijke situatie. Egypte en vooral Rusland
weigerden een nederlaag te aanvaarden. Een
ooriog dreigde, omdat de gevechten in Egypte
doorgingen. In de Middellandse Zee lagen de
sterke Amerikaanse en Russische vloot pal
tegenover elkaar. Alles was in staat van
paraatheid. Pas toen Israël bereid bleek de
omsingelde Egyptische troepen te ravitaille
ren, nam de spanning af.
Israël is bebloed en ontnuchterd uit de Jom-
Kippoeroorlog te voorschijn gekomen. Het
land was wakker geschud uit de roes van
onoverwinnelijkheid die was ontstaan na de
Zesdaagse Oorlog. De marine was in 1967 de
enige diensttak die in die oorlog uit de strijd te
voorschijn was gekomen zonder een rol van
betekenis te hebben gespeeld. Dat was in 1973
anders. Na de ondergang van de 'Eilat' was
Israël gaan werken aan een afweersysteem dat
uitstekend bleek te functioneren. Niet één van
de 54 op Israëlische schepen afgeschoten
raketten had doel getroffen. Het was een sys
teem dat zelfs de Verenigde Staten miste.
Door de geleden veriiezen waren de geleverde
prestaties en geweldige successen van de
marine in Israël vrijwel onopgemerkt geble
ven. Maar bij de marines over de wereld was
het wel degelijk opgevallen. De Verenigde
Staten stuurden na de oorlog een groot team
van experts op het gebied van elektronische
oorlogsvoering naar Israël. Ze wilden weten
hoe een kleine marine kans gezien had een
geavanceerd Sovjetwapensysteem uit te scha
kelen. Amerika had na het tot zinken brengen
van de 'Eilat' enorme bedragen gestoken in de
ontwikkeling van een antiraketsysteem. Het
begreep maar niet dat de Israëli's een dusdanig
eenvoudig systeem hadden ontwikkeld dat het
de wereld versteld deed staan. Eén van de lei
ders van de groep, een admiraal, zwaaide
Israël dan ook alle mogelijke lof toe. Ook al
waren de Arabische vloten groter dan de Israë
lische, Israël had de Middellandse Zee gezui
verd van Syrische en Egyptische marine, het
had aanvallen op de kwetsbare Israëlische kust
weten te voorkomen, de scheepvaarüijnen in
de Middellandse Zee opengehouden, minstens
acht Arabische oorlogsschepen tot zinken
gebracht, de Syrische oliereserves in vlammen
doen opgaan en de Syrische en Egyptische
troepen van het slagveld vandaan gehouden.
En dat alles zonder noemenswaardig verlies of
schade aan de raketboten. De Israëlische sche
pen hadden vier en vijftig geleide projectielen
ontweken en duizenden granaten, die vanuit
kustbatterijen waren afgevuurd.
Zelden is er sprake geweest van zo'n overwel
digende maritieme overwinning met zo weinig
verliezen. Het door Israël ontwikkelde afweer
systeem voor schepen werd ook op ander
wapentuig, zoals tanks en vliegtuigen, aange
bracht. Dit alles, dankzij de koelbloedigheid
waarmee de boten uit Cherbourg werden
gehaald en tijdens de Yom Kippoeroorlog
konden worden ingezet. vH
Eenheden van de marine op weg naar Sjarm el-Sjeik. De Straat van Tiran is heropend
he scheepvaart.
Op het eiland Tiengemeten wordt dit jaar
begonnen met de omvorming van het eiland
tot een natuureiland. Op zaterdag 23 april
organiseert Natuurmonumenten een wande
lexcursie over Tiengemeten. Onder leiding
van de gids kunt u de openheid, rust en
weidsheid van Tiengemeten ervaren. Laat u
ondertussen volledig inlichten over de
natuurontwikkeling, wat er gebeurt met de
gebouwen en hoe het de boeren is vergaan.
Ook nu al vormt het weidse landschap met
bouwland, slikken en schorren een prachtig
decor voor een wandeling. Het is volop
voorjaar op het eiland. De trekvogels, waar
onder de fraaie blauwborst, zijn terugge
keerd en er wordt volop gebroed en alom
gezongen om het broedgebied af te bakenen.
De planten zijn met fris groen getooid. Al
met al een uitgelezen kans om kennis te
maken met natuureiland Tiengemeten. Als u
mee wilt, is aanmelden noodzakelijk. Dat
kan bij VVV Oud-Beijerland, tel. (0186)
616000. Er wordt verzameld bij de pont in
Nieuwendijk tot uiterlijk 9.55 uur. Om 10.00
uur vertrekt de pont en om 13.00 uur keert
deze weer terug. De deelnamekosten voor
deze excursie bedragen 4 voor leden van
Natuurmonumenten, 7 voor niet-leden en
2 voor kinderen t/m 12 jaar. De kosten voor
de pont bedragen 2 voor volwassenen en
1 voor kinderen t/m 12 jaar. Laarzen of ste
vige wandelschoenen zijn noodzakelijk en
een verrekijker komt goed van pas.
In de Hervormde kerk te Dirksland wordt
zaterdag 23 april a.s. een grote Koor- en
samenzangavond gehouden. Aan de avond
werken mee het Samengesteld Gemengd
Koor 'Vox Humana' uit Sommelsdijk en het
Hervormd Kerkkoor uit Hazerswoude, het
Mannenensemble 'Resonans', pianist Jan
Lenselink en organist Thom Hesseling. De
algehele muzikale leiding is in handen van
Peter Burger. Tijdens deze avond wordt ook
de nieuwe CD 'Gods Regenboog' gepresen
teerd. De avond vangt 20.00 uur aan, de kerk
is open vanaf 19.30 uur. De entree is vrij;
wel wordt er een collecte gehouden ter
bestrijding van de onkosten.
PROTEST. KERK IN NED.
Beroepen: te Bleiswijk (herv.), ds. D.
Rodenburg te Enter; te Epe (herv. wijkgem.
Sionskerk), kandidaat J. Brouwer te Doom-
spijk; te Hoevelaken, Stoutenburg en
Achterveld (wijk Oost), ds. P.H. van Trigt te
Ede; te Roodeschool (prot. gem. i.w.) en
Zijldijk (geref), kandidaat J. de Jong te Kam
pen; te Vinkeveen en Waverveen (g.v.
Maria-Oord), kandidaat J.C.R. Wijngaard te
Houten, die dit beroep heeft aangenomen; te
Westerhaar (herv.), ds. G. de Lang te
■Schiedam.
Aangenomen: naar Borculo, ds. J. Janssen
te Hoek; naar Hendrik Ido Ambacht (herv.
wijkgem. Elim), ds. M.J. van Oordt te Noor
den; naar Oostwold, kandidaat A.W. van de
Griend te Delft, die bedankte voor Mechelen
Noord (VPKB, België); naar Zuidlaren
(geref.), ds. W.H. Slob te Wildervank.
Bedankt: voor Augustinusga/Surhuizum
(geref.), ds. A.P.D. Zijlstra te Westerhaar;
voor Katwijk aan Zee (herv), en voor
Waddinxveen (herv. Wijkgem. Oost), ds.
R.W. de Koeijer te Giessendam-Neder-
Hardinxveld; voor Wilnis, ds.G.J. Hiensch
te Lekkerkerk; voor Workum- It Heidenskip
(prot. gem.), ds. H. Dekker te Vollenhove.
Beroepbaar: kandidaat, C.N. Bark-Bakker,
A. Plesmanlaan 37, 9269 PH Veenwouden.
Tel. 0511-475441. e-mail: c.n.bark-
bakker@home.nl; kandidaat T.J. Ooster-
huis, Bovenkerkerkade 66, 1185 CS
Amstelveen; ds. A.J. Houwaart, Planetenhof
4, 1716 WS Opmeer; ds. J. Herweijer,
Weezenhof 21/75, 6536 JT Nijmegen, tel.
024-3430248. e-mail: rherbos@wanadoo.nl;
kandidaat J. Brouwer, Lageweg 33, 8085
AX Doomspijk. tel. 0525-661037; kandi
daat C.H. Hoogendoom, Middellaan 127,
3904 LG Veenendaal.
HERSTELD HERVORMDE KERK
Beroepen: te IJsselmuiden-Grafhorst, ds.
L.M. Jongejan te Oldebroek, die bedankte
voor Waarder en voor ZuiUchem-Nieuwaal.
GEREF. KERKEN(VRIJG.)
Beroepen: te Zuidhom, ds. G.A. den Broed
er te Pemis-Albrandswaard.
CHR. GEREF. KERKEN
Beroepen: te Sliedrecht (Eben Haëzer), ds.
B. de Graaf te Nunspeet.
Aangenomen: naar Veenendaal (Pnielk-
erk), ds. H.H. Klomp te Nunspeet.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen: te Bodegraven, ds. J.S. van der
Net te Houten; te Kapelle-Biezelinge, ds.
D.W. Tuinier te Terwolde-De Vecht; te Rid
derkerk-Slikkerveer, ds. B. van der Heiden
te Alblasserdam; te Zwijndrecht, ds. A.
Schreuder te Rijssen-Zuid.
Bedankt: voor Aalburg en voor Stolwijk,
ds. C. Hogchem te Bameveld; voor Doet-
inchem, ds. M. Golverdingen te Boskoop;
voor Dordrecht, ds. G. Clements te Gouda;
voor Enkhuizen, ds. D. de Wit te Nieuw Bei-
jerland; voor Leerdam, ds. B. van der Hei
den te Alblasserdam; voor Moerkapelle, ds.
D.W. Tuinier te Terwolde-De Vecht; voor
Temeuzen, ds. J.S. van der Net te Houten;
voor Veenendaal, ds. W.J. Karels te
Hardinxveld-Giessendam; voor West-
kapelle, ds. A. Vermeij te Elspeet.
GEREF. GEM. IN NEDERLAND
Bedankt: voor Hendrik Ido Ambacht, ds. A.
van Voorden te De Beek/Uddel; voor Vee
nendaal, ds. T.R. Treur te Chilliwack (Can.).
Arend Troost is in 1908 geboren en groeide op in een gezin met elf kinderen. Al vroeg, ja,
al heel vroeg in zijn leven, moest hij met zijn broertjes en zusjes werk verrichten. Eerst
rondom het huis tegenover het watergemaal langs de Spui van Sommelsdijk. Later ging
Arend ook weer met zijn broertjes en zusjes zeekraal snijden langs de Grevelingen op het
Diederikse Gors. Deze min of meer exclusieve groentesoorten moesten zij ook nog gaan
uitventen! Daarna was de dag om. Alle afstanden werden lopend afgelegd!
Een ander schrijnend verhaaltje uit zijn kinderleven mocht ik optekenen uit zijn mond,
enige weken voor zijn overlijden. Arend werd met één van zijn broertjes er met een emmer
op uit gestuurd om cokes te gaan zoeken achter de gasfabriek langs de Sommelsdijkse
haven. Met laag water lieten de twee jongens zich van het trapje zakken dat bij Kruider
aan de Achteromme in de walkant was gemetseld. Langs de kant waar de modder enigs
zins beloopbaar was, liepen zij naar de fabriek en pas als ze een emmer vol modderige
cokes hadden geraapt, gingen ze al sjouwend weer naar huis terug. Daar werd de cokes
schoon gespoeld en in kleinere stukken geslagen, waarmee de voortaad aan brandstof
voor de kachel werd vergroot. Het is dan ook geen wonder dat Arend niets anders geleerd
heeft dan werken. Werken en nog eens werken!
Vorig jaar nog, op 95-jarige leeftijd, reed hij op de fiets naar het witlofbedrijf van Piet
Verbiest aan de Rijzenburgseweg. Daar bood hij nog de helpende hand. Op de fiets, zo'n
oude man? Was hij dan dat mannetjes dat ineengedoken op de fiets zat en in langzaam
tempo zich door het drukke verkeer op de Dorpsweg manoeuvreerde? Ja, dat was Arend
Troost.
In 1935 trad Arend Troost in het huwelijk met Geertje Oorbeek uit Dirksland. Eerst heb
ben ze op de Oostdijk gewoond en later in de A.J. de Graaffstraat. Zij kregen acht kinde
ren.
Arend werd van beroep opperman-metselaar. Hij behoorde tot de duizendpoters, dat wil
zeggen dat zo'n man 1(X)0 stenen per dag kon metselen. Toen Arend de leeftijd van 65 jaar
had bereikt, kreeg hij daarna, uit waardering, met Kerst altijd een goed gevuld kerstpak
ket van de firma C. Boeter.
Helaas, Arend moest ook naar Duitsland met de grote razzia van 20 en 21 december 1944.
Hij kwam in Berlijn terecht. Elke dag moest hij met andere dwangarbeiders met de trein
reizen naar en van het werk. Arend, met een naaste collega, ondervonden tijdens de korte
reis voortdurend last van een Duitser. Die vent had het bepaald op hen gemunt. Die vent
bejegende hen. Dat had hij beter niet kunnen doen.
In 1946 heb ik het genoegen gehad om met Arend en nog een tiental Sommerdiekers te
werken in het gips bij de chichoreifabriek aan de Dorpsweg. Dat gips werd per schip van
uit België aangevoerd en op het Havenhoofd van Middelhamis gelost in wagons van de
R.T.M. De geladen wagons werden op het stationnetje van Sommelsdijk op de zijlijn
gerangeerd en moesten daar met de schop worden gelost. Het kleffe natuurproduct werd
in de chichoreifabriek gedroogd en op het terrein gemalen. Het kalkhoudende product
werd verder bij de boeren verdistribueerd, waar het op het land werd uitgestrooid. Overal
zag men toen in het voormalige inundatiegebied de witte gipshopen liggen, klaar voor
gebruik. Het viel mij op dat Arend Troost na etenstijd altijd het eerst met de handen aan
de schop stond. "We verdienden goed", zei ik tegen Arend, waarop hij op zijn ziekbed
adrem reageerde met de opmerking: "voor die tijd wel!"
Moeilijke karweitjes heeft Arend er veel onder handen gehad. Hij veegde schoorstenen
zonder hulp van anderen. En als er op het grote dak van de schuur op de boerderij van D.
Vis van Heemst tal van dakpannen waren verschoven of weggewaaid, dan herstelde
Arend dat eigenlijk in zijn eentje. In elk geval met maar weinig hulp van anderen.
Het echtpaar Troost-Oorbeek woonde de laatste tijd op het Dijkershof. In 1995 is Arends'
vrouw. Geertje Oorbeek overleden. Arend bleef alleen achter, maar werd op voorbeeldi
ge wijze door zijn dochters bijgestaan en verzorgd, zodat hij zelfstandig kon blijven
wonen.
Arend werkte overigens niet alleen voor zichzelf en zijn gezin. Als secretaris van de toen
malige speeltuinvereniging 'Sommelsdijk' moest ik wel eens een beroep doen op Arend
Troost als metselaar. Hij heeft vrijwel alleen de grote zandbak gemetseld. Toen in 1957
de prachtige speeltuin door burgemeester P.W. Hordijk officieel voor geopend werd ver
klaard, was Arend in geen velden of wegen te bekennen. Hij was weer wel ergens aan het
werk.
Ook voor de voetbalvereniging Flakkee in de Pallandt heeft Arend zijn steentje vrijwillig
bijgedragen. Kortom, Arend was een man van aanpakken en liet het werk nooit op een
ander hangen.
Arend Troost is op 6 april 2005 overleden. Vele mensen op Flakkee hebben goede herin
neringen aan deze man, niet in het minst geldt het voor zijn nageslacht en verdere familie.
D. Hoogzand
Ineens was het kledingmerk onderwerp van gesprek tijdens het wekelijkse
vragenuurtje in de Tweede Kamer. Niet dat het merk als zodanig werd
genoemd, maar wel omdat voor iedereen duidelijk was over wie werd
gesproken. Jongeren die duidelijk zichtbaar kleding dragen van het merk
Lonsdale. Het kledingmerk wordt aangeduid als bokskleding, wat wijst op
aanvallen en verdedigen. Het symbool is een leeuw. Deze kleding wordt
sinds enige tijd geassocieerd met rechts-radicale opvattingen. Dat de letters
NSDA vervnjzen naar de NSDAP beschouw ik overigens als toeval. Ik hecht
evenmin veel waarde aan de gekunstelde verklaring van de afkorting: Laat
Ons Nederlanders Samen De Allochtonen Langzaam Executeren. Ondanks
tegenspraak blijft recht overeind dat de opvattingen van Lonsdale-jongeren
hebben geleid tot onaanvaardbaar en zelfs crimineel gedrag jegens allochto
nen. Maatregelen tegen Lonsdalers en verwante groepen zijn geen een
voudige zaak, tenzij de openbare orde of de veiligheid van burgers in het
geding is. Een (plaatselijk) verbod op het dragen van bepaalde kleding kan
leiden tot bezinning, maar ook tot het tegenovergestelde. En wat te doen bij
witte veters in donkere kistjes? Dat er sprake is van een rechts-ideologische
achtergrond bij deze jongeren is duidelijk. Rechts-nationalistische motieven
en uitingen zoals het WhitePower-teken zijn voor iedereen zichtbaar. Ik laat
het afficheren met andere, veel meer beladen symbolen, als het hakenkruis,
het (SS) runenteken en het openlijk sympathiseren met Adolf Hitler hier
rusten, maar signaleer wel dat prominente vertegenwoordigers van 'nieuw
rechts' hiermee te nonchalant omgaan.
Gelet op bedreigingen en het ingooien van ramen van een moskee worden
de Lonsdalers wel betiteld als een üjdbommetje. Dat een en ander gebeurde
onder invloed van alcohol doet in eerste instantie niet ter zake. Dit gedrag
is om meer dan één reden onaanvaardbaar. Vrijwel tegelijkertijd kwam naar
buiten dat de gedragingen van grote groepen allochtone jongeren ook de
perken ver te buiten gaat. Het was al langer bekend dat allochtone
jeugdbendes het leven van autochtone burgers op z'n zachtst gezegd zuur
maakten. Het liep regelmatig uit op brandstichting en verdrijving uit wonin
gen. Nu blijkt dat het overgrote deel van de criminaliteit en straatoverlast in
de grote steden op het conto van allochtone jeugdbendes moet worden
geschreven. Zij laten zich door niets en niemand de wet voorschrijven en
zijn de 'kampioenen' van buitensporig geweld. Deze jongeren zijn door een
gebrek aan (ouderlijk) gezag ernstig ontspoord. Een begeleidingsproject als
de 'Marokkaanse vaders' is helaas mislukt. Zij hadden nog enig contact met
jongeren van hun eigen achterban. Wie nu, zoals minister Verdonk deed,
inzet op een dialoog tussen 'Marien en Mohammed' gaat voorbij aan de
werkelijkheid. Praten helpt, daar ben ik van overtuigd, maar deze jongeren
zijn helaas niet bereid, en naar ik vrees ook niet in staat, om een serieuze
dialoog met elkaar te voeren. Laten ze eerst maar eens in eigen kring tot
bezinning komen. Ze spelen beide met vuur. Het 'stille' fanatisme aan bei
de zijden spreekt boekdelen. Het blijft tot nu toe bij kreten over en weer zon
der enig besef van eikaars motieven en achtergrond. Als de vlam eenmaal in
de pan is geslagen, is er een groot deksel voor nodig om de vlam te doven.
Een deksel dat de overheid moet betalen. Ondertussen woekeren de pro
blemen voort. De Lonsdalers met hun drankzucht en agressief gedrag en de
allochtone jongeren met hun crimineel gedrag en hun neiging tot godsdi
enstig radicalisme. Geldt hier: 'west is west, and east is east, and never the
twain shall meet'? Het ergste doemscenario is een monsterverbond tussen
Lonsdale en allocrimi versus de gevestigde orde. Dan is de geest werkelijk uit
de fles.
