EIIAtlDEtl-lilEUWS
VBO ^^©EM Sommelsdijk
Ouders/verzorgers
Stagebieders
10e Blad
VRUDAG 22 DECEMBER 1995
No. 6463
Jan Gorshaes was een stroaper in
hart en nieren. Daer stong 'n op 't
durp bie jong en oud voor bekend
en oak de pelisie wist mar al te
goed, dat d'r voor Jan geen haes
vielig was. Zeker al mêêr dan hon
derd keer hadde Frans Snorre en
Piet Bon, de rykspelisie d'r nacht
rust opgeofferd om Jan te snappe,
mar 't was ze nog noait gelukt.
„'t Is een gladde veugel, dat mok eêrluk
bekenne", zei Frans openhartig op de
koaie. „'k Hao d'r al rimmetiek van op-
geloape, deur dat 'k bie nacht en ontieje
op die smerugge vent geloerd hao. Je
mot het niet uutpoese, as je een ure op je
buuk in 't deumatte gras leit of in 't pik
donker over een stikje land mot kuiere,
dat pas op de winterveure leit. En Piet
Bon raekt dien droagen hollen hoest
noait meer kwiet. Dat heit 'n oak an Jan
Gorshaes te danke. Mar m'n houwe vol,
dat hoa m'n saeme ofgesproke. Opgeve,
nee, dat noait. Eens gaet 'n d'r an, dat
staet zo vast as een huus. Over een paer
jaer is d'r geen haes meer in de héle pol
der te vinden, en wie kriegt dan de
schuld? Netuurluk de pelisie. Mar ze mte
op 't durp es wete hoeveul kou we neu
zen en zweêtdroppels het ons al gekost
heit. En daerom zeg ik nog es: Hie gaet
der an, vroeg of laete, d'r mot een ende
ankommeü
't Was te begriepe, dat Frans Snorre en
Piet Bon uut d'r humeur warre. Ieder
oalgenblik kwamme d'r klachten bie de
burgemeester over Jan. Verlee weeke
stienge Kees Kribbe en Kreel van de
'Dolle Pee' op 't gemeêntehuus d'r harte
te luchte. Vooral Kreel was wild van
drift. ,,Zeit Burgemeester, begon 'n.
„Mot dat noe mar dag in dag uut onge
straft deurgaen, dat die niksnutter, die
wildroaver, die brutaolen dief, heel de
jacht uren in den omrek doad stroapt.
Vannacht liep die smeerlap weer mit de
lichtbak tot vlak bie de stee toe. Vier
keer hoarde 'k een schot valle en gloaf
mar gerust, dat d'r weer vier haezen min
der in de polder zitte. Want misschiete
doet die vent noait, iedere petroane
briengt z'n geld op. Dienk je, dat Kees
en ik voor de lol een groate jachtakte be-
taele? Wiele hoa oak es graeg een boutje
in de panne. Wat hoa m'n an een jacht
akte zonder haezen? D'r is toch zeker pe
lisie op 't durp, of durreve die helden 's
nachts niet van honk? En 't is de leste
keer dak hier mit klachten komme, want
as 't noe niet hellept, dan gaet d'r een
brief naer de officier van justitie!"
Toen Kees en Kreel vertrokke warre,
krauwde de burgemeêsteres an z'n
kruune en hie uutte een verwensing an 't
adres van Jan Gorshaes. Sjonge, sjonge,
wat bezurgde die ellendeling 'm toch een
St. En wat kon 'n d'r an doe we. 't Eênige
was, om mar weer es Frans Snorre en
Piet Bon op te porre. Dat was zeker al
twintig keer gebeurd en wat had 't oait
gehollepe? Affijn - de twee pelisie krege
dien eigen dag een briefje, om op 't ge
meêntehuus te verschiene.
„Das vast weer voor Jan Gorshaes", zei
Frans al van te voren tegen Piet, „'t is of
ik het al ruke".
„'k Heb weer onaangenaam nieuws", be
gon de burgemeester, toen ze goed en
wel binnen warre. „Jan Gorshaes heeft
verschenen nacht weer met de lichtbak
gelopen en nu heb ik Kees en Kreel weer
op visite gehad. De rest begrijp je wel.
Jongens, daar moet een eind aan komen,
die toestand wordt zo langzamerhand
onhoudbaar. Zien jullie nu toch heus
geen kans om dat heerschap eens in een
hinderlaag te lokken, of op heetterdaad
te betrappen, 't Is mij onbegrijpelijk,
twee zuUce flinke kerels, en dat laat zich
keer op keer bedotten door zo'n domme
boereiJcinkel!"
„Dom! Dom! Burgemeester", riep Frans
driftig, „d'r is op de heêle waereld geen
ouwe rotte zo slim as die Jan Gorshaes.
Of die vent 't ruukt of voelt, ik weet 't
niet, mar as wielle in een droage sloat op
't veurhoad op de loer legge, en hie komt
mit z'n lichtbak recht op ons af, dan
dienk je: ziezo Jantje, je zit in de valle, je
bint d'r gloeiend bie! Mar mis hoor -
ineens gaet de lampe uut, je hoart of ziet
niks meer, en waer je oak zoekt. Jan is
gevloge. Zo gebeurt dat niet eens, mar
wel honderd keer. 't Is een gladde ael.
Burgemeester, en de polisie die Jan kan
pakke, die mot nog gehore worre".
„Enfin, ik heb m'n plicht wer gedaan",
zei de Burgemeester, „en jullie weet, wat
je te doen staat - als ik jullie was, dan
pakte ik dat zaakje eens met dubbele
energie aan. Komaan, waag er nog maar
eens een paar nachtjes aan, en als het jul
lie lukt, de wilddief te grijpen, dan zal je
niet weinig stijgen in de achting van de
collega's en de autoriteiten. Dus aan 't
werk, begrepen!"
„Ziezo, Piet!" zei Frans toen ze van 't
gemeêntehuus kwamme, „noe zette m'n
alles op 't spel om Jantje te vange. Ik
doewe vanaevend twee flaimelle hemden
en twee borstrokken an op m'n bloate
lief, op m'n borst en op m'n rik leg ik
een paer dubbele kranten tegen 't kou-
vatten. Vanaevend om ellef ure gaen m'n
op pad. Ofgesproke!"
„D'r zal niks aores opzitte", zuchtte Piet,
,,mar as ik 't voor 't zegge had, dan
kroop ik vannacht liever naest groatje
onder een vracht dekes. Daer is 't allicht
beter dan op die toaie schiemen kwaeje
klei. In as 'k zo es naer de locht kieke,
zal 't weer geen baentje weze vannacht
mit die scherpe noordoaster snuver. 'k
Zal straks bie voorbaet alvast mar om
een flesse hoestdrank gaen bie den dok
ter - nog beter was 't as 'k der een nae-
ker vol van in zou slaen, want dat zal wel
noadig weze.
Frans en Piet gienge naer huus en maek-
ten daedeluk alles klaer voor de jacht op
de stroaper.. Deze nacht most en zouhet
dan gebeure: hie zou in d'r handen valle.
Juust den aevend dervoor stieng Jan op
de koaie en zoas 't allied gieng had 'n
een flienke kroo om z'n heen.
„Jan", begon Joap van Teune, „'k hoa
vanmiddeg een haes gezieje an de groene
sliengerweg, net bie den tweeden droai,
je weet wel, waer dat meêtje klaovers leit
- zo waer as ik hier stae, een monster,
zeker van een pond of tiene. Is 't wat
voor je?"
„Allicht", zei Jan, „ik kan alles gebruke,
en vooral een haezeboutje slae 'k niet of.
Dan gae 'k daer es kieke, misschien kom
'k d'r vannacht al. Verlee jaere hao 'k
daer op dezelfde plekke vier moaie beês-
jes geknipt, 'k hoare tot m'n genoegen
dat ze daer nog niet uutgesturreve
binne".
„Ik kan d'r mit mien verstand niet bie
hoe joe 's nachts in 't stikdonker zo'n
haes kan vinde en nog veul minder hoe
je zo'n beest bie z'n kladden kriegt. 'k
Bin al blieje as 'k in den donker de ach-
terdeure kan vinde of dat 'k niet in 't sloat-
je raeke. Lest nog kwam ik wat laete van
schele Piet vandaen, en eerlek waer, ik
kon geen hand voor oagen zieje. Op 't
gevoel zocht ik naer 't bruggetje dat over
de sloat leit. 'k Had de leuning te pakke,
mar 'k stapte net an de verkeerde kante,
tot an m'n harte in de odeklonje! En
daerom snap ik niet hoe joe, in 't aerde-
donker, over alle hekken, dammen, grip-
pen en kreken, de weg kan vinde, 'k stae
d'r versteld van". „Och", lachte Jan, „dat
bin ik van jongs of an al gewend, en as je
veul in 't donker miert, dan krieg je op
den duur katte-oagen. Of je m'n geloaft
of niet, as ik mit de lichtbèk over de klu
ten stappe, dan zie ik op een meêdlingte
de oagen van een haes schittere, en net
zo goed hoa 'k daedeluk de kopere knoa-
pen van Frans Snorre en Piet Bon in de
gaeten. Frans z'n vrouwe doet mien d'r
een groat plezier mee dat ze iedere weke
zowat een bus Brasso op de knoapen van
d'r man uutpoest. Frans kon net zo goed
een stik of wat achterlichjes van een fiets
op z'n buuk schroeve, dan had 'k 'm
misschien nog niet zo gauw in de gaten".
„Ik kan me niet voorstelle hoe joe daer
noe smaek an heit om bie alle weer en
wind op uut te gaen om een stikje soep-
vleis te schiete", zei Merien inaens, die
oak bie 't krootje stieng. „Ik hoa drie
daegen een slechte zin as 'k een ienkele
keer 's nachts der uut mot om de katte
uut te laete. Man, ik overleefde ut niet,
as 'k mit zo'n sniejende kouwe een halve
nacht over de vorse winterveure most
loape".
„Zo zou 't voor mien een straffe weze, as
'k vannacht onder de dekes most bluve,
noe 'k wete dat d'r op dat meêtje klo-
avers an de Groene Slingerweg een bout
je zit. Man, ik dee geen oage dicht! Je
weet niet wat 't is, Merien, as je an 't
stroapen versloafd bint. 't Zou voor mien
een ramp weze, as ze m'n geweer of-
namme en ik mocht noait meer een pa-
troan ofschiete. Dat was voor mien nog
erger as voor joe, as ze je pupe en je
doaze tebak ofnamme. Mar daer kan joe
niet over oardeêle want je bint nog noait
van je leven mit de lichtbak op pad ge
weest. Je heit 't nog noait geprebeert, en
misschien dat je 't dan oak niet meer
laete kan as je eênmal de smaek te pak
ken heit. Mar weet je wat, gaet es een
nachtje mee, dan kan je tenminste der
over mee praete. Vooruut, waeg der es
een nachtje an, je zal der niet doad van
gaen. En ik belove je, dat, as ik die
knaep an de Groen Sliengerweg bie z'n
vacht kriege, dan is dat boutje voor joe.
Is dat een moai anbod - of niet?"
„Jae", zei Merien, en spoog es op de
grond, „op haezebout bin ik juust zo dol,
en groatje zou d'r een reize voor naer de
Noordpool maeke! Sjonge, sjonge. Jan,
je heit d'r meraekel slag van om iemand
graeg te maeke. Kaerel, stel je voor, zon
dag een lekker boutje in de panne, 't
Waeter loapt al over m'n tanden. Weet je
wat. Jan, ik gae mit je mee op eên voor-
waerde, en dat is, dat Kloas oak mee mot
gaen. Dat is gezelliger, en dan bin ik
veul meer op m'n gemak, dat wee 'k
zeker".
„Je gloaft toch zeker niet, dat 'k een klap
van de meule te pakken hoa!" riep Kloas
- „'k Zal daer een halve nacht deur die
kwaeje grond gaen baggere en dan joe
zeker fijn mit een mals boutje gaen strie-
ke. - 'k Zieje ze nog niet vliege, Merien,
al dienk je messchien dat 'k onnoazel
biime. Nee, mannetje, joe kan mee gaen
stroape zoveul as je wil, mar ik zal de
dekens wel over de krune trekke".
„Ho, ho, Kloas, je mot niet zo vlug van
staepel loape. As je mee gaet, dan krieg
joe Zondag oak een boutje in de panne.
Daer zal ik wel voor zurrege", riep Jan.
Dus noe hei je mar jae of nee te zegge".
„Jae, as de zaeken zo staen, dan veran
dert 't", zei Kloas, „dan wil ik oak wel
es een kouwe neuze haele. „En wanneer
gaen m'n dan?"
„Maargenaevend zurge jule mit je beijen
mar, dat je om tien ure an d'n tweeden
droai van de Groene Sliengerweg bint.
Dan bin ik oak present en dat is geliek
een moai plekje om te beginne. Ofge-
sproke!".
Akkoord", riepe Kloas en Merien.
Dienk d'r om, doet een extra dikke
dasse an en een paer goeie dichte veld-
schoenen", zei Jan nog. „'t Heit verlee
weke erg veul geregend, en 't is daer
toch zo'n natten hoek. De kanten van de
grippen staen op sommege plekken
blank".
Den anderen aevend om kwart voor tiene
gienge Kloas en Merien op pad naer de
Groene Slingerweg. Ze hadden de krae-
gen hoag opgezet, mit kleppen die lekker
om d'r oaren slote. Kloas was zo wies
geweest, om z'n gummilaerzen an te
trekke, waer 'n altied mee gieng sloate.
„Dan kom ik vast niet mit natte voeten
thuus", zei 'n tegen Merien.
Toen ze op de ofgesproke plekke kwam
me, was Jan nog nerreges te vinde. Ze
krope achter een klampe die in de buurt
stieng en die Kloas toevallig wist te
staen. Want 't was aerdedonker, en 't
was mar goed dat Kloas toevallig hier
veul in d'n omtrek had gewerkt, zodoen
de lederen dam en hek op 't gevoel kon
vinde.
Noe stienge ze lekker beschut achter 't
stroa geduldig op Jan te wachte. Tien
minuten laeter zagge ze ineens een felle
lichtstraele over de weg schiene. Dat
most Jan weze. Kloas schreeuwde: „Bin
joe dat Jan?" „Geen mens anders", riep
de stroaper, en kwam al op de klampe of.
„'t Wordt beslist een spannende aevend,
jongens, want een uurtje gelee zag 'k
Piet Bon en Frans Snorre op de koaie
staen. Ze stienge zo te smoeze, en 'k had
in de gaten dat ze werm ingepakt wazze.
Ze keke geregeld mien kante uut en ze
dochte zeker dat Jan daer geen erg in
had. Die twee slekkestekers binhe vast
van plan, om mien vanaevend dwars te
zitte. Dus kiek goed uut je oagen, en doet
precies wat ik zegge, dan hei je niks te
vree ze".
„As 'k dat van te voren had gewete, dan
was ik achter de kachel gebleve", zei
Kloas, en stieng al op z'n bénen te rillen
van angst. „Zouwe die kaerels een revol
ver bie d'r hoa en zouwe ze durve te
schiete, as je wegloapt?"
„Kloas, je bint een wezel", zei Jan. „Ten
eersten kan Frans Snorre vast niet harder
loape as dat stramme karrepaerd van
Leen Knol, en Piet Bon bluuft staen voor
iedere grippe waer een knieje waeter in
staet. Ten tweede heit Frans nog noait
een revolver vast gehad, en Piet schiet op
een meter ofstand nog een olifant mis.
Vertrouw noe mar op mien dan kan je
niks gebeure".
„Zou je dat dienke", zei Kloas, hie was
al aerdig gerustgesteld.
Zo onder 't praeten deur had Jan z'n ge
weer voor d'n dag gehaeld, dat 'n in
twee stikken onder z'n jas droeg mit de
rieme om z'n hals. Hie dee d'r twee pe-
troanen in en gaf een groate elektrische
lantaeren an Merien: „Je m'n niet an-
knippe voor ik het zegge", zei Jan, „noe
loape m'n langs deze grippe naer dat
stikje kloaver. Een beetje uutkieke, want
de kante staet blank van de regen, mar in
een paer duum waeter zal je niet verzu-
pe. Strakjes za 'k wel vertelle wat je
vaorder te doen staet".
De tocht begon, voorop Jan, daerachter
Merien, daerachter Kloas, die benauwd
alle kanten uutkeek. Hie docht niet an
ders, of ieder oagenblik zou de pliesie op
z'n rik sprienge, en hie had spiet as haer
op z'n hoad dat 'n meegegaen was.
Ineens voelde Kloas, dat 't waeter veul
dieper was dan in 't begin, en op 't eige
moment schepte 'n eên van z'n laerzen
over. Jan en Merien warre zeker een der
tig meter voor, toen Kloas schreêwde:
„Wacht es even jonges, licht es even bie
Merien, ik durve niet vaorder, as 'k nog
een meter loape stae 'k tot m'n naebel in
't waeter. 'k Zal nog es mit juulle mee-
gaen - 't is de leste keer dat 'k mit zuk
weer gae nachtspoke an de Groene Slin
gerweg!"
,,Wat miert de beroerde vent toch?"
vroeg Jan. „Gaet es even kieke Merien,
'k gloave dat 't niet goed gaet. Mar zo
weinig meugeluk die lantaeren gebruke,
anders zit Piet Bon al op de kloavers
voordat m'n begonne binne".
Merien liep een endje verom, en toen 'n
Kloas haorde plonse, knipte 'n even de
lantaeren an. Hie schoot in de nacht toen
'n z'n maat zag staen. „Lompe koeie, je
loapt midden deur de grippe inplaes van
op de kante. Kom deur suffert, hier mot
je weze".
„As 'k gewete had, dat 'k voor een paer
haezeribben éérst een longontsteking en
de krampe in m'n been op most loape,
dan stierf voor mien part de laesten haes
an de vliegende tering. Is dat hier een
griebus. Laet'm'n eerst es even op je
schoene leune, dan za 'k m'n laerzen es
leeggiete en m'n sokke uutvrienge. 'k
Had beter een duukerpak an kenne trek
ke".
Eindeluk had Kloas z'n sokken en laer
zen weer an en dat wier meer dan tied,
want Jan riep al ongeduldig: „komme
jule nog, of wacht je tot 't zunnetje op
komt. Vooruut, opschiete, 'k bin niet van
plan om mit lege handen thuus te kom
me!"
„Ziezo, jonges", zei Jan, toen ze einde-
luk alle drieë op de kloavers stienge.
„Noe draegt Merien de lichtbak, m'n
loape een paer meter n^est mekaore de
meet of en dan laet je 't licht een meter
of twintig voor m'n uut schiene. As je
een boutje in 't vizier kriegt, dan hou je
de lampe d'r goed op gericht, dan zal 'k
'n wel een paer knikker deur z'n vel
jaege, zo noe en dan mot je es wat voar-
der voor je uut straele, Merien, om te
kieke of Frans Bon en Piet Snorre soms
niet in de kloavers an 't graezen binne.
As je biegeval soms Frans z'n knoapen
ziet blienke, dan doe. je geliek de lampe
uut en houw je je doadstille. Dan pak je
mien mar bie m'n jasje en loap m'n mar
achterop. Goed begrepe, daer gae m'n
dan!" Merien knipte de lantaeren an. Jan
lei z'n vienger an de trekker, Kloas stak
z'n handen in z'n jekker, en 't eerste
rondje begon. Kloas kreeg zowaer de
smaek te pakken en loerde mit spanning
in de groate lichtplekke, zodat z'n oagen
d'r op 't leste zeer van deeje. Hie docht
zelfs niet meer an 't ende van de meet
gekomme en Merien had net gezeid:
„Dat 's alvast een rondje voor niks",
toen Kloas inééns een haes zag zitte, die
verwonderd en nieuwsgierig in 't verbli-
nende licht van de lantaeren keek. Op 't
zelfde oagenblik had Jan 't geweer al an
z'n schoere gezet, en een straele vier
boorde deur 't duuster. Kloas hoarde de
klap, z'n oaren begonne te suuze, en hie
zag den haes een roare sprong maeke en
over z'n kop duekkele. 't Dier bleef op 't
eige plekje legge.
„Das alvast nommer eên", juichte Kloas,
en liep op een klusje naer den buit toe.
„Wat een monster", riep Merien uutgela-
ete, „die zal Zondag best smaeke, voel es
Jan, hie heit zowat 't gewicht van een
jong bigge, en zo vet as modder. „Me
raekel!"
„As ik jule was, dan zou 'k es een beetje
inbinde, jonges", zei Jan, „jule schreêu-
we, dat 't heéle durp d'r w^ker van zou
worre. En dan daerbie, je noait geen nae-
men noeme, Merien, tenminste as je zo
hard brult as demet. Stel je voor dat die
twee pliesies hier op de meet zitte, dan
kan 'k net zo goed m'n vesitekaertje
gaen brienge. Dus oppasse, jonges, een
beetje voorzichteger!"
„Zou je dienke, dat die twee pliesies hier
in de buurt binne?" vroeg Kloas, en keek
een beetje benauwd om i'n heen. Hie
keek in de pikzwarte nacht, en hoarde de
wind deur de kloavers ruse. Hie was in
z'n opwinding heêlemael vergete, dat 'n
eigenluk an een gevaerluk aevontuur
bezeg was, noe drong de angst weer tot
z'n deur. Onwillekeurig hiew 'n z'n han
den voor z'n uut, om 't gevaer of te
houwe, dat ieder oagenblik op z'n of zou
kennen sprienge.
Jan had ondertussen z'n scheemes ge-
trokke en snee van de achterpoaten van
den haes de pezen los en kruuste de
poaten. „Ziezo, Kloas, joe mag 't boutje
draege, dan doe je oak wat. 't Is een vette
ram, jonges, van een pond of tiene. 'k
Gloave vast, dat z'n vrouwe oak in de
buurt zit, en 'k hoa nog patroanen zat,
vooruut, 't tweede rondje gaet beginne,
voorloapig hoa m 'n gelok".
Mar op de klaovers leverde de jacht niks
meer op en daerom besloot Jan omz'n
geluk op de kaele kluten te beproeve. De
tocht over de kaele kluten was voor
Merien en Kloas geen pretje. Kloas was
al een paer keer gestrukeld en zat van
onder tot boven onder de klei. Zo lang-
zaemerhand kreeg 'n der genog van en
hie wou net vraege of 't nog geen gied
was om naer huus te gaen, toen Jan fluus-
terde: „Let op, Merien, 'k zieje een paer
Het personeel van
wenst alle Leerlingen
en een
lepels boven 't gras bie de grippe". Zo
waer, Kloas zag de kop van een haes, die
verwonderd in de lampe keek. Weer
klonk een schot, en nommer twee lag op
z'n doaie rik.
„Je zal de vracht kriege, Kloas, want as
je 't mien vraegt weegt dit boutje geen
load minder as d'n eersten", zei Jan.
„'k Was d'r noe voor om thuus om een
bakje koffie te gaen", antwoordde Kloas.
„'k Bin doadop van dat gejakker, en wil
je wel geloave dat op den duur zo'n haes
zo zwaer weegt as load. En noe mot ik
z'n kammeroad oak nog draege. 'k Hope
mar, dat je nommer drie misschiet. Jan,
anders kom 'k nog mit een breuke thuus".
„Wet je wat je doet", begon Jan, die een
inval kreeg; „Leit die haezen zolange
erges neer. 'k Weet een moai plekje. As
je hier langs de grippe loapt, dan komje
bie een hek. Daer klim je over heen, en
daer vlakbie is een schuurtje".
„Je bedoelt dat schuurtje van Gerrit Hoe
pel, zei Kloas, „dat weet 'k wel".
,,Des te beter, daer vlakbie staet een
klampje stroa, en daer douw je die hae
zen mar in. M'n jaege langs den
Kroaiendiek en dan komme m'n deur de
modderdreve terug en pikke geliek 't
vrachtje weer op. Begrepe?"
„In orde", zei Kloas, 'k binne al lang
blieje dat 'k dat vrachtje kwietraeke.
Geef mien even die lantaeren, Merien,
dan gae 'k den buit bezurge, 'k bin zo
verom".
Kloas nam de lantaeren, straelde even
voor z'n uut en zag het schuurtje op een
meter of vuuftig staen. Hie knipte de lan
taeren uut en liep op 't gevoel langs de
grippe tot 'n bie 't hek was. Hier mos 'n
voorzichtig weze, want daer liep een
sloat van wel vier meter breed en hie had
geen lust om daer in 't donker in te
loape. Hie liet even de lantaeren schiene,
klom over 't hek en nog tien passen dan
was 'n bie 't schuurtje.
Mar zoverre kwam Kloas niet. „Staen,
Politie!", klonk het plotseling vanachter
't schuurtje. Dat was de stemme van Piet
Bon, en tegeliek hoarde Kloas, dat d'r
iemand over 't hek klom, vlak achter z'n
rik. Dat was zonder twuufel Frans
Snorre. 't Zwéêt brak 'n uut, toen 'n be
sefte, dat 'n as een muus in de valle zat.
Vlak voor z'n stieng Piet, achter naeder-
de Frans, en opzieje had je die breéje
sloat. Hie was d'r gloeiend bie mit twee
pasgeschote haezen in z'n eêne hand en
de lichtbak in den aoren, - een groate
boete! En geen bout voor de Zondag!
Nee - dat noait! Dat zou het roemloze
einde weze van z'n stroapersavontuur.
Dan liever een leste kans gewaegd, al
was die mar klein! En, 't mot gezeit
worre, as Kloas in 't nauw zat, dan dee
'n, net as een katte, soms roare sprongen,
't Wier mit recht een roare sprong. Hie
liet de tweêe haezen valle an de kante
van de dreve, knipte de lantaeren even
an, holde de kant van de sloat op, nam in
z'n benauwdigheid de groatste spronge
van z'n leven, en kwam d'r wonder bo
ven wonder goed overheen. Wel kwam
'n nog in 't waeter terecht omdat de
kante een halve meter blank stieng, en de
spetters vloge om z'n oaren. Hie viel
voorover in de blubber, mar kwam as de
wind weer overende en holde op goed
gelok 't land in. Vlak achter z'n hoarde
'n nog wat geschreêw van Piet en Frans,
toen een groate plons, en geroep van
„Haalp, haalp!"
In eênem aesem vloog Kloas over grip
pen en schiemen, en kwam, zonder dat
'n 't wist bie de klampe terecht, waer hie
en Merien dien aevend hadde gestaen.
Hier most 'n even uutblaeze, want hie
kon echt niet meer. De lantaeren had 'n
bie z'n sprong over de slaot verspeuld,
mar dat was minder, as 'n 't der zelf mar
goed ofbrocht, en daer was noe alle kans
op. Toch was 'n nog allesbehalve op z'n
gemak, en toen 'n goed en wel op de
Groene Sliengertweg stieng, besloot 'n
om langs een omweg, deur de Kromme
Koeiedreve, op huus an te gaen, dan was
ter weinig kans om voor de tweede keer
de pelisies tegen 't lief te loape. Nae veul
gemier in de zwarte nacht had 'n einde-
luk den diek bereikt, en stapte net 't
grintpaetje voor z'n huus op, toen d'r
ineens twee kaerels vanachter 't schuur
tje op z'n ofkwamme. Hie beefde van
schrik, en docht geliek dat 't Piet Bon en
Frans Snorre wazze. Hie wou geliek de
kuiten nemen, toen een bekende stemme
zei: „Bin joe daer, Kloas?" 't Wazze Me
rien en Jan, die mit ongeduld op z'n
thuuskomst hadde gewacht.
„Gelokkig, binne juulle daer", antwoord
de Kloas, „'k schrok m'n eige een hoed
je, want ik docht dat die twéé slekkeste
kers ineens vanachter 't schuurtje kwam
me, sjonge, sjonge, wat een nacht! Dat is
eens, mar noait meer!"
„Mar noe een ander praetje, begon Me
rien, „hoe ze je te pakken gehad, en waer
binne de haezen gebleve? Vertel op, 'k
brande van ongeduld!"
„Nee, jongens, 'k bin den dans netjes
ontsprongen", riep Kloas opgewonde en
trots, en hie kreeg voor 't éérst lol in 't
avontuur. Hie vertelde in 't kort wat er
was gebeurd, ,,mar de haezen en de
lampe bin ik kwiet", zei 'n op te leste.
„'k Had al in de gaeten, dat 't niet goed
gieng", zei Jan, „'k hoarde stemmen bo
ven de wind uut, en ik meende oak nog
„haalp, haalp" te hoare. 'k Docht bie
m'n eige, daer gaet Kloas de sloat in,
mar omdat ik wist dat je niet alléén was,
hoa 'k 't niet gewaegd in je buurt te
komme, oak omdat 'k begreep dat Frans
en Piet op karwei wazze, dus binne Me
rien en ik mar naer 't durp gegaen. Be-ter
eéne rotte in de valle dan drieje. Dus
Kloas, joe bint niet in de sloat verzeild?"
„Nee", zei Kloas, „voel mar, 'k bin nog
zo droag as sprot".
„Ha, ha", brulde Jan, dan heit Frans of
Piet een snoek gevange, die is goed!
geénn stroaper, mar een snoek! 't Is toch
wat, al is 't niet veul! Mar noe gae 'k
éérst om een aore lantaeren, jonges, en
dan daedelek kieke of 'k de haezen en de
lichtbak nog kan redde. Je kan noait
wete, as 'k de spullen vinde, dan kom 'k
zo nog even bie je an Kloas om je boutje
te brienge, dat hei je wel verdiend! Bluuf
mar zo lange wachte Merien, dan kan je
oak je bout anpakke, as de dienders ten
minste de haezen hoa laete legge, mar ze
hoa dienk ik niet meer an haes gedocht,
alléén mar an een gloeiende kachel om
op te droage!"
Merien en Jan gienge in de keuken zitte
wachte, en geliek van de schrik bekom-
me.
Drie kwartier laeter kwam Jan fluitend
angekuierd. „Hie loapt te fluiten", zei
Merien, „dat 's een goed teken". En wae-
rempel, Jan had twee haezen in z'n eéne
hand, en de verloren lantaeren in z'n an
dere. „Kiek", zei 'n, en haelde een natte
polisiepette onder z'n jas vandaen. „Die
dreef nog in de sloat, ik leg 'm mar op
den tras bie Piet Bon, dan vinde ze 'm
merregenochtend wel".
's Zondag's smulde Merien en Kloas van
de zuurverdiende haezen, het onderste
knoapje van 't veste most derbie open.
En boer Kreel stond daegs na 't stroa
persavontuur weer bie de burgemeester
en brulde: „Noe is 't ofgeloape! Die stro
aper is weer an de gang geweest en je
had nog zo beloofd, dat 't ofgeloape zou
weze! D'r gaet vandaeg nog een brief
naer den officier van justiesie, ik gae zelf
m'n recht wel zoeke!"
Kwaed liep 'n weg.
Piet Bon en Frans Snorre krege een ste
vig standje. Of ze al beweerde, dat ze zo
d'r best gedaen hadde, en Piet zelfs
kopje-onder in de sloat was geraekt, de
burgemeester zei kort en bondig dat ze
geen knip voor de neuze waerd wazze.
Frans stampvoette van kwaedheid en
Piet kon niks zegge van den leéleken
hoest, die 'n mit z'n natte pak had opge-
loape.
'k Weet niet of ze laeter Jan Gorshaes
nog te pakken gekregen hoa, mar toen ze
dien dag naer huus gienge, kon je an de
kwaeje koppen wel zieje, dat Jan in de
toekomst weinig goeds te wachten stong.
I. de Meester
