Binnenschipper kiest
Sommelsdijli als tliuisliaven
Belangrijke wijzigingen in het ziekenfonds
Stichting Flalclceese Hulpgoederen Polen
zet punt achter hartverwarmende acties
eiiahdeii-iiieuws
Afscheid van een begrip
Eilanden-Nieuws: een krant die G-E-L-E-Z-E-N wordt
Per 1 januari 2005:
Hogere premie
Vergoeding
Ziekenhuis
Meer informatie?
PAGINA 11
WOENSDAG 29 DECEMBER 2004
Het met vlaggen opgetuigde motorschip 'Sen'ilusvan de familie Van Drongelen, met op dek het schippersechtpaar Jan en Betty en zoon Daniël.
Sinds februari dit jaar hebben ze Sommelsdijk als thuishaven.
Zo rond Kerst zorgen veel binnenschippers er wel voor dat ze ergens
een plekje langs de wal hebben om daar de feestdagen door te bren
gen, hetzij in hun thuishaven, hetzij elders. Uit de beroepsscheepvaart
zullen echter maar weinig schippers zijn die Sommelsdijk als thuis
haven hebben. Al is 't alleen al omdat de haven van Sommelsdijk
voor hun vaartuigen al jarenlang niet meer bereikbaar is, terwijl laat
stelijk de haven zelfs goeddeels is prijsgegeven voor oprukkende
nieuwbouw. Toch heeft begin dit jaar een schippersgezin Sommels
dijk als thuishaven gekregen, sinds het hier vanaf februari een woning
aan de wal heeft: het gezin Van Drongelen-van Leiden. En met Kerst
lagen ze er, met hun motorschip 'Servitus'Tenminste, voor zover als
mogelijk- is; en dat is aan de loswal op het havenhoofd. Weliswaar
hebben ze hier al eerder gelegen, ook rond Kerst, maar toen hadden
ze hun thuishaven nog elders. Maar er was nóg een 'goede reede'
voor het schippersgezin om rond deze tijd in Sommelsdijk te liggen,
want zoon Peter trad vorige week in het huwelijk, en natuurlijk lig je
dan met een versierde schuit in je thuishaven.
Een foto maken van het bruidspaar met het ouderlijk schip, was er
niet bij omdat de bruidegom zijn duifje natuurlijk vanaf haar 'thuis
haven' af zou halen.
Maar een foto maken van één van de weinige binnenschepen die in
Sommelsdijk thuishoren, dat ging wel.
Als ziekenfondsverzekerde krijgt u vanaf januari 2005 te maken
met een fors aantal wijzigingen in de zorg. Bepaalde behandelin
gen verdwijnen uit het ziekenfondspakket. Zo worden correcties
van flaporen of oogleden niet meer vergoed. Daarentegen komt een
aantal zelfzorggeneesmiddelen vanaf 2005 weer terug in het zie
kenfondspakket. Ook geldt er een geheel nieuwe maatregel: de no-
claim regeling. Wie weinig zorg gebruikt kan geld terug krijgen.
De no-claim regeling geldt voor
alle ziekenfondsverzekerden van
18 jaar en ouder. U kunt een
bedrag tot maximaal 255,- per
jaar terugkrijgen als u weinig of
geen gebruik maken van de zorg.
De regeling werkt als volgt: wan
neer u in 2005 géén beroep doet
op zorg, dan ontvangt u een bedrag
van 255," terug van uw zorg
verzekeraar. Maakt u voor 255,-
of meer aan kosten, dan ontvangt u
niets terug. Wie tussen de 0,-
en 255,- aan kosten maakt in
de zorg ontvangt een evenredig
bedrag terug: 255,- minus de
gemaakte kosten.
Om de no-claim regeling mogelijk
te maken wordt de nominale premie
die u maandelijks aan uw zorgver
zekeraar betaalt voor alle volwasse
nen met ongeveer 68,- per jaar
verhoogd. Uw zorgverzekeraar zal u
per brief laten weten wat uw nieu
we maandpremie per 1 januari 2005
wordt. Wat u mogelijk aan no-claim
terugkrijgt, geldt per persoon en
niet per polis. De hoofdverzekerde,
uw meeverzekerde partner en mee
verzekerde huisgenoten van 18 jaar
of ouder kunnen dus allemaal een
teruggaaf ontvangen. Kinderen tot
18 jaar betalen geen nominale pre
mie en ontvangen dus ook geen no-
claim teruggaaf.
Niet alle zorg telt mee voor uw no-
claim-teruggaaf. Kosten voor zorg
die wél van invloed zijn op de no-
claim teruggaaf zijn onder andere:
specialistische zorg in het zieken
huis, hulpmiddelen, medicijnen en
laboratorium-onderzoek op voor
schrift van de huisarts of specialist.
Niet van invloed op de no-claim
teruggaaf zijn het bezoek aan/van
de huisarts, de kraamzorg en ver
loskunde. Ook de bevolkingsonder
zoeken op borst- en baarmoeder
halskanker en de grieppprik voor
risicogroepen zijn uitgezonderd.
Vanzelfsprekend tellen ook de kos
ten die worden betaald door uw
aanvullende verzekering (bijvoor
beeld tandarts of fysiotherapie)
niet mee voor de no-claim.
Vóór 1 april 2006 moet uw zorg
verzekeraar u laten weten of u wel
of geen bedrag via deze regeling
terugontvangt.
Een aantal behandelingen wordt
niet meer door het ziekenfonds
vergoed. Hierop worden geen uit
zonderingen gemaakt: ook wan
neer u een behandeling echt nodig
heeft, moet u dit zelf betalen.
Niet meer vergoed worden:
•Behandeling tegen snurken
Besnijdenissen
•Correctie van de bovenoogle-
den, behalve bij bepaalde aan
geboren afwijkingen.
•Correctie van flaporen.
•Correctie van de buikwand
(vetschort).
•Correctie van de borsten, waar
onder het aanbrengen of vervan
gen van borstimplantaten. In
geval van (gedeeltelijke) ampu
tatie, bijvoorbeeld bij borstkan
ker, vergoedt het ziekenfonds de
borstimplantaten wel.
•Hersteloperatie na een sterili
satie voor zowel de man als de
vrouw.
Een aantal 'zelfzorggeneesmidde
len' komt wél weer voor vergoe
ding in aanmerking. Het gaat om
laxeermiddelen, ka Ikta bietten,
middelen bij allergie, anti-diarree-
middelen en middelen tegen
maagledigingsstoornissen. Deze
middelen worden alleen vergoed
als de huisarts op het recept aan
geeft dat het geneesmiddel voor
'chronisch gebruik' bedoeld is. Dat
betekent dat u deze middelen lan
ger dan 6 maanden moet gebrui
ken.
Ook de dieetadvisering wordt aan
gepast. Dit werd voorheen onbe
perkt betaalt vanuit uw AWBZ-ver-
zekering. Maar vanaf 2005 wordt
deze advisering voor nog maxi
maal vier behandeluren per per
soon per jaar door het ziekenfonds
vergoed. Deze vier uren mogen
ook in gedeelten gebruikt worden.
bijvoorbeeld 8 behandelingen van
30 minuten.
Vanaf 1 februari 2005 geldt voor
een beperkt aantal ziekenhuisbe-
handehngen dat uw zorgverzekeraar
niet meer verplicht is om met elk
ziekenhuis een contract af te slui
ten. Wanneer uw zorgverzekeraar
géén contract heeft met de specia
list of het ziekenhuis van uw keuze,
kan dat betekenen dat de kosten
niet volledig worden vergoed en dat
u het meerdere zelf moet bijbetalen.
Wordt u na 1 februari 2005 verwe
zen naar een ziekenhuis of specia
list? Neem dan eerst contact op
met uw zorgverzekeraar! Die ver
telt waar u terecht kunt.
Wilt u weten wat deze veran
deringen betekenen voor uw
persoonlijke situatie Neem
dan contact op met uw zorg-
verzeraar! U kunt de veran
deringen ook uitgebreid
nalezen op www.cvz.nl.
Door Kees van Rixoort
OUDE-TONGE - Na vijftien jaar,
ontelbare uren werk, het afleveren
van duizenden kilo's voedsel, kleding,
medicijnen, speelgoed en tal van
andere artikelen, en vele hartverwar
mende ontvangsten, zet de Stichting
Flakkeese Hulpgoederen Polen
(SFHP) er een punt achter. "De
bodem is in zicht", zegt voorzitter en
oprichter Rien van Dijk. Financieel en
organisatorisch is het niet meer rond
te breien om Polen - dat eerder dit
jaar toetrad tot de Europese Unie - te
voorzien van hulpgoederen, al is de
noodzaak zeker niet verdwenen. Het
einde van de SFHP is het afscheid van
een begrip.
De stichting dateert van 15 maart 1989. Rien
van Dijk en zijn vrouw Cock - twee van de
initiatiefnemers en allebei altijd bij de acti
viteiten betrokken gebleven - waren enkele
jaren eerder al als particulieren gestart met
hulp aan Polen. "Vrienden van ons in Zee
land waren bezig om pakketjes te maken
voor een kindertehuis. Daar zijn we aan mee
gaan doen. Toen waren er trouwens ook al
Flakkeese families die een Pools gezin
'adopteerden' door ze regelmatig voedsel en
kleding te sturen."
Echte armoede
Polen verkeerde in een politieke, economi
sche en sociale crisis. Er was gebrek aan
alles en er was echte armoede. Het land was
constant in het nieuws. Rien en Cock van
Dijk hoorden de berichten en lazen de kran
tenartikelen. "Hulp was hard nodig. We
waren direct enthousiast om wat te doen. En
dat zijn we ook altijd gebleven. Ja, anders
hou je het ook niet vijftien jaar vol." Cock:
"De stichting is altijd een begrip geweest op
het eiland. We zijn vanaf het begin in het
nieuws geweest en we hoefden nooit actie te
ondernemen. Eigenlijk ging het vanzelf. Elk
dorp had een eigen contactadres. Daar kon
den alle spullen worden ingeleverd. Vervol
gens kwam het naar Oude-Tonge en van hier
gingen de transporten naar Polen."
Een jaar na de oprichting kwam Jantje Roos
in het bestuur. "Ik was in Polen geweest en
het liet me niet meer los. Het was triest, het
was heel arm. Daar zag ik met eigen ogen
waar je het allemaal voor doet," Ze spreekt
over het sneeuwbaleffect van begin jaren
negentig. Talloze eilanders gingen zich
inzetten voor het geteisterde Polen. Door
pakketten te maken, door te collecteren, geld
en goederen te geven, truien te breien, speel
goed beschikbaar te stellen, als chauffeur te
fungeren of door gastgezin te zijn voor Pool
se weeskinderen.
Collectes en giften
Financiën ontving het bestuur van de SFHP
vooral via collectes - per keer werd gerust
20.000 tot 25.000 gulden opgehaald - en gif
ten. Het Nederlandse Rode Kruis verstrekte
in 1990 een subsidie van 35.000 gulden, die
de stichting moest besteden aan medicijnen,
verbandmiddelen en andere medische arti
kelen. De gemeente Oostflakkee stelde, als
enige gemeente op het eiland, een startsubsi
die beschikbaar van 500 gulden.
Maar er kwam in de loop der jaren ook het
nodige in natura binnen. Rien van Dijk
noemt een ambulance van het ziekenhuis in
Dirksland, dokters- en verplegersuniformen
van een wasserij uit Goes en vijf vrachtwa
gens vol hoog-/laagbedden uit Amsterdam.
Tientallen dames breiden warme truien om
de koude Poolse winter door te komen. Een
knuffelbeestenactie had een verpletterend
resultaat: een hele lading pluchen beesten
verhuisde van Flakkee naar Polen. Toen de
SFHP actie ging voeren voor het zieke meis
je Barbara, kwam er binnen korte tijd vol
doende geld binnen om voor haar de dure
medicamenten te kunnen aanschaffen. En ga
zo maar door.
Rien en Cock van Dijk en Jantje Roos roe
men de enorme betrokkenheid en steun die
er altijd voor hun Polen-acties zijn geweest.
"Eindjaren negentig had Polen twee keer te
maken met watersnood, eerst in het zuid
westen, later in centraal Polen. Daar hebben
we veel geld voor ingezameld om verf,
schoonmaakmiddelen en laarzen van te
kopen. Je kon merken dat het heel erg leefde
op het eiland; zelf hebben we hier natuurlijk
in 1953 ook een watersnood meegemaakt."
Het bestuur van de Stichting op bezoek bij de directeur van de Poolse Regenboog in Krasnystaw.
Het nieuwe paviljoen van de psychiatrische kliniek in Surhow, waar de Stichting
veel aan heeft betaald.
Kindertehuizen
Aanvankelijk gingen de transporten naar het
westen van Polen. Maar later kreeg de
SFHP, via de Poolse ambassade, contacten
in het oosten, niet ver van de grens met de
Oekraïne. De hulp kwam terecht bij zieken
huizen, een psychiatrische kliniek en kinder
tehuizen. "Ónze ontvangst was altijd hart
verwarmend", zegt Jantje Roos. "Ik zie nog
de smoeltjes van die kindertjes voor me..."
Rien van Dijk: "Aangrijpend, mensen had
den tranen in hun ogen."
In een reisverslag in Eilanden-Nieuws van
28 september 1990 stond het zo: "Polen, een
land vol verrassingen en hartelijkheid, daar
naast zeer triest, troosteloos en grauw ogend,
heeft de hulp uit Nederland en dan met name
van Flakkee, zeer gewaardeerd. Wij, hulp
verleners, beseffen dat elk transport een
druppel op de gloeiende plaat is. Tevens zijn
wij ondanks de vele tegenslagen op deze reis
weer thuisgekomen met de wetenschap dat
elke hulp, in wat voor vorm dan ook, voor de
Polen een stertetje aan een donkere hemel is.
De Poolse dankbaarheid heeft ons dan ook
een steuntje in de rug gegeven om met dit
werk door te gaan."
Gastvrijheid
De contacten die ze opbouwden - bijvoor
beeld met gezinnen die pakketten ontvingen
- waren warm en hartelijk. Jantje Roos: "We
zijn ons een stukje van de familie gaan voe
len, en dat terwijl het allemaal begonnen is
met een schoenendoosje... Met niks in de
pan en niks op tafel is daar een gastvrijheid
waar we hier nog veel van kunnen leren."
Mensen van de SFHP gingen altijd mee om
de transporten te begeleiden en om controle
te houden op de verdeling. Pakketten werden
persoonlijk afgeleverd. "Ik zie ons nog
lopen, met een slee door de sneeuw", zegt
Cock van Dijk. "We moesten ook van die
grauwe flats in, vier hoog even een pakketje
brengen." Overigens was de SFHP niet te
beroerd om tussen de bedrijven door ook
buiten de Poolse grenzen te treden en een
inzamelingsactie te houden voor Kosovo.
Rien van Dijk: "Radio Rijnmond belde me
en ze vroegen of wij niets op touw gingen
zetten voor Kosovo. Ik zei nee, maar toen we
er nog eens over door gingen denken besloot
het bestuur om toch maar wat te doen. In
ieder dorp hadden we een geluidswagen en
een heel leger van vrijwilligers. Men kon de
spullen bij de oude Formido in Middelhamis
brengen. Wat een happening!"
'Adoptiekindje'
Heeft de stichting in die vijftien jaren van
gevarieerde actie nu wat bereikt? Cock van
Dijk: "We hebben veel gedaan in een psy
chiatrische kliniek. Dat was eigenlijk ons
'adoptiekindje'. Met het geld dat we ingeza
meld hadden, hebben ze bijvoorbeeld een
dak kunnen maken op een nieuw paviljoen
van die kliniek. Hetzelfde geldt voor de
vloeren." De hoog-/laagbedden en de mooie
witte uniformen in de ziekenhuizen worden
genoemd, een Pools brandweerkorps dat
'nieuw' materieel kreeg uit Oostflakkee, de
blije gezichten van de mensen die een pakket
ontvingen.
De situatie in Polen veranderde geleidelijk.
"Maar er is nog een groot contrast met hier",
aldus Rien van Dijk, die het land tientallen
keren bezocht. "Zeker in het oosten, waar we
de laatste jaren actief waren. In de steden
lijkt de situatie op die bij ons, maar op het
platteland is nog veel armoe. Alleen zit het
achter de voordeur, en dat wordt vaak verge
ten."
Desondanks is nu de tijd gekomen om een
punt achter de activiteiten van de SFHP te
zetten. "De bodem is in zicht", zegt de voor
zitter. Er zijn minder vrijwilligers, er is min
der geld; organisatorisch en financieel is de
rek eruit. "Mensen zeggen; hulp aan Polen is
niet meer zo nodig. De animo onder de
bevolking loopt terug, collectes houden we
niet meer. Daar komt nog bij dat ook de
invoerregels strenger zijn geworden. Boven
dien behoort Polen nu tot de Europese Unie.
Wij hebben gezegd: in het jaar van toetre
ding bouwen we af en zetten we er een punt
achter. Zonder dat we het gevoel hebben dat
het niet meer nodig is. Wel is men nu beter
in staat zichzelf te bedruipen." De SFHP was
een van de laatste nog overgebleven Neder
landse hulpstichtingen voor Polen.
Afscheid
Het bestuur van de SFHP ging in oktober
naar Polen om afscheid te nemen van alle
tehuizen en projecten waarmee zolang een
relatie heeft bestaan. Cock van Dijk: "Dat
was natuurlijk zwaar. Afscheid nemen is
altijd moeilijk, zeker als je al die jaren je hart
erin hebt gelegd." Jantje Roos: "De motiva
tie is er nog steeds. Maar als je dan stopt is
het wel goed om op zo'n manier af te sluiten.
Voor mij is dat bezoek in oktober heel
belangrijk geweest." Rien van Dijk; "Het is
moeilijk. Je laat zoveel vrienden achter, je
bent van die mensen gaan houden." De
stichting stopt, maar Rien en Cock van Dijk
gaan wel door met het maken en verzenden
van pakketten; tussen de zestig en zeventig
Flakkeese gezinnen hebben immers nog
altijd een 'adoptiefamilie' in Polen. "We
gaan ermee door zolang het nodig is."
