Een zeumerse fietstocht
Zonder
grote mensen
hebben deze
kleine mensen
niets.
H^?pA f1^N?<
Zo'n heel klein veugellje
z
Kandidatenlijst SGP
gemeente Oostflakkee
Terugblik
Biz. 2
EILANDEN-NIEUWS
„Maarge gaet 't beure; dan gaen we de
eerste groate fietstocht van wel vuuftig
kilometer maeke. Ongze schitterende
karretjes, groatendeêls gekregen van
ongze, wel is waer onstrante, mar toch
wel lieve kinderen, mosten op een
gepaste wieze ingehuldigd worre", had
Bas al inkele weken an mekoare tegen
z'n vrouw Arjaentje gezeid!
Als oefening hadde ze al een minke ritjes
deur Ouddurp gemaekt. „'t Is t'r een
prachtege naetuur, mar die wilde braem-
plokkers doewe soms net of ze niet bie
Flakkee hoare. Ze binne niet kwaed, oak
niet nieuwsgierig, mar 't bluve apparte
duunknieken.
Oak rond Dirksland, Flakkee's Lichtstad,
hadde ze meerdere keren gepeddeld.
„Daer weune aerdege maansen, „dat mot
ik eerlek bekenne,^mar d'r loape d;r oak
nogal wat rond mit een stieve nikke; die
hoa een allure teblet in geslikt, mit soms
een jaerenlange naewerking".
Gelokkig is daer zienderoagen verande-
rieng in gekomme, in wel als gevolg van
de goeë invloed van de omriengende dur-
pen. Mar noe zouwe wiele de sprong
waege, in het moaie Braebantse land
gaen verkenne!
't Eerste aande zou deur de auto over
brugd worre.
We hadde in 't begin van de weke in Me-
neerse een hangdege ofgepriesde fietsed-
raeger voor achterop de auto op de kop
getikt; dus wat dat betreft was t'r niks
meer in de wege.
,,Zeit Bas", vroeg Arjaentje 's aeves
tevoren, „zitte die karretjes noe wel goed
vastgebonde of mot ik het soms nog nae-
kieke?"
„Maans, maans toch, joe mot je eige niet
mit mannezaeken bemoeie, joe dienkt
zeker, dat een vutter healemaele uutge-
ransjeerd is, mar ik bin waerempel nog
wel in staet om een velo vast te binden".
„Mar joe vrouwe, hei joe al een soorte-
ment eêrstehulp doaze klaer staen?" Kae-
rel jaet Bas, 'k Binne bie zo'n hommele-
spaat geweest, in die heit mien pleisters
in zalve tegen zaelpiene in olie tegen
kuutkrampe meegegeve".
„Laet noe je beentjes mar wappere in je
zaedeltje mar kreune", zei t'n nog.
Weet je, wat we eigenlek oak nog moste
meeneme. Bas?
Zo'n groate ouwerwesse begoasjedrae-
ger, je weet wel, die je voor op de fiets
kan vasthaeke. Herinner joe je nog Bas,
dat Joap van Kriene vroeger mit z'n Klo-
asje voorop de begoasjedraeger al wiebe
lend naer 't land koerste?
Of dat ik dat weet, mar 't staet me oak
heel goed voor, dat Kloasje toen een heel
leuk dieng was in Joap een jonge, sterke
vent. In dat gaet op moed in dat ried
lucht!
Joa Bas, dat is allemaele wel waer, mar
als ik noe moe wiere of wat overkwam,
dan zou zo'n dieng toch een uutkomst
weze in was ik uut t'n brand.
Joa, joe uut, mar ik in den brand, je mot
die jeugdgrillen noe ongderhand mar es
opgeve, want ik zieë m'n eige al karre
mit twee hongderd pond voorop deur
Braebants dreven.
Bovendien wiere we voorpagina nieuws
in het Braebans Dagblad.
Mar noe wat oares, Arjaentje, hoe staet 't
mit de stikzak?
Want je mot mar rekene, dat zo'n tocht
veul van een maans vergt, in je weet wat
buurman vorige week nog zei: „D'r mot
spek voor 't gereêl zitte".
Dat is waer manlief, mar ik hoa gedocht
om maarge ongze sportieve prestoasie te
laete volge deur een heêrleke maeltied in
zo'n oerknus bosrestorant.
Niet gek bekeke, m'n lekkerbekkie, in
mit deze heêrleke vooruutzichten doke de
beide echtelieden even laeter in bed.
D'n oaren ochtend gienge de oagluukjes
al vroeg ope, daer de zunne z'n lichtspel
al vroeg begon.
„Kom op meid, overaande, in geliek het
goeë voorbeeld gevend, sprong hie als
een dartel veulen uut bed.
Arjaentje, die nog an 't ontdoaën was,
keek verbeisterd toe.
,,Je heit toch geen tik van de meule
gehad", vroeg ze fijntjes? Mar tenslotte
had oak z'n wederhelft d'r beentjes buten
bed gestoke in stong naetuurlek nog een
hort voor de spiegel te droaien. Ze had
een luchtig jurkgevalletje angetrokke,
want het beloofde waarm te worren.
In juust dat prachtige weer in die strae-
lende zunne brocht oak al heel snel
vrouwlief in een jolige stemming.
Ik komme d'r an, riep ze jongemeisjes-
achtig in even laeter schove ze achter een
mok dampende thee in een flienke staepel
boterhammen. Eerst wier er voor deze
dag om een zegen gevraegd. Monter stap
ten ze even laeter naer buten in zwoai-
den uutbundig naer de nieuwsgierege
buren.
Een hortje laeter deed Bas de knoerpende
deuren van wat hie een garage noemde,
open.
„Je mot buten mar instappe, schattebout,
want binnen is het wat rommeleg". Je
bedoeld zeker, dat het in dat hok van joe
een gigantische chaos is, was heur weer
woord.
Het vuufdehands mobierl gleed roak uut-
braekend de openbaere weg op in reed
bienae buurvrouw van de sokke.
Lompe vaant, raesde ze, ken je niet uut-
kieke, je ken amper mit de kruwaegen
rieë, laet staen mit een auto.
't Is mar gelokkig, dat we gisteraevends
alles al gelaeë hoa,, want als ik al luuste-
rend naer ongze snel angebrande, mar
oak vlug biegedroaide buurvrouw, most
inpakke, stonge we hier over een ure nog.
„Rieë", zei Arjaentje, in de teer houwe,
want buurvrouw is t'r niet zovoare naest.
Vrolek toeterend, in een roakgerdien ach-
terlaetend liet Bas de koppelienigspedo-
ale veuls te schoe opkomme in vloog Ar
jaentje haest deur 't dek.
Je zal 't wel noait leêre, ze konne beter
joe jaerleks keure inplekke van de auto.
Tsjonge, tsjonge, wat een vaant.
Bas zweeg wieselek in de slee gleed
grom-zoevend ove rde weg. Even voor
het Hellegatsplein stopte Bas om te kie
ken of de karretjes nog goed vast zatte.
Je kan je eige niet voorstelle, dat het hier
vroeger op het waeter zo ieselek ge
spookt heit.
Mar as je noe naer de kante van de Plaete
kiekt, dan zieë onze oagen een stikj nae-
tuurschoan, dat z'n weergae niet heit.
Wat is het hier ontzettend moai, je wordt
t'r stille van. Mot je die veugels, ieder op
z'n eige wieze zien foerasjeren; mit op de
achtergrond de heckrunderen in de fjor-
depaerdjes. In dat prachtege risse groen
van de schorren, deursneë deur ondiepe
vleien mit op de achtergrond de vanzelf
opgeschote bossaasjes.
Hier past alleeên mar diepe eerbied.
Al keuvelend in genietend reden ze even
later het Braebantse land binnen in nae
een dik ure rieë kwamme ze op de plekke
an, waer de krachttoer most beginne.
Bas zette een soort gevechtspetje op in
riep mit veul bravoer: „Lat ze noe mar
komme".
Arjaentje deed niet voor 'm ongder;
alleen zette ze een soort fleurig rabarber-
blaedje op t'r hoad in riep striedlustig;
hier binne ze!"
In zo stegen de moedige oudstrijders op
hun iezeren rossen in peddelden genie
tend onder een heêrlek hollands zunnetje
deur een oer Braebants landschap.
„Kiek daer 's", schreêuw-zwoaide Ar
jaentje mit een moaiende aarmbeweging,
„wat een moaie blommetuun!"
Manlief keek steigerend opzieë, mar of
z'n fiets niet meekeek of tegen de draed
was, dat weet t'n niet meer, mar hie hob
belde naest het fietspad, dook over het
stuur in maekte een noadlanding in d'n
baarm.
Mit een mond vol gras in in ieder oare
een pienksterblomme keek hie loddereg
in geschrokke, plat op 't gatje naer z'n
vrouwe, die, toen ze zag dat Baslief prak
tisch healemaele heel was, proeste van de
lache.
„Noe ziê ik twee blommetuunen", gierde
ze! Bas gromde. Gelokkeg had de tweê-
wieler geen schrammetje, terwijl Bas
luchjes biegepleisterd most worre.
't Eên in ander kon oak noe de pret niet
drukke, in nae inkele uren van ontspanne
fietsen deur Braebants moaie naetuur
zagge ze een prachtig piknik plekje.
In toen begonne ze de stikzak uut te pak
ken. Voor ieder 10 boterhammen mit
spek in hamme, wat eitjes in een paer
plakken zoete koeke in worstebroadjes.
In dan neme we over een ure nog een
bakje leut uut de thermos mit een tom
poesje in dan nog een appel voor de lijn.
„Ik dienke, als we dat alles naer binnen
slaen, we 't leste aantje wel kenne
krupe", zei Bas.
We ete zuvel Bas, dat we in ieder geval
nog ruumte genog hoa voor de waarme
maeltied in dat bosgevalletje.
Mar ze wouwe net beginne mit bikken,
toen d'r een vervaerlek gegrom klonk.
Arjaentje sprong geschrokke overaande,
waerbie de boterhammen deur het gras
rollende in bralde: „Kom op Bas, dat is
zo'n pitboel-monster", in gieng an d'n
hael.
Bas wout nog even stoer bluve staen, mar
toen hie de blikkerende tanden van de
gevaerleke hond zag, nam hie oak de kui-
erlatten. Vanof een flienke ofstand warre
ze de knarsetandende toeschouwers van
een waere honde smulpartij.
„Wat een ieselek monster", zei Bas, ik
zal...!
Hoe je eige noe mar rustig, anders begint
t'n oak nog an de fietsen, zei een bibbe
rende Arjaentje.
Gelokkeg had het beest genog an de
etenswaeren in toen prakties alles op was,
gieng hie op z'n gemakje op huus an.
Mappa Mondo is een huis van het Nederlandse
Rode Kruis in de bossen van Wezep. Er verblijven
ernstig zieke kinderen die niet lang meer te leven
hebben. In Mappa Mondo kan per jaar aan circa
50 kinderen gegeven worden waar ze recht op
hebben; een menswaardig bestaan.
Daar kunnen ze soms even hun ziekte vergeten.
Met name omdat ze alle aandacht en liefde
krijgen die ze verdienen. Sommige kinderen zijn
er tijdelijk, omdat de ouders of verzorgers de
zorg op dat moment niet meer aankunnen. Maar
er zijn ook kinderen die niemand meer hebben.
Die kinderen blijven in Mappa Mondo tot op het
moment van overlijden.
Natuurlijk worden deze kinderen dag en nacht
met de grootst mogelijke zorg omringd. Een
uitgebreid team, bestaande uit vaste kinderver
pleegkundigen en vrijwilligers, is hiervoor verant
woordelijk. En dat verdient niet alleen respect,
maar ook steun. Help ons om hen te kunnen
helpen. U kunt een bijdrage overmaken op giro
nummer 4426 van het Nederlandse Rode Kruis
t.n.v. Mappa Mondo.
Want de tijd dat zij er nog zijn, willen wij ze alle
warmte geven.
m
H
Z
m
D
m
r
Z
D
IA
m
O
D
m
C
„In ieder geval komme we noe mit een
goeie eetlust bie dat eetpaleis an", zei
Arjaentje wrang.
In als we nog motte krupe is dat omdat
we bienae flauw valle van d'n honger".
Naedat ze zo een stuitje in het gras zit
tend nog wat naegepraet hadde over dit
biezonder aevontuur, lokte de naetuur
weer in gienge ze bekomme van de
schrik mit nieuwe moed op pad.
Deur de schrik warre ze van de koers ge-
raekt in gieng de tocht toch wel aarg
lange dure.
De kopjes gienge steeds meer hange, in
Bas leek op 't leste net een bok, die ieder
een in alles op de horens wou neme. Bo
vendien kreeg Arjaentje een pienlek ach
terste in reed de leste kilometers wipgat-
tend.
Laete we de kaerte nog es even pakke in
kieke of we niet een naantje kenne of-
snieë. Gelokkeg, dat gieng.
Even laeter zagge ze, mit t'r tonge op t
vestje de auto opdaege in slaekten ze een
soort indianegehuul.
Arjaentje streek bienae de zeilen, in Bas
most mit odeklonje redding brienge.
Ze warre bekof, mar nae een hortje
kwamme de krachten terug, knorden de
maegen bienae hoarbaer in gienge ze mit
frisse moed op het flakbie gelege resto-
rant an.
Naedat ze d'r eige ontsmoezeld hadde,
voelden ze zich weer aerdeg fit. Ze hadde
meraekelse honger in het lag voor de
hand, dat ze 'm es goed zouë raeke.
Ze zochten een gezelleg hoektaefeltje
uut. Een aerdeg medammeke nam de be-
stellieng op in toen ze inkele menuten
geschreven had, vroeg ze, of het honge-
rege echtpaer niet an dat zespersoons tae-
feltje wouë gaen zitte.
Dan hedde ge meer ruumte in kan ik alle
etenswaeren een plekje geve".
DINSDAG 30 DECEMBER 1997
Oude Tonge
Ooltgensplaat
Oude Tonge
Ooltgensplaat
Oude Tonge
Ooltgensplaat
Ooltgensplaat
Oude Tonge
Ooltgensplaat
Oude Tonge
Ooltgensplaat
Oude Tonge
Oude Tonge
Ooltgensplaat
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
C. Breeman
A. T. van Gurp
A. Houweling
T. F. Okker
H. Knops
J. H. van Dam
J. Butijn
L. Holleman
LBal
W. v. d. Sluijs
C. J. Bos
D. M. P. V. d. Sluijs
W. Grootenboer
M. C. Meyer
Het meiske begon an te slepen in d'r
oagen rolde bienae uut t'r hoad, toen ze
de smulpartij anzag.
Bas vertelde het honde-aevontuur an het
meisje in toen kreeg ze wat meer begrip
voor hun biezondere eetlust, mar toch.I
Naedat ze heêrlek gegete in lekker uutge-
rust warre, gienge ze naedat alles weer
ingelaeë in vastgesnoerd was mit een
butengeweun voldaen gevoel op huus an.
Voordat ze 's aeves allebeië als een blok
in slaep viele, zei Bas nog: „De hoa noait
gewete, dat zo'n doadgeweun fietstochtje
een maans zoveul voldoenieng kan geve.
In toen d'n oaren ochtend, datzelfde zun
netje weer z'n lichtspel begon, knipper
den wel de fietsjes schalks naer het zun
netje, mar ronkten Bas in Arjaentje nog
inkele uurtjes rusteg deur!
Melissant
G. Struuk
In gedachten hoor ik al het overbeken
de 'Uren, dagen, maanden, jaren'
klienke in kerk en kroeg. Nog even in
m'n binne weer 365 daegen ouwer ge-
worre. Jae in as je dan oak al mee gaet
doewe mit praete over vroeger, dan
bin je as vanzelf niet zo piepjong meer.
Dan komme d'r van die ouwe herinne-
riengen van ongder het kaelende kuufje.
Zo wazze m'n op 5 december, op vrie-
dagaevend dus, in Menheerse in daer was
het bladstille. Niet normaal, dat kom je
noait tegen, op een vriedagaevend, mar
noe wel. Een vriejen aevend voor Sin-
terklaos, hoe bestaet het. Noe kan ik as
oud-wienkelier dat wel snappe oor.
Wiele op Haarken hadde koapaevend mit
Sinterklaos, in weet je wat je dan ver
kocht? een vergete boodschap of een
pakje shag of een reep sukelaode.
Dat kostende alles. Mar normaal is 't
niet, dat mo'k zaage as ik naer vroeger
kieke. Ik weet nog dat er geen wienkels-
luuting was. As wienkelier had je ielk
ure noadig om te kanne bestaen. Je was
slaof van je eige, echt waer. 's Zaeter-
dagsaevends bvb dan gienge de klanten
eerst om de koffie bie vrienden en dan is
het wel geweest dat om half twaoleve de
leste klant kwam. In die most je dan na
tuurlijk overal an helpe, alles opzoeke in
op de wienkelbank zette in opschrieve,
alles apart mit de pries t'r achter in uut
het hoad optelle.
Wat wazze mun blieje toen er overeenge-
komme wier om wienkelsluting in te
voeren. In noe wille ze die klokke weer
terugzette, jae zelfs op zoendag ope.
Maansen dat is een ramp in niet aores,
zeker voor de kleine joengens.
In noe zitte we weer an 't einde van
1997. Je maarkt het overal an. De blaeren
binne van de boamen, de groend is nat in
alles is somberder an 't worren.
Het is een voorbode van de winter, mar
oak een teken voor oens allemaele. In
noe is het zo, as een blad van een boam
valt, dan maark je al weer al nieuw leven
voor 't voorjaer, er bluuft een klein knop
je achter dat wiest op vaardergaent leven.
Mar, bie de ouwe maansen (oak wel
joenge) is het anders, dat knopje wordt
gemist, het takje loapt niet zoo vlug meer
uut, as het nog uutloapt. In ervan staet in
den Biebel je kent in vindt z'n standplek
ke niet meer. Dat kan je om je heen
gewaer worre, overal.
'k Bluve bie mun eige, waer stieng de
wienkel? Waer de schure van Wittekoek?
die recht tegenover oens stieng. Vul het
zelf mar an.
As wiele hier in de omgeving kieke bie
de ouwetjes in Geldershof of in Meneer-
se in de Samaritaan waer we, noe al weer
al 10 jaer geleje vriewillegerswaark deje
mit mun vrouwe in schoanzus, dan zag je
het zoo goed, wat het zaage wil dat de
tied zoo vlug verbie snelt.
Uren, daegen, maanden jaren, je zag ze
verbie snelle.
In noe doen we hier weer al 7 jaer vrie
willegerswaark in dan zie je oak de ouwe
Herkenezen komme in gaen.
UREN, DAGEN, MAANDEN, JAREN!
Jae, ze gaen as een schaduw heen. Mar
wat een moai waark om de ouwe maan
sen die vroeger klant bie oens in bie vao-
der in bie opa warre geweest, te kanne
helpen. Och ja, ze hao 't goed hier mar
ze motte wel even wenne oor. In 't begin
voele ze d'r eige opgeslote in eenzaem al
is het dat je elke dag bie d'r komt.
Een oud bekend lieftallig oud-Herke-
neesje die zei tegen m'n: „Stoffeltje, ik
wouw dat ik een heel klein veugeltje
was, zo'n duunslupertje". Ik zaage, in
wat dan? Dan gieng ik even op Haarken
kieke, bie de meisen, was ter antwoord.
Uren, dagen, maanden, jaren vliegen
als een schaduw heen.
Kiek es terug lezers wat is er veul
gebeurd, hoeveul oengelukken oak op
Flakkee waer joenge maansen bie om-
kwamme. Hoeveul maansen zo mar in
ienkele maenden weg. Wat een moeilijke
daegen komme d'r noe weer voor de ach
tergeblevenen.
Uren, dagen, maanden, jaren vliegen
als een schaduw heen.
Toch is t'r oak veul gebeurd dat dank-
baerheid oproept. Kiek us naer de zurg
die gegeve wordt in de tehuzen. Wat
wordt er veul gedaen, oak an anderande
re bezigheid. Verlede weke hielpe m'n
nog bie het pannekoeken eten hier in de
zael van Geldershof. De oagen in de
kwibben bloenke van genoegen. Panne-
koeken mit spek in strope of mit stikjes
appel in oak ge weune. Dan komme de
toengen los over toen ze zelf nog panne-
koeken konne bakke, van die dikke vette,
mit veul strope.
Lezer dan geniet je, as je een bliej ge
zicht ziet bie die maansen die zo ontiege
lijk aarm binne geweest.
Uren, dagen, maanden, jaren, ja ze
vliegen heen.
Je mot niet vergete wat er oak gebeurd is
in 't verbieje jaer, hoeveul kaemers binne
van beweuner veranderd. Staen we daer
bie stille, dan komme de vraegen op. Wat
zal 1998 brienge. Hoeveul van die maan
sen (wiele inbegrepe) zalle in 1998 weg
genome worre?
As je dan voor een kaemer staet waer
iemand net in 't ziekenhuus gebrocht is
of ziek is of.net komme weune is?
Uren, dagen, maanden, jaren vliegen
als een schaduw heen.
Zo stond ik zelf eens voor een kaemer-
deur van een ver familielid dat overleden
was in ha daer een gedicht over gemaekt,
waerbie ik docht, jae zo is het, zo gaet
het zo komt het. Ik zal het ofdrukke in
lees het dan mar. Het getuugt van vallend
blad, van maenden, jaren die heengienge.
Een lege kamer
VLUG EROP AF
TOT DAT???
Met dit wil ik besluute in wense alle
lezers, alle die bie 't Eilanden Nieuws
binne, alle zusters, hulpen, vrijwilli-
gers(sters), keukenpersoneel, technische
dienst, het baliepersoneel en directie, be
stuur en alle andere die ik soms vergeet,
een gezegend 1998 toe.
De bewoners wens ik (en mijn vrouw na-
tuuriijk, die hoort er zeker bij) eveneens
een gezegend nieuwjaar toe.
Groetjes, Stoffel en deze keer ookJannie!
Ik^sta voor de deur van l^amer bwtt (0) ntgtn,
het naamplaatje spreel(t me aan.
"Binnen, in het midden van de l^amer,
blijf il<iingedachun staan
"Kaaizyn de wanden, leeg is het raam,
daar stond haar stoel, doorheeft
haar Bedgestaan.
Alleen een schaduw op de grond,
herinnert aan haar kommzrvol bestaan.
y^t is stil in de (garner, geen ^lagelijfigeroep,
geen huilerige stem wordt vernomen.
!Help o zuster, help zuster, zuster lipm vlug,
dit alles is achter de rug.
"Eindeloos met een schier eindeloosgeuld,
is hier liefdeswerkjvennild.
't l^erzorgen van vader, moeder, zwager
en broer,
is hier aan haar teruggedaan.
"De kamer is leeg, helder en schoon,
wachtend op zoie? WelfimensenlQnd
zal nu haarplaats weer vullen?
Zo gaat de een en kpmt de ander
de spanning blijft er in.
Straks gaat de pieper, en Trien leest weer af
kiimer twee (0) negen
