Overdenking
Jeugd bra ndweerleden Ouddorp
ontvangen afscheidsmedaille
iiMiErMriiEuws
Treintje spelen
uit de
Heilige Schrift
HET
rjÖJKVENSTER
Een verdrietige
constatering
VERVOLGVERHAAL
Blik op kerk
en samenleving tj
Nogmaals Volendam
Verschil in levensstijl
Intolerantie
M'n stukje over de gebeurtenissen in Volen
dam, nu alweer drie weken geleden, heeft
nogal wat losgemaakt! Vooral de zin 'dat
roomse jongeren niet beter weten' heeft bij
sommigen kwaad bloed gezet. Omdat ik me
bewust was hoe gevoeUg deze dingen Uggen
had ik met opzet geschreven dat we niet
beter zijn, en zeker niet uit de hoogte moeten
neerkijken op de jongeren in Volendam, die
op die manier meenden Oud en Nieuw te
moeten vieren. Maar dat blijkt niet geholpen
te hebben. Daarom is het wellicht goed om
er nog eens op terug te komen en'te proberen
duidelijk te maken wat ik bedoeld heb.
Het kan voor iemand een geheim zijn als ik
zeg dat de levensstijl van de rooms-katholie
ken een andere is dan die van de orthodox
protestanten. De eersten zijn wat meer op het
zuiden georiënteerd, laten we zeggen wat
Bourgondischer en wat uitbundiger. Ze bou
wen graag een feestje, ze vieren kermis en
Carnaval, ze hebben een totaal andere opvat
ting over de zondag. En zo zou er veel meer
te noemen zijn. Het Calvinisme - waar toch
de orthodox-protestanten toe gerekend wor
den, is van huis uit veel ingetogener, veel
soberder, veel ernstiger. Natuurlijk mag er
op z'n tijd vreugde zijn, we lopen niet te
kniezen, en we mogen op een gepaste wijze
feest vieren en bruiloft houden, enzovoorts.
Maar men wordt geacht zich afzijdig te hou
den van allerlei leeg vermaak, van café- en
discobezoek en van overmatig gebruik van
alcohol. Natuurlijk komen deze dingen ook
onder orthodox-protestanten voor, vandaar
ook dat ik een- en andermaal heb betoogd
dat wij niet beter zijn. Er is geen enkele
reden om onszelf op de borst te slaan dat wij
het zo goed doen, of om onze rooms-katho-
lieke medemensen te diskwaUficeren.
Er was dan ook geen haar op mijn hoofd die
eraan gedacht heeft de beschuldigende vin
ger uit te steken naar de jeugd van Volen
dam, of te suggereren dat zij die ramp van de
Nieuwjaarsnacht op de een of andere wijze
wel verdiend zouden hebben! De vraag naar
het 'waarom' speelde ook toen het zuidwes
ten van ons land in 1953 getroffen werd door
de watersnood. De bevolking van 'de eilan
den' was immers overwegend orthodox-pro
testants? Waarom moesten er juist van hen
zovelen omkomen in het water? Het past ons
niet enig causaal verband te leggen. De
Heere Jezus Zelf heeft een ander accent
gelegd, toen Hij sprak over de toren van
Siloam, die ingestort was, en waarbij acht
tien mensen omgekomen waren: "Indien gij
u niet bekeert zult gij allen insgelijks ver
gaan".
Tenslotte, we zijn een christelijk weekblad
op Gereformeerde Grondslag. Mag dat als-t-
U-blieft uitkomen in onze cominentaren?
We willen graag rekening houden met de
gevoelens van andersdenkende lezers, maar
we blijven ook graag vasthouden aan onze
principes. En gezien de reacties lijkt het wel
alsof dat niet mag. Dat vind ik toch een beet
je merkwaardig. Vrijheid van meningsuiting
is voor de grote meerderheid van ons volk
een groot goed. Maar zodra de orthodox
protestanten hun geluid laten horen, dan
schreeuwt men ineens moord en brand... Is
dat niet een vorm van intolerantie?
Waarnemer
Deze vraag- en antwoordrubriek staat geheel ten dienste van de lezer die er
kostenloos gebruik van kan maken. Uw vragen op velerlei gebied kunt u stu
ren aan: Redactie Eilanden-Nieuws, Postbus 8,3240 AA Middelharnis, met
in de linkerbovenhoek 'Vragenrubriek' vermeld. De vragen worden door
deskundigen beantwoord en zullen binnen enkele weken na de inzending
compleet met antwoord in deze rubriek worden gepubliceerd.
OMltffiilóE OaCHlOECËN
Telkens als ik een mooie orchidee verpot
heb, staakt de groei en bloei, ondanks goede
grond en veel mest. Wat te doen?
Antwoord: Met bloemistenaarde en mest
richt u niets uit, want het slecht ontwikkelde
wortelgestel van de orchideeën kan zelf niet
het benodigde voedsel uit de grond opne
men. Het kweken ervan geschiedt met bijbe
horende schimmels, die eerst het zaad en
later de opgroeiende plant haar voedsel moe
ten verschaffen. Vroeger werden er speciaal
uitgezochte boomwortels in de bloempot
gedaan om zo'n schimmel op te laten gedij
en. Daarna ging men het voordeliger sphag
num (veenmos) er voor gebruiken, maar dat
is vaak verontreinigd. Indien de oorspronke
lijke vulling van de allereerste pot verloren
ging, kunt u beter bij een bloemist of orchi-
deeënkweker een geschikt mengsel halen.
Ukunt daarvoor kiezen uit materialen als
bijv. gemalen kurkeik, boomvarens, Scandi
navisch boomschors, houtskool, turf, vermi-
cuUte of polystyreen. De plant met kluit en al
overbrengen in een iets grotere bloempot is
natuurlijk het beste, dan is er slechts een
kleine aanvulling rondom nodig en laat u de
onmisbare schimmel ongerept op haar
plaats. Bezit u een volwassen sympodiale
orchidee (dat zijn die met een meestal
bovengrondse wortelstok, die aan één zijde
een scheut maakt en aan de andere zijde
afsterft), dan kunt u tijdens het verpotten de
achterste schijnknol afsnijden en die op een
bcikje met wat vochtig mos leggen. Daar ont
wikkelen zich jonge loten uit, die u zelf zou
kurmen opkweken. Maak dan éérst een goe
de studie van de vermeerdering en de ver
zorging.
Kunt u me eens uitleggen wat nu eigenlijk
amber is?
Antwoord: Onvervalste amber komt in ver
schillende verschijningsvormen en kwalitei
ten voor. De beste en originele amber is een
zeldzaam en daardoor kostbaar product uit
het darmkanaal van de potvis. Het drijft wel
eens in klompen van ongeveer een half tot
tien kg in zee en spoelt soms aan. Deze grij
ze amber is steenhard, smelt bij 60 °C en is
vanwege haar aangename geur al eeuwen
lang in trek bij de parfumbereiding. De
gemiddelde prijs van 1 kg goede kwaliteit
Ugt tussen de 3.000,- en 4.000,-. Iets
minder van kwaliteit, dus goedkoper, is de
eveneens steenharde witte amber. Die is
namelijk verbleekt door de langdurige bloot
stelling aan licht en water en ze geurt daar
door ook zwakker. Er bestaat nog een don
kergrijze soort die middelbard is en aan de
buitenzijde vaak lichtblauwe vlekken ver
toont, maar toch nog redelijk geurt. De goed
koopste ziet er vrijwel of helemaal zwart
glanzend uit en is van binnen nog week. Die
heeft geen aangename geur. Het soorteUjk
gewicht is afliEmkelijk van de soort. Er kan
van échte amber sprake zijn als het blijft drij
ven op water.
Indien een stukje ervan oplost in verwarmde
pure alcohol (96%) en ether, komt het wer
kelijk van een potvis.
caavi aamEeRaNO
Hoe is 't mogelijk dat de binnenkant van een
aluminium pan zo zwart wordt, dat wij die
met de schuurspons niet blank meer krijgen?
Antwoord: Aluminium pannen worden snel
zwart als u er appelen en peertjes dan wel
rabarber of zuring in kookt. Verder hebben
de gehalten chloor, kalk en ijzerzouten in het
leidingwater een flinke invloed. Door de hit
te slaan kalk- en andere zouten neer. Is er
bovendien iets aangebrand, dan is zo'n pan
ook met een goed schuursponsje moeilijk
schoon te krijgen. Beter kunt u het metaal
dan een beurt geven met fijne staal wol, dat u
in een 3%-oplossing van citroenzuur doopt.
De daarvoor benodigde blokjes kunt u bij
een drogist of apotheker halen. Gewone
(af)wasmiddelen en zelfs azijn kunnen on
voldoende werkzaam zijn, vooral indien het
een oude of hardnekkige aanslag betreft. Het
komt voor, dat zelfs citroenzuur niet meer
helpt en dat men een zelfde percentage fos-
forzuur nodig heeft. Maar dat is een paar
denmiddel. GevaarUjk of giftig is zo'n zwar
te aanslag in deze pan echter niet.
'Maar Ik heb tegen u, dat gij uw
eerste liefde hebt verlaten
(Openbaring 2:4)
Johannes moet in opdracht van de Heere
Jezus een brief schrijven naar de voorganger
van de christelijke gemeente in Efeze. Veel
werk heeft deze man in de dienst van zijn
Koning mogen verzetten. Het is daarom ver
drietig dat de Heere Jezus moet constateren
dat er bij hem ook minder goede dingen wor
den gevonden. Hij spaart deze broeder niet.
Het was een rechtzinnig iemand en de
gemeente was dat ook. Toch moet de Hei
land klagen: 'Maar Ik heb tegen u, dat gij uw
eerste liefde hebt verlaten.'
Dit is een kritisch woord dat ons de oren doet
spitsen. De boodschap van Christus liegt er
niet om. 'Maar Ik heb tegen u, dat gij uw eer
ste liefde hebt verlaten.' We denken aan de
liefde tot God, de Uefde tot Zijn dienst en de
liefde tot Zijn volk. Wat was er bij onze
voorganger nog van over? Het licht op de
kandelaar brandde in Efeze niet meer zo
sterk als vroeger gebeurde.
Zeker, gevaren werden nog steeds onder
kend. Dwalingen werden nog altijd getoetst.
En de leer werd zuiver gehouden en verde
digd met grote inzet en ijver. Maar hiermee
hield het wel op! De liefde was gaan kwijnen.
Bedroefd moet de Heere Jezus vaststellen,
dat de eerste liefde voorbij was. De engel van
de gemeente stond nog wel pal voor de waar
heid, maar de toewijding tot Christus werd
gemist. De liefde van Christus dreef hem niet
langer. Er was een gedaante van Godzalig
heid, maar dan wel zonder de liefde van vroe
ger. Dat heeft de Heere tegen hem.
En deze liefde was niet per ongeluk verloren
gegaan. Hij had die liefde opzettelijk verla
ten. Dat was een heel bewuste daad geweest.
Want we kunnen wel zuiver in de leer zijn,
maar niet meer uit een positieve overtuiging.
Dat is een verdrietige mogelijkheid. Dan ver
zaken we die liefde van vroeger. En dat is
heel ernstig. Deze voorganger zal gewaar
schuwd hebben. Hij zal op de leer gezeten
hebben. Zo zeggen wij dat toch? Maar in al
die arbeid werd de vurige liefde van vroeger
gemist. Dat is zorgwekkend. Alles verstart
dan op den duur.
Paulus had 35 jaar geleden hierop al gewezen
toen hij schreef, dat de Efeziërs de waarheid
in liefde moesten betrachten om zo op te
wassen in Hem Die het Hoofd van de
gemeente is. In Efeze was men de waarheid
wel toegedaan. Maar ze moesten die waar
heid in liefde betrachten. En de liefde werd
gemist.
In Efeze waren grote dingen gebeurd. Daar
waren mensen uit de duisternis van hun zon
den getrokken en mochten ze gaan leven in
Gods wonderbare licht. De Heere werd alles
voor hen. Ze konden van Zijn liefde niet
zwijgen! Ze hadden Hem lief omdat Hij hen
eerst had liefgehad. De dagen van de eerste
liefde vormen een opmerkelijke tijd. Dan
kunnen we een hoop aan. Dan zien we veel
van Gods goedheid en trouw. Dan verzekert
de Heere van Zijn barmhartigheid. Dat was
in Efeze ondervonden.
Toch had de man die leiding geven moest, dit
alles moedwillig verlaten. Verdrietige
mogelijkheid! Met het bruidsboeket kan de
eerste liefde verleppen. We zien dat
tegenwoordig in veel huwelijken. We zien
het ook in de kerk. De vlam van de liefde
wordt niet altijd beschut tegen tocht uit de
hel. En dan begint die vlam te flakkeren. De
trouw is er nog wel en de belangstelling is
niet verdwenen. Maar de liefde die alles dra
gen moet, verschrompelt meer en meer. De
liefde tot Christus en elkaar kunnen we
bewust verlaten.
Spiegel u daarom aan wat we in deze ogen
blikken overdenken. Na de wittebroodstijd
kan de liefde verkillen. We kunnen voor de
waarheid zijn, maar niet in liefde. Ook al zet
ten we ons in voor de dienst des Heeren en
werken we ijverig in Zijn wijngaard.
Brandt het vuur van de Uefde wel in ons hart?
Ervaren we de warmte van Zijn liefde in ons
leven? Is die liefdegloed present of is alles
gedoofd? In het laatste geval moeten we ons
hart vasthouden. Wat moet er worden van
een gemeente die haar eerste liefde verlaten
heeft? Bij wie het niet langer leer en leven is?
Stel dat ook wij onze eerste liefde verlaten
hebben. Moeten we dan zo voor God ver
schijnen? Kunnen we dit voor Hem verant
woorden?
Ik hoop dat we wakker schrikken zullen nu
we deze woorden in dit briefje lezen. Onder
zoek uw hart of het liefdevuur brandt of niet!
En bidt God om Zijn Geest Die in een zondig
hart het vuur van de wederliefde aansteekt en
ook brandende houdt.
Ds G. C. Kunz
De dertien leden van de Ouddorpse jeugdbrandweer ontvingen afge
lopen vrijdag 19 januari, uit handen van burgemeester C. Sinke van
Goedereede, de afscheidsmedaille jeugdbrandweer.
Deze onderscheiding wordt uitgegeven door de N.V.B.K. (Neder
landse Vereniging van Brandweer Korpsen) te Arnhem. Om in aan
merking te komen voor deze onderscheiding moet men minimaal vier
jaar lid van een jeugdbrandweerkorps zijn geweest, en de bijbeho
rende certificaten (Junioren en Aspiranten) hebben behaald. Ook de
bijbehorende oorkonde werd hen in het bijzijn van de ouders, en part
ners, op een feestelijke brandweeravond in de kazerne te Ouddorp
overhandigd.
Tegelijk is voor deze jongeren een einde gekomen aan hun jeugd-
brandweeropleiding.
Burgemeester Sinke prees deze jongeren voor hun inzet. Niet de
avonden doeUoos rondhangen, maar in teamverband, zowel theore
tisch als praktisch, bezig zijn met de brandweertaak. Een aantal van
hen zal doorstromen naar de actieve brandweer, temeer daar er op
1 januari 2002 een viertal vacatures zullen ontstaan in de blusploeg
Ouddorp.
Inmiddels is in Ouddorp weer een nieuwe jeugdbrandweerploeg aan
de opleiding begonnen.
De namen van de jongeren die een onderscheiding ontvingen zijn:
Kees van der Bok, Andreas Grinwis, Frans Lokker, Pieter Grinwis,
Arend Troost, Dirk Voogd, Jan Hameeteman, Gerrit de Ronde, Wil-
bert Kievit, Kees Tanis, Jan Mierop, WiUiam Klepper en Hans Tanis.
Samen met hun trotse leiders, de Burgemeester en de Commandant
gingen ze graag voor u op de foto.
Jeugdbrandweer Ouddorp
■40-
Beziet mij haastig nu die schoonheid:
Neder nijgen de duisternissen.
't Veld, het vee, de vogels zwijgen.
Het nauwt in 't Westen;
Nog een tijdje, en doodgegaan
zal al die heerlijkheid gedekt en donker staan.
Hij had Nans hand gevat.
Na het ondergaan van de zon verduisterde alles snel.
Er was geen maan en traag verschenen slechts de sterren.
"We moeten nu gaan, jö!" schrok Nan.
Lopend over de dijk wees Roelf waar hij de kleine Rensje gevonden
had. Nan antwoordde daar niet op. En van dat ogenbUk was er iets
gedwongens. Toen ze, aan de dijk, stil zaten, zonder een woord, was
het Roelf of er toch een goedheid van hun samenzijn uitging. Nu werd
het ineens stroever. Hij was wat kwijt in Nan.
"Ik fiets liever alleen naar huis, Roel", zei ze, toen ze bij het gehucht
je om het haventje waren. "Heus
Roelf knikte. Begreep hij het?
En in strijd met alle poëtische gedachte kwam het schoolrijmpje in
hem op: "dit is geen spekkie, voor lepalaars bekkie".
Hij gromde er van. Een weerstrevend geluid in zijn keel.
"Echt beter", hield Nan aan, die dacht dat zijn ontevreden gehum de
reactie was op hetgeen ze voorgesteld had. "Jij kent Vorma niet!"
"Dag Nan!" zei Roelf flink, stak zijn hand uit. Even keken ze elkaar
aan.
"Daag", zei Nan en sloeg haar ogen neer.
Roelf keek terug over de zeedijk en zo langs Het Paradijs naar huis.
Doch in de Boerenhemel, vleik voor Mon Désir, kwamen ze elkaar
tegen. Nan bloosde, groette verlegen.
Vader stond bij het grote hek met de vergulde letters. "Je bent laat",
zei hij achterdochtig.
Twee dagen later ontmoetten ze elkaar weer op Het Paradijs en gin
gen weer gelijk naar huis. Rens en Lena hadden al iets in de gaten,
"'t Geeft een hoop narigheid", zei Rens. "Je mot eens met Nan prae-
te!"
'"k Zal wiesder weze, ch!" Lena gooide haar hoofd achterover in een
gebaar van: waar zie je me voor aan?
Kleine Rensje sUep al en Naantje ook.
Door het raam keek Rens de twee jonge mensen na.
"Ze gaen de kant van de diek op", foeterde hij.
"Van eiges! Zou joe anders doeë?" En omdat Rens niet antwoordde,
maar stug bleef staan kijken, ging Lena voort: "Oaltied goe' begrie-
pe, dat vaeder dat toch nie keert". Het was of Lena er heimelijk
genoegen in had, dat dit de ouwe Rens overkwam.
Ze kon het nooit goed hebben, dat haar man nog zo onder zijn vader
zat.
Rens zei: "'t Is geen stand en dan de kerk d'r nog bie!"
"Nan kon 't slechter treffen", hield Lena vol, "en bovendien, je vao-
der heb 't zelf in de 'aand gewerkt. Doch' joe, da Nan nog 'n boer
wou 'ebbe, noe ze zo geleerd is?"
Rens haalde z'n schouders op, was een beetje ontstemd op Lena. Die
wist evengoed als hij hoe Met bij de rijke boeren gesteld was en hoe
vast of ze op het stuk van de kerk stonden.
Lena's gedachten waren ook doorgegaan, want zo maar zei ze; '"n
knappe jongen! Als ik kieze most tussen en en de zuiplap, Lindert van
Gurp, dan wist ik het wel!"
Rens had er een zwaar hoofd in. Er zou nog heel wat water voorbij
Dordt moeten stromen eer dat voor elkaar was.
"Ollemael naorigheid!" foeterde hij.
"'t Is te 'ope, da ze d'r an de diek anders over dienke", spotte Lena
met de bezwaren van haar man.
Toch was het genoegen aan de dijk niet onverdeeld.
Och, er zijn nu eenmaal dingen, die niet te keren zijn door het ver
stand. En wijze voornemens leggen het af tegen het andere, dat in de
harten opkomt.
Het ging alles vanzelf.
De avond was weer zo mild en de lucht en het water hielden hun glans
nog, toen de zon al onder was gegaan.
Ze hadden weer stil naar dat schouwspel gekeken. Weer had Roelf
haar hand gevat en ineens, zonder plichtpleging nam hij haar in zijn
armen en kuste haar. Zij kuste hemlerug. Er kwam geen enkel woord.
Ze gingen staan en tuurden de Schelde op. Donkerder werd het niet
en koeler ook niet. Er was daar een hoog stenen paaltje .tussen de
blokken bazalt.
Roelf ging er op zitten en trok haar op zijn knie. Zo zaten ze. Zij met
haar armen om hem heen.
Rond hen hing de nacht. Achter hen over de dijk, was Vorma. Voor
hen de Schelde, oneindig ver en aan de hemel waren de sterren. Ein
delijk stonden ze op, namen hun fietsen. Toen greep Roelf haar hand.
"Kom je nog eens hier. Nan?"
Zij bleef omlaag kijken naar het gras, haalde slechts even haar schou
ders op, keek hem toen, ineens, aan en knikte: "Ja! Maar 't kan nooit
wat worden met ons... Vader..." Hij wist het: Ouwe Rens van Vor
ma had andere plannen met zijn dochter.
"Je zult wel met een boer trouwen!" zei hij.
Een vreemd geluid in Nans keel. "Kom, jó, 't is al zo laat!"
Ze reden weer een eind terug over de dijk tot bij het gehuchtje, rond
het haventje.
"Nu moetje hier maar wachten", wilde Nan. "Als ze ons samen voor
bij de hoeve van Koos Wachto zien rijden.
"Moet dat zo. Nan?" Hij reed vlak naast haar met z'n hand op haar
stuur.
"Bij 't Kievitsbosje dan!" stond ze toe.
Daar namen ze afscheid. "Ik ben toch blij", zei Nan, "en jij?"
"Ik ook!"
Toen reed Nan de zandweg uit. Roelf tuurde haar na en er kwam een
vast besluit in hem op. "En toch zal ik er voor vechten! Nan!" riep hij
hardop. Niemand hoorde die kreet in de nacht en langs de binnenwe
gen, voorbij Het Paradijs reed hij naar huis.
Het was gelukkig nog niet zo heel laat. Aan de dijk is het zo gauw
'nacht'. Vooral als je samen bent. In het dorp was het helemaal geen
nacht, zoals hij dat aangevoeld had aan de zeedijk. De torenklok van
Vorma sloeg negen uur, toen hij voorbij De Gouden Leeuw reed,
waar een bruiloft gevierd werd en hese geluiden door de open gescho
ven ramen klonken.
Thuis vond hij moeder alleen. Vader zat boven. Mary, in de voorka
mer, speelde haar oefeningen. Moeder stopte kousen bij de grote lees-
lamp.
"Dan zie ik het best. Maar als je liever de grote lamp aan hebt?"
"Welnee. Maar ik heb wel wat te zeggen en dat kan feitelijk beter in
de schemer..."
Verrast liet moeder het stopwerk rusten. Hoe veranderd was de klank
in Roelfs stem. Zij wist wel, dat er ineens iets in een mens kan door
breken.
Roelf ging bij het raam zitten, trommelde wat met z'n vingers op de
vensterbank. Hij begon niet en moeder dacht: ik dring niet aan. Ze zei
dat ook. (wordt vervolgd)
:ft;ï*«¥J:^S-KÏWK;--*¥.ïWSSKÏËg;M-ï
Vroeger was bet spelen met een speel-
goedtrein één van de hoogtepunten van
kinderspeelplezier. Ook volwassenen kun
nen dit speeltje waarderen. Ze maken, al is
het maar voor even. zelfde dienst uit. Met
grote broer gaat het al geruime tijd aan
zienlijk minder. Wie maakt daar de dienst
uit?
De dienstregeling zegt u. Wie anders? Het
spoorboekje is er niet voor niets. De laatste
tijd lijkt het tegendeel het geval. Het meest
recente arbeidsconflict bij de spoorwegen
spreekt boekdelen. Vooral conducteurs en
machinisten zijn het 100 procent oneens
met het door de N.S. gevoerde spoorbe-
leid. De privatisering van het staatsbedrijf
leidde niet tot het gewenste resultaat
Integendeel. Het lijkt bij tijd en wijle geor
ganiseerde chaos. Oven/olie treinen, te
weinig zitplaatsen, aanzienlijke vertragin
gen en andere storingen maken een rit(je)
per trein regelmatig tot ergernis nummer I.
Een boomblad op de rails en het lijkt wel of
het ganse radarwerk stilstaat
Pils de 'machtige armvan het personeel er
aan te pas komt is het meer dan stilstaan.
Zelfs het rondje om de kerk wordt dan niet
meer gemaakt Even een opmerking tus
sendoor. Is hetgeen positieve gedachte dat
in ons sterk geseculariseerde Nederland in
deze zeer actuele kwestie de kerk regelma
tig wordt genoemd? Rondje erom heen is
niet genoeg natuurlijk. Erin moeten we
zijn. als reiziger en als niet-reiziger: Wij
gaan verder.
De hedendaagse treinreiziger heeft veel te
verduren en komt vaak niet verder dan het
perron of de wachtruimte. Overal zijn
tekorten, aan treinstellen, machinisten en
conducteurs, behalve aan wachttijd. Ook
bussen ontbreken om tussentijdse uitval
van treinen te ondervangen.
Wat nu? Privatisering blijkt Jn leder geval
niet alles. In Engeland leidde een en ander
tot volstrekte ontreddering van het
beroemde 'rail'. Er klopte niets meer. Elke
vorm van dienstregeling was ver te zoeken.
En dat vooreen voormalig staatsbedrijf dat
alles goed op orde had.
De N.S. moet zo snel mogelijk uit deze
impasse zien te komen door overleg met
met name haar personeel op de baan en
door reizigers in kennis te stellen van actu
ele knelpunten en reële plannen die op kor
te termijn te verbeteren.
Alleen zo kan haar geblutste imago wor
den hersteld. Want treintje spelen is niet
iets dat past bij het openbaar verboer in
ons land. Dat geldt zowel leiding als per
soneel. A
Actueel
