"De Itohby- v^a.xi...
Laura Bo^JioverL-ScJlol^en
Stankoverlast
Historisch hoekje
Sempre strijdt om landstitel
Een persoonlijke ontmoeting
Voorspeelmiddag 'De Deltastreek'
EIIAI1D0141IEUW5
Allemaal katjes. Wie bij Laura de woonkamer
binnenstapt moet onwillekeurig denken aan het
wel bekende boekje van v. d. Hulst, met dezelfde
titel. En niet alleen elf katjes, ook nog een hond en
een papegaai met de namen Zondag en Tammié
roepen de bezoeker een welkom toe. Een gezellig
boel dus, daar aan de Voorstraat in Melissant, in
de woonkamer tussen de dierenwinkel en het kat-
tenpension.
INGEZONDEN:
MET OUD-DiRKSLAND
Uit de bundel
10
Voorstraat
In 't verblindend morgenlicht
groepen kinderen saam
op de keien van de Voorstraat.
Lang, recht en voornaam.
Breed presenteren zich de huizen
met hun stoepen en hun palen.
Hun hoge vensters en in de gangen
het koperwerk om mee te pralen.
Als wachters voor het huis,-
werpen de twee linden
hun schaduw over straat,-
als natuurlijke blinden.
Tegen het verschietend licht,
dat geel uit de hemel stroomt.
Het is zomer,-
wanneer Dirksland droomt.
Van 't voorbij verleden.
Van 't gors waar het op staat.
Van de onverharde boerenwegen.
Van de voorname Voorstraat.
Op zaterdag 24 mei aanstaande neemt
het fanfareorkest van de Koninklijke
Muziekvereniging Sempre Crescendo
uit Middelharnis-Sommelsdijk deel
aan het 45e KNFM-Topconcours voor
vaandelorkesten. Onder leiding van
dirigent Joop Nijholt doet Sempre in
Musis Sacrum te Arnhem een gooi
naar de titel Nederlands Kampioen.
Op zaterdag 17 mei wordt een try-out
concert gegeven. Te gast is dan de
Shell Harmonie Rotterdam, ook deel
nemer aan het Topconcours.
Abysses
PAGINA 6
VRIJDAG 9 MEI 2003
Laura fokt al achttien jaar lang met poezen. Geen gewone, maar
mooie, slanke raskatten. Hoe ze daar zo aan gekomen is? "Ik
kan het niet echt zeggen", vertelt Laura. "Misschien omdat ik
enig kind was, en toch wat levendigheid om me heen zocht; is
dat een verklaring?" Het klinkt best aannemelijk en we houden
het erop; Laura was vroeger alleen, en met in haar achterhoofd
het devies van Kinderen voor Kinderen, dat je je met een beestje
in je buurt beter voelt, creëerde Laura gezelligheid om zich heen
met een paar poesjes. Ook toen ze op eigen wieken dreef en in
Hellevoetsluis woonde, had ze twee poezen; een gewone huis
kat en een Abessijn. Nu lopen er alleen raspoezen rond, fraaie
Burmezen en Burmilla's in alle kleurschakeringen en met de
leukste namen, allemaal bedacht door Laura zelf. Wat te denken
van Aspirientje?
"Ik was altijd met beesten bezig; heerlijk!" lacht Laura. "En het
is nog steeds leuk. Dieren zijn uit mijn leven niet weg te den
ken. Ik hou van het gezellige gerommel om me heen. Ik moet
wel altijd uitkijken waar ik loop, ik heb dan ook de gewoonte
om in huis een soort schuif-glij-pas te hanteren, want er loopt
altijd wel een beestje voor je uit. Ik heb twee kinderen, maar
kinderen krijgen houdt een keer op, en met poezen fokken kun
je rustig doorgaan. Het blijft interessant om ze te observeren.
Niet dat ik daar de hele dag tijd voor heb, maar het eerste uurtje
dat ik 's morgens op ben, zit ik lekker op de bank van ze te
genieten, met een mok thee. Dat dat uurtje voor hen is weten ze
al. Het is dan echt een grote kluwen poesjes om me heen."
De raspoes die Laura fokt is een echte allemansvriend. Andere
katten hechten zich aan huis en omgeving; de poezen van haar
zijn anders; zij hechten zich aan een baasje. De 'hond' onder de
poezen zogenaamd. Over de hond gesproken; die vindt het alle
maal best. Laura: "Zondag houdt zich vanzelf koest met al die
poezen om zich heen. De poezen zijn echt de baas. Alleen als
het 's morgens in huis nog een beetje fris is, en de dames warm
te zoeken, dan is Zondag goed, want dan is hij natuurlijk lekker
warm en wordt derhalve bevorderd tot reuze-kruik; ze liggen
dan allemaal bij hem in de mand als ik binnenkom. Burmezen
hebben, in tegenstelling tot gewone katten, een enkele vacht,
dus ze hebben het gauw koud. Je hebt onder dit type raskatten
verschillende soorten. Je hebt de Burmees en de Chinchilla, die
van oorsprong afkomstig is uit Engeland. Ga je met die twee
fokken, dan krijg je de Burmilla. Ik heb dus Burmezen en daar
ben ik aangekomen doordat zijn baasje ging emigreren. Ik nam
toen een Rode en een Bruine Burmees op leeftijd over, en de
Blauwe (de mooiste) bleef bij de moeder van de eerste eigenaar.
Maar ik bleef maar aan die blauwe denken.
Laura's vriendin, ook gek met poezen, kocht toen een blauw
Burmees kitten. Die mocht ze, toen ze groot was, laten dekken
door een kater die Laura geschikt vond, en zo werd Laura's lie
veling geboren, een prachtige poes die de naam Bibiche kreeg.
Laura: "Je kan niet alles zelf houden watje fokt. Mijn poezen
moeten wel echte groepspoezen zijn. Het moet tussen de dames
onderling wel gezellig blijven, wil ik maar zeggen. Ik heb wel
eens een moeder weg moeten doen. Dat was die van Pipet. (Hoe
Pipet aan d'r naam komt, spreekt voor zich; die is grootgebracht
met een Pipetje omdat ze zo klein was.) Die moeder joeg de
hele boel op; die was beter op haar plaats in een rustig huishou
den bij een kennis. Daardoor kwam Pipetje naar ons terug,
omdat ik een goede poes aan hun gegeven had."
"Bibiche had een voortreffelijk karakter om fokpoes te worden.
Met Bibiche heb ik wel negen jaar gefokt. Bibiche had steeds
kleine nestjes, maar de poesjes waren heel goed. Een keer had
ze vijf jongen tegelijk, de laatste worp was er maar een. Ze
bracht met veel liefde haar nestjes groot. Ze heeft een ontzet
tend zorgzame natuur", vertelt Laura. "Niet alleen voor haar
eigen jongen, maar ook voor de andere poezen in huis. Bibiche
is intussen zestien en mag zich betovergrootmoeder noemen."
Laura noemt haar gekscherend 'oma.' "Als een van de andere
poezen moet bevallen, is Bibiche de kraamverzorgster. Dat gaat
gewoon uit zichzelf. Eens had een poes een zware bevalling.
Bibiche likte toen haar snuitje, en moedigde haar aan door tegen
de buik te duwen. Echt zo van 'persen, meid!' Toen de poesjes
eenmaal ter wereld waren, was de moeder helemaal uitgeput.
Bibiche heeft toen de navelstreng doorgebeten, de katjes
schoongelikt en alles verzorgd. Het gangbare geboortegewicht
van de katjes is zo'n tachtig gram. Later bleek dat de katjes van
deze moeder wel honderdtwintig gram wogen. Geen wonder
dus dat het zo moeilijk ging. Het is ook wel gebeurd dat een
moeder niet voor haar kleintjes wilde zorgen, en wat gebeurde
er? Bibiche nam moeiteloos haar taak over. Ze leefde zich zo in
in haar rol, dat ze zelfs melk kreeg! Alleen het ene kleine katje
dat maar naar zuurstof lag te happen, en dus de naam "give me
oxygen" kreeg, werd door mijn zoon Branco (toen 6 jaar) opge
vangen en warm gehouden, tussen zijn hemd! Heel leerzaam om
te zien hoe het er in de dierenwereld aan toe gaat.
Het kattenpension 'Krabbels' dat Laura runt, in de tuin achter
het woonhuis, is een gevolg van de cattery, de kattenfokkerij.
Mensen die een katje kochten bij Laura, wilden er tijdens hun
vakantie zeker van zijn dat hun dier goed verzorgd zou worden.
En Laura vond het maar al te leuk om haar poesjes nog eens
terug te zien; zo vatte ze het idee op om een heus pension te
starten. En, terwijl de voormalige fietsenzaak voorin het pand er
maar leeg bij stond, groeide ook het idee om een dierenspeciaal-
zaakje onder te brengen in de winkelruimte voor het huis. Het
hele pand was zodoende goed benut en Laura was voorgoed in
haar nopjes.
Wat opvalt in de woonkamer van Laura is het grote aantal
bekers en titel- of prijzenlinten met rozetten. Die hebben de
poezen behaald op shows en tentoonstelhngen. De poezen van
Laura scoren dus goed in hun soort! In de kamer hangen zo al
vijftien linten, en boven staan er ook nog een paar dozen. Die
kun je toch niet allemaal ophangen. Ik heb wel eens een doos
met dat spul weggegeven als 'prijzen' voor competitie voor
gehandicapten,. "Hartstikke leuk", vindt Laura. "Geven zij er
wat om, dat het een poezenlint is? Nee toch?"
Laura showt in binnen- en buitenland bij schoonheidskeuringen
en is regelmatig Europees kampioen met haar poezen. Laura:
"De organiserende bond, de FIFE, stelt wereldwijd dezelfde
eisen aan de deelnemende dieren. Bij de wedstrijden wordt gelet
op de kleur van het dier; de vacht wordt beoordeeld op kleur en
structuur. Verder wordt er gekeken naar de stand van de ogen,
de stand van de oren, de stand en de vorm van de kop en de
bouw van het dier. Voor de conditie kan ze eventueel ook nog
vijf punten behalen. Het karakter wordt ook wel bekeken maar
eigenlijk is dat van ondergeschikt belang bij een schoonheids
keuring. Ja kijk, de poes moet het zelf wel leuk vinden natuur
lijk. Sommige poezen vinden er niks aan en laten dat ook duide
lijk merken. Gedraagt je poes zich als een snertkat, dan krijgt hij
na twee keer een gele kaart en mag hij niet meer meedoen met
de keuring. Vanaf 13 weken mogen de poesjes al meedoen in de
kittenklasse. Een soort jeugdconcours, zou je zeggen. Een kat is
met 10 maanden volwassen en dan kan ze meedoen aan tentoon
stellingen. Daarbij gaat het erom dat ze bepaalde titels halen.
Een kat die drie maal in de prijzen valt en CAC behaalt wordt
Nederlands kampioen en haalt daarmee een groot lint. Wie drie
maal CACIB (=meer punten), waarvan 1 in het buitenland heeft
gescoord, mag zich Internationaal Kampioen weten. En wie 6
maal CAGCIB (nog meer punten) haalt waarvan 2 in verschil
lende buitenlanden, heeft een Groot Internationaal Kampioen in
huis. De shows in hel buitenland vormen voor Laura echt een
heerlijk uitje. Soms ging ze samen met haar dochter, dan weer
met haar zoon, beide kinderen zijn ook met het 'kattenvirus'
besmet. Wie negen maal in de prijzen is gevallen en CACE
heeft behaald waarvan twee in verschillende buitenlanden, en
daarbij 97 punten in de wacht heeft gesleept, is Europees kam
pioen. Dat is bij de Fife het hoogst haalbare.Voor de poezen van
Laura is dat een fluitje van nog geen cent. Geen wonder dan
ook, dat uit de ons omringende landen mensen naar Melissant
komen om hun poes te laten dekken door de kater van Laura.
"Dat zijn vaak heel leuke contacten" vertelt ze. "Ook via e-mail
hou je contact met elkaar; enig!"
Wij halen onze katers vaak uit het buitenland om de genenpool
te verbreden. De poezen van Laura zijn op hun beurt weer over
al ter wereld terug te vinden. Een in Afrika, twee in België, drie
in Frankrijk, vier in Duitsland, een in Mexico, en een in Canada.
Voor dekkingen gaan de katers soms ook naar het buitenland;
naar Frankrijk en naar Denemarken. Een mooie raspoes krijg je
niet bij de boter. De prijs voor een Burmees ligt zo rond de
400. Een Burmilla is wel duurder. Het leuke is, dat de hele cat
tery selfsupporting is; Aan het eind van een jaar staan inkom
sten en uitgaven meestal quitte. Behalve na het jaar dat een van
de poezen ernstig ziek was, een operatie en een chemokuur
moest ondergaan. Toen die behandelingen succesvol bleken te
zijn, en de kat weer gezond en wel uit de strijd tevoorschijn
kwam, was Laura zo blij dat ze spontaan een superdure krabpaal
kocht. "Dat jaar speelde ik niet quitte" bekent ze lachend.
Laura heeft haar fokwerk verricht met 2 katers. Heel goeie
vaders, die mooie jongen verwekten. "Katers zijn liever van
aard dan poezen,", vindt Laura. "De eerste die ik had heette
Gigoio. Daarmee had ik zelf een heel speciale band. Het was
een echte vent om dames te versieren. Daarmee hebben we heel
leuke dingen beleefd, want sommige poezen trokken zich van al
de versierpraktijken van Gigoio niets aan." Gigoio mocht
gewoon in huis, maar hij was een rasechte sproeier' zo weet
Laura nog. "Dat was heel lastig, want behalve datje dat gaat
ruiken, is bovendien de TV tot twee maal toe doorgebrand door
Gigoio's spuitkunsten. Dat was dus niet vol te houden. Gigoio is
daarna gecastreerd en is verhuisd naar een ander gezin, samen
met zijn favoriete vrouwtje."
De tweede kater heette Rataplan. Die is helaas ziek geworden
en doodgegaan. De Burmese dekkater die Laura nu heeft is een
apart geval. Hij komt uit Denemarken, luistert naar de naam Jol
ly, is Europees Kampioen en een geweldige lieverd. Hij komt
van een particulier adres en moet nog een beetje wennen aan
zijn nieuwe woonomgeving. Maar het gaat steeds beter met Jol
ly; hij heeft er weer lol in en speelt als een kitten. Als de dames
daar niet voor vallen.
Naar aanleiding van het bericht in 'Ons
Eiland' van 24 april 2003 van het ISGO
'Stankoveriast valt mee' het volgende:
Het ISGO bagatelliseert de commotie en de
weerzin die is ontstaan bij de inwoners van
Middelhamis, over het voornemen een ver
gunning te verlenen aan Kunst Ecoservice
BV. Het ISGO stelt dat het een bestaand
bedrijf is, met een vergunning voor het stor
ten van meststoffen, maar de nieuwe te ver
lenen vergunning geldt voor anderse stoffen
dan waar de vorige vergunning voor is. De
klachten over stank waren maar enkele vol
gens het ISGO.
Deze klachten betroffen stank van dierlijke
mest. Wat er nu inzit is heel iets anders.
Natukal en Nutricel bevatten chemische en
giftige stoffen van DSM en worden gepro
moveerd tot meststoffen. Op herhaald aan
dringen om nu een monster uit de silo te
nemen wordt niet gereageerd. De gronden
waarop de nieuwe vergunning wordt ver
leend, zij gebaseerd op laboratorium geur
monsters van een simulatie Natukal en
Nutricel uit de jaren 2000 en 2001.
In eerste instantie werd negatief beslist door
de Inspectie van Milieuhygiëne maar later in
overleg met Kunst Ecoservice BV positief
beslist. De geurproeven worden in een labo
ratorium gedaan met een flesjes van 300 ml
simulatie Natukal en Nutricel. In Middelhar-
nis komt de geur uit een silo van 40 m. door
snee met echte Natukal en Nutricel plus
afval van Rendac .waar zieke en gezonde
kippen vernietigd worden.
Het ISGO schrijft in de krant dat bestaande
naleving van de thans geldende vergunning
intensief wordt gecontroleerd. Vraag: zijn er
dan geen recente monsters uit de silo geno
men, maar is de grond voor een nieuwe ver
gunning gebaseerd op voornoemde laborato
riummonsters? Dat het ISGO de stankover
last voor de inwoners van Middelhamis
Bagatelliseert, bewijs mijns inziens dat het
ISGO niet beseft waar ze mee bezig is en
voor wie ze bezig is.
Naar aanleiding van de voorgenomen verle
ning van de vergunning voor Kunst Ecoser
vice BV zijn er ruim 700 protestreacties bin
nengekomen. Dat zegt voor mij genoeg,
hopelijk ook voor het ISGO en B. en W. van
Middelhamis. De inwoners van Middelhar-
nis zijn het zat om steeds geconfronteerd te
worden met stank en kunnen niet begrijpen
waarom het ISGO en B. en W. positief
reageren op het verlenen van een nieuwe
vergunning en stankoverlast.
P.J.J. JACOBS
Middelhamis
Onze vakantie op de Kanarische
Eilanden zat er op en we stonden in de
rij om in te checken voor het vliegtuig.
Voor ons stonden twee dames. Zussen
zo te zien. Het wachten duurde lang en
ongemerkt en onbedoeld ga je dan staan
luisteren naar andermans gesprekken:
Wat ben ik blij dat ik straks de kinderen
weer zie.
Ja, ik ook.
Raar toch eigenlijk datje straks blij bent
datje ze weer ziet, terwijl je binnen een
kwartier alweer op ze loopt te vitten,
omdat ze zich niet weten te gedragen.
Ja, gek hè, ze weten zich dan geen hou
ding te geven.Ik vraag me ook altijd af
of zij ook zo blij zijn dat ze mij weer
zien.
En vanavond staan we alweer in de keu
ken omdat ze iets willen eten en dri?iken en
niets kunnen vinden.
Morgenochtend vroeg weer brood sme
ren.
Vanavond nog een repetitie overhoren.
Ik ben benieuwd wat er vanavond nog
gewassen en gestreken moet, omdat het
morgen aan moet naar school.
Dan krijgen we nog te horen wie wat
gedaan heeft wat niet mocht en wat de
ander toen gezegd heeft wat niet mocht en
wat dan helemaal niet waar is want dat
mocht wel en er was iets heel anders gezegd
wat helemaal niet zo erg was.
Oh, dat hoor ik straks in de auto alle
maal al.
Ik hoop wel dat alles in huis heel en schoon
gebleven is. Ze willen altijd chips en cola
mee naar hun kamer, maar dat mogen ze
van mij niet.Als er dan geknoeid wordt,
heeft niemand het gedaan en niemand heeft
het gezien. Morgen ga ik eerst om een flesje
TMC tapijtreiniger.
Of nieuw tapijt.
Ze gingen vast en zeker ook zonder jas
naar buiten.
Sleutel kwijt
Cola bij het ontbijt.
Helemaal geen ontbijt.
Te laat naar bed.
Te laat uit bed.
Trui achterste voren aan.
Sokken binnenste buiten.
Tanden niet gepoetst
Geen fruit gegeten.
GymspuUen vergeteii.
Mijn fiets geleend.
Zuchtend kijken de dames achterom.
De rij achter hen is inmiddels langer dan
de rij voor ze.Twijfelend kijken ze elkaar
aan en pakken hun koffers op....
Ze zijn toch in het vliegtuig gestapt.
Julia Campfens
'Het Binnenhuis'
DOOR
Werner Bloemendaal
Wi>«fr/i<tt/ ^HiAz'j^
Zaterdag 17 mei zal al weer de laatste voorspeelmiddag van dit seizoen gehouden worden. Dit
maal zijn de leerlingen op hoom en klein koper aan de beurt.
Leerlingen van de nieuwe hoomdocente, Irene Kruik, spelen hun ingestudeerde stukjes. En
ook alle leerlingen van André Leer, docent klein.koper (bugel, cornet, trompet) laten van zich
horen. Deze middag is ook pianiste Marjo Boom uitgenodigd. Zij zal enkele leerlingen bege
leiden bij hun voorspeelstukje.
Er zijn enkele leerlingen en gastspelers die deze middag hun examenwerk voor de eerste keer
voor publiek spelen, eveneens met begeleiding van Marjo Boom. Zij doen op 24 mei C- of D-
examen. Het belooft dus een heel interessante en gevarieerde middag te worden. Tot slot zal
het jeugdorkest van "Apollo" de middag op een gezellige, muzikale manier afsluiten.
Iedereen is van harte welkom in ver.gebouw 'Oostdam' te Goedereede, op zaterdag 17 mei
om 15.00 uur.
Het fanfareorkest van Sempre Crescendo
komt sinds jaar en dag uit in de Vaandelaf
deling van de Koninklijke Nederlandse
Federatie van Muziekgezelschappen. Al
diverse malen was Sempre gerechtigd om
deel te nemen aan het landskampioenschap
van de KNFM, het zogeheten Topconcours.
In 2000 werd voor het laatst aan dit concours
deelgenomen, toen onder leiding van diri
gent Arie Stolk. Met een tweede plaats werd
destijds de beste klassering ooit behaald.
Direct hierna werd het dirigeerstokje over
genomen door Joop Nijholt. Dat de dirigen
tenwisseling goed is verlopen blijkt wel uit
het feit dat Sempre onder leiding van haar
nieuwe dirigent een uitnodiging voor het
Topconcours 2003 in de wacht wist te sle
pen.
Het staat Joop Nijholt helder voor ogen hoe
een echte fanfare moet klinken. Zijn denk
beelden tracht op zijn orkesten over te bren
gen en niet zonder succes. Zo wist hij vorig
jaar met fanfare Crescendo uit Nieuwveen
de KNFM-landstitel in de wacht te slepen.
In Arnhem zal Sempre Crescendo zich in het
strijdgewoel mengen met een vertolking van
Abysses van Franco Cesarini. Cesarini
schreef dit werk in opdracht van de fanfare
Eensgezindheid uit Maasbracht-Beek. De
première vond plaats in 2001 tijdens het
veertiende Wereld Muziek Concours in
Kerkrade. Het werk gaat over de zee en zijn
bewoners. Het laatste deel, The Blue Whale,
verwijst naar de fraaie blauwe walvis, het
grootste levende wezen op aarde. Het is voor
zowel muzikanten als publiek een zeer inspi
rerend en boeiend werk.
Voor het laatste try-out concert heeft Semp
re de Shell Harmonie Rotterdam uitgeno
digd. Dit orkest staat sinds januari 1998
onder leiding van George Wiegel. In 2002
heeft de harmonie op het KNFM-concours
in Middelburg een eerste prijs behaald, die
zoals later bleek goed was voor een uitnodi
ging voor het Topconcours Middenklasse.
Op dit moment staat de Shell Harmonie Rot
terdam voor een nieuwe uitdaging, zij moet
verzelfstandigen en onder een andere naam
het huidige niveau zien vast te houden.
U wordt van harte uitgenodigd om zelf de
prestaties van beide orkesten te beoordelen.
Het try-outconcert vindt plaats op 17 mei in
de aula van Technische School te Middel
hamis, aanvang 20.00 uur, de toegang is gra
tis.
Wilt u als supporter van Sempre mee naar
Arnhem, neemt u dan zo snel mogelijk con
tact op met voorzitter Will van Vliet, tele
foon 0187-485890.
U kunt de muzikanten en dirigent succes
wensen door een berichtje achter te laten op
de website: www.sempre.hafabra.nl.
APd
Buim
lent
Ui
ik
ani
Tong
ThI
Lotl
gynl
wenl
Isl
(Olf
8 dl
beval
Inlil
903
satij
