EIIIVI1DEn-l1IEUW5
Overdenking
uit de
Heilige Schrift
Eerste Safety Shop op
Goeree-Overflakkee
opent haar deuren...
Blokfluitconcert
Muziekschool
Rommelmarkt Ouddorp
Maartje en Richard worden tweede en derde
bij Regionale Voorleeswedstrijd
HET
^KIJK VENSTER
Oud papier Herkingen
2e Blad
VRIJDAG 28 MAART 1997
No. 6589
Blik op kerk -y?
en samenleving (_j
- De uitspraken van Simonis
- Heerszucht?
- Christus is Koning
Dat was me weer een rel binnen de oecu
mene, na de opmerkingen van kardinaal
Simonis... De aartsbisschop van Utrecht
is altijd wel goed voor een paar pittige
uitspraken, en deze keer had hij wat uit
gehaald in de richting van het protestan
tisme. Het kwam erop neer dat 'de ethiek
in de protestantse kerken weinig of niets
meer voorstelt'. Hij doelde daarmee
voornamelijk op zaken als abortus en
euthanasie.
Wanneer we juist de laatste weken de be
richten over allerlei gebeurtenissen rond
om het levensbegin en het levenseinde
hebben gevolgd, dan kunnen we niet an
ders dan de kardinaal gelijk geven. Ver
zoeken om abortus worden vrijwel altijd
ingewilligd - je kunt zelfs een vrucht
laten weghalen omdat de bevalling niet
past in je vakantieplan - en euthanasie
wordt op grote schaal toegepast, lang
niet altijd op verzoek van de patiënt, en
zonder raadpleging van een andere arts.
Dat is allemaal heel recent aan het licht
gekomen.
Nu kunnen we de protestantse kerken
daarvan niet rechtstreeks de schuld ge
ven. Maar wel is er vanuit deze kerken
veel te weinig geprotesteerd tegen deze
gang van zaken. En gezaghebbende figu
ren in deze kerken (denk aan Prof. Kui-
tert) hebben deze ontwikkeling alleen
maar bevorderd. In naam van de autono
me mens, die zelf over zijn leven mag
beschikken.
Geen wonder dat juist Prof. Kuitert was
ingehuurd om vorige week zaterdag voor
de radio commentaar te geven op de uit
spraken van Simonis. En hij gebruikte
nogal grote woorden om die uitspraken
te ontzenuwen. „Onzin", en „heerszuch
tige uitlatingen", zo typeerde hij de ont
boezemingen van de kardinaal. „Hij oor
deelt over het gedrag en geweten van
mensen, maar hij weet er niets van. Hij
gaat alleen maar af op protestantse boe
ken en geschriften".
Ja, dat zal best waar zijn. Maar die boe
ken en geschriften liegen er dan ook niet
om. En wanneer dat de theorie is, zou de
praktijk dan zoveel anders en beter zijn?
Het merkwaardigst vond ik nog dat Kui
tert de aartsbisschop beschuldigt van
heerszucht. Hij vertegenwoordigt, zegt
hij, in de grond van de zaak het „keihar
de standpunt van de Curie en van het
Vaticaan". Ik zou zeggen: nou, èn...?
Mogen we anders verwachten van de
man die aan het hoofd van de Nederland
se kerkprovincie staat? Laten we eerlijk
zijn, er is een onoverbrugbare kloof tus
sen Rome en de Reformatie, en op dog
matisch terrein gaan onze wegen uiteen.
Maar dat de Rooms-Katholieke Kerk in
ethische kwesties geen water bij de wijn
doet, daarmee zet zij vele protestanten
beschaamd.
Ik moest toch een beetje grinniken, toen
ik las dat Kuitert had gezegd: „als de
rooms-katholieken weer de baas zouden
worden in Nederland, dat we dan nog
niet jarig zouden zijn". Dat is de leuze
die Kersten en Zandt vroeger steevast
hebben aangeheven: Pas op voor het
roomse gevaar! Nu horen we het uit een
gans andere hoek. Maar het gaat nu ook
over heel andere zaken.
We schrijven deze regels in de Stille
Week. We gedenken Hem Die de dood is
ingegaan om het leven te verwerven.
Leven dat niet meer door de dood wordt
bedreigd. Maar wie dat leven mag ken
nen zal ook het gewone, tijdelijke leven
zien als een gave van de Schepper, aan
Wie we rekenschap verschuldigd zijn.
Dan is het niet de mondige mens die
begin en einde van het leven bepaalt,
maar Hij aan Wie gegeven is alle macht
in hemel en op aarde.
Waarnemer
Op 5 april a.s. opent Etec Supplay
aan de Voorstraat 3 in Melissant
de eerste Safety Shop op het eiland
Goeree-Overflakkee. In feite doet
de naam van de zaak enige afbreuk
aan het assortiment dat in deze
smaakvol ingerichte winkel wordt
aangetroffen. Want naast alle per
soonlijke beschermingsmiddelen,
bedrijfskleding en verbanddozen
kunt u hier nu ook terecht voor uw
vrijetijdskleding en werkkleding
die normaliter slechts in dumpza-
ken is te verkrijgen.
Etec Supply was tot voor kort tegenover
de Safety Shop gevestigd. Sinds 1994
heeft deze onderneming zich gespeciali
seerd in de verkoop van persoonlijke be
schermingsmiddelen. Op dit gebied heeft
zich de afgelopen paar jaar een ware
evolutie voorgedaan. Vandaag de dag
gaan functionaliteit en mode, ook op het
gebied van persoonlijke beschermings
middelen, hand in hand. Dat komt vooral
tot uitdrukking op het gebied van be
drijfskleding, veiligheids- en bescherm-
brillen en bij veiligheidsschoenen. Mo
derne en elegante modellen, met een
hoog draagcomfort en van een uitsteken
de kwaliteit worden vanuit deze vesti
ging aan tal van bedrijven en instellingen
in de regio geleverd.
De diversiteit in het assortiment had tot
gevolg dat er een ruimte-tekort dreigde
te onstaan, met als gevolg dat niet alles
uit voorraad leverbaar was. „Voor de
klant, die je juist wilde laten zien dat het
imago van plomp en saaie modellen, in
middels tot het verleden behoort, was het
etaleren van enkele modellen niet vol
doende. Vandaar dat wij al geruime tijd
op zoek waren naar een ruimer onderko
men", aldus eigenaresse Edith Stikkers.
„Als zo'n onderkomen dan ook nog eens
tegenover je huidige vestiging ter be
schikking komt, is dat een kans die je
niet voorbij mag laten gaan".
Eigentijdse kleding
„De ruimte die ons nu ter beschikking
staat, stelt ons niet alleen in de gelegen
heid om juist die diversiteit op het ge
bied van persoonlijke beschermingsmid
delen te demonstreren, maar ook om het
assortiment te verbreden. Op basis van
een gedegen marktonderzoek hebben wij
mogen concluderen dat er op het eiland
behoefte bestaat aan een kledingzaak
waar het accent vooral ligt op bedrijfs
kleding. En voor de jeugd ontbrak het
hier duidelijk aan een zaak waar kleding,
die normaliter slechts in dumpzaken is te
verkrijgen, kan worden gekocht. Heel
bewust hebben wij dan ook vrijetijdskle
ding en dumpkleding in ons assortiment
opgenomen. Daarmee geven wij nog
eens duidelijk aan dat de Safety Shop er
Op zaterdag 5 april 1997 presen
teert de blokfluitafdeling van de
muziekschool 'Goeree-Overflak
kee' zich met een groots concert in
de Exoduskerk, Dorpsweg 97 te
Sommelsdijk. De aanvang is 20.00
uur en de toegangsprijs is uw gift,
die gevraagd wordt om de onkos
ten te bestrijden.
In de periode dat docente Elly Bakker
werkzaam is aan de muziekschool heeft
ze met haar instrumenten een belangrijke
plaats verworven binnen deze instelling.
Met veel enthousiasme en met vee! vak
kennis wordt er blokfluitles gegeven aan
een grote groep leerlingen. Waren op
eerdere uitvoeringen in het Diekhuus de
beginnende leerlingen te horen; nu ko
men de gevorderden aan de beurt. Op
een veelheid van fraaie instrumenten van
allerlei afmetingen geven zij een ware
expositie van de mogelijkheden van de
blokfluit. Belangrijk is dat dit gebeurt in
een goed klinkende ruimte. Om deze re
den lag de keuze voor de Exoduskerk
zeer voor de hand.
Wie werken er allemaal mee? Binnen de
blokfluitafdeling zijn drie ensembles
aktief. Het zijn de ensembles 'Tibiarum
Cantus', 'Het Groot Blokfluit Ensemble'
en 'Het Cunando Ensemble'. Naast deze
ensembles treden er uiteraard veel leer
lingen solistisch of als duo op. Verder
verlenen het Flakkees Gitaar Ensemble
o.l.v. Leo Verkerk, Piet Westhoeve (cla-
vecimbel) en Bart Soeters (cello) hun
medewerking.
Welke muziek kunt u beluisteren? Het is
evident dat het zwaartepunt van het pro
gramma ligt in het tijdperk van de barok
muziek. In diverse Sonates van compo
nisten als Bach, Telemann, Purcell en
Sammartini is de blokfluit in haar "ele
ment. Bijzonder voor veel leerlingen is
dat ze deze avond ondersteuning krijgen
van een heus basso continuo. De cello en
het clavecimbel zijn cruciaal in de barok.
Vanuit deze periode worden allerlei uit
stapjes gemaakt. De twintigste eeuw
wordt aangedaan met een compositie van
J. Daamen. Ook klinkt er nog Zuid-Ame
rikaanse volksmuziek en een werk van
Scott Joplin.
Vanzelfsprekend rekenen de uitvoeren
den, de docenten, het bestuur en de di-
rektie van de muziekschool op een grote
belangstelling. Het is elke keer weer heel
stimulerend om voor publiek te mogen
musiceren. U bent van harte welkom.
Op zaterdag 29 maart a.s. wordt het oud
papier weer opgehaald voor de Hervonn-
de Kerkvoogdij van Herkingen. Het op
halen begint om 9 uur.
Wil u het gebundeld aan de kant van de
straat zetten en er geen karton tussen
stoppen. De vorige keer werd er 4270
kg. opgehaald. Bij voorbaat dank voor
uw medewerking.
niet alleen is voor bedrijven en instellin
gen, maar ook voor privé-personen het
nodige heeft te bieden.
Openingstijden
De Safety Shop aan de Voorstraat in Me
lissant is vooralsnog geopend op woens
dag- en donderdagmorgen van 09.00 tot
12.00 uur, op vrijdag van 09.00 tot 17.30
uur en 's avonds van 18.30 tot 20.30 uur
en op zaterdag van 09.00 tot 15.00 uur.
Afgekeurd - Goedgekeurd
De Steen Die de bouwlieden ver
worpen hadden, is tot een Hoofd
des hoeks geworden.
(Psalm 118:22)
De hoeksteen. Aan een oosters gebouw
is die van het hoogste belang. Hij moet
twee muren die ha^s op elkaar staan, bij
elkaar houden. Een soort fundering die
het gebouw moet beschermen tegen
storm en regenvlagen.
Zoals de hoeksteen het gebouw draagt en
steunt, zo is Christus het Fundament van
Zijn Gemeente. Hij is de Rots waarop
Zijn Gemeente gebouwd is, en de poor
ten der hel zullen haar niet overweldigen.
Wat er ook gebeurt, het vaste Fundament
Gods staat!
Maar dat die Steen er ligt is niet vanzelf
sprekend! Want de bouwlieden hadden
die Steen afgekeurd. Ze konden Hem niet
gebruiken. Ze vonden Hem ongeschikt.
Ze doemen voor ons oog op: de oversten
van de joden, de ouderlingen, de over-
priesters, de schriftgeleerden. Hij is des
doods schuldig! Kmist Hem, kruist Hem!
En ze konden weten wat ze deden. Want
de Heere Jezus Zelf heeft het hun gezegd
toen Hij de gelijkenis had uitgesproken
van de boze landlieden die de zoon bui
ten de wijngaard wierpen: „Hebt gij
nooit gelezen in de Schriften: de Steen
Die de bouwlieden verworpen hebben, is
geworden tot een Hoofd des hoeks"?
Hoe kwam het toch, dat de bouwlieden van
Israël deze Steen afkeurden? Wel, omdat
Hij niet overeen kwam met de voorstelling
die ze van Hem gemaakt hadden. Ze ver
wachtten een held die verlossen zou, maar
Hij was een worm en geen man. Ze ver
wachtten een koning die op een paard zou
rijden, maar Hij kwam Jeruzalem binnen
op een ezel. Wat moesten ze beginnen met
zo'n Messias? Bovendien, ze waren door
Hem op hun tenen getrapt. Inplaats van
hun raad, hun advies te vragen, slingerde
Hij hen in het gezicht: ,,Wee u, gij
Farizeeërs en Schriftgeleerden, blinde
leidslieden der blinden".
Vreselijk, hè, dat de bouwlieden, de offi
ciële leiders van Israël, de door God ge
geven Steen hebben afgekeurd... Ja,
maar hebt een plaatsje voor Christus?
Kunt deze Steen gebruiken? Past Hij in
uw bouwplan? Met al onze godsdienstig
heid en rechtzinnigheid zijn we toch óók
vijanden van het kruis? Er is toch voor
alles plaats in ons leven, behalve voor
Hem?
Wat een wonder, die Steen, zo smadelijk
verworpen, is door God gelegd tot een
Hoofd des hoeks. Ze hadden Hem weg
geworpen, uitgeworpen, naar de heuvel
van de misdadigers. En ze dachten dat ze
nu van Hem af waren. Maar op de derde
dag ging het graf open. Kwam de Vorst
des levens tevoorschijn uit de plaats van
de dood. De Steen, op aarde afgekeurd,
is in de hemel goedgekeurd. God heeft
Hem opgewekt uit de doden. Hem gege
ven alle macht in hemel en op aarde.
Hem een Naam gegeven boven alle
naam. De meest verachte Steen is de
meest belangrijke Steen geworden. Het
middelpunt en het sieraad van Zijn
Gemeente.
Als de Vader Hem zo uitermate ver
hoogd heeft, zouden wij Hem dan ook
niet uitermate moeten verhogen? Als Hij
de ereplaats gekregen heeft in Zijn Ge
meente, zou Hij dan ook niet de hoogste
plaats moeten hebben in ons leven?
Die Steen, door mensen verworpen,
wordt nu zo dierbaar voor het geloof. Op
Hem moet ons levenshuis gebouwd wor
den, wil het bestand zijn tegen de storm
van het gericht. Als levende stenen ge
bouwd tot een geestelijk huis.
Daarover zal Gods Gemeente, nu en
straks, zich verwonderen.
„Het is een wonder in onz' ogen,
Wij zien het, maar doorgronden t niet"
Bergambacht
W. van Gorsel
Weer voorjaar
Zoals een knop zich
koestert in de zon,
zich openvouwt om
te ontvangen,
zo leeft er in mijn
hart een diep verlangen,
zo keert mijn ziel
zich naar de Bron,
waar water is om
onderweg te leven,
waar bomen staan die
goede vruchten geven.
O Lam van God
Hoe zyvaar, hoe diep, hoe lang
moet U nog lijden?
De dag, zo boos, zo bang,
wil niet verglijden.
De dag, een eeuwigheid,
omhelst nu al het kwaad.
O kelk vol bitterheid
en menselijke haat.
Gods toorn, door U getorst,
de helse smarten.'
't Maakt U tot Levensvorst,
vernieuwer onzer harten.
O Lam van God,
Zo hebt U opgezocht,
wat was verloren.
En eeuwig vrijgekocht,
wie U behoren.
Uit: Wim Plomp, Een zilvermeeuw in
gouden zon. Uitgeverij Boeken-
centrum, Zoetermeer. Paper
back. 46 pag. Prijs f 14,50.
Op 10 mei is er weer een rommelmarkt
op het terrein van de voetbalvereniging
W.F.B. te Ouddorp.
Heeft u spullen voor de rommelmarkt,
dan kunt u dit bij het voetbalveld brengen.
Heeft u problemen om dit hier te brengen,
dan kunt u ook bellen om de spullen op te
laten halen. Neemt u dan contact op met
een van de volgende personen: Piet 't
Mannetje, tel. (0187) 492954. Frans Nag-
tegaal, tel. (0187) 493392. Leen Mierop,
tel.(0187)681012.
Zaterdag 22 maart vond in Cultureel
Centrum 'de Merel' In Rockanje de
regionale ronde van de Nationale
Voorleeswedstrijd plaats met vijf deel
nemers van basisscholen van Goeree-
Overflakkee. Deze Nationale Voorlees
wedstrijd is een initiatief van Stichting
Lezen (het landelijk platform voor
leesbevordering) in samenwerking met
de Stichting CPNB (Collectieve Propa
ganda van het Nederlandse Boek) en
het NBLC (Nederlands Bibliotheek en
Lectuur Centrum) en probeert een sti
mulans voor het voorlezen en lezen te
zijn.
Basisscholen hebben het afgelopen na
jaar voorleeswedstrijden georganiseerd
en een winnaar gekozen uit groep 7 en 8.
De openbare scholen op Goeree-Over
flakkee hebben daarna een onderlinge
wedstrijd georganiseerd waarvan de drie
beste kandidaten zijn aangemeld voor de
regionale ronde. Dit waren: Sophia van
de Hoek (Inktvis-Dirksland), Maartje
Meyer (D'n Tuun-Middelharnis) en
Fleur Bulthuis (Buten de Poorte-Goede-
reede).
Tim-Erik Roos was de afgevaardigde
voor de Daltonschool te Middelharnis en
de Albert Schweitzerschool uit Stad aan
het Haringvliet werd vertegenwoordigd
door Richard de Gans.
De zes overige kandidaten waren kinde
ren van basisscholen uit Voome-Putten.
Elf kinderen lazen ieder zo'n vijf minu
ten voor uit een zelfgekozen boek. Er
waren grappige, griezelige en verdrietige
verhalen zodat het jureren geen gemak
kelijke taak was.
Zo las Tim-Erik een stuk voor uit Con
fetti Conflict van Carrie Slee, een eigen
tijds verhaal met voor kinderen herken
bare problemen. Richard had gekozen
voor een verhaal uit Op je kop in de prul-
lebak van Guus Kuijer. Hij kroop werke
lijk in de huid van het meisje Madelief
en gaf een schitterend-beeld van haar.
Sophia van de Hoek las een aangrijpende
scene uit Blauwe Plekken van Anke de
Vries. Het was muisstil in de zaal toen ze
beschreef hoe de moeder over haar toe
ren raakt en haar dochter ernstig mishan
delt.
Fleur had gekozen voor een spannend
hoofdstuk uit Oorlogswinter van Jan Ter-
louw: een bericht voor het ondergronds
verzet moest bij de juiste personen ge
bracht worden en er zat nogal wat tegen.
Toon Teilegen is de auteur van Toen nie
mand iets te doen had, een bundel met
juweeltjes van dierenverhalen. Maartje
las twee verhalen voor, waarin Mossel
Eekhoorn uitnodigt voor een rustig feest
je en waarin Hommel en Mier ruzie krij
gen over wie er gelijk heeft (ze vinden
namelijk dat de ander gelijk heeft).
Elke deelnemer werd na het voorlezen
toegezongen door het publiek met een
speciaal 'Voorleeskampioenlied'. Zo
voelde ze zich allemaal even kampioen
en dat waren ze ook eigenlijk allemaal.
Het niveau van het voorlezen lag op een
hoog peil en als men zag hoeveel plezier
de kandidaten hadden, dan is het doel
van deze wedstrijd zeker behaald.
De jury, bestaande uit de dames M. Vis-
scher (schrijfster van kinderboeken), R.
Bosua (burgemeester van Bemisse) en de
heer M. Oudshoff (direkteur Stichting
Twee Hondjes) had de moeilijke taak om
een juryrapport op te stellen. De onder
linge verschillen waren zo klein dat er
uiteindelijk 8 kandidaten een vierde prijs
kregen. Met een aandenken en een dave
rend applaus werden ze geëerd.
Richard van de Albert Schweitzerschool
kreeg heel terecht de derde prijs, het was
knap om in vijf minuten voorlezen zo
duidelijk een sfeer te beschrijven.
Maartje van D'n Tuun mocht de tweede
prijs in ontvangst nemen. Een van de
juryleden zei tegen Maartje dat ze haar
graag naast haar bed zou willen hebben
als ze ziek zou zijn, zo'n plezier was het
om naar Maartje te luisteren.
Sonja Prins uit Zuidland die een griezelig
stuk voor had gelezen uit Nooit de buren
bijten van Paul van Loon werd als win
naar bekroond. Zij gaat door naar de pro
vinciale ronde die op zaterdag 12 april in
Zoetermeer gehouden gaat worden.
De landelijke finale vindt plaats op 14
mei in Muziek Centrum Vredenburg in
Utrecht. Wie weet is Sonja daar de verte
genwoordigster van Zuid-Holland!
-11-
Want Toontje kleedde zich het liefst zo
luchtig mogelijk, zelfs in de winter. En
toen moest zij er ineens aan denken, dat
zij zich nauwelijks nog kon voorstellen
hoe de winkel van Smalbil er van binnen
uitzag...
Die avond, na sluitingstijd, toen haar
vader al was gaan slapen, nam Toon
Zwaantje de hand. „Kom eens", zei hij. Verbaasd
liet zij zich meevoeren, de kamer uit en de gang
door naar buiten, tot op de stoep voor de ramen van
de gelagkamer. En daar wees Toontje op de witte
letters op het glas. „Zie je dat?" vroeg hij.
Terwijl zij met haar blik de richting van zijn hand
volgde, drong het tot haar door, dat hij dezelfde
woorden had gebmikt van enige uren geleden, toen
hij haar opmerkzaam had gemaakt op de etiketten
op de pakjes voor de dokter en Smalbil. Er brand
den nog twee lampen in de gelagkamer, die de
ramen behoorlijk verlichtten, maar toch moest zij
haar gezicht tot vlak voor het glas brengen, om de
letters, die voor het grootste deel waren weggesle
ten en verbleekt, te kunnen lezen. „Per maat en per
glas", las zij hardop.
„Juist", zei Toontje, „per maat en per glas". Hij
wachtte even, om de sigaar, die uitgedoofd tussen
zijn lippen hing, weer aan te steken. „Per maat en
per glas", herhaalde hij daarop. „Maar wie hier
weet dat eigenlijk? Per glas, o ja! Naar mijn zin zijn
er nog steeds een paar, die dat tè goed weten! Want
dat kan ook, zie je? Enfin, ik leer het ze nog wel af!
Maar per maat? Gabe heeft mij een aantal namen
genoemd, Zwaantje! Waarom komen die mensen
niet hier?" Hij nam opnieuw haar hand. „Kom
mee", zei hij.
Ze gingen naast elkaar naar binnen. Toontje leidde
haar door de gang en de keuken naar het achterhuis,
waar de deur van de grote kelder was, die onder de
hele herberg doorliep.
Zwaantje huiverde licht toen hij haar voorging, de
trap af. Zij kwam er maar zelden, en dan alleen in
de winter, voor de kolen. Er was een kleine, zinde
lijke kelderkast in de keuken, koel genoeg voor het
bewaren van levensmiddelen. De grote kelder joeg
haar altijd angst aan, sinds er in de halve duistemis
eens een rat over haar voeten gelopen was. Bij het
vage schijnsel van een enkele, onbedekte peeriamp,
die aan een eindje draad afhing van het plafond,
zochten ze zich een weg tussen kisten met lege fles
sen door. Ergens in een hoek lag nog wat brandstof
en een stapel aanmaakhout. Tegen een der wanden
hing het verroeste frame van een fiets. Het rook er
naar bier en schimmel.
Toontje bleef even staan, rondkijkend. Toen trok hij
haar mee, langs de biervaten, waarvan de leidingen,
nat, en grillig gevormd, naar boven liepen en in het
plafond verdwenen. Daar moest dus het buffet zijn,
dacht zij.
In de hoek tegenover de vaten bleef Toontje staan.
Zijn blik ging langs de vuilwitte wanden, met de
uitgeslagen vochtplekken. Toen knikte hij. „Ja", zei
hij, meer tot zichzelf dan tot Zwaantje, „hier moe
ten ze komen".
Zwaantje keek hem verbaasd aan. „Wat bedoel je
eigenlijk?" vroeg zij met grote ogen.
„De rekken", zei hij. „De rekken voor de flessen.
Snap je?"
„Nee", zei Zwaantje eerlijk. Zij dacht aan de kasten
onder het buffet, waarin de voorraden voor de her
berg lagen. Zij wees naar boven, in de richting waar
de tapkast moest zijn. „Je hebt daar toch mimte ge
noeg. Toon?"
Hij lachte een beetje grimmig, terwijl hij een arm.
om haar heen legde. Onbewust drong zij zich dichter
tegen hem aan. Zijn gezicht, dat de laatste tijd vaak
zo peinzend had gestaan, vertoonde nu een trek van
grote vastberadenheid. Hij had een plan, voelde zij,
en zij wilde hem daarbij helpen, als zij kon.
„Ruimte genoeg?" zei Toontje. Hij gebaarde druk
met zijn vrije arm. Een schaduw sprong groot en
haast angstaanjagend over de wand. „Ruimte ge
noeg? Voor de gelagkamer, ja.maar niet voor de
slijterij..."Hij lachte even. „Gabe vertelde me nog
het een en ander", vervolgde hij. „Het is de moeite
ward. Zwaantje, wat door Zaagdrager hierheen
wordt gestuurd..."
In de huiskamer, bij het glas melk, dat ze elke
avond dronken voor ze naar bed gingen, zette hij
haar zijn plannen uiteen. Hij wilde aan het werk
gaan; hij wilde de uren, die hij tot nu toe in ledig
heid had moeten doorbrengen, produktief maken.
Hij zou zo spoedig mogelijk zorgen voor een voor
raad wijnen en likeuren, maar niet te veel ineens; hij
moest eerst voorzichtig aan, en dan wilde hij begin
nen. Hij zou adverteren en circulaires verspreiden,
en hij wilde er ook zelf op uit, in het dorp en de
omgeving. Gabe had hem argeloos namen genoemd
van mensen, bij wie hij regelmatig zendingen van
Zaagdrager moest afleveren.
Zwaantje keek hem blij en bewonderend aan, en dit
deed zijn enthousiasme nog hoger oplaaien. Men
sprak steeds over de herberg, mar wist Zwaantje
wel, dat 'De Koene Jager' eigenlijk helemaal geen
herberg was? Logeerkamers waren er niet. Wat?
Dat kleine kamertje op zolder? Had daar wel eens
iemand gelogeerd?
Ja, herinnerde Zwaantje zich, dat was vroeger wel
eens voorgekomen, in de tijd toen haar moeder nog
leefde. Er had in de herfst wel eens een van die
stadse heren geslapen, die hier kwamen jagen. En
ook had er eens een handelsreiziger overnacht,
wiens auto defect was geraakt, 's avonds laat, toen
er geen bus meer naar Westeroord ging. Maar dat
alles was al lang geleden. Haar vader was de laatste
jaren niet zo erg actief meer geweest, voegde zij er
eerlijk aan toe.
Toontje had onmiddellijk een verontschuldiging
voor zijn schoonvader. „De een loopt nu eenmaal
harder van stapel dan de ander", zei hij, „en met de
jaren zakken we allemaal af. Zwaantje". Hij bewon
derde haar eerlijkheid, maar hij wilde haar niet tref
fen in de gevoelens voor haar vader, en het schonk
hem een gevoel van voldoening, toen hij merkte,
dat zijn woorden haar goed deden. „Maar dat ka
mertje", zei hij peinzend. „Dat is toch ook helemaal
niet geschikt om er iemand te laten logeren? Er zit
een bedstee in. Dat zijn de mensen uit de stad niet
meer gewend!"
Het werd erg laat die nacht. Toontje praatte opge
ruimd over zijn plannen, en Zwaantje luisterde met
een blij gemoed. Zij vergat zelfs te spreken van het
geen zij die avond zelf had overdacht, en eerst toen
ze al in de slaapkamer waren, keerde het in haar
herinnering terug en begon zij er over.
Toontje stond zich nog uit te kleden, en zij lag al in
bed, toen het haar te binnen schoot. „Toon", zei zij,
„misschien weten de meeste mensen niet eens meer
wat er op onze mit staat; het is ook bijna niet meer
te lezen. Maar wat Gabe zei is waar! Er is hier niet
veel keuze. Weet je, dat ik eigenlijk nooit bij... bij
Smalbil in de winkel kom?"
Hij begreep onmiddellijk wat zij bedoelde, en hij
bewonderde haar er om. Hij ging op de rand van het
bed zitten en dacht na. Zijn gezicht stond een tijd
lang heel ernstig, maar toen verhelderden zij trek
ken tot een glimlach. „Je bent toch, hoop ik, niet
van plan om maandag al naar hem toe te gaan?"
vroeg hij met goed gespeelde angst.
„Maandag nog niet", zei Zwaantje ernstig. ,,Ik
denk, dat het wel dinsdag of woensdag zal worden".
Zij begon eensklaps te lachen.
(wordt vervolgd)
DE BETERE WONINGINRICHTING SINDS 1920
Zandpad 36 Middelharnis Tel. (0187)482784
