iNOESPnSKMST,...
'Een belofte voor de Moor'
Het International Art Centre
organiseert deze zomer
3 3 landschap schilder weekends
mevr. A. C. Vroegop-Zandbergen
te Dirksland
Ds. A. Belder op Zendingsmiddag Nieuwe Tonge:
Bladz. 2
snel een indruk te geven van het land
schap. Binnen 2 uur is de aquarel af en
droog en dus ook makkelijk mee te
nemen, in tegenstelling tot een olieverf
schilderij dat meestal dagen moet dro
gen voordat het vervoerd kan worden.
Schroomt u niet om telefonisch of in de
galerie informatie te vragen (ook over de
andere cursussen). Bij inschrijving dient
het cursusgeld te worden voldaan en
zijn er geheel vrijblijvend starters pak
ketten tekenen/aquarelleren tegen sterk
gereduceerde prijzen te verkrijgen, u
wordt dan ook geïnformeerd over wat u
nodig heeft.
Tot ziens in het Flakkeese landschap,
Suzan van den Bosch.
Voor inlichtingen en aanmelden:
lAC, Ring 40
3241 CS Middelharnis
Telefoon (01870) 71 55
vr. 13 juli za. 14 juli
vr. 20 juli za. 21 juli
vr. 27 juli za. 28 juli
Kosten verbonden aan deze weekend:
/150,-p.p-(l dag 85,-p.p.)
(excl. materiaal, incl. koffie/thee)
Tijd: 9.30-16.30 uur.
niveau 1beginners tekenen
niveau 2: beginners aquarel
niveau 3: gevorderden aquarel
Niveau 1: Deze groep mensen heeft nog
nooit getekend of geschilderd in een
landschap (velen zien er tegen op om de
eerste stap over de drempel van een
schilderatelier te zetten om daar voor
het eerst teken-, of schilderles te nemen,
maar iedereen die wil kan leren tekenen
en schilderen).
Voor die mensen is dit de kans om gedu
rende 2 volle dagen de basisvaardighe
den landschap tekenen/schilderen aan
te leren. U leert de compositie te bepa
len, snel een schets op zetten, licht/don
ker verdeling maken en het geheel naar
de horizon toe te vergrijzen om de
nodige diepte in het werk te krijgen.
Niveau 2: Deze groep mensen kunnen
moeiteloos een landschap opzetten,
maken geen fouten meer in verhoudin
gen en kennen de kleurenleer.
In de Ring van Sommelsdijk kwam een
groepje jongeren regelmatig bij elkaar.
Het zijn wat herinneringen uit de jaren
twintig, die worden opgetekend uit de
mond van Jan Cornells Troost, altijd
Keesje Troost genoemd. Met enige trots
liet hij me een groepsfoto zien, bij kunst
licht gemaakt door niemand minder
dan S. van der Plaat, fotograaf te Mid
delharnis. De nu bijna 83-jarige Keesje
Troost vertelt onopgesmukt en zonder
daarbij te moeten nadenken, zijn ver
haal.
\oetha\
In zijn jeugdjaren won het voetbalspel
steeds meer aan populariteit. Het spel
vond toen hier zijn ingang. De opgeslo
ten jongelui hadden echter maar weinig
vrije tijd en ook weinig middelen om het
voetbalspel te kunnen beoefenen.
Aan accommodatie viel al helemaal niet
te denken, zelfs niet aan een echte
leren bal!
Maar het was de animo die hen tot ini
tiatieven bracht. Stukken van jutezak
ken vormden het materiaal om er een
bal van te maken. Deze stukken werden
met bendelgaren (zeer dun bindtouw)
strak bijeen gebonden. Sneu (beuglijn)
werd ook wel gebruikt. Zo werd de bal
vervaardigd.
De eerste schoten werden met het primi
tieve maaksel in de Ring gelost. Maar
dat duurde niet lang. De ene bewoner
was bang voor zij n ruiten, de ander vond
het geen werk dat zulke grote jongens
tussen de kleinere zo maar gingen voet
ballen. „Je lijkt wel gek, om achter zo'n
bal te gaan lopen en dat na een dag van
hard werken", gromde een oude man vol
onbegrip, „in mijn tijd had je dat niet
hoeven te proberen".
Terrein
Het Peeterreintje, bij de RTM-halte van
Sommelsdijk, bracht uitkomst. Wan
neer er geen peen werden verwerkt, lag
het terrein vrij toegankelijk. Het was niet
afgerasterd. Slechts een klein gedeelte
was bestraal en daar groeiden tussen de
stenen, de gewone kamille en de kla
proos in contrasterende kleuren.
Het onverharde gedeelte was een eldo
rado voor wilde plantengroei waar
vooral het stevig en hoog opgroeiend
buntgras voor het beoefenen van het
voetbalspel nou niet bepaald een ideale
grasmat kon geven. Maar de jongens
werden daar in elk geval niet gestoord.
Truien, jasjes, blazers werden op hoop
jes gegooid en elk hoopje diende als
doelpaal. Het goal.
De wedstrijd
Wel waren de meningen dikwijls ver
deeld als het ging om de geldigheid van
een doelpunt. Te hoog of naast gescho
ten viel immers niet te controleren....
Dat hield het spel wel eens op. Op zulke
ogenblikken kon slechts het enthou
siasme voor het spel, redding brengen.
Na het geharrewar begon men weer
opnieuw, net zolang totdat de bal geen
bal meer was. Vooral wanneer het gras
nat was, was de levensduur van de zelf
gemaakte bal slechts kort.
Geïukstoffees
Keesje Troost wist dat bij mevrouw van
den Nieuwendijk ('Nele van Geert', in
de volksmond) in haar snoepwinkel aan
de Ring nog een twintigtal geïukstoffees
te koop waren. Het bijzondere daarvan
was, dat de eerste prijs, nota bene een
echte, leren voetbal, een drietje, er nog
niet uit was.
Volgens een eenvoudige berekening
kostte dat de jongens van de voetbalclub
20 centen in totaal en de buit, in dit geval
de bal, was binnen. Waren het geïukstof
fees of niet?
Ander terrein
Konden dejongens met zo'n echte, leren
bal nu nog wel naar het Peeterreintje?
Was de weide van Davidje Vroeginde-
weij aan de Dorpsweg niet veel beter
geschikt?
Men sprak elkaar moed in en besloten
om het er maar op te wagen.
Sommigen betraden echter met be
zwaard gemoed het veld, maar men kon
nu eenmaal niet achterblijven. Ook zij
hadden immers hun aandeel gehad in
de aankoop van de geïukstoffees en ze
waren toch gekomen om te voetballen?
Eén voor één sprong men over de sloot,
kroop men door de afrastering heen en
het spel kon beginnen. Tegenwoordig
zou men deze handelswijze 'kraken'
noemen. De eerste keer had dit voor de
grasmat niet veel gevolgen, maar allengs
kwamen er kale plekken in de zode en
dat was Vroegindeweij heus niet ont
gaan.
De schade
Iedere keer werden de jongens in het
vervolg uit de weide gejaagd, maar
iedere keer kwamen ze terug. Een
onweerstaanbare drang bracht hen weer
clandestien op het veld.
Vroegindeweij kon die jongens nooit te
pakken krijgen, daar waren ze nu een
maal te vlug voor. Echter op een keer
toen de jongens bezweet en uitgeput
naar huis toegingen, stond halverwege
de Dorpsweg Vroegindeweij samen met
de legendarische gemeentepolitieman
den Uijl, hen allen op te wachten. De
daders werden zodoende bekend.
Wat zou hen nu te wachten staan?
In aanraking gekomen met de politie;
dat was wat in die tijd! Hun namen wer
den genoteerd.
De jonge voetballers zagen nog één kans
om zich vrij te pleiten. Ze stapten de vol
gende dag manmoedig naar Vroeginde
weij toe en vroegen hem clementie. Daar
stonden al die jongens uit de Ring om
hem heen. In het dagelijks leven waren
het stuk voor stuk harde werkers op het
land en Vroegindeweij wist maar al te
goed dat zij ondanks dat harde werken
niet veel 'op zak' hadden. Na enig heen
en weer gepraat zou Vroegindeweij
genoegen nemen met 4 balen kunstmest
als schadevergoeding. Dan zou hij er
verder geen politiewerk van maken.
Twee sterke jongens uit de groep hebben
bij de firma Kooman aan de West
Havendijk met een handkar de afge
sproken hoeveelheid kunstmest afge
haald en bij de weide aan de Dorps
weg afgegeven.
Het waren hen in totaal op ƒ12,- te
staan, dat met dubbeltjes bijeen gegaard
moest worden... want zij hadden geen
clubkas.
Eenheid
AJ deze belevenissen brachten de jon
gens steeds dichter bij elkaar. Keesje liet
onlangs een foto van de voetbalclub
zien aan de 86-jarige Jaap Visser uit
Sommelsdijk. Jaap stond er namelijk
ook op. „Hoe kom je daar nu toch aan"
vroeg hij vol bewondering en zijn ogen
schitterden weer even jeugdig als ten
tijde van de match.
„Die heb ik altijd nog bewaard" was het
nuchtere antwoord.
Er was nog een voetbalclub in Sommels
dijk en die hadden hun stekkie gevon
den achter de Kaai in de Weitjes van de
heer M. Peekstok.
Die jongens kwamen van de Oostdijken
omgeving. De belangrijkste speler daar
van was wel Wessels, de latere bakker.
Het kon niet uitblijven of tussen beide
teams kwam het tot een treffen. Er werd
zelfs in competitie-verband gespeeld.
Door een reeks van wedstrijden te orga
niseren, uit en thuis, werd daar gestalte
aan gegeven.
Op het Peeterreintje aan de Dorpsweg
waren de jongens uit de Ring niet te ver
slaan. Zij kenden daar het hobbelige
veld maar al te goed. Of ze het op het
laag gelegen, meest drassige veld van
Peekstok de club van de Oostdijk kon
den verslaan is niet meer te achterhalen.
Laten we het op een gelijkspel houden!
Beide clubs hadden geen bestuur, geen
ledenlijst of wat ook. Alleen maar
enthousiasme voor het spel. De clubs
kwamen tenslotte geruisloos in verval.
De meeste jongens kregen verkering...
Toch hebben deze spontaan gevormde
voetbalclubjes de bakermat betekend
voor de later tot stand gekomen plaatse
lijke voetbalverenigingen.
D. Hoogzand
„EILANDEN NIEUWS
VRIJDAG 29 JUNI 1990
Ze zit op de plek waar ze altijd zit als ze aan het schrijven is:
aan de hoge tafel in de woonkamer Het uitzicht is prachtig:
eerst de mooi verzorgde tuin en daarachter een schilderach
tig polderlandschap. Echt een omgeving om inspiratie voor
het schrijven van een boek op te doen zoals dat van
mevr. Vroegop.
„De natuurelementen spelen in mijn boek een grote rol",
beaamt ze. „Het beeld van het wisselen van de seizoenen is er
zeker in terug te vinden. Als ik op een kamertje zou gaan zit
ten schrijven, met een muur voor mijn neus, zou dat mijn
inspiratie niet bevorderen denk ik".
Weldra is het boek dat ze heejigeschreven, 'Verborgen waar
heid', genaamd, en waarvan a.s. dinsdag aan burg. C. Over-
sier het eerste exemplaar wordt aangeboden, onderwerp van
ons gesprek. Ze praat vlug waarbij ze soms een zin
corrigeert.
Eigenlijk ben ik nieuwsgierig naarde inhoud van haar boek.
Maar ze wil er niet veel over zeggen. Slechts een tipje licht ze
van de sluier op:
Veel mensen zullen iets van zichzelf in het boek herkennen.
Het gaat over het gewone dagelijkse leven met al zijn vreugde
en verdriet, over dingen die daarin gebeuren. Ik hoop dat
velen er iets aan zullen hebben
„Het is natuurlijk niet zo, dat je op een goede dag pen en
papier pakt en achter elkaar een boek schrijft", vertelt ze ver
der. Daar is eerst innerlijk veel aan voorafgegaan. Tien jaar
geleden hebben we onze 21-jarige dochter verloren. Ik ben
toen mijn gedachten op gaan schrijven, eerst op een heel
klein notitieblok. Je merkt dan datje dit fijn vindt om te
doen. Er komt een proces op gang: je wilt steeds meer schrij
ven. Het wordt belangrijk voor je. Ik zit gewoon aan tafel in
de woonkamer te schrijven. Als mijn man iets anders aan het
doen is, heb ik daar geen last van. En hij vindt mij hobby
prima hoor Als je om elkaar geeft, gun je dat de ander".
Vreugde en verdriet Mevr. Vroegop kent zowel het een als het
ander. Bij het verlies van haar dochter is ze'door een diep dal
gegaan. Maar ze heeft het leren aanvaarden. Ze zegt:
„Mijn kijk op het leven is er milder door geworden. Veel din
gen die je eerst belangrijk vond, worden onbelangrijk. Maar
denk niet dat ik het leven niet als waardevol zie hoor. „Kijk
gaat ze op bewogen toon verder, „het lijkt vaak verlies als je
een dieptepunt in je leven doormaakt Maar het kan je inner
lijk leven verrijken. Het hoeft geen verlies te zijn".
Even is het stil Dan voegt ze er nog aan toe: „ik zie iedere dag
als een geschenk. Er is nog zoveel moois. We hebben nogtwee
dochters en twee schoonzoons. Ze hebben me met het uitge
ven van het boek geweldig geholpen. Ruzie kennen we niet.
Dat vind ik het ergste dat er is".
Het echtpaar Vroegop-Zandbergen is 25 jaar geleden van
Den Haag naar Dirksland verhuisd. Aan de Voorstraat
begonnen ze een drogisterij, waar ze hart en ziel in legden.
^Bl
INI I.RNAI lONAl ARl C'l-.N IRL
Was dat geen grote stap, van Den Haag naar Dirks
land?"
„Dat valt wel mee", lacht mevr. Vroegop. Wie gaat er nou
naar Flakkee", zeiden vrienden en familie tegen ons. Maar
we hebben er geen dag spijt van gehad. Ik heb ook al mijn
drogisten-diploma's gehaald. Ik sta graag in de winkel. Het
persoonlijke kontakt met de mensen vind ik fijn. Het over
komt ons vaak, dat mensen raad over iets vragen. Als dan de
deur open gaat en iemand zegt: ,,ik heb er wat aan gehad
hoor", ben ik daar blij om".
„Blijft u in de zaak werken afgaat u zich nu aan het schrij
ven van boeken wijden?"
„Ik blijf gewoon in de zaak en 's avonds kan ik schrijven.
Eigenlijk is het nooit mijn bedoeling geweest om als schrijf
ster tevoorschijn te komen. Als mijn boek via een uitgever
was uitgebracht, had ik voor een pseudoniem gekozen. Nu
we het in eigen beheer doen, komt het onder de naam Lydia
Vroegop uit. We hoeven er niet aan te verdienen; als we maar
uit de kosten springen
Tevoorschijn komen. Daar is vaak moed voor nodig.
Teunie Knöps
Er zijn dingen, die alleen het oppervlak beroeren,
daaronder blijft de ziel gelijk en blinkt,
zoals een vijver waarop blaad'ren varen,
of als een kinderoog onder verwaaide haren.
Men zingt en luistert hoe het klinkt.
Maar er zijn soorten van verdriet.
die iets veranderen aan het lied.
Men wordt bespannen met heel and're snaren
en wie het niet ervoer, die weet het niet.
Vasalis
„Morenland zal zich haasten zijn handen tot
God uit te strekken". Met deze tekstwoorden
uit Ps. 68:32b opende de plaatselijke predikant
ds. A. Belder afgelopen zaterdag de jaarlijkse
zendingsmiddag welke gehouden werd in de
Ned. Herv. Kerk te Nieuwe Tonge. Naast de
plaatselijke predikant spraken vervolgens: ds.
C. van den Berg uit Katwijk aan Zee en ds. A.
van Heteren uit Werkendam.
In zijn openingswoord stond ds. Beider in het liort
stil bij een 3-tal gedachten:
1. Zonder God zijn de Moren verloren.
2. Van God gaan de Moren horen.
3. Bij God zullen de Moren behoren.
Morenland zal zich haasten zijn handen tot God uh
te strekken. Welk een rijke belofte staat hier in ps. 68.
Een psalm die door de Kerk graag gezongen wordt.
Begrijpelijk, het is een lied van strijd en overwinning.
Hier wordt de strijd van koning David getekend en
de overwinning die hij mocht behalen. Morenland is
het land van Cusch, het tegenwoordige Ethiopië. De
inwoners zijn heidenen, zij hebben een donkere
huidskleur. Die kleur is in de Bijbel doorgaans het
beeld van mijn en uw zonde. Want wij zijn van God
afgevallen. Net zomin als een Moorman zijn huid
kan veranderen, net zomin kan een mens zichzelf
veranderen. Morenland is het beeld van een mens
zonder God. Verduisterd zijn we in het verstand,
geen rechte kennis van God meer, we zijn bovenal
onmachtig in onze wil.
Van een ieder geldt het: gij wilt tot Mij niet komen.
God zoekt het vijandige, er is niemand die God
zoekt. Morenland is in de tweede plaats het beeld
van de mens die onder de vloek ligt. Als God naar
recht zou handelen zou Hij ons voor eeuwig moeten
vervloeken. Morenland is ook het beeld van de
heerszuchtige mens. De mens duldt niemand naast
zich, ja hij duldt niemand boven zich. De Heere zegt:
Mijn zoon, geef Mij je hart, maar wij zeggen: Nee, wij
zullen niet tot U komen. De mens is ver van God ver
wijderd, want onder Israël lag Egypte, en onder
Egypte lag Morenland. Morenland is de mens die
niets van God moet hebben.
Hebben we nu in deze Moren ons beeld gezien?
Want elke keer als we het Woord horen twist de Hei
lige Geest met ons. Hebben we ons nu zo leren ken
nen als zo'n zwarte Moor? De grootste ellende is
echter dat we onze ellende niet kennen en niet zien.
Echter nu het wonder, de Moor gaat van God horen.
De Heere gaat door Woord en Geest in het hart van
die Moor werken.
Vele mensen zijn zo bezig met de vraag: hoe moet ik
nu tot God komen? Maar de tekst draait het precies
om: God is reeds allang gekomen. Ik heb de ganse
dag Mijn handen uitgestrekt tot een tegenstrevend
volk.
Het Evangelie predikt nog sterker dan de Wet dat we
rebellen, opstandelingen zijn. Maar het predikt ook:
Laat u met God verzoenen. Nu komt er geen Moor
tot God, of God komt eerst tot die Moor met Zijn
Woord en Geest. Ia, want de Moren zullen bij God
behoren. Morenland zal zijn handen uitstrekken, dat
betekent schuld. Maar zij zoeken de zegen bij Hem,
de Bron van troost en licht. Het is een ootmoedige
belijdenis, want dat wil zeggen dat we teleurgesteld
zijn met al onze afgoden. Is het in ons leven al zo ver
gekomen? Morenland zal zich haasten. Haasten. Ja,
dat heeft iedereen. De wereld heeft haast en zij haas
ten zich naar het eeuwig verderf, de duivel heeft ook
haast want hij weet dat hij nog weinig tijd heeft.
Maar de Heere heeft ook haast, want Hij zegt: Haast
u toch om uws levens wil, zo besloot ds. zijn indrin
gende openingswoord.
Hierna sprak ds. C. van den Berg uit Katwijk aan
Zee. Deze bepaalde zijn gehoor bij de eerste
Korinthe-brief hoofdstuk 9 en daarvan vers 15b+16.
Daar schrijft Paulus: Want het ware mij beter te ster
ven, dan dat iemand deze mijn roem zou ijdel
maken. Want indien ik het Evangelie verkondige, het
is mij geen roem; want de nood is mij opgelegd. En
wee mij, indien ik het Evangelie niet verkondig!
Ds. stond in het kort stil bij 3 gedachten:
1. Een gevaariijke uitdrukking.
2. Een welgemeende uitdrukking.
3. Een gezegende uitdrukking.
De brieven van Paulus aan Korinthe zijn geschreven
vanuit diepe liefde tot God. Het mag Paulus alles
kosten, alleen vraagt hij aan de gemeente of zij hem
willen onderhouden. Is dit een voorwaarde van Pau
lus aan de gemeente van Korinthe? Een duivelse,
gevaariijke voorwaarde. Dat is ook een gevaar voor
een predikant als hij een beroep krijgt. Gaat hij
ermee vooruit of achteruit? Maar Paulus is het daar
niet om begonnen. Nee, want Paulus wil liever ster
ven, dan dat hij het Evangelie niet zal verkondigen.
Dat is Paulus' roem. Is dat ook uw roem? zo vroeg ds.
zijn toehoorders.
Paulus is op weg naar Damascus een geknakte zon
daar geworden. Daar heeft Paulus zijn voorwaarden
verioren. Kent u die tijden in uw leven dat u God
gaat groot maken? Ja maar, ik ben geen zendeling.
Nee, dat had u gedacht! Zendeling in uw eigen gezin.
Als de Heere een kind bekeerd dan wordt hij/zij een
zendeling in het eigen gezin. Waarom doen wij dat
zo bitter weinig. God groot maken? Want de nood is
mij opgelegd. Komt u zulke mensen nog tegen op het
eiland? Mensen bij wie de nood is opgelegd?
Het is in het leven van een prediker maar al te weinig
dat dat gevonden wordt. Als een dominee de kerk
binnenkomt dan denkt hij: hoe voller die kerk, hoe
mooier want hij denkt dat ze allemaal voor hem
komen. Ontzaglijke dwaasheid. Want al die zielen
van die honderden zullen eenmaal van hun hand
geëist worden. Of wij voorgesteld hebben de weg ten
leven, of wij gewaarschuwd hebben voor die ellen
dige weg die eindigt in het eeuwig verderf Jezelf
gehandhaafd en het bloed van Christus veracht. De
nood is mij opgelegd. Ja maar, dan moet ik wachten
tot ook mij de nood is opgelegd. U hebt gelijk, u hebt
volkomen gelijk. Maar hoe lang wilt u nog wachten
voor de nood u is opgelegd? Als de nood nood wordt
in je leven, dan kun je geen vrouw zijn voor je man,
en geen vader voor je kinderen.
Beter te sterven dan te leven zonder Hem. Vrienden,
als we straks bij de uitgang van de kerk tekenen
mogen dat we nog 50 jaar op aarde mogen leven dan
tekenen we allemaal grif Dan wil ik u toch vragen:
wat gaat ge die 50 jaar doen? Voortleven op deze
voet? Het zal niet best wezen. Nog nooit een goed
gerucht voortgebracht van je Schepper. God is goed
geweest voor een slecht mens. Als de Heere in je
leven gaat roepen, kun je er alles tegenin brengen
maar God zal overwinnen. Zijn er hier nog gezinnen
waar vader en moeder met de kinderen spreken over
de wegen die de Heere houdt met Zijn volk? Wee mij,
indien ik het Evangelie niet verkondig. Deze uitdruk
king is al menigmaal misbruikt. De predikers van
onze dagen moeten predikers van het Evangelie zijn,
die wetsprediking daar moet de nadruk niet meer zo
op gelegd worden. Waar klinkt het Evangelie op het
helderst? Daar waar een zondaar niet meer verder
kan, waar de dood verdiend is.
Dat wij in de dood liggen hoefje niet meer zo te pre
diken, want Christus is uit de doden opgestaan, is dat
de kern van deze uitdrukking? De nadruk ligt echter
niet op het woordje Evangelie, maar om het woordje
Predik. Het gaat erover of hij predikt. Vaders en moe
ders u bent geroepen om goed te spreken van uw
Zender. Het is beter dat u vandaag zou sterven dan
dat u zou zwijgen van uw Zender, zo besloot ds. zijn
ernstige toespraak.
Als derde en laatste spreker sprak ds. A. van Heteren
uit Werkendam. Deze had al stekst genomen het
achtste vers van Efeze 3: Mij, den allerminste van al
de heiligen, is deze genade gegeven, om onder de hei
denen door het Evangelie te verkondigen den onnas-
peurlijken rijkdom van Christus.
Ds. stond stil bij Woord-verkondiging:
1. Geringe predikers.
2. Begenadigde predikers.
3. Christus predikers.
Paulus heeft veel mogen doen. Al zijn tijd en krach
ten heeft hij gegeven voor Gods werk. Wat een vij
andschap heeft hij moeten ondervinden. Vooral van
de kant van de godsdienst zonder de vreze Gods. Dat
vindt je ook in onze dagen terug. Een mens wil een
eigengerechtigheid oprichten vanuit een verbroken
werkverbond. Doch: Uit u geen vrucht in der eeuwig
heid. Er is Eén enige en volkomen Verlosser. Maar er
is heel wat voor nodig om op die plaats te mogen
komen. Paulus acht zichzelf de minste van al de hei
ligen. Juist door genade mocht hij steeds weer die
laagste plaats innemen. Dan is er toch een volk op
aarde die dat Paulus gaan bestrijden. Die zeggen het:
Nee Paulus, niet u, maar ik ben de minste. Ik ben de
grote wetsovertreder.
Spreker wees er tenslotte op dat de Christus-
prediking zal laten zien dat de ernst van de zonde zo
groot was en de verdorvenheid zo totaal, dat er geen
andere weg mogelijk was dan dat de Zoon naar deze
aarde zou komen om te lijden en te sterven. Geen
enkele andere mogelijkheid, zou er ooit een mensen
kind kunnen zalig worden. Waar geen schuld en
zonde, hoe zou er plaats zijn voor Hem die de schuld
Zijns volks op Zich genomen heeft?
Daarom zoek het niet in de wereld, want sport en
spel voeren naar de hel, maar zoek het bij Hem die
gezegd heeft: Ik wil en zij zullen.
Met deze woorden besloot ds. de zendingsmiddag.
Na afloop was er nog gelegenheid om in Elim een
kop koffie te gebruiken en nog na te spreken over het
Zij hebben dit d.m.v. olieverf of plak
kaatverf meerdere malen geoefend en
weten direct de juiste kleuren te mengen.
Voor deze mensen is de aquarel tech
niek echter nog nieuw.
U leert dan hoe een aquarel opgezet
moet worden en leert de diverse technie
ken direct toe te passen.
Niveau 3: U heeft al vaker geaquarel-
leerd, ook in het landschap, en wilt deze
techniek graag verder uitbouwen. Het
perfectioneren van de vergrijzing, het
uitsparen van de lichte tonen, het detail
leren van de voorgrond. U gaat werken
op een wat groter formaat, min. 40x50
cm. en probeert het effekt van verschil
lende papiersoorten uit. Uw opzet wordt
zekeren Uw kleurgebruik'des aquarels'.
De teken en aquarel techniek is uiter
mate geschikt om tijdens vakanties of de
spaarzame vrije uurtjes zonder veel
rompslomp te kunnen toepassen, om
Elk weekend is opgezet voor
3 groepen/niveau's:
De voetbalclub
Uit de aanwezigen werden twee groepen
gevormd en die werden op eerlijke wijze
om en om gekozen. Op een klomp en
een schoen huppelde men in feite achter
de bal aan. Soms was er één die zich als
scheidsrechter opwierp maar meestal
gebeurde dat ook zoncler wel!
Men wilde de spelregels toch zeker wel
in acht nemen. Op zijn tijd werd er een
hoekschop genomen en in het uiterste
geval, wanneer de bal met de hand was
geraakt mocht de tegenpartij een straf
schop nemen.
Een keeper had het in de doelmond niet
makkelijk want hoe houdt men nu een
aan flarden geschoten bal, wanneer die
uiterst hard werd afgevuurd? Keesje
weet er nog alles van, want hij was
zelf keeper.
Onsportief gedrag, was daar sprake
van?
„Nee" zei Keesje beslist, „onderuit ha
len, natrappen of ellebogenwerk was er
niet bij".
Woord wat weer geklonken heeft.
De kollekte bracht het prachtige bedrag op van ruim
ƒ3.600,- waarvoor u zeer hartelijk wordt dank
gezegd.
Een ieder die aan deze middag heeft meegewerkt
wordt hartelijk dank gezegd. Ook de redaktie zeggen
wij hartelijk dank voor de plaatsing.
Van het toenmalige elftal zijn nog steeds twee leden in leven;
links op de 2e rij Jaap Visser (86) en midden in de voorste rij Keesje Troost (83).
