EHAI1DEI1-f1IEm/5
Uit de Raadsvergadering van Oostfiaidcee:
^^oT^u^»^'^
Een brede lach ten afscheid
De Wacht
aan de lijn
Verdeeldheid over beroepschriften
Sloop oude gebouw Mavo
Geen subsidie meer voor godsdienstonderwijs
Verbeteringen ^Grutterswei^
Schippersbeurzen
worden geautomatiseerd
Roofvogel-asiel op Tholen
in Sint-Annaland!
VERVOLGVERHAAL
Jan Knape Mzn.
Op de donderdagj.l. gehouden raadsvergadering van de gemeente Oostfïak-
kee, bestond tussen verschillende raadsleden verdeeldheid over het wel of
niet gegrond verklaren van beroepschriften. Aan een weigering van het col
lege tot afgifte van een bouwvergunning, ligt de uitgebrachte rapportage van
de Welstandscommissie ten grondslag. Mevr. A. B. K. teAchthuizen had bij
het college een beroepschrift ingediend aangaande de weigering tot afgifte
van een bouwvergunning m.b.t. de verbouw van haar woning.
Sloop oude gebouw Mavo
Geen subsidie meer
voor Godsdienstonderwijs
Brilcentrum Keuvelaar biedt u
een ongeëvenaarde kollektie in
modieuze brilmonturen van we
reldberoemde modehuizen als
Yves Saint Laurent, Cartier,
Valentino, Lanvin, Cazal
en vele anderen.
Opvallend, eksklusief en vaak
verrassend redelijk in prijs.
Kom passen bij Keuvelaar.
^WCENT/?^
Zandpad 56 Middelharnis
Tel, 01870-3437
Verbeteringen Grutterswei
De Rijksverkeersinspektie van het
ministerie van Verkeer en Water
staat gaat, na uitvoerige voorberei
ding, nu beginnen met de daad
werkelijke automatisering van de
schippersbeurzen. Doel hiervan is
het moderniseren van de beurzen
zodat deze een aan de hedendaagse
tijd aangepaste en op de toekomst
gerichte rol kunnen blijven vervullen
in het binnenlandse goederenver
voer te water.
- 14 -
Niet uitgegeven manuscript,
beschikbaar gesteld door
M. A. Knape
2e Blad
DINSDAG 18 SEPTEMBER 1990
No. 5935
Bij de welstandscommissie bestonden
met name bezwaren tegen de hoofd
vorm. Zowel het bouwplan zelf als i.v.m.
de omgeving voldeed niet aan de rede
lijke eisen van welstand. Echter, de
meerderheid van de commissieleden
van Ruimtelijke OrdeningA'olkshuis-
vesting noemde in een pré-advies het
bouwwerk niet onooglijk en adviseer
den een contra-deskundige in de arm
te nemen.
Dhr. Bax vond niet dat hoe dan ook het
advies van de welstandscommissie móet
worden opgevolgd. Hij deed de suggestie
om een advies te beperken tot kwetsbare
gebieden. „En waarom geen contra
advies gevraagd, zoals de commissie
van R.O. had geadviseerd?"
Dhr. Andries opperde de mogelijkheid
om bepaalde gebieden waar advies van
de welstandscommissie noodzakelijk is,
in het bestemmingsplan op te nemen.
Hij vond de hoge kosten, die een contra
advies met zich mee zou brengen, te
hoog.
Dhr. Maliepaard wees de suggestie van
dhr. Andries (opnemen bestemmings
plan), van de hand. Hij vond de argu
mentering van weth. de Vries: „de
Welstandscommissie geeft advies dan is
contra-advies niet nodig", erg mager.
Hij stelde voor de besluitvorming te ver
dagen om eerst het contra-advies van
deskundigen te horen. Hij wilde als
raadslid het gevoel hebben, dat al het
mogelijke aan deze zaak gedaan was
opdat eventuele twijfels hierover zou
den zijn uitgesloten. Later trok hij zijn
voorstel weer in om met een andere voor
de dag te komen: het beroepschrift
gegrond verklaren.
Dhr. Heintjes had prijzende woorden
voor iemand's lef voor dorpsvernieu
wing. Vervolgens wees hij op de mening
van meerdere commissieleden van R.O.,
die het bouwwerk niet onooglijk von
den.
Dhr. Bax stelde nogmaals dat een
'second opinion' geen kwaad kon.
Burg. de Vos zei te vrezen dat bij het vra
gen van een contra-advies het hek van
de dam zou zijn. „We hebben een eigen
advies-commissie. Het is echter moge
lijk een advies naast ons neer te leggen.
Het is een advies en meer niet. We moe
ten zelf verantwoordelijkheid nemen".
Na enig heen en weer gepraat werd er
over het voorstel gestemd. Met 6 stem
men voor en 7 tegen werd het bezwaar
gegrond verklaard.
Met 7 stemmen voor en 6 tegen, werd het
beroepschrift van dhr. M. C. M. van B. te
O. ongegrond verklaard. Echter met
dien verstande dat de geplande voor
deur aan een zijkant geen bezwaar is. Bij
de welstandscommissie waren met na
me bezwaren aangevoerd tegen de vorm
en plaatsing van de raam- en deur
openingen.
In een vergadering van de commissie
R.O.A^olkshuisvesting had. dhr. van B.
naar voren gebracht dat het punt van de
plaatsing van ramen en raamkozijnen
bespreekbaar is, al was hij het oneens
met de visie van de Welstandscommis
sie. Hij wilde echter absoluut niet dat de
voordeur aan de voorkant van het huis
zou komen, maar aan de zijkant.
Dhr. van Dam concludeerde dat het
indienen van bezwaarschriften schering
en inslag waren. De schuur bij de
woning van dhr. B. was hem een doorn
in het oog. „Uit de tijd van Julius Cae
sar". Hij vond dat er snel een bouwver
gunning moest worden afgegeven voor
een woning die zou 'ogen'. Hij betreurde
het ten zeerste dat soms een advies te ver
gezocht was. „Durft u ook eens een alter
natief te nemen".
Ook dhr. Heintjes zag de oude schuur
bij de woning liever verdwijnen. Het feit,
dat dhr. B. bereid was over veranderin
gen in het bouwplan te praten, was
reden voor hem terdege aandacht aan
dit geval te schenken.
Dhr. Maliepaard stelde dat het college
bij het behandelen van beroepschriften
één lijn moest trekken. Een beetje gelijk
en een beetje ongelijk vond hij maar een
vreemde benadering. „Een beroeps
chrift is gegrond of ongegrond". Het
standpunt van de SGP fraktie dat van
een advies kon worden afgeweken, kon
hij niet rijmen met eerdere uitspraken.
De voorzitter van de Raad, burg. de Vos,
was het eens met de opmerking van dhr.
van Dam om eigen verantwoordelijk
heid te durven nemen. „De wijze waarop
we met een zaak omgaan".
Dhr. Poortvliet wees in tweede termijn
op de procedurele kant van de zaak. „De
voordeur gegrond verklaren en de ra
men ongegrond, dat kan niet".
„Dat kan wel", vond burg. de Vos. „Ik
denk van niet", aldus dhr. Poortvliet.
Dhr. Bax vond dat dit geval niet alleen
uit esthetisch oogpunt moest worden
bekeken maar ook uit die van rechtsge
lijkheid of rechtsongelijkheid.
Uiteindelijk kon tot stemming worden
overgegaan.
De discussie in de raad over sloop van
het oude gebouw van de Mavo, had
nogal wat voeten in de aarde.
Vooral dhr. Maliepaard had bezwaar
tegen de wijze waarop het voorstel in
elkaar gestoken is: aankoop van het
Rijk, sloop en vervolgens de lokatie
voorbereiden tot woningbouw. Dit laat
ste punt ging hem te ver. Hij vond dit een
vooruiriopen op het bestemmingsplan.
Dhr. Breeman meende dat de aankoop
van het oude gebouw zo snel mogelijk
moest plaatsvinden daar er anders mis
schien een andere koper zou komen
opdagen.
Weth. van der Ree wees de Raad op het
gevaar dat het oude gebouw met zich
mee bracht. Hij vond het de taak van de
gemeente het gebouw zo snel mogelijk
weg te halen. Om een snelle procedure te
bewerkstelligen werd het voorstel nu
al voorgelegd.
Genoemd gebouw met bijbehorende
grond is deels betaald door het ministe
rie van Onderwijs. Binnenkort wordt het
bedrag voor de afkoop ervan door het
ministerie vastgesteld. Het college gaat
er vanuit, dat hierbij rekening wordt
gehouden met de hoge sloopkosten
(negatieve waarde) en de berekening
van kosten en opbrengsten van de grond
(positieve waarde).
Voor de bestemming van de grond gaat
het college er vanuit dat er woningen
zullen worden gebouwd. Alleen dan is
een kostendekkende exploitatie moge
lijk. Om op het geheel de hand te kun
nen leggen, moet snel tot sloop kunnen
worden overgegaan.
Dhr. Maliepaard was het met de wet
houder eens, dat het gebouw snel ge
sloopt moest worden. Maar hij had
bezwaar tegen de planologische proce
dure van het college. Zou jusit door het
bouwrijp maken van de grond, het
ministerie niet meer geld vragen? Hij
stelde voor het voorstel te wijzigen: wel
sloop maar eerst een planologische pro
cedure volgen.
Dhr. C. L. M. de Wit wees op het feit, dat
de planningslijst alleen een inventarise-
ring was.
Na een schorsing voor collegeberaad,
legde weth. van dêr Ree nogmaals hel
der en duidelijk uit wat het voorstel pre
cies omhelsde. De konstruktie ervan
was, om vooral ook snelheid in de proce
dure te krijgen. Alleen woningbouw op
deze grond zou de kosten van de aan
koop en de sloop kunnen dekken,
onderstreepte hij nogmaals.
Ondanks diens heldere uitleg, bleef dhr.
Maliepaard bezwaar houden tegen het
nu reeds vastleggen van de bestemming
tot woningbouw. Dhr. Poortvliet viel
hem heftig bij. „Het college legt op deze
manier een claim op de Raad".
Dhr. Maliepaard verzocht zijn voorstel:
overgaan tot aankoop en sloop, maar
invulling en dekking open laten, in
stemming te brengen. Met 6 stemmen
voor en 7 tegen werd zijn voorstel
verworpen.
Tenslotte werd het voorstel van het col
lege met 10 stemmen voor en 3 tegen,
aangenomen.
Van de verordening voor subsidiëring
van Godsdienstonderwijs, heeft geen
enkele instelling de laatste 10 jaar
gebruik gemaakt. Het college stelde
daarom voor deze subsidiëring niet
meer in de verordening op te nemen.
Dhr. de M. D. de Wit betreurde dit ten
zeerste. Met grote klem verzocht hij de
Raad om de subsidie voor Godsdienst
onderwijs niet uit de verordening te
schrappen. „De gebruikmaking van
deze subsidie kan veranderen".
Dhr. Breeman vond dat het Kerkelijk
Bestuur in dezen een eigen verantwoor
delijkheid had.
Weth. van der Ree legde uit dat als de
nieuwe basisvorming doorgaat, de gods
dienstige vorming bij de verplichte vak
ken zou gaan behoren. Daarom had het
college gemeend deze subsidiëring te
kunnen schrappen. „We moeten de vak
verbreding in het basisonderwijs af
wachten".
Een van de vragen, die dhr. Geluk aan
het college stelde was de vraag hoe of het
mogelijk was dat nu pas, na vier jaar
funktioneren. gebreken aan het licht
zijn getreden. De voorzieningen, welke
wijziging behoeven zijn: geluids-, ver-
warmings-, luchtverwarmings-, en
warmwaterinstallatie. Het college stelde
voor, met het oog op de noodzakelijk
heid van het onderhoud het gevoteerde
krediet van 10-11-1988 te verlagen met
11.300,- en een krediet beschikbaar te
stellen van 51.300,- waarvan 40.000,-
ten laste van onvoorzien en ƒ11.300,-
uit het vrijkomende krediet.
Dhr. Geluk zei verder zo zijn twijfels te
hebben over de deskundigheid, die in
onvoldoende mate aanwezig bleek te
zijn geweest. Ook dhr. van der Mast
vroeg zich af, of er in het begin wellicht
fouten waren gemaakt. Hij vond dat de
Grutterswei in perfekte staat diende te
verkeren. „Een eigenaar kan het niet
maken om zalen te verhuren met ge
breken".
Raadsels ook voor dhr. Bax. „Hoe
komen die installaties plots kapot? Die
moeten minstens 10 jaar mee kunnen.
Heeft het nooit goed gefunktioneerd?
Hoe komt dat?" Allemaal vragen die
weth. van der Ree als volgt beant
woordde:
„Hier blijkt alweer dat goedkoop duur
koop is. Door geen bestek te laten
maken maar 3 bedrijven een aanbod te
hebben laten doen, leverde dit een aan
zienlijke besparing op. We moeten eer
lijk zeggen dat van het begin af aan de
nadelen van de werkmethode zijn geble
ken. Er is een grens voor wat acceptabel
is en wat niet. Het exploiteren van de
Grutterswei is onverantwoordelijk ge
worden; in sommige opzichten zelfs
gevaarlijk. Er moeten maatregelen wor
den genomen. Door deskundigen in de
arm te nemen, hebben we NU gepro
beerd alles zo goed mogelijk in te
dekken".
Dhr. Bax zei hierop dhr. van der Ree
knarsetandend gelijk te moeten geven
en dat hij met gepaste tegenzin met de
investering akkoord ging.
Met uitzondering van de SGP-fraktie,
die om principiële reden tegen was, werd
het voorstel aangenomen.
DIRKSLAND - De foto, donderdagavond in 'de Schakel" te Dirksland gemaakt
toen burg. Oversier afscheid nam van de Dirkslandse burgerij, laat zien dat we
geen al te grote zorg in hem hoeven te hebben. Aangeboden door dhr. en mevr.
Tuinstra kreeg hij van de Herkingse Verenigingen een fraai gedicht met een sur
prise diner en een overnachting in 'de Hostellerie' te Schuddebeurs. De
afscheidsavond heeft een enorme drukte gegeven zodat het tot na tien uur
duurde eer de laatsten die hadden gewacht het burgemeestersechtpaar, dat naar
Binnenmaas vertrekt, de hand konden drukken. Dhr. Oversier vertrekt daar
heen met de beste voornemens, één daarvan is meer aandacht voor vrouw
Marja (op de foto links van hem) te hebben want dat is ze tijdens de zes Dirks
landse jaren van de zijde van haar echtgenoot nogal wat tekort gekomen, zo
heeft dhr. Oversier op de middag-afscheidsraad erkend. Tal van nevenfunkties
laat hij op Flakkee achter, maar per 1 november a.s. wordt hij alweer lid van de
raad voor de Gemeentefmancieën. „Als je niet oppast vréét dit werkje helemaal
op!" heeft hij in Dirksland ervaren.
Op de schippersbeurzen vinden de
bevrachtingen plaats volgens het sy
steem van de evenredige vrachtverde
ling. De automatisering omvat, naast
het interne beursproces, vooral de kop
peling met de bevrachters en de verla
ders. Door beurzen via de computer aan
elkaar te koppelen wordt het mogelijk
vrachten op meerdere plaatsen tegelijk
aan te bieden. Hierdoor krijgen de
schippers een ruimere en flexibeler keu
zemogelijkheid en ondervinden zij min
der beperkingen door de ligplaats van
hun schip. Op langere termijn wordt
gekeken naarde mogelijkheid van geau
tomatiseerde koppelingen van de schip
pers met het systeem.
De automatisering wordt in fasen uitge
voerd. Begonnen wordt met de koppe
ling van de beurzen in Rotterdam en
Dordrecht. Dit projekt moet in april
1991 voor het grootste gedeelte operatio
neel zijn. Wanneer het succes heeft,
wordt het systeem ook ingevoerd bij de
beurzen in Amsterdam en IJmuiden en
vervolgens bij andere daarvoor in aan
merking komende beurzen.
Om te voorkomen dat „het wiel opnieuw
wordt uitgevonden" worden tijdens de
ontwerpfase automatiseringsoplossin
gen in andere sektoren van de binnen
vaart vanaf het begin bij het onderzoek
meegenomen. De toekomstige gebrui
kers van het geautomatiseerde beurssys-
SINT ANNALAND
Eén dezer dagen heeft de heer K.
Albrechts van de Javadijk uit Sint-
Annaland officieel van het Ministerie
van Landbouw en Visserij te horen
gekregen, dat hij een roofvogelasiel in de
kern Sint-Annaland mag beginnen.
Ondertussen heeft de heer Albrechts al
verschillende roofvogels onder zijn
hoede gehad. Zo heeft hij onder anderen
met groot succes een aantal moederloze
torenvalken groot gebracht en ook nog
een tweetal uilen. Inmiddels hebben
deze dieren hun vrijheid weer terugge
kregen en ze maken het tot groot genoe
gen van deze vogelliefhebber dan ook
uitstekend.
„De uilen zijn uitgezet in De Ramme-
gors en de torenvalken in de beide
Thoolse kernen Sint Maartensdijk en
Sint Annaland. Dat is zeer uniek in de
valkenwereld. Ik heb hem toen nog twee
weken getraind op de ijsbaan achter
mijn huis, waarna hij definitiefis uitge
zet", vertelt de heer Albrechts.
Dat niet iedereen zo maar een vergun
ning krijgt om een roofvogelasiel te
beginnen, heeft de heer Albrechts dan
ook terdege aan den lijve ondervonden.
Twee afgevaardigden van het Ministerie
van Landbouw en Visserij zijn persoon
lijk bij hem op bezoek geweest om te kij
ken oi^hij aan de vereiste eisen voldeed.
Ook iemand van de valkeniersvereni
ging kwam zich persoonlijk op de
hoogte stellen, voordat groen licht werd
gegeven voor het roofvogelasiel.
„Het Roofvogelasiel Tholen" is het
enige asiel in een straal van niet minder
dan vijftig kilometer dat gewonde of
zieke roofvogels en uilen mag opnemen,
teneinde het te verzorgen en eventueel
beter te maken, zodat ze weer in vrijheid
gesteld kunnen worden. Een unicum in
de Thoolse kern Sint Annaland!
teem worden via de Bevrachtingscom
missie betrokken bij inhoud en voort
gang van het projekt.
.if4.ifi0.4.4.]fifi^ifj^>fifJfifififif.4-4-****'^*¥********'f**¥**¥**4-'f'f**4-¥4-****¥*4-4-4-¥-¥*****¥*****
Er zijn natuurlijk altijd mensen, die aan
woorden geen geloof hechten. Jan Boe-
zeroen verkondigt luide op de Kaai: „We
zullen eens kijken als we eenjaar verder
zijn!" Het is jammer, dat zijn broer Kees
aan de ontboezeming een ontijdig einde
maakt met te zeggen: „Ik dacht, dat je
gisteren beweerd had, dat het niet langer
dan een paar maanden zou duren!" Jan spuugt
een grote flater tabakskwijl op de keien en mom
pelt een lelijk woord. Zijn broer waarschuwt nog:
„Jij mag in het vervolg je grote mond wel es een
beetje houden anders zie ik het nog gebeuren, dat
ze je de kogel geven!" Dat klinkt minder zoetsap
pig dan de oproep van de Duitse bevelhebber. En
Kees heeft gelijk, na de vriendelijke oproep aan
het Nederlandse en Belgische volk zijn de bedrei
gingen losgekomen. Maar de grote massa trekt
zich daar weinig van aan omdat het er geen
belang bij heeft. „Aflevering van vuurwapens,
munifie en ander oorlogstuig bij de veldcomman-
danten of bij de Burgemeesters. Wie in gebreke
blijft wordt met de dood gestraft!" Het is een zaak
waarmee slechts weinigen van doen hebben. Een
paar oude boeren brengen haastig hun verroeste
jachtgeweren bij de Burgemeester, ze vloeken er
bij zonder dat het gehoord wordt door de diender,
die hen de wapens afhandig maakt. Als ze naar
huis gaan voelen ze zich toch opgelucht, hun
hoofd staat weer veilig op hun romp!
„Wie saboteert wordt ook al doodgeschoten",
dreigt de radio met veel omhaal van woorden. Er
is niemand, die zich om zoiets druk maakt. Het is
vanzelfsprekend, dat zo'n vergrijp zwaar gestraft
wordt. „We zijn nu eenmaal bezet gebied", zeggen
de mensen tegen elkaar en daarmee is de verorde
ning geaccepteerd. Wat valt er ook te saboteren!
Het is veel beter, dat het niet gebeurt, want er val
len gewoonlijk onschuldige slachtoffers mee. We
kunnen aan het verloop van deze oorlog niets
meer veranderen, hoe graag men dat ook zou wil
len. Het leven kan rustig zijn gang gaan evenals
vóór de oorlog, ondanks de bezetüng, als iedereen
zijn verstand gebruikt en zijn handen thuis
houdt. De mensen zijn daar zó van overtuigd, dat
ze rustig aan hun werk gaan. De Duitse opperbe
velhebber had er werkelijk niet toe behoeven aan
te sporen. De Hollanders zijn niet voor moeite!....
De eigenaars van postduiven maken heel even
luidkeels kabaal als er orders gegeven worden om
de dieren af te slachten. Het raakt alweer de grote
massa niet. In heel Oosthoek is er maar één
serieuze postduivenhouder. Al de anderen zeggen
van hun vliegers: „Dat is een onverwacht boutje
vanmiddag!" Alleen Chiel Wildeman kan 's mid
dags niet eten, en er is zeker niemand van de vor
sten van Europa, die die middag een kostbaarder
wildbraad op tafel heeft staan! Een duifje van
vierhonderd gulden, 't is om tranen in je ogen te
krijgen. En in de weckflessen zit vlees, dat op
Spanje en Ierland gevlogen heeft, voor meer dan
twee duizend gulden waarde! En het ergste van
alles is, dat er weer tegenbericht gekomen is van
de Duitsers! De dieren hadden niet behoeven te
worden gedood! De Dierenbescherming heeft dat
klaargemaakt! Die Burgemeester, je zou hem ver
moorden... om dadelijk al die stomme dieren te
laten afmaken! Chiel Wildeman doet zijn beklag
tegen buurman Wouter van de ene en buurman
Simon van de andere kant. Buurman Wouter
geeft al heel weinig troost, want die zegt onom
wonden: „Nou is het tenminste over met al die
vuiligheid op m'n vrouw d'r wasgoed!" En buur
man Simon zegt: „Je moet maar denken, buurt.
't is beter je duifjes dood, dan een zoon of een
ander familielid"... en hij geeft een bloedig relaas
van alle sombere gebeurtenissen van de laatste
dagen... Buurman Simon is niet eerlijk, want als
hij bij zijn vrouw komt in de keuken lacht hij
daverend. En om te judassen zet hij die avond de
radio keihard. Die geeft jazzmuziek en treurge-
zang, afgewisseld met militaire marsen en solda-
tenzangen: wij gaan naar Enland varen! Chiel
Wildeman is niet zo erg onder de indruk van de
duivenmoord of hij begrijpt de toeleg van zijn
buurman. Hij zegt tegen zijn vrouw: „Als dat
gezeur met die radio morgen niet over is dan zal
ik hem aageven voor het luisteren naar een verbo
den zender!... Hoor, daar heb je 't... nou hoor je het
ding niet!... Knip de radio daar eens even aan,
vrouw"... En terwijl zijn vrouw op Londen
afstemt, zegt hij nog: „Ik zou wel eens willen
weten of Wout van hiernaast zijn jachtgeweer bij
de Burgemeester gebracht heeft!"... Zijn vrouw
vraagt vinnig: „Wel?!"... Maar hij weert het af:
„Sstt, daar heb je Londen"...
De Engelse berichten zijn erg optimistisch. Chiel
Wildeman schudt er zijn hoofd over, want het
ANP gewaagde daarnet nog van enorme Duitse
overwinningen. Hij informeert aan zijn vrouw:
„Wat moet je daar van nou van geloven? Moet je
horen: Een muur van staal houdt de Duitsers in
Vlaanderen tegen! En daar is een tankslag aan de
gang zoals er in de geschiedenis nog nooit is voor
gekomen!"... Zijn vrouw zegt: „'t Is te wensen, dat
het waar is!" Maar Chiel is nuchterder in zijn oor
deel. Hij legt uit: „'t is beter, dat de Duitsers nog
wat dieper België binnendringen, desnoods tot in
Frankrijk toe, en dat ze daar de genadestoot krij
gen"... Ze begrijpt dat niet en hij haalt zijn schou
ders op over zoveel onverstand: „Mens, snap nou
toch eens: anders komt het onweer opnieuw deze
kant uit. En dan! Ze hebben nü Rotterdam ver
woest, en Middelburg, en weet-ik-wat-meer. En
dan gaat Oosthoek er misschien ook nog aan! Wie
weet het!"...
Ja, wie weet het! Maar wie had zo'n goocheme
berekening ooit van een domme Hollandse rente
nier kunnen verwachten!
Oosthoek en omstreken gaat de rekening van
deze oorlog opmaken. In Oosthoek moeten twee
gesneuvelden worden betreurd. Westplaat heeft
het er helemaal zonder kleerscheuren afgebracht,
een paar licht gewonden niet meegeteld.
Er gaan geruchten, dat verschillende Oosthoekse
notabelen een comité hebben gevormd om gelden
in te zamelen ten einde te komen tot oprichting
van een gedenkteken voor het tweetal slachtoffers
van deze korte strijd. Ook wil men trachten om de
stoffelijke overblijfselen in een gemeenschappe
lijk graf op het Oosthoekse kerkhof bij te zetten.
Er wordt aan getwijfeld of die bijzetting wel ooit
zal kunnen plaats hebben, want de éne gesneu
velde is de zoon van een schatrijke boer, en de
ander is een arbeider, twee-en-twinrig jaar oud,
gehuwd en vader van twee kinderen.
(wordt veiyolgd)
