Digna Sinke volgt de ontwikkeling van een
eiland door het oog van een camera
:^^^^^^t'^^ -
door Gert van Engelen
-^^-. -r
Schaken en dam
men in Ouddorp
■IliHHHHHI
^^r'S; Jisi---■ '-^^-i ''■^->''
Hengemeten:
Het is genoegzaam bekend: Tiengemeten, het laatst overgebleven eiland in de
zuidwest-delta van Nederland, wordt 'teruggegeven aan de natuur'. De elemen
ten krijgen er de heerschappij terug. Zevenhonderd hectare vruchtbare land
bouwgrond wordt omgezet in bos, moeras, slikken, grasland en wat wandelpa
den van eigenaar Natuurmonumenten. Opdat er een eiland ontstaat van 'wil
dernis, weelde en weemoed', zo wil het natuurontwikkelingsplan dat tientallen
deskundigen hebben ontworpen. Voor de zes boerenfamilies is daarin geen
plaats meer. Vijf boeren zijn al verdreven sinds in 1997 het plan werd gepresen
teerd. Eén blijft er koppig zitten: Leen Vos. Hij wijst vervangende bedrijven op
het vasteland consequent af en plant elk jaar halsstarrig nieuwe aardappelen.
Vos laat zijn wereld niet zomaar opslokken door een bestemmingsplan, hij laat
zich niet willoos ontwortelen. Daarmee strooit hij zand in de bureaucratische
machine, want zolang hij er nog zit, kan er geen nieuwe natuur gemaakt wor
den. Hij vertraagt de uitvoering van het minutieus uitgedokterde plan. Hoe ver
gaat het Leen Vos, die nu met zijn broer en gezin eenzaam op een verlaten eiland
woont? Is er intussen al iets veranderd op Tiengemeten? Vos heeft even geen zin
in een interview. 'Probeer het van de winter nog maar eens.' Toch kan er een tus
senbalans geschreven worden. Digna Sinke, de filmmaakster die 'het proces' op
Tiengemeten tien jaar volgt en deswege alle hoeken en gaten van het eiland kent,
was alleszins bereid tot een gesprek.
Digna Sinke (1949) woont in Amsterdam,
maar reist vrijwel elk weekeinde naar Zon-
nemaire. Daar, aan de Prof. Zeemanstraat,
staat haar 'datsja', het verpooshuisje dat ze
in 1970 kocht, met een tuin vóór en een tuin
achter. Ze was weer terug. Want Sinke is
geboren in dit dorp, zij het niet getogen. In
1951 verhuisde de familie Sinke naar Anna
Jacobapolder. "Daar heb ik de watersnood
meegemaakt." In 1954 trok het gezin naar
Middelburg. In 1960 verruilde Digna Sinke
deze stad voor Utrecht, in 1968 werd het
Amsterdam, waar ze afstudeerde aan de
filmacademie.
De omzwervingen eindigden in 1970 in
Zonnemaire, dat kennelijk een onweerstaan
bare lokroep had. "Mijn oma woonde er toen
nog", vertelt Sinke. "Zij had een heleboel
huisjes. Dat komt, mijn opa was timmerman.
Hij icocht slechte huisjes op, maakte ze weer
bewoonba<y en verhuurde ze dan. Na zijn
overlijden zette mijn oma dat door, al liet zij
het opknappen aan anderen over. Het huisje
aan de Prof. Zeemanstraat, midden in het
dorp, kon ze aan de straatstenen niet kwijt.
Tweede woningen bestonden in die tijd nog
niet. Toen heb ik het gekocht."
Tijdens de autoritten van Amsterdam naar
Zonnemaire passeerde Sinke Tiengemeten
honderden malen. Vanaf de Haringvlietbrug
zag ze het steeds liggen. Een oerhollands
landschap. Duizend hectare groot, met bin-
nendijks 700 ha pure landbouwgrond. Een
echt eiland nog. Ooit was het een zandplaat
die begroeid raakte met riet en ruigte. Rond
1880 vestigden zich er de eerste boeren, die
het land bewerkten en slikken inpolderden.
Het werd een cultuurlandschap, helemaal
door mensen gemaakt. Tiengemeten was
ruim, open, weids en vooral onaangetast.
Afgezien van de combines, tractoren en (half
vergane) auto's leefden de boeren er nog
zoals decennia geleden.
Het eiland leek op het land van haar jeugd,
en Sinke was dan ook verbaasd toen ze in
1993 in de krant las dat er plannen waren om
het boerenland om te vormen tot grootscha
lige, wilde natuur. Waarom moest dat?
vroeg ze zich af. Wat voor soort natuurge
bied moest het dan worden? Welke keuzes
worden er dan gemaakt? Zou het waar zijn
dat de mens ieder landschap kan maken? Ze
besloot als kritische toeschouwer, als chro
niqueur, vast te leggen hoe mooi Tiengeme
ten was en wat ervan terecht zou komen.
Tien jaar lang zou ze zo precies mogelijk in
beeld brengen wat zich er voltrekt.
Wintertarwe
De eerste opnames waren in oktober 1996.
Ze filmde de jonge boer Leen Vos, de enige
praktiserende boer die aanvankelijk wilde
meewerken, terwijl hij het land ploegt en de
wintertarwe zaait, in een decor van doodlo
pende smalle wegen en buitendijkse wilder
nis. Steeds keerde ze met de cameraploeg
terug, om ook de overige Tiengemetenaren
te portretteren, hun verwevenheid met de
omgeving, en hun vertrek. Maar ze regis
treerde ook hel planologische 'gebeuren'de
stuurgroepen en werkgroepen met hun ver
kenningsmissies en creatieve sessies.
- Foto Tiengemeten Digna Sinke:
Digna Sinke op Tiengemeten, op 3 juli 2000:
"Tiengemeten lijkt op het eiland van mijn jeugd,
Schouwen-Duiveland.(Foto: Jan Wich)
Tiengemeten deel 1, het verslag van de eer
ste vijfjaar, verscheen in mei vorig jaar in de
bioscoop, een maand later op Nederland 3.
De film, 75 minuten lang, werd een ode aan
het Nederlandse landschap genoemd, maar
ook een documentaire die feilloos de absur
diteit blootlegt van het overgereguleerde
Nederland. Toruggfven aan de natuur gaat
zomaar niet, daar wordt tot in de details over
vergaderd.
Anderhalfjaar is er sindsdien verstreken. Is
er al iets veranderd op Tiengemeten? En hoe
is het met Leen Vos, die met broer en gezin,
eenzaam op het onmetelijke eiland woont?
Hoe is nu de stand van zaken?
Akkerdistels
Digna Sinke houdt kantoor in een oud
schoolgebouw aan de Amsterdamse Van
Hallstraat. Hier is Studio Nieuwe Gronden
gevestigd, het filmproduktiebureau van haar
en haar overleden echtgenoot. Aan de wan
den hangen de affiches van haar vorige
documentaires, zoals 'Niets voor de eeuwig
heid' (1990 - over het verval van het indus
triële landschap) en van haar speelfilms
'Boven de bergen' (1992) en 'Belle van
Zuylen' (1995). Ze heeft een tenger en klei
ne gestalte, maar sprekende, vastberaden
ogen.
"Er is wel wat veranderd op Tiengemeten",
zegt ze, het eiland voor haar geestesoog
halend. "Maar niet zo heel veel. Want de
laatst overgebleven boer. Leen Vos, woont
er nog, met zijn vrouw Mariska en zoon
Merijn. Hij runt zijn boerenbedrijf samen
met zijn broer Jaap, die naast hem woont.
Dat betekent dat het eiland voor het grootste
deel nog als agrarisch land in gebruik is.
Zolang hij daar nog zit, kunnen ze niet met
dat natuurontwikkelingsproject beginnen."
Leen Vos heeft met 170 aaneengesloten hec
tare het grootste landbouwbedrijf op Tienge
meten. Zoveel vervangend land is in Neder
land niet zo gauw beschikbaar. Volgens de
oorspronkelijke ideeën zou dit jaar met de
herinrichting van het eiland worden begon
nen, de plannen zijn al lang klaar. Maar
omdat het pachtcontract van Vos doorloopt
tot 11 januari 2007, kan er zo goed als niets
gebeuren.
Iets probeert men toch al te doen, zegt Sinke.
"De westpunt van het eiland is braak gelegd,
op de oostpunt een klein stukje. De laatste
oogst is er in 2001 binnengehaald, tarwe, en
daarna heeft men er niets meer gedaan. Men
laat 't zo liggen. Ook zijn de slootjes er afge-
damd, waardoor de afwatering is gestopt en
is er grond afgerasterd, met palen en schrik
draad. Zodat de Schotse Hooglanders in een
groter gebied kunnen grazen. Zij hebben nu
alle vrijheid op de westelijke punt."
Het braak gelegde landschap is bepaald niet
oogstrelend voor iedereen. "Je ziet allerlei
onkruid opkomen. In het voorjaar stond het
ene deel van de westpunt bijvoorbeeld vol
met kamille, een ander deel met akkerdis
tels. Dat ze niet door elkaar groeiden, heeft
te maken met de hoeveelheid water die er
heeft gestaan. De akkerdistels zijn gemaaid;
anders gaan boeren in heel Zuid-Holland
klagen over het weggewaaide zaad. Er is
niets ergers dan akkerdistels. Kamille is niet
zo'n otdcruid. Dat is met rust gelaten."
Binnendijks groeiden er afgelopen zomer
ook planten die daar niet voorkwamen, zoals
heemst en guldenroede. Sinke: "Het veran
dert permanent. Je weet niet wat je volgend
jaar krijgt. En dat blijft zo de komende
jaren."
Dinteloor
Leen Vos houdt onverdroten en dwars vol.
Ook dit jaar heeft hij weer gewoon aardap
pelen, tarwe, suikerbieten en plantuitjes ver
bouwd. Daar is 'ie boer voor, maar wie zich
realiseert hoe hij in zijn eentje ambitieuze
plannenmakers ernstig weet te frustreren,
krijgt onbedoeld bewondering voor Vos. Hij
is een oimiiskenbare held.
Een nieuw agrarisch bedrijf is intassen voor
hem gevonden, weet Sinke. In Dinteloord.
"Het gaat om een samenvoeging van drie
bedrijven, waarvan hij er twee aangeboden
heeft gekregen en er één zelf heeft aange
kocht, om zo aan een bedrijf van vergelijk
bare omvang te komen. Omdat hij zelfheeft
moeten investeren, mag hij zijn pachtcon
tract desondanks uitdienen. Hij moet toch
inkomsten hebben. Bovendien zegt hij
terecht: "Ik heb er niet om gevraagd."
Digna Sinke heeft gedetailleerde kennis van
Tiengemeten. Moeiteloos weet ze te melden
waar de overige boeren zijn beland. "Hage
in Goudswaard, Pons in de Wieringermeer.
Verlinden, die al uit Biesbosch was verdre
ven voor een .waterbekken, in Dinteloord.
Van de Berg in Oud-Vossemeer. En Smits in
Kamperland, in Zeeland." Sinke heeft ze
opgezocht in hun nieuwe habitat, om te zien
wat ze nu hebben. "En ik ga nóg eens bij ze
op bezoek, om te horen hoe ze terugkijken
op hun vertrek. De tijd heelt per slot van
rekening een aantal wonden."
De eerste maanden na hun verhuizing waren
pijnlijk. Hoofdschuddend liepen ze rond.
"Het was verschrikkelijk wennen. Ze zijn
het nooit eens geweest met de beslissing om
Tiengemeten aan de natuur terug te geven,
ledere boer vindt het raar, idioot, om goede
landbouwgrond te verkwanselen."
Zelf is Sinke in dubio. "In Nederland wonen
allerlei soorten mensen, niet alleen boeren.
En dan is het de kunst om met de weinige
grond en de grote hoeveelheid mensen een
gulden middenweg te vinden, zodat iedereen
min of meer gelukkig kan leven." Bovendien
is er in de afgelopen honderden jaren onloo
chenbaar veel natuurgebied verloren gegaan,
door de wegenbouw, huizenbouw, aanleg
van bedrijfsterreinen en de komst van de
spoorwegen.
Net als in haar film oordeelt ze niet. Ze kiest
geen partij. "Ik weet namelijk nog steeds
niet wat ik ervan moet denken. Ik ben voor
al nieuwsgierig. En natuurlijk een beetje
Hollands achterdochtig; dat is mijn aard. Zal
het werken? Hoe wild wordt de wildernis?
Hoe weelderig de weelde? Laat ze maar
bewijzen dat het allemaal de moeite waard
is. lic houd het graag nauwlettend in de
gaten."
Zuiniger
Tien jaar lang zou Digna Sinke Tiengemeten
volgen. Daar is het budget op afgestemd. Dit
komt neer op vijf dagen filmen per jaar. Tij
dens de eerste periode redde ze het daarmee.
Dat ligt voor het tweede deel anders. Visueel
zijn er op dit moment te weinig ontwikkelin
gen. "Het gaat langer duren. Daarom pro
beer ik het nu zuiniger aan te doen. Anders
kom ik later in grote problemen en kan ik de
documentaire niet afmaken."
■■1
C". e>-.'^ 5:1-
"ll-ta"*- ^■'■Wt „i^fclfc,.
'S>^>v
*,-^^:: -
--:■ ..,-:J;S^^^-'"
f>
f
■'S ---.
;v
Vos doorkruist de totstandkoming van nieu
we natuur, maar daarmee verstoort hij ook
uw scenario?
"Dat is een beetje zo. Maar dat is inherent
aan het genre documentaire. Je moet het
doen met de werkelijkheid. En als de werke
lijkheid anders is, moet je je aanpassen. De
kan niet ingrijpen. Ik kan niet Tiengemeten
op de schop nemen. Ik ben in oktober 1996
begonnen, maar ik denk niet dat Tiengeme
ten in nieuwe vorm in oktober 2006 klaar is.
Het pachtcontract loopt inuners tot 2007.
Misschien kan er eerder iets gebeuren op het
eiland, maar ik wil toch laten zien hoe zo'n
natuurgebied er dan uitziet. En het duurt een
paar jaar extra voordatje daar zicht op hebt."
Oorspronkelijk bezocht Sinke Tiengemeten
zo'n vijf keer per jaar. Ze fietste of wandel
de er rond, maakte foto's en observeerde de
kleine veranderingen in het landschap. Het
aantal tochtjes is geslonken, domweg omdat
alles door Vos stagneert.
"Wat moet ik er doen? Zoveel verandert er
niet, zo hard gaat het niet. Ik kan ook niet
mijn hele leven aan Tiengemeten wijden. Ik
heb het vreselijk druk. Tiengemeten is voor
mij werken, en ik probeer de afweging te
maken hoe zinvol 't is voor de film. In prin
cipe zou ik in 2006 het tweede deel moeten
presenteren. Maar het is afhankelijk gewor
den van wanneer Leen Vos weggaat. Er
moet wel iets te filmen zijn." Dat was laatst
het geval op 19 september. Ze filmde toen de
aardappeloogst.
De voorlaatste keer dat ze het eiland betrad,
was eind juni. Natuurmonumenten hield er
een ledendag, "met een leerzaam en vooral
leuk natuurgericht programma", zoals de
folder beloofde. De ledendag veroorzaakte
een vloedgolf van nieuwsgierigen: bijna zes
duizend. Sinke kampeerde op het eiland en
zag de horden komen. "Merkwaardige
genoeg viel het me mee. Iedereen verspreid
de zich snel, waardoor er nog veel ruimte
overbleef."
Beangstigend was alleen de massa bij de
veerpont. "Dat liep een beetje uit de hand. Er
moesten duizenden mensen worden overge
zet, en er kunnen er maar tweehonderd tege
lijk op de pont." Zij is het gewend alleen of
met de cameraploeg rond te lopen over Tien
gemeten. Had zij die ledendag niets iets van:
Ga alsjeblieft weg? "Nee. Het is niet mijn
eiland. Het is van iedereen. Je weet dat zoiets
kan gebeuren tijdens een ledendag. En die
mensen hebben genoten. Het was een groot
succes."
Website
Dat Tiengemeten een ijkpunt in haar leven is
geworden, blijkt niet alleen uit haar langjari
ge toewijding. Er is iets bij gekomen: Digna
Sinke is bezig een website te maken over het
eiland, die binnenkort opvraagbaar is:
www.tiengemeten.com. Daarop zal al die
informatie te vinden zijn, die zij tijdens de
research tegenkomt, maar die niet in de film
past: cijfermateriaal, teksten. "Film heeft
beelden nodig, op de website kun je andere
informatie kwijt dan in de film."
De website krijgt een tweeledige opzet, licht
ze toe. "Een chronologische, dus de geschie
denis. We beginnen bij het ontstaan van het
eiland. Dat is niet precies bekend, maar van
af 1750 begint het in zicht te raken. De ande
re opzet is de geografische. Je kunt alle pol
ders opzoeken en per polder de geschiedenis
induiken. Ook plaatsen we foto's van oud-
bewoners op de website."
Waarom biedt u die service eigenlijk?
Sinke woonde, vertelt ze, in 2000 een works
hop bij van het Stimuleringsfonds voor
Nederlandse culturele omroepprodukties.
Opnames bij de nieuwe schuur van Leen Vos in Dinteloord, met Jan Wich (camera) en
Tom il'Angremond (geluid). (Foto: Digna Sinke)
Dit weggetje is één van de vaste standpunten die Sinke elk seizoen filmt (scène uit de film),
's Winters kreeg ze pech: de popullier links waaide om.
Verhoeven ploegt onverstoord door. Zolang hij niet hoeft te verhuizen, plant hij zijn tarwe en aardappels (foto Digna Sinke).
Dammen
Ondanks dat de schakers in Ouddorp in de
meerderheid zijn,waren er ook drie partijen
voor de damcompetitie. Een snelle beslis
sing viel in de partij tussen J. van Koppen en
K. Tanis. Na een eerste schijfwinst voor
Tanis kon deze door een schijf te geven er
maar liefst zeven(!) slaan en werd de slaan
de schijf meteen een dam. Door dit in dam-
kringen unieke feit (een zgn. zevenklapper)
viel van Koppen van zijn geloof en bijna ook
van zijn stoel, en gaf op. Een boeiende partij
speelden W. van Schie en P. van Eek. Bei
den namen halverwege de partij grote risi
co's; de situatie groeide P. van Eek net iets
boven het hoof. Door achter een schijf te
lopen, kwam hij een schijf achter en was de
afronding voor Van Schie een kwestie van
techniek. Langer waren C. Mierop en J.
Moerkerk bezig, maar nadat zij elkaar lang
in evenwicht hadden gehouden, vonden bei
de kemphanen het een goed idee om de vre
de te tekenen. Uitslagen dammen 14e ronde:
J. van Koppen - K. Tanis 0-3
C. Mierop - J. Moerkerk1-1
W. van Schie - P. van Eek 3-0
Schaken
Bij de schakers waren er wederom verschei
dene interessante en zelfs spectaculaire par
tijen. Jan Grinwis ging kopje onder tegen
Hans van Meenen. Laatstgenoemde verde
digde zich met zijn gelieflcoosde Aljechin
verdediging en kwam al spoedig goed te
staan; Grinwis verloor enkele pionnen en
verloor daarna een stuk en kon gelijk opge
ven.
Bij Peter Derrez tegen Bonne Faber kwam er
Daar stond de vraag centraal of documentai
remakers misschien ook een goede vorm
konden bedenken voor een website. "Film is
een oud medium, de website is nieuw. Maar
kun je daar ook iets mee?" Samen met ont
werper Fred Inklaar probeerde ze het uit. Ze
vroeg er subsidie voor, en die kreeg ze. Van
daar de website.
Tiengemeten is niet van u, zei u. Maar uw
documentaire staat volledig in het teken van
Tiengemeten, en u maakt er een website
over. Naast boer Vos bent u waarschijnlijk
de enige Nederlander die het eiland zó gron
dig kent en verkent. Wat is Tiengemeten
voor u geworden?
'Heel belangrijk. Ik ken alle hoeken en
gaten.'
Belangrijk klinkt zo vlakjes. Heeft u geen
mooier woord voor uw betrokkenheid?
Haar ogen vlammen vervaarlijk. "Luister, ik
maak niet zomaar films. Elke film gaat over
een onderweip, waarmee ik me sterk ver
bonden voel. En die onderwerpen zijn niet
afgelopen als de film klaar is. De interesse
blijft bestaan. Zoveel belangrijke onderwer
pen zijn er niet in mijn leven, en Tiengeme
ten hoort erbij. Dat is niet niets, dat is heel
wat. Het onderwerp is heel bewust gekozen.
En die keuze heeft ook met mijn jeugd te
maken. Het landschap van Tiengemeten is
het landschap van mijn jeugd. Toen ik gebo
ren werd, was Schouwen-Duiveland een
eiland. Dat is het niet meer. Tiengemeten is
een beetje wat Schouwen-Duiveland vroe
ger was."
De jonge boer Leen Verhoeven: pachtcontract loopt nog door tot 11 januari 2007
(scène uit documentaire).
een Ben-Oni op het bord, waar zwart aan
vankelijk ruimtelijk voordeel had. Maar
Peter zou Peter niet zijn als hij geen passend
antwoord had; de zwarte stukken werden
teruggedrongen en wit verkreeg een prettig
initiatief, maar net iets te weinig om spijkers
met koppen te slaan. Remise derhalve. Dat
het met Arie Baas soms kwaad kersen eten
is, ondervond Willem-Jan Tanis. Een onre
gelmatige SiciUaan mondde uit in een mooi
gevecht, waarin het lange tijd onduidelijk
was wie nu beter stond. Maar Arie speelde
het slim en wist toe te slaan toen Willem-Jan
een paard aan de rand zette. Dit mondde uit
eindelijk uit in stukverlies en dat is voor Arie
een kolfje naar zijn hand; Willem-Jan kon
kort daarna opgeven.
Krijn van der Wende en Adam van Huizen
deden ook hun best om hun blazoen weer op
te poetsen. Een Siciliaan waar zwart een
pionnetje voorkwam, hetgeen goede per
spectieven zou moeten bieden. Helaas voor
Adam ging Krijn er eens goed voor zitten en
met het nodige kunst- en vliegwerk wist
Krijn een halfje te bemachtigen. Van Esveld
en Breen maakten er een aantrekkelijk par
tijtje koffiehuisschaak van. Wit had initiatief
tot in het eindspel, maar Hans raakte enigs
zins het spoor bijster en moest uiteindelijk in
remise berusten.
Verzijden versloeg met enig fortuin Schaef-
er. Een middengambietje bracht zwart een
langdurig initiatief in de vorm van een ver
opgerukte d-pion ,die het witte spel verlam
de. Een te geforceerde oplossing van zwart
om deze troef niet te verliezen (een ongefun
deerd paardoffer) deed de partij kantelen ten
faveure van Jan, die maar weinig moeite
meer had om de partij uiteindeUjk naar zich
toe te trekken.
Jaap Santifort en Reinier van der Wende
speelden een Konings-Indiër (voor kenners:
de 4-pionnenvariant). Zwart had zijn huis
werk goed gedaan en wist een pion buit te
maken. Wit verdedigde zich lange tijd nauw
keurig, maar nadat de laatste torens waren
geruild, wist Reinier met een briljant paard
offer een niet te stoppen vrijpion te creeëren,
waarna Jaap niets anders restte dan zich over
te geven.
Gert-Jan Zonneveld en Cees van den Nieu-
wendijk kennen elkaar van haver tot gort
vanuit de Stellendamse tijd; en wederom
kwam er een Siciliaanse draak op het bord.
Wit offerde (of verblunderde) een pion,
maar kreeg daar zeer sterke compensatie
voor terug middels een loper op h6 die ver
hinderde dat de zwarte koning zich in veilig
heid kon stellen. Middels een paardoffer op
d6 wist wit de zwarte koning naar voren te
lokken en materiaal terug te winnen middels
diverse penningen. Een blunder van zwart
kostte hem de kwaliteit, waarna wit met vas
te hand de winst wist binnen te halen. Tot
slot speelden Eddy Derrez en Frans Troost
tegen elkaar. Ook hier een Siciliaan (geslo
ten) waar wit alras een pion cadeau gaf.
Maar Eddy ging er toen eens goed voor zit
ten en wist, zij het met enige moeite, de
remisehaven te bereiken. Uitslagen schaken
13e ronde:
Jan Grinwis - Hans van Meenen0-1
Peter Derrez - Bonne Faberrem
Arie Baas - Willem-Jan Tanis1-0
Krijn V. d.Wende - Adam van Huizen rem
Hans van Esvelt - Maart Breenrem
Jaap Santifort - Reinier van der Wende O - 1
Gert-Jan Zonneveld -
Cees van den Nieuwendijk 1-0
Eddy Dertez - Frans Troostrem
Voor verdere wetenswaardigheden van
Dam- en Schaakvereniging 'Ontspanning'
kunt u een bezoek brengen aan website:
www.flakkee.net/~schaken/ontspanning.
