Overdenking
uit de
Heilige Schrift
z^-isï^Mv:^?.'
HET
.KIJKVENSTER
Mevrouw da. E.L. van Dunné-de Bijll Nachenius nam
afscheid van Remonstrantse Gemeente Sommelsdijk
Geschiedenis Voorne-Putten
bij VU-Hellevoetsluis
Creamiddag Jeugd
Ooltgensplaat
Oud papier ophalen
in Goedereede
Komt
Schaakvereniging
De Zwarte Pion
VRWDAG 4 OKTOBER 2002
Blik op kerk ^^y
en samenleving cj
Waarnemer
ons oaosTE 6elo
STENGELS BUKKEN
PMOESlOElSiaOïE
- De streng-gereformeerden
- Groepskenmerken
- Eigen schuld?
'Als een imam in opspraak komt omdat hij
lelijke dingen zegt over homo's of vrouwen,
is er altijd wel iemand die wijst op de streng
gereformeerden, die er net zulke denkbeel-
den op na houden. Ook in Bunschoten en
Spakenburg zou radicalisme worden bedre
ven: Wat gebeurt er in de kerken? Wat ze
daar soms vertellen, daar lusten de honden
ook geen brood van'. Dit citaat stond - in
kader - in een artikel uit het blad Elsevier
van 28 september. Weliswaar werd in het
stuk tegengesproken dat in de kerken wordt
opgeroepen tot haat jegens andersdenken-
den, maar het hele artikel ademt toch een
sfeer van een bevolkingsgroep die extremis-
tische standpunten huldigt.
Het is uiteraard ondoenlijk, op één pagina,
waarvan dan nog een derde wordt ingeno-
men door foto's, de zogenaamd 'bevindeUjk
I gereformeerden' te beschrijven. De auteur,
Tim de Beer, debiteert dan ook slechts wat
I algemeenheden. Met het onvermijdelijke
gevolg dat we het zoveelste vertekende
beeld krijgen van wat de rechterzijde van de
Gereformeerde Gezindte kan worden
genoemd. Om er zomaar iets uit te Uchten:
deze mensen zouden voornamelijk naar de
kerk gaan van de Gereformeerde Bond en
het Gekrookte Riet! En of er nu zulke barre
dingen worden gezegd in de kerkdiensten
van Bunschoten en Spakenburg - dorpen
waar de Vrijgemaakte Kerken bijna een
J monopoliepositie hebben, is ook maar de
vraag.
Verder worden van de 'bevindeüjk-gerefor-
meerden' de bekeride kenmerken opgedist:
ze zijn tegen televisie, verzekeringen, anti
conceptiva, vaccinatie, enz. Ze stemmen op
de SGP en ze lezen het RD. En ze vormen de
Bible belt, de strook die dwars over ons land
gaat, van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse
eilanden via de Waarden en de Utrechtse
Heuvelrug naar de Veluwe. En de bolwerken
bevinden zich in Staphorst en op Urk. Over
wat we geloven wordt ook een boekje open
gedaan: ze nemen elke letter uit de Staten
vertaling voor waar aan en ze geloven in pre
destinatie - God heeft vooraf besloten wie
uitverkoren en wie verdoemd is. Meer
komen we over de dogmatiek niet te weten.
Als je dat allemaal op je laat inwerken, dan
is het eigenlijk diep-triest, dat een bevol
kingsgroep als extreem wordt afgeschilderd,
die rüets meer en niets minder gelooft en
belijdt dan wat er eeuwenlang in de kerk van
de Reformatie geloofd en beleden is. Ook in
de tijd van de Republiek waren de Gerefor
meerden niet in de meerderheid - waar
schijnlijk hebben de belijdende leden nooit
meer uitgemaakt dan een derde van de
bevolking - maar de Gereformeerde Kerk
was wel de enig erkende kerk in ons land. Nu
de grote massa onder invloed van de secula
risatie anders is gaan denken, wordt het
behoudende deel gekenschetst als mensen
met extreme principesMoeten ze eigenlijk
in de verdediging, alsof ze iets ongehoords
zouden verkondigen. We kunnen daarover
ach en wee roepen. Onszelf een soort marte-
laarsrol aanmeten en klagen dat er toch zo
weinig begrip is. We mogen misschien ook
wel de schuld bij onszelf zoeken. Hoe komt
het dat buitenstaanders zo tegen ons aankij
ken? Hebben we het er misschien naar
gemaakt? Zijn we tekort geschoten wat
betreft het leven van het geloof en hebben
we alleen nog de groepskenmerken overge
houden waaraan de buitenstaanders ons
beoordelen?
Het zijn vragen om eens over na te den
ken
Op zondag 29 september 2002 heeft
mevrouw da. E.L. van Dunné-de Bijll
Nachenius afscheid genomen van de
Remonstrantse Gemeente Sommels
dijk. Haar afscheidsdienst werd
gehouden in het eigen kerkgebouw,
aan de Voorstraat te Sommelsdijk.
Per 1 oktober 2002 is da. Van Dunne
beroepen in dje Remonstrantse
Gemeente te VlaarÜingen.
Domina Van Dunne heeft na haar Gymnasi
um A in 1991 haar doctoraal examen in de
theologie gehaald en legde in 1993 met goed
gevolg haar proponentsexamen af. Op 3
oktober 1993 werd zij bevestigd als predi
kant in de Remonstrantse Gemeente te Dor
drecht. Per 1 januari 1995 kwam ze naar de
Remonstrantse Gemeente te Sommelsdijk.
Het gebied van de Remonstrantse Gemeente
Sommelsdijk omvat de eilanden Goeree-
Overflakkee en Schouwen-Duiveland. De
gemeente is klein, heeft 61 leden en 34
vrienden, en heeft een open en veerkrachtig
karakter.
Na een woord van welkom, het aanvangslied
Ps. 84 vers 1 en 2, bemoediging en groet,
antwoordlied en gebed las da. Van Dunne uit
het Mattheus-evangelie hoofdstuk 14 vers
13-21 en uit de brief van Paulus aan de Tes-
salonicenzen hoofdstuk 1 vers 1-10. Na het
zingen van gezang 488B vers 1,2, en 5
begon zij de overdenking met het bekende
gedicht van Marsman, 'Denkend aan Hol
land', waarbij zij aan Holland nadrukkelijk
Zeeland toevoegde om aldus de verbonden
heid met Schouwen-Duiveland te benadruk
ken.
'Wij danken God altijd om u allen, wanneer
wij u gedenken bij onze gebeden, onophou
delijk gedachtig aan het werk van uw geloof,
de inspanning van uw liefde en de volhar
ding van uw hoop op onze Heer Jezus Chris
tus voor het oog van onze God en Vader'. (1
Thess. 1:2-3). "In zijn brief aan de Tessalo-
nicenzen meldt Paulus ons van de kracht van
de Geest, die in de gemeente werkzaam is en
worden we deelgenoot gemaakt van zijn
Uefde voor de gemeente. Hij is dankbaar
voor de goede berichten over de gemeente,
die hij ook voor zichzelf als zegen in dank
baarheid aanvaardt. Toch ziet Paulus de
noodzaak van voortdurende bezinning op
geloofsgoed en traditie. In de vreugde van
Paulus klinkt ook de pijn om het afscheid
door; maar de dankbaarheid verandert die
pijn in vreugde", aldus de scheidende predi
kante.
Na de overdenking, aansluitend orgelspel en
zang door het koor 'Cantone' kwamen de
kinderen vanuit het koetshuis biimen. Zij
hebben voor de dominee een verj aarskalen
der met de namen van de kinderen en voor
haar dochter Albertine een boek meegeno
men, die onder het zingen van een lied wer
den aangeboden.
Na afloop van de dienst werd da. Van Dun
ne namens de kerkenraad toegesproken door
de heer De Vries. Hij bedankte haar voor
haar werk in de gemeente en haar inzet om
het Remonstrants gedachtengoed op Goe-
ree-Overflakkee en Schouwen-Duiveland
uit te dragen. Hij wenste da. Van Dunne
Gods zegen toe bij haar werk in Vlaardin-
gen. Namens de leden en vrienden van de
Remonstrantse Gemeente bood hij haar een
enveloppe met inhoud aan voor een bijbel
standaard.
In haar dankwoord bedankte da. Van Dunne
de aanwezigen, burgemeester en wethouders
van de gemeente Middelhamis, vertegen
woordigers van de oecumenische werkgroep
en haar gemeente voor de afgelopen bijna 8
jaren. Aan de kerkenraad bood zij de eerste
twee delen aan van de nieuwste - eerste
oecumenische - Nederlandse vertahng van
de bijbel met de titel 'Werk in uitvoering'
Na afloop was er gelegenheid afscheid te
nemen van de familie Van Dunne.
De betere woninginrichting sinds 1920
Zandpad 36, Middelharnis, Tel. (0187) 48 27 84
Maandag 7 oktober: Voorne-Putten, uit
hoek en centrum, door J.G. Kikkert uit Oost-
voome. Voorne-Putten is al heel lang
bewoond. Deze eilanden waren in de
geschiedenis beurteüngs uithoek en cen
trum. Ooit was de Bemisse de hoofdader van
het handelsverkeer, maar toen de Watergeu
zen Den Briel verrasten, had Voome weinig
betekenis. Dat werd weer anders toen Helle-
voetsluis de nationale marinebasis werd; en
veel later de voorhaven van Rotterdam. Daar
tussendoor is Voome een verstild gebied,
met rustige dorpen en moeizame verbindin
gen met de buitenwereld. Dat veranderde
door de railverbindingen met Rotterdam. En
toen deze stad zich na de oorlog tot wereld
haven ontwikkelde, sloeg Voorne-Putten de
weg in naar een ongewisse toekomst. N.B.
Deze succesvolle lezing is zeven, acht jaar
geleden al geprogrammeerd geweest, maar
wordt nu in een andere vorm en aangevuld
met nieuwe gegevens opnieuw gepresen
teerd.
Maandag 21 oktober: vroegere buiten
plaatsen in Westvoorne, door J. Klok uit
Oostvoome (met dia's). Wie nu van Oost-
voome naar Rockanje rijdt kan zich moeUijk
voorstellen dat vroeger een zandpad als
grens tussen de Heveringen en de binnen-
polder de enige begaanbare, rechtstreekse
verbinding vormden tussen deze dorpen. In
die tijd was het westeUjke gedeelte van
Voome nog een aaneengesloten natuurge
bied, afwisselend in bos en duin. Zo nu en
dan passeerde je een boerderijtje. Hier en
daar achter het groen verscholen lag een sta
tig herenhuis. Soms was er een boerderij in
de buurt. Doorgaans met een tuinhuis of een
koepel. Over deze buitenplaatsen vertelt de
heer Klok, oud archivaris van Brielle.
Maandag 4 november: het leven op de
Zuid-Hollandse eilanden, door mevrouw
G.A. Klok-v.d. Blink uit Oostvoome. De
Zuid-Hollandse eilanden kennen een eigen
verleden. Het laatste deel van die verleden
tijd speelde zich, goed beschouwd niet zo
lang geleden af. Veranderende leefgewoon
ten volgen elkaar steeds sneller op. Een
voorkomende vraag bij die gewoonten is dan
vaak: 'Waarom deed men zo?' Een soortge
lijke vraag kan men stellen bij gebruiksvoor
werpen; 'Waar gebruikte men dit voor?' Het
verhaal van mevrouw Klok gaat over die
gebruiksvoorwerpen, de klederdracht, het
bestaan van de bevolking, enz.
De organisatie van de lezingen is in handen
van de VU-Hellevoetsluis: Jan Lageweg 'De
Ossehoek', Koninginnelaan 4, 3223 XM
Hellevoetsluis, tel.: 0181-312387.
Woensdag 16 oktober organiseert de Stich
ting Welzijnswerk Oostflakkee een creamid
dag voor de jeugd. De middag wordt gehou
den in 't Centmm, van Weelstraat 10. Voor
de jeugd van groep 1 en 2 is de middag van
13.15 tot 14.30 uur. Voor de jeugd van groep
3 t/m 8 is de middag van 14.45 uur tot 16.00
uur. De kosten bedragen 1,50 per kind.
Voor informatie kunt u contact opnemen
met de SWO, tel. 641344.
De Stichting Koninklijke Fanfare Apollo te
Goedereede haalt zaterdag weer oud-papier
op in Goedereede en Goedereede Haven
hoofd. Graag goedgebundeld buiten zetten
voor 8.30 uur.
"Komt herwaarts tot Mij, allen
die vermoeid en belast zijt en Ik
zal u rust geven
(Mattheüs 1128)
De Heere Jezus richt in deze tekst het woord
tot vermoeiden en beladenen en die zijn er in
onze tijd genoeg. Hij roept nog en dat is een
wonder van genade. Door onze zonden heb
ben we immers een eeuwige onrust ver
diend. Maar de Heere is nog met ontferming
bewogen over gevallen schepselen. De
Heere heeft in Zijn eeuwige raad besloten
een 'msthuis' te bouwen. Op de grond van
het dierbare bloed van Gods eigen Zoon is
het hemelse 'rusthuis' voor vermoeiden en
beladenen gebouwd. En nu is dat 'rusthuis'
niet alleen gebouwd, maar nu lokt en roept
de Heere ook nog, opdat zondaren niet ver
loren zouden gaan maar de mst zouden beër
ven, die er overblijft voor het volk van God.
Zo komt Hij ook nu weer met Zijn lokstem
tot ons: 'Komt herwaarts tot Mij, allen die
vermoeid en belast zijt en Ik zal u mst
geven'. De Heere Jezus roept dus hier ver
moeiden en beladenen tot Zich. Zij hebben
toegang tot het 'msthuis', waar. eeuwige mst
te vinden is aan de trouwe Vaderborst van de
Heere. Nu zijn we in zekere zin allen ver
moeid en belast, ieder huis heeft zijn kmis.
Maar het vermoeid en belast zijn waar de
Heere Jezus in onze tekst over spreekt, houdt
nog iets meer in dan het gebogen gaan onder
zoveel aardse lasten, kruisen en zorgen.
Wanneer de Heilige Geest ons oog komt te
openen en het Woord des Heeren ons vast
grijpt in het hart, gevoelen we ons bezwaard
vanwege onze zonde. En deze vraag wordt
dan de belangrijkste van ons leven: 'Hoe sta
ik voor God, wie ben ik voor Hem en wat zal
er van mij worden?' Vroeger was dat anders.
Zeker, toen geloofden we ook wel in het
bestaan van een Opperwezen, toen gingen
we ook wel naar de kerk, maar het Woord des
Heeren drong niet door tot ons hart en onze
ziel. Tot het ogenblik kwam dat we leerden
verstaan met een levende God te doen te heb
ben, een God, Die rechtvaardig en heUig is.
Toen leerden we onze zonden en schuld zien.
Eerst verbergen we onze onrast. We probe
ren er overheen te leven. Maar dat kuimen we
niet volhouden. We kunnen niet langer
lachend en spottend over de zonde heenle-
ven. We gaan proberen ons zelf van die zond
elast te bevrijden, want we willen van nature
niet van genade leven. Al roept Chrisms ons
toe dat Hij ons uit genade mst wil geven, we
peinzen ons toch moe om maar langs een
andere weg zahg te worden. Dan geven we
geld uit voor hetgeen geen brood is en niet
verzadigen kan.
Welgelukzahg is daarom een mens die het
afgetobd leert opgeven en die daarom ver
moeid en beladen neerzinkt aan de voeten
van Christus om van Hem Zijn wegen te
leren. En de Heere Jezus Christus roept het
hen toe: 'Komt herwaarts tot Mij, allen die
vermoeid en belast zijt en Ik zal u mst geven'.
Hij is machtig om die mst te schenken, want
Hij heeft die rust verworven door Zijn bloed.
'Ik zal mst geven'. Wat een heerUjke belofte
is dat: Ik, de hemelse Geneesheer, zal u niet
laten tobben en zwoegen. 'Ik zal u mst
geven'. Och, het zou al zaligheid zijn wan
neer Hij tot ons sprak: 'Ik kan u mst geven'.
Want we zouden moeten zeggen met een blik
naar het kmis: 'Ja Heere, Gij kunt het. Gij
hebt er voor geleden en gestreden'. Het zou
groter zaUgheid zijn als Hij zei: 'De wil u mst
geven'. Want we zouden moeten zeggen: 'Ja
Heere, Gij wilt het, want Gij hebt Zelf
beloofd dat Gij het gekrookte riet niet zult
verbreken en de rokende vlaswiek niet zult
uitblussen'. Maar het is de hoogste zaligheid
nu Hij zegt te kunnen en te willen maar ook
te zullen: 'De zal u mst geven. U mag er niet
aan twijfelen. Wanneer u in Mijn 'msthuis'
komt, zal De u mst geven'.
Die mst neemt alle onmst weg. We ontvan
gen mst in onze vermoeide ziel, mst in ons
geweten met zijn nooit zwijgende stem, mst
van de verleidingen van de zonde en de ver
lokkingen van de wereld, mst ook van de vre
ze des doods en de verschrikkingen van het
oordeel. Rust van al onze arbeid, zwoegen en
strijden, van al onze bekommernissen en
noden. Wanneer we bij de Heere Jezus Chris
tus in Zijn 'msthuis' zijn, hebben we het goed.
Daar leren we het zeggen: 'Weg aarde, weg
schatten, gij kunt niet bevatten, hoe rijk ik
wel ben. 'k Heb alles verloren, maar Jezus
verkoren. Wiens eigen ik ben'.
Die mst is alleen bij de Heere Jezus Christus
te vinden. Waimeer de HeiHge Geest u onms-
tig maakt, wanneer Hij u heeft ontdekt aan
uw zonde en schuld, zal Hij u ook tot de
Heere Jezus Chrisms leren gaan. Toch is dat
niet gemakkelijk. Een mens gaat niet graag
naar een msthuis. Wat is het zwaar voor een
zondaar om heel zijn zondige leven te verla
ten en voorgoed naar het hemelse 'msthuis' te
gaan. Toch is er geen redding buiten dat
komen. Luther heeft eens gezegd: 'Al moest
ge over scheermessen lopen, ge moet erheen'.
Niemand ontrekke zich aan deze roepstem.
Niemand luistere nog langer naar de bedrieg
lijke verlokkingen van de wereld, die u wel
rast belooft, maar nooit mst schenkt. De
wereld kan u niets anders geven dan de mst
van het graf. Komt daarom toch tot de Heere
Jezus Christus, Hij zal voor u zorgen. Hij zal
u mst geven. U hoeft niets anders te zijn dan
een vermoeid en beladen zondaar. U heeft
niets anders te doen dan u te laten zaUgen.
Dan zult u het met de dichter van Psalm 36
moeten uitroepen:
"Hier wordt de rust geschonken.
Hier wordt 't vette van Uw huis gesmaakt.
ST.
W.L.S.
Deze vraag- en antwoordrubriek staat geheel ten dienste van de lezer die er
kostenloos gebruik van kan maken. Uw vragen op velerlei gebied kunt u stu
ren aan: Redactie Eilanden-Nieuws, Postbus 8, 3240 AA Middelharnis, met
in de linkerbovenhoek 'Vragenrubriek' vermeld. De vragen worden door
deskundigen beantwoord en zullen binnen enkele weken na de inzending
compleet met antwoord in deze rubriek worden gepubliceerd.
GUINESE BIG
Waarom wordt een cavia zo vaak 'guinees
biggetje' genoemd?
Antwoord: Big omdat het diertje een knor
rend geluid maakt en guinees vermoedeUjk
doordat het afkomstig is uit Guyana in Zuid-
Amerka.
Wie zijn eigenlijk de uitvinders van ons geld
en waar zijn de eerste geldstukken gemaakt?
Hoe ging dat toen?
Antwoord: Als we gaan graven in de
geschiedenis van ons geld, kan worden vast
gesteld, dat de Chinezen het eerst op het idee
kwamen om kunstig vervaardigde messen,
mooi glanzende, porseleinachtige schelpen
(die nu als Cypraeidae bekend staan) en
andere begerenswaardige zaken te gaan
gebmiken als voorwerpen met afgesproken
vast waarde, waarmee goederen gemild kon
den worden als bij verkoop van het eigen
product de gewenste artikelen niet aanwezig
waren en elders gehaald en toch ergens mee
betaald moesten worden. Op die manier
beschikten zij al zo'n duizend jaar vóór
Christus over een vorm van geld. De munten
daarentegen zijn volgens de Griekse schrij
ver Herodotus een uitvinding van de oude
Grieken in het staatje Lydië (gelegen tegen
over Athene op de westelijke punt van
Klein-Azië), waar langs de oevers van een
rivier de Pactolus brokjes electmm werden
gevonden. Dat was een natuurlijke legering
van zilver en goud, waarvan al sieraden wer
den vervaardigd. De kooplieden daar hadden
ook behoefte aan een ruilmiddel met een
vaste waarde en besloten daarvoor dergelij
ke kleine klompjes electmm te gebmiken.
Die kregen eerst een instempeüng als een
soort garantie, dat ze officieel betaalmiddel
waren.
Er zijn van die 'geldstukjes' uit circa 600
vóór Christus temggevonden, bestaande uit
een onregelmatig gevormd brokje electmm
van ongeveer 15 tot 20 mm doorsnede, met
een ingeslagen afbeelding van een leeuw.
Toen later bleek, dat zuUce brokjes erts
onderling ongelijke hoeveelheden goud en
zilver bevatten, ging het staatje Lydië het
electmm splitsen in goud en zilver en tijdens
de regering van koning Kroisos (560-547
voor Chr.) de eerste echte munten slaan, die
nu nog bekend staan als gouden en zilveren
'staters'.
Het koninklijk zegel op die munten bestond
uit de koppen van een leeuw en een stier en
vormde voor de gebmikers een waarborg,
dat deze staters het juiste gewicht aan goud
en zilver bevatten.
Andere Griekse standstaatjes gingen toen al
gauw eigen munten slaan, eerst eenzijdig
met een enkel gegraveerd stempel, waarop
een verhit plaatje goud, zilver of later brons
werd gelegd en met een hamer bewerkt,
daarna tweezijdig door óók nog een gegra
veerd stempel onder de drevel te leggen,
waarmee zo'n munt geslagen werd.
Weet u een recept om zelf zoute stengels te
bakken?
Antwoord: Meng tien gram gist aan met een
kopje lauwe melk. Smelt 50 gr. boter of mar
garine en kneed daarin 200 gr. bloem met 12
gr. (een eetlepel) zout en de aangelengde
gist tot een stevig deeg. Laat dit ongeveer
drie kwartier op een warm plekje rijzen en
rol het dan uit op een met bloem bestoven
tafelblad. Snijd van die platte deeglap dunne
reepjes en vorm daarvan stengels en desge
wenst ook krakelingen. U kunt ze in circa 20
minuten gaar bakken in een goed verwarm
de oven, maar ook in een koekenpan met een
groot deksel erop.
Waaraan kan ik giftige paddestoelen her
kennen
Antwoord: Die hebben geen enkel keimierk
waar u ze allemaal aan kunt onderscheiden
van niet-giftige. Er zijn meer dan 1200 soor
ten en bij alle groepen komen giftige soorten
voor. Zelfs een kenner moet wel héél goed de
vele honderden verschijningsvormen kuimen
onderscheiden alvorens hij met zekerheid
kan zeggen, welke wèl of niet eetbaar zijn.
En sommige gevaarüjke paddestoelen hjken
verdacht veel op ongevaarlijke.
Uitslagen ronde 5 in de huishoudelijke
competitie, gespeeld op 30 september jl.
Moedt - Van der Waal1-0
Peeman - van Hooff0-1
Van den Ouden - den Haan1-0
Hameeteman - de Jagerrem.
Hennekes - Stmik1-0
Noordijk-A. Visser1-0
I. Lagendijk - Bomrem.
Verolme - Loosjes1-0
Van Prooijen - Lesuis1-0
Boeter-M. Lagendijk1-0
Bosch - Nelemanrem.
Vis - C.J. Smitrem.
Dupree - Meiaard1-0
-22-
Vanaf de Albatros is in het maanlicht het witte schuim-
spoor al te zien. De agenten hebben hun pistolen in de
hand en turen ingespaimen in de richting van hun doel.
De stuurman van de Albatros controleert zijn koers
nogmaals. "Nog een minuut of wat!" De spanning is te
snijden.
De boot heeft flink wat snelheid gewonnen nu de vol
ledige bemanning overboord is gestapt. Daardoor haalt
de Albatros de boot minder snel in dan de Sik denkt.
En dat wordt het behoud van de maimen op de Alba
tros. Want als de Sik de schakelaar overhaalt zijn ze
nog zo'n vijfenzeventig meter van de boot verwijderd.
Dan spat de boot met een donderende klap en een oog-
verbUndende flits in duizend stukken uit elkaar.
HOOFDSTUK 15
Het lijkt alsof ze met volle vaart tegen een boom
opvaren. De boot komt helemaal los van het
water en boort zich dan met de neus in de lang
zame deining. De stuurman en de drie agenten slinge
ren overboord. De andere twee mannen smakken kei
hard neer in de boot. De reddingboot richt zich direct
weer op en vaart langzaam, met stationair draaiende
motor verder.
Het in de boot overgebleven bemanningslid komt het
eerst weer bij zijn positieven. Moeizaam krabbelt hij
overeind, stapt over de politieagent heen en schakelt
de motor uit. In de plotselinge stilte is duidelijk een
steeds dichterbij komend geruis te horen. Door de
kracht van de explosie wordt een flinke golf hun kant
op gestuurd.
Gelukkig hebben de maimen een zwemvest aan. Proes
tend en naar adem happend laten ze de golf over zich
heen spoelen. Daarna wordt het helemaal stil.
"Zijn jullie daar nog?" kHnkt een ongemste stem van
de boot. Van verschillende kanten komt gelukkig ant
woord. De agent in de boot is inmiddels ook weer bij
en beide mannen helpen de zwemmers weer in de boot.
Langzaam dringt tot hen door wat er is gebeurd. Nie
mand zegt iets.
De stuurman klimt weer achter het stuur en ontsteekt
de grote schijnwerpers. De boot heeft gelukkig geen
schade opgelopen. Langzaam varen ze naar de plek.
Brokstukken van de boot dobberen op de golven. Een
grote oUevlek glinstert in het felle licht. MisseUjk en
nog half verdoofd door de klap denken de mannen aan
het lot van de bemanning, waar ze geen spoor van ont
dekken. Ze varen een paar rondjes maar zien niets dan
drijvende brokken. De stuurman pakt met tegenzin de
mobilofoon van de houder. Hoe moet ik ze dat vertel
len?
Een kilometer verder zet een vreemde optocht zich in
beweging. Zacht pmttelend trekt de waterscooter de
Sik, Max en John achter zich aan. Willem zet rechtst
reeks koers naar de kust, zo'n twee kilometer verder
op. Ze bevinden zich ter hoogte van de duinenrij bij het
begin van de Maasvlakte. De mannen en de jongen zijn
op hun mg gedraaid en Uggen door hun zwemvesten en
overlevingspakken hoog in het water. Het water spoeh
als een boeggolf langs hun schouders. John beseft hoe
slim deze actie is. Als ze doorgevaren waren was het
een kwestie van tijd geweest en dan zouden ze gepakt
worden. Hij had uit de gesprekken begrepen dat ze
achtervolgend werden door een razendsnelle boot. En
waar ze ook heen zouden varen, altijd zou een radar
hun positie onverbiddeüjk registreren. Maar nu zullen
de achtervolgers zeker de eerste tijd denken dat ieder
een omgekomen is, terwijl zij ongestoord ontsnappen.
Zonder dat welke radar dan ook er enig spoor van kan
oppikken.
Hij denkt aan Leonard. Het Ujkt een dag geleden dat ze
samen plonsend naar de boot gelopen zijn en plotseling
de stem over het water schalde. Hoe zou het zijn met
hem? Langzaam vervagen zijn gedachten en een paar
minuten later slaapt de oververmoeide jongen, terwijl
hij in het koele water voortgetrokken wordt door een
puffende jetski.
Aan de einder zorgt de opkomende zon ervóór dat
een dunne streep zwarte lucht donkerblauw wordt.
Over een uur zal de nacht plaats hebben gemaakt
voor het prille ochtendlicht. Een kilometer verder
breekt de trage branding op het brede strand van
Oostvoome.
De landrover kmipt grommend door het mile zand
tegen het duinpad omhoog. Er wordt geen woord
gewisseld. Op de achterbank zitten Van Zanten en zijn
slapende zoon. Voorin zit Verhoef, naast de agent aan
het stuur. Twee andere agenten achterin, met de gevan
gen criminelen. Ieder worstelt met de verwerking van
het bericht dat ze net ontvingen van de reddingsboot.
Het kan niet! Onmogelijk! John, gevangen genomen
en nu omgekomen door een explosie? Geen spoor te
bekennen van de bemanning, had de stuurman van de
Albatros gezegd. Wat moet ik zeggen als ik thuiskom?
Of zijn ze bijtijds van boord gesprongen. Alstublieft,
laten ze hem nog vinden, laat hem levend terugko
men. Twee tranen zoeken hun weg in de stoppelbaard
van de politieman.
Ze passeren een politiepost en verlaten het duingebied.
De chauffeur rijdt mstig naar het duinwachtershuis.
Leonard slaapt zo vast dat Van Zanten hem met moei
te wakker krijgt. Versuft en slaperig strompelt hij naar
biimen ën valt zijn moeder in de armen. Even later ligt
hij in een diepe slaap verzonken.
Nog even en de zon zal boven de horizon uitkomen.
Langzaam, als met tegenzin, rijdt de landrover het
oude stadje in. Iedereen stapt uit. De agenten gaan mee
met Verhoef, want bij de boodschap die hij moet over
brengen is steun hard nodig.
Mohammed Al Yasser kijkt verbaasd op van zijn ont
bijt als er hard op de deur wordt geklopt. "Binnen!" De
deur gaat oneerbiedig snel open en een paniekerig kij
kende officier van de wacht stapt binnen. "Gegroet,
Overste, Allah geve u een goede dag. Er is een bericht
binnen gekomen van ons schip. Het kwam drie minu
ten geleden binnen."
"Ah, juist. Alles in orde en de lading aan boord neem
ik aan." Mohammed veegt met een servet zijn mond
af. De koude kip smaakt weer prima.
"Eh, nou niet bepaald. Overste. Er is iets ernstigs
gebeurd, vrees ik." Angstig kijkt de officier naar de
reactie van Al Yasser.
De op één na machtigste man van het leger heeft
geleerd mstig te blijven in perioden van tegenslag.
Langzaam legt Al Yasser het servet neer, netjes recht
naast zijn bord. Perfectionisme voor alles. Dan steekt
hij langzaam maar zeker zijn hand uit en draait zijn
blik in de richting van het vel papier. De hand van de
officier trilt als hij het bericht aan Al Yasser geeft. Hij
klapt zijn hakken tegen elkaar en wacht af.
Langzaam, regel voor regel, leest en interpreteert hij
het bericht. En langzaam maar zeker ontketent zich
binnenin hem een stalen, vUjmscherpe en onbegrensde
woede. De woede die zich altijd van hem meester
maakt als hij iets tegenkomt dat hem belemmert zijn
doel te bereiken. Adrenaline begint door zijn aderen te
stromen. (wordt vervolgd)
