Meubelcentrum Van der Molen Stellendam wil
marktpositie Flakkeese meubelbranche versterken
Succesvol Mirakel Spektakel
Wedstiijdploeg ZC de Schotejil
viert verkiezing Sportploeg van het jaar
Koploper Korbis
heeft moeite
met Good Luck
'Vliegtuigwrakken'
Verkoopdag te Melissant
VERVOLGVERHAAL
Jochem de
schoorsteenveger
't Is nog niet zo heel lang geleden dat aan de Scheelhoekweg op
'Delta' - het industriegebied van Stellendam - Meubelcentrum
Delta was gevestigd. Nadat dit bedrijf haar activiteiten beëindig
de heeft het bedrijfspand enige tijd op 'non-actief' gestaan, maar
ook daar is inmiddels een eind aan gekomen. Voorgoed, zo is de
bedoeling van de famiUe Van der Molen, die in dit grote pand een
geweldige mogelijkheid zagen liggen om zelf een meubelzaak te
runnen. Niet zomaar om even te proberen, nee, een bedrijf met
structuur en vastigheid, waarin vertrouwensrelaties met klanten
tot bloei kunnen komen én waarin ook volgende generaties Van
der Molen een boterham kunnen verdienen!
Dat laatste is ook een belangrijke reden waarom Ger van der Molen
en zijn vrouw Marina een eigen zaak zijn gestart. Iets opbouwen voor
het nageslacht. En daarin ligt dan ook een brok vastigheid, duur
zaamheid en betrouwbaarheid besloten. Dat de Van der Molens zich
op 'Delta' vestigden is niet alleen vanwege het daar vrijgekomen
pand, ze vonden het ook belangrijk om juist daar te gaan zitten: 'Puur
om het meubelassortiment uit breiden. Immers, er zit hier al een gro
te meubelzaak, en als wij ons daarbij voegen betekent dat een verrij
king in de keuzemogelijkheden van de klant. Van veel kanten .op 't
eiland hoor je dat ze voor meubels liever 'naar de overkant' gaan, ter
wijl ze op 't eiland eigenlijk te kust en te keur voor meubels terecht
kunnen. En hoe meer we als meubelzaken hier bij elkaar zitten des te
meer trekje de klanten naeir je toe. Net als bij de grote meubelboule-
vards. Dan hoeven de mensen van Flakkee niet meer zo nodig van 't
eiland aflegt Ger uit. Op 1 januari van dit jaar zijn ze begonnen in
Stellendam. Zowel Ger als Marina hadden in het bedrijfsleven al
jarenlang ervaring, en met enthousiasme, hartelijkheid en gastvrij
heid naar hun klanten toe zijn ze te werk gegaan. Ondanks dat hun
bedrijf nog niet echt in de publiciteit is geweest weet menige eiland
bewoner, en ook niet-eilanders, de weg naar Stellendam te vinden.
En dat is niet voor niets. De wijze waarop klanten worden geholpen
wordt ervaren als aangenaam. Je merkt dat ze hun best voor je doen.
Het ligt in de bedoeling dat na verloop van tijd ook de kinderen in het
bedrijf gaan meedoen.
Als je Meubelcentrurn Van der Molen binnenkomt stralen rust, ruim
te, kwaliteit en een veelheid aan meubelstijlen je tegemoet. Van klas
siek - in donker, licht of gepatineerd eiken, kersen, noten en wat voor
houtsoorten ook - tot moderen, ja tot Grieks toe. In bankstellen, eet-
hoeken, kasten, slaapkamers, bijzetmeubels, enz., staat er werkelijk
voor ieder wat wils. Met name verdient daarbij het assortiment com-
fortmeubelen wel een speciale vermelding. Niet datje voor die meu
belen persé tot de wat oudere mensen moet behoren, maar het is veel
al wel die leeftijdscategorie die van deze meubelen veel profijt heeft.
Wat eveneens een aparte vermelding verdient is het twinspringsys-
teem in de 'slaapafdeling', een vernuftig veersysteem in matrassen
dat in Amerika al een begrip is, en dat ook in Nederland z'n opmars
maakt.
Op dit moment heeft Van der Molen alleen de benedenverdieping
van het meubelpand in gebruik, in de toekomst zal ook de bovenver
dieping bij de showroom worden betrokken. De huidige toonzaal van
3000 vierkante meter biedt eindeloze combinaties van kleuren, stof
fen, leer en hout, vloerbedekking en vinyl, waarin klanten absoluut
zullen slagen. Maar natuurüjk kunt u zich het beste zelf gaan over
tuigen... Meubelcentrum Van der Molen is gevestigd op het bedrij
venterrein Delta Haven, Scheelhoekweg 11 te Stellendam. De ope
ningstijden zijn: dinsdag tot en met zaterdag van 10.00 tot 17.00 uur
en vrijdag 's avonds tot 21.00 uur. Het telefoonnummer is (0187)
492363.
WADDINXVEEN - Zaterdag 2 oktober
reisde de Good Luck formatie af naar
Waddinxveen voor het duel tegen koplo
per Korbis. Korbis heeft tot nu toe alle
tegenstanders met zo'n 20 doelpunten
verslagen, een moeilijke taak dus voor de
korfballers uit Middelharnis.
Op een zwaar en modderig veld liep Korbis
snel uit naar 4-0. De 4-1 kwam uit de handen
van Steven Vogelaar, die met een ver
afstandschot tot scoren kwam. Heidi Kamer
ling, kwam daarna goed door, maar werd
belemmerd bij het nemen van een doorloop
bal. Het gevolg was, dat Steven Vogelaar
een strafworp kon afronden. Enkele minuten
later gaf Samantha Krijgsman Leo van der
Made goed een doorloopbal aan, zodat de
achterstand verkleind werd tot 4-3. Korbis
kwam met behulp van een strafworp op 5-3.
Vanuit een vrije bal kwam Marcel Kievit
door, waardoor Marjon Soeteman goed kon
aangeven. Kievit rondde de doorloopbal niet
zelf af, maar passte naar de vrijstaande
Vogelaar, zodat deze eenvoudig de 5-4
inschoot. Good Luck bleef constant tegen
een achterstand aan knokken en zo werd ook
de 6-4 werkelijkheid. Vanuit een vrije bal
kon Samantha Krijgsman Liesbeth Los goed
aanspelen, die van afstand de 6-5 op het sco
rebord zette. Het werd 7-5 en met een fraai
afstandschot van Heidi Kameriing werd
wederom de achterstand verkleind. De ploe
gen gingen met 7-6 thee drinken.
De tweede helft begon rustig. Na de 8-6 van
Korbis was een combinatie tussen Nico
Overduin en Leo van der Made goed voor
een strafworp, die goed werd afgerond door
laatstgenoemde. De aanvallen stokten wat,
zodat Jan-Willem de Vos door coach Peter
van Vliet in de ploeg werd gebracht voor
Nico Overduin. Niet veel later was een com
binatie tussen Samantha Krijgsman en Leo
van der Made goed voor de gelijkmaker van
van der Made. Na hard werken en heel goed
verdedigen van de Good Luck-ers werd ein
delijk de stand gelijk getrokken. Toch had
Korbis in de laatste 10 minuten maar twee
aanvallen nodig om Good Luck met twee
doelpunten de nekslag te geven. De moed
zakte wat weg, waardoor ook de 11-8 werd
gemaakt. Wederom wisselde coach van
Vliet, ditmaal verliet Liesbeth Los het veld
voor Petra van der Valk. Na een aantal aan
vallen wist van der Valk de achterstand nog
enigszins te verkleinen door met een
afstandschot tot scoren te komen, maar Kor
bis had het laatste woord en knalde de eind
stand naar 12-9. Good Luck heeft het koplo
per Korbis niet makkelijk gemaakt en had
op sommige momenten zelfs het betere spel.
Dit werd niet omgezet in doelpunten, waar
door Korbis in de slotfase toch de twee pun
ten wist te pakken.
Het tweede team van Good Luck heeft de
punten wel gepakt. TOGO 3 uit Goes werd
met 8-12 verslagen, zodat Good Luck 2 nu
bovenin meedraait.
Ingezonden:
Naar aanleiding van "Vliegtuigwrak
ken in en op Flakkeese grond" in het
Eilanden Nieuws van 24 September
'99, in de "Oude Plaat" bij Herkin
gen, Het is ook drie keer raak geweest
boven de Krammer en de aangrenzen
de Wilhelmina Polder, in diezelfde
periode van ongeveer 15 maanden,
met veel slachtoffers.
1. Een Duitse Jager stortte neer in de Grote
Blok polder onder Achthuizen. Dat was op
Pinkster zondagmorgen, ongeveer acht uur,
juni '43, na een beschieting door een Engels
gevechtsvliegtuig
Op een afstand van 180-200 meter achter de
boerderij van A. L. van Vugt in noordelijke
richting stortte deze Jager door de toen gort-
droge en harde kleilaag, 4-6 meter diep de
grond in.
Diezelfde dag hebben enkele Duitse solda
ten nog polshoogte genomen -per vliegtuig
en sindsdien heeft er niemand er meer naar
omgekeken.
Of in deze Jager nog een tweede persoon
gezeten heeft, is niet bekend, evenmin als de
aanwezigheid van munitie.
Ondergetekende heeft van dit wrak nog
jaren stukken lood en metaal bij 't ploegen
naar boven gehaald.
Dit wrak Ugt er nu dus ruim 56 jaar. De
piloot schijnt later op 't Kranuner Gors -
gesneuveld- gevonden te zijn.
2. Pikant is wel dat deze omgeving, een
plaats des 'Onheils' zou blijken.
Want ruim een jaar later (september '44)
raakte een zweefvliegtuig los van 't moeder-
schip en moest een noodlanding maken in de
Wilhelminapolder, kort bij de Boerderij van
Noordermeer.
Vijf Canadese miUtairen konden ongedeerd
uitstappen, maar zijn - helaas - nog diezelf
de avond krijgsgevangen gemaakt door de
Duitse weermacht.
Zelf heb ik daarbij, met nog zes personen,
ongeveer vier uur aan de dijk gegijzeld geze
ten; daarbij een Duitse soldaat met geweer.
3. Achttien dagen later was 't wéér raak.
Maar nu een drama met vele doden.
Weer in 't zelfde rayon stortten, na een aan
varing in de lucht, twee Amerikaanse bom
menwerpers neer, waarvan er één brandend
neerviel. Dit was 'n Halifax bommenwerper.
Ze kwamen neer aan weerszijden van onze
boerderij. 'Eén op ongeveer 500 meter ten
westen, de ander op minder dan 1 kilometer
ten zuidoosten van 't bedrijf. Eén wrak is
toen snel geruimd. Het andere heeft onge
veer een jaar daar gelegen, met nog enkele
slachtoffers erin. Dit kwam door 't Inundatie
gebied. Het was verschrikkelijk en tegelijk
een groot wonder dat wij als gezin en nog
enkele famiUes dat overleefd hebben.
Deze gebeurtenis was op 6 oktober '44
's middags om 4.30 uur.
Uiteraard zijn er meer dan vier machines
neergekomen en zijn er meer vliegers veron
gelukt op Flakkeese bodem en in omliggen
de wateren.
G. van Dis, Sommelsdijk
TAPUT VINYL GORDIJNEN
TRAMWEG 33 OUDE TONGE
Op D.V. zaterdag 9 oktober hoopt de vrou
wenvereniging 'Tabitha' uit Melissant haar
J£iarlijkse verkoopdag te houden.
U vindt bij ons vele soorten zelfgemaakte
kaarten, mooie handwerken, cadeautjes, ge
bakken vis, speelgoed en nog veel meer.
Ook mevrouw Stuurman hoopt met crea-
spuUen en winterstoffen aanwezig te zijn.
De koffie staat klaar van 10.00 tot 3.00 uur
in verenigingsgebouw 'De Poort' aan de
Voorstraat te Melissant, waar u van harte
welkom bent.
De opbrengst zal zijn voor het kerkenwerk
van de N.H. kerk en de zending. Namens
bestuur en leden graag tot ziens.
Vrijdag 24 september jl. trad Koninklijke
Fanfare Sempre Crescendo op in de ten-
nishal van de Staver. Het orkest van deze
avond bestond geheel uit Flakkeese jonge
ren. Het thema van dit Mirakel Spektakel
was dan ook 'voor de jeugd, door de
jeugd'. Het orkest werd geleid door diri
gent Arie Stolk, deze werd bijgestaan
door gastheer Edwin Rutten.
UO-JARIG JUBILEUM
De reden van dit unieke concert was het 110-
jarig bestaan van de muziekvereniging en de
opening van het vernieuwde hoofdkantoor
van Rabobank Middelharnis. Op deze vrij
dag werd er dan ook dubbel feest gevierd.
De voorzitter van de jubileumcommissie, de
heer J. Jongejan, hield eerst een openings
toespraak. Daarna ging het orkest van start
met variaties op 'au clair de la lune'. Edwin
Rutten, alias Ome Willem, vertelde het ver
haal van het Standvastige Tinnen Soldaatje.
Dit verhaal werd ook 'verteld' door de
muziek die het orkest speelde. Dit gaf een
zeer apart effect, en het publiek was dan ook
zeer enthousiast. Midden in het verhaal van
het tinnen soldaatje, brak buiten het nood
weer los. Grote hagelstenen landden op het
dak van de Staver. Dit ging gepaard met zo'n
geraas, dat het orkest moest stoppen met
spelen. Na een kwartier werd het weer rus
tig, en kon de voorstelling hervat worden.
'Ballonvaren'
Nadat het verhaal van het tinnen soldaatje tot
een einde was gekomen, nam Edwin Rutten
het pubUek mee voor een tochtje in een bal
lon. Het orkest speelde zo levendig, dat je je
ook werkeUjk in een ballon waande. Het con
cert werd afgesloten door voorzitter Jonge
jan, deze bedankte Edwin Rutten, Arie Stolk,
het orkest en Rabobank Middelharnis. Spe
ciale dank ging uit naar Marion Grinwis en
Miranda Groen, die het grootste deel van de
organisatie van deze avond op zich genomen
hadden. Het was een schitterende avond.
Bij de bekendmaking van de sport
ploeg van het jaar van Middelbarnis,
eerder dit jaar, nodigde Leen Jordaan
de wedstrijdploeg al uit om dit bij
hem in de Staver te komen vieren.
Om allerlei redenen werd pas afgelopen vrij
dagavond het feestje gevierd (onder andere
een brandje gooide roet in het eten). Tijdens
het bowlen werd al snel duidelijk dat de
bowlingvereniging van Middelharnis geen
belangrijke leden mist aan de zwenuners van
de Schotejil. Wel deed de ploeg haar verkie
zing eer aan door de fijne sfeer die binnen de
ploeg heerst weer om te zetten in een gezel
lige avond, daarbij geholpen door de Staver-
se horeca.
De Schotejil laat dan ook weten het initiatief
van dhr. Jordaan zeer te waarderen!
De tijdens de verkiezing voorspelde promo
tie naar ZRO-A is ondertussen bewaarheid,
dat betekent voor de zwemmers flink aanpo
ten. De eerste wedstrijd was voor de wed
strijdploeg toch wel even schrikken, er
moest worden gezwommen op een ander,
veel hoger, niveau. Toch gaat de vereniging
ervanuit dat er het komend jaar nog vaker
wat te vieren valt en is het doel gesteld in
prolongatie van aanwezigheid in ZRO-A.
H. Kingmans
-35-
'De ziekte', het is nu al een jaar of vier
geleden, dat die duizenden in Rusland,
Polen en Oost-Duitsland wegvaagde,
deerde hem in het minst niet. Zijn tweede
vrouw bracht hij naar het graf, doch hij
zelf bleef overeind staan, als de eik in de
eeuwenoude wouden van Liegnitz.
En nu werd hij ineens, midden in de
zomer, op het ziekbed geworpen.
Hij had zulke hoge koortsen, hij klappertandde ervan,
zodat Lize het niet verantwoord achtte zonder chirurgijn
het verloop van de ziekte af te wachten. De medicijn
meester constateerde longontsteking en... drie dagen
later heeft Lize schreiend haar vader de ogen toegedrukt.
De klok heeft gebeierd. De Pastor - er is een nieuwe
gekomen, want Pastor Leckman is een paar jaar geleden
de weg van alle vlees gegaan - heeft de Geloofsjjelijde-
nis gelezen en het 'Onze Vader' gebeden.
Het was een onnozel stoetje op het kerkhof van Liegniz.
Bij de open groeve stond de Pastor in toga, Lize met een
halfbroer van haar vader, voor zover zij wist het enige
familieUd. En dan waren er Dolf en Hermann Weishaupt.
Dolf had er zijn slaap voor opgegeven. En Hermann? Ja,
dat was vreemd. Die was ineens van de houthakkers in
het bos gekomen, zo in zijn werkmansplunje en stond
zonder een woord te zeggen naast Dolf, een eind van het
graf.
Moeder Liesbeth? Natuurlijk zou die ook present zijn
geweest. Maar die was reeds eerder gestorven. Er kan in
enkele jaren heel wat veranderen. Je hebt nu nog Dolf
Weishaupt, die met Joseph ter visvangst gaat, terwijl
Friedrich maandenlang op zee zwalkt. Liesbeth is hoe
jong ook nog getrouwd, Hermann bij de houthakkers, die
is nu een kerel als een boom, en Lotte is in betrekking.
Het vorige jaar is Dolf getrouwd. Het ouderlijk huisje
staat er nog ongerept en allen kunnen er een tehuis vin
den als ze dat willen.
Wat achterafhebben Dolf en Hermann de begrafenis van
Hackman bijgewoond. Lize is nog steeds de vriendin des
huizes. Hun aanwezigheid is niet meer dan een beleefd
heid, die op prijs wordt gesteld. Want Dolf heeft gezien,
hoe Lize's ogen even oplichtten, toen zij hem zag. Voor
Hermann had zij niet meer belangstelling dan anders.
Nu is Lize een eenzame. En ze zit met de handen in het
haar. Wat zal zij begiimen? Die vraag heeft haar reeds
gekweld, toen vaders lichaam nog boven de aarde stond.
En nu gaat die zeker klemmen. Zij heeft immers geen
middel van bestaan? De enige oplossing zal wel zijn, dat
zij zich als dienstbode verhuurt.
Alleen met haar duizenden gedachten zit zij aan de avond
van de begrafenisdag te peinzen. Alles loopt haar tegen.
Warmeer Jochem was teruggekeerd, zou zij nu zijn
vrouw zijn. Gelukkig kreeg zij de taak, haar vader te ver
zorgen. Zo stil, als een kalm vlietend beekje, gleed haar
leven verder. En nu dit weer. Vader begraven. En zij
alleen en eenzaam op de wereld. O God, wat betekent dit
nu? Zal het dan toch.
Maar neen - dat kan zij niet. Jochem vergeet zij nooit. En
Hermann is eenvoudig niet met hem te vergelijken al past
hij naar Dolfs vrouw haar meermalen heeft gezegd de
laatste jaren uitstekend op. Hij is lang niet meer de ruwe
klant van vroeger al zal het stempel van het bruuske hout-
hakkersleven altijd wel op hem gedrukt blijven staan.
Doch, Hermann is Jochem niet. En - Jochem moest eens
terugkomen terwijl zij de vrouw was van Hermaim - stel
je dat bijna onmogelijke voor!
Lize heeft een beklemd gevoel. In de gegeven omstan
digheden verwacht zij, dat Hermann zijn aanzoek zal her
halen. Het is nu al geruime tijd geleden - moeder Lies
beth leefde nog - dat zij hem heeft afgewezen. Hij is haar
niet vergeten, dat merkt zij wel. Voor zover haar bekend,
heeft hij zich met geen enkel meisje opgehouden. Nu zal
hij terugkeren en zij is er zeker van, nu haar vader over
leden is en zij blijkbaar doelloos in het leven staat. Hij
heeft gelijk van zijn kant. Het moment is gunstig. Wie
weet, als Jochem niet tussen hen beiden stond, of zij zijn
aanzoek niet zou aanvaarden, ook al kan zij Hêrmarm niet
liefhebben. Een ordentelijk man en dat is hij nu al gerui
me tijd, kun je toch wel achten. En dan had haar leven een
doel. Een rijk bestaan is dat van houthakker niet, maar
niet armer dan het vissersleven van Dolf.
Zij heeft ook armen aan haar lijf. Met een flink stuk land
bij hun kleine huisje zouden zij een heel eind komen.
Maar... Jochem!
Of - zou dit misschien een vingerwijzing van God zijn?
Moet zij nu gaan inzien dat Jochem niet meer leeft en zij
voor Hermaim bestemd is? Maar - als zij nu voor
Jochems broer geen liefde koestert, feitelijk niet eens toe
genegenheid, zoals voor Dolf, de stille trouwe Dolf?
Buiten het huisje verneemt zij enig gerucht. En als zij uit
kijkt bemerkt zij dat haar vrees werkelijkheid wordt: daar
komt Hermann aanstappen. Hij heeft nu geen werkkleren
aan, zoals vanmiddag op het kerkhof. Hij ziet er keurig
uit, dat moet gezegd. Een flink postuur heeft hij ook wel.
Waimeer hij zich blijft gedragen, als het laatste jaar, men
zag hem ook wel in de kerk, kan hij een ordentelijk man
en vader zijn.
"Alleen - niet mijn man en niet vader van mijn kinde
ren", zegt Lize bijna halfluid.
Zij heeft ineens zonder verder te redeneren ofte piekeren
haar besluit genomen. Zij zal Jochem trouw blijven, de
dode of de levende Jochem.
Hermann, niet bepaald verlegen uitgevallen, overigens in
zijn beroep ontmoet hij tal van mensen, is nu wat links.
Hij blijkt ook fijngevoeliger te zijn dan oppervlakkig
lijkt, want hij stamelt een verontschuldiging, dat hij haar
nu al lastig komt vallen.
"Ga zitten Hermann, 't Is goed. Ik ben zo eenzaam".
Hij ziet hoe zij een blik werpt op de stoel waarin Joseph
Hackman altijd zat. Er staat een aarden asbak op de tafel,
waarin de pijp van haar vader. Hermann heeft zo het
gevoel, alsof elk ogenblik Hackman kan binnenstappen,
die verwonderd zou vragen: "Wat doe jij hier bij Lize,
Hermann Weishaupt? Kom je mij mijn dochter aftrogge
len?"
Gekheid natuurlijk: ze hebben Joseph Hackman vaimiid-
dag toch onder de groene zoden gelegd?
"Ik kom eens met je praten, Lize. Je zegt misschien: zo
gauw al, nu vandaag, nu we je vader hebben begraven
maar..."
"Dat geeft niet, jongen. Het leven gaat door of je nu van
daag komt of volgende week", vindt Lize.
En dat meent zij: hoe eerder dat met Hermann achter de
rug is hoe liever.
Maar Hermann vat haar antwoord als een soort aanmoe
diging op.
"Misschien begrijp je wel waarvoor ik kom", valt hij met
de deur in huis. Blijkbaar heeft hij zijn zelfvertrouwen
terug.
"Misschien wel, Hermann".
"Ik ben zo gauw mogelijk gekomen. Je moest eens ande
re plaimen willen maken. Want je kunt hier niet alleen
blijven, is het wel?"
"Neen. Van de wind kan ik niet leven. Ik denk mij weer
bij een boer of zo te verhuren".
"Dat zal niet meevallen, Lize. Je bent nu al een jaar of
vier, vijf eigen baas".
"Neen, dat zal ook niet meevallen, maar wat moet ik
anders?"
"Daarvoor ben ik gekomen, Lize. Ik kom je weer vragen
mijn vrouw te worden. Je hebt toen 'neen' gezegd, maar
dat is al zo lang geleden. Je zou toen bij je vader komen.
Misschien denk je er nu anders over. Ik ben je nog niet
vergeten. Ga nou niet naar de boer, maar wordt mijn
vrouw. Ik zal goed voor je zorgen, je kunt er op aan".
Lize heeft medelijden met de jongen. Zijn ogen spreken
een duideUjke taal. Hij meent wat hij zegt. Het is spijtig
hem te moeten teleurstellen. Maar zij kan en mag niet
anders.
"Ik moet je nog hetzelfde antwoord geven, Hermann",
zegt zij op zachte toon. "Het spijt me voor je. Ik draag je
niet een kwaad hart toe, geloof dat niet. Ik heb ook niets
tegen jou. (wordt vervolgd)
TELEFOON (0187) 64 18 42 Fax 64 35 95
