Overdenking
Traditioneel Kerstconcert op orgei en
panfiuit in Breepieinkerii
uit de
Heilige Schrift
EIIAtflOei-IIIEUWS
,KIjkVENSTER
Succes telersvereni
gingen niet zonder
meer overdraagbaar
Geslaagd kersttoernooi bij Burning Rubber uit Ooitgensplaat
vtaaa komt oe KtmmaN
uaNoaaN?
LOULOU
uinuKTE msacNE
Uw woning of
bedrijfspand verkopen?
WHGEMrOMH
Vreest niet
Duo Gavotte
Noortje van Middelkoop
PAGINA 5
VRUDAG 20 DECEMBER 2002
Blik op kerk
en samenleving tj
- Een donkere dag
- Het kan niet anders
- De Zon der gerechtigheid
Vrijdag de dertiende - nee, we zijn niet bij
gelovig! - moet voor de Gereformeerde be
lijders in de Nederlandse Hervormde Kerk
een droevige dag zijn geweest. Op die dag
werd de naam, zoals die door de trio-synode
was aanvaard, goedgekeurd. Op die dag ging
ook de Generale Synode akkoord met de kerk
orde van de nieuw te vormen kerk. Dat bete
kent dus een breuk met het verieden, want
alle andere opvattingen ten spijl zal de Her
vormde Kerk, als alles doorgaat, ophouden te
bestaan. Een breuk ook met het belijden van
de kerk der eeuwen, want de belijdenissen
van de Reformatie gaan wel mee in de nieu
we kerk, maar als museumstukken die kun
nen worden bewonderd als herinneringen
aan het verleden, niet als documenten waar
op men zich in de strijd der geesten nog kan
beroepen...
Maar er is niets aan de hand, zo tracht men
het geweten te sussen. Want terwijl men zich
altijd heeft beroepen op de belijdenis -
zolang die belijdenis er was kon men in de
kerk der vaderen blijven! - is die belijdenis
nu ineens niet doorslaggevend meer.
Immers, waar het Woord is, daar is de Kerk!
En de reikwijdte van het Verbond is zó groot,
de God des Verbonds gaat ook mee in de
nieuwe kerk! In de nieuwe kerk, die een ker
korde heeft waarin het huwelijk opzettelijk is
weggelaten omdat ook verbintenissen van
andere aard kunnen worden gezegend...
Quis non fleret? - wie zou niet wenen?
Dat SoW op verschillende plaatsen een fias
co is geworden, dat het grondvlak op tal van
manieren heeft geprotesteerd, het heeft alle
maal niets geholpen. Het móet doorgaan, de
vraag is nog hoe de bezwaarden over de
streep kunnen worden getrokken.
In Ecclesia van 7 december schrijft ds. L. J.
Geluk - vroeger predikant in Dirksland - het
volgende:
"Inmiddels Ujkt bewezen dat een kleine
coterie die de macht in de kerk in handen
heeft, doof is voor noodkreten en blind
voor de werkelijkheid. Zij denkt de plan
nen uit en wordt als professioneel gezien.
Zij houdt de synode vóór: het kan niet
anders dan zó. Zij duwt via commissies en
rapporten, door middel van uitgekende
plannen, met behulp van dreigementen of
zoetgevooisde woorden, de synode en de
kerk een richting in, die een zeer groot
deel van het trouwst meelevende kerkvolk
niet wil. Zij weet dit, maar ideologisch
verbhnd zet zij door. Men schroomt niet
met een beroep op de leiding van de Hei
lige Geest ongeestelijke plannen door te
drukken".
Ik had het niet anders en niet beter kunnen
formuleren dan Ds. Geluk het hier doet. Het
zijn geen opwekkende geluiden in deze don
kere dagen voor Kerst. Maar dan herinneren
we ons dat het, toen de volheid des tijds was
aangebroken, ook erg donker was in de
wereld en in de kerk. En in die duisternis is
het Licht opgegaan. Dat geeft ook vandaag
vrijmoedigheid om te bidden: "Zon der
gerechtigheid, verlicht ons".
Waarnemer
"7
;:-^;^^,°'^;
'»i>i «1./
Deze vraag- en antwoordrubriek staat geheel ten dienste van de lezer die er
kostenloos gebruik van kan maken. Uw vragen op velerlei gebied kunt u stu
ren aan: Redactie Eilanden-Nieuws, Postbus 8,3240 AA Middelharnis, met
in de linkerbovenhoek 'Vragenrubriek' vermeld. De vragen worden door
deskundigen beantwoord en zullen binnen enkele weken na de inzending
compleet met antwoord in deze rubriek worden gepubliceerd.
Kunt u mij iets vertellen over de oorsprong
van de kerstman? Waar komt die figuur
eigenlijk vandaan?
Antwoord: Toen de emigranten uit Europa
met boten vol naar het lokkende Amerika
trokken, waar nog volop ruimte was, namen
zij in hun weinige bagage wel hun oude tra
dities mee. Zo bleven de kolonisten uit
Nederland er door de jaren heen tegen 5
december hun Sint-Nicolaas inhalen en hun
kinderen cadeautjes geven. Ook in hun nieu
we woonplaatsen langs de Hudson als
Nieuw-Arasterdam, Haarlem en Breukelen.
Zelfs toen later de Engelsen kwamen en de
plaatsnamen veranderden in New-York,
Harlem en Brooklyn, trok de Goedheiligman
er in december langs de huizen en bracht er
zijn goede gaven. De Britten bekeken die
Sinterklaas eerst met grote verbazing, doch
weldra kwam er de nabootsing: het was
december, en het sneeuwde tegen Kerstmis,
dus ontstond er een goedgeefse figuur in een
wijde rode mantel voortgetrokken op een
slede, die de zakken met kerstgeschenken
rondbracht aan verscheidene families. Zo
werd Sinterklaas tot 'Santa Claus", zijn
paard een rendier en zijn huisadres een klein
dorpje in het koude Finland in plaats van in
het warme Spanje. En de Amerikanen heb
ben het New-Yorkse gebruik overgenomen
en verder uitgedragen, tot zo omstreeks eind
vorige eeuw die kerstman opdook in Duits
land, ongeveer gelijktijdig met Père Noëi in
Frankrijk. En nu probeert die veramerikani
seerde namaak-Sint onze originele vijf eeu
wen oude Spaanse bisschop nog te verdrin
gen ook.
Een vriendin van mij heet Loulou. Waar
komt die naam vandaan?
Antwoord: Dat is een Franse vleivorm, of
zgn. koosnaampje, afkomstig uit de kinder
taal voor vrouwen die Louise heten en dat is
met onze Loes, Loekie, Looi, Lodewieka,
Wiesje en bijv. de Italiaanse Luigino, Gina
en Gigi afkomstig van het Frankische Chlo-
dovech, waarvan wij Lodewijk maakten en
dat oorspronkelijk 'roemvolle strijder' bete
kende.
Ik probeerde een gekregen recept uit met
zo 'n pakje lasagne, maar dat pakte verkeerd
uit. Wat heb ik fout gedaan?
Antwoord: De verhoudingen waren niet
goed. Wij kregen een heerSjke lasagne met
300 gram rundergehakt, een groene paprika,
twee uien, slechts een half bakje champig
nons, 1 zakje geraspte kaas, 4 dl melk en 32
dl water. Bak het gehakt rul in weinig boter,
doe er de kleingesneden paprika en uien
door en laat die een paar minuten fhiiten.
Doe de lasagnesaus uit de verpakking in een
schaal en roer er met een gard de melk en 't
water door. Giet deze saus over het mengsel
van gehakt met paprika en uien, breng dat
aan de kook en Iaat het onder goed roeren
3 minuten zachtjes pruttelen. Vet een lang-
Makelaarskantoor Tamboer
beëdigd niakelaar/laxaleur. lid NVM
()187-4763.'i.ï
Telersverenigingen in de voedingstuinbouw
zijn in de jaren negentig vooral opgericht om
de markt beter te kunnen bedienen en om de
teler een sterkere onderhandelingspositie te
geven bij de afzet van producten. De meeste
verenigingen vinden dat ze in die opzet zijn
geslaagd. Vooral verenigingen die naar bui
ten gericht zijn, wisten hun doelstellingen te
realiseren.
Telersverenigingen die het accent sterk leg
gen op interne efficiencyvoordelen, waren
minder succesvol. Dat blijkt uit een onder
zoek dat LEI en PPO gezamenlijk hebben
uitgevoerd in opdracht van het Ministerie
van LNV en met steun van de LLTB. De
ervaringen in de tuinbouw zijn leerzaam
voor ondernemers in andere sectoren zoals
de varkenshouderij, maar doordat daar heel
ander omstandigheden gelden is het succes
van een producentenvereniging er niet zon
dermeer gegarandeerd.
Voor het succes van een producentenvereni
ging is het belangrijk dat ze een product
biedt dat zich onderscheidt van het overige
aanbod op de markt, of dat ze door het
samenvoegen van activiteiten financiële
schaalvoordelen behaalt en sterker staat in
onderhandelingen. Om dat te bereiken moe
ten de leden wel een gezamenlijke en een
duidige visie hebben op wat de markt vraagt.
Door vaste relaties met afnemers kan een
producentenvereniging snel en flexibel
reageren op vraagveranderingen. Dit kan
resulteren in financiële voordelen door
hogere omzet en lagere kosten. Telers die
hun strategie niet in de eerste plaats op de
markt maar vooral op een lage kostprijs rich
ten, zijn minder gebaat bij een producenten
vereniging.
Het succes van een aantal producentenver
enigingen in de tuinbouw is leerzaam voor
andere sectoren, maar de mogelijkheden zijn
niet in alle sectoren gelijk. Ze hangen onder
meer af van het type product en de moge
lijkheden tot productdifferentiatie. Zo zit er
bij varkensvlees een belangrijke verwer
kingsfase tussen productie en consumptie,
waardoor het voor een producentenvereni
ging moeilijker, risicovoller en duurder
wordt om het afzetproces te beheersen.
Producentenverenigingen kunnen bijdragen
aan een maatschappelijk verantwoorde land
bouw door extra aandacht voor de kwaliteit
van het voedsel en de productieomstandig
heden. De overheid zou volgens de onder
zoekers de samenwerking in producenten
verenigingen kunnen stimuleren, bijvoor
beeld door het instellen van steunpunten
voor financiering en procesbegeleiding. Ook
de wet-en regelgeving kan wellicht nog
beter worden afgestemd op zulke gemeen
schappelijke initiatieven.
werpige vuurvaste ovenschaal in met wat
boter en giet een dun laagje saus op de
bodem. Leg drie lasagnebladen op de saus,
doe daarop weer saus, dan weer 3 bladen
enz. enz. en bestrooi elke laag saus goed met
geraspte kaas. Verdeel de intussen aange-
bakken champignons over de laatste laag
saus en strooi daar het restant geraspte kaas
over. Schuif de schotel in een voorverwarm
de oven en laat uw lasagne daar bij 175 a
190° in ca. 35 a 40 minuten een heerlijk
bruin korstje krijgen. Al die verschillende
kruiden, ketchup, knoflook, zout en peper
hebt u echt niet nodig, want die heeft de
fabrikant juist in een goede verhouding in
zijn product verwerkt.
In politiefilms zie je mensen met een kwastje
vingerafdrukken tevoorschijn toveren. Welk
chemisch middel gebruiken zij daarbij?
Antwoord: Op gladde oppervlakken kun
nen vingerafdrukken goed zichtbaar ge
maakt worden door het voorwerp met be
hulp van een spuitje of kwastje te bestuiven
met een poeder van grijswit aluminiumoxi-
de.
(Lukas 2:10)
Het Kerstfeest is het feest voor de bevrees-
den. De geboorte van de Zaligmaker is er op
gericht de schrik van de bedroefden te ver
drijven en daarvoor in de plaats de grote
blijdschap te bewerken. Nu zijn er genoeg
bevreesde mensen, en de vrees leeft in het
hart van ons allen. De vorige eeuw is wel in
het bijzonder de eeuw van de vrees ge
noemd. En terecht, want wat was er al niet
aan spaiming en dreiging. In die eeuw zijn er
twee wereldoorlogen geweest, met alle ver
schrikkingen die daarbij waren, en nog
steeds is er de dreiging van een nog grotere
verschrikking. Het is dan ook geen wonder
dat velen in vrees leven.
Toch merken we ook nu dat wij mensen echt
niet vanzelf afkomen op de geboren Zalig
maker, Die de inhoud is van de grote blijd
schap. Op allerlei manieren proberen we de
grote vrees te verdrijven, of althans te verge
ten. We doen dat door onze eigen feesten te
maken, of door de roes te zoeken, of ons op
allerlei dingen te storten, om maar niet na te
hoeven deiiken en niet de gelegenheid te heb
ben om stil te staan bij de grote vrees die er
is. Dit komt omdat er in ons hart, ondanks
allerlei dingen waar we bevreesd voor zijn,
niet zo maar plaats is voor Christus. We pro
beren de vrees dan maar wat te verbergen.
De herders in de velden van Efratha waren
ook bevreesd. Maar zij waren bevreesd
omdat de heerlijkheid van de Heere hen om-
scheen. Zij waren bevreesd omdat zij midden
in hun leven gesteld werden voor de heihge
God. Dwars door onze vrees heen kan het
Christusfeest worden. Juist als we in de ont
moeting met de heilige God zien dat wij
onrein en schuldig zijn, worde het ons ver
kondigd: hier is voor u de grote blijdschap. In
het Kind dat geboren is in Bethlehem geeft
God aan ons de Zaligmaker, Die voor ons in
de plaats de grote vrees inging van het lijden,
de Godverlatenheid en de dood.
Hij heeft de oorzaak van de grote vrees,
namelijk de zonde, weggenomen. En dat
geeft de grote blijdschap. Er kan grote blijd
schap zijn, omdat in Christus de zonden ver
geven worden. Achter de kribbe zien we het
kruis, maar dan ook de verlossing die is
bewerkt door Jezus Christus. Hij is God de
Zoon, Die om ons te redden mens werd.
Daarom kan er nu de grote blijdschap ver
kondigd worden, want we hebben een Heere,
Die iedere zondaar die tot Hem komt, redt
van het oordeel. Dit is de grote blijdschap die
het uithoudt in leven en in sterven, en die ons
troost en houvast geeft bij alle vrees die er
kan zijn in een mensenleven.
Dirksland, J. WiUemsen
Dinsdagavond 17 december heeft tafelten
nisvereniging Burning Rubber een kersttoer
nooi voor haar seniorleden gehouden in 't
Centrum aan de Van Weelstraat. Uniek was
het dat alle leden daaraan deelnamen. Er
werden drie poules samengesteld waarin
zoveel mogehjk rekening was gehouden inet
de speelsterkte van de deelnemers. Daardoor
ontstonden leuk opgaande partijen. Er werd
gespeeld om twee gewonnen sets. In de wed-
strijdspelerspoule speelden Wil Thoonen,
Arjan van Dijk, Frans Braber en Ed van Laar
voor de twee hoogste plaatsen in hun poule
om dan nog een finalepartij te mogen spelen.
Na een aantal pittige partijtjes werden dat
Wil Thoonen en Frans Braber. Na een ener
verende driesetter ging good old Wil met de
beker naar huis. In de recreantenpoule kwa
men Piet Korteweg, Sam van der Welle,
René Soons, Wit Tiggelman en John Freen
tegen elkaar uit. In deze poule was het goed
te merken dat Sam nog wat wedstrijdritme
ontbeerde. Uiteindelijk was hier de beker
voor John die in de revanchefinale wist te
winnen van Wit Tiggelman.
In de starterspoule kwamen in het strijdperk,
Bert de Bruin, Jan Neels, Arie den Braber,
Peter Slager en André Roodzand. Ook in
deze poule waren de verschillen minimaal
waardoor iedereen toch leuke partijtjes kon
spelen. De finalepartij in deze poule ging
tussen Jan Neels en Bert de Bruin. In de der
de set moest Jan het hoofd buigen voor Bert,
die daarmee de beker in ontvangst mocht
nemen. Na afloop bood de penningmeester
namens de vereniging een drankje aan en
werd er nog lang nagepraat over het geslaag
de toernooi. In het nieuwe jaar begint Bur
ning Rubber weer op dinsdag 7 januari.
De vaste speelavond van de vereniging is
dinsdags en als thuisbasis staat 't Centrum in
de Van Weelstraat 10 te Ooitgensplaat geno
teerd. Nieuwelingen worden van harte uitge
nodigd om een kijkje te nemen of een partij
tje mee te spelen.
Sam van der Welle de verliezer van het toernooi.
Hij kon geen partij naar zich toetrekken
Op Tweede Kerstdag geven de organist Martin Mans en de panflui-
tiste Noortje van Middelkoop (Duo Gavotte) een kerstconcert in de
Breepleinkerk in Rotterdam. Het programma is voor het grootste
gedeelte gevuld met kerstrepertoire zoals: 'De kniel aan Uw kribbe
neer'. Stille nacht', 'Komt nu gij herders', 'Cantique de Noël' en de
drie delen uit de 'Messiah van Handel. Er is teven samenzang en
Martin Mans speelt enkele orgelimprovisaties over bekende kerst
liederen. Tenslotte besteden zij aandacht aan hun meest recente kin-
der CD 'Kinderconcert 3'. Van deze geluidsdrager brengen zij o.a.
ten gehore: 'In het begin lag de aarde verloren', 'Het water steeg wel
hoog', 'Hoor de vogels zingen weer', 'Het lied van Mozes en Mir
jam'. Het programma is zeer afwisselend en afgestemd op alle leef
tijden. Het concert begint om 20.00 uur. De toegang bedragt 6,-
voor volwassenen en 3,- voor kinderen onder de 12 jaar. Kaarten
zijn verkrijgbaar aan de deur vanaf 19.15 uiur.
Panfluitiste Noortje van Middelkoop en organist Martin Mans spelen
reeds jarenlang samen onder de naam 'Duo Gavotte'. De instrument
combinatie orgel/panfluit is uitstekend gebleken. Vele genres lenen
zich voor deze instrumenten. Zij brengen klassieke werken ten geho
re van o.a. Bach, Mozart en Brahms. Daarnaast spelen zij bewerkin
gen van geestelijk liederen en hebben zij virtuoze Roemeense muziek
in hun repertoire. Als duo concerteren zij in het hele land maar ook
buiten de landsgrenzen zijn ze bekend. In oktober van dit jaar zijn zij
voor het eerst op tournee geweest in West-Australië op uitnodiging
van 'The Music Society'. Ook daar is hun muziek met groot enthou
siasme ontvangen. Hun muzikale aanpak kenmerkt zich door een
sprankelende, frisse vertolking van de muziek. Ze maken vele eigen
arrangementen of improviseren over de betreffende thema's.
Na haar conservatoriumstudie ontwikkelde Noortje zich tot één van
de meest toonaangevende panfluitisten van ons land. Ze maakte reeds
vele CD-opnamen, onder andere de bekende Gavotte-serie in combi
natie met Martin Mans. Ze trad al veelvuldig op voor radio en TV.
Buitenlandse concertreizen voerden haar door geheel Europa, maar
ook naar Canada en Amerika en West-Australië. Naast haar concert
praktijk geeft ze panfluitles aan gevorderde panfluitstudenten.
Martin Mans
Mede dankzij zijn improvisatietalent, ontwikkelde deze organist
zicht tot één van de meest gevraagde in binnen- en buitenland. Zijn
eerste improvisatie-CD werd met 'goud' bekroond. Een unicum in dit
genre muziek. Naast het geven van soloconcerten over de gehele
wereld, is hij gewaardeerd begeleider van koren en solisten. Per jaar
geeft hij ongeveer 150 concerten, hij is kerkorganist van de Bree
pleinkerk te Rotterdam en dirigent van drie grote mannenkoren.
Programma
Het programma staat in het teken van kerst. Ze beginnen met een
werk van Bach in een arrangement van Martin Mans met de titel 'Ik
kniel aan Uwe kribbe neer'. Componist Handel komt aan bod in zijn
wereldberoemde 'Messiah'. Ze spelen de delen: 'Every Valley, How
beautiful are the feet en Unto us a Chil is bom'. Het niet weg te den
ken 'Stille Nacht' spelen zij in de compositie van F. Gruber en het
bekende Cantique de Noël van A. Adam. De improvisaties worden
ter plaatse bekendgemaakt en tenslotte zijn de kinderliederen bewer
kingen van eigen hand. Voor nadere infoimatie kunt u hun website
bezoeken: www.martinmans.nl.
Haar handen zijn compleet gevoelloos als ze klaar is met
het karwei, maar juist als ze terug wil lopen, valt haar oog
op een appel, die vlakbij het dijkje wild dobbert op het
wateroppervlak.
Marieke aarzelt geen moment en zet één been in het kol
kende water. Voorzichtig buigt ze voorover, in een poging
de appel te grijpen, maar tegelijkertijd slaat een golf ijskoud
zeewater over haar heen. Ze geeft echter niet op want de
appel drijft nog steeds binnen handbereik en hij zal goed
zijn tegen de dorst. Haar stijve vingers graaien opnieuw
naar de vrucht en deze keer weet ze hem te pakken. Dank
baar kijkt ze naar de rode appel, alsof het een geschenk uit
de hemel is.
"Kijk Henkie en Elske, ik heb wat te eten voor juUie!" roept
ze zielsgelukkig. De kinderen staren haar met paarse üppen
aan, hun rillende lichaampjes stevig tegen elkaar gedrukt.
Marieke pakt de deken en slaat die over hen heen. Hij is nog
wel erg vochtig, maar het is beter dan niets.
Met haar totaal verkleumde vingers lukt het haar niet om de
appel te delen en daarom bijt ze net zolang in de vrucht, tot
dat ze twee helften heeft. "Hier Henkie, pak maar Elske",
zegt ze bibberend, terwijl ze de stukken uitdeelt.
Henkie neemt een klein hapje, maar Elske aarzelt nog.
"Moet jij niks Marieke?" vraagt ze zacht.
"Nee, eet maar lekker op", antwoordt Marieke. 'Tk heb niet
zo'n trek hoor."
Elske valt hongerig aan op de appel en Marieke is bhj, dat
haar zusje niet kan horen, hoe haar eigen maag knort.
Tevreden kijkt ze toe hoe ze allebei gulzig aan het firuit kna
gen.
Ondertussen blijft de gemene wind door haar natte kleding
heen, prikken op haar huid. Ze moet eigenlijk wat bewe
gen, want de kou is bijna niet uit te houden.
"Luister eens Elske", zegt ze kordaat, "jij moet even goed
op Henkie letten. Ik probeer wat wrakhout te verzamelen
om wat beschutting om ons heen te bouwen, begrijp je
dat?"
Elske knikt, zuigend op het vruchtvlees van de appel. Ze is
pas negen, maar in de stormnacht lijkt ze jaren ouder ge
worden.
Marieke probeert weer rechtop te gaan staan, maar al haar
botten doen zeer en ze voelt zich zo stijf. Haar tenen en vin
gers zijn wit van de kou en haast gevoelloos. Met haar han
den tegen haar mond, tracht ze met wat warme adem de
levenloze vinger warm te maken. De snijdende wind teis
tert haar lichaam echter keer op keer.
Hoe gezeUig en warm was het uren geleden nog geweest in
hun boerderijtje. Ze hoort moeder nog tegen vader zeggen:
"Wat hebben we het toch goed zo, hè Teun?"
Nee, nee ze wil niet aan vader, moeder en de rest denken,
ze moet sterk zijn. Henkie en Elske hebben haar meer
nodig dan ooit.
Klappertandend recht ze haar mg en strompelend, soms
bijna uitgUjdend in de modder, zoekt ze op het dijkje naar
aangespoelde spullen. Marieke vindt kapotte planken en
strobalen en alles wat maar enigszins bruikbaar is, draagt ze
naar de plek waar de twee kinderen zitten.
Ondertussen tuurt ze onophoudelijk naar de horizon,
hopend op een boot die hen zal komen bevrijden.
Hijgend verzamelt ze genoeg materiaal om wat beschutting
om hen heen te bouwen. De vier strobalen zet ze achter de
kinderen neer, waardoor ze uit de wind kunnen zitten en
met het wrakhout bouwt ze een verhoging aan beide kan
ten, zodat Henkie en Elske beter beschut zijn tegen de bij
tende kou.
Als Marieke eindeUjk klaar is met haar werkzaamheden,
spreidt ze haar benen en neemt de kinderen tussen zich in.
Dan grijpt ze verkleumd de klamme deken en gooit die
over hen heen.
Henkie rilt onophoudelijk en maakt zielige geluidjes. In
een pogmg hem iets meer warmte te geven, begint Marie
ke opnieuw over zijn armpjes te wrijven
Elske kijkt haar grote zus even aan, maar zegt niets. Ze
hoeft ook niets te zeggen, want Marieke leest een groot ver
driet in haar ogen, een verdriet dat zo groot is, dat niemand
het zal kunnen begrijpen.
Hoeveel uren zitten ze nu alweer op het dijkje, Marieke
heeft geen flauw benul. De nacht is overgegaan in de dag
en het water is nog steeds wild. Het lijkt zelfs steeds
hoger te komen. Nee, ze verbeeldt het zich niet. Het
wordt langzaam vloed en het smalle, lage dijkje zal hen
misschien niet lang meer kuimen beschermen tegen het
water.
In paniek gooit ze de deken van hen af en probeert te gaan
staan. Wankelend kijkt ze om zich heen en haar angst lijkt
waarheid te worden. Het water staat nu anderhalve meter
lager dan het struikje en het dijkje lijkt een miezerig eiland
in een woeste zee, vol dood en afval.
Plotseling begint Elske te gillen en wijst naar de golven.
"Wat is er Elske?" vraagt Marieke geschrokken. Dan ziet
ze waarom haar zusje zo overstuur is, een kind drijft hun
dijkje voorbij, een Ujkje, waarvan het gezichtje is gekeerd
naar de diepte van de zee. Het slachtoffertje is te ver weg
om aan de kant te trekken.
Bevend van ontzetting hurkt Marieke weer en sluit haar
zusje in de armen. Samen snikken ze zachtjes, allebei met
hun eigen droevige gedachten.
Dan maakt Elske zich los uit de armen van haar zus en
staart bezorgd naar Henkie, die gelukkig m slaap is geval
len. Een warme traan valt op Henkies gezicht, maar het uit
geputte kind verroert zich niet. "Marieke.zijn ze bij ons
ook verdronken?" vraagt ze aarzelend.
Marieke veegt de tranen van haar wangen en aait haar zus
je over het lange, vochtige haar. "Elske, laten we bidden dat
ze het allemaal hebben gered. Wij hebben het toch ook
gered!"
"Maar Wim, Joke, Wiesje en moeder kunnen niet zwem
men. Misschien zijn zij ook wel verdronken?"
"Jij kunt toch ook niet zwemmen", antwoordt Marieke
zacht.
Elske schudt haar hoofd. "Ik had een strobaal Marieke,
misschien hadden de anderen dat niet!"
Marieke bijt op haar onderlip, ze wil liever niet denken aan
de anderen, van wie ze zoveel houdt. "We moeten dapper
zijn", zegt ze ineens vol zelfvertrouwen, "alles zal goed
komen, dat weet ik zeker".
Elske krukt en zacht begint Marieke een hed te zingen.
Ondertussen houdt ze haar blik op het water gericht, dat
hoger en hoger tegen hun dijkje aanbeukt. Haar keel begint
pijn te doen en dorstig kijkt ze naar de zee. Ze haatte de nat
te sneeuw,die afgelopen nacht in haar gezicht sneed, maar
nu zou ze willen dat er wat water uit de hemel kwam. Ze
Ukt over haar stijve, zoute Uppen en slaat opnieuw de deken
zorgvuldig om hen heen.
"Marieke, zouden ze ons nu aan het zoeken zijn?"
"Natuurhjk", antwoordt haar zus zelfverzekerd, "het is vast
allang bekend dat de polder is ondergelopen... Het kan
niet lang meer duren, of we worden hier weggehaald met
een boot!"
Op Elske's gezicht verschijnt een vage glimlach. "Dan mag
ik toch nog een keer varen op de boot, dat had ik niet dur
ven dromen!"
Ondanks alle ellende moet Marieke nu lachen. Elske, haar
jongensachtige zusje, die altijd zo graag mee wilde varen
met de mosselvissers. Wat had ze niet gezeurd bij oom
Hendrik, maar vader wüde er niets van horen. "Jij bent toch
geen jongen!" had hij half lachend geroepen. "Word jij
maar boerin of schooljuffrouw."
Marieke slaakt ineens een diepe zucht. Ze ziet vaders beeld
duidelijk voor zich, vader met zijn verweerde gezicht, zijn
vriendelijke ogen en zijn zwarte pijp bungelend in zijn
mond. (wordt vervolgd)
