'De geschiedenis waar iic toe beli
wil iic doorgeven aan liet nageslaclit'
LEZING
Jeugdhulp-
verlning
Amateur-historicus David Hoogzand:
EIIAIIDBn-IIIEUWS
David Hoogzand heeft onlangs zijn vierde boek gepubliceerd: 'Zoals het
is gebeurd'. Het beschrijft, tot in beklemmend detail, de letterlijke en
emotionele schade die de watersnoodramp van 1953 op Goeree-Over-
flakkee veroorzaakte. Eerdere boeken van hem handelden over de Twee
de Wereldoorlog, schippers en schepen en over de landbouw. Ze spelen
zich onveranderlijk af op Goeree-Overflakkee, en meestal ging aan de
publikaties een serie artikelen in Eilanden-Nieuws vooraf. Hoogzand is
een voormalige landarbeider, die zich het schrijven zelfheeft aangeleerd
en er ver mee gekomen is. Zijn boeken zijn keer op keer regionale best
sellers. En met elkaar vormen zij een oeuvre, waarin de brede stroom van
het echte leven alsnog is gedocumenteerd. Feitelijk bedrijft Hoogzand
geschiedkundige journalistiek, over de herinneringen en kleine gebeurte
nissen van gewone mensen. Tegenwoordig zijn boeken daarover nogal in
zwang, vroeger verdwenen die verhalen in het afvoerputje van de tijd.
Maar wie is nu eigenlijk David Hoogzand zelf? Wat drijft deze man, 75
jaar, om almaar weer het eiland af te struinen, gedreven op zoek naar per
sonen, anekdotes en feiten die de eilandhistorie aanschouwelijk en aan
grijpend maken? Is het een hang naar nostalgie of de onverbiddelijk drift
om het allemaal vast te leggen, voordat het voorgoed voorbij is? Met
tegenzin gaf Hoogzand toestemming voor een interview. 'Nou ja, dan
moet het maar.' Want zo groot als zijn bijdrage is aan de streekhistorie,
zo bescheiden is hij er onder gebleven.
Landarbeider
Gratis
Razzia's
Watersnood
Nageslacht
Onmisbaar
Balpen
Ger. Gem.
Hieuwe
Tonge
Uitslag kerstspring-
concours Manege Oostmoer
Ophalen oud papier
Ouddorp
PAGINA 23
DINSDAG 30 DECEMBER 2003
^fc JH verklaart hij. "Misschien speelt mee dat d
door Gert van Engelen
In de auto, op weg naar zijn geboortedorp
Sommelsdijk, wijst hij naar links. Daar heeft
hij nog als koeienwachter gewerkt. Verder
op, rechts, noemt hij leeftijd en karakteris
tieken van een zekere polder. 'Van 1492,
nooit bebouwd geweest.' Een fietser van
middelbare leeftijd passeert hem. 'Die staat
ook in mijn boek over 1953. Wat die heeft
meegemaakt, verschrikkelijk.' Hij neemt
een bocht en moet plotseling glimlachen. Hij
ziet een andere fietser. 'Da's nog een school
kameraad van me.' Hij steekt zijn hand op.
De rit heeft nog geen vijf minuten geduurd,
maar het is meteen duidelijk: David Hoog
zand weet - bijna meter voor meter - bij
zonderheden op te dissen. Hij bezit een
encyclopedische kennis, die hij moeiteloos
en gul deelt. Mijn hoofd tolt.
Voor het geslacht Hoogzand is Sommelsdijk
al generaties lang het epicentrum. David
Hoogzand werd er geboren in 1928, als vier
de kind in een gezin van zeven jongens en
één meisje. Zijn vader was een transportar
beider, die zich later ontwikkelde tot zelf
standig landbouwer. Op zijn twaalfde moest
de jonge Hoogzand 'naar het land'; dat was
de gewoonte destijds. Hij werd landarbeider.
Aan scholing zat er voor hem niet meer in
dan de lagere landbouwschool. Terugkij
kend: "Ik had veel meer onderwijs moeten
hebben, maar dat ging niet in zo'n groot
gezin. Ik heb veel zelfstudie gedaan, in de
vorm van cursussen."
In 1970 maakte hij een overstap. Hij trad aan
als administratief medewerker bij het ener
giebedrijf Emgo in Middelhamis, de voorlo
per van Eneco. Hoogzand verheugde zich op
de nieuwe baan. "Het ging niet meer in de
landbouw. Ik vond er geen emplooi meer.
Door de mechanisatie en de rationalisatie is
alles verdrongen. Eerst de landarbeiders,
toen de kleine boertjes, nu zijn de grote aan
de beurt."
In 1988 ging hij vervroegd met pensioen, als
zestigjarige. Anderen gaan dan enkele tempi
lager leven, Hoogzand niet. Daar is zijn
karakter niet naar, bovendien had hij nog
veel te doen. Gemeenteraadswerk bijvoor
beeld. Hoogzand was in 1958 raadsüd
geworden, tóen nog in Sommelsdijk,
namens zijn eigen Lijst Hoogzand. Na de
gemeentelijke herindeling in 1966 dook hij
op in de raad van Middelhamis. Hij hield het
36 onafgebroken jaren vol. Zijn partij,
omgedoopt tot Algemeen Burger Belang,
heeft op haar hoogtepunt drie zetels gehaald.
Gedurende één periode is Hoogzand wet
houder geweest.
Zelfs landelijk bekeken is 36 jaar toch een
ongewoon lange periode?
Hij knikt, maar zwijgt. Na aandrang ver
strakt zijn gezicht, en wordt zijn toon afge
meten. "Ik ga niet meer over de politiek pra
ten. Ik heb er afstand van genomen. Ik wil
nog wel dit zeggen: Onderiing gaat het er
onmenselijk aan toe - in de politiek in het
algemeen en bij de partijen in het bijzonder.
Voor de rest zegt ik er niets over." Doorvra
gen heeft zichtbaar geen zin: hij vouwt zijn
armen afwerend voor zijn borst.
Nog een reden waarom David Hoogzand als
gepensioneerde niet terugzakte, was dat hij
het plezier van schrijven had ontdekt. Hier
over is hij aaimierkelijk mededeelzamer. "In
het begin, in 1960, schreef ik in het Eilan
den-Nieuws stukjes over de natuur. Met
name over het ongebreidelde gebruik van
chemische stoffen in de landbouw. Dat ging
helemaal verkeerd. Ze spoten maar raak,
zonder acht te slaan op de gevolgen. Ik wist
er wel wat van; ik had immers landbouwles
gehad. Gelukkig is dit nu allemaal veranderd
en verbeterd."
'Van lieverlee' breidde Hoogzand het aantal
onderwerpen uit; hij was allerminst eenken-
nig. "Ik ging andere stukjes schrijven, uit
sluitend voor het Eilanden-Nieuws. Over de
schaatserij, de folklore, het leven op het
land. Ik weet het eigenlijk lüet meer. Wat
geschreven is, is voorbij. De kijk alweer
vooruit." Hij is niet geschoold in het schrij
ven. Het is hem aan komen waaien en het
gaat hem makkelijk af. "Je pakt pen en
papier; daar heb ik geen moeite mee. Ik weet
dat sommige mensen de grootste moeite
hebben met het schrijven van een brief, maar
ik sta er niet bij stil. Maar schrijf dat maar
niet op; het staat zo opschepperig."
Zijn interesses bleven zich verdiepen, en dat
weerspiegelde zich in zijn verhalen. Wat
evenwel niet veranderde, was dat Hoogzand
gratis schreef. "Ik heb er nooit ene cent voor
gevraagd', openbaart hij. "Mensen denken
dat ik er veel geld aan verdien, maar ik heb
altijd pro deo geschreven. Ik vond het
gewoon leuk. En ik kan u verzekeren: heel
veel mensen hebben die stukjes uit de krant
geknipt en bewaard. Dat heb ik vaak genoeg
moeten horen. Op den duur krijg je ook van
zelf een vaste lezerskring; daar kan ik u vele
anekdotes over vertellen, tot aan het verma
kelijke toe."
Gaandeweg vond Hoogzand zijn toon. De
aarzelende krantenstukjes over uiteenlo
pende, losse onderwerpen maakten plaats
voor zelfverzekerde series over geschied
kundige gebeurtenissen. Onvermijdelijk
zat er een heus boek aan te komen. Het eer
ste werd 'Blijvend Gedenken', dat in 1992
in een oplage van 1500 exemplaren ver
scheen.
Hoogzand had het niet aangelegd op een
boek, vertelt hij. Hij werd zelfs aanvanke
lijk niet gedreven voor een bepaalde histo
rische nieuwsgierigheid. Het is louter toe
val dat hij naam is gaan maken, zijn ken
merkende geschiedkundige journalistiek.
"Ik begon over de Tweede Wereldoorlog te
schrijven uit persoonlijk motief. De raz
zia's maakten op mij als jongen grote
indruk - dat alle jongens en mannen uit het
dorp werden opgepakt. Hetzelfde geldt
voor het neerschieten van vliegtuigen, dat
was dramatisch."
Hij onderzocht de razzia's op Goeree-Over-
flalckee en verzamelde documentatie over
alle neergestorte vliegtuigen. Dat leidde tot
een serie in het Eilanden-Nieuws, wekelijks
een pagina, een jaar lang. "Van het een
kwam het ander. Het groeide. De kreeg er
reacties op, meestal in aanvullende zin. En
tóen heb ik besloten een boek te schrijven
over de Tweede Wereldoorlog op dit eiland.
Dat was, zo rond 1990, de aanzet. Het boek
is bijzonder goed ontvangen."
Zijn tweede boek, 'De blijde aankomst',
heeft eenzelfde ontstaansgeschiedenis.
Opnieuw vormden persoonUjke ervaringen
de grondslag voor een artikel over de bin-
Hoogzand
fk verhandelt de gebeurtenissen tijdens de rampdagen op Goeree-Ovetflakkee.
David Hoogzand in de polder, de plek waar hij het liefst vertoeft, de plek ook waar hij
als landarbeider zijn werkzame leven begon.
"Ik wil graag het streekeigene bewaren, en dat zit in de geschiedenis.
nenscheepvaart van Sommelsdijk: "Mijn
vader was transportarbeider; die moest op de
kaai schepen lossen en laden. Zand en grind,
eierkolen, stukkool en kunstmest. Af en toe
moest ik hem de boterhammen met thee
gaan brengen. Zo raakte ik geïmponeerd
door het leven op de kaai. Elk dorp, behalve
Melissant, had in die tijd een kaai. Het was
er altijd gezellig en bedrijvig. De was er
graag."
Hoogzand schreef dat eerste artikel, en
woelde daarmee onwillekeurig reacties los.
"Ik dacht: Mijn heden, nu kan ik weer
opnieuw beginnen. De ben in de schippers-
wereld terechtgekomen." Hij trok er weer op
uit en verzamelde per dorp gegevens en
gebeurtenissen, over schippers en schepen.
Het boek kwam uit in 1995, en werd grif ver
kocht. "De heb veel plezier beleefd aan dat
boek, en er veel nieuwe vrienden door
gekregen", zegt Hoogzand. Twee jaar later
presenteerde hij 'Op goede gronden', dat
voor Hoogzand een vertrouweUjke thema
had: de landbouw. Dit boek is volledig uit
verkocht.
En onlangs scheidde Hoogzand dan zijn
vierde boek af: 'Zoals het is gebeiu-d'. Het is
een hartverscheurende, nauwgezette recon
structie van de watersnoodramp op Goeree-
Overflakkee. "Het is een boek naar mijn
hart", zegt Hoogzand erover, maar ook een
boek dat hem bij het schrijven ervan soms
hevig heeft aangegrepen.
Twaalf jaar geleden wilde hij dit boek al
schrijven. "Mijn boek over de Tweede
Wereldoorlog is destijds goed ontvangen.
Het is een naslagwerk geworden. Ik vond dat
er ook zo'n boek moest komen over de
watersnood. Van tevoren begreep ik dat je
daar behoorUjk veel tijd mee kwijt was, aan
voorbereiding. Je schrijft over mensen, en
dan moetje goed uitkijken. Je mag niet bele
digend zijn of spottend. Ik zei tegen mijn
vrouw: 'De ga in Oude-Tonge beginnen',
want daar lag het zwaartepunt van de ramp."
Hoogzand kreeg echter weinig medewer
king. Mensen waren er nog niet aan toe om
over hun angstige, traumatische belevenis
sen te vertellen. Hoogzand respecteerde dat.
"De heb een paar verhalen geschreven, maar
die heb ik in de la gelegd."
Vorig jaar mei pakte Hoogzand zijn oude
voornemen weer op. De watersnoodramp
was in 2003 vijftig jaar geleden. Wellicht dat
de herdenking de overlevenden over hun
aarzeling heen hielp, redeneerde hij. "De
stapte naar Hans ViUerius, de hoofdredac
teur van het Eilanden-Nieuws, en stelde hem
een serie voor. Dat wilde hij wel." Lezers
werden opgeroepen om mee te werken en tot
zijn verbazing was er nu massale respons.
Hij begreep niet goed wat er veranderd was.
"Misschien dat het magische getal van vijf
tig een rol heeft gespeeld; dat zou kuimen.
Misschien lag het er ook aan dat ik door de
voorgaande boeken meer bekendheid had
gekregen. Zo van: Die man kun je het ver
haal toevertrouwen." Tientallen gesprekken
voerde Hoogzand, wat resulteerde in een
serie van 34 wekelijkse afleveringen. Die
lokte weer vele reacties uit, die hem ertoe
brachten om voor het boek aanvullende
interviews te doen. Hoewel hij het leed opte
kende in een sobere, ongepoUjste stijl, zijn
sommige verhalen onverdraaglijk ontroe
rend.
Welke gebeurtenis heeft u het meest
beroerd?
"Dat is niet toe te spitsen op één verhaal. Er
was zo oimoemelijk veel leed. Maar bij het
schrijven heb ik wel eens de pen neergelegd.
Het greep me zo aan. Dan moetje een poos
je wachten."
U sprak mensen die pas na vijftig jaar ein
delijk, en gedetailleerd, over hun drama's
durfden te vertellen. Hoe reageerden zij
daar zelf op?
"Als ik bij ze kwam, het De ze maar praten.
De stelde weinig vragen. De voelde aan dat
men het verhaal persé wilde vertellen, ze
wilden het overleveren. Er zijn zelfs mensen
bij mij thuis geweest. Ze móesten hun ver
haal kwijt. En na afloop waren ze ontzettend
bUj dat ze het eindeUjk hadden kunnen ver
tellen."
Uw serie was zo opzienbarend dat het NOS-
Joumaal er eind januari een item aan wijd
de. Dat was voor u, bij alle droefenis die u
beschreef, zeker wel een hoogtepunt?
Hij schudt zijn hoofd. "De heb 't eerst gewei
gerd. De voelde er niets voor. Ik zit veel lie
ver in de tuin."
Meent u dat?
"Er komen zoveel mensen op het Journaal.
Voor mezelf vond ik het onbelangrijk."
Hoogzand is gepast trots op zijn laatste
boek. Niet omdat hij het heeft geschreven.
"Ik ben niet blij dat fle de verhalen heb
geschreven, wel dat ze geschreven zijn. Ik
vond het van groot belang dat er een boek
kwam over mensen die de watersnood zelf
hebben meegemaakt. Het is nu vastgelegd,
het nageslacht kan het nu opslaan. Mijn
vrouw en ik zouden graag een boekje lezen
over de Tachtigjarige Oorlog op Goeree-
Overflakkee. Dat is er niet. Daarom is het
goed dat er boeken zoals over de water
snoodramp worden nagelaten."
De Ramp is dit jaar waardig herdacht. Maar
1 februari komt er alweer aan. Is '1953'
naar uw mening afdoende herdacht?
"Als je de ramp hebt meegemaakt zoals
mensen het mij hebben verteld; herdenk je
die eigenlijk elke dag. Voor hen zal het nooit
afgelopen zijn. Zij dragen het hun hele leven
mee. Het komt altijd weer boven. De won
den zijn geheeld, maar de littekens doen bij
aanraking nog even zeer. Die mensen heb
ben geen officiële herdenking nodig. Velen
doen er ook niet eens aan mee; die schreien
in stilte en afzondering. En vergeet ook dit
niet: als er storm wordt opgegeven, zijn er na
verklaart hij. "Misschien speelt mee dat de
mechanisatie de landbouw heeft verdron
gen, maar ik denk dat het ook komt doordat
De niet zo technisch van aard ben."
Vindt de redactie van het Eilanden-Nieuws
al die handgeschreven kopij niet lastig? Dat
moet allemaal ingetikt worden.
Schouderophalend: "Ze kennen mijn hand
schrift. En de boeken worden door kennissen
van mij op een schijfje gezet."
U bewijst nu al vanaf 1960 dat u kunt schrij
ven; toch noemt u zichzelf geen journalist of
auteur. Waarom niet?
"Van professie ben ik geen van beide. Die
mevrouw van het NOS-Joumaal, Pauüne
Broekema, heeft het misschien goed gezegd.
Ze noemde mij een amateur-historicus.
Maar zo noemde zij mijzelf weet ik niet wat
ik ben."
Na vijf boeken mag u zich toch wel schrijver
noemen?
"Dan heb je geschreven."
Is dit bescheidenheid? Staat op de omslagen
van uw boeken, en onder uw artikelen, daar
om ook 'D. Hoogzand' in plaats van uw vol
le naam?
"Op de titelpagina binnenin noem ik wel
mijn volledige naam. Ik weet niet waarom ik
me verder D. Hoogzand noem. De wil me in
ieder geval niet opdringen. Als je een krant
leest, zoek je iets van je gading. Als ze dan
een stuk van mij lezen, vind ik dat fijn. Maar
ik zeg er niet bij dat ze 't móeten lezen."
Voor de volledigheid: Hoogzand geeft zijn
boeken steevast in eigen beheer uit. Ook
daar wordt hij geen cent wijzer van. "De
onkosten komen er wel uit."
David Hoogzand is een toonbeeld van
bescheidenheid. Maar niet uit te vlakken valt
dat hij op Goeree-Overflakkee markante
geschiedschrijving heeft bedreven. Hij heeft
het eiland ervoor afgegraasd en hij heeft het
toch allemaal maar vastgelegd. In die zin
heeft hij de streekhistorie aangevuld en ver
rijkt; zijn boeken zijn zonder meer als
onmisbaar te beschouwen. Hij heeft het
gedaan, en niemand anders.
De vraag die resteert is: Wat dreef hem om
zich op de streekgeschiedenis te concentre
ren? Nostalgie of geschiedkundige nieuws
gierigheid? Hoogzand zegt dat het een
combinatie is: "Natuurlijk ben ik geïnteres
seerd in de streek. Ik ben niet voor niets zo
lang raadslid geweest. Maar bovenal zou ik
zo graag het streekeigene willen bewaren.
En dat zit in de geschiedenis. Veranderin
gen bouwen nieuwe geschiedenis op, maar
als bejaarde maak ik daar geen deel van uit.
De geschiedenis waar ik wel toe behoor, die
wil ik graag doorgeven aan het nageslacht.
En daarin ben ik, denk ik, redelijk
geslaagd."
De boeken waarin Hoogzand de historie van de streek heeft vastgelegd.
vijftig jaar nog een heleboel die niet naar bed
gaan."
Vier boeken omvat het oeuvre van Hoog
zand, althans officieel. Hij heeft tussendoor
nog een vijfde geschreven, maar dat is intern
gebleven. Dat boekje heet 'Van vader op
zoon', en schetst de ontwikkeling van de
famiUe Hoogzand. "De Hoogzands zijn een
kleine familie. Als u een Hoogzand tegen
komt, IS het familie." Een zesde boek is
vooralsnog niet in de maak. Hoogzand: "De
zou nog veel meer willen schrijven, maar ik
weet niet of 't allemaal kan. De tijd moet je
wel worden gegeven. Of dat zo is, weet ik
niet, en waarover De ga schrijven, weet ik
ook niet. De ben eigenlijk te veelzijdig. Dat is
een belasting."
Waar komt dat toch vandaan, die mateloze
werklust?
"Toen ik twaalf was, had ik eens op een dag
veel werk verricht. Mijn vader kwam kijken.
Daar was ik blij om, want dan kon hij zien
wat De zoal had gedaan. Hij zei toen: 'Je
moet maar nooit denken dat je genoeg
gedaan hebt.' Dat was zijn psychologische
aai over mijn bol. Die uitspfaale is mijn cre
do geworden. Mijn vader had een enorm
werktempo; dat zit een beetje in de genen. De
werk veel, en ik werk snel. Maar ik zórg ook
voor werk. Want ledigheid is des duivels
oorkussen."
Bij al zijn werk gebruUet Hoogzand nog
onverstoord een ouderwetse balpen, zo kan
onthuld worden. De pc, internet, e-maUen,
scannen - hij is er volstrekt onkundig van.
"De heb een gruweUjke hekel aan machines".
Hij is verknocht aan het eiland, en op het
eiland aan de polders. Het is een band die in
zijn kindertijd ontstond en de navelstreng is
met geen betonschaar door te knippen.
Hoogzand heeft heus wel door dat het Goe
ree-Overflakkee van vroeger definitief is
verdwenen. Hij mist de dorpsdialecten, het
karakteristieke van elk dorp afzonderlijk en
hij beklaagt zich over het verkeer: "Als ik
nu naar de bakker ga, loop ik vijf keer het
risico overreden te worden." Maar keime-
lijk biedt het eiland zelfs in huidige staat
hem nog genoeg voldoening.
"Met de (drie) kinderen en samen met mijn
vrouw heb ik mooie buitenlandse reizen
gemaakt", luidt zijn ode aan het eiland.
"Wij zijn blij als we in een ander land
mooie dingen kunnen zien, maar bij terug
keer ben je nóg blijer dat je weer thuis bent.
Je kunt maar op één plaats wonen, en voor
mij is dat Goeree-Overflakkee. Hier heeft
de autochtone bevolking nog een bepaalde
vorm van saamhorigheid. Ze spreken nog
hetzelfde dialect en ze hebben ongeveer
dezelfde belevenissen achter de rug. Dat
bindt."
Het interview neigt ten einde. "Eén ding wil
ik nog wel zeggen", breekt Hoogzand in. "De
heb altijd veel steun gehad aan mijn vrouw,
in menig opzicht. Want tja, je moet het alle
maal maar goedvinden."
Zijn echtgenote, Maartje van Nimwegen
(1942), loopt precies op dit moment langs.
Samenzweerderig fluistert ze: "Sommige
mannen moetje ook de ruimte geven."
Op uimodiging van vrouwenvereniging
'Kleine kracht' van de Geref. Gemeente te
Nieuwe Tonge hoopt op 5 januari a.s.
mevrouw A.M. van Houdt - psychologe en
gedragstherapeute van 'Eleos' - aldaar een
referaat te houden over het onderwerp
'jeugdhulpverlening'. Aanvang 20.00 uur.
Belangstellenden zijn hartelijk welkom.
Uitslag van het kerstspringconcours,
klassiek en puissance parcours, verre
den op Tweede Kerstdag 2003 in
Manege Oostmoer, Oostmoersedijk
2a te Stad aan't Haringvliet.
Uitslagen klassiek concours:
Rubriek O, beginners pony's/shetlanders, 20
- 40 cm. 1. Melissa v. Toledo, Blacky; 2.
Marielle Smit, Heidy; 3. Meggie v. Assen,
Roy; 4. Sylvia de Waard, Bennie; 5. Gemma
Wooldridge, Spirit.
Rubriek 1, beginners pony's, 30 - 60 cm. 1.
Irina van Namen, Bennie; 2. Evelien Alrae-
kinders, Katinka; 3. Florine v.d. Ven, Ben
nie; 4. Lisa Uijtewaal, Daisy; 5. Melissa
Wooldridge, Spirit; 6. Denise v.d lersel,
Lexy; 7. Martine Campfens, Hilde; 8. Niels
Knape, Sarina; 8. Simone Blom, Arcilla.
Rubriek 2, pony's, 40 - 70 cm. 1. Jelmer
Hoekstra, Surprice; 2. Martine Campfens,
Quint; 3. Natasja v. Antwerpen, Constance;
4. Evelien Almekinders, Hilde; 5. Arenda
Evers, Nicky; 6. Irina van Namen, Carola; 7.
Leonie Paulessen, Goldfever.
Rubriek 3, pony's, 60-80 cm. 1. Joyce Blom,
Kimberley; 2. Juliette Kamp, Amber; 3.
Melissa v. Leenen, Bloowy; 4. Jelmer Hoek
stra, Lucky Luke; 5. Willianne Hoek, Jessi
ca; 6. Antonia Hoek, Yorca; 7. Carola v.
Leenen, Gist; 8. Jolanda Post, Easy; 8.
Samantha Lugthart, Sparky; 8. Melissa
Wooldridge, Stefie; 8; Diedrik Hoek, Quint.
Rubriek 4, beginners paarden, 60-80 cm. 1.
Marissa Komhoom, Joletta; 2. Karmie
Stroeve, Shorea; 3. Krista Post, Macho; 4.
Martine v. Tor, Niwona; 5. Lianne Blom,
Landela; 6. Mandel Komhoom, Jolette; 7.
Priscilla Steens, Aphrodite; 8. Marijke v.
Tor, Niwona; 9. Astrid Roskam, Olivier; 9.
Erik Plaggenborg, Luuk; 9. Denise Blom,
Oüver; 9. Michelle Ales, Luuk.
Rubriek 5, paarden, 70 - 100 cm. 1. Yoni
Hoekstra, Foxy Lady; 2. Lienke Luthart,
Lavendel; 3. Ko Kwartel, Picoboe; 4. Eve
lien Almekinders, Anouschka; 5. Marije
Bakker, Jarmantha; 6. Kmin v. Toledo, Par
does; 7. Yoni Hoekstra, Donja; 8. Nikita
Boshoven, Agnetos; 9. Janinka v. Klochum,
Nozem; 10. MeUssa v. Toledo, Kyran; 11.
Stef Nelisse, Silver Shadow; 12. Louise
Platter, Kiwan.
Rubriek 6, paarden, 100-120 cm. 1Roxan-
ne de Ruiter, Hidalgo; 2. Daniella Nouta,
Saillant.
Uitslagen puissance parcours:
Rubriek 0.1. Marielle Smit, Heidy, 50 cm; 2.
Xena Evers, Fleurtje.
Rubriek 1/2. 1Irina van Namen, Carola, 100
cm; 1. Arenda Evers, Nicky, 100 cm; 3.
Donja Verolme, Seb, 90 cm; 3. Martine
Campfens, Quint, 90 cm; 5. Irina v. Namen,
Daisy, 60 cm.
Rubriek 3. 1. EveUen Almekinders, Anou
schka, 130 cm; 2. Juhette Kamp, Amber,
120 cm; 2. Samantha Lugthart, Sparky, 120
cm.
Rubriek 4/5. 1. Nikita Boshoven, Agnetos,
140 cm; 2. Kruin v. Toledo, Pardoes, 130
cm; 2. Lienke Luthart, Lavendel, 130 cm; 4.
Priscilla Steens, Aphrodite, 110 cm; 5.
Roxanne de Ruiter, Hidalgo, 100 cm.
Op zaterdag 4 januari komt de Kon. Beatrix-
school in Ouddorp weer langs de deur om
oud papier op te halen. Ook in Oostdijk en
omgeving zal opgehaald worden. Zet alles
s.v.p. uiterlijk 8.30 uur goed zichtbaar,
droog en goed gebundeld aan de straat. U
mag ook Uw karton inleveren.VriendeUjk
verzoek is, met het oog op de vrijwilligertjes
die helpen bij het ophalen, om de pakketten
niet zwaarder te maken dan ten hoogste tien
kUo. Ook mensen die hun papier en karton
tot nu toe in hun afvalbakken deponeerden
worden uitgenodigd dit voortaan gereed te
zetten, zodat zoveel mogelijk gerecycled
kan worden. GeUeve geen papier of karton
bij de containers bij de gemeentewerken of
op school neer te zetten. Als U het echt niet
langer kunt bewaren, kan het na telefonische
afspraak worden ingeleverd. (Belt u dan:
682124, 683676 of 682490.) Ouders worden
verzocht om kinderen jonger dan 9 jaar niet
met broertjes of zusjes mee te sturen om het
papier op te halen. De organisatie zal niet
aansprakeUjk zijn als zich ongevallen voor
doen, dus landeren jonger dan 9 jaar die niet
onder begeleiding van een ouder zijn, zuDen
naar huis worden gestuurd. De opbrengst
over 2003 t/m de maand november is 116
containers, 421.720 kg, 20.179,35. De
opbrengst over de maand december was bij
het ter perse gaan van dit bericht nog niet
bekend.
