'Mare, ik kan niet om je heen'
Kruistocht
Maar Leningrad
Negen jaar celstraf geëist
na moordaanslag op Ouddorper
Chemokamer Van Weel-Bethesdaziekenhuis
biedt patiënten voortaan huiselijke warmte
Verkoopster
straatkrant
wekt irritatie
EIIAIIDei-niEUWS
Oud papier Melissant
Leuke tijdsbesteding?
aooi^ de A/e/iiste?''
VERVOLGVERHAAL
Groei
De Advocaat-Generaal bij het Ge
rechtshof in Den Haag heeft afgelo
pen vrijdag in hoger beroep tegen de
Brabander Martin J. negen jaar cel
straf geëist wegens poging tot moord
met voorbedachte rade. Hij schoot
op 21 maart 2002 aan de Oude
Nieuwlandseweg in Ouddorp van
korte afstand zijn ex-zwager een
kogel door het hoofd. Drie andere
kogels misten doel.
Klachtwaardig
Correspondentie
Zoektocht
Vertellen én pellen
Ruimte geven
Drukkerij Gebr. De Waal
•3?a.iga.-<rilogi« deel i
JORG. VEEN HOF
PAGINA 5
DINSDAG 29 JUNI 2004
DIRKSLAND - 't Was met blijd
schap en trots dat directeur Medische
zaleen en oncoloog dr. P.C. van der
Velden van het Van Weel-Bethesda
ziekenhuis daar vorige week vrijdag
iets nieuws mocht openen. Inmiddels
al wel enige tijd in gebruik maar vrij
dag ofïiciee] geopend, is het zieken
huis thans een huiselijk ingerichte
chemokamer rijk. Een ruimte waarin
patiënten chemotherapie ontvangen
en er daarvoor dikwijls lange tijd
aanwezig moeten zijn.
Huiselijk
De chemokamer zelf was er al wel, maar
speciaal hiervoor hebben de Serviceclubs op
Goeree-Overflakkee en de kring van eilan-
delijke christelijke zangverenigingen geld
bijeengebracht, waarvoor een huiselijk
ogende inrichting kon worden aangeschaft.
Comfortabele speciale fauteuils, afgestemd
op de specifieke behoeften per patiënt en
zeer flexibel verstelbaar - zowel ten behoe
ve van de patiënt als voor de dienstdoende
verpleegkundige, een fraaie tafelpartij met
stoeltjes, een mooi keukenblok en gezellige
lampjes en gordijnen geven de voorheen
beduidend sterieler ogende ruimte nu een
huiselijke uitstraling - voor patiënten, veelal
lijdend aan de ziekte kanker, een weldaad.
Ze waren ook zelf nauw betrokken bij de
nieuwe inrichting. Zo hebben ze onder meer
zelf de fauteuils mogen uitproberen en
beoordelen, en de kleurstellingen in de
kamer uitgekozen.
En zoals gezegd, toen dr. Van der Velden,
vrijdag de chemokamer officieel opende,
bekende hij "apetrots" te zijn, niet alleen op
de nieuwe aanwinst, maar ook op het zie
kenhuis in z'n geheel. Immers, het Van
Weel-Bethesdaziekenhuis groeit. Ten
opzichte van de eerste helft van het vorige
jaar is het aantal patiënten reeds met tien
procent toegenomen. En het aantal specialis
ten is inmiddels uitgebreid van 41 naar 52. In
de groei van het ziekenhuis neemt ook de
Oncologie - kankergeneeskunde - een
belangrijke plaats in, aldus Van der Velden.
"Onze chemotherapie staat op zo'n niveau
dat 'ie gewaardeerd wordt, zowel door
patiënten als door huisartsen. En om aan die
groeiende zorgvraag te kunnen voldoen, wil
len we ook déze afdeling efficiënter maken."
Daarbij hoort dus ook de herinrichting van
de chemokamer.
Dankbaar
Vanuit het eigen budget had het ziekenhuis
dit echter niet kunnen bekostigen. Daarom
verwoordde Van der Velden vrijdagmiddag,
zowel namens het ziekenhuis als de patiën
ten, grote dankbaarheid richting service
clubs en zangverenigingen. "Het geeft
opnieuw aan dat ons ziekenhuis geen geïso
leerde plaats inneemt, maar lééft onder de
bevolking."
Het was de verpleegkundig specialist onco
logie Jolijn Kamphuis die het lint door
mocht knippen in de toegang naar de che
mokamer, waar - onder het genot van een
hapje en een drankje - dit toch wat feestelij
ke feit werd afgesloten.
Wonderwel overleefde Bram Bom, het
slachtoffer, de moordaanslag. In eerste
instantie werd Martin J. vorig jaar door de
rechtbank in Rotterdam tot een celstraf van
vier jaar veroordeeld. De officier van justitie
en de schutter gingen in hoger beroep. De
Amsterdamse strafadvocaat mr. Bart Nooit-
gedagt, probeerde met bluf en verdachtma
kingen de getuigenverklaringen van het
slachtoffer en zijn buurvrouw, die het signa
lement van Martin J. die avond had herkend,
onderuit te halen. Hij ging daarbij, naar het
oordeel van het Hof en de Advocaat-Gene
raal mr. Wittop Koning, regelmatig over de
schreef.
Zonder pardon gebruikte mr. Nooitgedagt,
wijzend naar het slachtoffer, woorden als
psychopaat en pathologische leugenaar.
Toen mr. Nooitgedagt uit de van Bom gesto
len medische gegevens ging citeren en het
slachtoffer confronteerde met een dramati
sche gebeurtenis uit zijn leven, greep de
voorzitter van het Gerechtshof, mr. Von
Brucken Fock, in. "Dit is ziekmakend en
klachtwaardig", zo liet de woedende rechter
Nooitgedagt weten. "Ik heb dit in mijn der
tigjarige loopbaan als rechter niet eerder
meegemaakt." Ook de Advocaat-Generaal
toonde zich geschokt door de opmerkingen
van mr. Nooitgedagt, waarop de zitting voor
enige tijd werd geschorst. Martin J. had
steeds volgehouden dat hij op de dag van de
moordaanslag vanwege zijn zwakke
gezondheid in Hongarije was. "Ik heb toen
een partij schaak gespeeld met mijn buur
man", probeerde J. de rechter te laten gelo
ven. "Maar deze buurman weet van niets en
uit de grensgegevens blijkt dat u een dag
voor de moordaanslag de Hongaars-Oosten-
rijkse grens bent gepasseerd, en daags na de
moordaanslag bent u Hongarije weer ingere
den" hield de rechter Martin J. voor. Ook
DIRKSLAND - Frequente bezoekers
van de ClOOO in Dirksland kennen haar
wel. Ze staat vlak voor de ingang, knikt
iedereen vriendelijk toe en zegt - nadat
de boodschappentassen zijn volgeladen
- ook weer gedag. De welwillende klant
heeft (een deel van) zijn wisselgeld bij
haar achtergelaten en loopt huiswaarts
met een tweetalige straatkrant onder
z'n arm.
Niet iedereen stelt haar aanwezigheid op
prijs. Raadslid J. Toes (ChristenUnie) is de
laatste tijd verschillende keren benaderd
door dorpsgenoten die zich ergeren aan de
verkoopster. "Ze is gedropt vanuit België -
de straatkrant is ook deels in het Nederlands
en deels in het Vlaams - en ze appelleert
sterk op de gevoelens van de passerende
burgers. Mag dat? Kan hiertegen worden
opgetreden?" Toes benadrukte op zich geen
moeite te hebben met een verkoopster van
straatkranten. "Ik vind zoiets stads in een
dorp juist wel aardig, maar misschien kan ze
wat verderop gaan staan".
Burgeester Stoop antwoordde het raadslid
dat het niet verboden is om kranten te verko
pen in de openbare ruimte. Daar komt nog
bij, aldus de burgervader, dat de gewraakte
verkoopster wellicht zelfs op particulier ter
rein staat, en dan wordt het nog moeilijker
om in te grijpen. Stoop kwam wel met de
toezegging om in overleg te treden met de
politie en met de andere gemeenten op het
eiland.
PvdA-raadslid G. Robijn liet merken een
frequente bezoeker van de C1000 te zijn. Hij
zei: "Ze zegt goedemorgen als je komt en
goedendag als je weer vertrekt. Ze doet geen
sterveling kwaad. Als je haar iets wil geven,
dan doe je dat en als je dat niet wil, dan doe
je het niet. Wat mij betreft mag die vrouw
daar blijven staan."
Op woensdag 30 juni wordt het oud papier
weer opgehaald voor de Hervormde
Gemeente van Melissant. Het ophalen
begint om 18.00 uur. Wilt u het papier
gebundeld aan de kant van de straat zetten.
Bij voorbaat dankt voor uw medewerking.
bleek uit de stukken dat de verdachte kort
voordat hij de grens over ging nog een auto
vignet voor de snelweg had gekocht. Door
dat zijn mobiele telefoon diverse zendmas
ten had aangestraald, was zelfs na te gaan
welke route de verdachte had gereden en op
welke tijdstippen hij diverse plaatsen was
gepasseerd. De raadsman van Martin J. stel
de echter dat er in de voormalige Oostblok
landen veel corruptie is. Volgens mr. Nooit
gedagt heeft Bom contacten in hoge kringen
bij de pohtie, defensie en de politiek, zowel
in Nederland als in het buitenland. Hij sug
gereerde daarmee dat Bom van deze contac
ten gebruik heeft gemaakt om zijn ex-zwa
ger achter de tralies te krijgen.
Uit het betoog van de Advocaat-Generaal
kwam evenwel nog meer belastend materi
aal naar voren. Zo was er bij de huiszoeking
in zijn woning in het Hongaarse Poroszlo
een fax van zijn zus uit Ouddorp gevonden
met de mededeling dat zij op 21 maart 2002
(de avond van de moordaanslag) met de kin
deren en haar vriend Kees Z. naar een voor
stelling in het Luxortheater in Rotterdam
zou gaan. De verdachte zei dat zijn jongere
zus altijd kopieën van cortespondentie met
haar ex-man consequent doorstuurde naar
alle famiheleden. Het Hof liet blijken daar
geen snars van te geloven. Volgens Advo
caat-Generaal mr. Wittop Koning hadden
ook Bom's ex-vrouw en haar vriend en huis
genoot Kees Z. een rol gespeeld bij deze
'moorddadige handeling'. Ter plaatse ver
zocht de voorzitter van het Hof aan Kees Z.
om zich te melden, dat was tevergeefs, want
Z. was niet op de zitting verschenen. Martin
J. kreeg als laatste de gelegenheid om nog
iets te zeggen, maar maakte daar geen
gebruik van. Het Hof doet op 9 juli a.s. uit
spraak.
MIDDELHARNIS - Is het muziek
theater 'Meekrap' te evenaren of te
overtreffen? Kan een opvolger wedij
veren met de voortreffelijke en uit
zonderlijk succesvolle voorstelling
van enkele jaren geleden? Afgezien
van de vraag of zo'n vergelijking wel
eerlijk is, afgezien van de veronder
stelling dat zo'n tweede stuk per
definitie in het nadeel is, is het ant
woord dat 'Mare, als de zee spreekt'
de vergelijking kan doorstaan en de
geschiedenis in gaat als een waardig
opvolger van 'Meerkrap'. Zowel wat
betreft aantrekkingskracht als wat
betreft inhoud en uitvoering. 'Mare'
sprankelde en verleidde. 'Mare' was
leerzaam en humoristisch. Maar
'Mare' was bovenal een stuk met een
boodschap.
Vrijdagavond, even na negen uur. De laatste
klanken van het accordeonorkest NLS ster
ven weg. De volgepakte tribune kijkt naar
het nog lege podium. Het podium, vrijwel
het hele Diekhuusplein, is een strand. Ach
teraan staat een langgerekte blauwe golf met
een glijbaantje. Aan de andere kant van dit
gigantische speelveld is een stoere dijk te
zien. Met een strandtrap. Direct achter de
trap: een vrolijk gekleurd bouwsel met daar
op 'Pension Achter d"n Diek'. Het publiek
wacht. Het is nog lang niet donker, maar de
smalle maansikkel, die boven de oude
school staat, wordt elke minuut helderder.
Hier, op deze zomeravond, krijgt cultuur-
minnend Goeree-Overflakkee er een mijl
paal bij.
Het begint. Mare, personificatie van de zee,
zingt samen met haar golven over haar zoek
tocht naar de kust, het land, het leven op de
grens van zoet en zout. Haar zoektocht naar
Swaentje, het eiland, met wie ze de verloren
vriendschap wil herstellen. De golven zin
gen en deinen, zoals ze dat de hele avond
zullen- doen in hun gewaden van groen,
blauw en wit. Ze bedelven het zand, soms
een strandgast, en trekken zich weer terug.
"Ik speel steeds de hoofdrol", vindt Mare.
Swaentje runt een pension met luidruchtige
gasten. Ze heeft haar man, de onverschrok
ken visser Linus, verloren aan de zee en
beschouwt Mare niet langer als haar vriend
in. De stoere, strenge en rechtlijnige Dam
mes van Dijk, een man met regenjas, hoed
en laarzen, houdt de pensionhoudster weg
van Mare, wakkert haar angst aan en wil
haar inpalmen. Elisabeth, de dochter van
Swaentje en Linus, doorbreekt dat. Zij weer
staat Van Dijk, haar voogd, en wil meer
weten over haar verdronken vader. Ze komt
in contact met haar oom Marien, een broer
van haar vader, die op de schorren en slikken
woont en meer affiniteit heeft met Mare, van
wie hij de geluiden opvangt met een schelp.
"Soms is Mare als een vriendin, maar ik blijf
op mijn hoede. Soms is Mare weerloos en
zacht, maar dan weer verheft ze bulderend
haar stem. Ik wil Mare niet uit het oog ver
liezen, ik wil haar bevatten."
'Mare, als de zee spreekt' ontwikkelt zich
als een boeiend spektakel met veel zang, een
uitgekiende lichtshow en aangename tussen
doortjes van onder meer de H20 duikclub en
de vier gamalenpellers, die keer op keer veel
te vertellen hebben over de geschiedenis van
het eiland. De gamalenvisser, hun opdracht
gever, vindt het maar niks: "Verhalen vertel
len én garnalen pellen, dames! Jullie hebben
nog geen ons bij elkaar gepeld." Een ander
fraai beeld, onder de donker wordende
hemel, op het killer wordende Diekhuus
plein: een strand vol zonaanbiddende men
sen, die met z'n allen een lied zingen over de
recreant die de leegte zoekt.
In het tweede bedrijf - opgevoerd na een
pauze met eten, drinken en veel ontmoeting
onder een door fakkels verlichte Diek -
speelt de batterij lampen een prominentere
rol. Het openluchttheater speelt zicht nu af
binnen een donkere stolp, wat de strandsfeer
nóg aparter maakt. In het tweede deel wordt
langzaam maar zeker duidelijk dat er een
soort verzoening komt tussen Mare en Swa
entje. Haar dochter en Marien openen de
weg en de stoere Van Dijk, die in een recht
streekse confrontatie met Mare aangeeft
waar volgens hem de grens van water en
land hoort te liggen, moet het onderspit del
ven.
"Mare, ik laat je weer toe in mijn leven",
zegt Swaentje aan het eind. "Je hebt mijn
leven getekend, ik kan niet om je heen." En
dat is dan ook meteen de boodschap. Ver
pakt in een weergaloos schouwspel -
muziek, dans, zang, kostuums, acteerpres
taties, licht, sfeer, humor, organisatie; alles
klopte - komt die duidelijk naar voren: de
zee kan een vijand zijn, maar ook een
vriend. Angst is een slechte raadgever, het
is beter te luisteren naar Mare en haar de
ruimte te geven. "Mare, ik kan niet om je
heen." Het is kwart voor twaalf, door het
donkere, frisse. Middelharnis klinkt een luid
applaus.
De makers van 'Meekrap' zijn er met 'Mare,
als de zee spreekt' in geslaagd een mooie
tweede stap te zetten. De 3600 bezoekers
van het muziektheaterstuk - zes keer uitver
kocht, ondanks de EK - zullen benieuwd
zijn naar de volgende stap.
'Mare, als de zee spreekt' werd georgani
seerd door Stichting Podium Goeree-Over
flakkee. Het script was van Martine Soeters-
Wassenaar, de muziek en liedteksten van
Wim Soeters, de regie, het decor en kostu
mering van Maijolijn Beuling, de chore
ografie van Jessica Willems, de decorreali
satie van Herman Maas en Kees Beuling, het
licht van Johan Veenstra, het geluid van
Bouwe Hoekman en de grime van Lily Dee.
Stel dat je geen werk hebt, gepensioneerd
bent of lichamelijk niet in staat is om te spor
ten enz. Dan weetje, dat een dag niets doen,
heel lang kan duren. Dan is het een leuk idee
om medewerker te worden van Radio Flak-
kee. Kun je goed praten? Dan kan er een ver
slaggever in je schuilen. Misschien langs de
lijn bij jefavoriete sport. Lijkt het je leuk om
muziek e.d. de ether in te sturen? Dan zijn er
diverse mogelijkheden om te helpen met het
opnemen van programma's waarin gesprek
ken worden afgewisseld met muziek. Of lijkt
het je leuk om de binnengekomen post en
faxen te sorteren en leesbaar te maken voor
een actualiteitenrubriek? Of een bestuurs
functie? De tijd die een medewerker nodig
heeft, is heel verschillend. De meeste mede
werkers vinden het steeds leuker worden en
gaan steeds meer doen. Maar er zijn er ook
die door studie, verhuizing, e.d., moet stop
pen. Voor die opengevallen plaatsen zoekt
Radio Flakkee een aantal medewerkers.
Jong of oud? ledereen die enthousiast is en
bereid is om kwaliteit te leveren, is van har
te welkom. Neem vrijblijvend eens contact
op met Carla Hersbach, tel. 0111-672843, e-
mail: hersbach@zeelandnet.nl of MarjaHer-
rijgers, tel. 0187-481401, e-mail:
m.herrijgers@wanadoo.nl.
Dan ook een fijn geboortekaartje.
Wij hebben ze voor u.
Maak uw keuze uit ons nieuwe
modellenhoek!
SOMMELSDUK
Tel. (0187) 471020
-50-
'Juist jou, de partijman, zal men ongenadig aanpak
ken.'
Hij grijnslachte: 'Jij stelt je de dingen wat te gemakke
lijk voor. Wat dacht jij te kunnen bewijzen?"
"Dat je een gemeen kereltje bent en dat je je aan weer-
machtsgoederen hebt vergrepen.'
Hij hijgde, z'n mond stond half open en toonde een
bruin, afgebrokkeld gebit.
'Jij bewijst niets.'
De bewijs alles!'
'Wie moet er voor jou getuigen?'
'Alle vrouwen die hier in de keuken werken. Zij allen
verafschuwen jou, ze zullen je met genoegen aan de
galg helpen.'
'En jij bent daar zeker van?'
'Ja.'
Hij schudde meewarig z'n hoofd: 'Ik geef toe dat je
opmerkingsgave scherp is, beter gezegd: Je hebt gro
tendeels gelijk. Maar jij kunt dat niet bewijzen. Alle
vrouwen die hier werken, hebben in deze keuken een
verleden, als je begrijpt wat ik bedoel. Ze kuimen en
durven niets te zeggen. Jij staat alleen, begrijp je dat?
Helemaal alleen!'
Ik was wat tot bezinning gekomen. In mijn drift h ad ik
me laten gaan. Niet dat ik berouw had dat ik hem een
trap gegeven had; nee, niet het minst. Ook weet ik van
me zelf dat ik geen heilige ben. Maar de keukenleider!
Het idee was op zichzelf al walgelijk.
Toen mijn woede wat bekoeld was, voelde ik dat het
voor mij een verloren strijd zou zijn. De keukenleider
had gelijk, hij had de vrouwen in z'n macht. Voor mij
zouden ze niet getuigen. Ik stond alleen, heel alleen.
Ik werd gemeld. Reeds de volgende dag werd ik door
een paar SS-ers afgehaald en naar een bureau van de
SD gebracht. Het was een huis met kleine ramen. In
een lange, donkere gang moest ik wachten om binnen
gelaten te worden. Meer dan een uur lieten ze mij
staan. Mijn twee bewakers zaten wat verderop en rook
ten genoeglijk een sigaret.
Toen ging de deur open, een lange Arisch uitziende
kerel met het gouden partij-insigne op de borst beval
mij: 'Herein kommen... schnell!'
De kamer was schaars gemeubileerd. Op de vloer lag
een dik tapijt en er stonden enkele gemakkelijke stoe
len met een tafeltje, verder een groot bureau en aan de
wand het heroïsche portret van de Führer. De man had
achter zijn bureau plaats genomen en keek mij door
dringend aan. Er werd mij geen zitplaats aangeboden,
zodat na de lange tijd die ik al had gestaan, mijn benen
behoorlijk pijn deden.
'Fraulein Adelheid Bergmayer!'
'Jawohl!'
'U bent aangeklaagd wegens het u toeëigenen van
weermachtseigendommen. Is dat juist?'
De wist dat ontkennen geen zin had en trachtte ervan te
maken wat ervan te maken viel.
'Jawohl!'
De kerel stoof overeind en bulderde: 'En u geeft dat
zomaar toe, alsof het helemaal niets zeggen wil iets
weg te nemen wat aan onze soldaten toebehoort. Onze
dapperen zijn door u bestolen. Dat is minderwaardig,
het is..., het is schandalig. Ik heb voor een dergelijke
handelwijze geen woorden. En u zegt... u bekent het
alsof zoiets gewoon is. Zulk een gedrag is walgelijk.'
De man haalde diep adem, stootte zijn borst naar voren
en bulderde: 'U bent helemaal walgelijk. Onze held
haftige soldaten die aan de fronten staan, waar we trots
op zijn, verwachten dat het thuisfront in alle opzichten
achter hen staat. Hen hebt u bestolen. Daarvoor moet u
gestraft worden.'
Ik sloeg mijn ogen neer. Een dergelijke fanaticus is
voor geen rede vatbaar.
'Dan is er nog een volgend punt. U hebt beweerd dat
de keukenchef zich eveneens weermachtsgoederen
heeft toegeëigend. We hebben dat nagetrokken en
geconcludeerd dat dit een leugen is, waarmee u uzelf
bezwaart door een goed partijman te belasteren. Het is
een schande.'
Ik voelde alle grond onder mijn voeten wegzakken.
Wat hier gebeurde was ingemene geestelijke uitbuiting
van een weerloze.
'Hij viel mij lastig, daarbij heb ik mij verzet en hem
een trap gegeven', zo probeerde ik de situatie enigszins
in mijn voordeel te beslechten.
'U hebt wat? U hebt onze kameraad zelfs een trap
gegeven? Wel hier en ginder! Vertel mij eens, bent u
getrouwd, hebt u kinderen?'
'Nee, ik ben niet getrouwd en heb ook geen kinderen.'
'Zo, dus u paratiseert op onze maatschappij?'
'Wat doe ik?'
De man vloog weer verontwaardigd overeind: 'Ben je
nou werkelijk zo stom als je er uit ziet? Je weet dat het
een eer is, om als vrouw kinderen te hebben en of je
getrouwd bent doet helemaal niets terzake. Onze Füh
rer stelt het op prijs dat er veel kinderen worden gebo
ren. Ze zijn de toekomst van het duizendjarig rijk. Hij
is de vader van alle kinderen. In Duitsland is een
vrouw zonder kinderen onvolwaardig. U hebt zich hier
met geweld tegen verzet. Het staat onomstotelijk vast
dat u voor onze samenleving niet geschikt bent. U
moet derhalve uit deze maatschappij verwijderd wor
den.'
Ik voelde alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken. Ik had
verwacht dat de straf zwaar zou zijn. Maar wat hier
gezegd werd, betekende concentratiekamp. Met moei
te wist ik mij op de been te houden. De kerel keek mij
enkele ogenblikken doordringend aan. Hij voelde zich
voldaan; hij zag een vrouw ineen krimpen. Ik kon mij
slechts met de grootste moeite beheersen. Zijn ogen
boorden zich in mijn gezicht. Hij hoopte dat ik om
genade zou smeken.
Een heerlijk gevoel doorstroomde hem. Hij wilde mij
nog meer kwetsen. Radeloos moest ik worden, hulpe
loos smeken. Het liefst zou hij de vrouwen over de
vloer laten kruipen. O, dat heerlijke gevoel, het
behaagde hem; het wakkerde zijn sadistische neigin
gen aan. En als ze helemaal door de molen waren
gedraaid, er van hun vrouwelijkheid niets meer over
was, dan had hij het heerlijke gevoel superieur te zijn.
Dat gaf hem een diepe bevrediging.
Ik heb van het leven wel zo het een en ander meege
maakt. Maar toen was ik bang, vreselijk bang en toch
doorzag ik de kerel. Er was een geheel andere gloed in
z'n ogen gekomen. Zijn mond stond een beetje open en
ik hoorde hem zacht hijgen.
Doorgaan met je aan te stellen, flitste het door me
heen. Dat kan een gedeeltelijke redding worden. De
kerel is in principe een gefrustreerde impotente dwaas,
die hier in de gelegenheid is gesteld om z'n lichamelij
ke en geestelijke onvolwaardigheid bot te vieren.
Al zeg ik het zelf, ik speelde het spel ondanks mijn
angst voortreffelijk. De kerel trapte er in.
Ondanks het beroerde van de situatie, moest ik terug
denken aan mijn meisjesjaren, die ik in een volkswijk
van Würzburg heb doorgebracht. Al heel jong moest ik
in een ververij gaan werken, als bakvis tussen ruige
kerels. Ik heb er de eerste levenservaring opgedaan en
leerde ten opzichte van het sterke geslacht van me
afbijten. Mijn ervaringen met mannen zijn van dien
aard, dat ik het wel heb bekeken. En toch, diep in mijn
hart is er nog een zwakke plek.
(wordt vervolgd)
