Honderden namen de grond in bij eerste
paalslag nieuwe o.b.s. 'de Inlitvis'
Eerste paai bergbezinicbassin
Kolfweg geslagen
Saskici^ HeineTL, Dvr^CaruC
i Vooruitgang
Excursie Pianoschool
van Toor
Hans Anders
en Tight for Sight'
in actie voor
straatarme blinden
Deze week is de eerste paal gesla
gen voor het bergbezinkbassin in
de Kolfweg in Oude Tonge.
P.V. De Luclitbode
te Herkingen
In het kader van de culturele kralenketting ging op 25 juni liet kunst- en cultuurrondje in de gemeente
Dirksland van start. Wij beloofden u een aantal interviews met de deelnemende kunstenaars en de
mensen die ruimte beschikbaar stellen om de kunstwerken te exposeren. Vandaag een interview met.
Na afloop waren er zeepbellen!
Na de c.b.s.''Prins Maurits' in Dirks-
land is het in diezelfde plaats nu de
beurt aan de o.b.s. 'de Inktvis' om een
daadwerkelijke aanvang te maken
met de bouw van een nieuwe school.
Na een lange tijd van voorbereidingen
ging afgelopen maandagmiddag -
onder grote belangstelling van kinde
ren, ouders, leerkrachten en andere
vertegenwoordigers - de eerste paal
de grond in. De nieuwe school verrijst
aan de Hondsgalgweg, naast sport
complex 'De Gooye'.
Om die eerste paalslag tot een feit te maken,
nodigde directeur de heer Keuker van 'de
Inktvis' oud-wethouder van de gemeente
Dirksland A.J. Schouten uit om - zelfs na
diens ambtsperiode - dit wapenfeit nog op
zijn naam te zetten, 't Was namelijk de heer
Schouten die in de tijd dat hij nog wethouder
was heel veel voor de nieuwbouw heeft bete
kent, zo legde Keuker maandagmiddag uit.
"En nu, na vier jaar naar dit moment toe te
hebben gewerkt, zien we vol spanning uit
naar de eerste paalslag, om volgend school
jaar in de het nieuwe gebouw te kunnen star
ten", aldus de directeur. Ook Schouten her-
inrierde nog even aan die voorbereidingstijd,
toen overwogen moest worden of 'de Inkt
vis' op de bestaande locatie zou worden uit
gebreid of dat nieuw gebouwd zou worden.
En 't is dat, na rijp beraad, werd besloten tot
het laatste, anders had Schouten die eerste
paalslag van deze middag wel kunnen ver
geten. Maar hij deed dit niet in z'n eentje,
want ook de bijna vierjarige Thirza Kooy en
de dertienjarige Rafi Mohebzada - resp. de
jongste en de oudste leerling van de school -
klommen, getooid met blauwe veiligheids-
helmen, mét Schouten in de cabine van de
heistelling. En met z'n drieën zouden ze de
Oud-wethouder Schouten, Rafi en Thirza tijdens de eerste paalslag.
paal te lijf gaan. "Dat doen we dan net als dat
er een raket gelanceerd wordt - alleen gaat
die naar boven in plaats van naar beneden:
eerst druk ik op de claxon van de machine,
daarna tellen jullie van tien terug naar nul, en
dan gaan we heien" sprak Schouten de aan
wezige kindermassa toe. En zo gebeurde. Na
de 'nul' knalde de heiraachine erop los en
zakte de witgeschilderde paal, met daarop de
namen van de schoolkinderen geschreven, al
dieper de grond in. En intussen werd door de
schoolkinderen gezongen het voor de gele
genheid in elkaar gedraaid versje 'We slaan
een paal in de grond', dit als variant op het
liedje 'Er staat een paard in de gang'. En om
't geheel nóg feestelijker te maken bliezen
tot besluit alle kinderen duizenden zeepsop
bellen uit hun meegebrachte busjes bellen-
blaas en kregen ze een traktatie mee voordat
ze. naar huis gingen.
De nieuwe 'Inktvis' is een ontwerp van
architectenbureau Alberts van Huut en
partners te Amsterdam. Dit bureau is bekend
van onder andere het ontwerp van het hoofd
kantoor van de Gasunie te Groningen. Het
nieuwe schoolgebouw wordt duurzaam en in
organische bouwstijl gebouwd en krijgt een
bijzondere manier van verwarmen: vloerver
warming, gevoed wordt door aardwarmte
via een warmtepomp. Deze groene energie
vorm staat de laatste tijd erg in de belang
stelling. De warmtepomp wordt dan ook
door Dehawind gesubsidieerd.
Een bergbezinkbassin is een voorziening als
onderdeel van het rioolstelsel die als doel
heeft om de lozing van vuil(water) uit het
rioolstelsel op oppervlaktewater te vermin
deren. Tijdens een hevige regenbui zal het
riool al het water niet kunnen verwerken en
zal de overstort in werking treden waardoor
er rioolwater wordt geloosd op oppervlakte
water. In het bergbezinkbassin wordt dit vui
le water voor een groot deel geborgen er
daardoor stort er minder rioolwater over. In
het bassin kan het water ook bezinken. Hier
door wordt het overstortend water schoner.
Als na de bui het rioolstelsel weer leeg komt,
wordt het vuile rioolwater in het bassin het
rioolstelsel ingepompt en afgevoerd naar de
zuiveringsinstallatie in Oude Tonge.
Het bergbezinkbassin zal op betonnen palen
i worden gefundeerd. Daarna wordt er een
stalen damwand om de bouwput aange
bracht. Vervolgens wordt de bouwput ont
graven en wordt er een betonvloer gestort.
Op deze vloer worden dan weer geprefabri-
ceerde betonwanden geplaatst. Op de wan
den komt dan vervolgens een betonnen dek.
Boven op het dek komt dan ongeveer een
halve meter grond wat weer ingericht kan
worden als plantsoen.
De bouw van het bassin neemt ongeveer 10
weken in beslag. Het bassin bevindt zich
geheel onder de grond. Alleen een bedie-
ningskast en een aantal putdeksels blijft
zichtbaar. Als het bassin geheel gereed is
worden er een aantal bomen op geplant.
Gelijktijdig met de werkzaamheden aan het
bergbezinkbassin wordt de riolering in de
Kolfweg vervangen. Ook wordt er een
schoonwaterriool aangelegd waar het
hemelwater dat op de straat valt in kan stro
men en vervolgens op de singel wordt afge
voerd. De bestrating in de Kolfweg zal wor
den herbestraat en op de kruising Kolfweg
Mariniersweg wordt tegelijkertijd een ver-
keersremmende maatregel (punaise) aange
bracht.
Afgelopen zaterdag heeft Pianoschool Van
Toor een excursie belegd rond de bouw en
de geschiedenis van de piano. De hele ont
wikkeling van het instrument werd gevolgd,
vanaf het kymbalon - die je met een veer
bespeelde - tot de modernste Fazioli con
certvleugel, die aan het Utrechtse muziek
centrum Vredenburg geschonken werd.
Tijdens de excursie toonde de Goereese kla
vecimbelbouwer Matthijs Mijnders de voor
lopers van het huidige klavecimbel. In zijn
ateher had hij juist een clavitherium staan,
dat op staande klavecimbel lijkt. Een uni
cum! Ook liet hij zien hoe hij een klavecim
bel bouwt, van plank tot volledig instrument.
Zelfs ravenveren en varkensharen komen
eraan te pas. Een geweldig precisiewerk
werk om een dokje zo te maken dat het op de
juiste plaats net de snaar raakt.
Na de het bezoek aan het atelier van de heer
Mijnders werd in Stellendam de video beke
ken 'van boomstam tot een Fazioli concert
vleugel'. Op deze vleugel staat een kracht
van 20.000 ton door de spanning van de sna
ren. De afstelling van het binnenwerk is een
minutieus karwei; allemaal handwerk,
alleen het inspelen wordt door een robot
gedaan.
Na deze algehele indruk van de vleugelbouw
werd in detail getreden door de heer J. van de
Vate. De gecompliceerde mechaniek werd
aan de hand van een model van één toets uit
gelegd, alsook het verschil tussen een piano
en een vleugel. Door middel van een uniek
doorzichtboek liet hij per onderdeel het bin
nenwerk van een vleugel zien. Na vele vra
gen beantwoord te hebben, kwam aan de
excursie een eind gingen de deelnemers -
een hele ervaring rijker - naar huis, om ver
volgens achter hun eigen instrument te krui
pen, thans wetend wat zich binnenin het ins
trument afspeelt terwijl het bespeeld wordt.
Uitslag wedvlucht Menen 6 september
2003. Los: 12.25 uur. Deelnemers: 11.
Duiven: 217. Weer: zuidoosten wind.
A. Molenaar en Zn. I, 6, 8, 9, 21, 35, 36,
38,4 I, 50, 55; B. v. d. Ochtend 2, 20, 43; J.
den Boer 3, 4, 5, 13, 44, 45, 46, 47, 53; A.
Riedijk 7, 10,12,19, 27; A. het Jonk II, 15,
18, 24, 28, 29, 32, 33, 40, 51, 52; D. Kievit
14, 16, 22, 23, 25, 39, 42; C. Logmans 17,
26, 34, 37, 49; M. Huizer 30, 31; H. Kamer-
üng 48, 54.
Hans Anders en 'Fight for Sight' zijn een
samenwerking aangegaan om straatarme
blinden in India voor 7,- hun zicht weer
terug te geven.
'Fight voor sight' is een project van Wilde
Ganzen en Stichting Lions Werkgroep
Blinden. Sinds 1993 zorgen zij ervoor dat
straatarme blinden in India weer kunnen
zien. 'Tot op heden heeft 'Fight for Sight'
ervoor gezorgd dat 75.000 blinden weer
kunnen zien en we willen dit aantal graag
zien stijgen."
Hans Anders en 'Fight for Sight' zijn de
samenwerking aangegaan om ervoor te
zorgen, dat in korte tijd de 100.000ste
blinde geholpen kan worden. Hans Anders
verzorgt al meer dan 20 jaar met succes de
ogen van de Nederlandse en Belgische
bevolking. Dit is de reden dat Hans Anders
zich heeft aangesloten bij het project
'Fight for Sight'. Het doel voor beide is
om het zicht van mensen te verbeteren of
weer terug te geven. De komende tijd zal
in de Hans Anders filialen aandacht
besteed worden aan het project 'Fight for
Sight'. Geïnteresseerden kunnen brochu
res afhalen in de dichtstbijzijnde Hans
Anders winkel. Consumenten kunnen met
een donatie van 7 aan 'Fight for Sight'
helpen om een straatarme blinde in India
het licht weer in de ogen te geven.
We leven in de super eeuw, nooit steeg de menselijke geest
tot zulke ongekende hoogten, we zijn zelfs op de maan geweest.
Bijna geen wens blijft onvervuld, alles is te koop voor geld;
alleen als 't leven wordt bedreigd, zijn we wel eens uitgeteld.
Ja, er zijn nog wel obstakels op weg naar 't aardse paradijs,
en men verzucht wel eens terecht: 'Ach waren alle mensen wijs
Toch gaat men gestadig door, wat men wil dat móet toch lukken!
Het ideaal is dat men straks alleen nog knoppen in moet drukken.
De grote vraag blijft echter open hoe al die hongerige horden
die op een beetje voedsel hopen, vaardige techneuten worden.
En in het gunstigste geval, stel dat alles nog wel lukt,
maar één machtswellusteling de verkeerde knop indrukt...
Daarom is 't misschien veel beter om maar te stoppen met veel zaken.
Want op den duur kan men alleen 't makkelijke moeilijk maken.
Laten we maar verder kijken, dan lange neuzen van techniek.
Er zijn veel mensen bum-out en vele duizenden hoofdziek.
Bedenk dat onze kind'ren straks gaan lijken op rendieren,
onafgebroken opgejaagd door de digitale gieren.
Eén ding hebben we slechts nodig, en dat is niet voor geld te koop:
veiligheid, en daardoor rust en ontbinding van de knoop.
Dan zou de wereld snel verbeet'ren, al wordt 't hier nooit een paradijs;
want waar velen nu nog in verstrikt zijn, maakt hun leven dof en grijs.
Ik weet het, dit zijn mooie woorden, velen vindt 't vast maar soft,
maar wie het ergens nog kan vinden, die heeft wel enorm geboft!
Ballonprikker
Wie de folder van het Kunst- en Cultuurrondje Dirksland
er op nakijkt, ziet naast een fleurig schUderij een klein
fotootje van Saskia; blond en vrolijk, maar bescheiden. In
haar werk, zo vermeldt de folder, wordt figuratief met abs
tract gecombineerd en dat levert krachtige, kleurrijke doe
ken op. Saskia werkt voornamelijk met aardetinten, in
combinatie met warm oranje en rode kleurvlakken. De
werken worden laag over laag opgezet, waardoor de kleu
ren hun volle gloed kunnen bereiken (acryl op linnen). Sas
kia voelt zich thuis bij Toscaanse landschappen, dierenim-
pressies uit Afrika en bloemen.
Geflankeerd door haar twee bouviers opent Saskia de deur van haar
bungalow in de polder. Zoontje Pieter van veertien maanden slaapt
als een roos en haar man Jan werkt de laatste slablaadjes naar binnen.
Naast haar werk als tandarts en kunstschilder kwijt Saskia zich uit
stekend van haar taak als vrouw en moeder. "Eigenlijk beleef ik hele
maal niet zoveel spannende dingen op schildergebied", probeert ze
haar kunstzinnige activiteiten een beetje te bagatelliseren. Maar dat
gelooft niemand, die het werk van Saskia ziet. Het ziet er robuust uit,
en wordt gemaakt op groot formaat met volle kleitfen, waarvan je
vrolijk of juist stil wordt.
Saskia had een gevarieerde loopbaan achter de rug voordat ze het
evenwicht vond in de diverse taken die ze nu verricht. Ooit begon ze
als lerares geschiedenis. Maar dat was ahijd hetzelfde liedje, iets wat
Saskia al snel verveelde. Zodoende koos ze voor een dynamischer
baan, in het bedrijfsleven. Ze vond een baan als inkoper op diverse
terreinen; bloemen, parfiuns en chemicaliën voor cosmetica. Toch
bleef bij Saskia het gevoel dat ze nog niet had gevonden wat ze wil
de. Rond haar dertigste maakte ze de balans op en vroeg ze zich af of
ze dit leven tot haar vijfenzestigste wilde blijven volhouden. Ze wil
de meer variatie; haar activiteiten verdelen over verschillende gebie
den. Daarbij kwam ze tot de ontdekking dat ze graag iets wilde gaan
doen op medisch vlak, en daarbij nog 'iets anders'.
Zo gebeurde het dat ze op haar tweeëndertigste begon aan een tan
dartsstudie in Amsterdam. Dat betekende veel medische kennis
opdoen, en later leren in de praktijk. Ze had het eerst te druk om met
dat 'andere' te begirmen, ze wist eigenlijk ook nog niet wat. De stu
die bleek haar teveel in beslag te nemen. En hij kostte ook meer dan
ze had gedacht. In het tweede studiejaar tandheelkimde vroeg ze haar
moeder, die ook kunstenaar is, of ze haar in de zomervakantie wilde
leren schilderen. Dan had ze iets leuks te doen, en misschien kon ze
wat van haar werk verkopen, dat leverde haar een extraatje op. Ze
ging vol goede moed van start, maar wat ze maakte, kon er volgens
haar moeder nog niet zo mee door. Pas tegen het eind van de vakan
tie was ze zo ver, dat haar moeder dacht dat de laatste stukken wel
een succesje zouden kunnen opleveren, als ze geluk had.
Beschroomd probeerde Saskia haar werk te slijten bij een paar klei
ne galeries, maar het was erg moeilijk om daar 'bitmen' te komen. Bij
de bekende galeries krijgen alleen bekende namen een plaatsje. Een
bekende galerie in Den Haag belde haar een keer dat een ktmstenaar
was uitgevallen. De brommerige exploitant gromde dat ze de vol
gende maand mocht komen, met vijftien werken. Saskia: "Ik schrok
me naar.Vijftien werken, dan moest ik snel aan het werk. Wat denk
je? Na een kleine poos belde hij op, alles was verkocht! Of ik nog
meer had. Natuurlijk mopperde hij alweer, omdat ik geen voorraad
had, maar ik ging snel weer aan de slag. Je kimt gerust geloven dat
het een openbaring is, als je ontdekt dat er belangstelling voor je werk
is. Ik had mijn break out gemaakt! Samen met mijn moeder expo
seerde ik daarna in de galerie van Maurice Vrolijk in Dordrecht, en
in Galerie Laerken in Hazerswoude, die wordt gerund door een klei
ne Deense vrouw. Daarna volgden nog een paar grote exposities.
Intussen schilder ik nu zeven jaar, net als mijn moeder Suzan en mijn
zus Stella. Mijn werk hangt nu ook altijd in de Bijenkorf in Rotter
dam en soms Den Haag. Daar kwam ik voor het eerst binnen met
werk van grote Afrikaanse dieren. Ik zie het nog voor me. Die
mevrouw daar keek me aan of ik ze zag vliegen. Leeuwen? Olifan
ten?? Wie hing zoiets nu in zijn huiskamer, zag je haar denken.Toen
het later geëxposeerd werd, was het schilderij snel verkocht en kreeg
ik een heel aardig telefoontje of ik nog iets kon maken in die stijl."
"Doorgaans hecht ik me niet aan mijn werk; ik voel het niet als een
gemis als iets de deur uit gaat. Soms gebeurt het wel datje later zegt;
jammer, dat ik dit of dat niet meer heb, maar daar wen je aan. Vroe
ger verkocht ik immers alles? Ik exposeer nu in vier vaste galeries.
Met die exposities doe je soms leuke ervaringen op. Ik herinner me
nog als de dag van gisteren de koper van een schilderij, die een hele
dag bij zijn nieuwe aanwinst bleef staan, om het te 'bewaken.' Soms
word je ook gevraagd om mee te doen aan iets, zoals de expositie
rond het thema 'Vrouw.' "Dat heb ik niet", concludeerde ik in eerste
instantie. "Nou", vond de geïnteresseerde, "dan maak je het toch?"
Dat deed ik toen en het werden al met al vier mooie werken, waarvan
er twee verkocht werden. De Toscaanse landschappen maak ik niet
meer. Op die dorpjes met gekleurde huizen en daken ben ik nu wel
uitgekeken. Daar begin ik ook niet meer aan. Werk met Afrikaanse
dieren, olifanten, tijgers en leeuwen, gaan altijd weg. Vaak maak ik
mijn werk naar aanleiding van een foto. Natuurlijk leg ik daar mijn
eigen ideeën in, ik prop gewoon alles bij elkaar zoals ik het mooi
vind. Alleen bloemen schilder ik zo uit mijn hoofd, veelal in de kleu
ren rood en oranje. Daarbij moetje wel weten watje doet. Verschil
lende tinten rood kunnen ongelooflijk vloeken als je ze met elkaar
combineert." De werken krijgen ook namen, zo laat een folder zien;
logische namen, zoals Afrika 1 of 2 of Zonnehoeden. De doeken
hebben meestal een forse afmeting, minimaal 60x 100 cm. De doe
ken met bloemen sprankelen en spetteren van vrolijke kleuren, de
andere hebben iets mystieks.
Over haar deelname aan het Kunst- en Cultuurtondje Dirksland kan
Saskia alleen maar roemen. "Het is leuk. Ik ontmoet daar lieve men
sen in een hechte sfeer, kortom het is er heel fijn." Saskia's grote
inspirator op het gebied van beesten is Van der Laan. Met zijn werk
maakte ze kermis toen ze samen met haar moeder aanklopte met bei
der werk bij een zeer chique meubelzaak in Eindhoven. In de etala
ge daar stonden van die schilderdoeken van wel drie bij zes meter,
etalagegroot. "Weetje zeker dat wij hier moeten zijn met ons werk?"
begon Saskia zich af te vragen. De eigenaar van stijlvolle winkel
fronste eens met de wenkbrauwen, en meteen wist Saskia's moeder
weer wat de afspraak was: ze zou met foto's komen, om wat van hun
werk te laten zien. "Zullen we dan maar weer gaan?" fluisterde Sas
kia, min of meer van haar stuk, en ze begon snel hun werk weer in te
pakken. Maar de eigenaar zag kennelijk toch iets in het werk, hij wil
de het alleen groter hebben. "Je zult het wel begrijpen", lacht Saskia
achteraf. "We hebben allebei vijftien werken aangeleverd, we heb
ben ons tegen een versuffing aangeschilderd, maar het is allemaal
goed afgelopen. Ja, dat was wel een beetje spannend. Dus.toch.
