EiüvrtDEri-niEmi/s
Overdenking
Galerie De Parterre in Sommelsdijk oi^aniseert van 23 januari
t/m 22 februari een expositie met stillevens en landschappen
uit de
Heilige Schrift
Duinen van Oostvoorne 40 jaar in bezit
bij het Zuidhollands Landschap
van Jefvan Campen, schilderijen/aquarellen; Mercedes Choufoer, schilderijen
en Marianne van der Lecq, keramiek
Laatste cursus woon
decoraties/poppen maken
voor dit seizoen
Groningse Ouwewijvenkoek
bij uw Echte Bakker
Beleden schuld
VERVOLGVERHAAL
2e Blad
VRIJDAG 24 JANUARI 1997
No. 6571
Jef van Campen (België) komt uit een kunstzinnige familie
waarin vader en grootvader de schilderkunst beoefenden.
Zijn opleiding volgde hij aan de KASA te Antwerpen, de be
faamde Antwerpse Kunstambachtschool en aan de academies
van Berchem en Schoten.
Jef van Campen werkt vanuit zijn atelier in Antwerpen of in
Zuid-Frankrijk en heeft vele solo en groepstentoonstellingen
gehad. Wars van moderne stromingen noemt hij zichzelf liever
een post-impressionist. Zijn liefde gaat uit naar de landschap
pen, havengezichten, stillevens, figuur.
De natuur in combinatie met water is zijn meest geliefd onder
werp. Het resultaat is kleurrijk, vaak dramatisch maar altijd
warm en eerlijk.
Mercedes Choufoer maakte op 15-jarige leeftijd kermis met
de, toen 70-jarige bejubelde schilder Frits Klein. Vele reizen
naar Parijs volgden. In 1990 overleed Klein maar bleef als
grote inspirator het werk van de kunstenares leiden.
Toen Choufoer zelf in Parijs ging wonen ontdekte zij het
schilderend bestaan dat gevolgd werd door een eigen galerie
waar zij tientallen kunstenaars een kans gaf. Het zelf schilde
rijen won van de galeriehoudster en de vele reizen over de
wereld en de liefde voor het Hollands landschap vormden de
kunstenares.
Haar landschappen tonen een eigen en vooral opgewekt hand
schrift.
Eerder exposeerde zij o.a. in het Provinciehuis in Den Haag,
het Singer Museum te Laren, Galerie Laerken in Hazers-
woude. Kunst en Ambacht te Utrecht.
Marianne van der Lecq werkt vanaf 1977 met keramiek.
Het zijn vooral de organische vormen die boeien. Zij werken
als uitgangspunt voor de objekten waarin stilering, ritme en
kontrast belangrijke elementen zijn.
Veel objekten worden volgens de primitieve technieken zoals
raku en pitfire vervaardigd. Marianne van der Lecq exposeer
de eerder bij o.a. Te Kunst en Te Keur, het Schielandzieken-
huis, het Visserijmuseum, de Openbare Bibliotheek van Rot
terdam, het LOKV te Utrecht en het SOSA gebouw in Rotter-
dam;
Galerie De Parterre, Westdijk 53-55 in Sommelsdijk is
geopend donderdag 14.00 tot 17.00 uur, vrijdag 14.00 tot
21.00 uur en zaterdag 10.00 tot 17.00 uur en op afspraak:
(0187) 483523.
DIRKSLAND - Clarine Bemelmans
start binnenkort met de laatste cursus
voor dit seizoen. Naast de gebruikelijke
maskers, poppen, spiegels en vazen, kun
nen er allerlei abstracte beeldjes en kerst
groepen gemaakt worden.
Als materiaal wordt zelfhardende klei
gebruikt. Alle cursussen zijn inclusief
materiaal. Men hoeft niet creatief aange
legd te zijn om een dergelijke cursus te
volgen. Een cursus duurt 6 weken. De
cursussen worden gegeven op maandag/
dinsdag/donderdagavond en op woens
dagochtend.
Ook start er weer een speciale kinder
cursus op de woensdagmiddag.
Voor vrijblijvende informatie kan men
kontakt opnemen met Clarine Bemel
mans, tel. (0187) 603445.
Van maandag 20 januari tot en met
zaterdag 1 februari introduceren de
Nederlandse Echte Bakkers een
'echte' streekspecialiteit uit Gronin
gen: de Groningse Ouwewijvenkoek.
Bereid volgens originele receptuur laat
de Echte Bakker weer een sterk staal
tje van zijn vakmanschap zien. En dat
is nog maar het begin. ledere maand
zal twee weken lang een andere pro
vincie-specialiteit in het voetlicht
staan.
Echte smulpapen
Groningen is de provincie van de koek. In de
steden en op het platteland wordt een assorti
ment koek gebakken dat een grote reputatie
kent en zeker over de provinciegrenzen zeer in
trek is. Naast de bekende Ouwewijvenkoek
heeft men meerdere varianten zoals de streep-
of kantkoek, kruidkoek met rozijnen, sukaden-
koek, gemberkoek of de Groningse Koek. De
koekventers trof men vroeger bij de ingang
van een kerk aan en op jaarmarkten en kermis
sen ontbraken zij nooit.
Volgens origineel Gronings recept bakken de
Echte Bakkers van Nederland de komende
weken de Ouwewijvenkoek. Honing, koek-
kruiden, oude koek, anijszaad en roggebloem
vormen de ingrediënten voor deze specialiteit.
Er komt heel wat kijken bij het originele koek-
bakken. Allereerst weekt men de oude koek in
water. Hier wordt honing aan toegevoegd en
,Mijn zonde maakte ik U bekend".
...„en Gij vergaaft de ongerech
tigheid mijner zonde".
(Psalm 32:5)
Schuld belijden is een moeilijke zaak.
Daartegen komt alles in ons in verzet.
Schuld belijden dat is... zichzelf veroor
delen, zichzelf vernederen. Geen won
der, dat ons het schuld bedekken beter
afgaat.
Schuld bedekken.we doen het tegen
over onszelf, tegenover onze medemens,
tegenover God.
Ja, ook tegenover God. Tegenover Hem,
van Wie we misschien met de mond be
lijden, dat niets voor Hem, de Alweten
de, verborgen is.
De mens is van zichzelf zo hoog en zelf
ingenomen, dat hij zijn schuld ook tegen
over God bedekt en verzwijgt.
Verzwijgen van schuld... het komt ook
voor bij de gelovigen.
In psalm 32 hebben we er een voorbeeld
van.
Zeker... boven deze meditatie staat be
leden schuld en het vijfde vers handelt
daar ook over.
Maar die beleden schuld is eerst verzwe
gen schuld geweest. Zie dat maar in vers
3; „Toen ik zweeg, werden mijn beende
ren verouderd in mijn brullen de ganse
dag".
Wie is hier aan het woord?
Niemand minder dan David, de man naar
Gods hart.
Welnu... David heeft na een zware zon
de gezwegen.
Hij kon er niet toe komen, zijn overtre
ding te belijden.
Maar deze tijd van zwijgen is voor
David ontzettend benauwd geweest. Het
verzwijgen van zijn schuld was een in
nerlijke foltering voor hem. Een aankla
gend geweten, een verstoorde gemeen
schap met God, een kwijnend zielele-
ven.het was niet om uit te houden!
Totdat David het eindelijk opgeeft, het
wel moet opgeven, als God de profeet
Nathan tot hem zendt met het zeer per
soonlijke woord: „Gij zijt die man".
Nu geeft David zich aan God over en be
lijdt hij zijn schuld. En dan komt ook de
verademing en wordt de verterende zie-
lebrand geblust.
Zo zal ook bij ons de verzwegen schuld,
beleden schuld moeten worden, zullen
we ooit de vrede en vreugde des heils
genieten.
Het is God zelf, die deze oprechte belij
denis van zonde teweeg brengt. Hij ont
dekt ons aan onze zonde, maar brengt
ook tot het belijden ervan.
Het is genade, wanneer de hoge en ver
heven mens voor God in het stof buigt en
eerüjk zijn schuld bekent.
Kwam het daartoe reeds bij u?
Kwam het reeds tot het: „Ik zal belijde
nis doen voor de Heere?"
Bedenk het wel: onbeleden zonde staat
de gemeenschap met de Heere in de weg.
Blijf niet zwijgend rondlopen, maar leg
eerlijk uw toestand voor de Heere neer.
Zeker... de Heere weet alles, ook uw
zonden, maar toch moet ge ze Hem be
lijden, opdat in dat belijden openbaar
kome, dat uw hart de zonde niet meer
koestert, maar er met een verbrijzelde
geest over treurt.
En dan mogen we het weten, dat het
beter is te vallen in de handen van God
dan in de handen van de mensen. Men
sen kunnen zo heel moeilijk schuld ver
geven. Mensen zijn vaak onbarmhartig.
Maar wie tot God komt, heeft te doen
met Hem, Die wel streng is in zijn recht,
maar ook barmhartig in zijn vergeving.
Met Hem, van Wie de apostel Johannes
schreef: Indien wij onze zonden belij
den. Hij is getrouw en rechtvaardig, dat
Hij ons de zonde vergeve, en ons reinige
van alle ongerechtigheid".
Dat mocht David ervaren. De verzwegen
schuld werd beleden schuld en de bele
den schuld wordt vergeven schuld.
Het mag hem van Godswege door Na
than worden gezegd: „De Heere heeft
uw zonde weggenomen".
Welk een wonder van genade! Welk een
goedheid zonder peil!
Nu is de diepe klaagtoon vervangen door
de blijde jubel:
,Jk beleed na ernstig overleg,
mijn boze daan.
Gij naamt die gunstig weg
En als God ze wegneemt, dan doet Hij
dat volkomen.
Dan gedenkt Hij de zonden nimmer
meer! Dan doet Hij ze weg, zover het
West verwijderd is van 't Oosten!
Hier blijft alleen aanbidding over.
Aanbidding van Gods souvereine gena
de, Gods gadeloze liefde, Zijn ontfer
ming in Jezus Christus. In Hem, van Wie
David in het geloof, door de schaduwen
en ceremoniën van reiniging en offeran
de iets heeft gezien, en Die op Golgotha
de kruisdood stierf, opdat door het bloed
der verzoening, vergeving van zonden
mogelijk zou zijn.
Zo spreekt ook deze psalm van de enige
Naam tot zaligheid gegeven. Zo is ook
hier het Evangelie, de Blijde Boodschap,
dat er bij God vergeving is voor schuld-
verslagen zondaars, die in belijdenis van
hun zonden, begerig uitzien naar de ver
lossing door het bloed van het Lam.
Niemand behoeft te vertwijfelen bij de
gedachte: „mijn zonde is zo groot dat
vergeving niet mogelijk is".
Voor de grootste der zondaren is er bij
Hem genade.
Buigt u dan in het stof, belijdt oprecht
uw zonden, pleit op Zijn Woord, op Zijn
beloften, die in Jezus Christus ja en
amen zijn en gij zult ervaren, dat er bij
God veel vergeving is, opdat Hij ge
vreesd worde!
Dan zult ge het, in diepe ootmoed, maar
toch in blijde jubel zingen:
„Heer; door goedheid aangedreven,
zijt Gij mild in 't schuld vergeven.
Wie U aanroept in de nood.
Vindt uw gunst oneindig groot"
B.
H.H.
snel aan de kook gebracht. Bij de gezeefde
roggebloem wordt deze massa toegevoegd en
goed gemengd. Vervolgens wordt het basis
deeg uitgelegd op een bakplaat dat zo snel
mogelijk moet afkoelen. Na het afkoelen gaat
het deeg weer in de deegmachine en wordt tot
een glad deeg gedraaid. Dan gaat het tweede
deel honing erbij samen met de koekkruiden,
anijs en bakpoeder. Het deeg wordt weer op
een plaat gelegd en gladgestreken. Na het bak
ken moet de koek minimaal één dag op de
plaat afkoelen. Daama worden de zijkanten
eraf gesneden en worden de koeken op maat
gemaakt. De bovenzijde wordt afgestoven met
roggebloem en met een houten latje zet men
het karakteristieke raitpatroon erop.
De Echte Bakker heeft zich laten vertellen dat
de Ouwewijvenkoek haar naam heeft ontleend
aan het oogsten in vroegere tijden. Bij het oog
sten werd de laatste schoof met speciale zorg
gebonden en uitgedost als 'old wiefVersierd
met bloemen en omhangen met koek werd het
'olde wief in het dorp rondgedragen.
Naast de Groningse Ouwewijvenkoek bakt uw
Echte Bakker ook enkele andere Groningse
lekkernijen zoals de Groningse Poffert,
Groningse Koek en de sukade- of krenten-
koek.
Gaat u maar rustig
slapen. Wij verhuizen
uw meubelen als eieren.
flakkee verhuizingen b.v.
Dit jaar is het natuurgebied Duinen
van Oostvoorne 40 jaar in bezit en be
heer bij Stichting Het Zuidhollands
Landschap (ZHL). In september zal
dit jubileum worden gevierd met een
groots opgezette actie. Het ZHL hoopt
hiermee meer draagvlak te krijgen
voor het behoud van het meest waar
devolle duingebied van West-Europa.
Het eerste cadeautje is van het Cen
traal Planbureau, dat een tweede
Maasvlakte niet nodig vindt.
Jubileum
Het internationaal befaamde duingebied de
Duinen van Oostvoorne is dit jaar 40 jaar
in bezit bij het Zuidhollands Landschap.
Hoewel het ZHL sinds 1957 nog vele
andere natuurgebieden heeft verworven,
wordt dit unieke natuurgebied ten zuiden
van het Oostvoomse Meer door velen nog
altijd als heilige grond beschouwd. Ner
gens in Nederland is zo'n concentratie van
zeldzame planten en dieren te vinden als in
deze Zuid-Hol-landse duinen.
Actie
In september viert de Stichting Het Zuid
hollands Landschap (ZHL) haar 40-jarig
beheersjubileum in de Duinen van Oost
voorne. Het bedrijfsleven in het naburige
Botlekgebied staat hierbij centraal. Ver
schillende multinationals hebben hun be
trokkenheid bij dit bijzondere duingebied
al vertaald in de vorm van sponsoring.
Door het organiseren van een speciale
actie wil het ZHL dit aantal vergroten.
Maasvlakte
Het overgrote deel van de afgelopen 40
jaar heeft in het teken gestaan van de
Maasvlakte.
Met de realisatie van de Maasvlakte in
1966 verdween een belangrijk deel van
de dynamiek waarvan de vele zeldzame
soorten in het duingebied afhankelijk
zijn.
Om de negatieve invloeden van de
havenactiviteiten binnen de perken te
houden, is al voor de aanleg besloten om
de uiterlijke zuidgrens van de Maas
vlakte aan te geven met een zogenaamde
demarcatie.
Desondanks is de zoute zeewind groten
deels weggevallen, waardoor constante
inspanningen nodig zijn om de interna
tionale verantwoordelijkheid voor het
behoud van de vele zeldzame soorten
waar te maken.
Cadeau
In hoeverre 1997 ook een feestelijk jaar
wordt voor de Duinen van Oostvoorne
hangt nauw samen met de uitkomst van
de nut- en noodzaakdiscussie. Een even
tuele tweede Maasvlakte zou ten zuiden
van de demarcatielijn komen te liggen en
dus ingrijpende gevolgen hebben voor
het unieke duingebied.
Het ZHL heeft geen behoefte aan een
dergelijk cadeau, waarvan ze de nood
zaak niet inziet. Hierin wordt zij
gesteund door het Centraal Planbureau
dat het nut van een eventuele aanleg
eveneens in wijfel trekt.
DOOR DONKERE DAGEN
Helder licht is het daarbuiten.
En stil.
Over de velden hangt een wazig wit,
waarover de maan een toverachtige glans
spreidt. Duizenden sterren flonkeren aan
het hemelgewelf met zachte schittering.
Steven treedt naar buiten en sluit de deur
achter zich.
Eensklaps schiet een gedachte door zijn brein. Zal
hij nu maar niet vertrekken? Dadelijk? Een grote
walging van het leven, dat hij leiden moet, vervult
zijn ziel, een diepe afkeer van al de tonelen, waar
van hij bijna avond aan avond gedwongen getuige
is.
Niet lang staat hij in beraad.
Hij neemt de knoestige doomstok, die hem bij zijn
zwerftochten een onafscheidelijke metgezel is ge
worden, ter hand en begeeft zich op reis. Het is
hem bekend in welke richting de grote weg loopt
naar Hamburg.
Daar heen dus.
Als de andere morgen Kris en zijn kameraden
Stevens verdwijning bemerken, verwonderen ze
zich maar half. En betreuren doen ze het evenmin;
een erg jolig reisgezel was hij nooit.
In het grote Hamburg was werk in overvloed en
inderdaad gelukte het hem aan de slag te komen, al
was het juist niet zulk werk als hij het liefst had.
Toen hij na enige dagen ronddolen eens door een
straat liep, dicht in de buurt van een haven, met
allerlei schepen gevuld, werd zijn aandacht opeens
bijzonder getrokken.
Hij hoorde namelijk in zijn moedertaal spreken:
het waren een paar zeelui, in gesprek met de eige
naar van een winkel, waarin allerlei scheepsbeno-
digdheden werden verkocht. Het klonk als muziek
in zijn oren en onwillekeurig bleef hij staan, ook
toen de zeelui al vertrokken waren. Zeker was de
aandacht, waarmee Steven had staan luisteren, de
eigenaar van de winkel ook niet ontgaan; wellicht
trokken zijn vermoeide en afgematte trekken zijn
opmerkzaamheid, althans hij bleef op zijn beurt
Steven aankijken, tot hij opeens in een luide lacht
uitbarstte om deze vreemdsoortige ontmoeting.
„Wel vrind", zei hij. Steven vertrouwelijk op de
schouder kloppende, „wat voor bijzonders is er
toch wel aan me te zien?" Hij sprak nu in het Duits
en Steven, die slechts enkele woorden machtig
was, raadde meer dan hij verstond, wat hem werd
gevraagd.
„Ik hoorde u zo pas Hollands spreken; ik ben ook
een Hollander".
„Ben je?" Klonk het antwoord nu, „wel, dat doet
me plezier. Ook varensgezel?" En hij wierp een
twijfelachtige blok op de alles behalve zeemans-
achtige kleding van Steven.
„Nee", kwam Steven, „ik zoek hier werk".
„Nou da's ver genoeg", antwoordde de goedmoe
dige handelsman, „en ben je al klaargekomen?"
„Nog niet. Zou me niet kurmen gebruiken?" liet
hij er plotseling op volgen.
„Ik? En wat voor werk versta je?" klonk de weder
vraag.
Steven wilde antwoorden, maar hij voelde zich
eensklaps duizelig worden en greep zich vast aan
de post van de deur, om niet te vallen.
„Hé! wat begin je?" en de man greep Steven bij de
arm en keek hem eens flink in de ogen. „Toch niet
dronken zeg?"
„Het is al weer over", zei Steven zich herstellende,
„ik voelde mij niet erg in orde".
„Kom mee, kom binnen, maat, ik geloof zowaar,
dat je honger hebt. Hoe lang is het al geleden,
sinds je je laatste maaltijd gebruikte?" en hij
dwong Steven zich neer te zetten in de winkel op
een bank, die tegen een muur was geplaatst. Hij
was een medelijdende kerel en er was iets in
Steven dat hem aantrok.
„Gistermorgen heb ik voor het laatst gegeten".
bekende Steven. „Wacht eens even". De winkelier
begaf zich naar het achtergedeelte van het maga
zijn, opende daar een deur, die toegang gaf tot een
kamer en riep: „Hola, vrouw, hier is een uitgehon-
derde Hollander; kom eens even!"
Een ogenblik later verscheen een vriendelijke
vrouw in de deuropening.
„Kijk", zei haar man op Steven wijzend, „die
kameraad valt bijna flauw; zou je daar raad mee
weten?"
De vrouw keek onze vriend eens aan.
„Laat hem maar binnenkomen", zei ze in het Duits
tot haar man. „Dat zal wel gaan".
Ze scheen niet zo beweeglijk en luidruchtig als
haar ega, maar terwijl ze Steven medelijdend be
schouwde, zette ze hem een paar sneden brood
met ham voor en nodigde hem vriendelijk tot toe-
tasten uit.
Steven wilde spreken.
„Eerst eten. Strakjes horen we wel meer", en de
gastvrije Hollander schoof zijn onverwachte gast
het bord wat dichter bij. „Tast maar toe".
Steven liet zich niet voor de tweede maal noden.
Zijn gastheer stond met zichtbaar welgevallen het
aan te zien, hoe gretig zijn gast at.
Verwaal was een oud-varensman. Toen hij genoeg
had gekregen van de zee, had hij zich hier in Ham
burg gevestigd, en een winkel overgenomen in
scheepsbenodigdheden, die hem een ruim bestaan
bezorgde. Achter de winkel, aan de overzijde van
een kleine binnenplaats, bevond zich een tamelijk
groot pakhuis.
De bezigheden lieten Verwaal, die zoetjes aan een
jaartje ouder was geworden, tamelijk druk en hij
had er reeds meer dan eens over gedacht, naar hulp
uit te zien; maar het was nog steeds bij het oude
gebleven.
„En nu zullen we eens praten", klonk het, toen
Steven voorlopig verzadigd was. „Ja, je praat maar
raak, hoor; moeder kan je wel verstaan, al spreekt
ze ons Hollands wat moeilijk, niet waar?"
Moeder Verwaal knikte bedaard met het hoofd.
Het viel Steven lang niet gemakkelijk. Wat lag
meer voor de hand, dan dat hem zou worden ge
vraagd naar zijn familie; de reden van zijn zwer
ven? Hij voelde al de moeilijkheid er van, en be
paalde er zich toe, nogmaals te verklaren, nadat hij
zijn dank had betuigd voor het vriendelijk onthaal,
dat hij werk kwam zoeken.
Maar daar kwamen de vragen, zeer lastige voor
Steven. Het ging hier niet als bij de troep van Kris.
Hij raakte geducht in het nauw.
„Hoor eens", zei Verwaal tenslotte, „als je er zin
in hebt, wil ik je als hulp in winkel en magazijn
wel bij me in huis nemen; maar dan eerst eerlijk
opbiechten. Ik moet weten, wie ik in mijn huis
neem".
Steven kwam voor een moeilijke keus te staan.
Weigeren aan het redelijke verzoek te voldoen
stond gelijk met zichzelf de deur van dit huis weer
te sluiten. Zou dan het zwerversleven, hij schrok
als hij er aan dacht, weer opgevat moeten worden.
En het leek hem juist een geschikt verblijf. Hij
nam een besluit. Mocht hij ook liever bij het tim
mervak gebleven zijn, hij begreep, dat hij zeer
dankbaar mocht zijn, als hij hier aan het werk kon.
Hij kon alles vertellen.het was zijn laatste kans.
En hij deed het.
Wel met tegenzin, maar hij deed het toch. Het
moest hem over de lippen, wat voor boze daad hij
verricht had. (wordt vervolgd)
'TBlKBilDE Middelhamis Hellevoetsluis Zierikzee Oud-Beijerland
VBiHUtZBiS Tel. (0187)482188 Tel. (0181) 320016 Tel. (0111) 413163 Tel. (0186) 613624
