EHIVI1DEf1-HIEm/5
Raadsvergadering Oostflakkee
„Mijn eerste jaar in Ameriica"
Workshop en concert
te Oude Tonge
Vóór 1 maart a.s. extra raadsvergadering
eilandelijke milieudienst
Vakantievormingsweek IZB
voor 25-plussers
Abonneert U op
Eilanden-Nieuws
Indoor touwtrektoernooi
Eilanden-Nieuws
een krant die
G-E-L-E-Z-E-N wordt!!
Warme maaltijd Achthuizen
2e Blad
DINSDAG 16 FEBRUARI 1993
No. 6176
De donderdag j.l. gehouden raadsvergadering van de gemeente Oostflakkee
heeft niet echt veel stof doen opwaaien. Het bleef bij wat vragen over enkele
agendapunten, doch deze vormden geen bedreiging voor het afvtijzen van
voorstellen.
Besloten werd, tot overdracht van de bevoegdheden van de taak van de sociaal
rechercheur aan het ISGO, onder de financiële voorwaarde, dat per onderzoek
wordt betaald. Op een vraag hierover, van dhr. Maliepaard, antwoordde weth, v.
d. Ree, dat dit voor het college een principieel punt is waarvoor binnen het
ISGO nog geen oplossing is gevonden.
De nadelige saldi over 1991 van Verenigingsgebouw "t Centrum' te Oohgens-
plaat en 'De Bommelstee' ten Den Bommel van respl. 20.585,05 en 18.691,19
na aftrek van de gemeentelijke bijdragen, waren tegenvallers, waarbij de raads
leden V. d. Mast en C. L. M. de Wit vraagtekens en uitroeptekens zetten. De argu
mentatie van het college: nagekomen lasten zoals Onroerend Goedbelasting,
vond dhr. v. d. Mast wat al te gemakkelijk. Hij drong er op aan om met het
bestuur om de tafel te gaan zitten om tot een zo reëel mogelijke begroting te komen.
Weth. V. d. Ree kon het daar mee eens zijn, „maar kritiek geven is makkelijk;
bovendien moeten we niet vergeten dat het bestuur uit vrijwilligers bestaat".
Het laatste voorstel: voordracht benoeming direkteur MAVO, werd in stemming
gebracht. Benoemd werd mevr. R Klaassen uit Rotterdam met 11 stemmen vóór.
Eilandelijk milieubeleid
Na afhandeling van de agendapunten, deelde burg. De Vos de raad mee, dat er
maandag (gisteren dus) een vergadering was gepland van de commissie Alg.
Zaken en Openbare Werken over eilandelijke samenwerking milieubeleid,
waarnaar al vanaf 1989 gestreefd wordt.
Na een gezamenlijke konklusie van de commissie zal een voorstel tot besluit
vorming, op basis van het stuk van het ISGO, nog vóór 1 maart a.s. aan de raad,
in een extra vergadering, worden voorgelegd ten einde een subsidie van
200.000,- veilig te stellen.
Burg. De Vos verdedigde de lange tijd die de gemeente nodig had gehad om tot
besluitvorming te komen door te stellen dat het zo lang had geduurd, voordat de
inspektie toegaf aan de erkenning van de milieuregio Goeree-Overflakkee.
„De financiële konsekwenties zijn niet gering. Mede in dit licht moet ons de
positie van onze gemeente helder voor ogen staan. Het gaat om 5 nullen achter
het cijfer. Ook moeten we helderheid over persoonlijke konsekwenties hebben.
Het gaat ook om mensen... We moeten een goed onderbouwd voorstel op tafel
kunnen leggen en dat doe je niet op een achternamiddag. Ik sta positief tegen
over samenwerking. Het gaat om verbetering van de kwaliteit van het milieube
leid", aldus burg. De Vos.
ZENDING IN NEDERLAND
Hervormde bond voor
inwendige zending op g.g.
Van 31 juli tot 7 augustus 1993 hoopt de
Hervormde Bond voor Inwendige Zen
ding (IZB) weer een vakantievormings
week te houden voor jonge gemeente
leden en hun eventuele gezinnen in het
Doopsgezind Broederschapshuis te Steen
wijk. Al enkele jaren is dit het onderko
men voor een dergelijke week. Een
prachtige omgeving (bossen en water),
comfortabele 2-persoonskamers en goe
de maaltijden zijn belangrijke elemen
ten voor een goede vakantie. Hoofddoel
van de week is echter de bezinning van
uit de bijbel op een thema, waarover
elke ochtend bijbelstudies en lezingen
worden gehouden.
In kleie groepen wordt daar verder over
doorgesproken, er wordt veel gezongen
en 's avonds zijn er soms ook georgani
seerde aktiviteiten. De middag kan ieder
naar eigen wens besteden. Heel wat
mensen hebben in de loop der jaren al
ervaren hoe verrijkend het is om samen
met anderen aan zo'n vakantie-vor-
mingsweek deel te nemen.
Ook de kinderen zijn altijd enthousiast.
Aan de kinderopvang wordt dan ook
veel aandacht besteed. Elke morgen zijn
er programma's voor verschillende leef
tijdsgroepen. Wanneer er 's avonds voor
de volwassenen aktiviteiten zijn, wordt
er gezorgd voor kinderoppas.
Het thema van de week is dit jaar 'Leren
leven'. Uitgangspunt hiervoor zullen de
brieven aan Timotheüs zijn, waarin
Paulus 'levenslessen' geeft en heel wat
onderwerpen aansnijdt die ook nu
volop aktueel zijn. Voldoende aankno
pingspunten voor een aantal lezingen
naast de bijbelstudies.
Naast volpension in 'Fredeshiem' is er
op beperkte schaal ook de mogelijkheid
om een zomerhuisje in de nabijheid te
huren of te kamperen op een nabijgele
gen camping.
Meer informatie is te vinden in een fol
der die aangevraagd kan worden bij:
Bureau IZB, Joh. van Oldenbamevelt-
laan 10, 3818 HB Amersfoort, tel. (033)
6119 49.
Op D.V. 20 februari hoopt de orga
nist van de Nieuwe Kerk te Amster
dam, de heer Bernard Winsemius
een middag en een avond de Flak-
keese (orgel)muziekliefhebbers te
inspireren. De organiserende instan
ties, de Vereniging van Orgelvrien
den en de Stichting Kerkconcerten
Goeree-Overflakkee, prijzen zich
gelukkig deze - vooral op het gebied
van de oude muziek - nationaal en
internationaal toonaangevende or
ganist te hebben kunnen kontrak-
teren.
De workshop of zo u wilt openbare orgel
les begint om 14.30 uur in de Rooms
Katholieke Kerk te Oude Tonge. Juist
omdat hier de spelers èn luisteraars alle
maal terecht kunnen rond de speeltafel
van het Seifert-orgel is gekozen voor
deze lokatie. Als onderwerp is gekozen
'Partita's en koraalbewerkingen in Duits
land rond 1700'. Leden van de V.V.O.
zullen deze middag als proefkonijn
optreden en zowel zij als de niet-spe-
lende deelnemers zullen zeker overrom
peld worden door de boordevol infor
matie zittende en bruisende muzikale
persoonlijkheid die de heer Winsemius
volgens insiders is.
Het concert begint om 20.00 uur en vindt
plaats in de Ned. Herv. Kerk te Oude
Tonge. Vanwege de klankschoonheid
van het Frobenius-orgel is deze lokatie
meer geschikt voor een concert. In deze
orgelbespeling sluit Bernard Winsemius
volledig aan bij de materie van het
middag-programma.
Het recital ziet er als volgt uit:
1. Dietrich Buxtehude (1637-1708):
Preludium in g, BuxWV 163.
2. Joh. Nic. Hanff (1665-1711):
'Ach Gott, vom Himmel sieh' darein'.
3. Georg Böhm (1661-1733): Partita
over 'Freu dich sehr, o meine Seele'.
4. J. S. Bach (1685-1750): Capriccio B-
dur über die Abreise seines geliebten
Bruders, BWV 992 - Ariose, Grave,
Adagissimo, Aria di Postglione, Fuga
allimitazione della cometta di Posti-
glione.
5. J. S. Bach: Aria variat a alia maniera
italiana, BWV 989.
6. J. S. Bach: Trio over 'Allein Gott in
der Höh' sei Ehr', BWV 669.
7. J. S. Bach, Fantasie en Fuga in g,
BWV 542.
In het programma, dat tevens toegangs
bewijs is, worden alle composities schrif
telijk toegelicht.
Bernard Winsemius (geb. 1945) stu
deerde orgel bij Anthon van der Horst
en Albert de Klerk aan het Amsterdams
Conservatorium waar hij ook een oplei
ding koor- en orkestdirektie volgde.
Tevens studeerde hij beiaard aan de
Nederlandse Beiaardschool te Amers
foort. Zijn studies werden bekroond met
de Prix d'Excellence voor orgel (1970) en
beiaard (1971). De Vereniging Vrienden
van het Concertgebouworkest kende
hem in 1971 de Zilveren Vriendenkrans
toe. Als docent is hij voor hoofdvak
orgel verbonden aan het Rotterdams
Conservatorium en voor hoofdvak bei
aard aan de Nederlandse Beiaard
school.
Sinds 1981 is hij, samen met Gustav
Leonhardt, organist van de Nieuwe
Kerk te Amsterdam. Vele recitals voor
omroepen en LP en CD staan op zijn
naam.
De toegang tot de workshop is gratis.
De toegangsprijs voor het concert is
ƒ5,00; schoheren, CJP/65+: 3,00.
(2)
Dit is de 2e aflevering over Mijn
Reinsma die het wel zag zitten om de
houten kerk en toren van New Hol
land, South Dakota in een nieuwe
witte jas te steken.
De gunning
Ik weet niet wat er voorviel in de kerke-
raad. Ouderlingen en diakenen laten
zich nooit uit over hun discussies aan
niet-kerkeraadsleden. Maar ik heb ech
ter wel gehoord dat er een levendig debat
heeft plaats gevonden. Drie aanbiedin
gen waren er binnen gekomen: een van
1800, een van 2200,- en mijn bod.
Clarence vertelde mij in strikt vertrou
wen dat sommige leden het onverstan
dig vonden een over-optimistische broe
der in het geloof te ontmoedigen in dit,
het land van 'de vrije en dapperen'. Ik
weet echter wel zeker dat sommige van
de leden de vage hoop koesterden dat dit
werk, dat al jarenlang uitgesteld was, nu
gedaan kon worden voor 400,- en
daarom ervoor gestemd hadden. Zij
hebben misschien de hoop gekoesterd
dat ik voorbestemd was het werk af te
maken voor het bedrag van de aan
bieding.
Het amendement tot het voorstel om
mijn bod te aanvaarden weerspiegelde
echter hun gevoelens. Het gaf te kennen
dat 'in geval van niet-voltooiing', zal het
werk afgemaakt worden door een an
dere aannemer.
Het karwei
In de vroege zomer van 1950 begon ik te
verven. Voor de eerste keer in mijn leven
maakte ik kennis met ladders, kwasten,
verf en steigerwerk. In korte tijd werden
de witte verf en ik zo bekend met elkaar
dat mijn verf-overall van zichzelf kon
blijven staan.
Onze brieven naar Nederland lokten
allerlei vragen uit: „Hoe kan dat nu?"
vroeg mijn moeder, „schilder zijn vraagt
jaren van training in de vakschool". Ik
antwoordde: „Dit is Amerika, moeder.
In dit land is de bedoeling van de verf
om het hout tegen het weer te bescher
men. Ze verwachten hier niet hun haar
te kunnen kammen in de wierspiegeling
van gegrondverfde, geschuurde, afge-
puimde, opnieuw geverfde en hoog-
glansgeverfde oppervlakten van de voor
deur. Als ze het hier zo deden zou
George Washington nog aan de ver
keerde oever van de Deleware rivier
staan".
Ik begon met de westkant van de kerk,
daar die verreweg het gemakkelijkst
was. Twee schuifladders met steigerha-
OUDDORP
Op zaterdag 20 februari a.s. organiseert
T.T.C, 't Hoekje een touwtrektoernooi in
de Sporthal 'Dorpstienden' te Ouddorp.
Deze wedstrijd gaat om de Grote Ei
land Wisselbeker.
De aanvang is om 14.00 uur.
Op woensdag 17 februari 1993 wordt er
weer een warme maaltijd voor alleen
staande 55-plussers in Achthuizen geor
ganiseerd door de Stichting Welzijns
werk voor Ouderen. Op het menu staat
dit keer boerenkool met worst en het
gebruikelijke lekkere toetje.
Kosten 5,-.
Als u mee wilt eten, kunt u zich opgeven
bij de bekende adressen.
Pompelmoezen in Amerika.
ken en enige lange 10x15 cm planken
maakten het werk mogelijk zonder gym-
nastische oefeningen. De andere kant
met de imitatie glas in lood ramen zou
ook geen groot probleem opleveren,
maar de geveltoppen... Ik lag 's nachts
wakker, denkende aan die geveltoppen.
Mijn Nederlandse rekenkunde in de
lagere school verzekerde mij dat een 14
meter lange ladder verbonden aan een 7
meter ladder me ongeveer 18 meter zou
geven en dat een persoon van gemid
delde lengte met een redelijk even
wichtsgevoel in staat zou moeten zijn te
kunnen verven tot het topje van de ont
zagwekkende gevels. Het omhoogbren-
gen van dit zaakje was mijn probleem.
In geen geval kon ik dat voor elkaar
krijgen.
Toen ik op zekere dag naar huis ging
keek ik weer eens naar de gevel en plot
seling gaf het kleine, driehoekige raam
boven aan de top, mij de oplossing van
het probleem.
De oplossing was eenvoudig: een katrol
door het raam vastgemaakt aan de bal
ken stelde me in staat mijn ladder
combinatie omhoog te brengen. Het
deed er niets toe dat het hele zaakje
ontelbare malen omlaag of omhoog
moest, dat deze kant de zuidkant was en
de temperatuur 98 was (36 °C).
De hagelstorm
En toen gebeurde het onverwachte. Vol
komen nieuw voor mij in oorsprong en
verwoesting was de hagelstorm die de
omgeving trof Het was als een Egypti
sche plaag. Gelukkig voor de meeste
boeren was de hagelstorm beperkt tot
een smelle streep land, maar het trof de
kant van de kerk die ik juist afgeverfd
had.
Ik was verbaasd hoeveel schade deze
korte hagelbui veroorzaakte aan land
bouw, huizen, auto's en mijn verfwerk.
ledere hagelsteen had een deuk zo groot
als een zilveren dollar in het gesplin
terde hout achtergelaten. Clarence in-
spekteerde de schade en zei: „De Ver
zekeringsregelaar komt er naar kijken.
Jij moet een aparte aanbieding doen
voor het over-verven van deze kant".
De vroege morgens waren kostbaar voor
mij. De koele lucht en de vredigheid van
het kleine boerendorpje, zonder enig
verkeer op de anders zo lawaaierige
grintweg, was verkwikkend voor de
mens. Het uitzicht was prachtig, vooral
als ik de hogere gedeelten van het
gebouw aan het schilderen was. In de
vroege uren zong ik dikwijls als er nie
mand in de buurt was. Mijn meest
geliefde verzen waren Hollandse psal
men en bepaalde gezangen.
Op een ochtend, terwijl ik de kant tegen
over de pastorie aan het verven was,
barstte ik uit in het zingen van het
gezang 'Een vaste burcht' - zonder twij
fel gemspireerd door het op een Fort lij
kend gebouw voor me - alleen al van de
eenvoudige vreugde over de rust van de
vroege morgen. Plotseling ging het raam
van de slaapkamer van de pastorie
open. Het slaperige hoofd van de domi
nee verscheen. Hij riep: „Wil je wel eens
stil zijn? Het is nog geen 6 uur".
De afrekening
Deze arriveerde eindelijk. Na 4 weken
hard werken en ongeveer 290 liter verf,
was de klokketoren het enige dat nog
gedaan moest worden. Alweer losten de
smalle ramen, netjes één boven de ander
aan alle vier kanten van de toren, het
probleem op. Door de ramen er uit te
halen en de 10x15 cm planken door de
opening te steken kon ik de meeste van
de groene dekspanten bereiken. Niet dat
dit alles een pleziertje was. Vanaf mijn
gevaarlijke standplaats leek het parkeer
terrein ver, ver weg. Dat gedeelte van de
toren dat ik niet kon bereiken verfde ik
met een kwast aan een oude bezemsteel
gebonden. Dat zag er niet erg vakkundig
uit maar och, ik ook niet. Het verven van
de groene dakspanen ging verschrikke-
ling langzaam en, omdat een toren
meestal vier kanten heeft, eindeloos,
ledere keer als ik klaar was met de dek-
spanen waar ik bij kon, moesten de
planken weer verplaatst worden, door
een ander raam geduwd worden en vast
gezet binnen in de toren met 5x10 cm
balken. Het was vermoeiend, irriterend
en langzaam.
Toen mevrouw Hoekman, onze buur
vrouw, die een oogje in het zeil hield op
alles wat er omging in het dorp, op
merkte: „Als je op de juiste hoek staat
een uur voor zonsondergang dan kan je
vaag nog' groen zien doorkomen".
Ik begon haast te huilen, ik keek, terwijl
ik alle bijzonderheden in gedachten
hield. Het was waar, dus de ramen er uit
en nog een laag verf. Na zes weken werk
en acht en negentig gallons verf (een gal
lon 3,8 liter) was de taak vervuld. De
bouwcommissie inspekteerde mijn werk
en vond het in goede orde. De 600,-
minus een klein voorschot, gaf ons een
goed duwtje in de richting van de Ameri
kaanse droom van onafhankelijkheid.
Als ik terug denk aan die dagen en die
bepaalde baan dan denk ik soms zou
het groen er weer doorschemeren en kun
je het zien als je op de juiste hoek staat
een uur voor zonsondergang?
Aldus het verhaal van Mijn Reinsma.
Verzoek
Ik wil graag in kontakt komen met fami
lieleden van oud-Flakkeeënaars die nu
wonen of een bedrijf hebben in Britisch
Columbia en Alberta, de twee westelijk
ste provincies van Canada.
Tel. (01877) 17 51.
Dirksland
A J. V. d. Vliet
- 53 -
„Daar kan ik Voor zorgen", was het ant
woord. Hij stond op, ging naar het vuur
en kwam na enige tijd met een dam
pende ketel soep terug.
„Hier", zei hij, „eet zoveel als je lust, er is
daarginds genoeg".
Kees at met smaak de soep op, voelde
zich geheel verkwikt. „Dank je wel!" zei hij, „in
die kou is warm voedsel onontbeerlijk".
„Dat is zo", zei de Amsterdammer.
Tot laat in de avond bleven ze bij het vuur, dat tel
kens met nieuwe stukken hout gevoed werd. Ein
delijk vielen ze in slaap.
Weer brak een sombere, grauwe sneeuwdag aan;
het scheen wel of de schemering moeite had om
de duisternis te verjagen. Toen Kees verkleumd
opstond en zich de sneeuw van de kleren had
geschud, zag hij dat een groot deel van de troepen
ook opgestaan was, maar honderden bleven lig
gen, doodgevroren. Tien graden vorst, een scher
pe sneeuwj acht en de onvoldoende voeding
hadden hun dood veroorzaakt.
Vandaag moet ik zien, dat ik een goed eind voor
uitkom, dacht Kees. Hij brak zijn bivak af, nam
afscheid van zijn makker, die zich weer bij de
troep voegde en begaf zich op weg. Zo snel als
mogelijk was, liep hij voort door de opgejaagde
sneeuw; soms stapte hij tot halverwege de knieën
in de sneeuw. De inspanning maakte hem spoe
dig warm; hij begreep, dat hij echter niet de hele
dag zo kon blijven voortlopen. Nauwlettend
onderzocht hij de omgeving. Links van hem
strekte zich een bos uit, daarheen richtte hij zijn
schreden. In de luwte van de bomen had hij min
der last van de wind. Dus voort maar weer, hij ver
dween in het bos. Wat hij hoopte te vinden, vond
hij. Hij had een honderd meter gelopen, toen hij
een boerderijtje ontdekte. De deur was gefor
ceerd, er waren reeds soldaten in geweest. Hij trad
binnen; ja, hij was in een huiskamer. Alles was er
uitgehaald, de kasten waren leeg. Nog eens in de
schuur kijken en daar zag hij in een klaarblijke
lijk onopgemerkte kast een groot stuk vlees en een
hard gebakken brood; spoedig was het in zijn
broodzak opgeborgen. Nog eens rondgeneusd;
neen, er was niets meer te halen. Ja toch, daar hing
aan een spijker een pelsjas. Even geprobeerd: hij
kon hem over zijn kapotjas aantrekken; een wol
len das, die daarbij hing, werd over zijn sjako
gebonden. Nu haastig met de buit verder. Hij liep
schuinsrechts in de richting van het leger. Van het
brood had hij stukken afgebroken, dat hij al
lopende opat. Daar was hij weer uit het bos. Nu
voelde hij hoe koud het buiten het bos was. Hij
was weldra temidden van een schare soldaten, die
allen voorovergebogen, de handen diep in de zak
ken, door de sneeuw voortzeulden. Kees voegde
zich bij hen, maar de haast zat hem in het
lichaam. Hij wilde vooruit, wegkomen uit die
witte, ijskoude hel. Telkens kwam hij voorbij uit
gedoofde kampvuren, waaromheen heuveltjes
waren: dode lichamen met een witte lijkwade
overdekt. Hij keek er naar, zag dat sommige sol
daten de lijken opgroeven, hun de schoenen uit
trokken of zich meester maakten van hun jassen.
Kees huiverde op dat gezicht, liep snel door. Weer
kwam hij bij een kampvuur; daar schenen alle
soldaten, die er om lagen wel bevroren te zijn.
Ineens zag hij, dat op het kampvuur nog een mar-
miet stond. Hij stapte er naar toe, pakte de mar-
miet en voort ging het weer. Hij maakte zijn jas
los, stopte de marmiet daaronder, hing die aan
een touw op zijn rug en daarover hing hij de grote
wollen deken, die hij om zijn hals vastknoopte.
Hij wist dat hij er potsierlijk uitzag: hoge ruiter
laarzen; over zijn rode uniform de kapotjas, daar
over de pelsjas, op zijn rug de ingepakte marmiet
en dat alles bedekt met een wollen geruite deken,
de sjako op het hoofd, waarom heen een wollen
das geknoopt was, die de oren beschermde.
Zo ging het voort; hij liep één uur, twee uren. Het
was reeds na de middag, de zon bleef weg, de
koude werd vreselijker, maar hij voelde het niet.
Hoeveel mijl zou hij reeds afgelegd hebben? Zou
hij al halverwege Smolensk zijn? Hij wist het niet;
voort, altijd voort. Het scheen hem toe, dat het
weer donkerder werd. Voor hij rust nam, wilde hij
nog eens op onderzoek uit in het bos. Weer had
hij geluk. Nog een brood en wat uien en een stuk
vlees! Als hij nu een plaatsje vroeg, hoefde hij niet
met lege handen te komen. Hij keek rond, of er
nog iets van zijn gading was. Een bijl, die kon te
pas komen. En nu wat hout. Daarvan was voor
raad genoeg. Hij pakte het in een gonjezak en zo
keerde hij zwaar beladen terug.
Weldra had hij zijn bivak weer in orde; een heer
lijk vuurtje verspreidde achter de deken een aan
gename warmte. Nu moest de marmiet ingewijd
worden. De ketel ging op het vuur, half vol met
sneeuw, die spoedig smolt. Dan het vlees er in en
een paar hompen brood. Hij zou het goed heb
ben. Links en rechts zag hij overal vuren flikke
ren. Nog altijd woedde de sneeuwstorm, maar hij
had er weinig last van. De soep begon te borrelen;
even proeven, heet, gloeiend heet; nog even
koken, dan roeren, de marmiet van het vuur
nemen en dan begon de maaltijd.
Zo ging ook deze avond voorbij. Doodmoe van
het lopen door de sneeuw viel hij in een diepe
slaap, waaruit hij eerst de volgende dag ont
waakte. Hij had nu de methode te pakken: Voort
jagen overdag, af en toe fourageren en dan 's
avonds een vette of een schrale soep etend. Soms
had hij tegenslag, dikwijls een meevaller. Eens
had hij niets, niets meer; 's morgens had hij zijn
brood opgegeten en 's avonds was zijn broodzak
leeg. Maar hij was weldra uit de brand. Hij liep
vier, vijf kampvuren af; bij het laatste ging het
aldus:
„Heb je soms een marmiet?"
„Die heb ik".
„Geef hem dan ons ter leen".
„Als ik mee mag eten".
Dat mocht, Kees kreeg een goede plaats bij het
vuur en maakte voor de anderen de maaltijd
gereed. Drie, viermaal werd de marmiet gebruikt,
want ze was neit groot genoeg voor acht personen.
Kees kreeg een goede portie. Van deze mannen
hoorde hij, dat hij al dicht bij Smolensk was. Als
ze daar maar waren, dan was het leed geleden.
Napoleon was er ook, daar waren grote voorraden
opgeslagen. Achter Smolensk stond een flink
leger gereed, dus de Russen zouden het wel uit
hun hoofd laten om aan te vallen.
Heerlijk vooruitzicht, om weer eens te rusten in
een zacht bed, niet meer onder de open hemel te
moeten slapen, schoon linnengoed te kunnen
aantrekken. Geen angst meer te hebben voor
nachtelijke aanvallen van de Kozakken, voor de
sluipende dood door bevriezing, geen zorg meer
voor eten en drinken.
De volgende morgen, het was nog niet licht, was
Kees al op weg. Hij moest en zou die dag in Smo
lensk komen, en ja, tegen de middag zag hij vaag
de torens en huizen van de stad boven de stenen
ommuring uitsteken. Dat bemoedigde hem.
Vooruit! Snel vooruit! Hij was niet de enige. Dui
zenden soldaten van allerlei legeronderdelen
haastten zich naar de stad. Leken het nog men
sen?
(wordt vervolgd)
YB
f.^^^J^^.^.^.^^^.^.^.^.^.^.^.l^4■****'*■**•^**•^****'^****************'*^****^■>^^■^■'^^■>^^■>^^■^■^■^■^■*
