Trouwkleding weer opgezocht.
Expositie 'Getekend'
start in Gemeentehuis Oostflakkee
Foto-expositie in
De Samaritaan
Nieuwe voorzitter
U komt tocli ook?
EIIHriDBI-IIIElJWS
bij tennisvereniging
Ooltgensplaat
Zestien kunstenaars verzorgen expositie en boek met cd
Gebr. de Waal Drukkerij
PAGINA 7
DINSDAG 25 FEBRUARI 2003
Foto: Theo
'Getekend' is een cultureel project dat
onder auspiciën van de Stichting
Podium Goeree-Overflakkee werd
ontwikkeld door Hans Dolieslager en
Wim van Willegen. Kunstenaars wer
den gevraagd een vertolking te geven
van het thema 'Getekend; 1 februari
1953'. Het antwoord op deze vraag is
binnenkort te zien en te beluisteren in
een expositie en een boek met cd.
Op vrijdag 7 maart wordt om 20.00 uur de
eerste expositie van 'Getekend' geopend in
het gemeentehuis te Oude-Tonge door bur
gemeester A. J. C. van Pelt. Deze opening en
de presentatie van het boekje met cd worden
muzikaal omlijst door Filip den Eerzamen
(bugel en trompet), Cees Jongejan (sopraan
saxofoon) en Wim Soeters (piano). Zij ver
zorgen de première van de composities die
Wim Soeters gemaakt heeft voor 'Gete
kend'. De opening is voor iedereen toegan-
kelijk.Degenen die al op 'Getekend' hebben
ingeschreven kunnen dan tevens hun bestel
de exemplaar ophalen.
Uitgangspunt waren zes locaties, verspreid
over het eiland, waar begin februari 1953
aangrijpende gebeurtenissen plaatsvonden.
Mastenbroek.
Daar is in woord en beeld al veel over ver
teld. De ramp heeft ons eiland letterlijk gete
kend. Hoe deze gevoelens anno 2003 te ver
tolken? Een niet eenvoudig te beantwoorden
vraag, want niet iedereen heeft de Water
snoodramp daadwerkelijk meegemaakt.
Maar wel voelt iedereen zich betrokken bij
het wel en wee van Goeree-Overflakkee.
'Getekend' is daarmee een opvallend docu
ment, waarin geschiedenis en heden samen
komen. Het boek bevat zes gedichten van
Rien Vroegindeweij, zes tekeningen van
beeldende kunstenaars en tegenover zes his
torische foto's zijn recente foto's van heden
daagse fotografen van fotoclub de Rarekiek
geplaatst. Drie componisten uit drie genera
ties schreven muziek die werd uitgevoerd
door eilandelijke muzikanten.
Dit jaar zal 'Getekend' te zien zijn in de vier
Gemeentehuizen van Goeree-Overflakkee
en in het Provinciehuis te 's-Gravenhage.
U kunt een exemplaar reserveren bij de
receptie van het Diekhuus, telefoon: 0187-
482400 (9.00-12.00 uur) of per e-mail:
algemeen@hetdiekhuus.nl. De prijs van
deze uitgave bedraagt 10 euro. Voor 12,50
euro wordt de uitgave u toegestuurd. Tevens
kunt het boekje met cd kopen in de biblio
theken te Ooltgensplaat, Oude-Tonge, Mid-
delhamis en Ouddorp.
In de gangen van het verpleeghuis De Sama
ritaan is t/m 29 maart een nieuwe foto expo
sitie te zien. Wim Weeda en Annemarie Ver
maat exposeren samen hun werk.
Beide fotografen wonen op Goeree Over-
flakkee en hebben intussen al een indruk
wekkende serie foto's gemaakt.
Wim Weeda heeft zijn interesses dicht bij
huis. De onderwerpen die hij fotografeert
zijn meestal op Goeree-Overflakkee terug te
vinden. Het landschap en de bevolking
komen herkenbaar terug in zijn werk. Wim
is er een voorstander van om het geheel in
eigen hand te houden, waarbij het digitaal
bewerken veel mogelijkheden biedt.
Annemarie Vermaat zoekt haar onderwer
pen verder van huis. Zo reisde ze naar ver
schillende landen om de culturen vast te leg
gen. Dat levert een kleurrijk geheel op waar
de mens in zijn of haar omgeving centraal
staat. ledere foto heeft voor Annemarie dan
ook een eigen verhaal. Maar ook de kijker
zal dat zo ervaren, want de foto's geven alle
ruimte om erover te fantaseren. De interactie
tussen het portret en de fotograaf is de rode
draad en zorgt voor een spannend beeld.
Annemarie bewerkt haar foto's ook digitaal
en is, evenals Wim, lid van de fotoclub 'De
Rarekiek' te Sommelsdijk.
Op woensdagavond 19 februari is de jaar
lijkse algemene ledenvergadering gehouden
door Tennisvereniging Ooltgensplaat. De
agenda voorzag in een aantal interessante
onderwerpen, zoals contributie 2003, het
financieel verslag van het afgelopen seizoen,
ambitieuze plannen m.b.t. de accommodatie,
werving van nieuwe leden en donateurs en
sponsors, alsmede het kiezen van een nieu
we voorzitter. Een opsteker voor de leden is
dat de contributie in het nieuwe seizoen niet
wordt verhoogd. Daarmee bUjft Ooltgens
plaat de voordeligste tennisvereniging in de
regio. Het gezinsabonnement is zelfs met
30 verlaagd. Daarmee hoopt de club meer
gezinnen naar de tennisbanen te krijgen. Het
financieel verslag was ronduit positief te
noemen voor deze kleine vereniging en er
kon zelfs nog zo'n 1500 aan de reserve
worden toegevoegd. Voorwaar een prima
resultaat voor de nieuwbakken penning
meester. Richard de Vos was er dan ook erg
blij mee om dit goede nieuws aan de leden te
vertellen. Op langere termijn wil de vereni
ging ook plannen ontwikkelen om de
accommodatie verder te verbeteren en de
toekomst voor de fantastische gravelbanen
veilig te stellen. In de loop van dit jaar zul
len deze plannen verder worden uitgewerkt.
Bovendien is het een geweldig gegeven dat
de club weer over een echte jeugdcommissie
kan beschikken met Marion Mijs en Els
Hendriks, onder supervisie van Jeanette
Verdonk. Ook de activiteitencommissie
wordt nieuw leven ingeblazen door Gerrit
Poortvliet. Met deze vrijwilligers krijgt het
bestuur de gelegenheid om zich met de
bestuurstaken bezig te houden. Dat gaat dan
gebeuren onder de bezielende leiding van de
nieuwe voorzitter, Ger Molendijk, die met
algemene stemmen werd gekozen. Ger is
geen onbekende in het Plaatse tenniswereld-
je en zal een duidelijk stempel drukken op de
verdere ontwikkeling van de tennisvereni
ging in Ooltgensplaat. Zie voor meer en
actuele informatie de website van de club:
www.tvooltgensplaat.tk.
De overheid is met een grootscheepse cam
pagne bezig ons naar de Provinciale Verkie
zingen te lokken. Wie meestal altijd komen
zijn de ouderen. En eigenlijk is dat vreemd.
Het regeringsbeleid van de laatste tien jaar -
het creëren van werkgelegenheid en ruimte
geven aan het bedrijfsleven - heeft tot resul
taat gehad dat het gros van de mensen erop
vooruit is gegaan, maar veel ouderen nau
welijks of helemaal niet.
Nu het economisch tij is gekeerd, wordt
zelfs van senioren verwacht dat ze de broek
riem maar wat strakker aanhalen: langer
doorwerken en accepteren dat hun AOW,
pensioen en uitkering worden bevroren of
zwaarder belast. Een vooraanstaand vak
bondsbestuurder voegde toe: "Laat ouderen
nu maar eens solidair zijn met de jongeren,
die het in deze tijd wat minder gaan krij
gen!". En als klap op de vuurpijl: als een
partner in een verzorgings- of verpleeghuis
opgenomen dient te worden, kunnen oude
ren best gescheiden leven. Het lijkt warem
pel of vooroorlogse toestanden terugkeren!
Als er echter één generatie is die zich van
alles heeft ontzegd voor zijn kinderen om
hun een betere toekomst te geven dan is het
die van de huidige senioren. Daar zitten zelfs
nog talloze hoogbejaarden bij die destijds
lange tijd hun ouders in eigen huis hebben
verzorgd. Over solidariteit gesproken!
De Provincie heeft in de weken voor de ver
kiezingsdatum 11 maart overal debatten
georganiseerd, ook over de ouderenzorg.
Maar senioren willen niet langer dat er over
hen gesproken wordt en zeker niet zonder
hen, maar met hen. En dat wordt niet erg op
prijs gesteld: medezeggenschap bij pen
sioenfondsen wordt afgehouden, benoeming
in bestuursfuncties en deelname aan patiën
ten- en cliëntenraden roept nog steeds weer
stand op, enz. Steeds meer ouderen komen in
het geweer en bundelen ook pohtiek hun
krachten zoals in een Verenigde Senioren
Partij. De toekomst ziet er immers niet roos
kleurig uit: men onderkent volstrekt onvol
doende in dit land de enorme problemen die
Donderdag 20 februari was het zover:
juf Mirjam Moerkerk uit Ouddorp
trad in het huwelijk met Dion Struijk
uit Sommelsdijk. Juf Mirjam werkt
op de Christelijke basisschool 'Eben
Haëzer' in Goedereede-Havenhoofd.
Daarom werd, voorafgaand aan de
kerkdienst in de Ned. Herv. Kerk te
Sommelsdijk, het paar opgewacht
door de kinderen van groep 1 en 2 van
de school. De kinderen hadden bogen
gemaakt en met een kleine 'knieval'
kon het prille paar daar onderdoor de
monumentale kerk betreden.
Nu was deze huwelijksdag voor de school
kinderen niet alléén het hoogtepunt. Al eer
der waren ze bezig met de trouwerij van
hun juf. Want bij de collega's van Mirjam
werd het idee geboren om de kinderen
alvast te laten wennen aan de bruidskle
ding. Het plan werd opgevat om de ouders
uit te nodigen voor een bruidsmodeshow in
de school, zodat de kinderen konden zien
hoe hun moeder en vader er uitzagen bij
hiin huwelijkssluiting. Op deze uitnodiging
werd door de ouders heel positief gere
ageerd en ruim een week voor het echte
huwelijk kwamen zo'n dertigtal ouders,
waaronder twee vaders, en enkele bruids
meisjes- en jongens op een kille ochtend
bijeen in het schoolgebouw aan het Haven
hoofd. Na een verkleedpartij werd de
bruidsmodeshow gehouden, waarvan de
kinderen en juf Mirjam - nog 'in burger' -
zichtbaar genoten. De kleding bleek nog
goed te passen en zat bij sommige dames
zelfs méér dan gegoten: knoopjes die net
niet meer dicht konden en hier en daar een
veiligheidsspeld waren de stille getuigen
van het feit dat het passen toch niet 'van
zelf' ging... De groepsfoto laat de soms
wat huiverde ouders zien bij een tempera
tuur die ronde het vriespunt schommelde.
zich de komende twintig jaar aandienen op
het gebied van wonen en zorg als gevolg van
het groeiend aantal senioren. Daaraan dient
heel hard gewerkt te worden. En daar willen
senioren zelf bij zijn. Ouderen komen inder
daad stemmen maar mede om een eigen
stem te hebben in de toekomst van henzelf
en van hun kinderen en kleinkinderen.
Langeweg 13 3240 AA Middelhamis
3245 KE Sommelsdijk Tel: (0187) 47 10 20
Postbus 27 Fax: (0187) 48 57 36
a 1 g emeen@gebr-dewaal.com
■24-
Rietje neemt voorzichtig haar hand en trekt haar mee
naar de keuken.
"Kom meid, ik weet wel iets om je gedachten te ver
zetten. Heb je zin om met mij het zilver te poetsen?"
Marieke kijkt haar dankbaar aan, blij dat ze iets te doen
krijgt. Zonder Rietje zou ze het zeker niet uithouden bij
de Ladages. Samen gaan ze snel aan de slag.
HOOFDSTUK 11
Er is nu alweer een maand voorbijgegaan, maar
nog steeds heeft Marieke geen nieuws gehad
van haar broers. Als de postbode is geweest
loopt ze haastig naar de brievenbus, maar telkens
wordt ze teleurgesteld.
In het deftige, Rotterdamse herenhuis heerst dikwijls
een gespannen sfeer en als Marieke zich ongemakke
lijk en eenzaam voelt vlucht ze soms met Henkie en de
meisjes naar buiten om wat te wandelen.
"Waarom horen we niks van Janus?" vraagt Elske af
en toe en Marieke beseft dat zij niet de enige is die
lijdt onder alle onzekerheid. Het lijkt wel alsof Elske
en Annechien iedere dag een beetje stiller worden en
hun bleke gezichtjes staren vaak verdrietig voor zich
uit.
Eliza en Johan gaan overdag naar het lyceum en
Marieke is daar wel bUj om. Wanneer Eliza thuis is,
negeert ze Marieke, al begrijpt ze niet waarom en voor
Johan, die wel aardig doet tegen haar, is ze een beetje
bang. Soms probeert de jongen een gesprek met haar
aan te knopen, maar Marieke weet zich dikwijls geen
houding te geven als zijn donkere ogen haar brutaal
aanstaren en het liefst verdwijnt ze dan zo snel moge
lijk uit zijn buurt.
Met mevrouw Ladage botert het ook niet bepaald
goed. Ze heeft Marieke verboden om Rietje met het
huishouden te helpen en corrigeert regelmatig haar
Flakkeese taalgebruik. Marieke probeert zich er niets
van aan te trekken, maar toch doet het pijn.
Zodra mevrouw Ladage de deur uit gaat, glipt ze naar
de keuken, waar Rietje meestal te vinden is. Samen
doen ze dan stiekem wat karweitjes, want Marieke
wordt gek zonder wat afleiding.
Op een morgen komt er echter een brief van haar
broers en Marieke is vreselijk opgewonden als ze met
trillende vingers de envelop opent. Haar ogen vliegen
over de regels.
"Lieve Marieke,
Het gaat redelijk goed met ons, al hebben we helaas
wel verschrikkelijk nieuws. Vader, moeder. Kees,
Wies en Joke zijn verdronken. We hebben hun licha
men moeten identificeren en dat was echt afschuwe
lijk. Hierna hebben we een aantal dagen niet kun
nen werken, dat zul je wel hegrijpen. Dirk is ook nog
erg ziek geweest, hij heeft met hoge koorts een week
in bed gelegen. De ellende die wij hier allebei iede
re dag zien, heeft hem denk ik ook erg aangegrepen.
Over onze Wim is helaas nog niets bekend. Toch
heb ik weinig hoop dat hij nog leeft. We zullen moe
ten accepteren dat wij wiuirschijnlijk de enigen van
ons gezin zijn die de ramp hebben overleeft!.
Bij ons in Oude Tonge heeft de ramp trouwens de
meeste slachtoffers geëist. Rond de driehonderd
mensen zijn er hier verdronken en je kent ze vast
allemaal. Vooral in de Molenstraat zijn er veel hui
zen ingestort en ook in de Julianastraat is het een
enorme puinhoop.
Toen wij aankwamen in Oude Tonge (op een boot
van mosselvissers uit Yerseke), zijn we meteen inge
deeld bij de kadaverploeg. We moeten de dode die
ren uit het water halen en dat is een enorm karwei,
omdat er zoveel beesten zijn verdronken. Dirk en ik
hebben het niet gemakkelijk, want tussen de kada
vers kom je soms ook lichamen tegen. Ik ben ergens
wel dankbaar dat wij de leden van ons gezin zelf niet
hebben gevonden, want dat hadden Dirk en ik niet
kunnen verdragen.
Cor is met de mosselvissers teruggevaren naar Her
kingen en daar probeer hij nu ook iets te weten te
komen over zijn familie.
Lieve Marieke, maak je over ons verder geen zor
gen. We werken hard met de hele ploeg en hebben
enorm veel steun aan elkaar. We slapen hier in een
oude loods en het Leger des Heils zorgt voor onze
maaltijden.
Ik hoop datje het nog even volhoudt in Rotterdam,
ook al zal je het niet gemakkelijk hebben bij de fami
lie Ladage. Zodra we weer nieuws hebben, hoor je
dat zo snel mogelijk.
Heel veel sterkte Marieke en doe Henkie, Elske en
Annechien de groeten van ons.
Janus en Dirk.
De tranen die op het papier druppen doen de letters
vervagen en uitdrukkingsloos staart ze naar het slordi
ge hatidschrift van haar broer. Op een hereniging met
haar ouders en haar vermiste broertjes en zusjes, hoeft
ze nu niet mesT te rekenen en dat doet vreselijk vee)
pijn.
Stilletjes heeft ze natuurlijk geweten dat er maar een
kleine kans was dat een van hen de ramp had overleefd,
maar nu ze de woorden zwart op wit leest, komt de
klap heel hard aan.
Even blijft ze met de brief in haar handen staan, zacht
jes snikkend en blij dat niemand van de Ladages thuis
is.
"O moeder", mompelt ze zacht, "hoe moet ik het nu
toch aan Elske vertellen?"
Besluiteloos bijt ze op haar lip, maar dan vermant ze
zich en loopt met lood in haar schoenen naar Elske, om
haar het slechte nieuws mee te delen.
Als ze haar zusje en Annechien in de salon ziet spelen,
aarzelt ze een ogenblik. Hoe kan ik haar vertellen dat
ze haar ouders nooit meer terug zal zien en dat de rest
van het gezin ook is verdronken?
Alsof Elske voelt dat er iemand naar haar kijkt, draait
ze het hoofd naar haar zus. "Is er wat Marieke?" vraagt
ze verward, "je kijkt zo verdrietig." Ineens ziet Elske
de brief in Marieke's hand en angstig staart ze haar
aan.
"Heb je nieuws van Janus.Weet je iets over vader
en moeder?"
Marieke slikt moeilijk en de tranen beginnen onop
houdelijk over haar wangen te stromen.
"Ze zijn gestorven hè?" vraagt Elske zacht, "vader,
moeder... de anderen, ze zijn zeker allemaal verdron
ken?" De grote, bange ogen lijken het antwoord al te
weten.
Marieke trekt haar zusje naar zich toe en sluit haar in
de armen. "O Elske, ik zou willen dat het niet waar
was, maar.Marieke kan geen woord meer uitbren
gen.
"Is echt iedereen verdronken?" snikt Elske wanhopig,
"zeg dat het niet waar is Marieke, dat kan toch niet. Ze
zijn vast ergens ondergebracht, net als wij."
"Lieverd", troost Marieke, "ze hebben ze allemaal
gevonden, op onze Wim na.
Elske begint met enorme uithalen te huilen en Marieke
laat haar zusje begaan.
(wordt vervolgd)
